 |
|
|
| de blog waar niemand op zit te wachten |
|
|
| 12-10-2006 |
 Bijna traditie |
|
Om vijf voor vier gaat de schoolbel en omstreeks half zeven draaide ik de sleutel van de achterdeur om. Hoe doe ik het, hoe doe ik het?
Bij dat romantische beeld van vier uur mag je minstens een half uur bijtellen, omstreeks twintig over vier lever ik de gasten die naar de nabewaking moeten pas af aan de mevrouwen die ze vanuit een gemeentelijke organisatie op school komen ophalen. In die tijd hebben ze mekaar al vijf keer een bloedneus getimmerd, omdat de nieuwste rage, iets met idiote plastieken schijfjes - waarvan de naam me ontschiet - die je zoals de flippo's indertijd moet wegschieten, altijd hommeles met zich meebrengt als er raak geschoten wordt. Drama's zijn dat, je eigen spul moeten afgeven bij verlies.
Daarna volgt traditiegetrouw een sigaretje roken met de collega's, zij die eerst zuigen en dan de stoom aflaten. De meest hilarische stoten van het jonge volk worden dan nagespeeld.
Levensnoodzakelijk, die bijeenkomst, waarna we allen beginnen aan de opruim van ons eigen klaslokaal. In mijn geval spreken we dan over een koude kruipkelder alwaar ik nog enkele dagklappers bijwerk (van iedere leerling die ik uit de klas pluk, worden de doelstellingen, vorderingen, opmerkingen en gebruikte leermiddelen neergeschreven op een dagklapper) en die ruimte juist netjes genoeg achterlaat zodat niemand, moest ik vannacht mijn kaas laten, op mijn doodsbrief er een stuk tussen plakt over mijn beruchte slonzigheid. Over de doden niks dan goeds!
Daar morgen een verjaardagsfeestje voor krulzappie op het programma staat, stond ik vanmorgen een half uur vroeger op om die kortingsbonnen van de Colruyt te doorploegen en rekende uit dat ik minstens tien euro op mijn bil zou slaan bij de inkopen na de werktijd. Wat een tijdverspilling is dat! Vier van die produkten hadden ze niet eens in voorraad (tien minuten zoekwerk kwijt), de camembert van de bon kostte nog steeds een halve euro meer dan krak dezelfde ernaast, maar dan niet verpakt in acht partjes en ze hadden wel Boursin light, maar die verpakking zag er anders uit dan die van op het fotootje, dus telde hij niet.
Kijk, daar word ik dus slecht gezind van. Toen ik de rekening kreeg nog meer.
Zal ik wel een geheimschrifttocht in mekaar steken, waarbij die negenjarigen geblinddoekt naar een punt gevoerd worden (met mij erbij uiteraard) waaruit ze te voet en via het oplossen van de gecodeerde boodschappen en opdrachten de weg naar huis terug kunnen verdienen, zo'n vijf kilometer doorheen de bossen. Leukleukleuk!
Maar krulzappie wil liever met een veel lager aantal klasgenoten naar de cinema, daarna volgestopt worden met frieten en andere vettige brol, wat meidendingen doen in pyjama en ze allen de nacht onder mijn supervisie houden. Op verjaardagen zijn de zappies, als het binnen de perken blijft, de baas. Filmke zien zal het worden, die tocht praat ik de volgende jarige wel aan.
Alleen vervelend dat ik daarnet de frieten ben vergeten te kopen. Hmz.
Voorts maakte ik nog een ommetje langs de Standaard boekhandel, ik krijg bonnetjes vanuit de Knack van een collega om mezelf te trakteren op een dvd (vandaag Mulholland Drive van David Lynch), die ik dus vanavond niet kan zien, want ik mag straks nog even het schoolstartmoment in mekaar boksen (toneeltje uitschrijven, activiteiten zoeken, praktische uitwerking van de dag) van de 'doop van Toeka'. Een vreemdsoortige vogel uit een handleiding die gebruikt wordt om sociale vaardigheden dat grut in te pompen en 't is nodig!
Op weg naar huis begon ineens mijn lichtje te flikkeren dat duidde op een bijna lege tank. Met al mijn omwegen was ik mijn reguliere tankstation niet gepasseerd, dus mocht ik er in allerijl nog eentje gaan zoeken.
O, wat voelde ik me bweurk!
Op de terugweg, ondertussen waren de diepvriesprodukten al doorheen mijn auto aan het drijven, werd ik nog eens gestopt door een overweg die voor een paar dagen wegens werken gesloten is.
Eén omweg kon er nog wel bij.
Donderdag bweurkdag!
12-10-2006, 00:00 geschreven door zapnimf 
|
|
|
|
|
| 11-10-2006 |
| Een werkpuntje misschien? |
|
Mijn oudste dochter, die ik morgen dus niet op mijn werk vijf keer zal kunnen kussen, iedere keer als ik mijn lippen bij heb tijdens het speelkwartier (de twee jongsten hebben daar een gewoonte van gemaakt), vroeg me maandag per sms of ik haar voortaan iedere papawoensdag wil bellen.
Het wil-gedeelte zit wel mee, maar mijn vergeethoofd durft al wel eens belangrijke gegevens te skippen. Een immense druk is dat! Temeer omdat het niet de eerste keer zou zijn dat die ukken gelaten af moesten wachten tot grote zap zich hun bestaan weerom herinnerde. Tijd en ik hebben een knipperlichtrelatie die meestal op vol oranje staat.
Het begon al bij het gekrijs van de eerstgeborene dat na een dut plots de stilte versplinterde. Ettelijke keren is het me voorgevallen dat ik van niks naar één meter sprong, links rechts kijkend, armen wijd open, een been voor het andere, om te kunnen sporen vanwaar dat gekke brandalarm kwam. Tot het me na dertig seconden daagde dat ik even voordien nog de grootste belevenis van mijn leven had meegemaakt : het uitdrijven van mijn allereerste minimens.
Owkeey, dit vind ik zelf nog vergeefbaar, je hersens krijgen immers met vertraging de terugslag te verwerken van de kuren die je baarmoeder voorheen uithaalde. (Een vriendin van me wist bij de beenhouwer, acht maanden na de bevalling, nog steeds niet of ze hesp of een krop sla wilde.)
En vooral... er waren geen getuigen bij!
Dat werd even anders toen zap twee het daglicht zag. Als een prins gezeten in zijn maxi-cosi, zeulde ik hem iedere morgen mee naar de klas waar ik zijn oudere zus moest afleveren, ontmantelen en dagelijkse weetjes met de juf uitwisselen.
Geweldige moeder die ik ben, zette ik het joch steeds achter de open klasdeur die hem naast de dikke mat in de turnzaal vrijwaarden van de snotvingers en bacteriën van dat loslopende geweld dat kleuter heet. Tot ik op een dag, enkele meters verwijderd van de schoolpoort, luidkeels en met een lichaamsexpressie die er niet om loog, werd toegeroepen door een zapéénklasgenootmoeder : "Ben je niks vergeten? Er staat nog een baby achter de deur!"
Oeoeoeoeoeoeoeoeoeoe... afgang!
Tien jaar later, voorbije zomer, schitterend weer... en ik lag in mijn bijna blote bast onder de kastanjeboom in mijn tuin languit voos te wezen. De telefoon rinkelde en ik kreeg een medewerker van 'factor 10' aan de lijn, de organisatie waarmee dezelfde prins van hierboven een week mee gaan Ardennen was :
- " Met huppeldepup van factor 10"
- "Ai ai, er is toch niks mis met J.? Heeft hij zich verwond ofzo?"
- "Neen mevrouw, er is niks mis, behalve dan dat u hem een uur geleden aan Berchem stadion had moeten oppikken."
(lange stilte)
- "Euh... was dat morgen niet?"
- "Dat was een uur geleden, mevrouw."
(slik)
(Gooi blote bast in de auto, grabbel rooie kop mee en kruip een half uur later onderdanig naar de twee figuren in de verzengende hitte met mea culpa borstklopjes.)
J. heeft er niets aan overgehouden, een straf verhaal voor de vriendjes, doorspekt met slappe lach, niet meegeteld.
Ook de twee jongsten ontsnapten vorig jaar niet aan mijn vergetelheid.
