Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
27-09-2010
Stress en ontlading
Stress en ontlading... die twee zijn onlosmakend met elkaar verbonden. Hoe meer stress, hoe groter de ontlading nadien, en vermits ik zowat verslaafd ben aan die ontlading, neem ik de stress er dan maar bij. Zo was ik deze week vol zenuwen voor de presentatie van de Fin de Saison. Het vinden van leuke, originele aankondigingsteksten hield me zelfs 's nachts wakker. Toen ik, ter voorbereiding, eens ter plaatse ging kijken begonnen de kriebels pas echt te komen, zeker toen ik de grootte van die tent zag, dat is ook de eerste keer dat ik daar stress van krijg...
De dag zelf begon met kriebeltjes in de buik... veel kriebeltjes. Helaas werden die vlug vervangen door een knoop... er was geen volk. Moest ik nu op dat podium een groep gaan aankondigen voor 10 mensen? Waren het er maar 100, dan zou ik zo geen stress hebben. Ook de volgende aankondigingen waren voor een, bijna, lege zaal. Gelukkig dat de mannen achter de bar me telkens opvingen met een Cava'tje. Voor de laatste presentatie van het middagprogramma hadden we een sketch voorzien... 'Weeuwsnitje en de deven zwergen', die zou zalig zijn om iedereen in de mood te doen komen. Maar ook nu sloeg de stress toe, de band was maar liefst 40 minuten te laat, 40 minuten dat ik dus naast podium stond te wachten in een scoutsuniformpje. 'Doe jij de aankondiging?' vroeg de zeer hautaine manager van de band. Vervolgens gaf hij me een opsomming van wat ik allemaal zou moeten vermelden. 'Ok, maar eerst is er nog een sketch.' 'Is dat echt nodig?' vroeg hij gevolgd door een zucht. 'Luister, ik sta hier in een scoutsuniform, klaar voor die sketch en potverdorie ik ga hem doen ook!' En zo stond ik daar dan... alleen op podium met een piepende micro, een ongeduldige band ernaast en geen publiek ervoor. Dat is gewoon doodgaan op scène!
'Komaan Vicky, ge kunt het!' werd ik opgepept, toen ik daar stond met mijn blaadjes opgekruld in mijn handen. 'Gooi die blaadjes weg en ga ervoor, speel met je publiek!' Dus toen ik opkwam voor de aankondiging van Flip Kowlier riep ik het publiek wat dichter, zodat ik wat meer voeling had. Vervolgens begon ik, nog steeds met de nodige zenuwen, aan een kleine rap. 'Hey, hoewest, is alles ok? Hier is de Vicky, de Vicky van de... Nee dat komt niet over hé' zei ik, en hoera, het publiek ging erin mee. 'Jawel, komaan probeer nog eens!' 'Hey, hoewest, is alles ok? Hier is de Vicky, de Vicky van de ZEE!' Zalig, het publiek was mee, gedurende heel mijn verhaal over Westvloamse blunders. Toen ik eindigde door te zeggen dat ik problemen had met het uitspreken van zijn laatste album 'Mo ba nin' werd ik dan ook geholpen door het publiek. Het zat goed, ik voelde het. Maar het beste moest nog komen, toen ik 2 uurtjes later opkwam om Raymond vhg aan te kondigen werd ik begroet door het publiek! 'Vicky!!!! De Vicky van de zee!' riepen ze uit En dat... dat is gewoon tot leven komen op scène!'
