Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
Post van Postuertje
17-03-2012
even stil
Gisteren hielden we 1 minuut stilte, 1 minuut om even stil te staan bij zoveel verdriet.Maar ook vandaag stond ik hier nog meerdere minuten bij stil.Het laat me niet meteen los.Ik las de kranten tot ik in tranen was en uiteindelijk gewoon mijn laptop sloot zodat ik de beelden niet meer hoefde te zien.Wat doen die beelden, dat nieuws er eigenlijk toe.We voelen ons niet beter met meer informatie, we hebben dat niet nodig om de inmensiteit van dit drama te kunnen beseffen.Dan bekeek ik liever facebook, waar je kaarsjes en mooie muziek zag passeren.Ingetogen en mooi.Gewoon even stilstaan, meeleven en beseffen dat niets vanzelfsprekend is. Meer is niet nodig. Meer kunnen we ook niet. En meer valt dan ook niet te zeggen. We zijn stil.
Ik shop graag, dat wisten jullie al.Ik vind het zalig om op zoek te gaan naar iets perfects, of het nu een nieuw kleedje is , schoentjes, iets voor in huis of een cadeautje voor iemand. Toch was ik de laatste paar weken op zoek naar iets wat je niet zomaar in een uitstalraam vind.De tijd was namelijk rijp om op zoek te gaan naar een appartementje van mezelf. Zoals met vele dingen was ook dit iets wat vele mensen me al eerder gezegd hadden, toch had ik wat tijd nodig om aan dit idee te wennen.Veranderingen maken we altijd een beetje bang, en als ik daar dan mee geconfronteerd word duw ik die gedachte weg.De albekende kop-in-het-zand-techniek.Tot op het moment dat ik dan voor mezelf beslis dat ik inderdaad die stap moet wagen, eens ik dit moment bereik, gebeurt dat dan ook direct . En zo kwam het dat ik mezelf ineens op de huizenmarkt terugvond.
De huizenmarkt van Knokke-Heist, want veranderen van gemeente was ik zeker niet van plan!De eerste kennismaking met de appartementen in Knokke-Heist drukte echte al mijn illusies meteen de kop in.Hier iets vinden in mijn budget zou niet gemakkelijk zijn.Tot het moment dat ik, samen met mijn ouders die een dagje op bezoek waren, op goed geluk een immo-kantoor binnenstapte. Mag het ook een huisje zijn? vroegen ze me daar. Een huisje? Natuurlijk mag het een huisje zijn!Ik had alleen nooit gedacht dat dit ook een optie was.En zo werden we s middags al voorgesteld aan een huisje.Het was liefde op het eerste gezicht.Gezellige ruimtes, ruime slaapkamers, een ingerichte keuken en badkamer en een tuintje met zon, groot genoeg om een bbq met vrienden te houden.De klap op de vuurpijl kwam echter toen we de allerlaatste kamer zagen een dressing, met plaats genoeg voorzien voor schoenen.Dat was het, ik was verkocht en het huisje ook.Op minder dan een week was er al getekend en zo kan ik beginnen dromen en inrichten en sparen
Dat zegt men altijd hé als je een huis hebt, dan weet je waarvoor je werkt.En al woon ik er nog niet, toch probeer ik al wat meer te sparen.Dit betekent dus ook minder uitgeven en bijgevolg minder shoppen.Hmmmm minder shoppen.En net nu ik genoeg plaats ga hebben voor al mn kleren.Dit weekend probeerde ik dus dat zuinig leven eens uit, en met succes want tot vandaag was de inhoud van mn portemonnee niet veel kleiner geworden. Vandaag besloot ik echter om even van het zonnetje te gaan genieten, en waar schijnt de zon harder dan in de Lippenslaan?Ah, hoe ze reflecteert in de vitrines . Pure poëzie!Toen viel mn oog op een uitverkoop, 80 % korting, dat kan je toch niet zomaar voorbijlopen Stoppen met shoppen is zo niet nodig, ik ga gewoon heel slim moeten kopen.Als het op kledij aankoopt speel ik namelijk graag kort op de bal.Ik ben voorzienend en investeer in de toekomst.Het is niet omdat ik nu geen nieuw kleedje nodig heb, dat dit niet zal veranderen. En dan zal ik er geen vinden aan 80 % korting hé. En zo had ik alle vliegen in één klap, ik heb een middagje kunnen genieten in het paskotje, een mooi kleedje bij én ik heb bespaard.Besparen is nooit geen probleem, wat ik in de solden allemaal niet bespaard heb Nee, besparen kan ik al, nu nog écht leren sparen.
Het is vandaag Complimentjesdag zo heb ik gehoord. En het moet nu lukken ik ben zót van complimentjes ! En alhoewel ik zelf heel graag complimentjes krijg, merk ik toch dat ik er niet zoveel uitdeel als ik wel zou kunnen.Het is nochtans niet moeilijk, neemt zeker niet veel tijd in beslag.Op facebook doen we dit constant vind ik leuk, een complimentje is maar een muisklik verder weg. Maar ergens in mij zit er dat gevoel dat je iemand echt goed moet kennen om een gemeend compliment te geven. En ja, een compliment moet gemeend zijn, zonder bijbedoelingen, niet om iemand goed gezind te maken, warm te maken of aan je zijde te kunnen krijgen. Nee, een complimentje moet met hart en ziel gegeven worden, zonder er eentje terug te verwachten, gewoon omdat je die persoon wil laten weten dat je iets leuk vindt, en dat je hem/haar dit ook écht gunt.
Dit gezegd zijnde wil ik toch eventjes en public eventjes rondsmijten met complimentjes. Eerst eentje voor mijn ouders, omdat ik eigenlijk wel superouders heb. En dit zeg ik véél te weinig.Ik ben zelfstandig en onafhankelijk ! declareer ik al jaren, wat me dan ook tegenhoudt om te bekennen dat ik mijn ouders toch wel nodig heb. Maar het wordt misschien tijd om mijn puberjaren met verzet achter me te laten en te beseffen dat gemoei gewoon een ander woord is voor bezorgde liefde. Een dik compliment dus voor mijn ouders, voor hun geduld en doorzettingsvermogen.
