Ooit poogde ik in de kroeg mijn observatievermogen te toetsen aan dat van de anderen : of zij ook het idee hadden dat vliegtuigen altijd in serie neerstorten. Dat, als er eentje crasht, je op het journaal gegarandeerd in de komende weken soortgelijke beelden te zien zal krijgen.

Ze keken allen zeer schaapachtig naar mij, daarna naar het schuim op hun bier en verplaatsten het naar hun bovenlip. Die was duidelijk.

 

Toch, een vroedvrouw (vanwaar ik die alweer ken? Ik heb er véél gezien tussen dertien en zeven jaar geleden) vertelde me ooit dat ze haar hart vasthoudt als er in de verloskamer iets misloopt omdat je er donder op kan zeggen dat er nog meer 'klompvoetjes' of 'moeilijke geboorten' zullen volgen.

Gelukkig had ze met die mededeling gewacht tot mijn (gezond) hoopje eigen gefabriceerd vlees al aan mijn borst lag te lurken. 

De begeleidende pediater, of hij haar wel of niet van het hekel onderwerp wilde afleiden laat ik in het midden, boog zich plots zeer naar mij toe, begluurde de actie die plaatsvond tussen mijn kind en mij van iets te nabij en sprak :

"Mevrouw, u moet er wel op letten dat uw baby héééél het tepelhof in de mond neemt!"

Owkeey, ik had mezelf de nacht voordien helemaal blootgegeven aan zijn collega, mijn baarmoeder had een nieuw leven uitgekrampt, door dat evenement lag ik in afpeigering groggy te wezen, maar dat gaf hem nog niet het recht van mijn zoon onrecht aan te doen!"

"Me-neer", lispelde ik ingehouden terug, "wil u nu suggereren dat ik een Mick Jagger voortgeplant heb?"

Ofwel kende hij The Rolling Stones niet (wat mij sterk lijkt, hij is de vader van Sarah, Gert en nog eentje Bettens), ofwel voelde hij aan zijn water dat hij het verkorven had, maar de arme stakker zwaaide bleekjes de slippen van zijn doktersjas achteruit en verdween door het deurgat.

 

Euh, ik liet me even wegslepen van mijn pointe.

Dat heb ik dus ook met andere zaken, dat ze ineens in groep op mij afkomen. Iemand maakt mij attent op een woord, een verhaal, een film, een boek... waar ik nooit eerder van gehoord had en in de dagen achteraf bots ik tientallen keren op datzelfde onderwerp. Opmerkelijk vind ik dat iedere keer. En straf ook.

 

Neem nu die film van gisteren.

Erg eigenlijk te moeten bekennen dat ik niet zo lang geleden er nog nooit iets van had opgepikt.

Ik zou nu kunnen uitweiden over hoe mijn lichamelijke niksdoenderij in schril contrast staat met de stormen in mijn hoofd en hoe die innerlijke onrust me belet van dagdagelijkse info, waar ik vroeger zo graag prat op ging, volledig naar de achtergrond duwt.

Ik zou dat.

 

Enfin, niet persé in chronologische volgorde, maar ik kreeg een mail van Ncumisa, ik las in de krant (bij mijn ouders, de mijne liggen hier onaangeroerd), een vriend raadde aan, Guy Verhofstadt begon over Al Gore op mijn tv... allemaal tekenen dat ik wel erg zonderling zou overkomen, mocht ik 'An Inconvenient Truth' overslaan. Het laatste dat ik wil is uiteraard een buitenbeentje zijn! Geef mij maar een kudde om mee dier in te spelen.

 

Zondagavond leek mij een geschikt tijdstip om een weekend boordevol thuisblijverij af te sluiten met een buitenstekende neus.

"Ha!", zo redeneerde ik, "Laat ik meteen eens wat avontuur in acht nemen en onbekend volk proberen te lokken, waarmee ik daarna (of ervoor bij een pasta ofzo) een boom kan opzetten over weblogs, film, weblogs, film, weblogs en misschien nog iets anders ook!"

 

Zo ben ik dan wel weer, gevuld met knappe ideeën en ik zag na het plaatsen van mijn advertentietje al hoe de zaalwachters andere cinefielen naar buiten moesten sturen omdat wij en masse voorang kregen in al onze bloggende glorie.

Ik wachtte geduldig alle binnenstromende mails af en omdat geduld niet mijn sterkste kant is, forceerde ik me tot een namiddagdut (jaja, alweer) en dan zou bij het openen van die mailbox de verrassing des te groter zijn!

 

Ik werd ook wakker, ietsjes later dan voorzien, schemering zette zich reeds door en ik greep naar lichtknoppen, laptop, telefoon en geen van dit alles dat wilde werken.

Een stroompanne doorheen de hele buurt.

De zaklamp lag natuurlijk niet waar ze had moeten liggen (bij de zekeringenkast), mijn laatste honderd kaarsjes had ik zaterdag opgebrand, tesamen met al mijn openhaardhout onder het mom : alleen thuis is ook gezellig en sfeer!

"Oooh god, en al die wachtenden ook, die snakken naar een tegenbericht van me! Hoe moet ik die nu kunnen bereiken?"

Een half uur duisterniszitten later, verlichtte het huis zichzelf als een kerstboom (ik wilde het risico niet nemen dat ik het einde van de stroomonderbreking zou missen) en moest ik concluderen dat ik op mijn uppie tegen mezelf zou gaan discussiëren achteraf.

 

Al had ik het aangenaam gevonden (zeg ik nu, nu ik toch niemand heb gezien ;-) van eens te zien wie de persoon achter de blog is, maar een ramp was het niet. Ik doe dat af en toe nog wel eens tijdens bevliegingen en niemand mee kan. Mijn boodschapje stond bovendien ook niet echt strategisch geplaatst.

 

Al goed! Want ik kwam te laat! Alle verkeerslichten waren me goed gezind, het beperkte zich tot een dikke vijf minuten begingeneriek missen. 

Een hele dag ter voorbereiding van mijn telaatkoming. Ben ik goed of ben ik goed?

Euh, ik was ook mijn geld vergeten, er zat nog € 5 in mijn geldbeugel.

Leve de automaat! 

 

Die film, mja, die zat goed in mekaar, zeer dicht op mekaar gepakt weliswaar, als ik nog rustig over het vorig wilde denken, had ik het volgende stukje alweer gemist. Hier en daar een overreden zoontje en een dooi zus erbij om de emotionaliteit van het geheel wat te onderstrepen en verbanden genoeg om een afdeling spoedgevallen mee te mummificeren. Middenin kreeg ik zelfs nog een knikkebolmoment (Help! ik heb een ziekte! De tseetseevlieg, waar zit die tseetseevlieg!) 

Het ging me wat snel. Behalve het einde, toen de kijker geïnterpelleerd werd, toen ging ik janken. Stilletjes en onhoorbaar (en ook wel een beetje sexy) weliswaar, maar het bleef huilen.

Stoere zapnimf die zelfs geen traan liet bij 'Brokeback Mountain', voelde ineens alle schuld van de opwarming van de aarde op haar schouders rusten. 

 

Beduusd en beklijfd reed ik keurig tegen negentig per uur naar huis, bedacht dat mijn deel vandaag al niet min was : een paar uur geen stroom gebruikt buiten mijn wil om, dat niet uitgaan heeft ook zo zijn voordelen, geen auto gebruikt, geen was gewassen (mijn pyjama kleeft aan mijn vel!)

 

Ik ben een milieubewuste griet! 

Het kan verkeren.

Het kan zelfs verkeerd lopen.

Of in het honderd.

 

'De Boer van Tienen', dat moet ergens een etablissement in Antwerpen zijn, zou volgens afspraak ons schoon gezelschap gisteren mogen ontvangen hebben.

Een decade regelwerk - wij vrouwen maken het graag nodeloos ingewikkeld - ("Ik ben uitgenodigd, ga je mee?" "Wie komt er nog allemaal?" "Bel jij die en die, dan tracht ik die en die te bereiken." "Hoe jij wil niet mee?" "O, jij kan pas na middernacht." "Middernacht lijkt me een goedgekozen tijdstip." "Jij wil niet zo laat?" "Kunnen jullie alvast dan niet gaan?" "Kom ik later wel." "Waar bevindt die keet zich precies?" "Ik kreeg net sms dat zij verstek laat gaan." "Zal ik dan naar je toe komen, dan kunnen we samen rijden." "Mijn goesting is ook al over." "O!") om dus nergens te belanden als in je eigen meubelstuk. Languit en ook wel moe, al gaf ik dat natuurlijk niet toe in al dat zigzaggend gekibbel van hierboven.

 

Een eerdere op te verheugen activiteit viel ook in het water en dan rest er je enkel nog je verdwaalde oog bij te stellen als het andere toevallig 'Bread and Roses' van Ken Loach opmerkt op tv.

