Ik heb mijn uiterste best gedaan om lang te slapen maar met mijn verstopte neus heb ik dikwijls moeten opstaan  en om 4 u heb ik de hoop op slaap opgegeven. Ik stelde mij de vraag wat ik vandaag ging doen, stappen of opgeven. Ik begon dan maar de etappe van vandaag te bestuderen en gaande weg ging mijn lichaam zich klaarmaken om toch te stappen. De pijnen aan mijn benen losten stilaan op en de medicijnen voor mijn verkoudheid begonnen te werken. Ik nam mijn tablet om míjn teksten te typen voor mijn blog , de zon kwam op en ik ging mij beter voelen. Om 5u45 was mijn schrijven nog niet klaar maar begon mijn rugzak te maken om te kunnen vertrekken en om 6u06 trok ik de deur achter mij dicht om ergens te gaan ontbijten voor de stad te verlaten.  In de bar is het al druk met het komen en gaan van arbeiders die snel een koffie komen drinken of er verzamelen om samen naar een werf te gaan. Ik ontbijt rustig met mijn amadelcroissant en koffie en kan dan op pad. Ik heb deze morgen een andere manier gevonden om mijn weg te volgen met als grootse minpunt dat ik nooit weet waar ik “precies” sta. Met GPX is dat altijd correct maar voor mijn route bestaat dat niet, plus het feit dat er verschillende routes naar hetzelfde punt zijn. Gelukkig is de weg vanuit Arpajon goed gebaliseerd, aangeduid, en hoef ik maar enkele malen te controleren of ik juist loop. Ik verlaat de slaapsteden en mag eindelijk de echte Campagne opsnuiven met kleine pittoreske dorpen en kleine leefgemeenschappen rond een oud kerkje. De gebouwen dikwijls oude boerderijen opgetrokken met natuurstenen, vrij op elkaar gecementeerd. Ik doorkruis een paar dorpen en moet dan het bos in, goede lucht opsnuiven en genieten van rust. Na een tijdje zie ik een toren opduiken die mij signaleert dat ik St-Sulpice-de-Favières baliseert. Een klein dorpje met een kathedraal in het midden, vroeger behorend aan een klooster veronderstel ik want het bouwwerk is fenomenaal. Het dorpje is een en al rust maar daarvoor heb ik weinig tijd en stap verder. Snel vind ik mijn merktekens terug en volg gezwind de weg. Ik heb volgens mij de juiste weg genomen maar gaande weg ontdek ik dat ik verkeerd loop. Ik draai mijn film terug met de host van vandaag die mij herinnerde niet verkeerd te lopen, een aan duiding op het paaltje dat een andere stad vermelde maar vooral het feit dat het deel akker ongeveer even lang was als het daarop volgend deel bos. En nu mis ik natuurlijk mijn GPX. Google Maps brengt de oplossing met de kortste weg naar Etappes. Ik moet even terug lopen om weer op het juiste pad te zijn. Op tijd is mijn centje gevallenen ben ik niet totaal verdwaald. St- Sulpice is een kruispunt van 2 GR paden door zijn glorie maar dan moet men oplettend zijn om niet het verkeerde pad te nemen bij het verlaten van de stad. Ik moet nu een lange weg door de weidse akkers lopen met honderden hectares granen, bieten of koolzaad bezaaid. Onmetelijk maar grandioos. De zon maakt de weg nog lastiger en ik speur de horizon af naar een plekje schaduw. Buiten een paar grote boerderijen kom ik geen kat tegen maar de weg ik vredig en mooi. