5/09/2023 : Fiuminata- Nocera Umbra: De grens oversteken naar Umbrië
Hoewel ik mijn etappes heringedeeld heb kom ik nog steeds aan afstanden van 26 km en meer. Dus kan ik moeilijk veel later vertrekken naar mijn volgende halte. Doordat ik zelf koffie kan zetten is het opstaan veel plezanter om het ritueel met de mokka een heerlijke cappuccino op tafel te toveren. Ik zoek nog een slaapplaats voor vandaag maar gisterenavond waren al de interessante adressen van de website verdwenen en moest ik noodgedwongen deze morgen een plaats boeken. De tijd gaat snel vooruit en ik mag mij haasten om voor 7uur de straat op te zijn. Ik moet eerst terug lopen naar mijn/de weg en gelukkig is de weg neergaand en kunnen mijn spieren opwarmen. Vandaag kan ik al mijn beenspieren heel goed aanduiden. Snel ben ik weer in het ritme van het stappen en ik weet dat het nog best een paar kilometers gaat duren voor het zware werk zich aandient. Door een brok natuur langsheen de rivier, met haar zalvende geluid, glijdt de weg onder mijn voeten door. Eenmaal moet ik een kleine omweg maken door een dorpje maar ik denk dat dit bewust in de route is geschoven om de wandelaars/fietsers de kans te geven een bar te bezoeken. De volgende en laatste maal dat ik een brugje over moet stop de natuur en wordt de weg verharding. In het begin gravel en dat vind ik goed maar snel wordt het asfalt tot de top van de heuvel. Wel gemakkelijk want je hoeft niet na te denken waar je je voeten plaats. De lichte helling langs de rivier wordt hier al wat steviger en zal zo blijven tot er 2 kleine gehuchten in beeld komen hoog op de heuvel gemetseld. Wel mooi om naar toe te lopen. De weg kronkelt zich tussen de gebouwen door waar enkele boeren hout aan het sorteren en het opladen zijn. Verder is er hier geen activiteit en ben ik snel alleen met het asfalt, de bomen en de stilte. Dit voor een lange tijd, 2u30, want de enige auto die langsrijdt is de postwagen. Dus geweldig veilig om soms eens stil te staan op deze eindeloze klim en de longen te vullen. Als ik over een passo (col) kom is het voor mij nog niet gedaan want de weg kronkelt verder opwaarts tot een volgend kruispunt op een hoogte van 960 m. Hier zijn parkings aangelegd en 2 horecazaken lokken veel mensen naar de natuur, rust en vakantiegevoel. Op drukke dagen moet het wel een ander verhaal zijn met al die wagens die zich een weg banen op de soms smalle weg. Ik ben eindelijk over de top heen en kom in een enorme weide waar een karrespoor dat mijn weg is. Enorm groot en tamelijk vlak maar ik weet dat deze stille weidsheid van korte duur zal zijn want ik heb maar weinig kilometers meer om Nocera Umbra te bereiken. Waar ik de grens tussen Marche en Umbrië ben overgestoken weet ik niet maar het gevoel dringt zich op dat dit een andere wereld is, toeritischer. Ik moet een tijdje door een aanplant dennenbos lopen waar de beheersbaar hellingsgraad blijft wat goed is daar vanop kruispunt met de horecazaken de weg gravel is geworden en het nu zaak is niet te struikelen over een niet opgemerkte steen. De weg wordt veel steiler als de gravel stopt en de verse asfalt de duik naar de stad overneemt. Vers want ook hier ruik de teer nog en is zwart nog zwart. In een bocht moet ik plots stoppen want ik kan hier de stad mooi zien liggen in het landschap. Steil is het nu wel en ik besef dat deze zijde beklimmen een andere klus zou zijn geweest. Een paar haarspeldbochten maken het de voertuigen moeilijker hun snelheid te houden en zodoende is ook deze weg voor mij veilig. In de verte hoor ik al meer verkeer en plots sta ik er midden in. Veiligheid weg en er komen tientallen voertuigen langsheen gereden maar het is van korte tijd en afstand. Ik loop de stad in via een groen plein met de meeste handelszaken gevestigd. De klokkentoren heeft de middag afgeroepen en ik kijk rond om iets te kunnen eten maar blijkbaar is er niet veel en wat er is meld gesloten. Ik loop de kleine steegjes omhoog naar de Duomo maar kan nergens leven bekennen. Een heel mooie en verzorgde stad maar op een kerkhof zie je meer beweging. Ik loop snel de kerk in hopend op een stempel maar ook vandaag zal het niet lukken. Via kleine steegjes/trappen ben ik snel terug op het plein en ga nu opzoek naar de B&B waar ik geboekt heb. Blij aangekomen te zijn kan ik nu voor het eerst deze morgen mijn rugzak neerzetten. Hier is niets en ik stuur naar huis het bericht aangekomen te zijn in het hol van Pluto. Gelukkig heb ik steeds iets te eten bij en kan brood, kaas en een restje wijn de lunch voor deze middag zijn. Mijn gastheer had mij een koffie en een paar plakjes cake aangeboden en deze laatste zijn mijn dolce geworden. De gastheer had mij aangeboden om mij naar de stad te brengen om 19 u om daar iets te eten maar ik wou vroeger omdat op het plein een gelateria had opgemerkt en de enige in kilometers omtrek. Ik koppelde een paar noodzaken aan elkaar en wou ook de sfeer opsnuiven terwijl ik van een lekker ijsje genoot. Ik dus weer op stap voor en zoetje en zout je voor de avond. Het weer is de laatste dagen fantatisch wandelweer maar op het plein koelde het snel af en kon ik niet blijven zitten. Ik niet alleen want Italianen zijn nog sneller om hun matje te lichten. Ik eet een snelle hap en loop terug om mijn dag af te sluiten achter mijn tablet. Morgen Assissi waar het bij het graf van Franciscus nog kouder zal aanvoelen, in mijn hoofd.
3/09/2023 : San Severino Marche - Samerino : bergop in de bossen
Na een goede nacht ben ik wakker om 5u30. Prima want ik heb gevraagd te kunnen ontbijten rond 7u. Ik maak mij klaar en breng mijn rugzak al naar beneden om onmiddellijk te kunnen vertrekken en zie dat de koffie al op tafel sta. Zonder mijn speciale outfit betreed ik de ridderzaal en ontdek een groots ontbijt. De zusters zullen medelijden met mij gehad hebben dat ze voor 2 personen voorzien hebben maar de kleine man kan zoveel voedsel niet aan. Ik nuttig wat ik nodig heb en maak me verder klaar genietend van mijn koffie. Het voordeel van de lastige bergop uit de stad gisterenavond is dat ik nu op de heuvel kan aflopen naar de Porta Roma waar ik mijn weg terug moet vinden. De spieren zullen dan wel opgewarmd zijn. Het eerste beeld dat ik neem vandaag is sprekend voor de mooiheid van de omgeving, een dame die boven de vestingmuren uitkijk naar de omgeving in de zondagse stilte. Ik moet eerst onder de vestingsboog lopen om buiten de stad te zijn. Links ervan is een grote wasplaats te bewonderen met constant vers water. Aan de Porta Roma ben ik op het laatste stuk vlakke weg. Ik volg mijn GPX die mij snel de verandering van wegdek laat ontdekken. De gravel neemt het over van de asfalt en de laatste huizen geven aan dat wat ik al gisteren zag aankomen realiteit wordt en de weg opgeslokt wordt door het bos. Geen verkeer meer, juist natuur en een wandelaar. Een mountainbiker die voor mij de stad verliet is al uit beeld en het is nu stap bij stap klimmen. Fors want ik moet dikwijls stoppen bij een hellingsgraad van boven de 15 %. Het voordeel van het bos zijn het frisse, stille groen en de schaduw zodat het niet bakken en braden is, denk daar nog een fris briesje bij en de omstandigheden zijn heel goed. Het nadeel is dat er geen panoramaÿs meer zijn maar af en toe kan ik nog een glimp van de stad waarnemen tussen het groen. De nekspieren worden niet meer zo veel op de proef gesteld want ik moet mijn ogen richten op de weg om struikelstenen te ontlopen. Ik kan zo terugdenken aan feiten dat ik nog niet vermeld heb zoals de zonnepaneelvelden. Overal kan je er tegenkomen en sommigen zijn ook goed verstopt boven op heuvels zonder inkijk. Maar gisteren liep ik langs een weide waar ze ook zoÿn veld zouden aanleggen en stonden de paletten zonnepanelen zomaar voor het grijpen, juist het bordje ontbrak ´Self Service¡ . Een ander puntje dat ik al een paar dagen vergeet te melden is dat de wegen er voor 99,9% proper bijliggen, een verloren verpakking vergetend. Geen groot stort zoals in Puglia en dat doet het decor nog meer recht aan. Het enige dat als zwerfvuil zou kunnen bestempeld worden zijn koeienvlaaien waar je voor moet opletten. Op de wat vlakkere hellingen hebben ze toch de moeite genomen weilanden aan te leggen waar koeien vrij loslopen met hun kalveren. De enige fietser die mij voorbij reed had er blijkbaar last mee want hij stapte af voor enkele stenen te gooien terwijl als ik er aankwam ze voor mij een spurt trokken om uit de voeten te zijn. Na meer dan 1u30 bereik ik een Rifusio. Nu verlaten maar op aanvraag wel open om onderdak te bieden. Ik kan eindelijk mijn rugzak even afzetten om mijn fruit dat ik meegenomen heb in alle rust te nuttigen. Ik denk dat ik de top reeds bereikt heb daar ik een stukje afdaling gelopen heb maar niets is minder waar. De weg herneemt zijn stijgingscurve tot ik boven op een asfaltweg terecht kom. Hier neemt de Via Laurentana een andere weg maar ik volg mijn gestippelde weg, nu dalend over de straat. Het zwaarste werk voor vandaag is voorbij en daar er bijna geen verkeer is kan ik vrijelijk de hele weg gebruiken. Tussen enkele struiken kan ik Camerino zien liggen maar het is nog een eindje stappen. Hier heb je wel weer de landschappen met dorpen verstopt in het groen. Na meer dan 5 km dalen kan ik de stad goed zien met al zijn torenkranen ,getuigen van de aardbeving. Ik loop de stad in en de enige plaats waar het wat druk is kan alleen maar een bar zijn met een veel te kleine parking en veel te veel autoÿs waar het een gemanoeuvreer van komende en weggaande wagens is. Zondag en tijd om eens samen te komen bij een glas of koffie. Ik vind snel de straat waar ik moet zijn in de oude stad en kan om 11u30 aanbellen. Het duurt nog wel een half uur voor ik word ontvangen voor de tralie, deze orde is een gesloten orde die in afzondering leven. De draaitrommels zijn de beste aanwijzingen want daar komen de leken hun offers neerzetten voor de zusters en hun gebed. Maar vandaag is wel een grote uitzondering want de zuster is vergeten de elektriciteit op te zetten en dus moet ze haar kooi verlaten om de schakelaars om te zetten. Ik moet er wel armtierig uitzien want ze vragen mij of ik middageten moet hebben en dat wimpel ik niet af. Om 13 u moet ik weer aanbellen om mijn ´Schotel ´ af te halen en krijg ik onmiddellijk 3 zusters mee die van de gelegenheid gebruik maken even de vrije lucht op te snuiven. Niet zomaar komen ze buiten maar vooral om mij te helpen want ik kan alles niet dragen en ondertussen nog de deuren openen en sluiten want ik verblijf buiten de monastero. Ik word er op geattendeerd dat de diner om 19 u zal geserveerd worden. Ik had reeds gevraagd hoeveel ik moet betalen maar deze zusters spreken niet over geld maar ontvangen dankbaar een gave. Na het eten, slapen, douchen is het op verkenning gaan in de stad. Het meest imposante gebouw is wel de basiliek, grandioos voor zoÿn kleine stad. De rest is zo doods als iets temeer de mensen naar de vallei gevlucht zijn door het aardbevingsgevaar. Dus is er maar één plaats waar nog iets mooi te ontdekken valt en dat is de begraafplaats. Op een zondagnamiddag is het hier nog steeds een komen en gaan, ik ben in Italië maar nog steeds verwondert het mij. Na mijn wandeling door de stad maak ik mijn teksten klaar en hoop ze te kunnen posten vanavond.