De eerste drie kwartier zou ik nog kunnen navertellen. De volgende tien minuten leek het beeld vanonder mijn dekentje al wat schuiner, en daarna... euh, ik ga hem ooit nog wel eens huren of ik wacht tot Canvas hem nog eens heruitzendt. Canvas, wiens strategie het is van te hopen dat de meerwaarde die zij er in stompen, je eerdere onthoudsels er terug uit drummen... vanavond '8 femmes', zeker weten dat die vorig jaar ook al over mijn scherm is gegleden, maar 't zou kunnen dat ik ook dat einde heb versnurkt.

O o o, waarom heb ik dit onderwerp aangesneden? Ineens zie ik een hele lijst voor me waarvan ik anderhalf stuk heb gezien. Mijn verdomde geheugen toch, altijd gefocust op onbenulligheden.

 

- Memento : bij de volgende herhaling kijk ik weer!

- Terug naar Oosterdonk : de dvd aangeschaft, anderhalve keer was niet genoeg.

- Pride and Prejudice naar Jane Austen : meest romantische serie ooit geregisseerd. Maar ik mocht slapen, want ik had ze al zeven keer opnieuw op video tot mij genomen.

- La Meglio Gioventu : daar heb ik begin van deel twee telkens gemist... idiote voetbal draaide de programmatie van Canvas in de soep.

- Een documentaire over een Engels fotomodel met ballen aan d'r lijf, maar geen armen of benen en onverwacht zwanger van een labbekak die zijn benen nog wel had en ze nam. (Hoewel, met een niercrisis en een doos Buscopan op de weg erheen voor pampus liggen, telt niet echt mee als maffen.

- Terzake : hoeveel herhalingen zou ik daarvan al verslapen hebben?

- Idem Morse.

 

Bon, als ik mezelf niet beheers, produceer ik, die zogezegd nooit tv kijk, hier een lijst hoger dan de Boerentoren.

 

Zo lag ik dan, vredig, omgeven met kwijl, de terrasdeur nog wijd open, maar er gerust in dat het geluid als van een in nood verkerende leviathan, eventuele dieven al van ver zouden afschrikken.

 

Mijn hoogtepunt van de nacht, omstreeks half drie, spatte de rust luidruchtig uit elkaar.

Het klonk als uitvergrote rinkelinkskes in mijn oor. Wat het dan ook waren, want mijn oor had de telefoon nabij gevonden na het scheefzakken.

 

- "(Geeuw) Dryade schat? Ben jij dat?"

- "?" 

  "Goe bezig, Frankie! Hoelang ben je al thuis?"

- "'t Is zapnimf. Een half etmaal zowat, ik ben niet weggeweest vanavond."

- "Komaan, Frankie, doe normaal! (hees lachje dat naar ik gok bij een tiental jaar jongere kerel hoort dan ik)"

- "Als ik aan mijn normale begin, hang je meteen op en ik vind je wel schattig klinken. Ook al bel je me verkeerdelijk verbonden op in HET MIDDEN VAN DE NACHT!"

- "allez, speel niet zo met mijn voeten, je nummer zit voorgeprogrammeerd in mijn gsm *grinnik grinnik*"

- "O fijn, maar mag ik dat intieme etentje nog uitstellen naar een wakkerdere moment?"

 

(Kerel begint eindelijk te beseffen, dat, al klink ik blijkbaar als een Frankie, ik er daarom nog geen ben.)

 

- "Dus... ow... euh... (weerom dat sexy lachje)"

- "Ja dus, voel je maar niet verlegen, dat sprakeloze effect heb ik wel eens meer op mannen."

- "Hum, dag dan maar?"

- "Nacht. Het is NACHT!! Toedeloe."

 

Zucht.

Vanavond zit eveneens zeer eenduidig in mekaar.

Dat regelde zich makkelijker. Iedereen had al wat aan de hand. En het bal van de burgemeester is echt niet mijn dada.

 

Ze spelen '8 femmes' op tv.

Een halfje dan misschien?

 

Of ga ik gewoon hopen op weer een onverwachte climax die mijn avond/nacht gaat doen denderen?

En het wordt alsmaar beter!

Vanmorgen een half uur doorheen mijn wekker geslapen, tot ik door plichtsbewuste kinders werd gewekt.

Opvoeding is alles, mijn beste.

Wat mij achter doet blijven met niks.

Een hele week lang zijn ze, nog maar eens vermeldingswaardig, ik kan er nog steeds niet van over, dat vakantiegevoel, de verantwoordelijkheid van iemand anders.

Ha! Niksen zal ik! 

N-ikswingeengatindenacht!

N-iksofisteer*mezelfeenhoopfoefkesbijmekaaromonderverplichtingenuittekomen!

 

Ah, maar ik week af van mijn ontwaking.

Die verliep zo als laatste loodjes en zwaar enzo, maar dan allen gesitueerd aan de linkerkant van mijn gezicht. Die zijde voelde aan alsof ze zichzelf meer moest losrukken aan de zwaartekracht dan de andere.

In mijn tocht naar de ontbijttafel, huppend over wat rondslingerende boekentassen, kom ik toch wel een spiegel of drie tegen. Stel je voor dat ik eens in al mijn natuurlijke glorie mijn dagelijkse zangstonde "Spiegeltje, spiegeltje aan de wand... wie o wie..." (en vanachter de hoek vierstemmig : "Gij niet mama! Gij niet!") zou durven overslaan! Stel je voor! Dit idee lijkt me zo bij de hond zijn ballen gegrepen, dat ik het mij zelfs niet kàn voorstellen!

 

Maar vanochtend - o hemeltje voor mijn ojee-factor - verstomde mijn trillende eerste noot bij de aanblik van iets waar de dag tevoren nog uw zapnimf had ondergezeten! Ongeschonden zelfs!

Het spiegelbeeld leek op halve Derrickkop, je kent hem nog wel, die Duitse speurneus die zijn Harry alles liet opknappen. Dit vroeg om achterhaling van reden, waarom geen Morse? Of nog veel liever een Samantha Ryan? 

 

Een paar prieminkjes later, kon ik enkel besluiten dat ik in mijn slaap had gevochten met mezelf. Getuige de dikke lip en de pijnlijke oogkas.

Leuk, dan worstel je al een hele dag met jezelf, zet dat zich verder tijdens je enkele uurtjes totale ontspanning.

 

Ach ach, voor die ene keer dat ik eens niet oogverblindend was...

Who cares?

en chaos

en neerslachtigheid.

 

't Lijkt besmettelijk. Mijn omgeving lijdt er ook aan. Telefoons (op een ander) werden uitgetrokken om zichzelf onbereikbaar te maken. Zelf was ik ook leeg genoeg om er geen antwoorden meer te vinden. Blogland bulkt uit zijn voegen van depressiviteit...

Het is duidelijk herfst!

En in mijn geval : donderdag.

 

Een eerste keer te laat op school vandaag. (ok, twee minuten maar en geen kat die het heeft gemerkt, behalve dan de secretaresse die me heeft moeten binnen laten omdat mijn sleutel - oja, die vond ik ondertussen dus terug - nog op de keukentafel lag.)

Na overwegje één op mijn weg, hebben ze het surrogaat vijfhonderd meter ernaast ook voor een maand gesloten. De wegomlegging langs een provinciebaan heeft een rijvak opgebroken, de verkortende zijstraat mag je niet in. De drukke winkelstraat die ik in een buurdorp vervolgens doorheen moet, stond vol lossende vrachtwagens. Door heel die richtingsverandering pendel ik langs de verkeerde kant mijn werkoord in en schuif ik het laatste kwartier verder aan een snelheid gelijk aan die van een bejaarde op krukken.

Die file staat er iedere dag, maar vandaag had hij letterlijk een luguber(e) staart(je). Het feit is dat er een zwakkere weggebruiker is opgeschept op het zebrapad. De roddels maakten ervan dat het een jonge adolescente fietser was die het niet overleefd heeft. Niemand die zeker was natuurlijk. Ik hield me afzijdig en wacht op de eindversie, ongetwijfeld morgen niet aan te ontkomen. 

Yuk.

Bah.

Het raakt.

 

Tussendoor, zowat iedere verwaaide moment, heb ik lopen piekeren over 'respect'. Niks te maken met het item hierboven, maar ook dat nam me in beslag.

Hieronder een voorbeeldje van hoe ik er wel eens wat misliep in het verleden.

Eentje uit de velen.

Eentje dat geen brokken maakte.

 

Ooit stond ik aan een niet nader genoemde toog naast een niet nader te noemen sujet. Hij had zich zowat ingewerkt bij het groepje waartoe ik hoorde. Op een gegeven moment sta ik daar nog met piwie alleen. Een beetje ongemakkelijk te wezen, want piwie was niet bepaald de boeiendste persoon die ik ooit al tegenkwam. Mijn beleefdheid haalde het van mijn drang om ook een danspasje te plegen en ik haalde er eentje uit mijn assortiment 'nietszeggende vraagjes' boven :

 

- "Wat doe je professioneel, piwie?"