Het einde van de buitenschoolse sportnamiddag kwam in zicht. Terzelfdertijd, werd mijn zicht op het uurwerk onttrokken door een afleiding om U tegen te zeggen. Zelf noem ik ze meestal K.
(Het is niet zo dat ik geen benul heb van tijd, neen hoor... alleen broddelt mijn interne klok wel eens.)
Bijgevolg begroette ik de turnjuf een half uur te laat op soortgelijke wijze als de vorige alinea onderwijl een resem van charmante smoezen op haar af vurend, allemaal gezogen uit mijn dikste vinger.
"Hoe moet dat nu met die arme kindertjes?", hoor ik u tekeer gaan.
Ach ach... hoe slecht zou ik ze opvoeden als ik niet af en toe hun flexibiliteit test?
Ik geef toe, dit blogschrijfsel zou niet het scherm halen, indien ik niet trots zou zijn op hun relativeringsvermogen... en dat hebben ze natuurlijk van hun Mutti!
11-10-2006, 18:39 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 10-10-2006 |
| Over een terugweg vol files en ergernis zwijg ik wijselijk |
|
Gisteren diende ik een vergeten regenjas terug bij zijn eigenaar af te leveren in Aalst.
Ken je dat?
Als je mijmeringen het stuur en het gaspedaal overnemen en je zelf bolt naar een schijnbare oneindigheid?
Zo volledig één met jezelf, een zalige leegheid in je hoofd die zich onderweg vult met déjà vu's, met impressies, met citaten, het ene zichzelf associërende met het andere, met flarden herbeleving en net of dit alles op een logische manier met elkaar correspondeert. En een Mano Negra op de achtergrond die het geheel compleet maakt.
Met mijn laatste restje realiteitszin hield ik de appel op de passagierszetel naast me af en toe in toom als hij aan een rotonde - ik ben er veel gepasseerd en allemaal pasten die krullen bij mijn gedachten - dreigde zijn eigen reis te starten. Die appel bewaarde ik voor de laatste kilometers.
Iedere tractor in Oost-Vlaanderen heb ik voor mij weten tuffen (en één keer bijna tegen me), maar who cares? Niks zo veilig als dagdromen om je aan de snelheidsbeperkingen te houden.
In Dendermonde stuitte ik op een wegomlegging via APPELS!
O ik gehutselde verwarring, die net mijn eerste beet in de mijne had gepleegd! Een paranormale golf sloeg over me. Ik voelde me uitverkoren als... als... euh... een uitverkorene!
Alsof er een appel op me werd gedaan van hogerhand, begon ik er murmelend van op niveau te dichten :
O gij appels,
die appelend appelt,
in alle appeligheid.
U wil ik appelen!
Vlak daarop voelde ik weer een golf, de hele auto deinde ervan. Mijn rêverieën waren zo ver weg dat de groene (Mijn eerste groene! Een teken, een teken!) verkeersdrempel aan hun aandacht ontsnapt was.
De appel legde ik even neder, want na zoveel onthutsing moest ik toch eerst even een dosis nicotine aan mijzelf verstrekken.
Het hield echter niet op, het volgende gat heette Schoonaarde.
Hoe vuil ook, voor mij was er op dat moment geen 'schoner' aarde dan die waar ik me op verplaatste.
Dat laatste deed de losliggende appel ook, bij de volgende bocht, in de aarde tussen de zetel en het portier, maar niks dat mijn gevoel van me, myself and I samen met iedereen en alles kon doorbreken!
Ken je dat?
10-10-2006, 22:26 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 09-10-2006 |
| Scheve (Vlaamse) belangen en andere |
|
Mijn woordenschat van handen* zou vandaag willen tokkelen over stemhokjes en gisteren, maar alles daarover is al eens geschreven en vooral uit de nek gekletst, weliswaar nog nooit met woorden die bleven haken in de beoogde doelgroep.
Eigen aan de mens, denk ik, om in de zon te zitten en verzuchten naar de maan.
Wat valt daar nog aan toe te voegen, behalve dan mijn teleurstelling?
Ik zou kunnen schrijven over krulzappie, die zaterdag haar negende verjaardag vierde zonder mij. Ze had taart, moeke en het naar haar zin, zo vertelde ze mij aan de telefoon.
Dat volstaat.
Ondertussen probeer ik een deftige organisatievorm te vinden om haar pyjamalogeerfeestje met enkele klasgenootjes volgende vrijdag alhier niet in totale chaos te laten uitmonden.
Lyrisch zou ik kunnen oreren over de eruptie van een puist, (ik moet ineens ongewild aan Filip De Winter denken, in dat geval schrap ik 'Lyrisch') door mijn toedoen, liefst bij een ander want ik ben kleinzerig, maar wie plezier ik daarmee?
De tijdelijke verwensing van mijn vader zou ook aan bod kunnen komen. Hij die mijn eerste weekdaguitslaapsessie onderbrak op een ontieglijk vroeg uur omdat hij per ongeluk een bui kreeg van overijverigheid en die nu laat losbarsten onder mijn dak.
Wie in de toekomst het genot heeft van mijn trap te bestijgen... kijk omhoog, één kunststuk van onze pa heeft dan de isolatie en de balken aan het oog onttrokken.
Daar hangt - allicht, wat dacht u anders - weer een voorgeschiedenis aan vast. Mijn handige ex, bricoleur genoemd door sommigen, boorde ooit vier meter hoog een balkje vast nabij het zuidelijk raam dat twee verdiepingen overlapt. Zoals een bewonderende eega betaamt, gaf ik hem vanaf de overloop die grenst aan het gat alwaar hij zijn ding deed, aanwijzingen ter voorkoming van balkse scheefheid ( die zou pas later tussen ons voorvallen ).
Ik heb het voor krachtige mannen en hij demonstreerde dat op zijn boormachine, in die mate zelfs dat de ladder onder zijn voeten weg schoof. Zijn kracht kon hij toen gebruiken om aan het muurtje te blijven hangen tot ik de tegenwoordigheid van geest kreeg om naar beneden te lopen en de ladder terug op/onder zijn poten te zetten.
Schrikken was ons dat. Bij hem resulteerde de schrik in het vermijden van uitschuifladders.
Sindsdien noemde hij de isolatie boven de trap 'ons naakte karakter' van het huis.
Huzarenstukjes... mijn vader wil er zijn leeftijd mee ontkennen. Hij mag dat van mij.
Tot slot zou ik willen beschrijven hoe rondhuppelen in je flikker door de tuin je gevoel van vrijheid kan veruitwendingen, maar ik moet er nu als de bliksem vandoor... sorry!
*gepikt van Bart Moeyaert
09-10-2006, 00:00 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 08-10-2006 |
| Een ons wij |
|
Laat me
Laat me mijn ik
verbergen in je alles en nog wat
met een kus van dagenlang
Laat je
Laat je alles en nog wat
wolkjes tekenen in mijn ziel
met voelen als minnen
Laat me
Laat me je dromen
de gedachte dat jij
en jij... en jij...
en jij
was je maar ons
08-10-2006, 20:57 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 07-10-2006 |
| zes oktober tweeduizendenzes |
|
Goed, we doen gewoon als in 'the bold and the beautiful'. Daar krijg je ook telkens de vorige aflevering over de volgende dag uitgesmeerd en de drie daarop volgende weken. Van horen zeggen, natuurlijk.
Met de melding van de speculaties liep het een beetje mank. Niemand die dacht dat ik het (lief) tuig van de richel voor vijf dagen had ingegraven in de zandbak of ter adoptie heb afgestaan, maar laat dat gebrek aan reactie vooral mijn vertelsel niet tegenhouden.
Oppernief... poging nummer twee!
Uitgeblust en murw, begin ik vanaf nu aan mijn nieuwe leven. Geen erg, dat tijdelijke uitgeput zijn, want ik vermag de volgende vijf dagen uitslapen.
Genieten van de stilte!
Structuurloos rondzwabberen!
Toevallig langslopen bij anderen rond etenstijd!
Eindelijk nog eens een boek met een bad! (Niet te verwarren met een bad met een boek)
En als de rust me de keel uithangt, mijn EIGEN ceedeekes nog eens beluisteren, mijn EIGEN dvd's smaken ipv K3!
De katten laten verhongeren.