Nadat ik had toegezegd om de presentatie voor Fin de Saison met Raymond te doen, verkeerde ik in een lichte roes. Het zal heel wat voorbereiding vergen, dus ik besloot dat het misschien aangewezen was om hiervoor wat tijd vrij te maken de komende week. 'Een agenda zou wel handig zijn' bedacht ik me, vermits ik maar overal op toezeg en aanneem dat ik het 'wel zal onthouden'. Ik kocht me dus zo een lief klein agenda'tje, zo eentje dat ik overal in mijn handtas kan meenemen. Verwoed begon ik al mijn afspraken, vergaderingen en repetities te noteren. Tegelijkertijd voorzag ik ook tijd voor mijn takenlijstje, dingen die ik niet op een bepaalde dag of bepaald uur moet doen, maar die wel gedaan moeten worden. Ik creëerde een overzicht in mijn chaotische leven en ik was daar best fier over. Het spoorde mij aan om meteen mijn administratie eens aan te pakken. Ik betaalde mijn rekeningen en klasseerde alles mooi in mijn kaft. Ergens onderaan ontdekte ik echter zo een 'groene kaart', die oproept om je auto te laten keuren. 'Hmmm, vanwaar komt die?' vroeg ik me af. Ik kon me niet herinneren dat ik die gekregen had. Zorgvuldig bestudeerde ik dat blaadje, op zoek naar een datum.... 'Oeps... vóór 17 mei. Verdorie toch, ik was nu zo georganiseerd bezig!'
Autokeuring... daarvoor zou ik best eerst de auto eens op groot onderhoud brengen, dat is trouwens ook al dringend nodig, en misschien dat ze meteen eens kunnen kijken naar die bluts. Meteen zette ik de auto mee op mijn prioriteitenlijstje... ergens halverwege. Ik ben nu al 4 maanden te laat, op enkele weken zal het wel niet aankomen zeker? Mijn auto was het daar blijkbaar niet mee eens. Vanmorgen, op weg naar het werk ging er plotseling een alarm 'Koelingsvloeistof aanvullen' klonk het. 'Ik zal eens een afspraak voor je maken' suste ik hem. De auto gaf echter niet op en bleef zijn noodkreet maar herhalen. Dat gepiep werkte danig op mijn zenuwen, maar ik bleef de auto negeren en zette mijn radio wat luider. Tot ik zo een rood lichtje op mijn dashbord zag flitsen 'stop'. 'Hmmm... zou het misschien toch iets ernstig zijn?' Ik zette me dus aan de kant en belde de garagist. 'Ja dat is dringend!' zei hij me 'zoek een tankstation en vul onmiddelijk bij. Als je blijft rijden ga je je motor oververhitten.' Eens een tankstation gevonden belde ik opnieuw naar de garagist zodat hij me er telefonisch kon doorhelpen. 'Hoe krijg ik die motorkap open?' vroeg ik 'Er zit een hendeltje, naast je pedalen.' 'Nee' 'Jawel, naast je pedalen, een rood hendeltje' 'Ja, maar dat is het niet hoor, dat is gewoon een stukje plastiek' 'Dat is de hendel, trek daaraan' 'Nee dat is het écht niet hoor' zei ik overtuigd 'Vicky! Ik kén je auto en geloof me dat is de hendel!'
Een kwartiertje later was mijn autotje weer verrijkt met koelvloeistof, en mijn garagist waarschijnlijk met enkele grijze haren. Op het werk legde ik mijn bewogen ochtend uit aan de baas. 'Ik moet dus naar de keuring' besloot ik mijn verhaal. 'Vicky geen probleem, ik zal maandag mijn klusjesman met jouw auto sturen, dan moet je daarvoor al geen dag verlof nemen.' 'Super! En ik heb al een afspraak bij de garagist voor een groot onderhoud op zaterdag.' 'Maar Vicky toch! Dat is niet slim hé. Iedereen wéét toch dat je éérst naar de keuring gaat, die weten je exáct te vertellen wat je garagist moet doen!' Tja... en dát is de baas zijn organisatie...
Het Joodse nieuwjaar zorgde ervoor dat ik 4 dagen vrij had. En alhoewel het voor mij geen feestdagen waren, was ik toch in een feestelijke bui. De sfeer op het werk was die laatste werkdag ook merkelijk losser dan anders. De hele dag door kregen we bezoek, telefoontjes en emails om een 'Shana Tova' te wensen. 'Allé, goed feesten hé' zei ik tegen de baas en Mr Schoonpapa toen ze vertrokken. 'Vicky' zei Mr Schoonpapa serieus 'bij ons geen feu d'artifice hé. Wij gaan 2 dagen bidden, opdat de grote baas daarboven ons goed gezind zal zijn het komende jaar. Maar ik zal mee voor jou bidden, dan kan jij feesten dit weekend.' vervolgde hij. Toch leuk als je kan delegeren.