- "Oh, ik werk in de bosbouw, ergens verantwoordelijk voor een domein van zoveel hectare."

- "Ha, ik ken nog zo iemand en die mens vertelde me...

 

De vent wendt zijn bezopen blik af, loert naar het achterste van een van mijn vriendinnen en knikt een hele tijd wat in het ijle, alsof hij kan pretenderen verder te luisteren. Zonder al te opvallende intonatieverandering schakel ik over naar :

 

... dat hij daar Paulus de Boskabouter tegenkwam die aan het vechten was met Eucalypta. De zeven dwergen kwamen zich toen ook nog moeien en sindsdien loopt er daar eentje bij zonder tanden en met een vil in zijn nek."

 

- (Piwie blijft knikken, kijkt me kortstondig aan) "Jaja, dat is zo."

 

Tijd om mijn eerder voornemen alsnog uit te voeren. En hem mijn eeuwige minachting te schenken.

 

Ik ben er gevoelig aan.

Te gevoelig.

't Is donderdag.

Verdoemme. Weeral van Jan. Zeikstralen van www.bloggen!

Het eigen leven van mijn hersenpan

Dat schrijven van gisteren was een folieke.

Beetje spelen met woorden.

Toch een stuk of wat reacties gekregen, niet allemaal zichtbaar, dat mijn begrijpbaarheid ver te zoeken is soms.

Nu dacht je toch niet dat ik daar rekening mee zou houden?

Ha ha ha!

Maar vandaag wel, noem het een tegemoetkominkje en vooral... simpel past bij mijn brein van vandaag. Me dunkt dat het aan zijn winterslaap is begonnen. Ergens in de gekrochten van mijn schedel heeft het beslist van mijn loeten niet meer te volgen. Het eist zijn slaap op en dat heb ik geweten.

 

Mijn werkwoensdagen dit schooljaar kenmerkten zich tot hiertoe door zalige rustige jobjes, in de periferie van het klasgebeuren en niemand die mijn werkschema op die halve dagjes volgt. De ene week ben ik er wel, de andere niet. Eigenlijk zou ik eens moeten testen hoeveel keer ik de middelste dag van de week zou kunnen overslaan vooraleer ook maar iemand dat door heeft.

 

Een beetje neuriënd, meer om mijn brommende hersens te overstemmen dan uit drang, stapte ik het tweede leerjaar binnen net voor het belsignaal om af te spreken of ze het liefst het eerste of het tweede lesuur van mijn diensten gebruik wilden maken. Daardoor mocht ik mijn eerste vijftig minuten gaan zoekmaken in mijn kruipkelder met opzoektaakjes, kopiëerwerk, materiaal aanmaken. Magnifiek begin is dat. Op het gemak roderen tot de (halve) werkweek echt van start kan gaan.

De bel ging en onder mijn schedel klonk het van : "Koffie! Koffie, zoek ons een kopje koffie of we gaan echt pijnlijk worden!" Wie ben ik om zulke bevelen te negeren? Tussen al het zichzelf sorterende volk in rijen (prachtig zicht is dat... het ene moment een kluwen van jong die kriskras door mekaar rennen, het andere zie je ze dan geordend en met hun allerbraafste smoeltje staan glunderen en opkijken naar hun titularis vooraan), baande ik mezelf een doorgang naar de plaats waar hopelijk iemand zo vriendelijk was geweest een thermos te vullen van dat vocht. Nog tien meter, nog vijf meter... en toen sprak de directeur mij aan. Of ik vandaag eens even dat vierde leerjaar wilde overnemen, want G. had het vliegend schijt. Nuja, hij verwoordde het net iets beschaafder, maar "Schijt schijt schijt!" En "Schijt! is wat toen als eerste flits door me heen vlamde. "En nog eens schijt!" Een rumoerige groep van zesentwintig kinderen onvoorbereid en zonder koffie (!) gaan animeren over het tienduizendtal dat ze vandaag voor het eerst zagen. 

En hoorden.

In Keulen.

Donderen.

Een les 'alfabetisch rangschikken' en een opstel later, vond ik het welletjes geweest. Ik vond ergens 'De koning van Katoren' van Jan Terlouw (o jeugdsentiment!) en las voor met alle schizofrenie die ik in me had tot de werkdag eindigde zoals hij begon, met een bel.

 

Maar dat wilde ik dus helemaal niet schrijven.

Eigenlijk wilde ik stoefen over ons halfjaarlijkse tandartsbeurt. Die verliep in volledige euforie, de mevrouw die de boortjes hanteert, loofde mijn grut om zoveel zorg voor hun glazuurintact. (En mij  erbij als toezichthoudende ouder) Geen gat gevonden! Hoera hoera!

Tot de rekening gepresenteerd werd. € 175 voor nog geen half uurtje kijkgenot.
Ik keek beteuterd naar het gat in mijn hand. 

Koppijn!    

Woorden eindigend op 'ent', ik heb er wat mee.

 

Zoekt u een zapnimf,

quasi dement, inefficiënt, indolent, decadent?

U wil turbulent incoherent engagement?

U beschikt over een bewonderenswaardig intelligentiequotiënt?

Boek dan impertinent dit fervent delinquent ornament

een tweepersoonsarrangement in die ijstent!

Frequent!

 

Zo erg zelfs, dat ik moet opletten om ze er niet te pas en te onpas tussen te friemelen om de mensen rondom mij niet al te zwaar te ergeren. Het is een opgave!

 

Soms mag het wel.

Als we gaan Lokerse feesten, doen we dat uiteraard niet voor de groepen (Sorry Madness, Starsailor, Admiral Freebee, Sarah Bettens, Fun Lovin' Criminals...).

Neenee, wij gaan natuurlijk voor de backstagetour! Te winnen als je sms, behalve het scherm haalt, ook nog de jurerende mens die al die onzin moet censureren, kan charmeren. Dé sport voor de uit de kluiten gewassen vijftienjarige en wij, jong van geest - hij loopt zo'n zeventien jaar achter - mengen ons graag competitief tussen dat volkje.

 

Die aanloop, anno 2005, ging als volgt.

- "Allez nimf, stuur eens een berichtje naar dat scherm."

- "Huh? Tussen al die brol?"

- "Maar ja, jij schrijft en ik probeer hem eruit te halen, eens zien hoe herkenbaar je bent."

- "Ha, wat een makkie. Ik ga er een woord tussen knijpen dat heel de boel duidelijk moet maken."

 

Dus ik duimde ongeveer iets als : 

 

"Tussen al dit analfabetische gewauwel is mijn eloquente sms, zelfs zonder boodschapje, een streling voor het oog. Herpak u, of ik ga aan de haal met uw tour en de Admiraal (Freebee)!" 

 

( 't Werd herkend, niet alleen door haar, achteraf spraken enkele dorpsgenoten, die de massa in Lokeren ook hadden vergroot, me ook nog aan over mijn 'welbespraaktheid')

 

Geplet tussen : 

"Bolleke, wilt gij met mij trouwe? Uw poezewoefke"

of

"Die twee weiven van voor ons mogen ons is een heete nagt bezorgen."

of

"Ma, ik ben in beeld, wuif eens!"

vond ik mezelf niet eens zoveel ongelijk hebben.

 

Er kwam zelfs reactie op : "Kan iemand mij een adequate explicatie geven van het woord eloquent?"

en ook

"Van het woord 'eloquent', krijg ik als leraar Nederlands sowieso een tent."

 

Waarop ik (dit is waarlijk verslavend!) : "Aan de leraar Nederlands : een voor twee personen?"

 

Bijna ging ik dus terug met een vrijer naar huis! Zelfs een die evenveel congé heeft als ik!

Maar die fucking backstagetour kwam er dus tussen, ik had hem zowaar gewonnen.

 

Gewrongen in een t-shirt van Base, mochten we met vijf, drie andere winnaars en mijn vriendin (de vijfde kwam niet opdagen) in de coulissen gaan neuzen hoe het organisatorisch met zo'n festival gesteld is, mee op het podium en voor de nadarhekjes die gasten van Starsailor van dichtbij op jeugdpuistjes onderzoeken, een drankje nuttigen waar al de vips ook hun dorst komen lessen en onze indrukken laten vastleggen op digitale pellicule :

 

"Yow, hier uw zapnimf, u moeten inlichten over onze ervaring van zopas, maar ik zou u liever meedelen dat die cameravent hier voor mij, die u niet ziet, een ferm stuk is! Jaja!"

(camera schudt mij van het beeld, wegens een lachstuip van de meneer erachter.)

 

En!!

Ik sprak zelfs Tom Van Laere aan! (bedremmeld en onsamenhangend)

Zegt die klojo : "Je verwart mij met mijn broer."

