Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
08-05-2014
Gezocht: Rood vers bloed!
Probleem!!!!!!!!
Is dat rood vers gezond bloed in eigen rangen te vinden????????????
Misschien..........., Weet ik niet............., ben niet heel zeker............zou kunnen, maar.........
Gezocht: Zeer, uiterst dringend, van levensbelang: Vaten, Rood, gezond, vers, strijdbaar, ontwikkeld, eerlijk, solidair, milieubewust Bloed om doodzieke patiënt te redden.
08-05-2014 om 10:17
geschreven door Walter
Hoe het socialisme redden?
Hoe het socialisme redden? Hoe, waarom, wat is er dan gebeurd? Gaat het dan niet goed met het socialisme? Neen, het gaat niet goed! Helemaal niet goed!Het is een beetje ziekjes! Het heeft wat bloedarmoede, het ziet wat bleekjes! Zou een bloedtransfusie kunnen helpen? een met vers, gezond rood bloed? Absoluut! Dat is dringend nodig! Als dat nu niet gebeurt, is het morgen misschien al dood en begraven!
08-05-2014 om 10:05
geschreven door Walter
01-05-2014
Het Kapitaal........
Er mee dwepen, ja, maar lezen, dat was een ander paar mouwen. Van economie krijg ik vieze bobbels en de beurs bezorgt mij stormachtige winderigheid dus... Om dan toch het boek aller boeken van ons aller Karl Marx aan te schaffen en dan lezen, wat zeg ik, lezen... Neen, sorry dat is niet lezen, dat is doorworstelen, met een schier bovenaards geduld. Ik ben er mee bezig. Over de ruil tussen een zak wol en een jas kon ik volgen, hoewel ik nu besef dat zelfs dit doodsimpele voorbeeld helemaal niet doodsimpel is. Een zo doorgedreven analyse is absoluut noodzakelijk om de ongenadige maar belachelijke kritiek van --"de vijand"-- van tafel te blazen. Maar vermits ik niet wens de rangen van al diegenen die ooit eens een paar bladzijden probeerden te lezen en het boek dan ter zijde legden om het nooit meer te openen te vervoegen, en ik eerlijk gezegd het ook heel moeilijk heb met zijn taal, zinsbouw en zijn enorme analyse, ben ik verder gaan neuzen in dat werk. En dat was een meevaller een hoogtepunt. Marx sleurt zijn lezer niet alleen mee in de verste hoeken van de analyse maar hij trekt stukken geschiedenis open met een zelfde grondigheid die minstens de kracht heeft van een apocalypse. Nu weet ik dat ik ga verder lezen en wroeten in dit meesterwerk en dat geschiedenis eindelijk een echte betekenis voor mij krijgt. Ik kom daar op terug, maar wil dit vanavond op 1 Mei nog laten weten, Het is geen schande geen rijke te zijn! Ik ben heel diep gelukkig geen kapitalist te zijn en als U dat vreemd vindt dat moet U ook gaan grasduinen in Het Kapitaal van Karl Marx. Ik vrees dat hier nog vaak een boompje zal over opzetten.
Of ik U, lezer mag aanraden binnen een korte tijdspanne, soms gelijktijdig een reeks kanjers van werken te verwerken en te verteren weet ik niet, maar het leven is kort en uiteindelijk gaat het niet over mijn of uw leven maar over Het Leven, De Mens, De solidariteit of niet soms....
en dan is daar Noord-Africa en het Midden-Oosten.
En waarover struikelen wij, de niet kapitalisten steeds opnieuw? Neen: ik zeg het vandaag niet.
Rood, diep Rood dat is de kleur, de kleur van zoveel vergoten bloed, van bloed van armoede, van lekkende wonden, laat het rood blijven...
Zo is het. De jaren dat ik zo iets als familiale banden met dat werk meende opgebouwd te hebben lopen naar een einde. "Meende" is hierbij een kernwoord!. Eigenlijk vertrouwde ik er op dat het lezen over in de eerste plaats en ook het vernoemen van de titel mij die familiariteit liet beleven zonder echt enige grondige bezwaren. Maar, zoals reeds gezegd, de tijd dringt en nu het nog kan, ben ik er aan begonnen. Op Internet rondgeneusd en even geschrokken van de forse prijs voor het lijvige werk van de man die mij inspireerde hoewel toch wel eerder vreemd. Ik bestelde een niet prijzig exemplaar in twee delen en wachtte ongeduldig. Zoals altijd kwam het pakje op tijd, zoals verwacht aan en de twee delen zaten er ingepakt in. Vreemd leek mij dat de twee boekdelen veel kleiner waren dan wat ik, na mijn verkenningsronde meende te moeten verwachten. Vreemder nog waren de oosterse tekeningen op het eerder zeer verzorgde omslag of noemen we dat de kaft. Prenten met hier en daar een summiere uitleg... Een kinderboek? Gefopt? Nog geen goed uur later waren mijn ongeloof en lichte wrevel omgezet in een verwonderde zelfs bewonderende geruststelling. De boodschap van wat ik meende te moeten verwachten van het werk dat ik niet kende maar waarover ik veel gelezen en nog meer zelf gepraat had, was heel duidelijk uit de Japanse tekeningen te voorschijn gekomen. Toen ik de volgende dag weer na een klein uurtje het tweede deel bekeken en gelezen had, stond voor mij vast dat ik eindelijk klaar was het echte grote werk aan te vatten. Ik zou, neen, ik zal het boek der boeken lezen.
Marx here I am!
29-04-2014 om 00:00
geschreven door Walter
09-12-2013
Rebellen, yes we can, yes we must.
Rebellen is geen liefdesromannetje dat je even op de bus leest, zelfs als je de bus neemt en zelfs als je een zitplaats heb mogen bemachtigen. Op de bus met het rode omslag met de titel "Rebellen" open en bloot is dat niet provocerend? Och een oude zonderling, het zal wat en toch ik verwacht van die jeugd die ik moeilijk begrijp meer dan van de meeste van mijn leeftijdgenoten, voor zover ze nog niet gecremeerd zijn. Rebellen is geschiedenis en geschiedenis kennen wij uit de films van Holly- en Bolly-wood. En film is L E U K E R dan een boek lezen en dan nog proberen te begrijpen en om het helemaal te bont te maken om het te onthouden. Armke zwaaien, bilspleet bloot en graffity op het lijf, daar gaan we een feestje bouwen, waar is dat feestje?
Hier is dat feestje!
Rebellen vergt echt wel wat inspanning en is niet altijd gemakkelijk om lezen en om te verwerken, zelfs niet wat het stuk betreft waar ik al voeten op de aarde zette. De waarde is er niet minder om. Alleen al om de vaststelling dat de oh zo geniale loodgieter soms klinkklare onzin uitkraamde, maakt het verwerken des te aangenamer.
Dus, neen, veranderingen worden ons niet in de schoot geworpen door milde schenkers. Veranderingen moet je zelf afdwingen, dat kost zweet bloed en veel tranen en als je ze hebt, zal het veel bloed, zweet en tranen kosten om ze te behouden. Ze zijn afgepakt voor gij het weet, want een proleet, wat weet die, wat kan die, waar is die goed voor? Een kapitalist weet het, die weet wat gij niet weet, wat gij niet kunt, waar gij goed voor zijt... maar soms vergist die kapitalist zich en dat is nu aan het gebeuren.
