De mooiste gedichten uit de Nederlandse letterkunde verzameld en gekozen uit www.bloggen.be/thuishaven
Welkom in mijn thuishaven en geniet van deze gouden gedichten. Geen rijker kroon dan gedichten schoon. Mijn moedertaal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet. Elke vrijdag een gouden gedicht.
08-05-2015
Zo zong de bloem in de vaas. Alice Nahon
Ik ben een bloem van het veld,
wie droeg mij mee ter stede,
waar ik nooit of nooit meer bidden zal,
lijk ginder in het rustige dal,
mijn simpele bloemgebeden.
Ik sta hier in deze mooie vaas,
zo triestig te verwelken,
gij hebt mijn harte zeer gedaan,
ach mensen, zult gij nooit verstaan,
de taal van bloemenkelken.
Ik ben een bloem van het veld,
voor mij geen tuin, geen snoeien,
geen krachtige vaas die mij omknelt,
maar laat mij ginds, in het vrije veld,
bij de andere bloemen bloeien.
En ik ben uitgebloeid,
ach, laat mij daar verslensen,
en luister naar mijn laatste zang,
ik ben zo bang, ik ben zo bang,
te sterven bij de mensen.
08-05-2015, 00:00
Geschreven door André
07-05-2015
Ik dank u. Alice Nahon
Ik dank u voor het goed onthaal,
dat was van weinig woorden,
gelijk alle goede dingen zijn,
die ooit ons hart bekoorden.
Ik dank u voor het avondmaal,
der kinderen klare wezen,
het warme huis, de liefde, en
wat nooit mijn deel mocht wezen.
Maar wat vandaag op de oude droom,
en over dorre dagen,
een warme sneeuw van bloesem vlaagt,
lijkt mei op dorenhagen.
07-05-2015, 00:00
Geschreven door André
06-05-2015
Weemoed. Alice Nahon
Uit de bloemen en de bomen,
stijgt een onbepaalde klacht,
's avonds als ik zit te dromen,
en gedwee mijn weemoed wacht.
En uit alle de gewesten,
rijst een zang van droefenis,
omdat ginds in het rode westen,
het zonlicht aan het sterven is.
Ik zit naar het sparrenbos te staren,
waar die stralen stervend zijn,
ik wou zo gaarne wat glans vergaren,
voor mijn droevig zielekijn.
Maar ze daalt reeds in de bomen,
en haar stralen houdt ze bij,
ze heeft mijn blijheid meegenomen,
en wat weemoed liet ze mij.
Stil, o stille, ik voel het komen,
milde weemoedsmelodij,
zachte, wondere weeldestromen,
brengen mijn gedichten bij.
Stil, o stille, ik hoor de akkoorden
klagen door de schemering,
ik voel geen tranen, ik weet geen woorden,
ik vind alleen herinnering.
Dank o zon, dat gij mijn zangen,
als gij in het leven slapen gaat,
voor deze grauwe gasthuisgangen,
mild en goed behouden laat.
Dank o weemoed, dat gij dromen
zendt door mijn droefenis,
wijl deze donkere dagen komen,
wijl mijn zon gestorven is.
06-05-2015, 00:00
Geschreven door André
05-05-2015
zaadmaand. Alice Nahon
Daar stond een late zonnebloem,
te sterven in de laatste zon,
en niemand in de wereld,
die haar nog helpen kon.
Een mensenhand gerimpeld,
en door geen werk vergroofd,
die sneed van het mager halske,
dat beu-gebogen hoofd.
En op zijn smalle vingeren,
woog het van zaden zwaar,
ze hebben elkaar bekeken,
en hij werd bang van haar.
En schouwend in zichzelve,
voelend zijn groot verval:
"Zal ik zo prachtig wezen,
als God mij plukken zal?"
05-05-2015, 00:00
Geschreven door André
04-05-2015
Margrieten. Alice Nahon
Het is of die bloemen het weten:
ze buigen beurt om beurt,
uit eerbied voor de stilte,
die aan mijn hart is gebeurd.
En reder dan aan mensen,
doe ik die elfen in het gras,
het effen verhaal dat hij heenging,
om het heimwee dat ik was.
Ze neigen bevreemd naar elkander
het naïeve margrietenhoofd:
dat hadden ze van de mensen
toch nooit geloofd.