De smoezenkoning... hij wilde eronder uit. Alsof ik die baard niet uit duizenden zou herkennen, pfft.

 

Dit jaar zat er een pezewever achter de binnenkomende sms'en.

Wij hadden moeten winnen.

Onze schrijfsels floepten van dat scherm als een pingpongbal bij het openen van het pakje, helder en kaatsend, maar het mocht niet zijn. 't Was de beurt aan de bollekes en de poezewoefkes.

Ambetent!

 

Eigenlijk, bij het lezen van het woord op de lijn hierboven, besef ik dat ik die ent-kwaal ook heb met woorden op -ant.

En 'imponderablia'.

En 'serendipiteit'.

En...

Grrrr.

Zopas een mailtje gekregen dat ons weekendje Ardennen met de chatploeg van canvas niet doorgaat omdat er ergens een hond moet bevallen en zijn baas gaat thuisblijven om die beestenboel in leven te houden, het lief van de baas wil vermijden dat hij zonder haar toezicht al te erge kemels schiet, dus die blijft ook in Vlaanderenland achter. Na een kosten-baten analyse besloten we dat de overheveling van de financiële druk op de schouders van de zotten die het nog wel zagen zitten van drie dagen op mekaar te gapen, te hoog zou worden en werd het evenement afgelast.  

 

(Freddy... ik ben binnenkort een weekend vrij... grijp je kans!)

 

Jammer wel.

Met die bende samensmelten zorgt steeds voor een hoog amusementsallooi. Meestal gaan we ergens boefen op een locatie waar ze ons gesmak tussen het heen en weer gegiebel en gelul tolereren.

Ieder jaar ook Gentse feesten, naar het optreden van Yip, waarvan de zingende lekkere brok geliëerd is met een van de vooraanstaanden van het chatkanaal.

Voorts maakte ik met hen 'f*** you' van An Nelissen mee, Humo's Poppoll, een striptease, een huwelijk en een koppel festivallen en nog een tiental andere activiteiten die op het puntje van mijn tong liggen, maar tegengehouden worden door het vlaggetje aan die lap.

 

Mijn meest gekoesterde herinnering met die alternatievelingen is toch wel de liftmeet.

Hieronder een greep uit het (vroegere) verslag van de totstandkoming en het voltooien van die activiteit.
 

Joepiejajeeeej!! (uitnodiging)

Het is vandaag zaterdag 23 april.

Je wekker gaat af zo rond de zevenen. "Oooh shit", denk je, en je keilt dat ding hardhandig in een hoek, just waar die Mingvaas staat.
Een half uur later daagt het je : "Verdekke, ik moet vandaag gaan liften en om negen uur ergens aan het station in Aalst staan!!".
Ongewassen spring je in je makkelijkste jeans, slaat het tandenpoetsen over, smijt nog rap een halve pot choco naar binnen en het broodje erachteraan en rep je je op weg naar ons beginpunt, alwaar

 

ka : bekoorlijk wezen, niet op haar mond gevallen

Azazel : minderjarig 'aanhangsel' van ka
confetti : bovenaardse schoonheid en geschikt om mee te tronen als geheim wapen om de overwinning te realiseren

katjeu : strijdvaardige deerne met behoorlijk wat troeven, niet te onderschatten

poztel : leuke tist die bij katjeu hoort

appeltje : jong, knap en sluw

spoilt : gaat over lijken, maar gelukkig zal geen enkele automobilist zijn dialect verstaan zodat hij geheid toch de verkeerde kant op rijdt

dendeeze : bedeesd, onzeker over eigen liftkwaliteiten, als hij eronder uit kan, zal hij het niet nalaten 
_[M]_ : organisator, brein en tevens bink van ka

ikzelf : groot blad, gebrand om poepies te laten ruiken

je al minstens opwachten

.

Je kan nu ineens alle gsm-nummers vragen van je chatfavorietjes zonder argwaan te wekken.

Om niet alles via autosnelweg af te leggen, gaat _[M]_ alvast een checkpoint in Zomergem voorzien (misschien volgen er later nog meer om het extra spannend te houden).

Met duopartner lift je om ter eerste naar De Torre in De Haan, een opvallende eet- en drinkgelegenheid (met terras) om vanop je luie krent de anderen uit te lachen die niet zo fortuinlijk waren als jij en de laatste 15 km bij een dikke Duitser met prostaatproblemen hebben moeten doorbrengen (vijf plasstoppen inbegrepen).

Vriendelijk als je bent, wacht je op de hele ploeg en breng je een supergezellig dagje
door aan zee tesamen.

Perito en Aster komen op eigen intitatief, want daar is ooit een duim van afgezet en zien het liften met het ontbreken van dat hulpstuk niet meteen zitten.

Tenzij we ergens vroeger op mekaar beginnen te timmeren, kunnen we 's avonds dicht bijeen en lekker warm terug met de trein naar Aalst. 

Vergeet vooral niet :
- je vals gebit
- je in te schrijven hieronder
- controleren of je familiale verzekering nog in orde is
- dat het een reuzedag gaat worden
- mij af en toe een dikke kus te geven!

Zeg nu zelf... zou je zoiets willen missen? Komaan, vijs dat houten
been er terug onder en doe gewoon mee!! Iedereen welkom!


jieppiejaliftdinges deel twee (de dag zelf)

Die wekker liep die zaterdagmorgen dus echt wel te vroeg af!

Sleep sleep, de douche in, want in andermans auto gaan stinken, getuigt natuurlijk niet van veel respect.
Je begrijpt dus wel dat ik dendeeze wel door de hoorn had kunnen trekken, toen hij me om kwart voor negen belde met de medeling dat hij nog moest vertrekken thuis (een uur en een kwartier verderop) wegens een overslapinkje.

Nuja, we bleven kalm, ontmoetten de anderen aan het station, vraten de plaatselijke Panos leeg, raakten danig onder de indruk van de reglementenkastaar die _[M]_ voor ons in mekaar gebokst had, plasten een hoop gratis wc-bonnetjes bijeen, maakte ik van de nood een deugd en trachtte de buschauffeurs in de omgeving te paaien om alzo onze eerste gratis lift uit Aalst te versieren.

Maar we begonnen elders. Per vijf minuten mocht er een duo vertrekken ergens nabij een steenweg die de goede richting uitging.

Op weg naar Melle dus, waar we een eerste vraagje mochten oplossen.

Fetti en ik hadden alras onze eerste lift te pakken, en alvast onze breedste, gemene leedvermaakgrijns op ons tronie bewerkstelligd, onze handjes in de lucht, om met veel jolijt de anderen toe te wuiven vanachter een raampje.

Alleen... er waren geen anderen, iedereen had evenveel chance gehad als wij.

Rode lichten, zijstraten, zebrapaden, het zijn plaatselijke paradijsjes om eventuele liften te bemachtigen. Iedere mens die we aanspraken en die onze kant uitmoest, nam ons mee. Het was natuurlijk ons jeugdig enthousiasme in combinatie met die open blik die we voor
vertrek nog enkele malen in de spiegel geoefend hadden, die het 'm deed. En misschien ook wel het feit dat ik al met mijn kont op de passagierszetel (de getuige-van-jehova-stijl!) zat vooraleer ze konden protesteren.

We werden meegevoerd door zaakvoerders, moeders en dochters, waarvan we vooral de uitspraken : "Joepie, heb al altijd eens lifters willen meenemen!" en "Mochten we vandaag niks te doen gehad hebben, we brachten jullie naar De Haan." onthouden.

Tjongetjonge, er staat tegenwoordig geen rem meer op de goedheid van de mensen!

Een lieve dame, die normaal gezien nooit zo losbandig is van dat gespuis aan de kant in te laden, vond dat het de tijd van avontuurlijk handelen nu was aangebroken en wij zijn haar daarvoor nog steeds zeer erkentelijk.

Van oud-lifters kregen we tips, van anderen een inzicht in de psyche van de automobilist : lifters moeten bewegen, anders komen ze lui over.
Jamaar, jamaar, daar sta je dan, vlak voor de oprit van de E40 met voorsorteerstrook naar links, slechts een kleine ruimte om auto's te laten stoppen, rechts waar wij stonden. Hilarisch hoor, zo 20 meter achteruit stappen met de duim in de lucht, terug naar voren en weer overdoen... maal 10.

Doch, het geschreven bordje was nog niet in mekaar geflanst, of we hadden alweer touche.

En toen stuitten we op onze megalift.

Op het moment dat we een beetje oenig stonden te dralen omdat we niet wisten welke kant Zomergem lag, kwamen daar toch wel als door God gezonden twee jonge, appetijtelijke,
gedienstige kerels aan zeker!! Die lieverds scheurden ons gezwind naar _[M]_ en dendeeze aan het checkpoint, genoten zo van ons gezelschap, dat ze er Oedelem (volgende op te lossen vraagstuk) en passant bijdeden en ons daarna netjes lieten uitstappen aan een oprit van de autosnelweg.

