Zomaar ergens in ons ruime tijdsbestand vond ik na een klusje buiten, mijn lief terug in de living, drukdoend bezig met ledig wezen. Opgelet, daar bedoel ik niks negatief getint mee, mijn levensgezel is ontzettend schattig in die positie. Ik durf zelfs te beweren : on-weer-staan-baar! Het zou best kunnen dat hij in die hoedanigheid een halve gordijn vasthield, of stoffer en blik, maar mijn herinnering reikt slechts tot aan het deel dat mijn vlees begon te smelten. Smelten werkt wel eens op mijn stembanden, ook nu. In de verte trilde een ceedeetje van Queen zijn geluid de lucht in. 

 

Ik vergreep me aan zijn Jerommekesstatuur, klauterde met leden zijn lijf op, bepotelde hem op  plaatsen die mijn moeder een verontruste blik zouden bezorgen en zong :

 

"I want it all

I want it all

I want it all

and I want it now"

 

Moose had zulk een plotse wending van mijn intrede niet verwacht, knotste wat ongemakkelijk  tegen de vloer en snakkend naar zuurstof piepte hij :

 

"I want to break free,

I want to break free,

Oehoe I want to break free!"

 

"Maar jongen toch? Doe niet zo paniekerig." repliceerde ik. Ondertussen zat ik boven op hem. "Alsof ik het kan verhelpen :

 

This thing, called love

crazy little thing called love."

 

"Jamaar jamaar, er zijn ook nog andere manieren om je liefde te betuigen, je vermorzelt me :

 

You're a Killer Queen

Gunpowder, gelatine

Dynamite with a laserbeam

Guaranteed to blow my mind"
 

Sloeg dát me even tegen, van dat lekker dier had ik wel wat meer enthousiasme verwacht en een beetje pissig bitste ik hem toe :

 

"Who wants to live forever?

Who wants to live foreeeeever?"

 

"En daarbij...

 

"Fat bottomed girls

They 'll be riding today

So look out for those beauties o yeah!"

Hill keek wat ongelukkig naar mijn lager gelegen rondingen die zijn bloedtoevoer naar de uithoeken van het nog nauwelijks sputterende lijf afsneden en met een laatste krachtinspanning blies hij :

 

"Save me

Save me

Saaaaaaave meeeee!"
 

"Tutututut, wat is me dat nu?" Ik stak mijn tong in zijn oor en versleurde hem aan één been naar de zetel op het ritme van :

 

"Don't stop me now

I'm having such a good time

Don't stop me now

I don't want to stop at aaaaall."

 

In de ademruimte die hij op die enkele meters bijeen kreeg gescharreld, riposteerde hij snel :

"Schaaaat, ik wil jou ook minnen, maar het is je methode die me iets te drastisch is :

 

That's because I'm a good old-fashioned lover boy!"

 

Ach ach, meteen vertederde ik tot op het bot, mijn zwak vlees wiegde, humde en streelde hem zachtjes en ik bekende hem dat ik zo gelukkig was dat hij het was :

 

"Somebody to looooooove!" 

 

Zachtaardigheid, lieflijkheid en vrouwelijkheid voortaan, beloofde ik hem...

 

Waarop ik hem over mijn schouder zwierde en hem de trap opdroeg richting slaapkamer. Luid kelend : 

 

"Oooh yes... I'm the great pretender

Oeeeoeeeee!"
 

Zondag 19.12u.

Ergens op een bankje aan het Schelde-Rijnkanaal.

 

- "Zooover kan het toch niet meer zijn tot thuis? Een kilometer of tien?"

- "Lief... zie je die koeltorens van Doel hier vlak over ons? Kijk... iedereen die in een straal van twintig kilometer, in vogelvlucht, ik herhaal, in vogelvlucht rond een kerncentrale woont, kon gratis jodiumtabletten afhalen. Ewel... ik kwam niet in aanmerking. Het is nog minstens dertig kilometer."