2/09/2023 : Treia - San Severino Marche: Op weg naar mijn kasteel
Ik ben iets later gaan slapen daar ik het mooie moment wou rekken en wist dat ik mij deze morgen niet moest haasten want ik zou rond 8 u vertrekken. Mijn etappe van vandaag had ik gisteren met 1 uur ingekort. Ik maak mij een koffie klaar en typ al wat tekst bij een opkomende zon, het wordt weer prachtig en warm. Om 7u50 wuif ik nog snel een goede dag en ga op zoek naar mijn route, terug de akkers en golvingen bedwingen. Hier staan weinig eiken langs de weg en die zijn op mijn tochten de grootste bondgenoten met hun grote brede kruinen die voor schaduw zorgen. Na een uur stappen valt het mij op dat ik het grootste gedeelte van de weg al geklommen heb en ik zie het nog stijgen. De eiken schieten ter hulp en een waterkraan brengt soelaas als ik mijn hoofd onder de waterstraal kan houden en mijn petje stomdronken maak van koel water. De verfrissing blijft dan toch een tijdje duren. Ik heb opgemerkt in mijn roadboek dat er vandaag een dorpje/stadje op mijn route is. Met een beetje geluk kan ik een cappuccino scoren. Het landschap verandert stilaan van akkers naar bossen wat duid op minder goede gronden want weet dat de Italianen ieder stukje grond bewerken dat ze kunnen. De weg gaat eindelijk dalen maar dan wel heel hevig en van korte duur. Ik merk hier wel al mooier huizen zoals op droombeelden uit Toscane, betoverend gedropt in dit landschap, juist de wijnranken of olijfgaarden ontbreken om het plaatje compleet te maken. Als ik op de grote weg kom kan ik in een bar een bestelling plaatsen en even rusten bij een lekker cappuccino. Maar de weg stopt hier niet en ik zou graag voor 12 u aanbellen bij de zusters waar ik een overnachting geregeld heb en dus maar weer vooruit. Al de hele weg vanuit Portonovo kijk ik niet meer naar het uur omdat het ook niets bijbrengt en ik toch mijn einddoel moet bereiken en ook rust brengt bij het stappen. Ik reken 5km/u en iets bij voor de hellingen en dan bepaal ik mijn vertrektijd, einde nadenken. Iets buiten de dorpskern moet ik de hoofdweg naar San Severino M verlaten en een eind bergop gaan op een weg dat overgaat van asfalt naar gravel. Pas als de weg weer horizontaal loopt zie ik de insteek van de route. Ik moet nu de weg volgen op een brede heuvelkam in rust en weer, sorry, een mooi panorama rondom aanschouwen. Ik kan de hoofdweg volgen met zijn miniatuur voertuigen, huisjes , boerderijen en veel meer. Een gezellige weg die mij plots mijn einddoel doet ontdekken. Ik moet nu gaan dalen om de stad te bereiken. Het is een grotere stad in de vallei, een grote verandering met een kasteel boven op de heuvel. Ik bereik de stadskern waar het een drukte van je welste is, zaterdag marktdag, en de vele mensen die boodschappen komen doen. Ik volg mijn GPX die mij onder arcaden leidt die zwaar worden gestut. De aardbeving heeft hier ook lelijk huis gehouden. Het is een levendige stad dat ik later op de dag zeker wil bezoeken maar nu moet ik naar het klooster waar ik kan overnachten. Mijn GPX wijst mij de weg maar in een steegjes omgeving is het moeilijk de juiste weg te vinden. Ik volg toch de aangewezen weg en kom boven de stad uit, op het topje van de stad. Van het kasteel blijft alleen de toren over maar ik moet verder. Eindelijk bereik ik mijn einddoel van de dag. In de verte hoor ik klokken middag bimbamen, het slechte uur om aan te komen. Na lang aandringen geraak ik toch binnen maar ze verwachten mij niet en vallen plots uit de lucht. Ik wacht en enkele minuten later is het wel OK. De zusters worden al wat ouder en zijn niet meer proactief. Ik kan daar deze middag warm eten en dat kom mij goed uit. Om 12u30 schuif ik mijn benen onder tafel in een kleine ridderzaal van een burcht met muren van meer dan 1 m dikte, alleen voor mij gedekt. Rustig geniet ik van de maaltijd zonder internet want de golven kunnen onmogelijk door de dikke muren. Rust en gezond eten maken een mens gelukkig. Na de maaltijd de gebruikelijke werkzaamheden uitvoeren en dan rusten. Deze namiddag staat de planning voor de komende dagen en een bezoek aan de stad aangevinkt. Om de stad te bereiken moet ik wel 1 km naar beneden stappen en later ook terug naar boven wat een ander verhaal is. Het moet een prachtige stad zijn maar de aardbeving van 2016 heeft het mooie wat gesloten, voor instortingsgevaar, of achter stelling en doeken verstopt. Hier ook een heel aantal torenkranen die het panoramabeeld verstoren. Desondanks loopt heel mooie Piazza centraal vol met spelende kinderen, flanerende koppels en volle terrassen want het is de place to be. Met de zon en wat muziek blijven de mensen wel hangen. De muurtjes zitten ook hier goed vol met de habitués. Ik zoek een kerk voor een stempel maar de meeste zijn gesloten en ik zal bij de zusters moeten aankloppen. Ik dwaal wat rond en stap terug naar mijn nestje boven op de heuvel. Op tijd gaan slapen want morgen is het weer stappen geblazen. Ik heb de volgende 2 etappes herverdeeld in 3 kortere etappes want de afstand was telkens 29 km en in Pioraco is er heel weinig te zien, geen slaapplaats en zijn er dubbel zoveel hoogte meters als de vorige dagen. Dus .
1/09/2023 : Fillotrani - Treia : Zoektocht naar een slaapplaats
Ik heb gisterenavond lang naar een slaapplaats gezocht in Treia maar niets gevonden of het moest al een hele eind van de stad zijn en dan de prijzen! Dus ik smeedde een plan om op tijd te vertrekken en door te stappen recht naar de toeristische dienst waarvan ik de locatie al had opgezocht. Ik was voorbereid deze nacht buiten te moeten slapen als ik geen andere oplossing zou vinden, dus met gekruiste vingers vertrokken. Pas om 7u kon ik van een lekker ontbijt gaan genieten alleen voor mij. Ik had mijn schoenen al aan en dus was ik om 7u30 de weg op die langs het hotel ligt. Het moest eerst dalen worden tot de beek om dan weer te gaan klimmen. Van de voorbije dagen heb ik een stijve nek overgehouden, de uitzichten opnemend van links naar rechts en terug, maar na een paar minuten de bewegingen herhaald te hebben was het euvel weer weggewerkt. Van links naar rechts en soms eens achteruit kijken geniet ik met volle maten van de landerijen en plukjes natuur. Zoals ik al schreef was het dalen tot de beek maar hier hebben ze wel enkele liggers gelegd om autos over te laten en dus vandaag droge voeten. De weg is weer een grint weg die kronkelt door de landerijen. Ik wist op voorhand dat er slechts 1 zware beklimming zou zijn de vallei uit. Je zie de slang van ver liggen en dat geeft moed omdat ze niet zo lang lijkt. Spijtig voor mij maar de helling is in 2 delen en het tweede deel wel het steilt. Blij boven gekomen te zijn krijg ik wel een presentje in de vorm van een 270° panorama. Ik film niet graag maar nu kan ik de drang niet weg cijferen. Van hieruit zie ik Treia al liggen maar de planners hebben wel en grote bocht getekend om er te geraken, misschien doordat het niet anders kon door de niveauverschillen of het ontbreken van wegen. Mooi, maar ik klink misschien als een zaag met hetzelfde verhaal maar deze streek zou iedereen moeten bewandelen. De grint weg wordt een spiksplinternieuwe asfaltweg, je kan er nog de verlammende teer ruiken, dat lekker loopt en niet van die rollercoaster allure heeft. Ik mag vrij laveren want er is geen verkeer en dat is zalig. Ver weg zie ik een vervallen kerkje staan dat herinnerd aan lang verleden tijden. Ik loop nog steeds met mijn smartphone in de hand want de wegwijzers zijn dikwijls niet aanwezig. Gelukkig zijn het regelmatig wegen die logisch lijken en ook zo uitgestippeld zijn. Veel uitzichten wel, maar voor de rest weinig animo buiten boeren die aan het ploegen zijn en hier of daar een wandelaar, jogger die zijn rondje loopt. Op één van de kruispunten merk grote panelen voor de Via Laurana die de mensen naar Rome moeten leiden maar ik zie geen wandelaars/ pelgrim. Ik blijf toch maar wijselijk mijn GPX volgen en loop letterlijk naar een immens zandkasteel. Ik nader de stad en als ik nog eens controleer merk ik dat ik toch een verkeerde afslag heb genomen, gelukkig een kortere route. Via een iets drukkere invalsweg bereik ik de stadspoort. Hier is de hellingsgraad nog wat hoger maar het resultaat is dat je sneller op de Piazza bent. Ik neem bewust de kleinere steilere steegjes die heel romantisch overkomen met wat kleur van bloemen en planten. De zon schijnt en dan stralen de bakstenen extra kleur wat zon stad veel mooier maakt. Ik herinner mij nog goed eergisteren en dan is het vreugde element immens verschillend. Het doel van de dag was zo snel mogelijk de toeristische dienst bereiken en om 11u30 kon ik rugzak neerzetten. De zoektocht kon beginnen en de man die de dienst vertegenwoordigde nam zijn taak serieus. Ik vroeg naar een slaapplaats zo dicht mogelijk bij de stad en mijn weg. Het was even zoeken maar we vonden een plaats aanstippen. Door de telefoon hoorde ik aan de stem dat de slaapplaats bij een oudere dame zou zijn, heel goed, en de prijs viel best mee. Dus ik stemde toe maar het betekende dat ik nog 5 km zou moeten stappen. Ik heel blij en mij haasten naar de kerk om de hoek voor een stempel maar dat lukte mij niet. Een filmploeg, wel 30 man, had de sacristie ingepalmd voor weet ik wat. Dus ik terug naar mijn helper die mij een stempel van een associatie dropte in mijn boekje. Weer vertrek ik want ik had een cafetaria/kantine genoteerd dicht bij het centrum maar die vond ik niet, dus terug. Ik wijs mijn redder op het probleem maar na enig onderzoek blijkt de zaak gesloten. Veel informatie op de site van de toeristische dienst zijn achterhaald en zo blijft in de kern van de stad weinig leven over. Er rest mij niets anders dan de filmploeg wat treiteren met het nemen van enkele beelden, een panoramafilmje op de Piazza en verder te trekken op zoek naar mijn slaapplek. Gelukkig is het grootste deel van de weg dalend want bij de minste beklimming krijg ik een alarm kreet van mijn kuiten. Als ik gewoon kan doorstappen is het wandelen te doen maar eenmaal gerust is het een ander verhaal. Ik heb mijn gestel in overleving modus gezet en wandel robotmatig in de middagzon naar de plaats. Na enig zoeken wil ik raad gaan vragen en blijkbaar ben ik op het juiste adres en word ik verwelkomd door een oudere dame die frans spreekt. Mijn dag kan niet meer stuk en als ik dan de kamer ontdek is de providence aanwezig. Ik had nog niet warm gegeten en dus vroeg of ik s'avonds kon mee eten maar dat was een probleem waar ze snel een oplossing voor aanbracht. Ze zou mij naar een supermarkt te brengen voor de nodige inkopen. We spreken af om 18u30 en gaan op pad. Ze verteld me tijdens de rit dat het gebied ook onderhevig is aan aardbevingen en toont mij diverse gebouwen die getroffen zijn. De organisatie is dat zij ergens een afspraak heeft en mij terug oppikt om 19u40 en ik vraag haar mij af te zetten aan een gelateria, voor mijn dessert , en dat ik dan terugloop naar de winkel voor mijn aankopen en daar wel wacht. Zo gezegd en gedaan en dus moest ik vandaag eten zoals de Italianen om 20u. Het is een mooie zachte avond en ik geniet van de rust, de plaats, het eten en nadien van de sterrenhemel. Geen televisie vandaag want ik kan met moeite bellen maar alleen zaligheid dat ik zelf moet creëren. Ik vraag de mevrouw de buitenlichten te doven om de open hemel nog meer te kunnen aanschouwen en dat lukt gedeeltelijk door het felle licht van de maan, maar voor mij is het weer een dag hoog op mijn mooiste dagen lijst.
