Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
08-06-2010
Sex and the gynaecoloog
Ik ben een SATC-fan, al van de eerste aflevering, nu 12 jaar geleden. Vandaar dat het me ook verbaasde, toen ik aan het aanschuiven was om mijn ticketje voor de film te kopen, ik vlak voor mij een groepje 12-jarigen over SATC bezig hoorde. Met een glimlach hoorde ik hen vertellen, over de schoenen van Sarah Jessica Parker dan nog wel. Zalig, zo fashionista's in spé. Dat was bij mij op die leeftijd wel anders, ik moest van die jezussandelen van 'het Schoenfabriekske' dragen. En geloof me, een fashionista gaat niet naar het 'Schoenfabriekske'. De vriendin en ik genoten in ieder geval van de film, en van de babbel, over de film, over sex en uiteindelijk over de gynaecoloog. Het was ondertussen al de derde keer dat hij ter sprake kwam deze week. Iedere vriendin heeft zo haar eigen verhalen en bezorgdheden en die worden schaamteloos gedeeld.
De ene vriendin liet me fier een 3D-foto van haar echo zien. Die foto's hebben zo veel weg van die psychiater-testen, op het eerste zicht herken je niets, maar als je maar lang genoeg blijft kijken wordt het duidelijk en herken je een armpje en een beentje, en kan je nog moeilijk wegkijken. Met de andere vriendin hadden we het uitvoerig over de handen van de gynaecoloog, die ook het best beschrijfbaar zijn als 'uitvoerig'. 'Ik ben vorige week nog maar net geweest, op jaarlijkse controle' zei ik tegen de vriendin 'En?' 'Hij vroeg me mijn sokken uit te doen' antwoord ik, alsof dit heel mijn bezoek samenvatte. 'Je sokken?' 'Ja, en ik dacht, hij moet daar toch niet zijn hé, tis al genoeg dat ik mijn ondergoed moet uitdoen. Dus ik had ze aangehouden.' 'En had je dan enkel je sokken aan?' vroeg de vriendin verbaasd 'Ja, dat en dat hospitaalkleedje hé' 'Doe jij dat aan?' 'Jij niet?' 'Maar nee gij! Wie weeet wie dat allemaal al heeft aangehad die dag, als Georgette of Maria juist voor je is geweest...' riep ze uit 'Oh help! Zo een bomma' lach ik, en dan na een korte stilte 'Of nog erger... wat als er een Britney of Shanaya voor mij was! We proestten het uit. Toen werd de vriendin plots serieus 'Mag ik je iets persoonlijks vragen?' Ik vroeg me al af wat dat juist ging zijn, maar zei toch ja, vooral dan ook uit nieuwsgierigheid. 'Hoeveel heb je betaald?' vroeg ze 'Ik moet namelijk ook gaan binnenkort'. Oh, was het dat maar, dacht ik en deelde haar mijn rekening mee. Ze knikte even, boog toen wat voorover en fluisterde samenzweerderig 'En met bancontact?'
Ook 's avonds bij de vrienden kwam het gesprek terug bij de gynaecoloog. De eeuwige student kwam namelijk net terug van zijn examen gynaecologie/urologie. Ik leerde weer een nieuw woordje bij toen hij zijn vraag over balanitis uitlegde. Balanitis, ontsteking van de eikel. Au. Ik vroeg hem of dat een specialisatie was die hem interesseerde. 'Ja, eigenlijk wel' antwoordde hij 'Ben je zeker?' vroeg ik vertwijfeld 'Dat is echt interessant hoor, gynaecologie' 'Ja, daar twijfel ik niet aan... maar ik denk gewoon, wie wil er in godsnaam samen zijn met een gynaecoloog?' 'Maar, daar is toch niks apart aan?' vroeg hij De andere mannen begrepen het probleem ook niet volledig, ik deed een poging het uit te leggen. 'Stel je nu voor dat je samen bent met een gynaecoloog, die heel de dag met zijn handen in allerlei vrouwen heeft gezeten, wil je dan, als vrouw écht dat hij 's avonds jou nog eens stevig vastpakt? En wat als al je vriendinnen bij hem op consultatie komen, dan weet je gewoon dat je man hen allemaal kent... down under.' 'Maar ze pakken dat professioneel aan hoor' zegt de dokter in spé verdedigend. 'Zij bekijken dat niet op die manier.' 'Ik moet er toch niet van weten!' zei ik 'Ik vraag me dan af, of ze van iedere vrouw die ze behandelen, zo een beeld hebben, gebrand op hun netvlies, zo van vanonder. Als een gynaecoloog zegt "Ik ken haar ja, maar ik kan er moeilijk een gezicht op plakken" dan weet je ook hoe laat het is!'
PS: Als toetje nog een hilarisch stukje SATC, Charlotte bij de gynaecoloog omdat haar vagina depressief is...