Hun gedrag zou misschien ook wel verklaarbaar kunnen zijn, omdat we ze omkochten met een kopje koffie daar in het landelijke Oedelem.
 

Ondertussen staken we ka en azazel voorbij, zagen we appeltje en spoilt in de auto voor ons stappen, bijgevolg lagen wij virtueel op kop.
Maar ach, gezien we ons de Rink en Jorien van Peking-canvas voelden, en beloofd was beloofd, doken we dus een taverne in. De advocaat bij de koffie was heerlijk, de bus die een paaltje ramde voor het raam euh... beetje vermakelijk, maar dit alles geheel ter zijde.

Katjeu en Poztel stapten het Oedelemse pleintje op, net toen wij, eens vrolijk wijzend naar onze twee toffe gasten, ons ervandaan verplaatsten. Liften kan toch lollig zijn!

Alsook angstaanjagend.

De metsende medemens in zijn ouwe luxevoiture die ons daarop een eindje meenam, had volgens mij meer oog voor de decolleté van confetti (ik kan het niet anders verklaren) dan voor de rijbaan, want andere automobilisten toeterden hem regelmatig ter verantwoording vanwege zijn 'vlotte' rijstijl.
 

Daar stonden we dan... ergens op een pechstrook -gevaarlijk,gevaarlijk- te koekeloeren, hunkerend naar de volgende lift.
Een Franse camionchauffeur, die niet naar Oostende moest, stopte met de boodschap dat hij slechts één plaats had. Tutututut, fetti, hoe aantrekkelijk ook, liet ik niet gaan. No Way!

 

Gelukkig kwam een hupseflupse meid ons redden van de penibele situatie waarin we ons bevonden tot we terug ont-red aan een tankstation achterbleven.

Iemand wilde ons een kwartier later wel rijden naar de parel der badsteden. We dachten van onze boterhammen in die vrijgekomen tijd te ontvouwen, thermosje koffie gesjellig boven te halen, maar net toen de hele picknick uitgestald stond, besloot confetti van zich voor een
vertrekkende wagen te werpen... met succes.

Hossend met alle losse onderdelen meegraaiend die normaliter de rugzak vulden, gooiden we ons terug in de strijd.

De laatste meneer, wiens auto we bevuilden, rekte zijn reistijd speciaal voor ons (en om het zoontje op de achterbank het goede voorbeeld te geven, natuurlijk) tot onze eindbestemming.

Er heilig van overtuigd, dat niemand het beter zou kunnen gedaan hebben als wij, reeds victoria kraaiend, pierden we vanuit de wagen naar het terras van De Torre.

Daar zagen we _[M]_ en dendeeze zitten... helaas, reeds in het gezelschap van spoilt en zijn stuk fruit, die kat zonder handschoenen en haar Poztel.

Naderhand zijn we te weten gekomen, via welke slinkse weggetjes dat jong gebroed hun doel wisten te bereiken (aanpappen met Johnny's met snelle wagens, de mannelijke helft de bosjes insturen tot de buit binnen was... cliché cliché!)

 

Alla, ka en azazel vergezelden ons een half uurtje later en zo geraakte ons gezelschap toch nog compleet.

Aster, centaine en perito voegden zich alsnog bij ons, verbroederingsdrankjes werden achterovergeslagen, prijsuitreikingen afgehandeld. Jaja, niet enkel een fantastische organisatie van _[M]_, zelfs prijzen waren er voorzien, eigenbereide zelfs!

Tijd dan voor het sportieve gedeelte : rijden met de billenkar.
Gesplitst in eentje van vier en eentje van negen, (nooit nog mag _[M]_ aan het stuur!!) haalden we allerlei circuskunsten uit, maaiden we omstaanders weg, reden we de go-cart van de vier anderen van de dijk.
Enfin, een hoop pubergedoe (maar wel een leuk) op een kluitje bij mekaar.
Verder deden we wat iedere zichzelf respecterende kustganger doet : strandzitten en wandelen,... en steekvliegen fotograferen natuurlijk.

13 kleine negers, die zaten op de tram,
eentje moest naar huis terug toe,
die had genoeg van ons gezwam.

Perito liet ons ergens op de kusttram in de steek, na een overdosis canvasonzin en wij openbaar vervoerden verder tot in Oostende, met de bedoeling iets eetbaars te vinden. Volgens Spaanse uitbaters, moeten wij er toch dommer uitzien dan we zijn, want er werden bij de afrekening gepoogd van oren aan te naaien... maar niet met ka dus!

12 kleine negers, die keerden huiswaarts toe
twee wilden aan de kust intiemerig blijven,
die onttrokken zich van onze crew.

10 kleine negers die stapten op de trein
twee die reden op vier wielen terug
't was _[M]_ en kaatjes 'zwijn'

8 kleine negers, die hielden in Brugge halt
eentje woont aldaar te lande
die hebben we uit die trein 'geknald'.

7 kleine negers, die wuifden aster uit
die moest per toeval ook naar huis
die kneep er tussenuit.

6 kleine negers... vonden op het perron _[M]_ terug. "Jaja, de trein is altijd een beetje reizen.", poneerde dendeeze nog, en gelijk had hij! Liften ging sneller.

Ter afsluiting, dwongen we poztel ons de weg te wijzen naar zijn vroegere jeugdhuis, om jv, die graag meegelift had, maar als Chinese vrijwilliger dat etablissement moest openhouden die avond, de stuipen op het lijf te jagen.
Je ziet eruit zoals je chat, jv, volgens een van onze chatters, wat dat ook moge betekenen.

O nostalgie!

Een echt jeugdhuis, met sjotterskast, tournee generalbel en opgeschoten jeugd incluis. En _[M]_ heeft toch van tweederde bovenstaand gebruik gemaakt! Santé!

8 kleine negers, die zagen hun wegen scheiden,
allen het erover eens
't was een dag vol leut en euh... aangenaamiteiten!?!!

*nageniet*

Welwelwel. Twee uur 's nachts voorbij en ze zijn eindelijk stil.

De rotjong.

Nuja, ik moet ze nog harden tot morgenmiddag, dat gaat nog net lukken en aansluitend mag ik er een volgende afkieperen bij een ander feestje ter compensatie.

 

De dag begon omstreeks vijf uur. Soms heb ik de vervelende gewoonte van dringend werk te verschuiven naar de ochtend. Tijdgebrek is altijd een uitstekend pressiemiddel om hoofdzaken van bijzaken te scheiden en zo schreef ik nog eerst een mailtje, verrookte de binnenlucht, zette rustig een kopje koffie, nam een douche, beluisterde een cd om dan rond zes uur toch maar in gang te schieten voor school.

Dat schooltoneeltje, alwaar de directeur de hoofdrol, zij het vermomd, in speelt, kan ik waarschijnlijk nog een keer herschrijven, gezien ik er een striptease voor de baas in verwerkt heb. Ik vond het lollig... nu hij nog.

 

Hoe zeer ik mij gisteren nog twee hoopjes samenschraapsel voelde, hoe opgewekt was ik vandaag. De dag kon mij niet volgen. Tot de schoolbel het einde van de werkweek inluidde, toen transformeerde ik weerom in mijn slome zelve bij de aanblik van de popelende pre-feestende grietjes die de komende zestien uur mijn verantwoordelijkheid zouden vormen.

 

'k Heb mijn wagen volgeladen vol met jonge meisjes.

Toen wij bij de Aldi kwamen, stopte ik noodzakelijkerwijsjes.

Nooit ga ik van mijn levensdagen, nog achter een zak frieten vragen

Hop, kindjes, hop...

Hop, kindjes, hop...

 

... terug in de auto voor jullie mij nog meer voor schut kunnen zetten!

"Gezellig met zijn zessen even om ons avondeten", denk je dan.

Voor mij liep een figuur, zo gestapt uit een sketch van Chris Van den Durpel. Snelle Eddy komt er het dichtst bij. Hemdje open tot bijna aan de navel, joggingbroek, sandalen, omhangen door twee meter nepgoud, strogeel haar met een donkere uitgroei van zeven centimeter, een kar gevuld met enkel bier en de pas van van een gorilla... waarschijnlijk zaten zijn biceps in de weg.

En dan zegt je dochter met een stem die het geluid van een gros brulkikkers evenaart : "Kijk mama, zou dat geen goeie man zijn voor je?"

O o o, waarom moest ik zonodig baren?

 

De vertoning (17.00u) van 'Beesten bij de buren' (Over the hedge) (Shrek, ook van Dreamworks, was stúk-ken beter!) haalden we op de valreep. Spannend anders, met vijf flesjes drinken en evenveel pakjes chips uit de supermarkt gestoken in de achterzijde van ons broek, mijn binnenzakken en mijn handtas en evenveel snoeten die de mens achter de kassa seinden dat ze keiondeugend voer en drank aan het smokkelen waren.