31/08/2023 : Osimo - Fillotrani : Fantatisch wandeling door panorama's
De nacht heeft zijn rust over mij gestrooid en het was een goed poedertje. Ik ben op tijd wakker want wil niet hetzelfde scenario van gisteren. Ik maak mijn rugzak klaar, ga ontbijten in een bar wat verder in de straat en kan de deur dichttrekken om 6u45. Snel nog even de kerk in voor een kruisteken en ik ben de straat op. Van een ander verhaal want de eerste kilometers zijn dalen, en hevig, vlak en rustig. Ik kan in de verte al de volgende steden herkennen op de heuvels maar naar de welke ik vandaag loop kan ik niet raden. In het dal moet ik de drukste straat van de dag oversteken en dan blijft er allen stilte en het gekwetter van de zwaluwen over die rond mij fladderen. Het is en blijft vlak en ik zie op mijn GPXtrace dat ik een tijdje langs een rivier/beek moet wandelen en die oversteken. Zalig en het weer zit mee, schoon blauwe hemel en niet te warm. Zo wil ik het iedere dag. Groot is mijn verbazing als ik plots oog in water (oog) sta met de gezwollen rivier, gezwollen beek, door de regens van de voorbije dagen. Ik schiet in de lach want op al mijn wandelingen heb ik nog nooit een rivier moeten oversteken al waddend. De schoenen en kousen uit en dan maar oversteken, denkend aan het kiezelpad jaren geleden. Even stilstaan voor fotos en dan verder met propere frisse voeten. De wandeling gaat verder over grint wegen die doen denken aan de Strada Biance in Toscane. Je zou kunnen denken in Toscane te zijn met glooiingen en vergezichten. Ik zou constant beelden kunnen schieten maar ik moet ook vooruit. Eindelijk merk ik de eerste wegaanduidingen van deze route maar vertrouwen doe ik ze nog niet. De weg kronkelt verder omhoog en omlaag wat de panoramas voortdurend doet veranderen. Ik merk veel verlaten panden en de boeren die er nog zijn hebben grote boerderijen met veel materiaal. De oogsten zijn voor het grootste deel binnen, buiten de zonnebloemen, en een groot deel van de akkers zijn al omgeploegd, klaar voor het komend seizoen. Ik geniet ten volle van de wandeling en ben snel op mijn eindpunt. Ik tik mijn verblijfplaats in mijn GPS en ga op zoek naar de plaats rond kijkend waar ik kan gaan eten of boodschappen kan doen. Iets voor 12 u kan ik inchecken en ik heb geluk want ik kan er op de middag ook eten en du zit ik een halfuur later aan tafel met de kleine mannen uit de streek, voor hun water maar ik krijg wat wijn. Het smaakt lekker en met een tevreden maag ga ik eerst mijn was doen voor ik even de wereld verlaat voor een zoete siësta. Ik heb nu tijd en maak eerst wat teksten voor mijn blog maar wil ook terug naar de stad die ik op de middag snel doorgelopen ben. 3 zaken zou ik graag gedaan Zien op mijn wandeling. De eerste is niet altijd gemakkelijk maar met een dosis geluk kan ik meestal mijn stempel voor mijn boekje bemachtigen. En nu ook weer. Ik stap de eerste kerk waar ik langsloop binnen en er zit een oude man alleen. Ik kijk hem aan en merk zijn pastoor bolletje op. Ons gesprek begint moeizaam en plots begrijpt hij mij en vraag me hem te volgen de straat over naar het secretariaat. De stempel wordt gedrukt, de lichten gaan aan in de kerk en mijn eerste opdracht vervult. De twee volgende punten zouden een makkie moeten zijn maar het lukt mij niet een gelateria noch een bakker te vinden. Hoewel het een mooie stad voor de omgeving is, storend over de weide achterland is ze in de kern dood, weinig handel, slecht enkele banken waar de mensen naartoe komen voor geldafhalingen. Gelukkig heb ik op mijn terugweg een superette waar ik brood en yoghurt kan kopen. Er blijft mij voor vandaag niets over dan een slaapplaats voor morgen zoeken wat mij moeilijk lukt en op tijd gaan slapen.
30/08/2023 :Portonovo - Osimo : Van de waterlijn vertrekken, recht voor de kliffen.
Het is altijd spannend een nieuwe route te starten. Vandaag iets meer daar ik aan het station de bus moest nemen die mij naar Portonovo zou brengen. Spijtig genoeg moest ik wachten tot 7u35 om te kunnen opstappen voor mijn rit. Tijd genoeg om te ontbijten maar ook stressig om het lange lang wachten want ik ben reeds op van 5u. De rit naar de startplaats is mooi en snel kan ik de zee bewonderen. De afdaling naar Portonovo doet mij bedenken dat dit de enige weg zal zijn en ik deze weg zal moeten oplopen binnen heel korte tijd. De bus dropt mij op de Piazzate van Portonovo, het enige keer punt en eindpunt. Een bar en tabacchi zijn de enige zaken die stand houden in dit kleine gehucht de rest zijn enkele stranden waar mensen komen voor een dag. Ik stap uit en ga op zoek naar de Chiesa voor een foto van het startpunt van deze route en misschien als summum, een stempel. Niets van dat alles, ik sta voor een gesloten poort en kan onmogelijk de kerk bereiken. Van een romantische start gesproken. Ik vertrek dus van de waterlijn om 8u 45 tussen de parasols dat beter paraplus zouden zijn want het regent licht. Ik begin te stappen via een wandelweg terug naar de Piazzeta en verder de klif opkruipend. Gelukkig is het gestopt met regenen en heb ik dat verstikkend gevoel niet van in een plastiekzak opgesloten te zitten zweten. Mijn eerste uitdaging van de dag is wel indrukwekkend want tamelijk steil en 1u30 lang klimmen vooraleer ik mijn voeten weer iets wat horizontaal op de wereldbol plaats. Ik denk dat het de eerste keer is dat de start zo hellend is geweest maar de beloning van het panorama doet alle inspanningen vergeten. Eenmaal dat ik de hoofdwegen achter mij kan laten en de stilte de omgeving overneemt keert de rust terug. Mijn eerste stadje dat ik moet oplopen is Camerano. Oplopen is het juiste woord want na een wandeling door een stuk natuurgebied, afdaling naar een beekje en een jungle bezoek door de bramen kom ik aan de helling die mij naar het stadje moet brengen. In mijn hoofd gaan de arcodeons spelen want volgens wat ik gelezen heb is de arcodeon ontstaan in deze stad maar buiten een vioolrepetitie heb ik niet gehoord of gezien. Aan de ene kant op tot aan het topje om te trachten een stempel te bemachtigen in een kerk, en dan weer dalend. Een koffie kan ik er niet bestellen want de enige bar liep ik voorbij dromend van een cappuccino op de piazza. Niets hiervan maar in ruil wel mooie panoramas waar zelfs de Italianen zich de ogen uitkijken. Alles draait hier rond hun Cave, ondergrondse gangenstelsel waar destijds de kalksteen werd ontgonnen voor gebouwen op te trekken en er een gruyère kaas omgeving heeft achtergelaten, dat nu ontgonnen wordt als toeristische attractie, maar daar heb ik weinig tijd voor. Ik kan hier weinig doen, zelfs geen fotos nemen want de stad is één en al bedrijvigheid voor aankomende feesten. Dan maar de steile afdaling aanvatten die me al een beeld geeft van het pad voor de komende uren. Ik moet eerst een commerciële en industriezone oversteken met bijhorende autosnelweg en spoorweg, dat zich in het dal bevind vooraleer ik naar Osimo toe kan stappen, die in de verte ligt te blaken, net een kaartenhuisje . Daar het middag wordt en ook drukker op de wegen is het ook meer uitkijken want vele mensen komen winkelen in de commerciële zone en keren terug rond de middag, de siësta is hier ook heilig. Ik ga de laatste uitdaging van de dag aan en gelukkig is het niet te warm. Ik kan na een fikse helling de stad inlopen maar voel zo dat de energie opgeraakt. Ik heb een slaapplaats kunnen regelen bij de paters die het heiligdom beheren van St Jozef van Copertino maar het is al 13u30 en nu moet ik eerst eten. Net voor de ingang van de basiliek struikel ik en val op de grond mijn elleboog bezerend. Gelukkig is er een toeriste die mij ter hulp schiet en mij helpt de bloeding te stoppen. De stad gaat slapen en ik kan toch nog ergens iets te eten krijgen en wat rusten. Om 15u30 kan ik eindelijk mijn rugzak neerzetten, mij douchen, verzorgen en rusten. Om 17u beslis ik even naar de stad terug te keren en sta al buiten als ik zie dat het regent, dus even wachten. Ik heb geen beeld van de stad kunnen maken en beslis via een binnenweg de trappen op te lopen tot het centrum, een eindje stijgen maar het lukt tussen de druppels door. Nu zie de stad er nog droeviger en verlaten uit maar ik kan schuilen om naar huis te bellen. Wachten helpt niet en dus ga ik terug, een paar beelden opgeslagen, een stempel in mijn boekje en een telefoontje naar huis rijker. Ik ben moe en doe niets meer buiten wat televisie kijken en mijn dag van morgen voorbereiden. Als ik om 21u45 mijn toestellen in het stopcontact ga steken hoor ik muziek uit de kerk. Ik luister even en ja, door de venster zie ik dat er is een misviering bezig met orgel, gezang en alles wat er hoort te zijn. Ik heb al veel gezien in Italië en toch blijft het mij verbazen. Waar in de wereld zijn er nog missen om 22u s'nachts ?