Vuil sokken dragen zonder commentaar te krijgen!
Een eventuele vrijer ontvangen die de zin hierboven niet heeft gelezen
Anderhalve maand heb ik uitgekeken naar deze dag : 06.10.2006
Half augustus, bracht hij die ooit mijn neukteugels mocht bepotelen (platplat, maar ik wilde het ooit geschreven hebben), na veertien dagen verdrinken aan zee de kinderen terug en sprak bij die gelegenheid de volgende historische zin uit :
"Znim - hij verkort nog steeds mijn naam -, ik mis de kinderen en ik kan de alimentatie niet meer opbrengen, ik wil eens met je praten over co-ouderschap."
Mijn hersens vormden zich kronkels die zich een fractie van een seconde later zouden verklanken als :
"Sja, ga jij maar reisjes maken naar Afrika met je vlam, koop twee auto's en een huis, verwek nog een zesde kind samen (zijn huidige vrouw had bij het huwelijk eveneens een dochter ingebracht), zou je niet eens denken over de aanschaf van een 27-delige Winkler Pr..." toen ik de werkelijke toedracht van zijn woorden besefte.
Gauwgauw gaf ik mijn brein het signaal van mijn tong in te slikken en een verbaasde uitdrukking op het gelaat te toveren. Als ik mijn best doe, kan ik uitstekende bevreemdende blikken voor de dag halen. En of ik mijn best deed!
Bovenop schepte ik nog een pondje scepticisme bij. Niet geheel onterecht, al zeg ik het weeral zelf.
Na ruim vijf jaar kwam hij tot het besluit dat hij onze voortplantingsresultaatjes mist?
Hij die toendertijd zelf besloot dat hun pijntjes en de troost, hun billen afvegen, hen leren fietsen, hun monden voeden, hun schoolwerk controleren, hun decibels verdragen, hun rolschaatsen aanbinden, hun daaropvolgende schaafwonden verzorgen, hen boekjes voorlezen, hun dokters- en tandartsbezoekjes, de bemiddeling bij hun ruzies, hun puinhopen opruimen, de namen van de vriendjes onthouden en gelukkig ook lachen met hun plantrekkerijen, het samen dansen, de gezelligheid met vijven... vooral mij werden voorbehouden omdat zijn beroep (ploegenstelsel) niet combineerbaar was met meer dan vijftien procent van zijn tijd en dan nog het liefst tijdens weekdagen. Een situatie die nu nog net dezelfde is dan in september 2001 (de mevrouw hing er toen ook al aan vast).
Dit leest wel wat sarcastisch en dat is het ook. Het gevoel bij de rancune is inmiddels al heel lang verdwenen, maar de reminiscentie blijft.
Waarheidsgetrouw mag ik niet overslaan dat hun vader altijd een modelvoorbeeld was van een nieuwe papa tijdens onze gemeenschappelijke tijd en ook in zijn ingeknot ouderschap nadien dat bleef.
Zijn voorstel werd gelanceerd bij onzer vierkoppige kinderschaar en zonder uitzondering reageerden ze dolenthousiast. Wat toch wel de eerste vereiste was.
September werd benut om praktische afspraken te maken, te berekenen of ik zonder bijkomende geldelijke steun nog wel in leven zou kunnen blijven en om ons mentaal voor te bereiden (hij nog veel meer dan ik, ojee voor zijn nieuwe inboedel!) op wat komen zou... 6 oktober 2006
Wie mij durft vragen of ik de kinderen niet mis, zoals mij afgelopen tijd meermaals overkwam als ik eens per ongeluk twee dagen kinderloos op een afgeleefde huisvrouw botste...
- "IK zou dat niet kunnen hoor, zo enkele dagen zonder mijn kroost verderleven."
- "Ze hebben het best naar hun zin bij hun vader, ik hoef mij in niks ongerust te maken en ik zie ze toch nog op school ook."
(Erbij denkend : gij trut, moei je met je eigen etterbrokken, jij die buiten je gezin niks hebt.
En ook : jeminee, wat zit ik me hier toch te verantwoorden tegen iemand die het ook nooit zal snappen?)
- "Jamaar, IK zou ze zo toch niet in de steek kunnen laten!
- "Oh, mijn parkingticket verloopt over een half uur, ik ga gauw mijn inkopen verder afhaspelen... baai."
... die scheid ik persoonlijk met de nagelknipper het hoofd van de romp.
't Is maar dat u het weet.
07-10-2006, 18:13 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 06-10-2006 |
| Godverdegodverdegodver |
|
degodverdegodverdegodverdegodverdegodver!
Een uur in euforie zitten schrijven en door een grove stommiteit van mijzelve alles, uitgezonderd de eerste regels, kwijtgespeeld!
En ik moet weg!
De wereld wacht op mijn stappekes.
Dit is wat gered kon worden, de rest krijgt u in uitgesteld relais, als ik mijzelf bij thuiskomst of later herpak.
Uitgeblust en murw, begin ik vanaf nu aan mijn nieuwe leven. Geen erg, dat tijdelijke uitgeput zijn, want ik vermag de volgende vijf dagen uitslapen.
Genieten van de stilte!
Structuurloos rondzwabberen!
Toevallig langslopen bij anderen rond etenstijd!
Eindelijk nog eens een boek met een bad! (Niet te verwarren met een bad met een boek)
En als de rust me de keel uithangt, mijn EIGEN ceedeekes nog eens beluisteren, mijn EIGEN dvd's smaken ipv K3!
De katten laten verhongeren.
Vuil sokken dragen zonder commentaar te krijgen!
Een eventuele vrijer ontvangen die de zin hierboven niet heeft gelezen
Cliffhanger! Volg morgen mee hoe zapnimf in dat nieuwe leven is getuimeld!
Meld uw speculaties, behalve als u er pal opzit, want dan is het niet spannend meer.
06-10-2006, 21:26 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 05-10-2006 |
| Boehoe! |
|
Thans voel ik mij ongeschikt
om u te plezieren met mijn gein.
't Is de de stress die mij dit flikt,
uw zapnimf wentelt heden in venijn.
Dit rijmsel om u te foppen,
ja, u, die een verhaal over malloten had verwacht,
even op uw kin kloppen.
Dit heet dan de 'dag van de leerkracht'.
Aaargh!
05-10-2006, 21:51 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 04-10-2006 |
| Ik wilde Johnny Rotten knippen! |
|
Duizenddriehonderdtwintig euro heb ik mijn vader ongeveer uitgespaard. Als we ervan uitgaan dat hij driemaandelijks naar de kapper zou gaan. Want, lezende medemens, al tweeëntwintig jaar lang neem ik de kortwieking, inclusief oor- en neushaar, van hij die me verwekt heeft, op mij.
(Ik aanhoor uw applaus en neem het dankbaar in ontvangst.)
Hoe dat ooit zover is kunnen komen?
Sja, in volle puberteit en op halve kracht verstand, kreeg ik ergens in de vroege jaren tachtig de ingeving dat de punkwereld dringend nood had aan geschoolde kappers. Niemand die het nodig vond om te opperen dat die gekleurde stekelbeesten op knikkers van anarchisten door hun baas zelf onderhouden werden. Of dat rages van voorbijgaande aard zijn meestal. Nope.
Wat vooraf ging.
Moeder overste, bijgenaamd 'dé non', ontbood mijn vader en mijzelve ergens op het eind van mijn derde jaar ASO in haar heiligdom en legde erg gul en breedsprakerig haar grieven, vooral betreffende mijn vestimentaire overtredingen, op tafel. Het was een lust om te zien hoe onze pa, die in een vorig leven ook ooit een mentaal nonnenletsel heeft opgelopen, ze er een voor een weer af veegde.
- "Meneer, uw dochter komt in legerlaarzen met netkousen naar school!" *toegeknepen oogjes ter zelfvernoeging*
- "Mevrouw, me dunkt dat in het schoolreglement bij het hoofdinkje 'uniform' staat dat zwarte schoenen en kousenbroeken toegelaten zijn?"
Non briest.
- "Een van onze surveillantes zag haar afgelopen weekend op de kermis van het dorp rondhangen met een grote zwarte hoed!"
- "Dat zal dan die van haar grootmoeder zijn, ze delen hetzelfde hoofddeksel en wat was uw punt?"