Geduld is trouwens een compliment dat ik aan nog mensen kan geven, want dat heeft men soms nodig met mij.Ik heb namelijk nogal veel grillen, ideetjes van de week, geflipte uitbarstingen en ontstuimige beslissingen. Toch zijn er die vrienden die dit allemaal er gewoon bijnemen, die rustig luisteren naar mijn wilde plannen en dan zeggen Vickytje toch, heb je dit al goed uitgedacht ?. Enkele weken / maanden later als ik dan uit mezelf afkom met het was misschien toch niet zon goed idee doen deze zelfde vrienden heel hard hun best om niet té luid te roepen Wat heb ik je maanden geleden al gezegd ?!?Toch staan ze er altijd voor mij, en ik geef hen daarvoor véél te weinig krediet. Bedankt, jullie zijn stuk voor stuk schitterend en ik ben blij met jullie in mijn leven !
Ik heb iets met kerstkaartjes dat zit namelijk in de familie.Maar zoals met nogal vele familie-eigenschappen valt ook dit ander eerder andersom uit.Terwijl de mama ongeveer in september begint aan haar 170 kaartjes en iedere dag vrolijk naar de brievenbus loopt om te kijken van wie er wensen zijn toegekomen, vind ik dat hele kerstkaartjes-circus vreselijk!Ieder jaa opnieuw bezorgt het me stress om op tijd de kaartjes buiten te krijgen.Wie heeft ook tijd voor zulke paperassen? Dit tussen het zetten van de kerstboom, het shoppen voor cadeautjes, het uitzoeken van de feestkledij, afspraken met kapper en uiteraard het bezoeken van de kerstmarkt.Ik niet alleszins, trouwens ik heb er al genoeg te schrijven op het werk.
Maar ook daar wilt het weer ieder jaar mislopen als het op de kerstkaartjes aankomt, zo zat ik nog vorig jaar vast in de sneeuw op weg naar het postverdeelcentrum en twee jaar geleden vlogen de kerstkaartjes per ongeluk over de expressweg toen de dozen uit mijn auto vielen.Dit jaar is echter de kers op de taart.Tijdens het laden van de dozen in de koffer van mijn auto passeerde iemand (een dief), die mijn handtas vanop de passagierszetel nam en ermee wegliep. Beroofd Handtas weg, portefeuille met daarin ook alle papieren, bril, handschoenen, als je het lijstje begint te maken kom je al vlug aan een groot verlies. Nodeloos te zeggen dat ik toch wel redelijk geschokt en in paniek was.Onderweg terug naar Knokke-Heist, naar de politie stroomden de traantjes.Het was een mooie handtas! En een mooie bril! En mooie handschoenen!
Ondanks door alle tranen en stress waren er toch ook nog enkele grappige en mooie momenten.Zo belde ik met Cardstop en kreeg daar een wel heel meelevende Nederlander aan de lijn. Hallo, ik ben mijn handtas kwijt Verloren of gestolen? Gestolen Maar wat érg voor je!Gaat het wel? Oh meisje toch we zullen je kaart blokkeren hoor!En waar is dat gebeurd? In Antwerpen Waar gaan we toch naartoe met de wereld?Nou vraag ik je Echt onbeschaamd, zomaar je spullen jatten!En wat is je geboortedatum? 11/07/1980 Zo een jonge meid nog!Hoe durven ze toch die bandieten Zo ging hij nog een tijdje door het zal je job maar wezen Gelukkig was er een hele lieve politie-agente en hele lieve bondsvriendinnen die klaarstonden met lekker warm eten en een glaasje wijn.
Ook de ouders waren onder de indruk van mijn verhaal toen ik bij hen ging eten.Toch ging het gesprek weer langzaam richting de kerstkaartjes. Hoe zit het met je kerstkaartjes? vroeg de mama Je hebt me beloofd dat je dit jaar voor alle familieleden en buren kerstkaartjes ging hebben! Euhm . Twijfel ik even terwijl ik mijn triestig gezicht opzet ze zaten in mijn handtas!
Als je wil, dan vind je altijd wel een reden om feest te vieren, dat hoeft niet altijd met toeters en bellen te zijn, maar gewoon het beste uit de dag halen en dat dan vieren (liefst met een glaasje wijn ;-) ).Zo vierden we donderdag het succes van de Peace Buttons die we met de gezinsbond uitdeelden op de 11-novemberviering.Zelf was ik er toen niet bij vermits ik nog op de beurs zat, maar dat betekent nog niet dat je niet mee kan vieren hé!
Vrijdag vierden we het begin van het weekend, uiteraard!Dit met de Duitse vriendinnekes in de Boudin, of zoals zij zeggen Die Wilde Würste. Daar hebben we vooral veel bijgebabbeld en ook per ongeluk de chocolaatjes van de buren opgegeten. Die waren namelijk opgestaan en hadden hun volledige schaal vol snoepjes en chocolade laten liggen.Ze waren lekker!We waren volop de schaal aan het plunderen toen die mensen plots terug binnen kwamen Ze waren gewoon een sigaretje gaan roken! Gelukkig konden de buren er zelf ook mee lachen
Zaterdag begon al vroeg, vroeg én sportief.De bondsvriendin en ik zijn namelijk aan onze looptraining voor de tussen2feestenloop begonnen.De andere bondsvriendin kwam ons daarbij enthousiast aanmoedigen, wat die eerste zware training toch wat aangenamer maakte.Zo konden we meteen al wat bijbabbelen en vertelden we onze plannen voor het weekend. Ik ga zondag de eerste advent vieren deelde ik mee Wat? vroegen de bondsvriendinnen De eerste advent En hoe wordt dat dan gevierd? Awel we steken de eerste kaars aan, kijken naar Sex and the City en drinken er een cavatje bij. Wordt dat zo gevierd?Dat is het eerste wat ik daarvan hoor! reageerde de bondsvriendin Maar het kind moet een naam hebben hé! reageerde vriendin 2 ze willen gewoon feesten en alle redenen zijn daarvoor goed.Nog even en ze gaan zeggen oh het is 2 december, dat moet gevierd worden!
Alle redenen zijn goed voor een feestje inderdaad.Waarom niet?Dus zaterdagavond gingen we meefeesten met de Zwinneblommers, gevolgd door een sleepover met 4 meisjes en een snurkend hondje. Zondag vierden we dan de eerste advent, met een lange strandwandeling van zeker een uur, een uitgebreide brunch en luieren in de zetel met een serietje.Het was een perfecte eerste advent op naar de tweede!Dat is volgende week al zeker?