29/08/2023 : Ancona - Ancona : Op zoek naar een kelder
Ze hebben mij niet moeten wiegen gisterenavond, ik viel zo in slaap. Het was warm op de kamer maar de ventilator deed zijn werk en verfriste de ruimte voldoende voor de nacht. Deze morgen voorbereidingen getroffen en al een eerste tekst geschreven zodat ik niet te vroeg de straat op ging. Eerst moet ik de bushalte gaan verkennen en dat was al niet simpel maar een buschauffeur wees mij de weg. Punto uno in orde. Dan maar naar de stad gaan opzoek naar herinneringen van misschien 10 j geleden toen we, Roel en ik, op uitnodiging 2 dagen naar Ancona zijn gekomen om een tractoren fabriek te bezoeken. We zijn dan ook met de groep in de stad gaan eten en dat was nu een uitdaging om die plaats terug te vinden. Toch een mooi item om te gaan ontdekken en zo ook de stad te verkennen. Een stad inlopen is meestal niet mooi maar hier is de zee en haven met zijn activiteiten en dat verschilt. Het is nog steeds niet mooi maar het beeldje door mijn kijkers verandert constant. De ene ferry legt aan terwijl iets verder de vissersboten liggen en het is een komen en gaan van voertuigen wat nooit verveelt. Het lijkt op een miniatuuristad, maar dan echt. Ik kan uren blijven staan maar mijn maag knort en ik zoek een bar op voor de colazione, mijn ontbijt. Ik ben tamelijk vroeg in de stad en zou zomaar alle winkels kunnen open toveren maar die kracht heb ik niet en ik zwerf zowat straat in en uit op zoek naar een nachtbeeld van een plein waar dat restaurant dichtbij gelegen was. Dat was wel de enige aanwijzing dat ik had en ook dat het er droevig uitzag, dat beeld. Wat wel al open zijn dat zijn de kerken. Ik loop een kerk in waar een zuster en een leek het altaar aan het klaarmaken/opkuisen zijn. Die kerk is gelegen aan een plein maar dit plein is het niet want veel te levendig en bomen, nee past niet in mijn flits. Ik ga verder op zoek naar mijn plein met op het front een hoog gebouw met een beeld ervoor. Drentelen over de kasseien bereik ik een ander plein met een groot beeld en een kerk op de kop. Het is nog steeds vroeg, 9u, maar ik stap al mijn tweede kerk binnen. Het eerste beeld dat ik ontmoet maakt mijn dag goed, het Kind Jezus van Praag. Niet zo mooi als het origineel maar zijn pakje is heel mooi. Hij knipoogt naar mij als ik aan nonkeltje denk en zijn hulp oproep voor het volgend avontuur. Ik loop de kerk rond en zie iets bewegen in een biechtstoel. Ik loop er naar toe en merk dat en priester zijn brevier aan het bestuderen is. Het beeld is zo mooi dat ik vraag of ik een foto mag nemen en krijg zijn akkoord. Na het maken van de foto spreekt hij me aan en zegt dat hij toestemming gaf voor fotos te nemen maar niet van hem. Spijtig genoeg was het beeld al vastgelegd. Als ik buiten stap loopt mij een jonge man voorbij die gaat biechten, bij ons niet meer aan de orde. Nu ik het plein oversteek en de parasols van terrassen weg denk, ben ik bijna zeker dat het dit plein is waar ik naar zocht. Punto due afgevinkt. Nu zoeken naar het restaurantje en klaar is kees. Maar dit is niet zo eenvoudig daar ik mij herinner dat we in feite in de kelder hebben gegeten. Heel mooi ingericht en gezellig. Ik dan maar de steegjes naast het plein inspecteren maar vind niet wat ik zoek. Een pijltje wijst me de weg naar de kathedraal die op het hoogste punt gebouwd is en dus moet het van daaruit een mooi panorama zijn over de zee en de stad, een klimmetje meer dan waard. Op het St Franciscus plein, met kerk, trekt een klein poortje, deurtje, mijn aandacht, het sluit een steegje af en voorkomt ongevallen daar het steegje een steile trap is. Mooi opgelost en toont ook het hoogteverschil in de stad aan. Ik loop toch de kerk in maar deze is kaal. Wat ik in de voorgaande kerken gezien had en hier ook was een grote ruimte die afgesloten was met een gordijn. Dat wakker mijn nieuwsgierigheid al een paar keren aan en nu wil ik toch het geheim ontdekken. Ik kijk eerst opzij en ontdek een kerststal, verstopt. Ik duik onder het gordijn en ontdek een mooie kerst tafereel. Snel een foto maken en alles terug zetten zoals het was, mijn deugniet moment van de dag. Ik loop verder naar de kathedraal en zie links een bar/restaurant/feestzaal vaneen zelfde eigenaar. Ik piep binnen en herinner mij beelden. Ik ben niet zeker maar dit zou weleens de plaats delict kunnen zijn van enkele jaren geleden. De kelder kan ik moeilijk bezoeken maar ik ga het eens opzoeken op Google. Nu loop ik door het oudste gedeelte van de stad met stenen op elkaar gestapeld door Romeinen, dus 2000 j oud. Als ik het plein voor de kathedraal betreed is het uitzicht geweldig. Ik zou hier blijven zitten, fotos nemen en naar de havenactiviteiten kijken want van hieruit kan je ook een scheepswerf voor kleine cruiseschepen aanschouwen. Geweldig maar ik moet toch mijn volgende kerk binnen. De mis is bezig en ik wacht even om mijn bezoek voort te zetten. Als ik buiten kom geniet ik nog even van het uitzicht en loop terug de stad in om te verdwalen. Soms heeft dat verloren lopen zijn pluspunten en zo ontdek ik de oude Mercato van de stad. Nog een authentiek gebouw waar groenten, vis, enz rechtstreeks van visser of groenteboer worden verkocht. De stad is tot leven gekomen en de markt lokte mensen. Het is nu stilaan tijd om een plaatsje te gaan zoeken om deze middag te eten. Ik tik self service restaurant in en mijn zoek machine leidt me naar de haven. Het is niet de mooiste en veiligste weg van Ancona maar je zie hier plezier en arbeid samenvloeien naar een overzetboot. Ik laveer tussen het verkeer en bereik veilig de restaurant. De plaats waar de mensen werkzaam in de haven langskomen om van hun middageten te genieten. Dat zijn de plaatsen die ik steeds weer opzoek voor een lekkere, verse maaltijd voor een zachte prijs. Nadien roept mijn bed voor de siësta. De namiddag vul ik in met het schrijven van de tekst van vandaag zodat ik ze straks op de blog kan plaatsen. Voor mijn vieruurtje moet ik de deur uit om te gaan zoeken naar een gelato. Gelukkig heb ik hulp en vind vrij snel een gelateria in de buurt. Ongelooflijk hoe lekker het eerste ijsje smaakt. Op de wikkel rond mijn ijsje staat dat het een familie bedrijf is sinds 1903. Ook dat verwondert mij, dat die traditie al zolang bestaat . Tijd voor een paar boodschappen en dan terug naar het hotel. Mijn radar heeft vandaag goed gewerkt want als ik even binnen ben gaan de hemeldeuren open en gaat het regenen. Maar ik zit droog en kan de avond in met een nat en een droogje.
28/08/2023 : Groot-Bijgaarden - Ancona : Op weg naar een nieuw avontuur
Weken op voorhand aan het organiseren door boek te bestellen in Italië, hotel te boeken in Ancona en de reis te organiseren naar Ancona maar nu de rugzak optillen en de deur dicht trekken om 6u 40 en naar het station stappen. Het is bekende materie in mijn hoofd maar toch is het steeds weer nieuw want naar een andere plaats reizen, nieuwe weg zoeken en andere plaatsen ontdekken. Vandaag moet alles goed meezitten om rond 19 u aan te komen in Ancona, een stad aan de Adriatische zee. Veel gewikt en gewogen en de eerste hindernis is de trein naar Halle, een nieuwe trein combinatie die mij gemakkelijker naar mijn vindplaats brengt en dat lukt. Mooi op tijd aangekomen en naar St Rochius stappen waar Koen mij opwacht om mij naar Charleroi te brengen. Dit is steeds een avontuur want ik moet elke keer zoeken maar tesamen lukt het ons mij op de juiste plaats te droppen. Na afscheid genomen te hebben kan ik op zoek naar de incheckbalie voor mijn vlucht. Op dit kleine vliegveld is het zoeken maar vinden doen we. Als ik mijn lastpak ingediend heb is het wachten op het vertrek in de veel te kleine wachtzaal maar een boek brengt rust en even reis ik naar Noorwegen in Atlas van Lucinda. De vlucht is kort want ik heb het grootste deel geslapen zonder iemand te storen want ik had 3 zitplaatsen voor mij alleen, wat een luxe. Met 1 uur vertraging kan ik, mijn bagage gaan ophalen en het is leuk dat samen met mijn vlucht ook een vlucht uit Amsterdam is geland met aan boord de hele scuderia van Ferrarri aan boord ,GP Zandvoort van gisteren,, allemaal in uniform van kop tot teen , ook de Ferrari schoenen. Het enige dat de mannen onderscheid is het nummer op hun rugzak. Grappig maar wel efficiënt georganiseerd. Met meer dan 1u30 uur vertraging kan ik het vliegveld van Bologna verlaten en weet nu al dat ik deze middag niet op de opgezochte plaats zal kunnen eten. Een vliegveld verlaten te voet is steeds een onderneming want weinig vliegvelden hebben een voetpad, alleen maar autowegen en als het dan nogeens giet met emmers is het vooruitzicht droevig. Maar het is maar een bui. Gpske toont mij de weg en ik ga op stap naar het station van Bologna, 1u30 stappen en hoop onderweg toch iets warm te kunnen eten maar de tijd vloeit weg en na 14 u is het moeilijk nog een plaats te vinden. Onderweg wordt ik nogeens getrakteerd op een regenbui maar gelukkig loop ik net voorbij een koffiebar/gelateria waar ik mijn eerste cappuccino van dit jaar kan drinken op Italiaanse bodem en smaken doet hij. Nergens beter dan in Italië!!! Ik slenter verder naar mijn derde doel van vandaag en vind gemakkelijk een ticketautomaat in het station. Ongelooflijk dat je hier een ticket kunt kopen met een briefje van 200 euro en deze machine het juiste wisselgeld terug geeft. Snel nog een cappuccino met cornetto verorberen en ik kan de trein op naar Pesto. Een ritje van 2 uur door het vlakke Povlakte waar begin dit jaar een groot deel overstroomt is geweest. De trein wiegt mij stilletjes in slaap maar hier mag het niet met mijn rugzak dat niet 100% veilig is. Maar de omgeving, de plaatsen en de mensen op de trein geven genoeg afleiding om wakker te blijven. In Pesaro moet ik overstappen voor het laatste stukje reis naar mijn eindplaats voor vandaag, waar ik geniet van mijn telefoontje naar huis. Lang onderweg maar weer veel gezien en genoten en dat alle blokje in elkaar passen maakt het nog leuker. Om 19u15 drop ik mijn rugzak in mijn kamer en wil nu alleen nog rust en een boterham eten met het nieuws van de dag
Amboise - Tours : tussen de wijngaarden naar St Maarten
Gisterenavond had ik weinig zin om vandaag de laatste etappe te lopen maar door het aanbod, meermaals, van de host om mij naar het station te voeren om 5u30 kon ik niets anders dan de aanbieding aannemen en zien dat ik op tijd aanwezig zou zijn. Het is nog stil in de straten en ik kan de tijd nemen om mijn ticket te kopen en al op te stappen op de juiste trein die wacht op zijn vertrekuur. Twintig minuten later kan ik het station van Amboise verlaten en terug lopen naar de stad. Ik hoor zware blazers op de achtergrond en een vrouw trekt haar raam open op zoek naar warme luchtballon maar ik zie niets in de lucht. Als ik dan de brug over de Loire overloop zie ik ze gracieus de lucht opdrijven. Mooi de ballons met op de achtergrond het kasteel van Amboise. Dat zijn zo van die beelden dat je alleen smorgenvroeg kunt spotten. Een heel ander beeld dan gisteren, een stad zonder toeristen, terrassen gesloten en de bakker die juist zijn rolluik optrekt. Ik heb de route opgezocht en volg de weg zoals je een stafkaart leest. Ik verlaat de stad via de heuvel en kruis een wijnbouwer op weg naar zijn ranken om ze te spuiten. Eens goed uit de bebouwing is het niets meer dan druivenranken die de akkers bezetten. Hectaren groot zijn ze mooi op rijen gezet en tientallen meters lang. Steeds leuk om door een mijnstreek te lopen. De wijnboeren zijn ook bezig hun ranken bij te werken en overal zie je activiteit. Veel dorpen zijn er onderweg niet maar in Montlouis is er verandering van koers en kom ik eindelijk op paden terecht zonder asfalt onder de voeten. Een leuk weg dat mij naar het centrum van de stad brengt. Ik dan maar op zoek naar een bakker en bar. Bij de bakker koop ik de beste Pain au Raisin (ronde suisse) en amandelcroissant van mijn reis. Ik zou er zeker vaste klant worden als ik in de omgeving woon. De bar vergeet ik en zet mij op een bankje aan de kerk om mijn koeken op te eten, het is al 9u voorbij. Ik daal dan een steegje af die me aan de oever van de Loire brengt. Van hieruit is het gemakkelijk lopen langs de Loire die ik af en toe zie maar het meeste deel is het een brok natuur. Een beeld blijft mij bij en dat is wanneer de kathedraal langs de Loire opduikt. Het is nog ver lopen maar het beeld is prachtig zoals een vuurtoren de vissers roept. Verder is het pad ook tamelijk wat gebruikt door fietsers en dus is voorzichtigheid het belangrijkste tot Tours. Ik kan bijna tot het centrum op het pad blijven maar zodra het kan duik ik de oude straten in om toch een stempel te bemachtigen. Het is wat zoeken in de kathedraal om iemand te vinden die wilt helpen maar met de stempel op mijn credenziale kan ik deze tocht afsluiten, terminus. Dan maar iets eten en de heuvel opstappen naar mijn kampement want ik heb rust nodig na mijn tochtje van 29 km. De namiddag breng ik door met mijn blog, naar de man luisteren die piano speelt en praten bij een maaltijd en glas wijn. Om 21u30 ga ik mij klaar maken voor de nacht en kijk ik snel nog eens naar het nieuws uit België.