09-12-2013 om 20:02
geschreven door Walter
Als trop de spuigaten uitstroomt.
Het is als na vele jaren in een ooit gekende streek terug komen en vaststellen dat het er niet beter op geworden is.
"De mythe van de groene economie."
Deze kanjer van een werk, meer dan een boek, grijpt je bij de strot en nijpt, nijpt door. Ik ben verslaafd aan mij zorgen te maken over ons leven en het leven met ons en waarom ook niet met het leven na ons. En dat boek nijpt mijn strot toe en jaagt mijn ongezonde bloeddruk in de hoogte.
Wat doet dit boek bij een jonge mens die voor het eerst echt met zulke feiten en bikkelharde analyses geconfronteerd wordt? Wat is dat voor een bekakte vraag. Wat doet het legaal, massaal gestorte gifafval voor de plaatselijke bevolking? Die weten zelfs niet hoeveel ze waard zijn volgens de becijfering van gedegenereerde kapitalisten. Bovendien is wellicht in die berekening een kind, een weeskind, een oude vrouw, een zieke man helemaal niet opgenomen. Wat kost het hier niet aan bovenaardse moeite om een beroepsziekte te laten erkennen en dan nog kunnen bewijzen dat je crepeert aan die beroepsziekte... Neen de massaal gifstortende kapitalist moet geen schrik hebben dat zijn bloeiende groene actie een haardun in de weg gelegd zal worden. Als U dit document: De Mythe van de groene economie. toch niet wil lezen, dan verbied ik u nog op mijn blog te komen. Doe het tenminste voor die mensen waarvan je houdt, doe het voor jezelf, doe het omdat je een mens wil zijn.
09-12-2013 om 19:34
geschreven door Walter
09-11-2013
hoe groen dat niet groen is blauw weg blaast...
09-11-2013 om 15:51
geschreven door Walter
Alvast weer een paar boekskens die U moet gelezen hebben!
09-11-2013 om 15:47
geschreven door Walter
08-11-2013
Vlaanderen denk na...
Wat een joke, wat een naïviteit, wat een stommiteit zo iets te denken, te wensen te hopen. eens voorbij de zeventig zou een mens toch droog achter zijn oren moeten zijn en dus beter, veel beter weten. Helaas behorend tot een ras dat zal moeten uitsterven omdat het niet blauw geboren is, en nu niet meer blauw kan worden, zal ik zoals elk insect doen wat mijn genen mij opleggen en in mijn geval is dat rood blijven en langzaam aftakelen en vervagen en tenslotte vergaan zonder sporen na te laten.
Rutten heeft gesproken en blauw heeft een geestelijk orgasme en ziet de blauwe hemelpoort al opendraaien, en hoor het rinkelend tafelzilver en de roulette waarop een gouden balletje springend een uitgezakte rijkerd met opgedirkte deerne een fortuin bezorgt. Rutten heeft gesproken en al wat veel, en heel veel geld heeft mag gerust zijn, de kleine spaarders die geloofden iets voor hun oude dag te moeten doen, zullen hun spaarcentjes braafjes afstaan om uit solidariteit de putten van geldgier en hebzucht weer boordevol te vullen. En dat is goed zo. Er zijn slachters en er is slachtvee, en die rollen mogen wij nooit omkeren.
Het zou een misdaad tegen de menselijkheid kunnen zijn indien deze biologische destinatie op dwaze, ondoordachte wijze verstoord zou worden en het slachtvee slachters zou worden. Alleen de gedachte is te belachelijk, te dwaas, eigenlijk misplaatst en laat ik me al op voorhand verontschuldigen dat deze regels , waarachter ik natuurlijk niet sta, niet zou willen staan, zelfs niet zou kunnen staan, hier typ.
Blauwe Rutten heeft georakeld, en dus weet zij het, meer nog, zij weet het voor de massa, en gelukkig maar want stel je voor dat de massa zou kennis maken met de dwaze bedenksels die een paar onverlaten hebben samengebracht in hun boekske :"De mythe van de groene economie", stel je dat even voor, waar gaan we dan naartoe. Herrieschoppers die het gouden balletje in zijn verukkelijke dans uit zijn lood zouden kunnen slaan.
Maar U, verworpene der aarde, U, hebt het boek: "De mythe van de groene economie" toch gelezen, of het ligt toch al voor u om straks gelezen te worden. Dat is verdomme Uw plicht als verworpene dat te doen.
Gelukkig is er een blauwe Rutten die met het gezicht van een ijskoude, giftige sfinks ons de te volgen weg wijst en vooral en bovenal ons, sukkels op onze verdomde plichten en verantwoordelijkheden wijst. Voor de massa van de verworpenen bengelen er geen vette gebraden kippen in de bomen, is er geen sexy gouden balletje, maar zijn er gewoon, logisch plichten. Ontvetten en nog eens ontvetten, afslanken en nog eens afslanken, werken tot de laatste snik, verantwoordelijkheid nemen en weten waar je plaats is, bijklussen want anders wordt het profiteren en dat kan niet, of anders plan trekken en oprotten, want solidariteit is een verouderd en onbruikbaar begrip in de blauwe hemel van de blauwe Rutten. Solidariteit of de hangmat van de parasieten werkt allen van onder naar boven maar kan niet van boven naar onder werken, dat is een natuurlijk gegeven en Rutten kan het weten, blauwe Rutten. A bad dream, a very bad bleu dream, a horror, please beware, beware...
08-11-2013 om 00:00
geschreven door Walter
17-08-2013
Effe roeren in een vat met st.............., bah!