Deze vraag stel ik me terwijl ik voorzichtig, schoorvoetend terug inlog. Het is ondertussen enkele maanden geleden dat ik mijn eigen blog betreden heb.De blog die ik gedurende 1,5 jaar met liefde heb opgebouwd, heb ik ook zelf even gelost. Waarom?Een moeilijke vraag, het was even druk, waardoor ik de blog uitstelde en hoe langer het geleden was, hoe moeilijker het leek om terug te beginnen.Faalangst dus gevolgd door writers block.Niet dat ik niets meer meemaakte (ik geef jullie zo meteen een korte samenvatting), maar ik wist gewoon niet meer hoe ik dat kon vertalen in een blog.En zo deed ik met de blog wat ik nogal vaak in het leven ook doe ik stelde uit.Een week, een maand, een paar maanden, wat deed het er eigenlijk toe? Toch pikte het ergens.Ik miste mijn eigen blog, mijn uitlaatklep.Bij het opstelllen van mijn Brief naar de Sint, begon ik terug zin te krijgen om te schrijven.En zo komt het dat ik nu na veel te lang, terug aan een blogje begonnen ben.Vergeef me het roest dat er nog aanhangt
En wat heb ik nu de voorbije maanden gedaan?In het voorjaar was er uiteraard toneel, gevolgd door de laatste voorbereidingen voor ons Detectivespel, waar ik naast heel wat ervaring en mooie momenten ook 2 mooie vriendinnen aan overgehouden heb.Het Detectivespel werd al gauw gevolgd door de voorbereidingen van De Schattenjacht in de zomer.Twee, soms drie keer per week vergaderen, flyeren, schatkaarten maken enz.Ik schrijf nog wel eens een blogje over de Schattenjacht, want dat verdient hij!Wat was er nog?Ah ja Kneistival, waar ik tot mijn eigen grote verbazing de presentatie voor men rekening mocht nemen.Dat had ook nog een blogje kunnen opleveren!De Finishers triathlon liet ik aan me voorbijgaan, wegens te slechte conditie, iets waar ik vanaf nu terug aan ga werken met de Bondsvriendin.We willen namelijk in form zijn voor de tussentweefeestenloop (wordt vervolgd ).
Waar zitten we?Ah ja, oktober na een kleine zenuwinzinking (amper het vermelden waard), ben ik aan verlof geraakt.Zo ben ik met de Duitse vriendin naar Marokko getrokken (blogje volgt nog).Verder waren er nog enkele feestjes, een leuke verjaardag, een auto die niet wist of hij nu water of olie nodig had en uiteindelijk gewoon ontplofte (blog volgt, I promise!), kattenruzies, een spa in spa en low-budget shopping,
En wat volgt nog?We zijn weer begonnen aan de voorbereidingen voor Het Detectivespel uiteraard, ik begin al te stressen over oudejaarsavond, vanaf januari speel ik weer mee met het KTKH (we spelen De Getemde Feeks, waarbij ik maar liefst 2 minnaars krijg toebedeeld!), en ah ja, tot mijn eigen grote verbazing ben ik, door het Brugsch Handelsblad genomineerd voor Krak van de gemeente Knokke Heist.Al weet ik zelf nog niet zo goed wat dat inhoudt.Verder zijn er ongetwijfeld ook nog autoproblemen, kattenruzies, low-budget shopping en feestjes.Inspiratie genoeg dus om de blog terug nieuw leven in te blazen!
Als je hard werkt, verdien je het om ook te spelen, zo zegt men toch.Alhoewel deze twee bij mij soms ongemerkt in elkaar lijken te vloeien.Ik amuseer me terwijl ik aan het werken ben (de stress- en ergermomentjes eventjes selectiefuit mijn geheugen gewist), en uit het spelen vloeit er soms werk.
Zo zijn we momenteel druk bezig om De Schattenjacht voor te bereiden, samen met de twee vriendinnen waarmee we Het Detectivespel hebben gemaakt.Ik zeg vriendinnen, want na onze vele, met wijn gevulde vergaderingen beginnen we elkaar al goed te kennen.Vergaderingen beginnen met onze week te vertellen, ons hart eens te luchten, om vervolgens weer geconcentreerd verder te werken, want met nog 2 maanden te gaan is er nog veel werk.Voor de Schattenjacht hebben we het ideetje gehad om eens een gezelschapsspelletjes-gigant aan te schrijven, waarmee ik een werk-aperitief had afgelopen zondag.En ja hoor, Goliath, welbekend van Rummikub, werkt volledig mee met ons.Deze week komen we alvast samen om de spelletjes te testen . Wel ja, niet alle spelletjes, want Goliath heeft wel een zeer uitgebreid gamma. Weet je, we hebben niet enkel spelletjes voor volwassenen begon de spelletjesman Ah ja? We hebben een heel gamma spelletjes voor koppels, een beetje pikanter ging hij verder. Meteen kreeg ik een brochure in mijn handen, spelletjes zoals Partnerlink, Romeo & Julia en Heilig of Geilig. Misschien voor een andere activiteit van de Gezinsbond? stelde de spelletjesman voor. Ik denk dat hij de Gezinsbond nog niet goed kent Ik liet de deze games toch maar voor wat ze waren, bovendien leek de spelletjesman niet meteen de ideale gamepartner.
De volgende dag was het terug werken, maar s avonds mocht er wel gespeeld worden dit op Parkies.Het was mijn verjaardag en zalig, er stond me een geweldige verrassing te wachten.Daar stonden ze plots, mijn goede vrienden, compleet met een schotel vol negerinnetetten met 31 kaarsjes op.Wat meer kan je wensen?Het werd een prachtige avond, vol vriendschap, plezier en nee, geen werk.
Het was weer een gevarieerd weekendje nuttig en voldoening gevend en tegelijkertijd lui en ontspannend.Nuttig omdat ik vrijdag eindelijk eens tijd had om mijn was te doen en meteen zon drie weken strijk in te halen.Inderdaad ik hoor jullie al denken Vicky toch, je bent maar alleen hoeveel strijk kan dat zijn?Maar alhoewel het in hoeveelheid dan misschienbest meevalt, is de moeilijkheidsgraad daarom niet lager.Ik hou van mijn kleren, maar bij het strijken vervloek ik ze soms met al die delicate stofjes en plooitjes.