Chaumont sur Loire - Amboise : terug naar de krijttijd
Gisteren na het afsluiten van de blogbladzijde ben ik nog naar de basiliek geweest om de betovering van de zon en de glasramen te bekijken maar het effect was niet zo zichtbaar doordat de meeste kleuren op de banken vielen en dus in de nerven verloren gingen. Het was dan bijna 18u30 en uit nieuwsgierigheid bleef ik even zitten om het beginnen de miste volgen daar er nog geen parochianen aanwezig waren, maar tegen de tijd de klok de pastoor naar binnen stuurde zat er wel wat volk, ik schat meer dan 150 mensen. Het zal een korte avondmis worden en ik zou nog het nieuws kunnen zien maar dat was zonder die gedreven priester gerekend. Ik ben na de communie doorgegaan en het was 19u20. Ik had dit niet in mijn planning opgenomen en nu wou ik nog veel doen voor mijn ogen te sluiten. Ik ben steeds verrast hoeveel mensen in Frankrijk nog naar de mis gaan, jong en oud en dan op een avond terwijl er s'morgens reeds 2 plechtigheden hebben plaatsgevonden. Ik douche, at nog mijn avondeten en genoot nog van een glaasje wijn voor ik de dag afsloot. De wekker moest deze morgen niet rinkelen want ik was al op. Na het ontbijt alles opruimen en mijn rugzak optillen voor het vertrek. Ik zoek door de stille straten mijn weg naar het station en moet even wachten tot de trein mij terug naar Chaumont sur Loire brengt. Ik loop terug de brug over en kan tussen de zon en wolken verschillende Mongolfieres detecteren, genieten van dit geweldig decor. Ik kan mijn weg pas rond 7u15 verderzetten door de slapende straat van het stadje. De enige straat waar de bakker gesloten en er geen kat te zien is. Spijtig dat het stadje alleen toeristen lokt voor zijn kasteel, gisteren was het een drukte van je welste met een feestje langs de oever. Ik zoek het veredelde fietspad op om gemakkelijk en snel vooruit te komen. De kronkelingen van de rivier zijn minder hevig en de weg rechter. De weg wordt omgeleid om zwakke natuur niet te beschadigen en zo kom ik in een heel ander landschap terecht. De eerste wijnranken maken hun opwachting en hier worden de granen en zonnebloemen geruild voor druiven. In de verte zie ik een parking waar wel wat autos staan en als ik nader komt een 4x4 opdraaien om zijn passagiers van een ballonvlucht te droppen voor een wijndegustatie, om 9u s'morgens. Ik vervolg mijn weg en kom in een klein dorpje terecht met ook zijn kasteel en hier is het domein als rustoord geconverteerd. Een klein stadje waar je sneller door bent dan je denkt. Een fietser toont mij de weg en ik kom terug langs de rivier lopen. Als ik het vermoeden heb weer een omweg te moeten gaan maken ga ik rechtdoor een verhard pad op, mooi verstopt in de natuur. Ik kan op een bepaald moment niet verder en moet de departementale volgen waar het verkeer drukker is. Ik ben voorzichtig en hoop snel van de weg af te kunnen maar iets verder wordt mij duidelijk waarom het fietspad van koers veranderde, deze keer met reden. Links van mij rijzen een reuze kalkmuur op en tussen die formatie en de rivier is geen plaats meer dan de voor een departementale. Op het kalkplateau is het een uitstekende grond voor de wijnbouw en beneden hebben de mensen er kelders uitgehouwen om hun godendrankjes te stockeren, 2 maal winst. De enige vervelende is dat de fietsers en wandelaars om moeten lopen voor hun veiligheid. Ik heb geluk en kan een veiliger weg op die me naar een dorp leidt in rust en kalmte en ook in deze straat zijn een paar wijnboeren gevestigd met hun kelders. Ik volg nu braaf de vooropgestelde weg die mij op het plateau verder brengen naar Amboise toe. Als ik wat fietsers geparkeerd zie staan loop ik naar hen toe om te ontdekken naar welk prachtig panorama ze staan te kijken en de stad Amboise. Met de trap kan ik nu dalen naar het centrum van de stad en loop ik zo tussen de traditionele toeristen, restaurants en andere winkels die zo een kasteel lokt. Een monumentaal kasteel op een hoogte met nog resten van een middeleeuwse burcht. Ik kijk even links en rechts maar moet verder op zoek naar de trein die me naar Tours zou brengen. Het grote probleem met de uurregelingen van de trein is dat er nog een trein rond de middag rijdt en nadien een ruimte is van 2u30 vooraleer er weer één rijdt. Dus liever geen stempel dan een paar uur wachten. Ik rij met de juiste trein naar mijn bestemming en kom rond 12 u toe. Ik kan op zoek naar een eetgelegenheid en trek daarvoor richting kathedraal. De straat die ik in loop heeft weinig winkels noch restaurant en gelukkig valt mijn oog op een bord die verbouwingen aan het pand van de Association des jeunes travailleurs uitlegt en gaat er bij mij een lampje branden. Ik had die organisatie gecontacteerd om te overnachten in één van hun huizen en gelezen dat je daar ook aan democratische prijzen kon eten. De kans om dat te testen! Ik vraag het eerst en de dame en zij bevestigt dat iedereen er kan eten maar mensen zonder lidkaart 1 euro per plateau meer moeten betalen. Ik schuif aan en kijk hoe trouwe klanten, van allerlei slag en werkend in de buurt, hun weg banen. Ik maak mijn keuze en kan eten voor 10,60 euro. Na mijn maaltijd trek ik mij terug in een park om te rusten want ik kan maar om 19u bij de hosten aankomen. Tijd genoeg om te rusten, wat te lezen, mijn voeten te laten rusten en naar de mensen kijken. Ik wil toch wel een stempel voor mijn credenziale boeken en ga op zoek naar de basiliek van St Maarten. Ik kan wel zijn graf bezoeken maar een stempel kan ik niet krijgen en dus blijft er niet anders op dan een keer terugkomen want zo ééntje wil ik wel. Het is dan 17u20 en alles komt in een stroomversnelling, ik krijg een inkomende telefoon, een bericht dat de hosten sneller thuis zijn dan verwacht en mag ik naar huis bellen. Een druk moment die ik snel wil ontzenuwen. Ik begeef mij naar het afspraakpunt al pratend met thuis maar mis veel mooie dingen rondom mij, gelukkig heb ik een dag vrij om deze schade in te halen. Als ik eindelijk mijn rugzak kan neer zetten is het tijd voor een babbeltje met lotgenoten, de hosten, en nadien wat eten en bedtijd. Een leuke dag en grote ontdekking, in vogelvlucht, van Tours.
25/06/2023 : Blois - Chaumont sur Loire : een zondagse wandeling
Ik had nog niet veel de klank van mijn wekker gehoord maar vandaag was het prijs met de bijkomende injectie adrenaline. Niet dat ik om tijd verlegen zat, want ik zou maar om 6u vertrekken, maar het plotse geluid deed me schrikken. Alles was op tijd klaar en ik kon de straat op om mijn weg te vervolgen maar daarvoor moest ik wel tot de brug over de Loire stappen centrum Blois. Het is zondag en stil op straat en in de stad wat ook zijn voordelen kent zoals fotos maken zonder individuen op of de zon zien opgaan op de Loire. Leuk om aan de wandeling te beginnen en ik kan makkelijk het pad ( fietsers/wandelaars) vinden langs de andere oever van de rivier. Van hieruit kan je mooie fotos maken van Blois, de stad en zijn kasteel. Het eerste deel van het pad loop ik langs de rivier maar dan duwt de spoorweg, langs de andere oever, alles weg om langs de rivier te rijden zodat wij achter de dijk moeten lopen met autos die op de dijk rijden tegen 80 km. Niet leuk maar gelukkig blijft deze situatie niet duren want veel was er niet te zien. Als de pad na 2 km de dijk verlaat wordt het veel mooier, niet dat de Loire plots opduikt maar het leuker tussen de velden, akkers en bossen te lopen. Het is zondag maar de boeren zijn aan het werk met beregenen, ploegen of oogsten van gewassen. Kijken en doorstappen zo schuiven de km onder de voeten door. Het is wel opletten niet steeds de aangeduide fietsroute te volgen maar deze te corrigeren met de staproute op de smartphone want ik merk op dat de eerste (fiets) dikwijls dorpen aandoet terwijl de staproute gemakkelijker afkortingen neemt. Ik wandel verder door deze brok natuur dat de Loire creëert, daar het grootste deel overstromingsgebied is dat wel is waar bewerkt wordt maar bij nood komt te verdrinken. Veel dorpen kom ik niet tegen maar voor ik een straat in sla op mijn pad merk ik wel aanduidingen voor winkels wat toch wat een groter dorp doet vermoeden. Ik dacht dat het weer voor de fietsers te lokken was maar ook mijn weg gaat door het dorp. Ik stop even voor een koffie te drinken en wat aan fietstraining te doen, want het is al 9u en ben al stevig over de helft van de etappe zonder enige fietser te kruisen. Als ik de brug over de zijrivier van de Loire oversteek word ik geconfronteerd met de maximale hoogtes dat de Loire ooit heeft laten optekenen maar die zijn al lang geleden, 1890 , enz. Nu blijft er maar 1 pad over voor fietsers en randonneurs tot in Chaumont sur Loire. Een heel mooi pad, grotendeels in de schaduw dat naast de bijrivier meandert tot deze zich in de Loire gooit. Een bekend stukje water dat geapprecieerd wordt door tal van vissers die hier hun maaltijd komen sprokkelen. Vanaf de laatste brug zijn de fietsers komen opzetten maar het is nog heel kalm, gelukkig maar. Ik stap lustig de laatste 5 km af en als ik voorbij de gemeentelijke camping loop weet ik dat de stad niet ver meer kan zijn. Het aantal autos neemt ook toe en snel kom ik aan de brug die beide oevers verbindt en Chaumont sur Loire bereikbaar maakt, in de weekend misschien iets te veel. Ik moet richting station en dus de brug over en dan merk ik dat het stadje in feite heel klein is met een groot kasteel, type Gaasbeek, en dat er dus heel weinig overnachtingplaatsen kunnen zijn. Op de brug heb je een mooi beeld van het kasteel en de stad maar hier zou een telelens wel efficiënter zijn geweest dan mijn klein fototoestelletje , maar dan mag ik niet aan het gewicht denken. Ik ga eerst op zoek naar mijn station, info en ticket en kan dan beslissen of ik nog snel naar de winkel loop voor boodschappen. Alles loopt gesmeerd en snel ben ik ook terug op mijn overnachtingsplaats met mijn boodschappen, 27 km op de teller en voor de brandende zon mij gaat verlammen. Ik kan nu rustig genieten van mijn maaltijd en daarna gaan rusten voor ik deze namiddag allerlei regelingen moet treffen.
Een dag als een ander maar dan ontwaken in Blois aan de Loire. De zon is van de partij en ik schrijf mijn tekst voor de blog. Als ik ga ontbijten valt het me binnen dat ik nog fotos moet maken van de resultaten van de zon en glasramen . Het gaat hier makkelijk want met de codes van de deuren loop ik zomaar de basiliek binnen waar ik alleen ben, het vroege uur, en kan rondlopen en bewonderen hoe de kleuren worden geprojecteerd op wanden of meubilair. Mooi om de ochtend te beginnen. Ik maak mij klaar en ga naar de stad toe om mijn neus eens om iedere hoek te sturen. Zaterdag en het verkeer weet het ook. Niet moeilijk zoeken in Blois naar de hotspots want die torenen hoog uit. Zoals ik altijd doe in een stad is verdwalen, als het mogelijk is. De toeristische dienst is dichtbij het kasteel gelegen en ik ga toch vragen of er niet speciale plaatsen zijn dat ik moet gezien hebben. Buiten het kasteel en een paar kerken stellen ze wat attracties voor en de zaterdagmarkt. Die wordt in het centrum gehouden en lijkt bijna een Provençaalse markt. Gezellig om te kuieren. Het kasteel is niet wat je van een kasteel aan de Loire verwacht en maakt het dus des te interessanter. Ik ga niet binnen omdat dit teveel tijd zou vergen en ik ook niet de hele dag wil toerist spelen. Knal in het midden van de stad ligt het kasteel of is de stad er rond gebouwd? Tegen de helling aan gebouwd moet het nog mooier zijn vanaf de andere oever van de Loire. Hoog en zonder tuin staat het kasteel te pronken en hebben de bewoners veiligheid en zicht rondom. Ik daal de straatjes rond het kasteel af en begeef mij tussen de mensen die hun aankopen doen en kijk rond naar de oude gebouwen in stukwerk. Op de markt laat ik mij verleiden door een dame die gerechten uit het verre La Reunion bereidt en verkoopt, zo moet ik deze middag niet nadenken en ben ik met mijn smaakpapillen overzee. De St Nicolaskerk ligt in het oudste deel van de stad en daar stap ik binnen, aan Bari denkend. Ik heb geluk dat de zon goed staat en ook hier de prachtige moderne glasramen verlicht, en mooie kleuren doet neerdwarelen. Mijn fototoestel was genoeg opgeladen om de beelden op te slaan. Later op de computer zal het resultaat te zien zijn, op zal ik ze moeten wissen want op het kleine scherm is het onduidelijk, vertrouwen op de technologie. Van het oude gedeelte flaneer ik naar het renaissance gedeelte van de stad langs een mooie trap die de helften scheidt. Ze hebben de traptreden gekleurd en er een schilderij van gemaakt, van ver te verwonderen. Ik het renaissance deel van de stad zijn er meer gebouwen zoals ik ze mij zou voorgesteld hebben, met veel kleine straten en pleinen die s'avonds omgetoverd worden tot restaurant of gezellige bar. Ik loop verder naar de tuin van de bisschop met een prachtig zicht op de Loire en wijde omgeving. Hier is duidelijk dat gans de stad op de klif van de rivier gebouwd is als verdediging. Vanuit de groene oase plan ik mijn weg terug zonder een bakker over te slaan zodat ik vandaag verder kan.