Waarom, roeren in een vat met Str..........? Prettig is anders en smakelijk al helemaal niet maar lezers worden alleen maar geboeid door melodrama's, liefst met stroperige tranen of door schandalen van ongekende wreedheid of door ongevallen, niet? Ik voeg daar een item aan toe:grenzeloze domheid, gepaard aan een ongekende brutaliteit en verbonden met een fantasie die de sterkste leugenachtigheid overschaduwt, zo voel ik het althans aan en wie ben ik... Mijn advocaat, en vertrouwensman zei me toen mijn bloeddruk de gevarengrens reeds ver overschreden had:"daar kunt gij niets tegen doen, de vrije meningsuiting houdt zich niet bezig met waarheid of leugen, het is een recht..." Hij zal wel gelijk hebben, hoewel vermits alle Belgen toch niet gelijk zijn, heb ik mijn twijfels of men over iedereen zo maar wat vulgaire roddels de wereld kan rondsturen. Ik heb leugens nog roddels nodig, de werkelijkheid is zo vulgair, zo laag dat fantasie de voorstelling alleen nog ongeloofwaardiger zou maken. Daarom, een verhaal van beesten en Trollen, met mijn verontschuldiging aan de echte beesten en Trollen, want wat hen betreft is dit alles puur fictief! Voor een Tolstoï of Dostojevsky een plot om een werk waarbij de Idioot zou verbleken, te schrijven. Voor mij is het vereeuwigen dezes het geneesmiddel of poedertje dat het maagzuur tijdelijk wat kalmeert. De Kwal, beter de kwal! Verlaten van partner wat natuurlijk niets wil zeggen en te verwachten is, maar ik ben nog altijd bij mijn eerste vrouw en voel me daar goed bij en naar ik vernomen heb is dat reciprook (in de derde betekenis), doet alleen zijn gevoeg.. De kwal kwam hier als vervang-eigenaar zijn intrek nemen en zijn eerste sociale daad was op de nog onbedekte grondlaag een stenen vloer te laten leggen door karweimannen. Ik spreek niet over zwartwerkers, gewoon over karweimannen. Voor de onderbuur is dat geen enkel probleem als de nieuwe, weinig verse bovenbuur ook pantoffels heeft aangeschaft. Als de aangespoelde bovenbuur, de kwal een af en toe meegebrachte prooi ook pantoffels zou gegeven hebben, maar helaas, naaldhakken en lederen zolen klinken marsialer als er driftig achter elkaar gejaagd wordt. Gelukkig lieten de misleide prooien geen gelegenheid onbenut om het kwallenhol te ontvluchten, maar helaas... Was het een stompzinnig spelletje uit een mislukte kindertijd of een te hoog gegrepen bij-verdien-klus, tot diep in de nacht werden zware voorwerpen over de stenen vloer getrokken en rolden metalen onderdelen permanent over de stenen vloerplaten waarbij het Hellend Vlak van Ronquières mij permanent voor de geest kwam. Waarom er geen reparaties meer moeten uitgevoerd worden is zonneklaar, helaas het rondschuiven van naar ik vermoed meubels is nog steeds een overtuigend bewijs dat de kwal in haar schuilplaats zit. De kwal, uw vriend, onze rustverstoorder. Diezelfde kwal, die hoe dan ook een job bemachtigd had met firmawagen en geen staanplaats, parkeerde en stationeerde bij dag en bij nacht zijn firmawagen voor mijn private garages op mijn oprit, en MIJN is daarbij letterlijk te verstaan. Het duurde dan ook niet lang of ik moest mijn wagen eerst elders gaan zetten om dan beleefd aan de kwal te gaan vragen of de firmawagen op alle uren van de dag even kon verwijderd worden, zo dat ik in mijn garage kon. Met een vlotheid en opgewektheid, eigen aan lui die hun beroepsleven aan de toog slijten en daar permanent geestig proberen te doen op de kap van een ander, werd na enig wachten wel aan mijn verzoek gevolg gegeven. En nieuwe bezems keren natuurlijk beter als kale, en mijn wachten en daarbij horende ergernis werd afgekocht door schijfjes met de laatste filmpjes, helaas zelden echt goede. Eerst geloofde ik dat het ging om zelfgekochte filmpjes, later kreeg ik een vermoeden dat ik onder een bedrijf van duplicatoren huisde en was ik zeer opgelucht toen ik geen schijfjes in de brievenbus meer vond. Als de blaas vol is moet men pissen, zegt een oud spreekwoord en zo ook is de kwal, als zijn terras onder het slijk zit moet het afgespoten worden. Letterlijk afgespoten, met de lans en veel water. Zoveel water dat zelfs mijn ramen overspoeld worden met, ja met slijk en vuiligheid, wat ik het slijk niet ten kwade duid. Buitenstaanders geloven dat wij, de kwal en ik in teamverband werken, hij begint boven en ik volg dan daar onder, zij vergissen zich, zeker als ik kort daarvoor hetzelfde werk al had uitgevoerd, maar ja van een zieke kwal kan je niet beter verwachten, zij spoelen ergens aan en doen daar hun ding, zegt men zo mooi. En toch, en toch is er nog een greintje solidariteit in deze aftakelende kwal aanwezig. Als een andere diersoort, mij, omdat die zich door mij ten onrechte in zijn door grootheidswaanzin opgefokt ego, aangetast voelt, uitschijt voor iets dat in die diersoort normaal is, dan wordt de kwal plots opnieuw levendig, zij het slechts in een flits, zo kort, om de uitschijter, te steunen en aan te moedigen, met een onverwacht dynamisme om daarna in een volkomen lethargische toestand weg te zinken, waarbij zelfs de meest normale verplichtingen zoals het storten van de afgesproken provisie of het deelnemen in de kosten te storten, in de vergetelheid verdwijnen en zich opstapelen tot ooit... Neen, men zou het niet zeggen, zo vlot aan de toog, aan de oh zo vertrouwde toog, bij de oh zo vertrouwde toogvrienden, waar men de oh zo vlotte toogroddels kan rondstrooien om een eigen leven te gaan leiden, waar de toogvrienden als gretige verzamelaars van kwallengif zich verzadigen aan de dagelijks portie. Smakelijk, het was mij weer een genoegen een venstertje op het wel en wee van de Residentie De Rioolgang te mogen openen. Och ja, zo'n kwal bestaat niet in het echt en elke gelijkenis met een bestaande kwal is puur toeval en vooral ongewenst. De vrije meningsuiting, niet...
17-08-2013 om 12:31
geschreven door Walter
14-08-2013
Waar kan dat?
Is dat in het WHOUHALABOLABABON-gebied in een verloren hoek van een onbekend eiland ergens op een onbevaren oceaan? Neen, dat is in Vlaanderen, dat is Vlaamse samenhorigheid, dat is het enorme succes van een blijkbaar compleet gefaald onderwijs en opvoedingssysteem. Geen samenhorigheid, hola! Die is er wel, die ontstaat onmiddellijk bij deze blijkbaar mislukt-geschoolden als zij veronderstellen dat zij tegenover meer geschoolden staan. Elk gesprek dat ook maar een beetje inspanning vraagt, wordt vermeden. men begint dan al weg te lopen, men heeft geen tijd, men voelt zich plots onwel worden. Sorry dat is hier een feit. En of dat nu historisch gegroeid is of door een ongezonde voeding en een verkeerde levenswijze komt, het kan mij geen barst meer schelen, ik ben het ook beu. Ofwel is men altijd dom, dan kan men er niet aan doen, dan treft men geen schuld. Af en toe, als het in het eigen voordeel is, dom zijn, is een ander paar mouwen, dat noemt men slecht en doortrapt. Harde taal, ik besef dat. En dat treft niet de ganse bende, dat gaat vooral over de aanvoerders in zo'n groep, hier de woordvoerders onder de mede-eigenaars. De woordvoerders die door hun achterban gevolgd worden tot ze onder elkaar weer in de clinch gaan dat de pluimen in het rond stuiven, ze hebben eigenlijk geen pluimen meer! Madame van beneden stond gisteren naast de walgelijk stinkende collector en ik vraag of zij dat ook ruikt. " Ik moei me daar niet mee!" Letterlijk haar antwoord. Madame van beneden die gedurende maanden de inkomdeuren open zette om te verluchten is door chef van de private gemeenschappelijke ruimte op de vingers getikt en beweert de deuren al lang niet meer open te zetten, want aan de "reuk" kan men toch niets doen! Dit is de mentaliteit! Madame van beneden wordt al jaren geplaagd door opstijgende rioolstank, afval en wormen die naar beneden tuimelen en op de gemeenschappelijke koer die door haar mag gebruikt worden vallen en zo haar woning gaan verkennen, die haar fietsen..., U weet het al wel, die Madame durft niet tegen het grote boze konijn niet in te gaan. Dat is de mentaliteit! bedroevend, beschamend! Die Madame van beneden verdenkt de huurders, die boven haar troepen de oorzaak van haar vergrotende vochtindringing te zijn, Vochtindringing via de vloer van het terras! Opgepast, dat is gemeenschappelijk en ik heb geen terras, denkt madame van beneden en slaat in een knoop van vertwijfeling. Volkstoneel van het slechtere soort, men kan er zelfs niet mee lachen. Met een gepantserde deur die het appartement bijna hermetisch afsluit houdt men veel stank, geluid en vooral contact met ongewensten buiten.In de zomer moet men maximaal verluchten, in de winter kan men alleen proberen de stank en de uitwasemingen te ontvluchten. Stank had men in deze streek meer dan voldoende, de Rupel was de open riool van Brussel, de "Zoete Dood" veroorzaakte de hoofdpijn veroorzaakte "kattenpis" en de steenbakkerijen deden daar nog een dik schepje bovenop. Misschien is dat voor ons inwijkelingen die deze prachtige typische tijd niet echt gekend hebben, de reden dat wij echt een hekel hebben aan te moeten leven in een strontgeur en methaan dampen. "Nergens stinkt het zo fijn als thuis", zal hier wellicht nog enkele generaties de lijfspreuk zijn. De inwijkelingen zijn verwittigd. Als U denkt dat deze situatie een zeldzaamheid is dan vergist U zich! Dit is wellicht niet over de hele lijn, schering en inslag. maar achter de voorgevels en glasgordijnen en nieuwe wagentjes is er nog wel wat anders! En de overheid? Die maakt wetten, en richtlijnen en nieuwe wetten en nieuwe richtlijnen en laat de betrokkenen in de kou staan, gewoon hun plan trekken. U weet het toch, de democratische meerderheid heeft altijd gelijk.... Maar wat als er zelfs geen meerderheid is, als er zelfs geen democratische beslissing kan getroffen worden? Wat dan? Dan zijn het de beunhazen, de domste hardroepers die hun slag slaan. Dat noemen wij de jungle van het recht van de sterkste, neen van de slechtste! Als er in de residentie "de Rioolgang" nog eens iets te huur is, laat ik dat graag weten. De prijzen zijn er hoog, veel te hoog maar U krijgt er ook heel veel voor in de plaats! Het is fijn, thuis te zijn!