Zaterdagochtend kwam de voldoening.We hadden kaderdag van de Gezinsbond, waarin we het programma voor het komende jaar vastleggen.De vergadering begon om 09u00 s ochtends en ik geef toe ergens in mijn achterhoofd stelde ik mezelf de vraag of ik daar echt wel nodig was.Zoals iedereen wel weet ben ik niet op mijn best in de ochtend.Maar ja, het was toch een belangrijke vergadering en ik had nog een ideetje of twee dat ik wou voorstellen. Ik heb nog een ideetje begon ik, wat meteen een lach of twee uitlokte Ja, dat is dat jeugdig enthousiasme hé.Inderdaad, in de gezinsbond word ik, als jongste bestuurslid, nog aanzien als Jeugd. Ik wil een vorming voorstellen ging ik verder een professor die een lezing geeft die denk ik wel héél interessant is Meteen zag ik enkele nieuwsgierige blikken, een voorstel tot vorming is namelijk niet meteen iets dat ze van mij verwachten. Het is een professor in de wiskunde en geeft een lezing over Sex en wiskunde, over hoe je de kansberekening kan gebruiken om je ideale partner te vinden. Ik had het eigenlijk nooit verwacht, maar na enkele lachsalvos werd het bijna meteen goedgekeurd.Zalig!
Na een klein middagdutje vertrok ik naar Antwerpen, naar de ouders die hun wijkfeest hielden.Zo zag ik meteen nog eens alle buren terug en kon ik even bijbabbelen met de buurmeisjes waar ik vroeger mee speelden.Zij zijn ondertussen ookal allemaal getrouwd met kinderen. En hoe is het nu met jou?Alles goed? Ben je nog alleenstaand? vroegen ze licht bezorgd.Nu ja, ze vroegen het misschien niet bezorgd, dat steek ik dan zelf in mijn hoofd.Waarom komt het toch, dat als je mensen al een hele tijd niet hebt gezien dat je dan in overdrive gaat, wanhopig proberend om duidelijk te maken dat het écht wel goed gaat met je.En dat terwijl ik het inderdaad echt wel goed stel.Op papier ziet getrouwd met kinderen er dan misschien wel beter uit, in werkelijkheid is single met een sociaal leven helemaal zo slecht niet.
Vandaag was dan een luie dag.Geslapen tot 12u00, een ontbijtje terwijl ik naar Desperate Houswives keek en s middags een aperotje met de vrienden, gevolgd door nog een klein middagdutje op het strand.En we hebben de dag afgesloten met lekker te eten in De Beach.Een dagje heel op het gemak dus genieten van aan de kust te wonen!
We zijn nu 1 week na Het Detectivespel Inderdaad, zo telde ik de dagen tegenwoordig.Nog 2 maanden te gaan, nog 1 maand, nog 1 week En hoe dichterbij het kwam, hoe voller mijn agenda en mijn mailbox werd, wat meteen mijn afwezigheid op de blog verklaart.Nu Het Detectivespel een weekje achter ons ligt, is het tijd voor een evaluatie, een draaiboekje opmaken voor volgend jaar.Ik spit dus mijn mails uit, om te kijken wat we allemaal gedaan hebben en sta eigenlijk zelf versteld.Drie jaar geleden heb ik zelf deelgenomen aan een soortgelijk spel, en meteen kwam het idee Dit wil ik ook organiseren, maar dan in Knokke-Heist.Waarom? Gewoon omdat ik eens iets wou organiseren. Niet voor het geld of de eer, maar misschien wel om mezelf te bewijzen dat ik nog tot iets meer in staat ben dan schoenen kopen.
Ik wist op voorhand dat het een grote organisatie zou worden, ik zag het volledig voor me maar pas bij de voorbereidingen werd duidelijk hoeveel werk daarin kruipt.Enkele feiten?De datum werd vastegelegd in mei 2O10, het werkgroepje samengesteld in september, eerste van de 12 vergaderingen was op 4 oktober, en mijn mapje Detectivespel in mijn mailbox telt maar liefst 385 mails.Zie je wel dat ik nog veel geschreven heb de laatste maanden!
Hoe dichter de datum kwam, hoe spannender het werd.Nu, ik ben wel iemand met hoogtes en laagtes, goed nieuws bracht me in een euforische bui, slecht nieuws, of nog erger geen nieuws maakte me gefrustreerd en zenuwachtig.Een tweetal-weken voordien waren we zo goed als klaar met de organisatie, op de laatste uitvoerende taken na.De reclame was gemaakt, het verhaal stond op punt en de talrijke draaiboekjes waren opgeslagen en uitgeprint.Nu was het wachten op inschrijvingen en help, die kwamen traag op gang.Tien dagen voordien zaten we aan 44 inschrijvingen te weinig voor een geslaagde dag.Een feit dat me werkelijk slapeloze nachten bezorgde!Een week voordien stond de teller op 75, mooi maar kan beter.En toen toen kwam het de laatste dagen in een stroomversnelling, tot we aan 160 deelnemers stonden.Een succes dat we zelf niet durfde hopen.
Maar mensen toch, het was het allemaal waard.De dag zelf was puur genieten van wat we met ons drieën gerealiseerd hadden.Aan alles hing een verhaal, van de vlaggen aan de inkom tot aan de bakjes voor de pasta ter afsluiting.Alles is uitgebreid besproken geweest.De laatste week werd het pas echt druk, maar tegelijkertijd zo ontspannend.Alles kwam gewoon samen dag per dag werd het Detectivespel opgebouwd tot het er gewoon stond!En dit niet enkel dankzij de vergaderingen of mails, maar vooral omdat we héél veel mensen hadden die ons steunden om iets nieuws te organiseren de medewerkers, de acteurs, de sponsors, de gemeente, de mensen die mee reclame maakten, maar vooral de deelnemers zelf, want zonder hen was er wel een organisatie, maar geen DetectiveSPEL! Speciaal voor iedereen die heeft meegewerkt volgt er nog een bedankingscolumn op Kneistikrant http://kmoinfo.typepad.com/kneistikrant/zegt-denkt-schrijft/
Ik heb vorig weekend mijn kerstboom afgebroken, inderdaad vreselijk laat, maar dat kwam puur uit tijdsgebrek, ik had het namelijk een beetje te druk met het nieuwe jaar te vieren. Maar ja, het is bijna februari, dus aan dat Nieuwjaren moest ook eens een einde komen, waardoor ik toch eindelijk dat laatste restje Kerst kon verwijderen. Ik had er genoeg van... een overdosis Kerst. Nochtans ben ik grote fan hoor, ik hou van de kerstmarkt, de kerstliedjes op de radio, de gezellige sfeer die er in de straten hangt, het lekkere overdadige eten en de niet altijd even originele maar wel gemeende cadeautjes. Maar toch... genoeg is genoeg, en ik ben daar blijkbaar niet alleen in. Blijkbaar zijn we als mens maar zo ingesteld dat we slechts 1 maand per jaar ons kunnen wentelen in die sfeer van 'de gezelligste tijd van het jaar'. We kunnen er dan ook niet onderuit, maar eens het januari is lijkt het wel alsof we een overdosis gehad hebben. We krijgen geen kalkoen meer binnen, kunnen geen kerstboom meer zien en geen Jingle Bells meer horen. Er zit niets anders op dan 11 maanden af te kicken.