Het was fris deze morgen in de keuken en ik trok dan snel mijn fleece aan want al je stil gaat zitten schrijven is het beter een goed gevoel te hebben. Een tasje koffie wakker het wakker zijn wat aan en dan kunnen de worden uit de vingers stromen. Ik moet wachten tot 7u30 om bij de bakker langs te lopen voor verse croissants. Ik doe het vandaag rustig aan want de etappe naar Blois is 13 km, gewoon genieten. Ik kan gemakkelijk mijn tekst op de blog zetten maar fotos blijven het nageltjes in het werk. Ik ruim op en om 8u loop ik de rustige straten door op zoek naar de Loire. Als ik ze weer zie is het een nieuwe ontdekking want het landschap verandert steeds, de weg verandert maar de rust blijft. Ik loop het eerste en laatste dorp aan op mijn route waarvan een straat de boorden van de rivier volgt. De weg is er afgesloten en ik moet even muurtje lopen door het instorten van een steun/ grensmuur van een tuin van een aanpalende woning. De eigenares is een beetje in shock want de feiten dateren van de vorige avond na de regen van de ochtend. Ik kan stappen maar fietsers moeten een omleiding maken en voor voertuigen is het een eindje omrijden voor wie er moet zijn maar dat zullen enkelingen zijn. Ik loop een hele eind tussen de rivier en steunpunten die ook dijk zullen zijn en waarachter goed verstopt prachtige landgoederen zich zullen verschuilen. De bomen tussen rivier en pad leveren de nodige verfrissing want de koelte van de vorige dagen en deze ochtend is snel verdwenen. Hier ook meer activiteit van joggers, fietsers of wandelaars want de RN iets hoger gelegen is goed bebouwd en de mensen komen genieten van dit mooie park. Ik kan de eerste koeien spotten op mijn reis en deze dienen meer als landschapsbeheer dan voor productie van vlees of melk. Het zijn en ook maar enkele die zich verschuilen onder een boom. Verder is er niet zoveel te zien en toch speur ik de andere oever, of zandbank af om menselijke activiteiten te ontdekken maar ik vrees dat het hele territorium als natuurgebied is ingekleurd en waar geen menselijke activiteiten worden geduld. Ook op de rivier weinig beweging, ten eerste omdat deze niet zo diep is en ook geen verkeer toelaat. In de winter zal er wat meer gekayakt worden maar op de vele km langs de rivier heb ik er geen kunnen zien. Als ik de eerste hoogbouw woningen in de verte zie opdoemen weet ik dat ik de stad nader. Vandaag heb ik iet veel meer op de planning staan, de basiliek zoeken waar ik ga overnachten, eten, boodschappen doen en rusten. Daar ik niet zoveel etappes meer heb naar Tours, waar ik de trein neem naar huis, heb ik gevraagd een dag langer te blijven en ga ik morgen de stad verkennen. Het werd mij toegestaan en nu is het zoeken naar onderdak voor de volgende etappe wat niet zo makkelijk is daar ik mij nu begeef in het hoog toeristisch gedeelte van de Loire. Ik zal creatief moeten zijn en misschien ook hier met de trein pendelen naar een overnachtingsplaats. Het is ook deel van het spel maar misschien het minst leuke maar meer verrassende deel ervan. Zo is de basiliek waar ik vandaag mag verblijven een modern gebouw met allemaal moderne glasramen maar dan ook veel, sober qua interieur met moderne beelden in de kapellen van heiligen. Sober en mooi. Ik probeer morgenvroeg te gaan kijken naar de glasramen die in de namiddag niet belicht worden. Ik hoop op een streling voor het oog.
Beaugenchy ziet er deze morgen niet zo mooi uit. Een malse regen valt neer en ik ben dankbaar voor de natuur die zo graag wat regen ontvangt. Voor mij minder leuk maar het is nog vrij vroeg om beslissingen te nemen en dus ga ik maar eerst wat typen en voorbereiden want de zusters hebben een ontbijt klaar staan voor 7u. De rust en vrede die er heerst in zon complex is een zaligheid in onze drukke wereld. Ik typ deze morgen een pak sneller en beter dan gisterenavond waar bij wijze van spreken elk woord moest verbeterd worden. Het is heel wat moeilijker om de fotos op de blog te krijgen maar met een beetje tijd komen er een paar beelden zichtbaar. Als ik ga ontbijten neem ik mijn tablet mee om het nieuws te volgen op Antenne 2 en de regen hangt nog een lange tijd in de lucht, maar er is wel hoop uit het westen dat het daar sneller zou stoppen. Ik pak mijn rugzak en controleer mijn route naar het westen om een zo droge als kortere route te vinden en die bestaat. Terwijl de rivier meandert loop ik zo recht mogelijk op mijn doel af. Ik ga dan de rivier weinig of niet zien maar veel plezier is er niet mee gemoeid als je zoveel mogelijk beschutting moet zoeken. Om 8u stap ik de deur ui te en ga links de Porte de Travers door, de weg naar het eerste dorpje op mijn route. Ik loop nu steeds links van de weg om autos te zien afkomen en een supplementaire plens te vermijden wat lukt. Wat mij al een heel tijdje opvalt in Frankrijk is dat de stoptekens langs de weg 100% gerespecteerd worden. Op alle plaatsen waar er één staat gaan de mensen stilstaan en vertrekken dan weer, ook al hebben ze de situatie al een tijdje veilig kunnen verklaren. Ongelooflijk!! Het regent blazen en het geluid is ook mooi maar nat wordt je ervan. Als ik het eerste dorpje aanloop zie ik alleen mensen snel de bakker in en uit lopen en dat maakt mij immens jaloers want hier zijn er nog warme bakkers waar er genoeg inwoners zijn. Een bageutte onder de arm zijn zo van die cliché beelden van Frankrijk en zijn ook echt. Weer ontdek ik tussen de druppels door de Campagne zoals de Franse dat zo mooi verwoorden en verbeelden. Oudere huizen mooi opgemaakt met frisse kleuren van bloemen. De weg gaat wat naar boven bij het verlaten van Travers en de woonstraat verandert in een akkerstraat met plikplok een woning. Als ik dan richting rivier kijk zie ik ook daar akkers en bossen maar in de verte zelf geen rivier. Ik kan weer wat kersen plukken en eten en merk dat het al wat minder gaat regenen. Snel ben ik in het volgende dorp en hier is er wat animo want het is markt met een beenhouwer en een groenteboer. De mensen komen hun huizen uit om de wekelijkse aankopen te kunnen doen. Maar spijtig genoeg geen winkels noch bar. Iets verder loop ik voorbij een bakker die alleen donderdagnamiddag bakt. Het stopt met regenen en snel trek ik mijn regenjas en hoed uit zodat mijn kleren kunnen opdrogen. Het is nog steeds fris s'morgens en nu ook nog het volgende dorpje is er wat meer activiteit en ik heb een nieuwe bezigheid gevonden, Lavoirs tellen. Als er in een dorp een lavoir is dan zijn dat nog mooie overgebleven plaatsen van vroeger de vrouwen er hun was gingen doen. Meestal maar één per dorp en het was ook de plaats waar de vrouwen elkaar tegenkwamen en vrouwenzaken of roddels bespraken. Nu worden ze dikwijls door de mannen gebruikt om hun auto te poetsen of water te halen voor de dieren want het water is er van goede kwaliteit en steeds vers van de bron. Hier in dit dorp zag ik links en rechts een pijl naar een lavoir en dus had iedere straat er wel eentje. Ik telde er 4 en kan gerust dit stadje Avaray uitroepen tot de lavoirstad van Frankrijk. Wat dit stadje ook al pluspunt had was een bar dat open was en waar ik een koffie kon drinken. Ik mis er wel de cornetto uit Italië. Ik ben nu halverwege de etappe en zoek mijn weg verder en probeer zoveel mogelijk de RN te ontlopen. Gelukkig zijn er dikwijls brede stroken gemaaid gras langs of door akkers om de vrachtwagens langs te laten om de vruchten te laden en af te voeren naar verwerkende bedrijven. Met een paar honderd hectaren koolzaad, granen of peulen heb je snel wat vrachtwagens nodig. Ik kan er nu van gebruik maken als veilige weg. Het geraas van het verkeer moet ik er wel bij nemen. Dat geluk heb ik tot voorbij het voorlaatste stadje op route, waar de veilige wegen wat wegvallen. Gelukkig zie ik de kerktoren in de verte al opduiken maar de laatste 2 km doe ik het heel voorzichtig aan. Als ik de kerk nader zie ik weinig leven, geen restaurant en bel mijn host om zeker te weten waar ik moet zijn. Blijkbaar zijn er twee kerken maar ik moet naar deze van de oude stad die voor mij nog verscholen is achter bomen. Ik krijg wat meer hoop en die ontploft als ik de oude stad binnenloop en in de verte restaurant zie dat ook nog een Routier is. De dag kan niet meer stuk want het is 12 u. Het is geen sterrenkeuken maar men kan er gezellig eten voor weinig geld. Hier was de kaasplank geweldig maar na een voor- en hoofdgerecht kan er niet zoveel kaas meer bij daar er ook nog een Ile flottante op het menu staat. Ik moet nog 80 m naar mijn slaapplaats strompelen en als ik die nader, de oude pastorij, spreekt een vrouw mij aan vanuit het raam. Zij heeft de verantwoordelijkheid op zich genomen om pelgrims op te vangen en te helpen bij hun verblijf hier. De rust keert weer want alhoewel ik maar 50 m van de RN verwijderd ben is het hier enorm stil, vogelengezang niet meegerekend. Ze helpt mij en geeft advies, doet mijn was en levert wat wijn, brood en yoghurt want de gesubsidieerde buurtwinkel is op donderdag gesloten. Een engeltje voor de pelgrim die Suévres aanlopen. Rusten en ontdekken staan deze middag op het programma en daar ga ik mij aan houden.
21/06/2023 : Orleans - Beaugenchy : de oevers van De Loire ontdekken
Vandaag moest ik geen wekker zetten want een andere pelgrim wou om 5u al de straat op en dus zou ik zeker ook opstaan, van een rustige ochtend genieten en ook op pad gaan om 6 u. Vandaag weer een lange etappe van 30 km om Beaugenchy te bereiken. Deze etappe zal immens veel schelen op de vorige want het decor verandert totaal van akkers naar water of grint naargelang het peil van De Loire. Ik zal het snel ontdekken want het is maar een paar honderd meters lopen vooraleer de vertwijfeling wegvalt. Het wordt water en rust. De oude stenen lenen er zich nog toe wat fotos te nemen van de oude stad en dan kan ik de lange boulevard belopen om de stad te verlaten. Eerst heel mooi aangelegd zodat ieder zijn gading vindt in deze groene avenue maar gaande weg gaan fietsers en wandelaars hetzelfde pad gebruiken. Veel fietsers zijn er nog niet en dus kan ik nog wandelen zoals het mij goed uitkomt. Dan eens een brok natuur, dan weer wat bebouwing maar nooit explosief. We volgen de kronkelingen van de rivier wat meebrengt dat bij hoge bermen we moeten klimmen en de rivier verdwijnt en dat we soms naast het water lopen. Dikwijls zijn het de dijken dat we bewandelen met zicht op het achterland en rivier. Mooi en rustig. Als de weg plots wordt afgesloten ter hoogte van St Ay , door aardverschuivingen, moeten we even naast de Route National lopen maar dit heeft zo zijn voordelen om even te rusten, een kop koffie te drinken en een banaan te kopen. De schoenen worden van binnen opgeruimd want fijne kiezel die het stappen minder aangenaam maken. Even verder kan ik het pad weer op en verder genieten van het landschap met rivier die constant wijzigt, of een verloren arm van de rivier die nu een mooie vijver is geworden. Veel wilde dieren kan ik niet opmerken want die zijn hier verdreven door zwanen, ganzen, reigers en andere vogels die mij constant met hun gezangen opvrolijken. Als ik voorbij halverwege de eerste, kleine, stad aan de oever binnenloop komen ook de fietser meer opzetten. Een mooi en liefelijk stadje met heel het gemeenschapsleven aan de oever van de rivier ondergebracht. Ik kan mij even opfrissen aan een waterbron maar ga snel weer verder want de laatste zware 8 km wachten op mij. Vanaf de 25 km begint de weg zwaar te gaan wegen en etappes boven de 30 km grens moet ik nu gaan opdelen. Gelukkig is de weg grotendeels vlak en door moeras gebied naast de rivier moeten alle wegen wat meer het binnenland in om altijd gebruikt te kunnen worden. Weer nieuwe uitzichten wat de weg zo aangenaam maakt. Het is hier wel meer opletten voor de fietsers want er komen er meer en meer bij. De oevers zijn op plaatsen echt aangelegd voor ontspanning of picknick en zijn van de hoofdwegen dan ook bereikbaar. Dat hebben een groepje kunstenaars ook ontdekt en een plaats gecreëerd om alternatief te gaan leven maar ook de voorbijgangers van eten en drinken te voorzien met een show. Tof, maar ik wil Beaugenchy bereiken rond de middag en als ik arbeiders van de stad kruis die nog aan het werk zijn, weet ik dat het nog geen middag is en de stad om de hoek ligt. Iets voor twaalf uur rijden ze mij voorbij en wat later hoor ik de torenklokken middag luiden. We zijn er, nu eten zoeken en daarna onderkomen. Als je een mooie plaats binnenstapt weet je dat het centrum toeristisch wordt gebruikt en zijn de restaurant vol en duur. Dus is het wat zoeken naar een restaurant waar de werkman gaat eten. Niet zo makkelijk vandaag maar als ik Restaurant de la gare ontdek en allemaal bedrijfswagen rondom geparkeerd zie weet ik dat de plaats gevonden is om tot rust te komen en te gaan genieten van een gewone maaltijd met veel verhalen en gedoe alom. Om 13u45 ga ik op zoek naar mijn onderkomen en 500m verder kan ik aanbellen bij de zusters Ursulinen. Ik word hartelijk onthaald en een kwartier later lig ik al te dromen, maar vooral te rusten. Rond 16 u raap ik mijn moed bij elkaar en ga snel de stad ontdekken en boodschappen doen want ik wil verder rusten en buiten is het drukkend warm. Ik kan nu mijn blog bijwerken en dan op tijd naar bed zonder van La fête de la musique te genieten.