14-08-2013 om 12:12
geschreven door Walter
11-08-2013
En de anderen?
Ik zeg altijd:" Wie niets zegt, die vertelt ook niets!" Ik stel gewoon vast dat normale communicatie hier nog niet uitgevonden is of zijn ingang gevonden heeft. De verhuurders, bestaan uit twee verschillende groepen. De ene is zoals gezegd nog moeilijker te bereiken dan de Paus en blijkt ook potdoof te zijn voor vragen, klachten, voorstellen. Dat is de would-be syndicus die al meer dan een jaar ontslag gaf, zijn papierwinkel aan een wachtende beroepssyndicus zou doorgeven, maar zelfs dat niet doet, en nooit thuis schijnt te zijn dus met andere woorden alles, maar dan ook alles muurvast blokkeert. Kwade wil, ik geloof het niet, waarschijnlijk veel te druk bezig met voor hem echt belangrijke zaken. Voor Blok A een ramp? Helemaal niet, alleen voor mij, omdat ik eindelijk de rommel wil opkuisen en de knoeiboel rechtzetten. Voor de anderen, geen reactie tot ze weer eens toevallig ontdekken dat de brandverzekering weer niet betaald is en de PWA-poetsman niet meer kan komen en de beerput overloopt. Dan breekt er iets als een vreemdsoortig beschermen van het eigenbelang los. Iets zinnigs doen gebeurt dan natuurlijk niet en de rest hebt U al gelezen. Plezant!!!!! De andere verhuurder is onopvallend in zijn terughoudendheid. Alleen de huurder kan emoties los maken, ik niet, de wantoestanden niet, de verkeerde rekeningen niet, die worden immers aan de huurder doorgerekend. In het Zen-boedisme zou men kunnen spreken over de zijnde niet- zijnde. Hier vormen zij het gewicht dat de ware tegenwerkers al zo lang steunt en kwade wil doet zegevieren. Blok B heeft ook iemand die doet alsof zij syndicus wil spelen maar daar geen goesting voor heeft en de taak van syndicus nog nooit heeft verkend, laat staan uitgevoerd. Braaf, maar dan ook niets meer en dan nog. Is het braaf een job slecht uit te voeren, kan men dat aanvaarden alleen omdat het gratis gedaan wordt? Gratis is een zeer belangrijk woord. "Gratis" en "onmogelijk" domineren het denken en doen van minstens Blokken A en B. Correctie voor het uitzicht staan vele eigenaars paraat om de zotste dingen te doen. Net zoals in Oost-duitsland de plastieken Zwikau's van allerlei prularia voorzien werden om toch maar iets meer op te vallen. daar was dat begrijpelijk, hier belachelijk, meer nog, laf!. Residentie de Rioolgang overtuigen te doen wat al decennia's moest gebeuren is de oorlog verklaren, de hele troep in het harnas jagen, een schier onbegonnen strijd aanbinden met onwetendheid, domheid, egoïsme,afgunst, nijd en haat. Begrijpt U dat ik huiver als ik een politicus hoor zeggen:" de meerderheid heeft altijd gelijk!" Hier geldt: "Wat is in mijn voordeel?" "Hoe kan ik die een kloot aftrekken?" "Toch zeker niets doen voor een ander!" En voor de meesten: "Laat mij gerust met die zever!"
11-08-2013 om 00:00
geschreven door Walter
07-08-2013
Psychologie, een groot woord, mensenkennis een noodzaak.