Hoe super ouweluitjes ook uit de hoek kunnen komen, wonderen kunnen ze niet verrichten, anders was die non allang opgelost in het ijle. De wrede virago gaf me een schop onder de kont tegen mijn te korte rok in verkeerde stof en met te grote splitten en verbood me de toegang tot schooljaar '83 en volgende.
Bon, time for something completely different.
't Was toen dat ik dus visionair de zelfkant van de maatschappij onder mijn knipschaar zag metamorfosen tot verzorgde piekjes.
Tijdens de grote vakantie die het coiffeurtijdperk inluidde, wilde ik mijn natuurlijke talenten reeds uitproberen. Niet gehinderd door kennis van zaken of aangepast materiaal, sleurde ik het minst tegenspartelende slachtoffer - weerom mijn pappie - de buitenlucht in en ging hem te hoofd met de botte keukenschaar. Laagje na laagje ontvouwde zich een model op zijn kruin dat zijn evenknie tot op heden nog niet heeft gevonden. Het Jommekesfrisuur in vijf lagen.
(Ik hoor de snerpende stem van de pipo van 'herenkappen' nog in mijn oor fluiten bij mijn eerste meegebrachte - alweer hij - 'klant' :
"Ola!? Wat hebben we hier? Ene coupe ananas!")
Over mijn twee jaar in de 'Cadixstraat', richting haartooi kan ik kort zijn : Veel heb ik er niet geleerd, behalve dan dat ik twee linkerhanden heb.
Lollig was het anders wel. Kilo's haar uit poppenkoppen trekken, omdat het het aandurfde van uit mijn kunstig gedraaide permanentwikkels te springen, met de plantenspuit - de haarbevochtiger voor het chique volk onder ons - de creaties van mijn veel handigere klasgenoten verbrodden, om te lachen iemands haar wassen met ijskoud water...
Pas toen ik met mijn kam op de pruiken van het cliënteel (op vrijdag mochten arme dutsen uit de buurt zichzelf laten opknappen tegen een zacht prijsje) begon te meppen, besefte ik dat, nu de punk toch was verdrongen door de new wave, ik misschien beter boekhouder ofzo zou worden.
Jarenlang werd er door familie, vrienden en kennissen die niet te nauw keken nog een beroep gedaan op mijn ambacht zonder diploma. De wubbe kreeg ik ervan. Tot ik mijn soelaas aansprak en we gezamenlijk besloten dat een verknipte oorlel hier en een nekscheersnee daar de snelste weg was tot terug tot het lui-dom te kunnen weerkeren.
Alzo geschiedde.
Alleen mij vader blijft nog volharden. Volgende keer doorboor ik zijn neusvleugel!
Ook de dichte kring rondom mij werd nog een tijd lang van kapsels voorzien, maar nadat ik zapsel twee met de tondeuze had bewerkt, per ongeluk zonder kapje en hij de kale streep niet echt trendy vond, hebben ze hier collectief besloten hun haardracht te laten verworden als die van Raponsje.
Al lijkt de jongenszap meer op Lemmy van Motorhead, maar dat is slechts een detail.
04-10-2006, 19:27 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 03-10-2006 |
| Als ik hier mijn ei kwijt mag... |
|
... dan houden we het vandaag bij een mandjevol paradoxale geklutste.
07.15u : Waarom noemt men zijn gevoeg doen in het kleinste kamertje eigenlijk 'op het gemak zitten'?
Sowieso een woordgroep uitgevonden door een eenzame stakkerd die, en daar durf ik niet alleen mijn hand maar ook de rest van mijzelf - te beginnen met die afschuwelijke zetel - dat brandbaar is, voor in het vuur steken, want al twaalf en driekwart jaar lang heb ik nog nooit, ik herhaal, nooit op mijn gemak gezeten tijdens boodschapjes groot of klein zolang mijn recalcitrante gezinsleden zich verwijlden in een straal van vijftig meter.
Vraagjes worden opgespaard tot mammie zich even terugtrekt in de retirade.
Of ze moeten ook plots en wachten kan alleen maar aan de binnenzijde van de deur.
Of ze hebben ineens een scheidsrechter nodig bij het haartje trek/kaaksbeentje stomp/knietje raak... zeer sociaal, mijn kindervreugd, altijd te vinden in een knot broer en zussen.
08.18u : Waarom zit mijn brievenbus vol dure vierkleurendrukharses geperst op verkiezingspropaganda van zij die mijn steun willen voor het komende gemeentelijke beleid, terwijl net een aantal van diezelfde koppen beslisten dat ik gratis een zelfklever 'Geen reclamedrukwerk' mocht afhalen bij de gemeente om zo mijn keuze duidelijk te stellen?
De kiezer heeft altijd gelijk?
Bullshit!
Stierenstront zelfs!
Behalve uw eigenste zapnimf, die machteloos met alcoholstiftige pijltjes en uitroeptekens de slogan op de klever accentueert, kan ik in mijn eigen kanton alleen al zo'n 33 % van de bevolking aanwijzen die weerom TERECHT ongelijk zullen hebben over tal van dagen.
10.35u : Waarom kom ik er bij de apotheek achter dat mijn anticonceptiemiddel per drie maand wél wordt terugbetaald, de doos met zes maanden - de tijdsspanne op het voorschrift waarmee ik boven de toonbank wapperde - uit de handel is genomen ( voordien ook met tussenkomst van het ziekenfonds) en dat ik bijgevolg verplicht werd te kiezen voor een gezinspak, dat in deze slechts door één lid van de familie zal geslikt worden, van dertien maanden, uiteraard volledig zelf te vergoeden.
Het lijkt op een maatregel om de vergrijzing tegen te gaan. Drie maanden onvruchtbaarheid afdwingen, kan nog net, maar owee als je ruim een jaar van bil wil gaan zonder de gevolgen ervan te dragen! Maar ik heb al vier keer gedragen! Is mijn burgerplicht nu nog niet vervuld?
(Eerlijkheid gebiedt me nu, met tegenzin, te melden dat zo'n megaverpakking in verhouding toch nog goedkoper is dan je paargedrag per drie maanden aan te passen.)
Nog een kantlijn, toe maar, uit goeie bron (eentje die niet uit mij ontspruit... om eventuele speculaties over mijn losbandige leven te ontkrachten) weet ik dat een abortus twee keer niks (lees : twee euro en een klets) kost, afgezien van de mentale rekening dan.
Begrijpe wie begrijpe kan.
Ooit : Bij de aankoop van een zwangerschapstest van het merk GB (speculeer voluit over mijn losbandig leven, mensen) de volgende zin gelezen : "Niet tevreden, geld terug!"
Wow, service!
Ik was echter wel tevreden. Hij bleek negatief.
10.46u : Waarom bemerk ik bij het voorbijlopen van een kledijzaak, gespecialiseerd voor dat maatje meer, dat de paspoppen in de etalage opgesmukt zijn met een maat 36? Gok ik, want ik mag mij nauwelijks een kenner noemen met mijn beruchte kledingkoopafkeer.
Die druk toch van het volmaakte lichaam, had ik een degen bij, ik liet/blies de stoom eraf en zou met graagte de gerante van de winkel eraan rijgen.
Ooit ergens gelezen in een kalligrafiewinkeltje in Brugge :
'Een perfecte vrouw is geschapen voor een minnaar zonder verbeelding'
(naar Guy de Maupassant)
14.06u : Joehoe! Ik krijg sms van mobistar, dat ik twintig procent belwaarde meer ontvang, als ik voor het einde van de maand mijn kaart herlaad. Laat ik daar gisteren nu net vijfenzeventig euro op bijgetankt te hebben.
Hebben ze daar geen zelfklever voor? 'Geen idiote verkoopstunts, aub!'
15.09u : Als u mij nu zou willen verontschuldigen?
Ik verwijder mij even in al mijn maatjesmeerglorie, onderwijl krediet weggeeësemmend, naar de HUDO die ik zonder medeweten van de kids achteraan de tuin gegraven heb, om op de kersverse plasstick te urineren en intieme delen vegen doe ik met onze toekomstige gemeentemandatarissen.