20/06/2023 : Artenay - Orleans : de akkers worden opgeslokt door de stad
Het blijkt de reis van de uitdagingen te gaan worden, trein halen, doel bereiken, enz. Nog nooit heb ik die uitdagingen zoveel op elkaar aanwezig gevoeld. Vandaag is de uitdaging niet zo immens maar toch aanwezig. De juiste trein nemen om 6u22 in Orleans naar Artenay. Ik vertrek op tijd want wachten in het station heeft me nooit gestoord. De juiste trein staat aan het perron maar dan een giga trein, 20 voertuigen zal zeker niet overdreven zijn. Ik stap voorbij halfweg op en blijkbaar zijn er voertuigen die op een slaaptrein lijken en dus vraag ik of het ook slaapvertrekken heeft. Negatief maar je staat wel in 1ste klasse en de reden van de lange trein is dat wij de werkers naar Parijs brengen, station Austerlitz. Ik dan maar een ander wagon genomen met een duidelijke 2. De trein vertrekt tijdig en ik moet de 4de halte afstappen. Ik had begrepen dat de laatste wagons niet aan het perron zouden stoppen en dat ik vooruit moest komen in de trein, zoals vroeger van wagon naar wagon hoppen. Maar als de trein stilstaat in Artenay staat ik aan de locomotief. Ik mag de passerel weer over om aan mijn ochtendwandeling door de velden te beginnen. Fantatisch hoe rustig het is en zonder zware rugzak is de wandeling des te plezanter. Ik heb ook het geluk kersen te mogen plukken die op moeten daar ze super rijp zijn. Als ik langs een haag loop wordt ik aangevlogen door 2 mooie vinken zonder hun typerend gezang, maar mijn geluk kan niet op. Zo dicht bij maar voor het foto veel te kort. Ik nader snel het eerste stadje op mijn weg naar Orleans dat ik binnen loop via het station en ook hier moet ik de passerel gebruiken om mijn weg te vervolgen. De stad ligt aan de RN20 die buiten Parijs een 4 baanvak was en dichtbij een autostrade kwam en nu een drukke weg met verkeerslichten. Onderweg heb ik ze ook moeten oversteken en daar zonder verkeerslichten of wat anders. De weg is nu heel strak en recht want we naderen het kasteel van Chevilly. Karakteristiek aan de kastelen hier zijn de lange rechte aanlooproutes. Indrukwekkend wel maar daar er weinig belangstelling is voor dit kasteel is het wat verwaarloosd. Enkele snelle kiekjes en ik kan weer verder. De hemel wordt donkerder en het begint te regenen. Licht maar je wordt er wel nat van. Ik heb een regenjas meegenomen weet ik maar het blijkt mijn regenbroek te zijn. Ik vraag aan een arbeider om een afval zak om over mijn hoofd te trekken maar vindt er geen en dus mag ik gratis douchen. In het eerste bedrijfje dat ik tegen kom tref ik doel met een zelfgemaakte poncho en dan stopt het met regen. Tijd genoeg om op te drogen, want ik ben nog niet eens half weg. De weg brengt mij sneller dichter bij de stad en de stad deint uit en er komen meer mensen wonen. De stad slokt mij op en het groen moet inboeten voor meer wegen en zijn knooppunten. Ik moet een megaknooppunt ontwaren en de juiste te kiezen. Het is snel 11u30 en tijd om uit te kijken naar een goedkoop restaurant en ik vind er eentje juist voor de oude stad in te lopen. Ik ben wat vroeg en geniet van naar mensen te kijken en dat gaat door tijdens de maaltijd. Ik loop verder want ik wil gaan rusten maar moet nog eerst mijn was doen. Ik leg alles te week en dan stapt een verantwoordelijke binnen en dan valt het slapen weg en wordt er over onze reizen verteld. Nog meer mensen komen aan tafel zitten en de verhalen groeien aan. Tijd voor mij om nog snel de kathedraal te bezoeken en een stempel te vragen. Nadien koop ik een baguette bij de bakker en kan terug om te schrijven en te rusten. Als iedereen vertrekt keert de rust weer maar huis maar nu ben ik te moe om nog iets te doen en ga maar slapen. Morgen weer en dertiger maar wel een langsheen De Loire.
19/06/2023 : Angerville-Artenay : door de akkers naar het station
De werker was verkeerd ingesteld en zou maar om 5u45 rinkelen maar ik schoot al wakker om 5u30. Ik kreeg ineens een dosis adrenaline ingespoten zodat ik als een raket vertrok om toch rond 6 u te kunnen vertrekken. Ik had gisterenavond nog overnachting kunnen plaatsen voor de 2 volgende dagen op dezelfde plaats in Orleans. Ik had vandaag maar 1 hoofddoel en dat was de trein halen van 13u45 in Artenay, dus was iedere gewone minuut heilig want de afstand was rond de 30 km dus tenminste 6u stappen. Normaal zou ik rond 12u30 ten laatste moeten kandelaar men weet nooit als men onderweg is. Dus ontbijten, klaarmaken en opruimen maar vooral naar toilet gaan was in 30 min te realiseren. Ik heb het niet gehaald want kon pas om 6u04 de deur uit. Toch een goede prestatie en nu stappen. Niet te overdadig maar gewoon verder. Het landschap was vandaag eentonig, akker, akker en verder akkers maar wel vlak en prachtig, rustig en adembenemend. Weinig verkeer en om de 5 km een plukje leven, een klein dorpje. Ik ging mij niet aan dezelfde steen botsen en heb de route op diverse manieren gecontroleerd. Ik wist ook dat halfweg de route een iets groter dorp zou zijn waar ik desnoods een koffie zou kunnen drinken. Mooi die kleine dorpen onderweg maar te weinig tijd om de toerist te spelen. Na 3 u landelijke wegen bereik ik Tour waar ik toch tijd neem voor een koffiekoek van de bakker rechtover de bar zijn koffie maar niet geleuterd want de trein wacht niet. Stilletjes had ik gehoopt sneller aan te komen en nog te kunnen lunchen maar bij het vertrek uit de bar deze gedachten opgeborgen. Ik nam enkele afkortingen maar die betekende niet dat ik veel winst maakte. Het grootste winstpunt de weg naast de spoorweg te volgen omdat tussen de akkers en de weg een strook wilde planten groeide met struiken die hoog genoeg kwamen om schaduw te creëren voor mij, terwijl er tussen de akkers geen plekje schaduw te ontdekken viel. Plots zag ik een moderne aquaduct opduiken in het landschap die ook plots stopte. Veel vragen kwamen bij mij op maar ze aan iemand stellen was heel moeilijk in een groene woestijn. Tot ik een boer zijn akkers zag controleren op de stormschade van gisteren en hij tegemoet reed. De constructie was een idee van president Pompidou om een aerotrein te bouwen om zo nieuwe technologieën te introduceren wat ver vooruit was voor zijn tijd. Spijtig genoeg kwam Dedain als president op de stoel en liet het idee varen voor de TGV, die een heel groot succes is geworden en is. De constructie wordt niet afgebroken omdat er te veel beton in de grond verwerkt is. Het blijft voor vreemdelingen een weerkerende vraag. Wat heel mooi was vandaag ik al de eentonigheid was het gezang van een koolmees op een halm van graan of een vos die aan spoorlopen was. Gelukkig komen er overdag heel weinig treinen voorbij en kon nog rustig blijven zitten op de bedding van de trein vooraleer tussen de struiken te verdwijnen. Die kleine strook groen heeft wel veel diverse planten een kans te geven en is een toevluchtsoord voor dieren. Ik stap en blijf maar doorgaan zonder de tijd te weten omdat stress nu totaal niet nodig zou zijn. Als ik eindelijk het perron opgetrommeld zijn er twee Engelse wielertoeristen die er picknicken wachtend op de trein. Ik ben op tijd maar moet nog de sporen over om een ticket te kopen. Zij letten op mijn bagage en ik overbrug de sporen via een passerel om aan het automaat de ticket te kopen. De cijfers zijn veel te klein en dus moet ik noodgedwongen terug voor een andere bril. Weer trap op an af maar het resultaat is een papiertje met reisbevestiging. Als eindelijk mag gaan zitten in het wachtkotje ligt er een stukje meloen op mij te wachten van de Engelsen. Ik dank hun en kan nu wat aperitieven en op de trein wachten. Die tijd gaat snel voorbij van vreugde omdat ik zo gelukkig ben aangekomen te zijn, iets te aperitieven mee had maar vooral van een verfrissende regenbui kon genieten terwijl ik droog en veilig wachten op de trein. Ik was in de 7de hemel van geluk dat het gelukt was te lopen wat ik had gepland. Ik het station van Orleans ga ik onmiddellijk een ticket kopen voor morgen in omgekeerde richting zodat die reis ook georganiseerd is. Dan mijn slaapplaats gaan opzoeken en mijn bedje spreiden. Ik loop nog enkel naar de winkel voor eieren, spekjes, tomaat en wijn om vanavond een omelet te bakken. Veel andere zaken komen niet meer op de planning want de bobijn is weeral op en morgen moet ik de trein van 6u22 nemen om mijn tocht verder te zetten.
18/06/2023 : Angerville - Angerville : rust en mis
Na vier dagen weinig slaap, geen middagdutje, is het vandaag anders ontwaken, geen druk of rush maar gewoon genieten. De benen zijn stram en ik kan mijn blog bijwerken. Het is rustig want het huis slaap nog maar ik kan mij een tas koffie maken en genieten bij het type. Als de zoon opstaat kan ik hem vragen hoe de microgolfoven werkt en kan ik eindelijk ontbijten. Vandaag is het plan de mis bij te wonen en te rusten. Om 9u30 ga ik op stap om op tijd te zijn in de kerk, de gewoontes te observeren en een plaats te kiezen. Bij mijn aankomst is het al een chaos van jewelste, maar ik weet niet waarom. Het merendeel van de aanwezigen zijn van Afrikaanse afkomst en zijn geweldig opgekleed voor de viering. Ik moet dan steeds denken aan mijn nonkel die vertelde dat een arme vrouw naar de kerk kwam gans opgetipt terwijl hij wist dat ze weinig te eten had. Ze gaf hem als antwoord dat de mensen wel zien als je slecht gekleed bent maar niet als je honger hebt. Als de mis begint met veel gezang legt de pastoor de chaos uit, 25 j pastoor, vorming van 7 jongeren en het samen zijn voor de viering. Ik luister naar de vele gezangen en weet heel snel dat het een lange mis zal worden daar de pastoor nog een Afrikaan is. En mijn woorden worden bewaarheid. De mis heeft meer dan 2 uur geduurd, wat goed was voor de feestvierders, maar zolang heb ik het niet volgehouden. Ik geniet van de dienst maar moet nog bij de bakker in de file voor wat brood. Voor de mis file, na de mis file en als ik bediend ben is het nog steeds file terwijl ze met 4 man bedienen. Een goudmijn die onuitputtelijk is. Ik gaan terug om op mijn gemak te aperitieven voor ik ga eten en te genieten van Afrikaanse taferelen tussen moeder en dochter die het haar van haar dochter aan het vlechten is, de jongste dochter in slaap wiegt en met mij praat. Een ganse onderneming die het gesprek een mooie draai geven. Ik leer veel dingen over de familiebanden en kan de afwerking van het kapsel zien. Ik warm mijn eten op en kan gaan rusten. Het was een stevige dut die mijn lichaam zeker verdiende en dan heb ik nog wat dingen te regelen maar niets bijzonder. Als ik om 19u15 wil gaan avondeten hebben ze reeds gedaan met hun avondeten wat mij goed uitkomt om in aller rust mijn brood en beleg op te eten maar niets is minder waar. De vrouw des huize staat erop dat ik van haar kookkunsten proef met een glas wijn en woordje per woordje krijgen we een volwassen gesprek tot bijna 9 u. Al mijn doelstellingen, zoals deze blog bijwerken, vallen in het niets voor een gezellige avond. Ik heb dan nog geen slaapplaats voor morgen en moet toch nog dat regelen maar weet al dat ik om 6u de deur uit kan. De werker staat op ,en ik kan gaan slapen.