- "Zuchtzuchtzucht."

 

Het achterwerk voelde alsof het een kudde olifanten verwerkt had gekregen. Uitbundige olifanten. Die na drie dagen hun drinkpoel terugvonden ofzo. Mijn enkel door sandalen beschermde tenen tintelden alsof ze in de rugzak zaten van Dixie Dansercoer, op poolreis. De knieën leken door de mangel gezwierd, eentje nieuwerwets waar tevens een mixer in gebouwd zat voor godweetwelkereden. Het gelaat was een halfje verbrand, de westkant. 

 

En dit allemaal omdat ik Hill wilde fietsvoeren langs het water. En ook allemaal omdat ik nog niet wist dat blindelings vertrouwen op een fietsroutekaart een stomme stoot is. 

Hoe joelend-juichend waren we niet vertrokken vele uren eerder. Ik toonde hem een reigersbos, een nudistenkamp, Ossendrecht, prachtige landschappen, prachtige landschappen met veel Nederlanders erin...

 

Tussen Ossendrecht en Woensdrecht zouden we dan via het Schelde-Rijnkanaal helemaal weer afzakken tot aan de polderdorpjes en verder tot zapdorp. Halverwege liep de A12 in de weg. Ik bespaar jullie de route naar de brug en vooral naar een pad dat ons naar het kanaal zou leiden, maar het ging ongeveer als volgt : zuidwaarts, brug over, noordwaarts, weg is geen weg maar een akker, zuidwaarts, weg is een weg maar loopt dood, noordwaarts, weg is een weg maar loopt weer dood. En onze kaart maar beweren dat ieder wegeltje ons naar ons doel zou brengen. Ondertussen kweekte ik naast al de lichamelijke ongemakken allergieën voor agrarische gronden en landkaartenopstellers.

 

Vraag me niet hoe, maar we hebben dat kanaal gevonden. Rond die tijd straalde mijn achterwerk al genoeg sterren en bliksems uit om een wanhoopsdaad in het water te overwegen, maar de gedachte aan Hill, die nooit meer zou thuisgeraken, zijn legendarisch oriëntatievermogen inschattende, hield me op die fiets.

 

Het werd het voorlaatste loodje dat het zwaarst was, want het laatste heb ik kunnen vermijden door een telefoontje naar mijn vader :

"Pa, honderden en honderden kilometers hebben wij afgelegd en nu zitten we bij te komen in 'Het Ravenhof' (taverne), de vellen van mijn gat plakken aan de stoel, dus wij blijven hier nog een maaltijd, tot ze er weer aangegroeid zijn, maar tegen die tijd is het stikdonker... zeg, jij hebt toch een fietsenrek voor achter de auto hè...?"

Donderdag had de woonkamer zijn laatste lik verf moeten krijgen. Had.

C. zou ergens in de voormiddag even binnenwippen. Of ik een werkje voor school kon nalezen?

D : "Ooh, C. komt? Ik bel haar meteen of ze dan de korte inhoud van biologie kan meepakken, 't is volgende week examen... euh, het is toch goed dat N. en ik en de kinders na de markt ook eventjes langskomen?"

(C. en D. volgen dezelfde opleiding met een jaar verschil.)

Toen kreeg ik L. aan de telefoon, of ze dan ook geen zin had om te koffiekletsen?

K. stuurde als door het lot gestuurd in de loop van de dag een sms : "Ik ben nog maar eens toevallig in zapdorp, geen bezwaar dat ik passeer?"

 

De dames en ik hebben onze hele dag kwebbelend bebbelend doorgebracht in de zon op het terras. Onzer dertienkoppige kroost en die van de buren erbij verspreid over huis en tuin en tuin van de buren. Binnen stonden kasten van de muren getrokken en (nog steeds ouwe) zetel in delen uit elkaar de ruimte te benemen.

De koekjeskast is leeggevreten. De koffie is op.