Dat ik vierendertig jaren nodig had om uiteindelijk de koe bij de horens te vatten is vreemd, nogal zwak. Dat wil echter niet zeggen dat ,niet van bij de start, ik vragen stelde en voorstellen deed. Misschien sprak ik een voor de mede-eigenaars vreemde taal en ving bijna steeds bot. Behalve bij de inrichting van de inkomhal. Ons voorstel werd zonder commentaar gevolgd ondanks de kostprijs. Nieuwe bezems keren goed en het allerbelangrijkste, de inkom is toch het uithangbord, het naamkaartje. Zie mijn inkom en U weet wie ik ben. Deze wijsheid heb ik te laat opgedaan. Wie voorstellen aanbrengt, verdedigt, die spreekt dus! Die kan spreken, die heeft gedachten, die kan meer dan die geen gedachten heeft. Ook deze wijsheid was nog niet tot mij doorgedrongen. Ik probeerde alleen de anderen en onszelf voorruit te helpen, niets meer niets minder. Wie beschikt over gedachten, voorstellen en de spraak en overtuigingskracht is automatisch een gevaar voor diegenen die dat missen, hij of zij het zijn niet te vertrouwen wezens, vreemden... De ene doet voorstellen voor de gemeenschap, de andere gebruikt de gemeenschap voor zich zelf. Het lijkt wel pure politiek.Tot daar de achtergrond, de bodem waaruit gedurende al die jaren relaties ontstaan, die op het eerste gezicht zelfs een klein beetje harmonieus lijken, maar plots kunnen openbarsten in een walgelijke... stank! Noch het Konijn, de Kwal de Leeuw(en), die van Beneden, de Stillen en de Geslagene dragen enige verantwoordelijkheid in het knoeiwerk van Minimus Maximus, of MiMa. De eerste koe die naar de eerste trein stond te kijken trof geen schuld dat die trein daar reed, zoveel weze duidelijk. Maar! Het Konijn en later die van Beneden, de enige eigenaars in Blok A, die enerzijds van geboorte, anderzijds als gunst de geprivatiseerde gemeenschappelijke ruimte kunnen en mogen benutten, hebben jaren en jaren de gelegenheid gehad het rioolprobleem met ongezonde stank tot gevolg, vast te stellen en aan te kaarten op een algemene vergadering. Nu juist daar werd hun kort daarvoor gedane ondoordachte melding onder vier ogen dat :"het er weer stonk!" vastberaden ontkend. Voor het Konijn is praten over de gemeenschappelijke ruimte een taboe, het is als snijden in eigen vlees en voorrechten. Voor van Beneden is spreken over die ruimte evenzeer taboe, want één verkeerd woord zou de verbanning van haar fiets en die van een elders wonende vriend betekenen. En de anderen die er fietsen komen stallen, die wonen er niet. Waarover zouden die zich zorgen maken? Voor een ander? Voor van Beneden is het een dubbel netelig probleem. Bij haar stinkt het dat het geen lieve lust is, maar haar stank komt volges haar zelf opgebouwde mening van een andere locatie. Bovendien zouden herstellingen veel te duur worden en wat heeft zij daarvoor in de plaats? En dan zijn we op een zelfde lijn met de andere eigenaars. Kosten doen voor die ene, wiens koper zwart uitslaat en wiens vrouw nu al zovele jaren hoest, zonder er zelf echt last van te hebben en er geen voordeel uit te puren, dat gaat niet, dat is te veel gevraagd, des Guten zufiel. Aldus wordt de moderne techniek en de ervaring van een deskundige van Junkers, van de loodgieter, van de gespecialiseerde firma en van ons met een zwiep van de staart van de leeuw weggevaagd en dat tot grote geruststelling van de democratische meerderheid. Leve de democratie van de dommen en de laffen! Wat ik ook veel te laat besefte is de eigenwaan van lieden met beperktere geestelijke vermogens. Erger nog ik heb meegebouwd aan die wolkenkrabbers van eigenwaan. Zoals men kleine kinderen looft als ze op het potje zitten, heb ik ook met name vooral de syndicus de Leeuw de hemel in geprezen, wanneer die gewoon dat deed wat niet anders kon. Heb ik daardoor afgunst en nijd aangewakkerd bij de wisselende strijdfronten? Heel waarschijnlijk, maar onbewust, toch zwaar fout. En als ik dan door mijn gedwongen graafwerk van de ene stommiteit op de andere bots, dan kan ik nog zo vaak stellen; "We hadden dat allemaal moeten zien of weten..." dat helpt niet meer. Ik ben op hun plots gegroeide mega-tenen gaan staan. Niet de stommiteit is erg, het op de tenen trappen is onvergeeflijk en brengt een overlevingsmechanisme op gang dat men alleen in de rattenwereld of een slangenkuil vermoedt. Het lot, het noodlot, heeft Blok A niet ontzien.
07-08-2013 om 16:36
geschreven door Walter
05-08-2013
Meer is meer, maar trop est trop...
Dansten ze daar bij volle maan op occulte Voodoo-bijeenkomsten,'t zou een onverhoopte verrijking van de geborneerde cultuur zijn, ik zou zelfs proberen mee te dansen zonder de kippen de kop af te bijten. Maar zelfs dat niet, in uit, in uit, vlam poort toe, in uit schurend krakend piepen en in uit, en het stinkt... Ja beste lezer mijn door de jaren gesterkt vermoeden werd onlangs, zij het met een list meer dan bevestigd, het stinkt in de geprivatiseerde gemeenschappelijke ruimte ongeveer zoals in vervlogen tijden een plank met gat WC ook stonk als de vorige bezoekers de emmer niet hadden gebruikt. Maar, U zal het mij ten kwade duiden, ik vermelde dit keerpunt reeds in vorige schrijfsels, ik had het perverse genoegen in loco suspecto de bronnen van de stank opgespoord te hebben, een grote stap in de geschiedenis van de Residentie de Rioolgang. Ik maak en maakte het kort, de vervuiling en aantasting van koper en luchtwegen was in flagranto gelocaliseerd met behulp van de wetenschap en de doorgedreven specialisatie. De ingevoerde rook walmde, zoals eerder al vermeld, maar het moet herhaald worden, als uit een in werking zijnde vulkaan uit twee "putjes" of wat er voor "putjes" moet doorgaan en vanonder het deksel van een collector dat alleen nut had om grotere voorwerpen te beletten naar de beerput te trekken. Een waar rook- en dus stankinferno. In vierendertig jaar privatisering nooit bekeken, nooit onderhouden, blijkbaar nooit belangrijk genoeg gevonden om ergens een verloren gewaande hersencel te verwittigen dat er iets niet pluis is in Blok A. Gelukkig heeft het verhaal van Blok A niet plaats gevonden in pak weg 44 of 45 in het rijk van de Nazi's, bangelijk. Stank en rook ze zoeken hun weg en de onze deden dat voortreffelijk. Vanonder een gemoderniseerde van motor voorziene private garagepoort van de leewetroep, walmde het zo sterk dat een buurman meende dat het daar brandde, helaas het was slechts rook en weinig stank. Van de geprivatiseerde gemeenschappelijke ruimte zocht en vond de rook zijn weg door reten en spleten, zelfs in een Residentie zijn er reten en spleten. En daar verenigen de stank van putjes en collector met doorlaat deksel met de stank van de collector zonder deksel om in blijde verwachting, hand in hand op te stijgen en via de verluchting, speciaal aangebracht door het leeuwenkoppel in de hal en trapzaal, op zoek naar nieuwe gebieden te gaan. Bij Madame van Beneden en bij ons is het leuk vertoeven vinden de verenigde stanken. "Dat kan niet, dat is niet" reageert ex-syndicus, hij van de twee, van de Leeuw. "Nonsens" beweert het Konijn en wat de Kwal voor degoutante onzin uitkraamt wil U niet weten, ik heb al die mailtjes netjes uitgeprint, men kan nooit weten, zei de ooievaar tegen de pelikaan en zij aten een puit. Och U dacht dat de eigenaars-verhuurders zich achter mijn banier zouden scharen, mis, driewerf mis, zij hulden zich in een verdacht zwijgen en keken naar de wolken om te zien van waar de wind kwam. Het is allemaal zo menselijk. En in een Residentie is het fijn wonen, maar zwijg toch over die stank, straks gaan de huurders weg! Tot zover de stankfeiten, maar zonder te zoeken naar een verklaring missen wij de kans, het verhaaltje een psychologische toets te geven en dat wil ik gerust proberen. Ons koper slaat zwart uit, zodra de vensters minder vaak wijd open staan en mijn vrouw blijft hoesten tot we de gepantserde deur achter ons in het slot draaien en helaas op die manier de opzettelijke nalatigheid minder succesvol laten zijn. Maar trop est trop, zeker weten. Voor de fijnproevers: quand les dégoûtés seront partis il ne restera plus que les dégoûtants.
05-08-2013 om 11:33
geschreven door Walter
04-08-2013
Als praten tegen de muren zinvoller is...
