Maar toch was het een mooie dag. Medellin doorkruisen is niet prettig maar ook niet vreselijk. Het is een verademing als je daarna weer groen ziet. Het vervolg is om te beginnen het gewone recept ; een goede tweebaansweg met veel bochten en camions waar je moeilijk voorbij kan. Voorbij de afslag gaat het opvallend goed... tot we worden tegengehouden door een vriendelijke vrouw die ons vertelt dat de weg verder tot 5u is afgesloten. Dus rijden we 16km terug en een heel eind om, tot onder de piramide die je op de eerste foto ziet. Daar is de weg bovendien in redelijk slechte staat. Gelukkig is het landschap schitterend. We eten heel lekker op een kruising van twee wegen (je kan het niet echt een dorp noemen). Onderweg zien we nog een brug in aanbouw waarvan het middelste stuk nog ontbreekt. Als we een volgende col overkomen zitten we weer in koffie- en bananengebied. Rond Andes is het heel mooi. Op het hoogste plein staat een blauwe kerk en zitten er orchideeën in de oksels van de bomen. IJsjes worden hier door iedereen graag gegeten.

In Jardin, onze bestemming zie je dan weer geen koffieplant staan. Het is een vrolijk gekleurde gemeente die nog niet onder de voet wordt gelopen door toeristen. We doen een terrasje, ik drink een heerlijke aqua panela met gember en limoen, Frans laat zich de koffie smaken. Achter ons hotelletje staat een Christus op een heuvel. Een gehandicapte man legt me uit dat ik helemaal rond moet lopen en dat het zeker een half uur duurt. Geen tijd dus om van schoenen te wisselen, het is al half vijf. Stijl omhoog en naar beneden aan de rand van het dorp, een rivier over, en nog eens over tot ik het smalle stenen pad zie lopen voorbij een waterrad. Langs een boze hond en door een paardenwei.

Het water loopt over de stenen, het regende toen we toekwamen, ik probeer snel te klimmen. Hoger zijn er minder stenen en meer modder. Daar gaan mijn witte sneekers. Nu ben ik wel dicht bij mijn doel, dus kan het klimmen over een hoop stenen en een prikkeldraad er nog wel bij. Gelukkig zie ik wat verder het beeld staan. Net om 5uur kom ik er aan, de tijd die ik mezelf had gegeven om niet in het donker terug te moeten. Hier vergeet ik dan ook wat foto's met mijn gsm te maken, voor de blog gebruikt mijn camera heel weinig pixels. Naar beneden moet ik me goed concentreren op het pad. Ik haal dan ook pas opgelucht adem als ik voorbij de paarden, de hond en het bruggetje ben. Nu kan ik rustig mijn weg voortzetten.

Mijn schoenen zijn ondertussen gewassen met zeep, ik ben eens benieuwd hoe ze er droog zullen uitzien. Frans ligt tussen twee hoeslakens. Een bovenlaken hebben ze hier niet. Rare gasten die van Jardin of zijn wij raar dat we tussen twee lakens willen slapen.