Gelukkige hebben we ook daar weer iets op verzonnen. Na Kerst en Nieuwjaar is het namelijk tijd voor de échte feestdagen...de solden. Die zouden ook een feestje verdienen, zo eentje à la Nieuwjaar, waar iedereen er een glas champagne bijneemt, samen aftelt en dan 'Gelukkige Solden!' uitroept. Dat dáár nog geen Hallmark-kaart voor bestaat! Ja ja, de solden, ze zouden best kunnen concurreren met Kerstmis en Nieuwjaar, het is de combinatie plezier, verlangen en spanning. Wie kan daar nu aan weerstaan? Daarbovenop hebben de solden een bepaalde moeilijkheidsgraad die voor een uitdaging zorgen. Het is niet zomaar in een bak graaien en hopen dat je iets goed meehebt. Nee, het is een berekend proces, een soor beleggen waarbij je kennis moet hebben van de markt en bereid moet zijn hier en daar een risico te nemen. Het vergt heel wat voorbereiding, tenslotte moet je al weten wat er zoal te koop is en aan welke prijs. En dan is het wachten.... 20 %... 30 %... 40%... 50 %.... nu al kopen of nog een weekje wachten en gokken op de 70%? Je moet ook een beetje kunnen voorspellen hoe de markt zal evolueren, is dit item volgend jaar nog wel in de mode, of keldert het aandeel? Zoals ik al zei.... het is een klein beetje zoals beleggen, ik snap eigenlijk niet waarom mannen niet meer van de solden houden!
Het ligt misschien aan het woord 'solden', mannen associëren dat met onredelijkheid. Vandoor ook dat ik het niet meer gebruik, tegenwoordig kom ik dus met 'investeringetjes' thuis. Geloof me... dat werkt! Eigenlijk doen we dat allemaal dagelijks, investeren is zorgen voor de toekomst. We investeren geld, tijd, aandacht, vriendschap en liefde, zodat morgen weer ietsje mooier kan zijn dan vandaag. Zo bouwen we heel ons leven op... investering per investering...
'Met wie bel je?' vroeg het driejarig zoontje van de vriendin aan haar. 'Met Vicky' 'Ah Vicky, zij viert altijd maar Nieuwjaar!' 'Wat zegt hij daar?' vroeg ik 'Oh sorry! Hij hoort tegenwoordig alles en herhaalt het dan.'
Ja lap, zelfs het kleinste kind weet al dat ik graag Nieuwjaar vier. Of dat ik graag 'vier' in het algemeen. Dit verklaart meteen mijn Blog-afwezigheid de laatste twee weken. Sorry... ik heb Nieuwjaar gevierd. Maar als het een troost mag zijn... ik heb het héél grondig gedaan! Oudjaar zelf heb ik in het gezelschap van goede vrienden gevierd. Het was een gezellige en vooral ook educatieve avond. Zo heb ik geleerd dat de viscositeit recht evenredig is met de snelheid. Meer kan ik daar echt niet over 'kwijt', ik ben tenslotte geen man. Ook op 1 januari vierden we verder, maar deze keer op de kerstmarkt. Eigenlijk vind ik de 1ste januari altijd véél gezelliger dan oudjaar zelf, het is niet geforceerd, maar gewoon genieten. De tweede januari heb ik zelf een aperitiefje gegeven, eentje met voorbedachte rade. Ik had namelijk een vriezer in huis gehaald, of liever gezegd, tot in de auto gehaald. Maar dat gevaarte alleen boven te halen, daar wou ik me niet aan riskeren. Daarvoor heb je enkele mannen nodig, en die haal je in huis door voor aperitief te zorgen.
De weken erop zijn we blijven verder vieren... het einde van de kerstmarkt, de solden (mijn favoriete feestdagen), de receptie van de gemeente en de kerstboomverbranding. Zoals ik al zei... ik heb het grondig gedaan! Maar nu is het toch terug tijd om terug wat harder te werken... het worden weer drukke tijden, met de repetities van toneel, de voorbereidingen van het detectivespel en de organisatie van de beurs waaraan we deelnemen met de winkel. En natuurlijk, hier en daar een blogje schrijven...
Voila we zijn er geraakt in 2011, ik heb het jaar al goed ingezet (waarover meer in volgende blog), maar ik heb tegelijkertijd nog wat gemijmerd over 2010.Het was een raar jaar, dat eigenlijk begon met een einde.Het was een beetje zoeken dit jaar, zoeken hoe ik wil leven, maar als ik de eindsom maak is dat allemaal nog goed meegevallen.Eigenlijk ben ik best trots op mijn jaar, en wat het me allemaal bracht. Ik heb een betere jobinhoud kunnen bedingen, waardoor ik mijn werk nu écht wel graag doe, ik haal er voldoening uit, net als uit mijn blog trouwens.En via de blog ben ik terecht gekomen bij Knokke Actueel mijn eerste echte gepubliceerde artikel.Dat is het gevoel hebben dat je vooruit gaat .
Het was best ook een sportief jaar, zo was er de 3,5 km jogging op 1 mei, 2 strandlopen, de finishers triathlon en de tussen2feestenloop.Verder hebben we met de W.W. verschillende fietstochtjes en een gedeeltelijke Canadese Wandelmars meegedaan.De W.W. staat trouwens voor de Wilde Wijven, nog een cadeautje dat 2010 me bracht.Ik heb Flip Kowlier en Raymond van het Groenewoud mogen aankondingen, en Walter Grootaerts, Zornik en Axelle Red mogen interviewen.En ik heb terug eens op scène gestaan wat had ik dat gemist, het toneel is niet uit mijn hart te krijgen.Ik ben tante geworden van Henritje, alhoewel ik dat in mijn hartje ook al ben voor Mathis, Daantje en Simon.Ik heb vele nieuwe mensen leren kennen, waarvan er enkele echte vrienden geworden zijn.Ik heb ook veel mooipraters kunnen aanhoren, die mogen wat meer wegblijven in 2011 want aan mooie verhaaltjes heb ik geen boodschap.