Toch kon ik het niet laten om nu en dan toch ook een klein schietgebedje te doen. Je weet nooit dat ze gelijk hebben en mijn hele komende jaar in deze twee dagen bepaald wordt. Ik had niet echt specifieke vragen, gewoon dat alles goed zou gaan, dat er geen rampen zouden gebeuren, bij mij, of in mijn omgeving. En om eerlijk te zijn... ik denk dat het een beetje gewerkt heeft, of misschien zie ik die kleine geluksmomenten gewoon duidelijker. Zo werd ik blij toen er mij donderdag een bij-jobje werd aangeboden bij het magazine Knokke Actueel. Naast mijn column mag ik nu ook het magazine vertegenwoordigen bij de adverteerders. Dankzij dat extra'tje heb ik een nieuwe outfit kunnen kopen, die ik al met veel plezier gedragen heb op een trouwfeest dit weekend. Vrijdag kon ik mijn geluk niet op toen men mij vroeg om de presentatie van Fin de Saison met Raymond op mij te nemen. 'We zoeken iemand die de boel wat aan elkaar kan babbelen' zei de organisator. 'Wat denk je? Gaat dat lukken? We verwachten Raymond VHG en Flip Kowlier. Je verstaat toch een beetje West-Vloams?' 'Mo be jaaaaa' antwoordde ik 'We zullen je betalen. Hoeveel vraag je?' Pfff wat een moeilijke vraag. Ik ben er nooit goed in geweest een prijs te zeggen. Na een korte stilte gaf men mij een voorstel waardoor ik ter plekke een vreugdedansje kon doen. En alsof dat nog niet genoeg was kwam men met nóg meer goed nieuws. 'Alle medewerkers dragen hetzelfde t-shirt, maar jij mag kiezen wat je aandoet. Ik neem aan dat je wel af en toe van outfit zal willen veranderen in de loop van de dag.' 'Dank u God! prevelde ik.
Zaterdag was ik bijzonder blij. Niet alleen was de kapper erin geslaagd terug een kapsel in mijn haar te krijgen, maar ik was ook nog eens uitgenodigd op een prachtig trouwfeest. Gelukkige, verliefde mensen zien, dat maakt je ook blij. Taart eten, dansen en genieten. Het leven op zijn best! Ook daar stonden we even stil om een wens te doen, terwijl we een vriendschapsbandje omkregen. Ik had zin om te wensen dat de tijd daar en dan even bleef stilstaan....
Vorige week was het zover... mijn triatlon. Het is te zeggen, mijn 1/16de triatlon, maar voor mij was dat al groots. Eerlijk gezegd had ik op voorhand, toen ik met Nieuwjaar beloofde het goed voornemen van de vriendin te delen, nooit gedacht dat ik hem daadwerkelijk ging doen. Maar toch, dankzij de niet aflatende steun van de vriendin, is het gelukt mezelf te motiveren voor de trainingen. En dankzij die trainingen was ik er klaar voor. Wel ja, toch bijna, ik ben eerst nog een nieuw badpak gaan kopen... een roze, dat paste dan bij mijn zwembrilletje.
Ik moest om 9u50 in het water, en verdorie toch, da's vroeg ze. De mama en papa waren er al om te supporteren. Het zwemmen ging goed 'Je bent al halverwege en je bent nog maar 6 minuten bezig' riep de papa. Dat gaf steun. Ik keek op en zag heel wat publiek supporteren. Zalig, dat geeft energie! Op 12 minuten was ik het water uit, dan vlug omkleden, nog even een vlug berichtje van de vriendin lezen en dan op weg naar mijn fiets. Het fietsen was afzien. En ik heb ook veel tijd verloren. Mijn helm bleef maar afvallen, waardoor ik twee keer moest stoppen om hem aan te passen. En dan ben ik ook 1 keer gestopt.... voor het rode licht. het was pas toen ik bijna stilstond dat het tot me doordrong dat de rode lichten niet tellen bij een wedstrijd.