03-10-2006, 00:00 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 02-10-2006 |
| Hemdjes die op tafelkleedjes lijken, vragen erom |
|
Heel ontspannend, die halftijdse arbeid, maar alle pedagogische studiedagen en nascholingen staan wel altijd op mijn vrije dagen geprogrammeerd.
Ik had mijn directeur nooit mogen toevertrouwen dat zijn hemdje toch op een tafelkleedje leek, nadat ik er een volle mond koffie op spoog en dan was zijn mop nog niet eens zo'n knaller, maar een mens moet toch iets doen om haar overste het gevoel te geven dat zijn personeel dicht bij hem staat, niet? Eén meter verder en veel leed was hem en mij bespaard gebleven.
Niks aan te doen, ik zou en moest op tijd aandraven vandaag, pennenzak en schrijfblok in de aanslag voor een conferentie over 'Muzische vorming' en zijn doelstellingen.
Het moet geschreven worden, een begeesterde madam, die tonnen didactisch materiaal had meegezeuld, deed haar best om ons terug eventjes kinds te laten worden.
We mochten mekaar begroeten zoals op het wisselende prentje. Achtereenvolgens was ik priester, een linkshandige handenschudster, iemand met een open mond en armen ten hemel en groetende facteur en iets met twee koppen tegen mekaar. Deze laatste uiting van intimiteit bevatte toevallig ook het voorhoofd van het hoofd. Als een volleerd buikspreker monkelde ik hem toe : "Sorry van de koffie en mag ik dan nu naar huis?"
Als antwoord zag ik zijn neushaar krullen in bedreigende letters die ik las als : "Jij gaat nergens heen, tenzij straks naar mijn bureau om de rekening van de droogkuis te komen vereffenen en wil je nu eindelijk eens een eind maken aan deze plakkerige tête-à-tête!"
Wat later kregen we per groep een doos met oude rommel en mochten met de voorwerpen erin (Shrek in miniatuur, een ijzeren pot en pollepel, wat knopen aan mekaar, een grote schelp, een plumeau, een versleten boekje... ) onze algehele creativiteit botvieren.
Met de pollepel tokte ik een keer onzacht op de bovenzijde van die kleuterleidster over mij, waarmee ik nog een historisch gegroeid eitje te pellen had en leunde tevreden achterover om na te genieten van mijn bijgedragen resultaat.
Helaas vulde de docente de overgebleven tijd in met (weliswaar boeiende) theorie. Met die pot of plumeau had ik anders ook nog graag mijn gangen gegaan.
Nu restte me enkel nog als troost mezelf in de door iemand getrakteerde rijstpap te smijten tijdens de koffiepauze.
Tot ik aan mijn water voelde dat de baas weer ging humorvol wezen...
Ik vluchtte naar buiten en lurkte aan een sigaret, die symbool stond voor zoveel conflictbeheersing van mijnentwege. Je bent nu eenmaal opvoedkundig geschoold of niet.
02-10-2006, 00:00 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 01-10-2006 |
| Roezengeur en maneschijn? |
roes!
roetsjbaan?
roekeloos?
roerig?
of
roerloos?
I roes my case
(U hoeft het niet te snappen.)
(U daarentegen wel.)
01-10-2006, 15:02 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 30-09-2006 |
| Mezelf prijzen? Dat wordt dan een etiket 'onbetaalbaar' |
|
"Als de blutsen in uw prak een weergave zijn van uw levensblutsen, mag u zich gelukkig prijzen."
Ik ben vast niet de enige die stil werd van deze mooie woorden van Dryade.
Zo stil zelfs, dat mijn schrijfzin mij even heeft achtergelaten - hij had nog ergens een boodschapje te doen - en dat ik nu geconcentreerd luister hoe die bovenstaande woorden rondjes draaien in mijn hersenpan.
Gelukkig mag uw prak blutsen van uw weergave.
Als u uw weergave prijst, mag u levensblutsen.
Zijn levensblutsen gelukkig van prak?
Blutsen uw levens in de prak... mag gelukkig!
Uw prijzen zijn als blutsen van levens.
Prak weer een gave in uw blutsen.
(maar dan in kringetjes)
Mijn levensblutsen zijn inderdaad van die aard dat zelfs een beginneling plaatslager die blikschade zou kunnen fiksen. Niks onoverkomelijks dat deze olijke olibrius heeft moeten verwerken.
Bij het maandelijkse dipje, kan ik kiezen tussen velerlei sauzen* om mijn sores in te dompelen, van pikant tot zoetzuur, maar steeds met een heilzaam effect.
Bijna oktober, en hier zit ik tussen de pot choco en de kaas (zoals altijd is mijn koelkast leeg als de kinders wezen pappieën) op mijn terras te ontbijten, de geluiden van de natuur te savoureren.
Bekijk het coloriet groen dat bespeeld wordt door zachte splinters zonlicht.
Snuif vocht, vermengd met blad, lucht en naturel...
Zie mijn groezelige ramen waaronder mijn residentie verscholen zit en schrijf er met krachtige vingerstreken op :
"Ja Dryade, ik prijs mij gelukkig!"
('t Moet niet altijd 'Kilroy was here' zijn.)
* K, D, S, L, D, V, B... voel jullie aangesproken!
30-09-2006, 14:14 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 29-09-2006 |
| Mijn unieke wagenpark... euh prak |
|
En zo ga ik onverstoord verder, ondanks de kleine onderbreking door een euvel dat ondertussen alweer verholpen is.
(Yeah yeah... I love you, pa!)
De gehechtheid aan mijn blutsenbundel op wielen.
In het decennium dat hij ook alweer meegaat, is hij een vijftal keer gemarkeerd door onverlaten die niet binnen de lijntjes bleven van hun parkeerstek. Die grove motoriek toch, het blijft moeilijk, alsook de kleine attentie om hun scabreuze geknots even kenbaar te maken. Evenveel maal vertrok ik bedremmeld huiswaarts en de daders, met flinke voorsprong, naar een andere richting, nog snel even de noorderzon meegritsend.
Dus rest er mij niks anders dan mobiel globetrotten met een bumper die bijna kan tippen aan de craquelé van 'De zigeunerjongen met traan en hond' in de huiskamer bij tante Philomène.
Precies twee maanden omniumloos, reed manlief (toen nog wel, allebei zelfs) bravoureus doorheen de windstille dag en een drukke bomenlaan, toen de volgende singulariteit hem van het rijvak deed schuiven : een uit de kluiten gewassen stam mikte zichzelf de straat op, net wanneer er een grijs busje langsreed, meer gespecifieerd : het onze.
Van in profiel leek, wat we voorheen vervoermiddel noemden, op de letter L.
De L van : Louche lancering van lukraak losgescheurd levenloos listig landschapselement legde laconiek langgekoesterde lentetocht lam.
Afgezien van een overgeslagen hartslagje en twee maanden een vervangwagen, die geen zeskoppige familie kon herbergen, konden we nadien, verrijkt met een sappig verhaal, in driekwart hernieuwd plaatwerkwonder weer onze rijdende gangetjes gaan.
In een van die gangetjes, die plots versmalden, reed ik enige jaren later vlotjes taterend tegen een bijzit, stuntsgewijs achterwaarts een ijzeren hek tegen de vlakte. Mijn eerste eigengecreëerde deuk. Ik koester ze nog steeds.
Mijn volgende twee wapenfeiten ontsponnen zich bij de noorderburen. Telkens in hetzelfde gezelschap, zij die mij nu als zap-klap aanspreken, eerdergenoemde vriendinnen met hun respectievelijk kroostschap. Alles bij mekaar geteld toch wel zo'n twintig hoofdjes, die uitgezonderd de chauffeurs, zich mengen in eender welke auto na eender welke stop.
Ons doel lag die keer in Roosendaal : het 'Vrouwenhof' (hoe toepasselijk), een speeltuin van formaat mét parkeerterrein.
De ambtenaar, bevoegd voor de ruimtelijke ordening ervan, mogen ze voor mijn part een week zonder broek tussen een troep opgehitste gorillawijfjes gooien.
Dan wil ik niet eens zeuren over de engheid van die plaatsen.
Of dat je er niet in één keer in of uit geraakte.
Of over die betonnen bultjes die het geheel omzoomden.
Neenee, ik doel op de totaal nutteloze plaatsing van houten paaltjes tussen de vakken.