En wat hebben we geleerd in 2010?Ik kan bijna alle schepenen opnoemen, ik weet nu wat Balanitis is, hoe ik me stijlvol kosher kan kleden, wat de gepaste outfit voor een zondagse fietstochtis, dat ik me moet ontschminken alvorens te gaan zwemmen, dat ik mijn bruinen zonder zon met mate moet gebruiken, dat je niet moet stoppen voor het rood licht tijdens een wedstrijd en waar de koelvloeistof in mijn auto zich bevindt. Wat ik nog niet geleerd heb?Opstaan en besparen op schoenen.
En wat mijn voornemens zijn voor 2010?Een beetje beter worden Beter in mijn job, in mijn schrijven, in het toneelspelen.Beter als vriendin, als dochter en als mens.
Kerstmis was Kerstmis.Dat blijft ieder jaar zo een beetje hetzelfde, in mijn geval is dat kerstavond bij de familie, dus veel eten en ietske minder drinken (op de één of andere manier deelt de familie mijn voorliefde voor rode wijn niet helemaal).Kerstdag spendeerde ik dan weer in het zeer goede gezelschap van Scarlett, Martini Brut en de DVDs van Sex and the City.Het was een luie dag, en ik heb ervan genoten.Het was trouwens nodig om goed te rusten, de dag erop ging ik namelijk de Tussen2feestenloop doen.
Voor wie de tussen2feestenloop niet kent dat is de plezantste loopwedstrijd van het jaar je mag je verkleden!Komaan verkleed lopen! Hoe zalig is dat niet?Echt iets voor mij dus weken op voorhand was ik al bezig met de voorbereidingen, in dit geval de juiste outfit uitkiezen.Om in de kerstsfeer te blijven ging ik als Engeltje, of ja, het was eerder een Bengeltje. Ik had mijn vleugels en mijn aureooltje en om het helemaal compleet te maken strooide ik regelmatig van die glittersterretjes in het rond.Dit in de hoop dat ik dan misschien wel de prijs voor meest originele loper zou kunnen wegkapen.Dat is mislukt, maar geen nood, volgend jaar komen we terug met een outfit die niet te verslaan is.
De voorbereidingen voor het lopen zelf waren echter niet zo gelukt tis te zeggen, ik had niets getraind, maar ja die sneeuw ook hé!Ik had dus wel verwacht dat ik zwaar ging afzien maar tot mijn eigen verbazing ging het eigenlijk héél goed.Zo goed dat ik meteen besliste om vanaf dan terug iedere week te gaan lopen.Tot hiertoe is dat nog niet gelukt, maar ja, de feestdagen zijn een rare periode hé!Mijn andere voornemens voor het nieuwe jaar zijn voor de volgende blog!
Kerstmis... dat is een drukke periode op het werk. Niet enkel qua verkoop, maar ook vooral om onze kerstkaartjes op tijd de deur uit te krijgen. Het was begin oktober toen ik voor het eerst het onderwerp op tafel gooide. Het was begin december toen ik de kerstkaartjes bij de drukker kon ophalen... 1600 kaartjes, die nog geplooid moesten worden en voorzien van een handgeschreven, gepersonaliseerde waardebon. Gelukkig dat de twee collega's zich bezighielden met de kaartjes, terwijl de baas en ik kerstcadeautjes verkochten. De week voor Kerstmis waren de kerstkaartjes klaar om op de post te gaan. Met een auto vol dozen vertrok ik dus naar het postverdeelcentrum... nadat ik enkele keren had gecontroleerd of mijn auto wel goed gesloten was (zie blog vorig jaar ;-) ) En het is gelukt... 1600 kaartjes op de post!
Ook bij de ouders draaide het rond kerstkaartjes... daar is de mama namelijk goed in. Al maanden op voorhand begint ze eraan, en er worden er maar liefst een dik honderdtal verstuurd. De mama krijgt graag kerstkaartjes, die worden dan netjes tentoon gesteld en iedere dag geteld. 'We hebben er maar liefst 9 gekregen vandaag!' riep de mama uit. 'Dat brengt het totaal dan op 78 tot hiertoe'. Vervolgens worden alle kaarten nogmaals geteld 'Ja, het zijn er 78! Wanneer ga jij trouwens aan je kerstkaartjes beginnen?' vroeg de mama vervolgens. Oh jee... mijn kerstkaartjes. Ik had ze al gekocht, maar was nog niet aan schrijven toegekomen, vooral ook omdat mijn lijst met geadresseerden niet meer zo up to date is, en ik er een klein beetje tegen opzie om op ieder apart kaartje mijn nieuw adres te noteren. Maar ja, dan denk ik maar... zo nieuw is dat adres nu ook weer niet, ik woon hier tenslotte al bijna een jaar, het wordt dan misschien wel eens tijd om alle contacten daarvan op de hoogte te brengen, samen met de verzekering dat 2011 een mooi jaar zal worden!
Ik heb me nogmaals overslapen deze week... overslapen omdat ik de avond daarvoor een nogal zéér gezellige vergadering had. We kwamen met ons werkgroepje van de gezinsbond samen om een draaiboekje voor het Detectivespel samen te stellen. En vermits we dit in beperkte kring van 3 doen, gaan deze vergaderingen gepaard met heel wat gebabbel tussendoor, en heel wat wijn achteraf. Een zalig einde van een gezellige dag, die begon met een peperkoekenhartje van een klant die ik op mijn bureau terugvond. En ik die bang was dat de dag gestresst ging beginnen omdat ik wat later was. Inderdaad... de dag daarvoor had ik me ook al overslapen....