Na een verkwikkende nachtrust was ik toch nog vroeg wakker en kon ik wat werk inhalen. Met een tas koffie bij de hand kon ik aan mijn blog schrijven zodat ik later terug kan blikken op mijn uitgevoerde zottigheden en avonturen. Ik had eerst gekeken welke route ik vandaag moest lopen en daar het traject niet zo lang zou zijn en ik maar naar 15 u kon inchecken mocht ik wat langer aan de blog werken en later vertrekken wat mijn lichaam ook ten goede kwam. Dus maar typen en foto's opladen om mijn blog aan te vullen en bij het definitieve werk het plaatsen op de blog deed ik een cruciale fout en in plaatst van te kopiëren heb ik de tekst gewist. Dus later meer herbeginnen, het is zo. Na mijn uitgesteld ontbijt, 8u, maak ik mijn rugzak en neem afscheid van de vriendelijke mensen. Ik eerst 1 km klimmen aan 10 % om op de route te komen en zonder mijn sticker voor mijn hart gaat het wat langzamer maar we komen er. Weer tussen de oneindige akkers met plukjes bos of natuur tussenin. Het landschap is golven en de weg ook en ik ontdek nieuwe gewassen die ze hier kweken en hoe. Ik denk dat het kikkererwten zijn in verschillende soorten en daar ik het niet zeker weet heb ik een peultjes geplukt en ontrafeld om er een foto van te nemen. Hectares aan elkaar zijn ze hier gezaaid, de ene al aan het verdorven, de andere partij fris groen. De partijen die al aan het uitdrogen waren werden opgevrolijkt met papavers die het dorre beeld nieuw kleur gaf, Van Gogh zou er een mooie schilderij meer gecreëerd hebben. Ik stap voort en kom in het eerste dorpje dat ik links laat liggen en vervolg mijn weg. Bij het verlaten van Saclas hoor ik vrolijke kreten en als ik opkijk zie ik fietstreinen langskomen. Leuk om met de familie te doen maar ook zwaar om te trappen. Iets verder begin ik te zoeken naar een afslag maar vind ik die niet en als ik een andere bron raadpleeg loop ik een evenwijdige straat verkeerd, geen groot probleem even de weg verbeteren en ik kom op een St Jacobsweg, Prachtig, rustig in een bos, wat het moet zijn. Ik volg de weg die goed aangegeven is met links een afgrond van 30 m en rechts een helling van meerdere meters, ik loop juist op de richel die wel breed is en ik veronderstel een oude muilezelpad zal geweest zijn. Ik loop een hele tijd op deze weg en botst plots op een omheinigsmuur van 2,5 m hoog die ik moet volgen en me naar Méréville leidt. Een stadje op mijn weg. De muur is de afbakening van een oud domein die nu door de staat wordt onderhouden. Ik vervolg mijn weg naar de kerk en stap en even binnen om de mooie glasramen te bewonderen. Voor ik mijn weg vervolg controleer ik verschillende wegen naar Angerville maar met de juist ervaren mooiheid kies ik het aangeduide pad boven de andere die mij langs een wat drukkere weg zouden sturen. De keuze was prachtig, met een pad, goed aangegeven langs een riviertje met molens en kweekvijvers en schaduw. Ik kan een wilde kat spotten in het bos en een eekhoorn die mijn pad oversteekt. Heel leuk!! Ik kom in een klein dorp met pittoreske gebouwen en boerderijen en als ik mijn tijd controleer moet ik nog 2 u lopen terwijl het in Méréville maar 1u40 zou zijn geweest. Ik stop en contoleer verder en dan komt de ontdekking dat ik een verkeerde keuze heb genomen aan de kerk. De app vertel me dat de snelste weg nu 9,5 km zou zijn te overbruggen in 2 u. Ik ben razend daar ik de enige mooi aangegeven route heb gevolg maar blijkbaar is dit een afkorting, prachtig, om Angerville te vermijden daar de stad toch uit de route ligt en niet noodzakelijk moet aangelopen worden buiten voor overnachting en bevoorrading. Ik heb geen keuze en mag verder genieten van de wijde akkers en stappen. Mijn grootste zorg is in feite mijn resterend water want in de akkers zijn er geen kraantjes. Dus voorzichtig zijn en zo snel mogelijk proberen aan te komen. Het blijft een mooie rit met akkers die gezaaid zijn met peterselie maar niet voor het loof maar voor het zaad daar het merendeel al opgeschoten was. Na de 2 uur loop ik de stad binnen met een lege waterzak op zoek naar een kraantje om te drinken en mij te verfrissen, maar njet en dus strompel ik maar naar mijn overnachtingsplaats. De eerste vraag dat ik stel is, water en de tweede is of ik een nacht langer kan blijven. Op beide krijg ik een positief antwoord en kan ik broeder lichaam zijn rust schenken. Ik moet alleen nog naar de winkel om eten te kopen maar gelukkig is dat niet ver. Morgen kan ik het rustig aan doen en een mis mee pikken in de stad.
Ik heb mijn uiterste best gedaan om lang te slapen maar met mijn verstopte neus heb ik dikwijls moeten opstaan en om 4 u heb ik de hoop op slaap opgegeven. Ik stelde mij de vraag wat ik vandaag ging doen, stappen of opgeven. Ik begon dan maar de etappe van vandaag te bestuderen en gaande weg ging mijn lichaam zich klaarmaken om toch te stappen. De pijnen aan mijn benen losten stilaan op en de medicijnen voor mijn verkoudheid begonnen te werken. Ik nam mijn tablet om míjn teksten te typen voor mijn blog , de zon kwam op en ik ging mij beter voelen. Om 5u45 was mijn schrijven nog niet klaar maar begon mijn rugzak te maken om te kunnen vertrekken en om 6u06 trok ik de deur achter mij dicht om ergens te gaan ontbijten voor de stad te verlaten. In de bar is het al druk met het komen en gaan van arbeiders die snel een koffie komen drinken of er verzamelen om samen naar een werf te gaan. Ik ontbijt rustig met mijn amadelcroissant en koffie en kan dan op pad. Ik heb deze morgen een andere manier gevonden om mijn weg te volgen met als grootse minpunt dat ik nooit weet waar ik precies sta. Met GPX is dat altijd correct maar voor mijn route bestaat dat niet, plus het feit dat er verschillende routes naar hetzelfde punt zijn. Gelukkig is de weg vanuit Arpajon goed gebaliseerd, aangeduid, en hoef ik maar enkele malen te controleren of ik juist loop. Ik verlaat de slaapsteden en mag eindelijk de echte Campagne opsnuiven met kleine pittoreske dorpen en kleine leefgemeenschappen rond een oud kerkje. De gebouwen dikwijls oude boerderijen opgetrokken met natuurstenen, vrij op elkaar gecementeerd. Ik doorkruis een paar dorpen en moet dan het bos in, goede lucht opsnuiven en genieten van rust. Na een tijdje zie ik een toren opduiken die mij signaleert dat ik St-Sulpice-de-Favières baliseert. Een klein dorpje met een kathedraal in het midden, vroeger behorend aan een klooster veronderstel ik want het bouwwerk is fenomenaal. Het dorpje is een en al rust maar daarvoor heb ik weinig tijd en stap verder. Snel vind ik mijn merktekens terug en volg gezwind de weg. Ik heb volgens mij de juiste weg genomen maar gaande weg ontdek ik dat ik verkeerd loop. Ik draai mijn film terug met de host van vandaag die mij herinnerde niet verkeerd te lopen, een aan duiding op het paaltje dat een andere stad vermelde maar vooral het feit dat het deel akker ongeveer even lang was als het daarop volgend deel bos. En nu mis ik natuurlijk mijn GPX. Google Maps brengt de oplossing met de kortste weg naar Etappes. Ik moet even terug lopen om weer op het juiste pad te zijn. Op tijd is mijn centje gevallenen ben ik niet totaal verdwaald. St- Sulpice is een kruispunt van 2 GR paden door zijn glorie maar dan moet men oplettend zijn om niet het verkeerde pad te nemen bij het verlaten van de stad. Ik moet nu een lange weg door de weidse akkers lopen met honderden hectares granen, bieten of koolzaad bezaaid. Onmetelijk maar grandioos. De zon maakt de weg nog lastiger en ik speur de horizon af naar een plekje schaduw. Buiten een paar grote boerderijen kom ik geen kat tegen maar de weg ik vredig en mooi. Na anderhalf uur stappen mag eindelijk van wat flitsen schaduw genieten wanneer ik door en dorpje loop met laanbomen. Ik voel dat mijn energie stilaan opgeraakt maar de schaduw van bos voor het binnenlopen van Etappes helpen mij de weg af te ronden. Mijn watervoorraad, 4 liter, is op en ik hoop snel de stad te bereiken om alvast wat water te tanken. Maar de weg is hard en het laatste deel van de etappe is nog een heuvel trotseren waar de stad achter verscholen ligt. Ik strompel naar de eindstreep zonder aandacht te scheppen op mooie plaatjes. Onmiddellijk ga ik op zoek naar een eetgelegenheid want het is al 13u30 en ik vrees dat de keuken kan sluiten voor ik een bestelling kan plaatsen. Maar dat geluk heb ik wel, ik maak mijn keuze ui het voorgesteld menu en drink eerst een paar glazen water die hemels lijken. Langzaam geniet ik van mijn maaltijd en echt ik moest geen schrik gehad hebben te laat te komen want de keuken begint precies nu maar bestellingen te ontvangen. Ik betaal en ga naar de Office du Toerisme om naar een waterpunt te vragen en met een vergrootglas in de hand vind ik de aangeduide plaats. Ze vertellen me dat meerdere personen per dag de vraag stellen en dat is niet verwonderlijk want ook ik moest zoeken terwijl ze mij de plaats aanduiden. Er werd een interview afgenomen voor hun statistieken i.v.m. pelgrims die de stad aanlopen en ik word op de harde schijf geplaatst. Ik moet nu mijn weg vervolgen want mijn slaapplaats is 4 km buiten de stad. Ik zoek alle schaduw op en met wat zoeken word ik hartelijk ontvangen bij gastvrije mensen. La Campagne zoals in de Franse films dikwijls opgedragen. Mensen die leven en laten leven en niet bang zijn van een beetje rommel. Ik logeer hier 1 nacht maar ze hebben wel wat studenten die hier verblijven voor hun studies en dat houdt die vrouw des huizen jong. Ik kan hier mijn vuile kleren in de wastrommel gooien en na een uur is alles probeer, droog en fris. s'Avonds komt een studente binnen met haar vriend. Ze spreken geen Frans onder elkaar maar de host brengt soelaas met haar gesprek met de jongeren. Ik denk dat ze van heel noordelijk in Europa komen want uit de flarden dat ik opgevangen heb heeft de man 7 dagen vereist met trein en boot om zijn vriendin te bezoeken. Wat mij het meest verwondert in hun gesprek is dat de gastvrouw perfect engels spreekt wat geen evidentie is voor een Franse. Ik ga terug naar mijn kamer om de dag af te ronden. Ik probeer de 21u30 op mijn werker te zien en dat lukt mij maar even want nu komt het zandmannetje en brengt mij naar dromenland, moe en voldaan van deze mooie dag.
Ik ben Jean-Paul De Visscher
Ik ben een man en woon in Groot-Bijgaarden (België) en mijn beroep is Tuinier.
Ik ben geboren op 24/09/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, Cultuur, Boeken,Lego.
Deze blog om mij te volgen op mijn voetreis naar Rome