Het wordt een drukke maand voor mij, vol met jarigen. De papa is ook al jarig, slechts een dagje na de baas. En er staan maar liefst 3 verjaardagsfeestjes gepland in mijn agenda. Dat doet me allemaal een beetje vooruitdenken. Nog een maand en ik ben zelf jarig. Ik word 30, HELP! Ik kan het niet laten, die help komt er vanzelf bij. Dat ik 'Help-30' word, zeg ik nu al zo'n 11 maanden, sinds de dag dat ik 29 ben. Ik zal het maar toegeven... Ik ben, in tegenstelling tot de baas, een slechte jarige. Ik krijg er stress van, al dagen op voorhand, met als ergste dag, de dag voor mijn verjaardag. Dat is zowat de enigste dag op het jaar dat ik niet te genieten ben. En ik weet hoe het komt. Het is, als ik eerlijk ben, de schrik dat men mij zal vergeten, en dat het gewoon een dag als een andere wordt. Dat is op zich niet erg, want een normale dag ziet er helemaal niet zo slecht uit. Maar met je verjaardag liggen de verwachtingen gewoon hoger, en dat geeft me stress. Nu al. Dertig is ook zo een rond getal, dat moet gevierd worden, dan moet je iets speciaals doen. Maar wat? En met wie?
Geef ik een groot feest? Of laat ik de dag gewoon rustig passeren? Het zit me dwars. Het dertig worden zit me ook dwars, ik heb het gevoel dat ik nog niet genoeg bereikt heb. Ik heb voornamelijk gespeeld, het wordt misschien eens tijd dat ik iets wezenlijks doe. Maar wat? Het is dan vooral dat wat me dwarszit, dat ik het nu, nog altijd, niet weet. Maar, zoals de vriendin me deed herinneren, ik ben een zelfstandige jonge vrouw. Ik kan voor mezelf zorgen, ik heb de vrijheid om te doen wat ik maar wil. En vanaf ik weet wat dat dan juist is, zal ik het doen! En tot dan, kan ik maar zowel wat genieten van iedere dag. Genieten van het feit dat, als ik zeg dat ik nog veel te doen heb, het eigenlijk gewoon stofzuigen en een blogje schrijven is. Dat zal wel ooit veranderen, want dat het uiteindelijk allemaal komt, daar ben ik zeker van. En dan? Dan geef ik een groot feest!
Ik ben gaan zwemmen... Voor de triathlon hé. Naast het sterven op de fiets en het afzien op de piste werd het tijd om te verzuipen in het water, dacht ik zo. Nee... het is allemaal niet zo erg, zeker niet achteraf bekeken, als ik met dat tevreden, trotse en gezonde gevoel onder de douche stap. Het is ook niet zo erg voor je met een nieuwe sport begint, want dan mag je shoppen, voor de perfecte sportoutfit. Zo heb ik een zwembrilletje gekocht... een roze, want ik bekijk het leven graag door een roze bril. Ik had met de vriendin afgesproken om samen te gaan zwemmen. 'Amai, je bent al bruin!' zei ze me Ik glunderde even 'Ja, ieder vrij en zonnig moment zit ik op het Viaene-strand' zei ik. 'En bij het fietsen heb ik ook al een mooi kleurtje opgedaan' De vriendin bekeek me argwanend. 'Vicky... ben je zeker dat het allemaal natuurlijk bruin is?' Betrapt bekeek ik haar. 'Euhm... wel ja, ik smeer me wel telkens in na het douchen, met Dove Summer Glow, daar zit een licht bruinend effect in... en glittertjes' vertelde ik enthousiast. 'Een LICHT bruinend effect? Ik dacht het al... je bent bruin op onnatuurlijke plaatsen... je handpalmen bruinen meestal niet zo fel' vervolgde ze al lachend. 'Vicky, je moet daarmee stoppen, of toch tenminste minderen, nog even en je bent oranje!' 'Maar ja... die glittertjes... ach ja, kom we gaan zwemmen!'
Er was echter één ding dat me opviel, terwijl ik zwom in het roze water... alle anderen gingen blijkbaar steeds kopje onder tijdens het zwemmen, terwijl ik gewoon met opgeheven hoofd mijn baantjes zwom. Mijn haar werd zelfs niet nat. Plotseling begon ik me een beetje belachelijk te voelen met mijn brilletje aan, dus probeerde ik ook zo eens onder water te gaan... om enkele seconden proestend en kuchend boven te komen. Keer op keer, tot ik besloot om aan de vriendin te vragen hoe ze dat juist deed. Samen met mij zwom ze enkele lengtes, terwijl ik aandachtig observeerde. Lucht happen, onder water gaan, boven komen, vlug uitademen, nieuwe hap lucht nemen en terug onder. Het ging telkens fout bij het uit- en inademen. Ik neem normaal gezien mijn tijd om te ademen, maar nu moest het gewoon veel te vlug. En vermoeiend dat dat was! De vriendin probeerde uit te dokteren waar ik precies in de fout ging. 'Maar je moet onder DUIKEN' zei ze 'Je doet het veel te traag... het lijkt wel alsof je zinkt!' Pffff het werd een zware training, ik had nooit verwacht dat ik de triathlon-sporten nog ging moeten léren. Ik dacht dat ik dat al kon... fietsen, zwemmen en lopen. Er is dus nog werk aan de winkel!