Het was toen ik me voornam om gemakshalve achteruit in zo'n gat te manoeuvreren dat ik bij het uitzwenken zo'n pokkeding ramde. En het uiteraard niet eens merkte, immers, ik had het te druk met meezingen op een loeiharde Hooverphonic.
"How," dacht ik, "dit lijkt me wel een hardnekkig betonnen bultje," en ik kweelde verder, luider dan mijn gaspedaal vroemde.
Tot ik C., u kent 'De schreeuw' van Edvard Munch wel, boven mijn motorkap zag uitstijgen.
Goed, ik parkeerde vervolgens mijn monovolume vakkundig hoe het wel hoorde en deed of die kuil van het patineren er altijd al was geweest.
Tjonge, dat was lachen - ik ietsje minder uitbundig dan de rest - tot het ons daagde dat de speeltuin gesloten was.
Om het geheel nog een afrondend tintje te geven, verloor ik op de terugweg mijn slijkkap op het Nederlandse wegdek.
Onze volgende trip op dezelfde uitheemse bodem, bracht ons naar 'Het kraaiennest'. Een museumpje en uitkijktoren over de geschiedenis van de Markiezaatplaat nabij Bergen op Zoom.
Aan de voet van het heuveltje kan je je kar kwijt, alwaar ook de wandeling naar de vogelhut start. Allemaal activiteiten geschikt voor ons zootje ongeregeld, probeert u het vooral zelf ook eens.
De aanblik van mijn tronie moet geld waard geweest zijn, toen ik bij aankomst op het weitje een Hollands vehikel knus in het mijne gedraaid zag.
Eén bezitter van een Opel had aan de overkant op de helling zijn rijtuig een ruimte bemachtigd zonder zich om de handrem te bekommeren.
Statistisch gezien zou het krel van S. de klap hebben moeten opvangen, maar de dolende auto had zich liever met een bochtje tegen het zapmobiel genesteld.
De opgetrommelde eigennaar evenaarde zijn voertuig en wrong zich eveneens in allerlei bochten :
"Ach, mefrouwtje, zo errug is het niet. Hier heppie het kappie van mijn trekkie. Sjullen we dan nu gesjellig even weer plaats ruimen?"
Hij stapte in en stoof weg.
Ik mag dan al bulken van assertiviteit, deze keer moest die het onmiskenbaar afleggen tegen mijn verbouwereerdheid.
Twintig kilometer later had die eerdere verkleuring boven de bumper een kluwen barsten in de vorm van de Nijldelta aangenomen. Uhu.
De laatste akkefiet, was uiteraard niet mijn schuld. De stiekemerd achter mij had zich gecamoufleerd in hetzelfde schemerige voordenoengroen als dat van de omgeving.
Mijn ochtendrijritueel verloopt altijd volgens hetzelfde stramien.
Een gesloten overweg blokkeert de rijbaan waarlangs ik vanuit linkse positie mezelf tussen de wachtrij tracht te wrikken. Doorgaans verloopt dat zeer soepel. Slagbomen openen, ik zet me dwars op de verkeerde kant langs de weg en de eerstvolgende vriendelijkerd laat me ertussen voor ik in de flank gegrepen wordt door een wagen die daarvoor nog aan de overzijde van het spoor stond.
Sja, en dan stuit je op een nurk in een lullige luxevoiture natuurlijk, die geen aanstalten maakt om je even vanuit je hachelijke positie voor te laten.
Teneinde een botsing te vermijden, liet ik me terug in het zijstraatje bollen.
Natuurlijk ben ik niet zo dommig van niet in mijn achteruitkijkspiegel te loeren.
Natuurlijk was ik alert en wakker.
"Plok!"
Ojee, tegen een wagen die amper te onderscheiden was van het decor dus.
Lach maar vrienden, lach maar...
Uw zapnimf distantiëert zich toch maar mooi van het gepeupel met haar unieke schrootmassa... en nog steeds aan bonus malus nul!
En nu u weer.
29-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 28-09-2006 |
| De nasmaak van een exentriek |
|
Het kwam niet dramatisch genoeg over, vermoed ik.
Ik schrijf nu eenmaal zeer sec.
Het verhoopte gevolg bleef dan ook uit. Ik die dacht van na de werkuren te kunnen kiezen uit tientallen uitgedoste elektriciens, die in reactie op het vorige bericht met welriekende ruikers roze rozen, waarin ze schalks hun spanningsmeter, schroevendraaiers en condooms in zouden verstoppen, op mijn stoep hun belangeloze diensten aanbiedende, onderwijl een aireke van Claude François duimend op mijn bel.
Het mocht niet zijn.
Poging nummer twee dan.
De enige zap met piemel lag sloompjes te badderen met zo'n warm lucht blazertje op zichzelf gericht wat verderop in diezelfde ruimte.
"Zoemzoemzoem"... ijselijk gegil... vier ijselijke gillen... "boenkeboenke" (dat ben ik die de trap op storm)... "kwak" en nog eens "kwak" (dat ben ik die de deur opengooi en het geluid dat mijn jongste fabriceert, die aan de andere kant onzacht gesandwicht wordt tussen de deur en de muur). Veel aandacht kon ik niet besteden aan het hoopje trui met kind want waarlijk, er stond een stopcontact te fikken.
De laatste keer dat we zulk een vuur zagen, was toen die daar in het bad ooit de rododendrons van de buren liet vlammen, de minipyromaan!
Maar deze keer lag hij angstig en onschuldig in het water, hij vergat er zelfs zijn lid bij af te dekken.
Om maar te illustreren dat de commotie compleet was.
Niet vooraleer ik er een slinkse blik op geworpen had, wie weet op welke ramp we nog moeten wachten tot ik nog eens kan meten of mijn zoon zich naar behoren ontwikkelt, ging ik beneden mijn zekeringenkast manipuleren.
Wat overbleef was het nerveuze gegiechel van de meiden, een verschrompeld kereltje dat ondertussen zijn strategische plek weder had gevonden, een blakervlek die sterk geleek op de broddeltattoo van de ex en een zielig weentje vanachter de deur.
Ter wiedergutmachung heb ik dan maar beloofd dat ze om beurt mijn borsthaar mogen scheren... in de keuken.
Het zat het arme wichtje die dag echt niet mee.
De voorpret die ze had om gisterennamiddag mee te mogen lopen met de scholencross werd de bodem ingeslagen door allerlei egoïstische motieven van haar nimfige mama, die daarbij de tijd uit het oog was verloren.
Haar als een snelwandelaar, kont achteruit en voetzolen op de grond, een zondagarmpje trekkende - "Schiet op schat, straks kom JIJ nog te laat." - buitelden we het sportterrein op. Om nog juist de groep te kunnen aanmoedigen waar ze bij had moeten hobbelen.
D'r beteuterde snoet accordeerde nochtans schitterend bij haar te kleine turnbroek met vetlaagje erover. Wat zeurde ze nou?
Zapje twee en drie liepen iets later prima wedstrijden, terwijl ik de ander wat extra aanhaalde en paaide met schuldige kusjes.
Mijn voormalige gemaal (God weet hoe graag ik hem gisteren werkelijk had kunnen malen) had gesms't dat hij zich in zo'n lamentabele virale geïnfecteerde toestand bevond dat we het zonder zijn aanmoedingen moesten doen. Hij die de zelfgemaakte prentjes op zijn lijf vergaart bij de meeneemchinees, had echter in plaats van zijn kat, zijn nieuwe eega gestuurd ter supportering.
Niet dat iemand dat erg vindt, maar wel dat zijn ziektekiemen niet van die aard waren dat ze hem beletten van een pissige mail te sturen, waarbij hij een lelijke draak stak met mijn stipte moederschap.
Een draak van een pedagogiek,
de wraak van mijn elentriek,
het leedvermaak van mijn publiek...
Het vraagt niet
de noodzaak van een repliek.
28-09-2006, 00:00 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 27-09-2006 |
| Slechte contacten allerhande |
|
Mijn laaiend succes bij automobilisten hebben we ondertussen kunnen ontrafelen.
Een van de remlichten doet het niet meer.
Pffft, als het dat maar is.