Achteraf bekeken, was deze voor- en napret ( Iemand :"Zie dat niemand in de zaal kan zien dat we dat van thuis meebrachten!!!!" en dat terwijl we de enigen waren die op het illustere idee waren gekomen om deze film te gaan kijken op deze prachtige herfstdag ) nog mijn meest leuke herinnering aan dit cinemabezoek. Buiten dan mijn ontvangen sms'en nalezen en nog eens en nog eens.

 

Twee extra logés werden nagebracht en zoals vooraf voorspeld werd de rest van de avond opgevuld met frieten fretten, dansjes inoefenen, lawaai maken, lawaai maken, boven lawaai maken, nog meer lawaai maken, gegiechel, extra kussen komen vragen, lawaai maken, boze mama, vooral als ze haar zoon aan de verkeerde kant van de trapleuning boven het gat ziet staan, overgeven van teveel aan bitterballen, lawaai maken.

Wil ik volgende keer ook eens zo'n herrie maken met MIJN logé, kindjes? Huh!?

Nog acht uur en dertig minuten!

Jochei!

Vanmorgen, toen ik al wel wakker was, maar mijn gezicht en ingewanden nog niet, ontving ik, die van ver geroemd word om mijn polyglotterij, een sms waarvan de prut me uit de ooghoeken schoot :

 

"Zasto si mis djelovao tuzno kakovo je larin govno danas ljubi te zenica."

 

Eerst dacht ik nog dat die duivelse duvel via slinkse methodes aan mijn gsm-nummer was geraakt en me een te ontcijferen boodschapje stuurde alla :

"Bolle teut, kom hier dat ik je € 100 betaal om mijn addergebroed te vieren in mijn garage."

Tot ik besefte dat het stokje dan echt zou krakken onder zoveel gekheid, dus die optie verwierp ik alras.

 

Ondertussen ben ik meer geneigd om te geloven dat Radovan Karadzic, waarover ik al wel eens lelijke dingen heb gedacht in het verleden, met me wil afspreken in Zenica.

Met mijn wijsvinger verzamelde ik de verspreide prutbroksels en mijn moed en ik stuurde terug :

"Radooke, mijn zondags kleedje zit in de was, ik krijg zo meteen bezoek van mijn homovrienden en ik zou je trouwens liever zien in Den Haag. Liefs, zap."

 

Telkens als ik aan F. en C. denk, peter en bijpeter van de jongstleden jarige, loop ik over van warmtegevoelens. De schatten.

Tevens de hoofdrolspelers van de meest memorabele trouwpartij van 2005. Nooit zoveel deelnemers van 'de (roze) familie' meegemaakt als op die plechtigheid.

En alle clichés zijn waar... die venten kunnen dansen! Ik heb er met coiffeurs, verplegers, bloemisten en een dokwerker gepraat (kijken mag, aankomen niet), allemaal om ter lekkerst. De wereld zit oneerlijk in mekaar.

 

In de namiddag had mijn jongste met haar acrobatisch stuk taart het kostuum geruïnneerd van F.'s vader. Om nog meer onheil te voorkomen en omdat ik graag eindes meemaak van feestjes liet ik de zappies tijdens de avondfuif achter bij een babysit.

 

Een van de twee eega's verdween voor een half uur en gaf met een pasgeschoren lichaam een prachtig dragqueenshowke weg voor de andere ondertussen onwetende panikerende helft. Het buffet, verstopt in een aparte kamer werd een pleisterplaats om bij te babbelen met jan en alleman en op de dansvloer wilde ik niet onderdoen voor al die lenige jongelingen.

Uiteindelijk brak het moment aan dat het laatste heterokoppel de zaal verliet en ik nog de enige was die mijn paringsdrang wil uitvoeren met iemand van een andere sexe. Maar ach, wie let er nu op een swingende zapnimf? 

Terstond ging als afgesproken alle bovenkledij uit, behalve die van mij en een corpulente teddybeer. En niemand die mij probeerde te overhalen om hetzelfde te doen, ik was zowaar in mijn gat gebeten door zoveel niet interesse in mijn bovenlijf! 

Wie nog denkt dat in het milieu het ontbreken van het borsthaar een visitekaartje is... keep on dreaming! Ik heb nog nooit zoveel borsthaar (en piercings) bij mekaar gezien. Ik waande mij Alice in harig Kylie Minogue land. Waarbij Alice - een beetje ongelukkig uitgedrukt - de ene haarbol niet van de andere kon onderscheiden, daar ze er allemaal eender uitzagen : kaal met ringbaard, zwarte t-shirt met lederen broek.

Waaai em cie ééééé!

 

Het fijne van die lieverds is, dat ze zich niet inlaten met rolpatronen. Toen we nog met twintig man aan de opkuis begonnen, mocht ik delegeren en zij voerden netjes uit.

 

Uhu, ik heb vrienden die hun wereld kennen... u mag nu allen even jaloers op me zijn!  

Om vijf voor vier gaat de schoolbel en omstreeks half zeven draaide ik de sleutel van de achterdeur om. Hoe doe ik het, hoe doe ik het?

 

Bij dat romantische beeld van vier uur mag je minstens een half uur bijtellen, omstreeks twintig over vier lever ik de gasten die naar de nabewaking moeten pas af aan de mevrouwen die ze vanuit een gemeentelijke organisatie op school komen ophalen. In die tijd hebben ze mekaar al vijf keer een bloedneus getimmerd, omdat de nieuwste rage, iets met idiote plastieken schijfjes - waarvan de naam me ontschiet - die je zoals de flippo's indertijd moet wegschieten, altijd hommeles met zich meebrengt als er raak geschoten wordt. Drama's zijn dat, je eigen spul moeten afgeven bij verlies.

 

Daarna volgt traditiegetrouw een sigaretje roken met de collega's, zij die eerst zuigen en dan de stoom aflaten. De meest hilarische stoten van het jonge volk worden dan nagespeeld. 

Levensnoodzakelijk, die bijeenkomst, waarna we allen beginnen aan de opruim van ons eigen klaslokaal. In mijn geval spreken we dan over een koude kruipkelder alwaar ik nog enkele dagklappers bijwerk (van iedere leerling die ik uit de klas pluk, worden de doelstellingen, vorderingen, opmerkingen en gebruikte leermiddelen neergeschreven op een dagklapper) en die ruimte juist netjes genoeg achterlaat zodat niemand, moest ik vannacht mijn kaas laten, op mijn doodsbrief er een stuk tussen plakt over mijn beruchte slonzigheid. Over de doden niks dan goeds! 

 

Daar morgen een verjaardagsfeestje voor krulzappie op het programma staat, stond ik vanmorgen een half uur vroeger op om die kortingsbonnen van de Colruyt te doorploegen en rekende uit dat ik minstens tien euro op mijn bil zou slaan bij de inkopen na de werktijd. Wat een tijdverspilling is dat! Vier van die produkten hadden ze niet eens in voorraad (tien minuten zoekwerk kwijt), de camembert van de bon kostte nog steeds een halve euro meer dan krak dezelfde ernaast, maar dan niet verpakt in acht partjes en ze hadden wel Boursin light, maar die verpakking zag er anders uit dan die van op het fotootje, dus telde hij niet.

Kijk, daar word ik dus slecht gezind van. Toen ik de rekening kreeg nog meer.

 

Zal ik wel een geheimschrifttocht in mekaar steken, waarbij die negenjarigen geblinddoekt naar een punt gevoerd worden (met mij erbij uiteraard) waaruit ze te voet en via het oplossen van de gecodeerde boodschappen en opdrachten de weg naar huis terug kunnen verdienen, zo'n vijf kilometer doorheen de bossen. Leukleukleuk!

Maar krulzappie wil liever met een veel lager aantal klasgenoten naar de cinema, daarna volgestopt worden met frieten en andere vettige brol, wat meidendingen doen in pyjama en ze allen de nacht onder mijn supervisie houden. Op verjaardagen zijn de zappies, als het binnen de perken blijft, de baas. Filmke zien zal het worden, die tocht praat ik de volgende jarige wel aan.

Alleen vervelend dat ik daarnet de frieten ben vergeten te kopen. Hmz.

 

Voorts maakte ik nog een ommetje langs de Standaard boekhandel, ik krijg bonnetjes vanuit de Knack van een collega om mezelf te trakteren op een dvd (vandaag Mulholland Drive van David Lynch), die ik dus vanavond niet kan zien, want ik mag straks nog even het schoolstartmoment in mekaar boksen (toneeltje uitschrijven, activiteiten zoeken, praktische uitwerking van de dag) van de 'doop van Toeka'. Een vreemdsoortige vogel uit een handleiding die gebruikt wordt om sociale vaardigheden dat grut in te pompen en 't is nodig!