Het overslapen wordt helaas een beetje een gewoonte. Het doet pijn als de wekker gaat, blijkbaar zoveel pijn dat mijn onderbewustzijn hem helemaal alleen kan afzetten. Gelukkig werd ik nog net op tijd wakker door een berichtje... eentje met goed nieuws. De rolverdeling van toneel is namelijk gebeurd en er is een rolletje bij voor mij. Het jaar zal dus zeer goed beginnen met de voorbereidingen van ons nieuw stuk, en dat terwijl we nog steeds in de roes van het vorige stuk zitten. Het toneel is namelijk de grote schuldige waarom ik nogal afwezig was. Ik weet het... de blogjes staan op een laag pitje. Maar mijn grootste passie ligt nog steeds bij het toneel, dus af en toe moet het schrijven even plaats maken. Het was weer een zalige toneelweek... iedere avond repetitie of voorstelling. De hele week denk je enkel maar toneel, het is niet mogelijk om me dan nog op iets anders te concentreren. Het is dan uitkijken naar de avond, als we terug samenkomen met onze toneelgroep. De spanning in de 'Green Room' voelen groeien, als iedereen samenkomt om zich klaar te maken, geconcentreerd in zijn rol, om nadien samen op scène het beste van zichzelf te geven. Je voelt de samenhorigheid, het groepsgevoel dat er heerst, iedereen wil er gewoon 3 fantastische voorstellingen van maken. En nadien de ontlading... het feestje dat er al de hele week zit aan te komen en ondertussen al berucht geworden is. En deze keer was het niet minder... de week werd afgesloten door de traditionele lunch, waarop iedereen met kleine oogjes, nét iets te laat toekomt. Een zalige week.... waar we weer naar kunnen beginnen aftellen. Op 31 maart en 1 en 2 april spelen we opnieuw... en euhm.... ticketten kan je bij mij al bestellen! ;-)
'Ah.. ben je terug boven water?' vroeg de mama toen ik haar nogmaals belde deze week. Hmmm het was misschien inderdaad een tijdje geleden dat ik nog iets van me had laten horen, alhoewel ik voldoende berichtjes had verstuurd, telkens met dezelfde boodschap 'Ik bel je straks als ik thuis ben'. De reden waarom ik dat nooit werkelijk had gedaan was gewoon dat ik haar niet wou wakker maken. Het was een zware week, die eigenlijk al 10 dagen geleden begon toen we met de WW op stap gingen (ons vrouwenclubje, waarvan de WW staat voor 'Wilde Wijven', 'Weeral Weg', Witte Wijn' en 'Wulpse Wortels'). We gingen naar de Wok in Brugge, ja hoor natuurlijk op die dag dat er daar ook karaoke is. Wat was het weer een zotte bende... Iedere keer weer lachen. En deze keer ook veel eten, en dansen en natuurlijk al een klein beetje de carnavalsfeer aanhalen.
De volgende dag stond in het teken van Sinterklaas. Zoals jullie weten had ik me opgegeven om met de gezinsbond mee te gaan als Zwarte Miet. Ook deze keer was mijn lijfspreuk van toepassing 'It's all in the outfit!' Enkele uurtjes op voorhand begon ik dus met de grote voorbereidingen. Zorgvuldig bracht ik al dat zwart aan, trok ik mijn pak aan en zette mijn pruik op, nog een beetje rode lippenstift om het af te maken en ik was er klaar voor. We vertrokken op ronde, langs alle gezinnen. Dat heeft wel iets... zo overal binnenkomen, bij de mensen thuis, en zien hoe ze, ieder op hun eigen manier, Sinterklaas vieren. Het eerste gezin bijvoorbeeld... zij leken ons helemaal niet te verwachten, we kwamen daar gewoon binnen in de keuken terwijl men aan het eten was, ze hadden zich notabene zelf ingeschreven. Er was zelfs geen troon voorzien... komaan... geen troon voor de Sint! De volgende gezinnen waren gelukkiger heel wat gastvrijer. Huizen versierd met slingers, kindjes verkleed als Zwarte Piet, zelfgebakken koekjes en een goede fles wijn voor de Pieten. Now we're talking! Dit was best voor herhaling vatbaar... ware het niet dat je nadien nog dat zwart terug moet verwijderen... 's Avonds was het tijd om mijn toneeltekst nog eens te bekijken en me al voor te bereiden op een weekje toneel. Daarover meer in een volgend blogje!
Pfff het is nogal wat met dit winterweer. Pas op, ik hou wel van sneeuw, zalig mooi, romantisch en lieflijk.... tot je er met de auto doormoet natuurlijk. Toegegeven, bij de eerste sneeuwval was ik opgetogen. Eindelijk weer om mijn nieuwe witte snowboots te dragen! Ik had mijn sneeuwoutfit namelijk al helemaal in gedachten. Helaas had ik er ook maar één voorzien, en het is nu al een week aan het sneeuwen. Was er maar een manier om te weten of de rest van de winter ook zo zal zijn, dan weet ik of het een investering waard is.
De kennis twijfelt niet, hij is 100 % zeker dat het een strenge winter zal zijn, hij 'voelt' dingen aan en is zich al van voor de zomer aan het voorbereiden. Volgens hem zullen er velen de winter niet overleven, iedereen die niet voorbereid is zal moeten hopen op het beste. Dat liet hij me vorige week dan ook weten in een berichtje. 'Zorg ervoor dat je sneeuwkettingen en een overlevingspakket in je auto hebt liggen als je blijft pendelen. Wacht niet tot je in de gracht ligt om dat te doen.' Ok, dat berichtje bezorgde me dus koude rillingen, alsof het een voorteken is. Ik besloot om er niet op te reageren, maar iets later had ik hem toevallig aan de telefoon. 'Heb je mijn berichtje gehad? Heb je sneeuwkettingen?' 'Sneeuwkettingen? Maar we zitten hier in België! Niemand die met sneeuwkettingen rijdt' 'Zorg ook voor voldoende dekens in je auto, anders ga je nog vele uren afzien in je auto!' Ok, nu had ik er echt genoeg van, mij zo de stuipen op het lijf jagen... 'Stop met dat wintergedoe' riep ik uit 'We hebben ieder jaar een winter en we hebben het altijd al overleefd. Geloof me, we zullen de winter overleven! Het enige dat je daarvoor nodig hebt in je auto is een gsm, en misschien een fles wijn om het wachten aangenamer te maken.' Dat laatste was een grapje, ik weet wel dat je niet mag rijden en drinken, dan mors je teveel!
Een dag later begon de sneeuw.... En mijn god wat is het toch ergerlijk als mensen bewijs krijgen van hun gelijk terwijl je wéét dat ze geen gelijk hebben. Ik zal de winter overleven, ik doe er dan misschien wat langer over om tot in Antwerpen te geraken, maar ik geraak er wel... heelhuids!
Zaterdag ben ik voor de allereerste keer naar jullie bal geweest. Eerst en vooral, wil ik even zeggen dat ik me schitterend geamuseerd heb! Dankjewel daarvoor! Toch heb ik enkele opmerkingetjes waarmee jullie misschien rekening kunnen houden naar volgend jaar toe. Ik vond het er namelijk een klein beetje te donker, en dat is toch spijtig als iedereen zo mooi opgekleed is. Ik ben een eigenlijk wel een hele dag bezig geweest om me klaar te maken. Ik ben zelfs speciaal vroeg opgestaan om naar de kapper te gaan. Ik heb geïnvesteerd in een nieuw enveloppetasje en in nieuwe make-up, en ik heb heel de middag geoefend om eindelijk eens smokey eyes te kunnen aanbrengen. Een hele dag aan voorbereidingen... maar het was zodanig donker dat niemand er iets van zag! En zelf heb ik ook niet goed kunnen zien wat iedereen aanhad. Verder was het ook best wel vervelend dat er kleine spleetjes tussen de planken waren, ze waren namelijk net groot genoeg om met mijn hakjes tussen te vallen, waardoor ik regelmatig eens onderuit ging. Voor de rest was het enorm leuk, volgend jaar ga ik zeker terug!