Gelukkig maakte ik dat allemaal terug goed bij het lopen, dat ging goed. Heel goed zelfs. 'Als je nog kan, dan moet je op het einde echt eens proberen alles te geven' had ik gehoord. En het ging nog, zo goed dat ik alles kon geven. Dat was even zwaar, ik hoopte dat ik het ging blijven volhouden tot de finish. Maar als die eindstreep dan in zicht komt, dan mag je niet opgeven. Met mijn laatste krachten liep ik dus de tent binnen, verwelkomd door mijn mini-fanclub. Zalig! Ik had het gehaald, ik heb niet opgegeven als het moeilijk werd... en dat gevoel... dat deed deugd!
'Ik wil niet wenen!' zei de baas me laconiek toen ik hem meedeelde dat hij een tussenstop in Oostenrijk moest maken om in Kiev te geraken. 'Ik ook niet, maar het is gewoon een tussenstop, nadien vlieg je gewoon weer verder.' 'Het is zo tijdverlies' kloeg hij verder 'Tja, soms heb je wat meer tijd nodig, maar uiteindelijk zal je wel op je bestemming geraken.'
Morgen vertel ik jullie over de triathlon... maar nu hou ik even een tussenstop...
Met nog 3 dagen te gaan tot aan de Finishers Triathlon besloot ik nog een laatste maal te gaan trainen. Er stond nog een groepstraining zwemmen op het programma. En alhoewel ik vooruit geraak, denk ik toch dat ik het verkeerd doe. 'Je moet letten op je ademhaling' zei een vriend me. 'Als je gestrekt bent kom je oven en hap je naar adem, vervolgens duik je weer onder en doe je de zwembeweging.' Met die woorden in gedachten sprong ik in het water. Of ja... ik liet me voorzichtig in het water glijden terwijl ik uitriep 'Oh oh oh koud koud koud koud koud!!!!" Vervolgens zwom ik... spartelend, kuchend en puffend. Ik vond het juiste ritme maar niet, alsof ik telkens een halve maat achterkwam. Soms ging ik al onder water terwijl ik nog adem aan het nemen was, waarop ik meteen weer proestend bovenkwam. 'Ik doe het verkeerd' zei ik pruilend tegen de trainers 'Hoe dat?' 'Wel ja... dat adem happen en ondergaan en boven komen... Ik doe dat verkeerd! Ik denk dat ik het andersom doe!' 'Andersom... dus je neemt adem onder water?' 'Ja, zoiets...' 'We zullen eens kijken' Ik zwom dus opnieuw 2 lengtes, eens terug bij de trainers zag ik dat ze hun lach amper konden inhouden. 'Niet lachen met mij!' 'Nee nee, het is gewoon... je hebt een héél aparte zwemstijl.' 'Ik heb toch gezegd dat ik het andersom doe!' 'Het lijkt eerder alsof je alles tegelijkertijd doet!' Perfect.... nu had ik zelf ook de slappe lach... probeer zo nog maar eens te zwemmen!