Het voorbije seizoen zat ik meer in de piepzak. Een autocontrole kondigde zich aan en mijn particuliere garagist, hij met het hoofd als een biljartbal die van de 'Baraque de Fraiture' lijkt gestuiterd, sprak zijn vrees uit over mijn slaagkansen zonder minirok en torenhoge kosten. Het gaatje in mijn keuringskaart wegwerken - speling op de assen vooraan - zou me zevenhonderd euro armer maken. Alle onderdelen van mijn reeds 172 000 km bollende kar blijken met quatro's aan mekaar te zitten, zodat een stuk vervangen eigenlijk neerkomt op een halve auto reconstrueren.
Halvelings keek ik al uit naar een nieuw/tweedehands exemplaar, de andere halve kant gericht naar de validiteit van mijn uit te besteden armdom.
In samenspraak besloten we dat de beste garage de keuringsdienst zelf is en met een bang hartje schokte ik die bijna die loopput in.
De kortgerokte dame gezeten op vierwielaandrijving voor me ontving bijkomende aandacht. Als twee hyperkineten wierpen die techniekers zichzelf in allerlei bochten, hun theoretisch kennis erbij sleurend en dansend van hot naar haar. Aandoenlijk.
Tot een van die aanstellerige overals na een kwartier mijn gesnurk opving, of mijn claxon, dat kan ook, waar mijn knikkebollende kruin tegen die tijd op steunde.
Als een versneld filmpje van Benny Hill (tereutetetetetereuteutetetetereutetetetereuuu) dook hij zonder mijn vorige kaart te vragen onder mijn chassis, reutelde een paar bevelen en gaf teken dat ik plaats moest ruimen voor zijn hervatte interesse voor de 'echte' mevrouw.
Een wave voor de hormonen der testosteronboys! Voor hen die mijn vorige tekortkomingen kwijtscholden en reduceerden tot nul! (In werkelijkheid mocht ik nog eens terugkomen voor een kapot dimlicht, maar welke sacherijn struikelt dààr over?)
Opluchting stroomde in flinke drommen in me, immers, ik ben gehecht aan ieder plekje bluts in die blikken trommel.
Drie ervan dateren van nog niet zo lang geleden, maar de oorzaak (zeg maar gauw, 't is weer een vrouw) en beschrijving van deze mediocre wederwaardigheden hou ik voor een later tijdstip want op dit eigenste moment maken we de zelfontbranding van een stopcontact in de badkamer mee, met vier gillende zappies eromheen.
Excuseert u mij.
27-09-2006, 21:24 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 26-09-2006 |
| Exerceren in exorbitant existeren |
|
Vandaag wijd ik me aan 'existentiële' vragen, heel af en toe mag dat.
1.Waarom kotst de kat onder de kast van mijn kamer op mijn kleurig karpet?
Terwijl dat voor beesten (als ze niet tot het mensenras horen toch) verboden terrein is.
Meer zelfs : waarom vind ik in die brij een nog niet verteerde kikkerpoot? Zal ik wel met poezendelicatessen komen aandraven van uit de supermarkt, gaat hij mijn vijverfauna wat verorberen.
Dit doet me denken aan een verassende vertelling naar Roald Dahl.
Mevrouw, sterk uitgelachen door haar man, dacht dat haar kat de reïncarnatie van Mozart was. Na veel vijven en zessen kwam de arme man aan zijn eind ergens geregen aan de scherpe zijde van een keukenmes met aan de andere kant zijn vrouw eraan vast, omdat zij dacht dat arme Mozart naar het hiernamaals was geholpen door haar eega.
(Wie nooit 'Gelijk oversteken' heeft gelezen van Roald Dahl, zou zich, onder leiding van mijn autoriteit, nu zeer sterk verplicht moeten voelen om dat wel te doen.)
Maar?
Sam Gooris, de immer brakende telg van de Paffs, die leeft toch nog in zijn huidige vorm?
2. Waar leg ik mijn grenzen?
Meestal gewoon naast mij neer.
3. Waarom hebben die vervelende vliegen de gewoonte om te copuleren in mijn buurt?
Stink ik naar stront ofzo?
4. Waarom knoei ik toch zo met de tijd?
Vanmorgen, na alle ochtendrush, zat ik wat onbeweeglijk te wezen in de zetel, toen er plots een diepe rust mij overkwam. Die duurde vier uur lang en verdwaasd opende ik mijn ogen met zicht op vier nog op te vouwen wasmanden, een afwas van een week, een megaboodschappenlijst en twee hongerige katten, die uitgerekend vandaag geen zin hadden om kikkers hun maag in te kauwen.
"Ach, morgen is er weer een dag om al dan niet te verslapen", redeneerde ik en ik maakte mij en mijn slaapkop klaar voor een marathonpersoneelsvergadering van vier tot zeven.
Of hoe anderen kunnen aanmodderen met mijn tijd.
Oeverloos gepalaver over onbenullige onderwerpen, verzanden in uitzichtloze discussies, opgeluisterd door een slappe lach die ik moest ondergaan na een absurde opmerking van een collega tot alle tranen aan mij onttrokken waren.
Soms kan klooien leuk zijn.
Trouwens, tijd knoeit ook met mij. Formeel vastgesteld bij de laatste telling van de rimpels.
5. Als ik alle bovenstaande stof overloop... mag ik dan nog wel gelukkig zijn?
JA!
Ik heb twee katten (en halve kikkers),
zo nu en dan placht ik nog eens een boek te lezen,
mijn grenzen blijven in de buurt,
als ik al naar uitwerpselen ruik, heb ik er zelf geen last van,
ik kan nog lachen, zelfs bij uitgesponnen vervelende aangelegenheden!
Pfoehff!
Moefie moefie!
*kijk een keer gelukzalig existentieloos*
26-09-2006, 21:29 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 25-09-2006 |
| Andermans, eurosong- en eigen kids |
|
Hedenavond, dames en heren, kamp ik met de gevolgen van een overdosis kinderen.
Nochtans had ik die lijdensweg niet zo voor mezelf uitgestippeld.
Een vrijdag wisselen met een maandag op het emplooi, dat leek me een aangename afwisseling zodat ik het volgende weekend reeds van de vrijdagochtend kan genieten van mijn kidsloze einde van de week.
Iedere lid van het zorgteam werd opgetrommeld want de oudste kleuters kregen vandaag een rekenbegriptest onder hun neus geduwd. Een makkie!
Dacht ik.
Per vijf verwijderden we ze uit hun klas, dropten ze ergens op een leeg plaatsje en ik las mijn instructies af en zij zouden netjes met hun potlood het juiste aankruisen en bollen bijtekenen.
Dacht ik.
Geen tien meter van hun juf gescheiden of drie vijfde van die kinders voelden hun blaas opspelen. Uitstel is geen afstel en urineren is een basisbehoefte, dus vooruit met de plasser dan maar!
De potloodjes die ik ronddeelde, hadden succes ; ieder oor, neusgat, speekselklier, oog van het buurkindje, kreeg er wel eentje te verduren. Maar ik bleef mijn eigen kalme zelve en begon aan mijn uiteenzetting :
"Leg je afdekkaartje boven het rijtje met de ballen."
"Juuuuuuuuuf, welke ballen? Ik heb kabouters, vissen, boten, eendjes, maar geen ballen!"
De ballen aan MIJN lijf smolten op dat moment zowat in zweet. Twee van die ukkepukken hadden van hun kleuterzorgleerkracht de bundel meegekregen voor het einde van het schooljaar.
Niks wat een spurtje naar de originelen en vervolgens naar de kopiëermachine niet kan oplossen, maar bij terugkomst... o gruwel!
Wie nu denkt aan een verrinneweerd klaslokaal... louw loene! Die braafjes zaten als versteend nog netjes op de vierkante decimeters waar ik ze neergepoot had, hun snot daarentegen had besloten van in alle viscositeit de uitlichaamse omgeving te gaan verkennen.
Niet dat ik iets tegen neusprut heb. Integendeel!
Niks geweldigers dan na een dagje boswandelen het zand en stof in pellen uit je neus te pulken op een mensloos geografisch stukje (en niet zoals veel mannelijke soortgenoten voor het rode licht, nog liefst als ik ernaast voorsorteer), er een miniatuurzapnimfje van te boetseren en na enige spielerei de voormalige uitscheiding met duim en wijsvinger tegen een boom te katapulteren.