Maandag was het de 15de november... Koningsdag. Dat weet ik omdat ik ooit, in een vorige job, het protocol van de stad Damme deed op alle feestelijkheden. En nog steeds, iedere 15de november gaan mijn gedachten even terug. Vandaar dat ik eventjes terug in de tijd duik en een dagje uit het verleden met jullie deel.
De Vaderlandslievende Plechtigheden, dat zijn de feesten voor de oudstrijders. Ze zijn dan ook, zo talrijk als maar mogelijk is, aanwezig. Ze kijken er weken op voorhand naar uit en de dag zelf zijn ze al vroeg wakker om zichzelf terug in kostuum te hijsen. Verder zijn er de politici en het leger (beiden iets minder enthousiast) en een occasioneel lid van de pers (occasioneel want men kan evengoed het artikel van vorig jaar gebruiken, het is toch ieder jaar hetzelfde). Doordat het ieder jaar hetzelfde programma is, is het uiteraard héél gemakkelijk te organiseren. Iedereen weet perfect wat ie moet doen, waardoor ik als verantwoordelijke er eigenlijk enkel en alleen maar verantwoordelijk moest uitzien. 'Once again, it's all in the outfit!'
In mijn meest verantwoordelijke outfit (grijs broekpak met lange grijze mantel) begon ik dus steeds aan de plechtigheden. Het eerste op het programma was het ophalen van de oudstrijders en hen begeleiden tot op hun stoel. Vervolgens deelde ik aan de commandant en de burgemeester mee waar ze moesten staan, alhoewel ze dit zelf maar al te goed wisten. En de trompetist werd meegedeeld dat hij na het 'Te Deum' eventjes op de hoorn moest blijven. Gelukkig wist hij zelf wat het 'Te Deum' juist was, want ik had het in al die jaren nog steeds niet door. Na de misviering was het tijd voor de speech van de burgemeester... mijn hoogtepunt, want die schreef ik zelf. Ik keek dan telkens gespannen naar de reacties van het publiek. Tot ik op een 11de november de burgemeester exact dezelfde speech als het jaar daarvoor hoorde opzeggen. Ik had de verkeerde speech doorgemaild... dat komt ervan als je het gewoon opslaat als 'Speech_11november'. 'Dit is een ramp' dacht ik en het sloeg aan mijn hart. Tot ik merkte dat NIEMAND van het publiek (hetzelfde publiek als het jaar daarvoor), noch de burgemeester zelf dit doorhad. 'Dit is echt een ramp' bedacht ik opnieuw. Hoe kan dit nu? In de speech had ik het over de ondertekening van de vrede, over de zware rol van de vrouwen tijdens de oorlog, waarbij ik verwees naar de nationale vrouwendag die toevallig ook op 11 november is. En NIEMAND herrinderde zich dit? Dit was echt een ramp! 'Mooie speech' zei de burgemeester me nadien. 'Ja, dat heb je me vorig jaar ook gezegd' wou ik antwoorden. Maar ja, wat niet weet, niet deert dus zei ik gewoon maar 'Dank u' 'Hebben we een andere bloemist?' vervolgde hij 'de bloemen voor de bloemenhulde zagen er precies wat anders uit.' 'Euh... nee hoor, dat zijn de bloemen die gebruikt worden voor de 11de november'. Zoals ik al zei... wat niet weet, wat niet deert. Wat deed het ertoe dat de bloemist vergeten was om bloemen te leveren, en dat ik de hele misviering lang gestresst alle bloemisten heb opgebeld (die allen gesloten waren). De bloemen die ik na de mis van het altaar heb genomen hebben dat perfect gedaan!
Wat is het toch een genot om met die mini te rijden! Zeker omdat het maar af en toe is dat ik de kans daartoe krijg, telkens een nieuw speelgoedje dat ik niet beu kan geraken, dat niet vervalt in de 'vanzelfsprekendheid'. Na het weekend wou ik de mini terug afgeven... er was maar 1 probleempje, dat duidelijk werd na een telefoontje van de bovenbuurvrouw. 'Vicky, je hebt je sleutels op de voordeur laten zitten'. Oh nee... daar horen de sleutels van mijn eigen auto, degene waar ik terug mee tot in Knokke zou moeten geraken dus ook bij. Gelukkig kon ik de mini nog een dagje langer lenen. Vrolijk reed ik ermee naar huis, terwijl ik meezong met de radio.
's Avonds had ik nog vergadering van de Gezinsbond, waar ik o.a. de PR voor doe. Onder andere want een andere taak is om op 4 december voor Zwarte Piet te spelen. Of ja, in mijn geval voor 'Zwarte Miet'. Hoe dan ook, ik zie het al volledig zitten. Sinds ik 'Zot van A' gezien heb ben ik dan ook al helemaal in de 'Sinterklaassfeer'. Ik zie mezelf ook al lopen op de Lippenslaan in mijn Pietenkostuum...
De volgende ochtend begon echter niet zo ideaal... ik had een platte batterij. Gelukkig was het van de auto! Blijkbaar hadden mijn lichten de hele nacht gebrand, zoals de buurman me vriendelijk meedeelde. Het werd dus een bewogen ochtend, na het wachten op Europe Assistance, moest ik me nog haasten tot in de winkel te Knokke. Daar moest ik naast enkele dozen met bustes moest ik daar ook een belangrijk zakje afgeven, hetgeen ik uiteraard door alle ochtendlijke commotie vergat. 'Hoe is het nu weer mogelijk?' dacht ik bij mezelf. Mijn verstrooidheid is soms wel grappig, maar vooral ook vaak frustrerend. Het probleem is dat je altijd maar te laat beseft dat je wat vergeten bent. Ah ja, anders zou je het niet vergeten hé. Gelukkig dat mijn eigen autotje zijn lichten automatisch aan en uitdoet. Zo zie je maar, de playmobiel past perfect bij mij... veel beter dan welke andere flashy, hip bakje!