 

Op weg naar huis begon ineens mijn lichtje te flikkeren dat duidde op een bijna lege tank. Met al mijn omwegen was ik mijn reguliere tankstation niet gepasseerd, dus mocht ik er in allerijl nog eentje gaan zoeken.

O, wat voelde ik me bweurk!

 

Op de terugweg, ondertussen waren de diepvriesprodukten al doorheen mijn auto aan het drijven, werd ik nog eens gestopt door een overweg die voor een paar dagen wegens werken gesloten is.

Eén omweg kon er nog wel bij.

 

Donderdag bweurkdag!

Mijn oudste dochter, die ik morgen dus niet op mijn werk vijf keer zal kunnen kussen, iedere keer als ik mijn lippen bij heb tijdens het speelkwartier (de twee jongsten hebben daar een gewoonte van gemaakt), vroeg me maandag per sms of ik haar voortaan iedere papawoensdag wil bellen.

 

Het wil-gedeelte zit wel mee, maar mijn vergeethoofd durft al wel eens belangrijke gegevens te skippen. Een immense druk is dat! Temeer omdat het niet de eerste keer zou zijn dat die ukken gelaten af moesten wachten tot grote zap zich hun bestaan weerom herinnerde. Tijd en ik hebben een knipperlichtrelatie die meestal op vol oranje staat.

 

Het begon al bij het gekrijs van de eerstgeborene dat na een dut plots de stilte versplinterde. Ettelijke keren is het me voorgevallen dat ik van niks naar één meter sprong, links rechts kijkend, armen wijd open, een been voor het andere, om te kunnen sporen vanwaar dat gekke brandalarm kwam. Tot het me na dertig seconden daagde dat ik even voordien nog de grootste belevenis van mijn leven had meegemaakt : het uitdrijven van mijn allereerste minimens.

Owkeey, dit vind ik zelf nog vergeefbaar, je hersens krijgen immers met vertraging de terugslag te verwerken van de kuren die je baarmoeder voorheen uithaalde. (Een vriendin van me wist bij de beenhouwer, acht maanden na de bevalling, nog steeds niet of ze hesp of een krop sla wilde.)

En vooral... er waren geen getuigen bij! 

 

Dat werd even anders toen zap twee het daglicht zag. Als een prins gezeten in zijn maxi-cosi, zeulde ik hem iedere morgen mee naar de klas waar ik zijn oudere zus moest afleveren, ontmantelen en dagelijkse weetjes met de juf uitwisselen.

Geweldige moeder die ik ben, zette ik het joch steeds achter de open klasdeur die hem naast de dikke mat in de turnzaal vrijwaarden van de snotvingers en bacteriën van dat loslopende geweld dat kleuter heet. Tot ik op een dag, enkele meters verwijderd van de schoolpoort, luidkeels en met een lichaamsexpressie die er niet om loog, werd toegeroepen door een zapéénklasgenootmoeder : "Ben je niks vergeten? Er staat nog een baby achter de deur!"

Oeoeoeoeoeoeoeoeoeoe... afgang!

 

Tien jaar later, voorbije zomer, schitterend weer... en ik lag in mijn bijna blote bast onder de kastanjeboom in mijn tuin languit voos te wezen. De telefoon rinkelde en ik kreeg een medewerker van 'factor 10' aan de lijn, de organisatie waarmee dezelfde prins van hierboven een week mee gaan Ardennen was :

- " Met huppeldepup van factor 10"

- "Ai ai, er is toch niks mis met J.? Heeft hij zich verwond ofzo?"

- "Neen mevrouw, er is niks mis, behalve dan dat u hem een uur geleden aan Berchem stadion had moeten oppikken."

(lange stilte)

- "Euh... was dat morgen niet?"

- "Dat was een uur geleden, mevrouw."

(slik)

(Gooi blote bast in de auto, grabbel rooie kop mee en kruip een half uur later onderdanig naar de twee figuren in de verzengende hitte met mea culpa borstklopjes.)

J. heeft er niets aan overgehouden, een straf verhaal voor de vriendjes, doorspekt met slappe lach, niet meegeteld.

 

Ook de twee jongsten ontsnapten vorig jaar niet aan mijn vergetelheid.

Het einde van de buitenschoolse sportnamiddag kwam in zicht. Terzelfdertijd, werd mijn zicht op het uurwerk onttrokken door een afleiding om U tegen te zeggen. Zelf noem ik ze meestal K.

(Het is niet zo dat ik geen benul heb van tijd, neen hoor... alleen broddelt mijn interne klok wel eens.)

Bijgevolg begroette ik de turnjuf een half uur te laat op soortgelijke wijze als de vorige alinea onderwijl een resem van charmante smoezen op haar af vurend, allemaal gezogen uit mijn dikste vinger.

 

"Hoe moet dat nu met die arme kindertjes?", hoor ik u tekeer gaan.

Ach ach... hoe slecht zou ik ze opvoeden als ik niet af en toe hun flexibiliteit test?

Ik geef toe, dit blogschrijfsel zou niet het scherm halen, indien ik niet trots zou zijn op hun relativeringsvermogen... en dat hebben ze natuurlijk van hun Mutti!

Gisteren diende ik een vergeten regenjas terug bij zijn eigenaar af te leveren in Aalst.

 

Ken je dat?

Als je mijmeringen het stuur en het gaspedaal overnemen en je zelf bolt naar een schijnbare oneindigheid?

Zo volledig één met jezelf, een zalige leegheid in je hoofd die zich onderweg vult met déjà vu's, met impressies, met citaten, het ene zichzelf associërende met het andere, met flarden herbeleving en net of dit alles op een logische manier met elkaar correspondeert. En een Mano Negra op de achtergrond die het geheel compleet maakt.

 

Met mijn laatste restje realiteitszin hield ik de appel op de passagierszetel naast me af en toe in toom als hij aan een rotonde - ik ben er veel gepasseerd en allemaal pasten die krullen bij mijn gedachten - dreigde zijn eigen reis te starten. Die appel bewaarde ik voor de laatste kilometers.

Iedere tractor in Oost-Vlaanderen heb ik voor mij weten tuffen (en één keer bijna tegen me), maar who cares? Niks zo veilig als dagdromen om je aan de snelheidsbeperkingen te houden.

 

In Dendermonde stuitte ik op een wegomlegging via APPELS! 

O ik gehutselde verwarring, die net mijn eerste beet in de mijne had gepleegd! Een paranormale golf sloeg over me. Ik voelde me uitverkoren als... als... euh... een uitverkorene!

Alsof er een appel op me werd gedaan van hogerhand, begon ik er murmelend van op niveau te dichten :

 

O gij appels,

die appelend appelt,

in alle appeligheid.

U wil ik appelen!

 

Vlak daarop voelde ik weer een golf, de hele auto deinde ervan. Mijn rêverieën waren zo ver weg dat de groene (Mijn eerste groene! Een teken, een teken!) verkeersdrempel aan hun aandacht ontsnapt was.

De appel legde ik even neder, want na zoveel onthutsing moest ik toch eerst even een dosis nicotine aan mijzelf verstrekken.

 

Het hield echter niet op, het volgende gat heette Schoonaarde.

Hoe vuil ook, voor mij was er op dat moment geen 'schoner' aarde dan die waar ik me op verplaatste.

Dat laatste deed de losliggende appel ook, bij de volgende bocht, in de aarde tussen de zetel en het portier, maar niks dat mijn gevoel van me, myself and I samen met iedereen en alles kon doorbreken!

Ken je dat?

Mijn woordenschat van handen* zou vandaag willen tokkelen over stemhokjes en gisteren, maar alles daarover is al eens geschreven en vooral uit de nek gekletst, weliswaar nog nooit met woorden die bleven haken in de beoogde doelgroep. 

Eigen aan de mens, denk ik, om in de zon te zitten en verzuchten naar de maan.

Wat valt daar nog aan toe te voegen, behalve dan mijn teleurstelling?

 

Ik zou kunnen schrijven over krulzappie, die zaterdag haar negende verjaardag vierde zonder mij. Ze had taart, moeke en het naar haar zin, zo vertelde ze mij aan de telefoon.

Dat volstaat.

Ondertussen probeer ik een deftige organisatievorm te vinden om haar pyjamalogeerfeestje met enkele klasgenootjes volgende vrijdag alhier niet in totale chaos te laten uitmonden.

 

Lyrisch zou ik kunnen oreren over de eruptie van een puist, (ik moet ineens ongewild aan Filip De Winter denken, in dat geval schrap ik 'Lyrisch') door mijn toedoen, liefst bij een ander want ik ben kleinzerig, maar wie plezier ik daarmee?

 

De tijdelijke verwensing van mijn vader zou ook aan bod kunnen komen. Hij die mijn eerste weekdaguitslaapsessie onderbrak op een ontieglijk vroeg uur omdat hij per ongeluk een bui kreeg van overijverigheid en die nu laat losbarsten onder mijn dak.