Na het zwemmen volgde het fietsen. Ik besloot mijn badpak aan te houden om zo wat tijd te besparen, en deed gewoon mijn katoenen trainingsbroek en t-shirt eroverheen. Mijn haar lag in natte slierten rond me. 'Eigenlijk is het veel te lang geworden om het nog in een staart te doen om te zwemmen' bedacht ik me 'ik zou het beter in een dot doen.' Maar ik ging ervoor op de fiets, zo hard dat ik al vlug terug helemaal in het zweet stond. Toen het trappen opeens een beetje stroever ging, merkte ik dat mijn veters jtussen mijn pedalen waren geraakt. Ik probeerde te stoppen, maar mijn voet zat nu vast aan mijn pedaal, waardoor ik gewoon omviel.... nét voor die nieuwe trendy coctailbar in de Parmentierlaan. Meteen kwamen er 3, op hun beurt ook zeer trendy, mannen me rechthelpen. 'Gaat het?' vroegen ze bezorgd, met een pijnlijk gezicht. 'Ja hoor. Ik ben gewoon omgevallen. Ik ben aan het trainen voor de Finishers Triathlon' zei ik stralend 'Ja... We zien het' zeiden ze, terwijl ze me bedenkelijk van kop tot teen bekeken.... alsof ze nog nooit iemand in sportoutfit gezien hadden...
Ik ben misschien 1 klein detail vergeten te zeggen, maar dat merkte ik zelf ook maar toen ik thuiskwam en in de spiegel keek. Ik was namelijk vergeten me te ontschminken, waardoor mijn mascara en blauwe oogschaduw nu zowat tot achter mijn oren zat. Ik zag er werkelijk onweerstaanbaar uit, met mijn uitgelopen schmink, mijn rood en bezweet gezicht, mijn slordig, warrig, nat haar en mijn trainingsbroek, die door het natte badpak nu wel op zeer strategische plaatsen nat geworden was. Ik verlangde naar warm eten en een warme douche. Snel belde ik dus de take-away en gaf mijn bestelling door. Vervolgens nam ik een kleine gok. 'Ik heb nog wel genoeg tijd om eerst te douchen alvorens ze mijn eten komen brengen.' Verkeerd gegokt....
Ik heb me geërgerd vandaag aan de zigeuners, de Engelsmannen, de Zwitsers en de Hollanders.Ik was nochtans niet slecht gezind hoor ik vond het gewoon verschrikkelijk ambetant dat iedereen mij het werk moeilijker maakte.Neem nu die zigeuners ik mag dat misschien niet zeggen, maar ik vertrouw ze niet.Ze komen binnen, meestal met een stuk of 3-4 man, geen manieren en grote pakken geld.Van waar halen ze dat toch? denk ik dan. En ze komen ook verkopen, de meeste exclusieve uurwerken. Van waar halen ze dat toch? denk ik dan nogmaals. Heb je nog doos en papieren? vraag ik aan een sjofel koppel dat een wit gouden uurwerk, bezet met diamanten komt aanbieden. Nee, wij zijn woonwagenbewoners, wij mogen geen papieren bezitten, dus we gooien die weg. Sorry, zonder papieren kopen we niet aan. Wimpel ik hen af. We kopen soms wel zonder papieren, maar het moet altijd kosher zijn, met andere woorden het mag niet van een camion gevallen zijn.En in deze wijk rijden er véél camions met uurwerken en stenen rond.
Stomme zigeuners mompel ik geërgerd om het feit dat ik weer tijd was verloren.Ik keerde terug naar mijn post.De laatste dagen was ik met een Engelsman aan het onderhandelen over de aankoop van een uurwerk.We waren het eens over de prijs, maar blijkbaar lukte het hem niet om vanuit Londen een bankoverschrijving in euros te doen.Vandaar dat hij nu een cheque stuurde, die ik meteen teruggestuurd heb, want dat aanvaarden we niet.En dat je geen euros kan storten is een smoes, hij wou me gewoon oplichten.Stomme Engelsmannen vloek ik weer waarom moesten ze weer dwarsliggen en konden ze niet gewoon meedoen met de euro?Ook mijn mails brachten me geen goed nieuws.Een verkoop met een dame uit Zwitserland sprong af toen ze hoorde dat ze 100 verzendingskosten zou moeten betalen.Dat is zo omdat ze in Zwitserland woont, waardoor het pakketje langs de douane moet, en daarvoor rekent UPS sterk door 102 euro om precies te zijn.Maar wij zijn vriendelijk en geven graag korting aan onze klanten vandaar de 100 euro.Stomme Zwitsers dacht ik weer waarom komen ze niet gewoon bij de EU? Weten ze dan niet hoeveel geld ons dat kost?
