Ik heb mijn uiterste best gedaan om lang te slapen maar met mijn verstopte neus heb ik dikwijls moeten opstaan  en om 4 u heb ik de hoop op slaap opgegeven. Ik stelde mij de vraag wat ik vandaag ging doen, stappen of opgeven. Ik begon dan maar de etappe van vandaag te bestuderen en gaande weg ging mijn lichaam zich klaarmaken om toch te stappen. De pijnen aan mijn benen losten stilaan op en de medicijnen voor mijn verkoudheid begonnen te werken. Ik nam mijn tablet om míjn teksten te typen voor mijn blog , de zon kwam op en ik ging mij beter voelen. Om 5u45 was mijn schrijven nog niet klaar maar begon mijn rugzak te maken om te kunnen vertrekken en om 6u06 trok ik de deur achter mij dicht om ergens te gaan ontbijten voor de stad te verlaten.  In de bar is het al druk met het komen en gaan van arbeiders die snel een koffie komen drinken of er verzamelen om samen naar een werf te gaan. Ik ontbijt rustig met mijn amadelcroissant en koffie en kan dan op pad. Ik heb deze morgen een andere manier gevonden om mijn weg te volgen met als grootse minpunt dat ik nooit weet waar ik “precies” sta. Met GPX is dat altijd correct maar voor mijn route bestaat dat niet, plus het feit dat er verschillende routes naar hetzelfde punt zijn. Gelukkig is de weg vanuit Arpajon goed gebaliseerd, aangeduid, en hoef ik maar enkele malen te controleren of ik juist loop. Ik verlaat de slaapsteden en mag eindelijk de echte Campagne opsnuiven met kleine pittoreske dorpen en kleine leefgemeenschappen rond een oud kerkje. De gebouwen dikwijls oude boerderijen opgetrokken met natuurstenen, vrij op elkaar gecementeerd. Ik doorkruis een paar dorpen en moet dan het bos in, goede lucht opsnuiven en genieten van rust. Na een tijdje zie ik een toren opduiken die mij signaleert dat ik St-Sulpice-de-Favières baliseert. Een klein dorpje met een kathedraal in het midden, vroeger behorend aan een klooster veronderstel ik want het bouwwerk is fenomenaal. Het dorpje is een en al rust maar daarvoor heb ik weinig tijd en stap verder. Snel vind ik mijn merktekens terug en volg gezwind de weg. Ik heb volgens mij de juiste weg genomen maar gaande weg ontdek ik dat ik verkeerd loop. Ik draai mijn film terug met de host van vandaag die mij herinnerde niet verkeerd te lopen, een aan duiding op het paaltje dat een andere stad vermelde maar vooral het feit dat het deel akker ongeveer even lang was als het daarop volgend deel bos. En nu mis ik natuurlijk mijn GPX. Google Maps brengt de oplossing met de kortste weg naar Etappes. Ik moet even terug lopen om weer op het juiste pad te zijn. Op tijd is mijn centje gevallenen ben ik niet totaal verdwaald. St- Sulpice is een kruispunt van 2 GR paden door zijn glorie maar dan moet men oplettend zijn om niet het verkeerde pad te nemen bij het verlaten van de stad. Ik moet nu een lange weg door de weidse akkers lopen met honderden hectares granen, bieten of koolzaad bezaaid. Onmetelijk maar grandioos. De zon maakt de weg nog lastiger en ik speur de horizon af naar een plekje schaduw. Buiten een paar grote boerderijen kom ik geen kat tegen maar de weg ik vredig en mooi. Na anderhalf uur stappen mag eindelijk van  wat flitsen schaduw genieten wanneer ik door en dorpje loop met laanbomen. Ik voel dat mijn energie stilaan opgeraakt maar de schaduw van bos voor het binnenlopen van Etappes helpen mij de weg af te ronden. Mijn watervoorraad, 4 liter, is op en ik hoop snel de stad te bereiken om alvast wat water te tanken. Maar de weg is hard en het laatste deel van de etappe is nog een heuvel trotseren  waar de  stad achter verscholen ligt. Ik strompel naar de eindstreep zonder aandacht te scheppen op mooie plaatjes. Onmiddellijk ga ik op zoek naar een eetgelegenheid want het is al 13u30 en ik vrees dat de keuken kan sluiten voor ik een bestelling kan plaatsen. Maar dat geluk heb ik wel, ik maak mijn keuze ui het voorgesteld menu en drink eerst een paar glazen water die hemels lijken. Langzaam geniet ik van mijn maaltijd en echt ik moest geen schrik gehad hebben te laat te komen want de keuken begint precies nu maar bestellingen te ontvangen. Ik betaal en ga naar de Office du Toerisme om naar een waterpunt te vragen en met een vergrootglas in de hand vind ik de aangeduide plaats. Ze vertellen me dat meerdere personen per dag de vraag stellen en dat is niet verwonderlijk want ook ik moest zoeken terwijl ze mij de plaats aanduiden. Er werd een interview afgenomen voor hun statistieken i.v.m. pelgrims die de stad aanlopen en ik word op de harde schijf geplaatst. Ik moet nu mijn weg vervolgen want mijn slaapplaats is 4 km buiten de stad. Ik zoek alle schaduw op en met wat zoeken word ik hartelijk ontvangen bij gastvrije mensen. La Campagne zoals in de Franse films dikwijls opgedragen. Mensen die leven en laten leven en niet bang zijn van een beetje rommel. Ik logeer hier 1 nacht maar ze hebben wel wat studenten die hier verblijven voor hun studies en dat houdt die vrouw des huizen jong. Ik kan hier mijn vuile kleren in de wastrommel gooien en na een uur is alles probeer, droog en fris. s'Avonds komt een studente binnen met haar vriend. Ze spreken geen Frans onder elkaar maar de host brengt soelaas met haar gesprek met de jongeren. Ik denk dat ze van heel noordelijk in Europa komen want uit de flarden dat ik opgevangen heb heeft de man 7 dagen vereist met trein en boot om zijn vriendin te bezoeken. Wat mij het meest verwondert in hun gesprek is dat de gastvrouw perfect engels spreekt wat geen evidentie is voor een Franse. Ik ga terug naar mijn kamer om de dag af te ronden. Ik probeer de 21u30 op mijn werker te zien en dat lukt mij maar even want nu komt het zandmannetje en brengt mij naar dromenland, moe en voldaan van deze mooie dag.