Nu staan ze zonder vragen,
een bleke sterrenstoet,
een goedheid zonder woorden,
te bloeien aan mijn voet.
Een kommer te raden, te helen,
en te doen of men weet het niet,
dat moeten de mensen nog leren,
van de hoge, stille margriet.
04-05-2015, 00:00
Geschreven door André
03-05-2015
Middag wiedsters. Alice Nahon
Ze kwamen traag door de zomerse brand,
zwijgende vrouwen van arbeid en leed,
ze veegden bijwijlen,
met bronzen hand,
van hun blinkende kin een druppel zweet.
Al hingen hun hoofden zo sprakeloos-moe,
al lag er geen rust over de akkeren rood,
toch zong er berusting,
in het lome gedoe,
van hun voeten en armen en halzen bloot.
En wijzende naar de gewassen een poos,
viel van hun lippen een schraal gezeg,
toen keken ze weer,
gedachteloos,
in de schamele kruidekens langs de weg.
03-05-2015, 00:00
Geschreven door André
02-05-2015
Leeuwerik. Alice Nahon
Ga vandaag niet zingen naar de hemel,
op de wereld zijt gij zo vandoen,
nu de mensen in de warme sponden,
uit hun watten droom en donzen zonden,
tegen het schrille licht hun ogen opendoen.
Lijk granieten beelden staan de grauwe zorgen,
strak te grijnzen op hun dageraadsgebed,
ga vandaag niet zingen naar de hemel,
wees dit uur genadig,
tot Onze Heer de zonne zet.
Of ontwijkt gij liever vele landen,
waar geen bloem nog hare wierook bidt,
lijdensweigere ziel die reist naar warme streken,
maar nog nooit in ogen heeft gekeken,
waar de winter aan de ruiten zit.
Leeuwerik,
beeld van Godschouwende geesten,
gevers van al geestelijke zoen,
ga vandaag niet zingen naar de hemel,
op het laagland zijt gij zeer vandoen.
02-05-2015, 00:00
Geschreven door André
01-05-2015
Taal. Alice Nahon
Buiten mijn moedertaal,
en die van de nachtegalen,
wist ik naar diepe zin,
geen klare talen,
en vaak heb ik bedroefd,
naar het wonder boek gekeken,
waarin geschreven stond,
wat andere landen spreken.
Toen deed de stad van leed,
voor mij haar poorten open,
zij leerde mij het geheim,
van wanhoop en van hopen,
daar hing te spreken veel,
aan ogen en aan monden,
waarvoor men hier beneden,
geen taal heeft uitgevonden.
Leven is hogeschool,
voor nieuwe en dode talen,
die lang mag leerling zijn,
in haar rumoeren zalen,
die kan uit kolken roes,
van juichen en van smeken,
redden het ijl relaas,
waarin de zielen spreken.
01-05-2015, 00:00
Geschreven door André
30-04-2015
Schaduw. Alice Nahon
Ik heb de liefde liefgehad,
daarom wellicht heeft ze mij niet bemind,
zo doet de mooie minnaar,
met een zeer verliefde kind.
Ik heb de zon te lief gehad,
en beu van bedelen
aan de deuren van de dagen,
ben ik geworden als een varenblad,
dat liever in de lommer leeft
dan zon te dragen.
En daarom bouwt mijn kommer aan een huis,
waar lamp en zonnelicht
getemperd zijn voor de ogen,
en waar de sobere lijn van een gelaat,
en waar de vrede van een vriendschap staat,
lijk schaduw van een boom,
over mijn hoofd
gebogen.
30-04-2015, 00:00
Geschreven door André
29-04-2015
Voorbij. Alice Nahon
Als de engelen voorbij zijn,
en de dichter zit alleen,
nog liggen zijn handen gevouwen,
nog woont zijn wezen sereen,
maar aan de ruit van zijn ogen
hingen de bloemen al slap.
Barmhartigheid des Heren,
daal van uw zilveren trap.
Beneden aan de dorpel,
lokt al de wereldse bruid,
danst met de kroon van laurieren,
om de waan van de dichter,
om buit.
Toen de geesten zijn kamer betraden,
heeft ze nijdig de stilten getart;
nu de engelen voorbij zijn,
durft ze grijpen naar zijn hart.