Nog over die begripsverwarring, van gemeenschappelijk naar privaat. De visie van ons konijn zou volkomen juist zijn indien er niet voor de staanplaatsen een vrij grote, naar onze normen, ruimte zou overblijven en juist die ruimte is gemeenschappelijk. "Nee!" "Nietes!" stampt konijn boos op de ruwe nooit gekuiste beton. Als bewijs voor zijn bewering wordt een bezoek aan een notaris aangehaald. Geen woord op papier, waarop heeft die man een antwoord gegeven, het heeft geen zin. Volgens de zin van de basisakte die zoals U weet enige foutjes bevat, is deze vrij grote gemeenschappelijke ruimte de plaats om naar hartelust te draaien en te keren om terug door de smalle toegangspijp het hol te verlaten, al dan niet met blutsen. Die ruimte moet vrij blijven en mag derhalve voor niets gebruikt worden. Zou je denken. Is dat hu juist een ideale plaats om zijn auto te stallen denkt konijn al jaar en dag. Vermits alles in het duister van het hol afspeelt, verneemt een mede-eigenaar maar toevallig dat er wereldconflicten worden uitgevochten over wie wat waar hoe en waarom al dan niet mag doen. Een echte luxe in een Residentie. Een andere protagonist woont in B en kan zijn staanplaats die zich plots in lengte verdubbeld schijn te hebben, alleen voor zijn fiets benutten en hij nodigt met brede armzwaai andere fietselingen uit hun ijzeren paard daar ook te stallen, tegen welke afspraken is niet geweten door schrijver dezes. Eigenlijk wist schrijvers dezes helemaal niets over wat er in het, ik herhaal, vrij grote hol gebeurt. Het zou me normaliter ook geen barst kunnen schelen, moest ik niet toevallig een mede-eigenaar zijn die noch sleutel, noch toegang krijgt tot de krochten van 't konijn en zijn lotsverbondenen. Wat Dikske kan, kan ik ook, dacht Konijn al jaren geleden en vertelde in een plezante bui dat hij zijn overblijvende staanplaats aan zijn dochter geschonken had, wat jaren later een verzinsel bleek te zijn. Hoe dan ook de nieuwe-niet-eigenaren beschikken over hun niet-eigendom als volwaardige eigenaars en klimmen zelfs op tot volle eigenaars als er eens moet gestemd worden... Een vrij grote ruimte nodigt uit en er zijn veel wanden en hoeken en een fiets of wat anders kan er altijd wel bij. Een donker hol mag wat licht krijgen en een draadje is vlug gelegd, dat steekt toch zo nauw niet, het is maar in de gemeenschappelijke-private ruimte met extra staanplaats voor...U weet wel. Maak ik me daar druk over? Neen, zolang er geen vuur gestookt wordt, of misdadige bijeenkomsten georganiseerd, en de poort niet de ganse nacht open en toe gedreven wordt, is het tergend onbegrip en het grenzeloos egoïsme dat vervelend is. Maar... er is veel meer, veel erger.
04-08-2013 om 10:29
geschreven door Walter
03-08-2013
Balangenie! vrij vertaald, helemaal niet!
Wanneer wij het appartement kochten verzekerde Mi-Ma ons en ook enkele andere kopers dat er kelders of bergplaatsen zouden komen. Een mens moet toch ergens met zijn schoenen en boekentas naartoe kunnen. Ze kwamen er lekker niet, de voor bergplaatsen voorziene ruimte werd een appartement, haha, flink gefopt, dacht Mi-Ma en hij knoeide voort. U, als lezer van deze oprispingen, hebt natuurlijk al begrepen dat een appartement meer oppervlakte heeft dan een bergplaats. Vermits de buitenmaten van de Residentie De Rioolgang vast lagen, ging de (....) man ijverig aan het werk met schaar en lijm. Van Blok B werd een stuk afgeknipt en bij Blok A aangeplakt. En klaar was kees, en Mi-Ma telde zijn centjes. Mi-Ma die lang geen domme was, en begrepen had hoe jonge kopers levend gestroopt wilden worden, zette van die "aanpassingen" niets op papier, toch niet in de Basisakte. Wie zou zo'n onding ooit lezen, dacht de sluwe vos. En gelijk had hij, het duurde meer dan dertig jaar. "Niet gelezen? Niet gelezen? Ik ken ze van buiten!" waren de gevleugelde uitlatingen voor onze zelf uitgeroepen specialist syndicus. En iedereen wist alles over het "Huishoudelijk Reglement" dat nooit streng genoeg was voor een ander. De glasgordijnen, de grote van de mazen en hun kleur en de garagepoorten, alles, maar dan ook alles wisten ze... Behalve dat er niks klopte, althans in Blok A en ook in Blok B van Residentie De Rioolgang. Garages, het magische woord is gevallen, G A R A G E hoogste doel voor wie na lang zwoegen eindelijk de fiets naar het groot vuil heeft kunnen brengen. "Garage" zei een eigenaar en hij stikte er bijna in. Einde de jaren zeventig groeiden de wagens in de meeste merken en de garages bleven ...veel te klein! Miserie, miserie! De vrije markt biedt voor diegenen die minder verstandig is de oplossing: koop een kleiner type of verander van merk dat er groot uitziet maar toch klein is. Zo geschiedt hier, het kan niet anders, behalve bij die ene die op voorhand een en ander onderzocht had en vermits Mi-Ma een vlotte kerel was, kon er gemakkelijk wat verplaatst worden en toen werd het wel genoteerd, niet onbelangrijk. De gemeenschappelijke ruimte met private staanplaatsen, het gemeenschappelijk eigendom dat eenzijdig tot privaat bezit werd uitgeroepen door de luidste bruller van de Rioolgang, men zou het niet verwachten van een konijn. Van de vier staanplaatsen waren er twee alleen toegankelijk maar men was gedoemd er tenzij met takels en hefbomen met een geblutst vehikel terug uit te geraken. Er bleven er nog twee. Dus twee staanplaatsen waarvan één voor het konijn dat van zijn onbruikbare staanplaats een afgesloten bergplaats liet maken. "Knap!" Zou je denken, ware het niet dat daardoor het Ruimerke verplicht werd zowel voor Blok A als B met zijn slangen door de benedenverdiepingen te trekken. Wat een luxe! En dat in een residentie. Ware het niet dat daardoor de gemeenschappelijke koer/tuintje niet meer bereikbaar was , zoals voor de slangen van het Ruimerke. Oeps, De ene een bergruimte, de rest de pot op! Wie aandachtig gevolgd heeften dat is nodig, weet dat er twee bruikbare staanplaatsen overblijven en alleen bereikbaar zijn voor vrij smalle wagens. Dus voor twee smalle wagens. Het staat toch iedereen vrij een staanplaats voor zijn en de fietsen van anderen te gebruiken, niet? Zo geschiedde, volkomen legaal, tenzij... Hoeveel auto's kunnen er nu nog binnen? Inderdaad één! 1 auto en niet die van het konijn. "Nietes", zegt het konijn, ik kocht staanplaatsen voor twee auto's, dus moet er nu nog steeds één binnen kunnen en dat houdt dat zachtaardige konijn al vierendertig jaar vol; met zo'n overtuiging dat niemand de moed kan opbrengen hem van zijn stommiteit te overtuigen. Stommiteit, "It's madness, though there is system in it!