Om mijn dag helemaal compleet te maken, had ik nog eens Hollanders in de winkel s middags.En ondanks hun vele capaciteiten is dat van goede klant er niet bij. Goedemiddag! Wij hebben op internet gezien dat u klokjes van Jacob Jensen verkoopt. Klinkt het in een NL-Limburgs accentje Inderdaad. Lach ik met een echte verkopersglimlach want Jacob Jensen is een flutmerk.Ik denk dat de baas die eens ergens gratis heeft bijgekregen toen hij echte uurwerken kocht.Maar vermits ik ze toch niet zomaar in de kelder wou leggen heb ik ze dan toch maar allemaal op onze site gezet. Heeft u een specifiek model gezien? vraag ik hen Nou, we zouden ze eens graag allemaal bekijken. Alle 50 dus? Eén voor één werden alle uurwerken gepast, waarbij men telkens naar de prijs vroeg.Anderhalf uur later zegt de vrouw Nou, ALS ik er eentje neem, dan is het deze van 90 euro denk ik.Ik moet er nog eens over nadenken.Maar wat ik me nog afvraag Jaaaa antwoord ik, mijn kalmte nog maar net bewarend Krijgen we daar nog korting op? Je kunt al raden wat ik dacht zeker?
Je bent pas ergens een beetje goed in, als je vaak oefent. Dat is een algemene waarheid. Talent wordt overschat vind ik, het is oefening, tijd en gedrevenheid. Het is niet enkel genoeg dat je iets wil, je moet er ook voor willen werken. En je moet met tegenslagen omkunnen, kritiek kunnen aanvaarden. Iets waar ik het altijd al vrij moeilijk mee heb gehad. Het is vallen en opstaan, en leren uit je fouten, leergeld betalen. Dat heb ik gemerkt op mijn werk, waar het me maar liefst 2 jaar heeft gekost om de verschillende uurwerkmerken en -modellen een beetje te kennen. En net als je dan dat licht euforisch gevoel ervaart, dat je goed bent in iets, dan maak je een fout. Zo kocht ik goud aan, dat achteraf zwaar verguld staal bleek te zijn. Een kostelijke foutje. Ik had het nochtans getest, maar ik had niet met de loep naar een stempel gezocht. Het was dus een fout die vermeden had kunnen worden. Toch was de baas niet echt kwaad, maar hij stond er wel op dat ik het valse goud in mijn bureauschuif bewaar, zodat ik er telkens aan herinnerd word, net zoals hij die valse panerai die hij had aangekocht in de kluis bewaart.
Bij het schrijven is het net zo. Ik oefen, in de hoop mezelf te kunnen verbeteren, vooruit te geraken zodat ik mijn droom 'het publiceren van een boek' ooit zal kunnen waarmaken. Ik zeg 'ooit' want ik besef maar al te goed dat ik geen kleine droom heb uitgekozen. Toch ben ik ervan overtuigd dat als ik er blijf voor werken, dat de kansen dat die droom waarheid wordt, veel groter zijn. Ook op schrijfvlak had ik deze week een licht euforisch gevoel. Ik werd namelijk gecontacteerd door de redactie van 'Knokke Actueel', een glossy magazine, met een aanbod. 'Vicky, via een vriendin van me ben ik op je blog terechtgekomen' klonk het 'en ik vind het echt leuk, heel luchtig en grappig. We zien in jou een beetje Carrie van Sex and the City'. Wil je voor ons magazine een column schrijven, over je leven als dertiger hier in onze gemeente?' Waw! Ik was in de zevende hemel. Wat een kans! Het hele weekend vertelde ik tegen iedereen die het maar wou horen, of die toevallig binnen een straal van 1 meter stond, wat mijn nieuw project zou zijn. Mijn eerste schrijfsel zou meteen goed moeten zijn, besefte ik maar al te goed. Vandaar ook dat ik al dagen loop te brainstormen, mits een kleine pauze waarin ik mijn andere column, die voor de Kneistikrant, schreef. Iets te vlug geschreven, zo bleek, want de punten die mijn lezers me toekenden waren beneden alles. De kritiek is waarschijnlijk wel terecht. Zelf ben ik ook niet heel tevreden van die laatste column. En toch heb ik hem zo gepost. Waarom? Zat ik met mijn hoofd al teveel bij mijn 'SATC-column'? Dat zou niet mogen, want het is bij de Kneistikrant dat alles begonnen is, en mijn column daar ligt me, net als mijn lezers, nog steeds nauw aan het hart. Zij hebben me een kans gegeven, toen ik nog niets had kunnen bewijzen, en zo'n kansen krijg je niet vaak. Vandaar ook dat ik mijn laatste column heb uitgeprint, om hem in mijn nachtkastje te bewaren, zodat ik er telkens aan herinnerd word...