Ha! Ik voel uw opgetrokken wenkbrauwen van herkenning tot hier!
Eigen brokstukken eerst! Met die van vreemden heb ik weinig geestelijke verwantschap. Fysieke wel. Deze morgen dus nog. Vijf kleuterneuzen verder begonnen we dan eindelijk aan de proef :
"Zet een kruis door de doos knikkers die één knikker meer heeft dan het voorbeeld." (Iedereen duidt de doos aan met één knikker)
"Zet een kruis door de voorlaatste fles." (Allemaal krassen ze hun potlood over de laatste fles)
"Er staat al één bolletje in de ballon, teken erbij tot er vier bollen in de ballon zijn." (Allen versieren hun ballon met vier bollen extra)
Nou, tot daar mijn overschatting van de vijf/zesjarige. Een dik kruis erover!
En toen was er pauze!
Met een mok koffie over de speelplaats drentelen en rustig een oogje in het zeil houden op die welopgevoedde schatjes van ons dorpsschooltje.
Of toch bijna allemaal... die ene snoodaard die een kraantje in het jongenstoilet vermassacreerde daar gelaten. Het volgende kwart uur stond ik met een vloerwisser en mijn enkels in het water driftig wateropspettende bewegingen te maken, binnensmonds te foeteren dat ik eigenlijk vandaag helemaal niet had hoeven te werken en dat mijn koffie aan het evolueren was van koud naar kouder.
De rest van de dag zag ik vooral nog meer snottebellen die nog net vasthingen aan zogezegde pasgenezen leerlingen en wiens achterstand door mijn toedoen netjes slonk.
Een Pruisisch dagje op school sluit bij voorbaat uit dat de eigen zaps hun getergde moeder ontzien. Het eten was vanzelfsprekend weer niet te vreten, het huiswerk kon niet zonder mijn controle, er moest gelezen worden met de jongste, gedichten ingestudeerd, zinnen ontleed, krulzappie kreeg een stuk of wat driftbuien, maar de meest gemene streek die ze me geleverd hebben, was het stiekem tapen van 'Eurosong for kids' gisteren.
Een half uur lang werd ik gedwongen van mee luchtgitaar te spelen op iets dat luistert naar 'Fireflies', de tijd die erop volgde fungeerde ik als achtergrondkoor van iemand die "tiptiptiptiptiedetiedie" zong, geplaybackt door mijn drie meiden en net voor ik (uitgeteld) hen (opgenaaid) in bed duwde, hielden we nog een stonde acrobatisch rock 'n roll dansen, waarbij ik mijn levende delen zwierde en smeet, heimelijk hopende dat ze het plafond zouden raken en iets minder levend(ig) zouden neder dalen.
Soms is een mens ook niks gegund.
Uitgezonderd snot.
25-09-2006, 23:48 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 24-09-2006 |
| Spijt |
De plicht riep.
Ik negeerde haar.
Met branie.
Schuld bekende.
Ik lachte haar weg.
Ze bleef.
Slaap wilde me overmeesteren.
Ik vocht ertegen.
En won.
Mijn gevoel liet me in de steek.
Behalve dat slechte.
ceeinrondjemezelf
24-09-2006, 18:39 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
| 23-09-2006 |
| Tuinieren met zap : bosjes, rododendrons en kuilen |
|
Zo heel sporadisch durf ik mij wel eens op chat te begeven.
Altijd een gevaarlijke onderneming.
Met soms korte leuke gesprekjes :
[10:32] <chatmens> ik zou graag eens mijn warme zaad tegen je amandelen schieten
[10:33] <ik> dat is zéér vriendelijk van u...
[10:33] <chatmens> slik je door ?
[10:33] <ik> ...maar in dit geval prefereer ik toch maar mijn eigen warme chocomelk
Zeg nog eens dat er geen originele openers meer de ether in worden gestuurd!
Ach, waar is de tijd dat ik nog geheel onbevangen hoteldebotel was van ieder masculien chatwezen dat zonder dt-fouten kon schrijven?
Ondertussen heb ik mijn sociale kring duchtig uitgebreid en zijn een aantal van die chatkennissen uitgegroeid tot net ietsje meer dan het kennisschap en heb ik er enkele fantastische vriendinnen aan overgehouden en een zeldzame keer zelfs een minnaar.
De eerste keer dat me dat overkwam, flapperde ik nog als een onschuldig meiske wat doelloos rond in cyberspace en dacht dat mijn toekomstig leven nog enkel en alleen zou bestaan uit moeder wezen en verder gapende leegte.
Dat schriftelijke medium lag me wel. Om speedy (reactie op vorig stukje) even gerust te stellen, wil ik benadrukken dat ik 'klap gelijk nen Antwerpse dokwerker', maar dat het met mijn cacoëthes scribendi niet eens zo slecht gesteld is.
Na mijn eerste messenpuntje aandacht van een ander chatindividu was ik meteen verkocht dus. Er volgden mails en zelfs bij uitzondering een telefoontje met langs zijn kant een behoorlijke Limburgse tongval.
Na maanden van zweven en lullig doelloos rondkaatsen, zeventien jaar later dan de vorige keer - best wel een hevige gewaarwording - prikten we een datum ter eerste keer monsteren.
"Vrouwen denken na en mannen denken voor", meldde ooit een dierbaar iemand me, dus liet ik hem onversaagd ontbieden naar mijn eigen woonst.
Op het afgesproken tijdstip kletterde er inderdaad een motorrijder voorbij.
Voorbij.
En terug.
En weer voorbij.
Stuivend het pad van de buren op.
Vanuit mijn strategische opstelling in de bosjes zag ik dat allemaal gelaten gebeuren, hoe hij afstapte en de buurman vriendelijk begroette.
Joehoe! Die vent kwam wel voor mij è è è! Ingrijpen was geboden! Met grote venijnige passen gooide ik het vege lijf doorheen de rododendrons en tierde de twee kerels iets toe dat geleek op :
"Dat is een heel mooi huis waar je jezelf heen hebt gebracht, maar ik woon wel dààr (wijzend naar mijn krot)."
Twee verbaasde koppen staarden me aan, maar mijn uitvaren was nog niet ten einde, oh neen. Zwanzend beet ik de buurman toe :
"G., mooi hoor, dan heb ik eens een date en dan ga jij die aan het lijntje houden, jij durver!"
Ondertussen had ik zijn planten zichtbaar doorploegd en stond ik tussen hen in. Ola, afspraakkletskop sloeg niet tegen, precies zoals op dat wazig fotootje dat ik ooit doorgestuurd had gekregen en ik glimlachte breed naar hem ondersteund door een verleidelijke "haaaaai".
Hij stak zijn hand uit om de mijne te schudden, maar ik had zoiets van :
"Maar menneke toch, wij kennen mekaar toch beter dan dat, greep hem vervolgens bij zijn nekvel en kuste hem vol op de mond."
De kerel in kwestie keek alsof hij Murat Kaplan voorbij zag schaatsen in roze tutu en piepte in zuiver Antwerps dialect :
"Ow, ik heb hier het groot lot gewonnen, geloof ik."
Fijne sportieve reactie wel van de motogast, want ondertussen hadden mijn hersens een signaal opgevangen dat klonk als : "Tietaatietaatietaaaaaaaa... dit is geen Limburgs!!"
Ik keek van de een naar de ander, de ander keek naar de een en allebei keken ze naar mij, zo een vijftal keer na elkaar. Net het volgen van een tennismatch.
"Kennen jullie mekaar dan?" vroeg mijn stem die voor de gelegenheid twee octaven hoger lag.
Dwaas speurde ik naar een diepe put om mezelf in te werpen. Met een zinkbaar stuk grond was ik ook al tevreden geweest.
Gelukkig besloot toen een van ons drieën om in de lach te schieten en om niet te onbeleefd te lijken, deden de andere twee gul mee.
"Euh... als je me zoekt... ik woon dus daar." en ik droop af in de richting van mijn vinger.
Geen vijf minuten later rolde er een motor mijn oprit op en nog voor de helm verwijderd was van een kaal hoofd, stak ik mijn rechterhand ostentatief vooruit :
"Dag ik ben zapnimf en ik kan niet eens Donald Duck nadoen."
23-09-2006, 21:59 geschreven door zapnimf
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