De triathlon komt dichterbij, de groepstrainingen zijn begonnen en ik kreeg zoiets als een trainingsschema in mijn mailbox. Het wordt menens, vanaf nu zal ik iedere week moeten zwemmen, fietsen en lopen. Daarbovenop volgt dan nog eens een groepstraining, die wonder boven wonder véél beter meeviel dan verwacht. Ik denk echt dat ik conditie aan het opbouwen ben! 'Zondagochtend gaan we met een aantal vrouwen fietsen' vertelde de mede-trainster (en blogster ) me. 'Gewoon een gezapige, zondagse fietstocht, niet zoals die vrouwenfietsclubjes die 60 km doen.' Perfect, dat gecombineerd met een terrasje onderweg is just 'my cup of tea.'
Het weekend was er, en voor ik het wist was ik me aan het klaarmaken voor mijn gezapige zondagse fietstocht. Ik had stress! Kledingsstress! Terwijl ik outfit na outfit afkeurde beklaagde ik me dat ik niet naar de dresscode had gevraagd. Ging men sportief? Of op zijn zondags? Al die kledingsstress zorgde ervoor dat ik te laat toekwam, tegen dat ik de anderen had ingehaald was ik dan ook behoorlijk opgewarmd. Daar waren ze dan, mijn lustige medefietsters, allen in sportkledij, mét helm en koersfiets. Iets zei me dat dit toch niet zo gezapig zou zijn. Ik was echter al blij dat ik mijn linnen broek en zomerse blouse niet aanhad, en toch maar voor een short en topje was gegaan. Het werd afzien, aan 25 km per uur. Toen we een halte hielden in Retranchement riep ik opgelucht uit 'Gaan we een terrasje doen?!?' Na 45 km kwamen we terug aan in Knokke, vermoeid, maar zo blij dat ik was meegegaan!
Het was een ontstuimige belissing om mee te doen met de Finishers triathlon, en ergens geloof ik nog steeds niet dat het me zal lukken. Maar de training bouwt mijn conditie langzaam op en zo zal het me misschien toch lukken! De triathlon komt dichterbij... maar helaas Monsieur Schoonpapa ook!
Net toen ik de winkel volledig gesloten had, kreeg ik telefoon van de mama. Terwijl ik opnam stak ik ondertussen mijn sleutels veilig weg en keek even op het uur... 18u12, ideaal! Met een beetje geluk zou er weinig file zijn om Antwerpen uit te rijden wat zou betekenen dat ik om 19u15 al in Knokke zou zijn. Ik ken de weg ondertussen al goed, ik weet de tankstations en flitspalen staan en ik kan perfect de tijd inschatten. Het is een comfortabele routine geworden. Ook de weg naar de parking zit mee in die routine, dan neem ik mijn parkeerkaart en mijn autosleutel klaar én most important, mijn gsm. Die verbind ik dan met de oortjes, zodat als ik onderweg mijn telefoontjes kan doen. 'Verdorie!' Aan de auto merkte ik dat mijn gsm niet in het daarvoor voorziene vakje van mijn handtas zat. Hij lag dus nog op mijn bureau. En door Joodse feestdagen was de winkel twee dagen dicht,er zat dus niets anders op dan opnieuw naar de winkel te wandelen om hem te gaan halen. 'Wacht mama, ik ga je moeten laten, ik ben mijn gsm vergeten in de winkel en moet dus terug open doen. Daarvoor moet ik me concentreren, dus dat gaat moeilijk als ik aan het bellen ben. Ik bel je straks wel terug!' zei ik dus 'Oh' reageerde de mama 'Ja, gaat hem dan maar vlug halen hé' Pas toen ik inhaakte en mijn gsm dus wou wegsteken had ik het door. Een blond moment noemen ze dat. Blijkbaar besefte de mama net op dat moment ook haar blond moment want ze belde terug. 'Maar Vicky, ik heb je op je gsm gebeld! Hoe kan hij dan in de winkel liggen?'