Ik weet niet meer of het nu Scarlett was die me wekte, of mijn bonkend hoofd, maar het voelde alsof ik net uit een halve coma ontwaakte. Wat was dat gisteren? Ik vond mezelf, in bed, met mijn gsm open in de hand. Blijkbaar had ik nog een berichtje ontvangen, dat ik wou lezen, maar was ik terug in slaap gevallen. Scarlett sprong op bed en jankt duidelijk bezorgd. 'Scarlet! Ga weg!' probeerde ik uit te roepen, maar mijn stem liet het volledig afweten, er kwam bijna niets uit. Mijn hoofd stond op ontploffen, ik snuffelde en kuchte en was in één woord gewoon aan het afzien. Na een uurtje besloot ik toch om een nurofen te nemen, waarna ik terug in mijn half comateuze toestand verdween.
Eens wakker verplaatste ik me dan maar naar de zetel, met een koffie'tje, en probeerde de vorige avond te reconstrueren. Polé Polé. Ik was begonnen met een sangria, gevolgd door nog een sangria en dan... een watertje. Drie sangria's had ik gedronken, en evenveel watertjes, normaal gezien kon ik toch meer aan dan dat. Bovendien was het dan nog sangria in een klein plastic bekertje, met meer ijsblokjes dan sangria. 'Niet te veel blauwe plekken?' vraagt een vriend op de chat. Blauwe plekken? Maar ja! Da's waar! Ik ben gevallen denk ik! 'Ah ja, ik ben gevallen!' antwoord ik dus 'maar op het zand hé, dus ik heb me geen zeer gedaan!' 'Op het zand ja, en op de planché ook, je had precies de vallende ziekte!' 'Maar dat kwam door het zand, daar sta je niet stevig' probeerde ik me te verdedigen, terwijl het beeld van mezelf, die de limbo danst danst en voluit onderuit gaat me voor de ogen komt.
'Wat was dat toch gisteren?' vroeg ik me weer af. Zoveel had ik niet gedronken, hoe kwam het dan dat ik nu de kater van het jaar beleefde? Flarden conversaties kwamen terug naar boven, en ik herinnerde me een leuk complimentje. 'Je bent de 'Carrie' van Knokke-Heist, met je blog!' Vervolgens begonnen twee mannelijke vrienden over ontharing van de schaamstreek... bij mannen. Ik was getuige van een bizar gesprek over de verschillende mogelijkheden van ontharing, van trimmen tot scheren, allen met voor- en nadelen. 'Heb je nu stof genoeg voor een nieuwe blog?' vroeg men me. Ik barstte in lachen uit, Carrie schrijft misschien over 'Sex and the city', maar ik hou het gewoon bij 'de city'. Ik heb trouwens geleerd dat het niet netjes is om uit bed te spreken. Alhoewel ik toch één ding met jullie wil delen... als ik in bed lig, kijk ik op iets heel moois, mijn grote liefde. Ik heb namelijk net twee kaders gekocht, met daarin een prachtige tekening van 'high heel shoes'... int roze!