Barmhartigheid des Heren,
die grendelt zonder gerucht,
sluit gij de sluwe deuren,
open het raam op Gods lucht,
en leg in lijnwaden erbarmen
zijn moede, gewillige leen,
als de engelen voorbij zijn,
en de dichter zit alleen.
29-04-2015, 00:00
Geschreven door André
28-04-2015
Lupienen.Alice Nahon
Wat stond gij schoon lupienenveld,
van gouden kaarsen opgesteld,
in groene kandelaren,
van alles wat de hei mij bood,
waart gij, lupienen, het meest devoot,
van bloemen en van blaren.
Nochtans, waar ik u bloeiend vond,
was toch zo schralekens de grond,
dat zand van grijze kleuren,
daar wist ik nog geen enkel jaar,
het veelbelovend, edel gebaar,
van zaai en maai-gebeuren.
Geen akker, die zo pover staat,
dat hij een greep lupienezaad,
geen voedsel meer kan bieden,
lupienen, het zijn die gouden daan,
die op verlaten velden staan,
van droeve en arme lieden.
Dies wil ik dat mijn ziele zij,
lupienenveld, zo schoon als gij,
verre van het woelig leven,
een grond, waar luttele vrucht gedijt,
maar die langzaam voorbereidt,
om rijke oogst te geven.
28-04-2015, 00:00
Geschreven door André
27-04-2015
Kussen.Alice Nahon
Kussen is een troon van morgenlicht,
waar men heersen leert en nederknielen,
kussen is een kostbaar evenwicht,
tussen mensenhart en mensenziele.
Kussen is een wonderlijk akkoord,
waarin de zielen in elkaar verglijen,
kussen is wel het goddelijkste woord,
dat uit mensenmonden kan gedijen.
Kussen is een zomer-avondgaard,
waar de vruchten tot verlangens rijpen,
kussen is een stonde dezer aard,
waar de mens de hemel leert begrijpen.
Kussen is het eerste tere spel,
waar we het grove leven mee begroeten,
kussen is het allerlaatste vaarwel
van de mensen als ze sterven moeten.
27-04-2015, 00:00
Geschreven door André
26-04-2015
Avondliedekens 3. Alice Nahon
Het is goed in het eigen hart te kijken,
nog even voor het slapen gaan,
of ik van dageraad tot avond,
geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik geen ogen heb doen schreien,
geen weemoed op een wezen lei,
of ik aan liefdeloze mensen,
een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns harten,
dat ik één droefenis genas,
dat ik mijn armen heb gewonden,
rondom een hoofd dat eenzaam was.
Dan voel ik op mijn jonge lippen,
die goedheid lijk een avondzoen,
het is goed in het eigen hart te kijken,
en zo zijn ogen toe te doen.
26-04-2015, 00:00
Geschreven door André
25-04-2015
Avondliedekens 2. Alice Nahon
Daar ligt erbarmen in de avond,
en goedheid die geen grenzen weet,
wie 's avonds geeft zijn hart, zijn handen,
vergeet zo goed zijn eigen leed.
Daar ligt vergiffenis in de avond,
o gij, die ik 's morgens heb gehaat,
ik voel dat gij ter schemer-ure
weer schoon door mijn gedachten gaat.
En liefde ligt er in de avond,
zoveel, dat ik de wrede man,
die het schoonste van mijn dromen ontwijdde,
's avonds weer beminnen kan.
25-04-2015, 00:00
Geschreven door André
24-04-2015
Avondliedekens 1. Alice Nahon
's Avonds worden mijn gepeinzen
een hofke van geheimenis,
waar bloemen naar het westen wijzen,
waar iedere vogel slapen is.
's Avonds wordt de wereld kleener,
en dichter alle ver verleen,
die eenzaam zijn, worden alleener,
en die beminnen, meer bijeen.
's Avonds weegt er op mijn zwijgen,
die schone menselijke pijn,
de drang een innig woord te krijgen,
en zelf voor iemand lief te zijn.
24-04-2015, 00:00
Geschreven door André
23-04-2015
Mensenogen. Alice Nahon
Ik hou van ogen, door weemoed gewijd,
ik hou van ogen, die hebben geschreid,
die hunkerend uitzien van groot gemis,
of starlings staren van droefenis.
Ik hou van ogen die prachtig spontaan,
van grote smart naar geluk willen gaan,
en moe, van gemijmer in avondlijk land,
weer blikkeren als ruiten, waar zonlicht in brandt.