Chaos ten top, maar ik geef toe, wat hou ik van die onverwachte bijeenkomsten die onze schaterlachen laten samenvloeien met het ruisen van de bomen.

 

Vandaag gaat de living af geraken!

Als er niks tussenkomt.

 

Een sudoku.

'Sukkels doen kunstjes', zou ik een jaar geleden nog durven denken hebben. Dat was de tijd dat het begrip sudoku nog nergens betekenis had in mijn woordenschat.

Maar sudoku's zijn leep. Eerst dringen ze door tot bij de bomma, mijn vriendinnen en tenslotte werden ook mijn kinderen erdoor besmet, als ze eens gaan logeren bij de bomma, dat is.

 

Vorig weekend was het zover. Nietsvermoedend de Humo lezend, kom ik onverwacht achter de tv-programma's een chaossudoku tegen. En lonken naar mij, lonken! Stilletjes kijk ik naar moose die met zijn snufferd de krant doorsnuisterde.

"Ah", denk ik, "het komende uur liggen er alvast geen plannen in het verschiet, laat ik dit plechtige moment maar eens benutten om mijn eerste sudoku ooit tot een goed eind te brengen."

Ik besluit van een systeem te hanteren, alle getallen die in aanmerking komen te potloden en achteraf weerom te elimineren met de gom. Onmogelijk te mislukken!

 

Hill ziet waarmee ik bezig ben en wijst op de uitleg boven de rooster :

"Moeilijk, uitroepteken, en dat pak jij dan om te starten, argeloze beginneling."

Grenzeloos badend in een stevig zelfvertrouwen, spetter ik hem wuivend weg : "Leesduwgazet, onwetende!"

 

Geen uur later zit ik potvast, niet meer wetend welke verticale of horizontale ik reeds onder de loep genomen had.

"Humhum, moossie", zeem ik, "geef mij eens de sudoku uit de krant, die waar 'makkelijk' bovenstaat."

Hill is nog niet uitgelachen of ik heb in mijn nonchalance alweer een koppel fouten gemaakt die ik niet meer rechtgezet krijg. De krant beschrijft een boog en komt neer op de kat. Het beest snapt de heisa om negen cijfers ook langs geen kanten en schiet er vandoor.

 

In mijn hele leven is er mij nog nooit één sudoku opgevallen, maar net aan de ontbijttafel de volgende ochtend bots ik op de chaossudoku in de laatste Humo. De zon schijnt, het is zondag, er ligt een potlood in de buurt, de terrasstoelen zitten uitmuntend, de pyjama ook, dus stort ik mij als een bezetene op dat spel.

 

Hij : "Ohnee, ben je nu nog niet geleerd? We gingen de living verder schilderen."

(een kwartier later)

Hij : "Ook toch eens proberen, zo'n sudoku, dat kan toch niet moeilijk zijn?"

(tien minuten later)

Hij : "Wat een idioot spel! En saai! Saai! En stom! Ik stop ermee." (Lees : ik heb gegokt en kan niet meer verder.)

(Een half uur later)

Hij : "Aah, je hebt al vijf cijfers kunnen invullen, lief... ochoch, gelukkig ben je wel taalvaardig, trek het je niet aan."

(Nog een tijd later)

Hij : "Dat zelfvertrouwen van je toch, je glundert ervan... je wéét dat je gaat mislukken en toch blijf je erin geloven. Daarom zie ik je zo graag."

(De zon staat nu hoog aan de hemel)

Ik : "Klaar! En helemaal just!"

Hij : "Uh? Je hebt er maar een halve werkdag over gedaan, lief, flink!"

 

's Avonds merk ik dat de desbetreffende pagina uit de Humo verwijderd is.

"Gedver, het joch kon het niet verkroppen", peins ik, "hoe kinderachtig, bewijsmateriaal van mijn kunnen vernietigen."