Zo baasje, zo beestje. Scarlett, de kat, had ook zo haar blond moment deze week. Ze mag namelijk buiten spelen tegenwoordig. Voorzichtig verkent ze de wereld rond haar, en maakt ze nieuwe vriendjes. De bewoners van het rusthuis, mijn buren, zijn alvast fan. Naast het rusthuis wonen heeft zo zijn voor- en nadelen. Je hebt nooit last van je buren, geen geluidsoverlast, geen wilde feestjes, of toch niet na 16 uur. Alleen heb ik zo mijn bedenkingen bij het wijkfeest... Scarlett is alvast blij met de vele aandacht, wat haar tevens een beetje overmoedig maakte. Zo was ze op het binnenkoertje onder mijn balkon gesprongen. Ik merkte dit rond 23u30, toen ik ging slapen en haar hoorde janken. Terug naar boven geraken was blijkbaar wat moeilijker. En wat moet je doen als je kat midden in de nacht vast zit? Ik probeerde haar te redden en ging dus op zoek naar een stok, een aftrekker zou mss helpen. Voorzichtig klom ik, in pyjama, over mijn balkonreling op het plat dak, waar ik me op mijn buik legde en de aftrekker naar beneden hield. Scarlett jankte er nog steeds op los. Ondanks al mijn pogingen haar te overtuigen dat het veilig was om op de stok te kruipen, weigerde ze. Ik begrijp haar wel, een poes kruipt niet op zomaar eender welke stok. Misschien als ik er een dekentje aanbond, maar ook dit hielp niet. Een ladder dan... Puffend sleurde ik de ladder uit de garage tot in mijn appartement, en over de reling, maar Scarlett was ondertussen al te veel in paniek om nog de trapjes op te lopen. Er zat niks anders op dan haar buiten te laten tot 's ochtends, wanneer ik toegang had tot het binnenkoertje. Gelukkig dat de buren een beetje doof zijn... nog een voordeel van naast het rusthuis wonen!
Ik had post gisteren. En geen rekening. Of reclame. Het was een uitnodiging, voor een feestje! Dolblij deed ik ter plekke een vreugdedans. Joepie, iets om naar uit te kijken, een weekend met plannen. Meteen besefte ik dat mijn ontembaar, onproportioneel enthousiasme over deze uitnodiging wel heel wat zegt over mij. Ik ben dus dolgelukkig omdat ik volgende maand, tenminste toch al één avond iets leuks gepland heb.
Ik zal misschien gewoon wat meer zelf initiatief moeten nemen, in plaats van wachten tot er nog een uitnodiging uit de bus valt. Ik zou een etentje kunnen organiseren! Zoals in 'Komen Eten', dan maak ik het heel gezellig en verbaas ik mijn gasten met mijn opwarmkunsten. Maar wie nodig ik uit? Er is plaats voor 3 genodigden, 2 koppels erbij gaat dus niet. Drie single vriendinnen zou ideaal zijn, zoals in Sex and the City, helaas heb ik niet zoveel single vriendinnen. Drie single mannen zou een beetje raar zijn, net als één single vrouw en 2 single mannen, dat is dan net een dubbel date. Het is soms ingewikkeld, dat komt door de sex. Of de gedachte aan sex. Of de gedachte aan anderen die denken aan sex. Of de gedachte aan anderen die denken dat jij denkt aan sex... zie je wel dat het ingewikkeld is! Misschien dat ik het etentje nog even uitstel...
En als je zelf niemand kan uitnodigen, dan zit er maar één ding op en dat is schaamteloos jezelf uitnodigen. Gewoon adressenboekje erbij nemen en bellen. Oh help! Wat is dat moeilijk, het lijkt meteen of je jezelf zo opdringt. Hoe formuleer je dus best zo'n smsje? 'Heb je al plannen vanavond?' 'Zin om iets te gaan drinken?' 'Aub, neem me mee!' Hmmm... misschien toch een beetje vrijblijvend blijven. Hoe moeilijk kan het zijn om een smsje van 2 zinnen te schrijven? Na een uurtje was mijn smsje af, nu nog versturen... Eventjes later kwam er antwoord. 'Sorry, we zijn in Nederland' 'Sorry, zit in de Limburg.' 'Sorry, ga naar Ieper.' Ik neem aan dat die plannen er al waren en geen vluchtreactie zijn op mijn berichtje...
Hmmm en ik zat al halverwege mijn adressenboekje... Gelukkig vermeldde het volgende smsje dat men in Damme zat. Oef, ik had afgesproken. Alleen uitgaan is namelijk ook niet echt een optie. Dat komt ook weer door de gedachte aan sex. Als een vrouw alleen uitgaat denkt men altijd dat ze op zoek is... De mannen denken dat tenminste. En de vrouwen? Die weten dat de mannen dat denken...
) me. 'Gewoon een gezapige, zondagse fietstocht, niet zoals die vrouwenfietsclubjes die 60 km doen.' Perfect, dat gecombineerd met een terrasje onderweg is just 'my cup of tea.'