03-08-2013 om 10:58
geschreven door Walter
31-07-2013
Oeps een foutje...
't Kan de beste overkomen, een foutje is menselijk, toch, Errare humanum est sed... hoe was het dan weer? Diabolicum est. Wie zonder fouten is werpe de eerste steen, zullen wij dan maar, daar een dikke, ligt goed in de hand... In de eindjaren zeventig bouwde Minimus-Maximus dat het een lieve lust was, en metsen en beton storten is plezant, maar plannen laten tekenen en dossiers aanleggen is niet plezant en waarvoor is dat nodig, dacht de brave man, en vervoegt met deze gedachtengang de overgrote massa in onze streek, niet dat ze allemaal metsen, vroeger maakten de meesten er wel stenen. Toegegeven onze basisakte is een vreselijk document, saai, onoverzichtelijk en nodigt niet tot lezen uit. Zekers niet voor wie het niet gewoon is of voor wie er een trauma van opgelopen heeft... Zodoende, fier als gieters, mede-eigenaars in een residentie met verkeerde papieren onder de arm stapten wij de wijde toekomst tegemoet. Miserie, miserie... Ik heb dit herhaald omdat het belangrijk was, is en zal blijven. Metsen is een kunst, zie maar naar de kathedralen, de Residentie De Rioolgang, is geen kathedraal en dus ook geen kunst. En vermits lezen terwijl men aan het metsen is, iets zoals spreken met een volle mond, is,dachten de geoefende, ervaren metsers en hun aanvoerder de aannemer dat ze zich beter konden bezig houden met alleen het metsen. Plof, tok, tok, plof, tok, tok, weer een putje gemetst, wat volgens mij niet kan, maar U begrijpt mijn bedoeling. "Waterslot...""Wablief,....""Waterslot in putje..."" Wat is dat?" "Voor de stank...""Welke stank, ruik niks..." Zo is het misschien gegaan, wellicht is er nooit over een slot voor water gedacht of gesproken, alleen gemetst. "Deksel...""Waar?""Hier, op collector""Waarom?""Stank...""ruik niks, doen wij niet , moet kunnen verdampen..." "En dan?"" Zit onder den trap, doen dat altijd zo..." En de Residentie De Rioolgang werd boven het doopvont gehouden tot ieders vreugde en glorie, maar het reukje, het reukje kwam, zag en overwon, veni, vidi, vici zei de stront nauwelijks hoorbaar en plonsde verder. Toegegeven papier is verduldig en op papier hadden de twee bruine stroken van de terrassen een verre verwantschap met de renaissance. Op papier kon ik niet zien dat mijn heupen te breed waren om op het terras te draaien. Op papier kon ik niet vaststellen dat al het hemelwater en het afvalwater na een poetsbeurt van alle bovenburen van ons begenadigd blok precies op mijn terras spoelde om dan in een bruine,trage stroom een elders gelegen putje te zoeken. Mi-Ma had op deze feiten geanticipeerd door op de roofing grote ruwe tegels te leggen op rubber noppen. Vlug droog, geen natte, wel altijd vuile voeten, who cares. En onder de tegels? Ni vue, ni connu! Maar de tijd hij doet gestaag zijn werk en de sliblaag groeit, afloop wordt niet meer gevonden, zaadjes ontkiemen en stilstaand slijkwater gist en vormt langzaam maar zeker, U raadt het! Zo ziet de zwartkijker dat evolutieverschijnsel op zijn te smal terras. Oh, ja ? De Rioolgang... Was dat dan alles?
31-07-2013 om 11:41
geschreven door Walter
29-07-2013
Wisselende kampen, wisselend front
Na de botte weigering en rood van colère, maar intens triomferend van le moment suprême de la gloire, moest er wel een ander slachtoffer opgevist worden. Peterke, ja Peterke hoewel een hele Piet, is hij aan de ronde tafel een klein Pietje. Peterke, het Konijn, de Leeuwen en het stille echtpaar-verhuurders vormen al langer een verbond dat zijn hoogtepunt vond in gaan eten, tot niet Peterke het restaurant mocht kiezen maar de Stillen dit deden en er een schisma kwam, van buiten uit niet te merken. Peterke syndicus had de boekskes, van haar van de twee, netjes in een kartonnen doos gekregen en was met hand en tand uitvoerig en vooral stevig gebriefd door de Leeuwen hoe hij zo'n imperium moest leiden. De meester en de leerling, een duidelijk hiërarchisch gegeven. Peterke met een ring door de neus aan de ketting van de leeuwen, die niets, maar dan ook niets meer met dat toppunt van ondankbaarheid wensten te maken te hebben en opnieuw schoten banvloekende bliksems over de ronde tafel tussen de pinten door, waarbij sommigen van de gelegenheid profiteren de duurdere bieren te testen, smakelijk! Peterke in het beroepsleven tot vlak onder de CEO van een groot bedrijf, specialist in de financiering werd opgeleid door iemand die, ja, kunt U zich zulks voorstellen, meester en slaaf... Maanden gaan voorbij, Stilte, Peterke bereiken is even moeilijk als een audiëntie bij de paus krijgen en er moet regelmatig eens wat gedaan worden, zelfs soms heel dringend , zeker in de Rioolgang. Maar, nu komt het, Peterke weet dat een labtop ook voor wat anders kan gebruikt worden dan haatmails te sturen racistische moppen te verspreiden, zet het programmaatje van zij van de twee, van de Leeuwen om in EXCEL. En na jaren en jaren kan ik nu eindelijk zien hoe die hokus pokus in elkaar zit. Na ettelijke bezoeken aan de tweede verdieping en tal van terechtwijzingen tot verwijten, wordt schoorvoetend toegegeven dat er geen duizendsten maar vierkante meters als basis werden gebruikt. "AAAAH, zoooo!"" Waarom?" " Dat moet zo...""Van waar komen die?" "Hebben wij zelf uitgerekend, was enorm veel werk!" En omdat dat nog niet genoeg was: de Basisakte. De Leeuw in hoogst eigen persoon had binnen en buiten zijn revier een imago opgebouwd van de unieke specialist op het gebied van kennis van de, van zijn basisakte. "Ik ken die van buiten!" Waarop steeds een beklemmende stilte volgde en een geselende blik als het licht van een vuurtoren over de tafel draaide. Il lees nu ook die basisakte, vrij laat, en misschien nog veel te vroeg en doe een merkwaardige vaststelling: De duizendsten in de basisakte zijn fout! "Dat kan niet" brult hij, "Onmogelijk" roept zij.
29-07-2013 om 19:48
geschreven door Walter
26-07-2013
Lelijke liedjes duren te lang.