Wie in de toekomst het genot heeft van mijn trap te bestijgen... kijk omhoog, één kunststuk van onze pa heeft dan de isolatie en de balken aan het oog onttrokken.

 

Daar hangt - allicht, wat dacht u anders - weer een voorgeschiedenis aan vast. Mijn handige ex, bricoleur genoemd door sommigen, boorde ooit vier meter hoog een balkje vast nabij het zuidelijk raam dat twee verdiepingen overlapt. Zoals een bewonderende eega betaamt, gaf ik hem vanaf de overloop die grenst aan het gat alwaar hij zijn ding deed, aanwijzingen ter voorkoming van balkse scheefheid ( die zou pas later tussen ons voorvallen ).

Ik heb het voor krachtige mannen en hij demonstreerde dat op zijn boormachine, in die mate zelfs dat de ladder onder zijn voeten weg schoof. Zijn kracht kon hij toen gebruiken om aan het muurtje te blijven hangen tot ik de tegenwoordigheid van geest kreeg om naar beneden te lopen en de ladder terug op/onder zijn poten te zetten.

Schrikken was ons dat. Bij hem resulteerde de schrik in het vermijden van uitschuifladders.

Sindsdien noemde hij de isolatie boven de trap 'ons naakte karakter' van het huis.

Huzarenstukjes... mijn vader wil er zijn leeftijd mee ontkennen. Hij mag dat van mij.

 

Tot slot zou ik willen beschrijven hoe rondhuppelen in je flikker door de tuin je gevoel van vrijheid kan veruitwendingen, maar ik moet er nu als de bliksem vandoor... sorry!

 

 

 

*gepikt van Bart Moeyaert

Laat me

Laat me mijn ik

verbergen in je alles en nog wat

met een kus van dagenlang

 

Laat je

Laat je alles en nog wat

wolkjes tekenen in mijn ziel

met voelen als minnen

 

Laat me

Laat me je dromen

de gedachte dat jij

en jij... en jij...

en jij

 

was je maar ons

Goed, we doen gewoon als in 'the bold and the beautiful'. Daar krijg je ook telkens de vorige aflevering over de volgende dag uitgesmeerd en de drie daarop volgende weken. Van horen zeggen, natuurlijk.

 

Met de melding van de speculaties liep het een beetje mank. Niemand die dacht dat ik het (lief) tuig van de richel voor vijf dagen had ingegraven in de zandbak of ter adoptie heb afgestaan, maar laat dat gebrek aan reactie vooral mijn vertelsel niet tegenhouden.

 

Oppernief... poging nummer twee! 

 

 

Uitgeblust en murw, begin ik vanaf nu aan mijn nieuwe leven. Geen erg, dat tijdelijke uitgeput zijn, want ik vermag de volgende vijf dagen uitslapen.

Genieten van de stilte!

Structuurloos rondzwabberen!

Toevallig langslopen bij anderen rond etenstijd! 

Eindelijk nog eens een boek met een bad! (Niet te verwarren met een bad met een boek)

En als de rust me de keel uithangt, mijn EIGEN ceedeekes nog eens beluisteren, mijn EIGEN dvd's smaken ipv K3!

De katten laten verhongeren.

Vuil sokken dragen zonder commentaar te krijgen!

Een eventuele vrijer ontvangen die de zin hierboven niet heeft gelezen

 

Anderhalve maand heb ik uitgekeken naar deze dag : 06.10.2006

 

Half augustus, bracht hij die ooit mijn neukteugels mocht bepotelen (platplat, maar ik wilde het ooit geschreven hebben), na veertien dagen verdrinken aan zee de kinderen terug en sprak bij die gelegenheid de volgende historische zin uit :

"Znim - hij verkort nog steeds mijn naam -, ik mis de kinderen en ik kan de alimentatie niet meer opbrengen, ik wil eens met je praten over co-ouderschap."

 

Mijn hersens vormden zich kronkels die zich een fractie van een seconde later zouden verklanken als :

"Sja, ga jij maar reisjes maken naar Afrika met je vlam, koop twee auto's en een huis, verwek nog een zesde kind samen (zijn huidige vrouw had bij het huwelijk eveneens een dochter ingebracht), zou je niet eens denken over de aanschaf van een 27-delige Winkler Pr..." toen ik de werkelijke toedracht van zijn woorden besefte.

Gauwgauw gaf ik mijn brein het signaal van mijn tong in te slikken en een verbaasde uitdrukking op het gelaat te toveren. Als ik mijn best doe, kan ik uitstekende bevreemdende blikken voor de dag halen. En of ik mijn best deed!

Bovenop schepte ik nog een pondje scepticisme bij. Niet geheel onterecht, al zeg ik het weeral zelf.

 

Na ruim vijf jaar kwam hij tot het besluit dat hij onze voortplantingsresultaatjes mist?

Hij die toendertijd zelf besloot dat hun pijntjes en de troost, hun billen afvegen, hen leren fietsen, hun monden voeden, hun schoolwerk controleren, hun decibels verdragen, hun rolschaatsen aanbinden, hun daaropvolgende schaafwonden verzorgen, hen boekjes voorlezen, hun dokters- en tandartsbezoekjes, de bemiddeling bij hun ruzies, hun puinhopen opruimen, de namen van de vriendjes onthouden en gelukkig ook lachen met hun plantrekkerijen, het samen dansen, de gezelligheid met vijven... vooral mij werden voorbehouden omdat zijn beroep (ploegenstelsel) niet combineerbaar was met meer dan vijftien procent van zijn tijd en dan nog het liefst tijdens weekdagen. Een situatie die nu nog net dezelfde is dan in september 2001 (de mevrouw hing er toen ook al aan vast).

 

Dit leest wel wat sarcastisch en dat is het ook. Het gevoel bij de rancune is inmiddels al heel lang verdwenen, maar de reminiscentie blijft.

 

Waarheidsgetrouw mag ik niet overslaan dat hun vader altijd een modelvoorbeeld was van een nieuwe papa tijdens onze gemeenschappelijke tijd en ook in zijn ingeknot ouderschap nadien dat bleef.

 

Zijn voorstel werd gelanceerd bij onzer vierkoppige kinderschaar en zonder uitzondering reageerden ze dolenthousiast. Wat toch wel de eerste vereiste was.

 

September werd benut om praktische afspraken te maken, te berekenen of ik zonder bijkomende geldelijke steun nog wel in leven zou kunnen blijven en om ons mentaal voor te bereiden (hij nog veel meer dan ik, ojee voor zijn nieuwe inboedel!) op wat komen zou... 6 oktober 2006

 

Wie mij durft vragen of ik de kinderen niet mis, zoals mij afgelopen tijd meermaals overkwam als ik eens per ongeluk twee dagen kinderloos op een afgeleefde huisvrouw botste...

 

- "IK zou dat niet kunnen hoor, zo enkele dagen zonder mijn kroost verderleven."

- "Ze hebben het best naar hun zin bij hun vader, ik hoef mij in niks ongerust te maken en ik zie ze toch nog op school ook."

(Erbij denkend : gij trut, moei je met je eigen etterbrokken, jij die buiten je gezin niks hebt.

En ook : jeminee, wat zit ik me hier toch te verantwoorden tegen iemand die het ook nooit zal snappen?)

- "Jamaar, IK zou ze zo toch niet in de steek kunnen laten!

- "Oh, mijn parkingticket verloopt over een half uur, ik ga gauw mijn inkopen verder afhaspelen... baai." 

 

... die scheid ik persoonlijk met de nagelknipper het hoofd van de romp.

't Is maar dat u het weet.

Uitgeblust en murw, begin ik vanaf nu aan mijn nieuwe leven. Geen erg, dat tijdelijke uitgeput zijn, want ik vermag de volgende vijf dagen uitslapen.

Genieten van de stilte!

Structuurloos rondzwabberen!

Toevallig langslopen bij anderen rond etenstijd! 

Eindelijk nog eens een boek met een bad! (Niet te verwarren met een bad met een boek)

En als de rust me de keel uithangt, mijn EIGEN ceedeekes nog eens beluisteren, mijn EIGEN dvd's smaken ipv K3!

De katten laten verhongeren.

Vuil sokken dragen zonder commentaar te krijgen!

Een eventuele vrijer ontvangen die de zin hierboven niet heeft gelezen

Cliffhanger! Volg morgen mee hoe zapnimf in dat nieuwe leven is getuimeld!
Meld uw speculaties, behalve als u er pal opzit, want dan is het niet spannend meer.

Thans voel ik mij ongeschikt

om u te plezieren met mijn gein.

't Is de de stress die mij dit flikt,

uw zapnimf wentelt heden in venijn.

Dit rijmsel om u te foppen,

ja, u, die een verhaal over malloten had verwacht,

even op uw kin kloppen.

Dit heet dan de 'dag van de leerkracht'.

Aaargh!