 

Tot mijn zoon uit het kleinste kamertje komt : "Mama, wat is't? Zo fier dat je eens een sudoku kon oplossen dat hij op de magneetmuur moet plakken? Stoefer, met de 'moeilijk, uitroepteken' nog eens dik omcirkeld ook!"

 

Oela.

Daar zat ik vrijdagmorgen met verstomming geslagen te kijken naar onze nieuwe pastoor in vol ornaat. Nuja, zo nieuw is hij ook weer niet, ik schat dat hij toch al een viertal decennia in zijn vel zit en na zo'n tien minuten in mijn vizier gedarteld te hebben, concludeerde ik, mensenkenner, dat hij er best wel goed in zit, in dat vel.

 

Ik bevond mij dus in een kerk, met rondom mij twaalf leerjaren kinders, voor wat heet een verplicht rondje eucharistie. Altijd wel wat te beleven die vier keer per jaar dat we daar vertoeven.

Heel in de beginne van mijn blogperikelen heb ik al eens uitgebreid bericht over de priester-fossielen die ze doorgaans op ons afsturen, maar deze keer zou het anders worden, ik voelde het aan de eelt onder mijn voeten.

 

Eén inwoner van de plaats alwaar we druk aan het vieren waren en daarnaast ook nog collega van me, wist me tussen de schuldbelijdenis door te vertellen dat Chris, of Herman, of Jan ('k bent kwijt) in een voorreligieus leven nog café heeft gehouden.

Kijk eens aan, en daar tussen de dronkaards kreeg hij plots een late roeping. Die riep : "Verpruts je tijd niet meer tussen de lavelozen, die vallen toch niet meer te bekeren, maar richt je tot de schoolgaande jeugd en die enkelingen die zich nog niet van de kerkfabriek hebben afgekeerd!"

Dát, dames en heren, deed hij dan ook dat het geen aard meer had.

Van het evangelie - de voetwassing van de apostelen - maakte hij een verstaanbaar verhaal waar hij niet naliet parallellen te trekken naar hun eigen voeten als ze uit de zandbak kropen. De eerste keer dat ik mij herinner dat een evangelie onder hun pet belandt ipv torenhoog erboven. Chapeau, Chris! Of Herman. Of Jan.

 

Voor wat hoort wat. Als dank dat wij voor één keer eens niet als gendarm moesten optreden om de meute, die automatisch ontspoort als ze er niks van snappen, zong ik het volgende liedje als een volleerde non met enkel een speelse knipoog naar Chris (of Herman, of Jan) sirenees mee :

 

"Vandaag zeg ik ja,

Ik wil als Jezus leven.

Vandaag zeg ik ja,

ik wil mij aan hem geven."

 

Waarbij ik zelfs niet dacht : "Alleen vandaag è Jezus, en niet zeuren van 'gegeven is gegeven', want morgen heeft Hill mij terug nodig."

 

Maar het was nog niet over. Ergens bij de homilie ging hij palmtakjes wijden voor in de klassen.

De misdienaars, twee schoelies van de derde graad die ikzelf nooit in die dienende rol zou kunnen verbeelden, hadden pret. Mijn gave tot gedachtenlezen vertelde mij dat ze het wijdtuig vergeleken met een wc-borstel, maar Chris of dinges vervolgde onverstoorbaar zijn show. Met de micro in de hand doorkruiste hij de kerk en maakte er een quiz van. 

-"Volgende zondag...wat is er dan speciaal?"

- Kind 1 : "Dan gaan we paaseieren rapen bij de bomma."

- Kind 2 : "Dan denken we aan palmbomen."

...

 

De mens veroverde eensklaps zo ook alle kinderhartjes daar aanwezig.

 

En wij maar zingen :

"Jezus roept alle kleine kinderen (X3).

Alle kleine kinderen mogen komen.

 

"Jezus roept alle grote kinderen (X3)

Alle grote kinderen mogen komen."

 

Onverwacht, maar niet onwelkom voelde ik mij die vrijdagmorgen nog eens kinds.

't Deed deugd.