Hij en zij van de twee, van de leeuw, diep in hun kruis getast en genepen, omdat ook ik, die de Flodders nog niet echt in levende lijve, toch niet allemaal gekruist had, mij niet als een bezeten verdediger van de gordijnhetze had opgesteld en zodoende de steun van de intelligentia aan de meute had geweigerd. Ik geef het toe, het is mijn overtuiging, dat de zwakken mogen beschermd worden en zeker tegen de andere zwakken. De Leeuw, het Konijn, beiden geruggesteund door de altijd zijn kat sturende Kwal, kon als verwelkoming van deze uit de voegen gebarsten familie wel tellen. Het probleem leek mij niet gordijn of geen gordijn maar eerder bed of geen bed. Van gordijn draaide de frontale aanval naar een voor mij toen nog onbekende flank; de vogel. Ja, een echte vogel al dan niet in een kooi en op een stok en die mocht van de Flodders bij het open raam frisse lucht halen en een luide keel opzetten. De Leeuw die niet steeds naast de collector lag, hing dan ook vervaarlijk over de reling van het ding dat men terras pleegt te noemen. En hij zag hem, de oorzaak van zijn 's morgens gestoorde nachtrust. Onder het zo bekende motto, "Ik hou van dieren, zelfs van vogels, maar dat neem ik niet, ik ben het beu!" Konijn die, zoals gekend, al hoofdschuddend en smoelen trekkend moeilijk uit zijn woorden geraakt, gooide het open, zomaar open op de ronde tafel. "Nen dierentuin, honden, katten, vogels en een hoop jong!" Al die dieren met jong? En dat allemaal naast ons? Maar de "jong" bleek te verwijzen naar het verenigd nageslacht van het prille, oude geluk, van de Flodders, en waren al wat hoger opgeschoten. De Leeuw brulde klauwloos, zij rood aangelopen en bijtensklaar, met mijn, echt reglement kon dat niet, maar, en wierp een verschroeiende blik in mijn richting. U moet het weten, ik heb een hond, een echte , een grote, niet de eerste, en ik heb van zijn militair uitroeiïngsreglement brandhout gemaakt, iets anders geschreven dat nog voor het gelezen was, niet aanvaard werd door Konijn, Leeuwenkoppel en Kwal, en van de overigen, de vlottende massa, geen reactie kreeg. Punt is dat men niet kan slapen als men over de reling moet hangen. Zulke ongevallen worden door de verzekering betwist. Madame van beneden had één slag gewonnen maar zovele vliegen zaten al in de pijp. Was ik vergeten Kwal te verklaren. Simpel, heeft niets met de zwevende schoonheid van de kwal in volle zee te maken. Heeft wel te maken met het zieke, losgeslagen ding met onzichtbare slierten die in de branding je huid doet branden en dan eens aangespoeld op het zand daar als een soort graatloze pudding ligt te wachten tot iemand er per ongeluk op trapt, ik stel U voor, de bovenbuur, De Kwal. Pikt, steekt, ligt op het strand niks te doen, En de steenpuist vol afgunst, opgekropte ergernis en onbeheersbare geldingsdrang werd rijper en rijper en toen had het lelijke liedje lang genoeg geduurd. Ende zij spraken als uit enen mond en zij zeiden te samen," Wij zijn het beu, wij nemen dat niet!" En de hemel klaarde open en achter de wolken rees traag een zwakke zon, was het een nieuwe toekomst?
26-07-2013 om 13:04
geschreven door Walter
25-07-2013
een nieuwe ijstijd breekt aan...
Wij enten ons in tegen de griep, tegen de "Rioolgang" gaat helaas niet, maar men kan er zich ver van houden en dat is een zegen, ik verzeker het U. Maar geluk moet onderbroken worden om steeds opnieuw als geluk ervaren te kunnen worden. Wij komen dus nog wel eens thuis en vernamen het volgende vreselijke nieuws: "Er zijn er nieuwe komen wonen, echt straatjesvolk, miserie, miserie." Het woord "verhuizen" werd voortdurend als klagende mantra in Residentie De Rioolgang gehoord en het gaf ons nieuwe hoop, de nieuwkomeres hadden al veel bereikt. Maar van verhuizen was geen sprake, wel van een zoveelste nieuwe opstelling van de fronten. De nieuwkomers hadden hun tenten opgeslagen op de eertste verdieping en nog wel onder dat van de op de op zijn buik in de natte kruipholte liggende syndicus en boven dat van madame van beneden die wel een vriend heeft en regelmatig het hondje van de dochter bijhoudt. De inval van de Hunnen of van de Noormannen was vast niet zo ingrijpend als de komst van die familie die onmiddellijk de naam "Flodder" kreeg. Tam, tam,tata, tam naar de inmiddels ronde tafel om de duidelijk waanzinnige geworden eigenaar eens flink de levieten te lezen. De syndicus, U weet wie ik bedoel en wat zijn extra bezigheid is als hij niet in spreidstand voor zijn garage met luide stem zijn visie, wat hij gelooft een visie te zijn, aan de voorbijgangers kond doet, die man dus opent het epiloog van dit wereldschokkend tijdloze drama: Een nieuwe ijstijd breekt aan! Neem mij niet kwalijk dat ik de man zo'n gedachte in de mond leg, het ging niet over de ijstijd wel over de gordijnen. "Ik neem het niet!, Ik ben het beu!" Leer deze gevleugelde zinnen van buiten, zij komen als de enige rode draad met regelmaat, door de opborrelende uitstoot van opgekropte haat. "Ja de gordijnen, het is een schande, ons gebouw wordt een O.C.M.W.-G.E.B.O.U.W." Ik wist niet dat er zulke gebouwen bestonden en zeker niet dat die bepaalde gordijnen hadden. De eigenaar van de private staanplaats in de gemeenschappelijke ruimte en die daar een extra gratis staanplaats of meer heeft bijgenomen en nog wat uitgedeeld aan zijn daar niet wonende dochter, en die het gemeenschappelijk karakter tot privaat heeft uitgeroepen, beaamt en al knikkend en het hoofd in de hoogte werpend, bestempelt de nieuwe huurders als "Volk dat hier niet past!". Laat ik hen vanaf nu het Konijn noemen,; François Het Konijn, met mijn verontschuldigingen aan alle konijnen, zachtaardig, verdraagzaam en van goede wil. Ik maak het kort: die, de Flodders, natuurlijk, hebben geen gordijnen, zijn er blijkbaar pas komen wonen, hebben in de Rioolgang alle nieuwe startkansen al verloren zijn door de fijne, met een verdachte reuk, mangel gehaald en schuldig bevonden en door de vertegenwoordigers van hun soort law and ordre al veroordeeld. De verhuurder zit er als een geslagen hond bij en belooft beterschap, ooit beterschap... Een ware ramp komt nooit alleen en zie, Madame van beneden die op dat ogenblik een vete uitvecht met de Leeuw, de syndicus en zijn wijf, en met het Konijn der wrake, springt als een redder in nood, als de Aartsengel Uriël, de Flodders ter hulp. "Dat zijn fijne mensen en die doen geen vlieg kwaad. Opgepast, hier doet ook de vlieg haar intrede. Van wormpje tot vlieg , een kleine stap een grote gebeurtenis. Ijstijd inderdaad maar eerst een fikse opstoot van hittehaat, haat van hitte, hitte uit haat, kunt U me volgen?
Er mee dwepen, ja, maar lezen, dat was een ander paar mouwen. Van economie krijg ik vieze bobbels en de beurs bezorgt mij stormachtige winderigheid dus... Om dan toch het boek aller boeken van ons aller Karl Marx aan te schaffen en dan lezen, wat zeg ik, lezen... Neen, sorry dat is niet lezen, dat is doorworstelen, met een schier bovenaards geduld. Ik ben er mee bezig.
Het is als na vele jaren in een ooit gekende streek terug komen en vaststellen dat het er niet beter op geworden is. 
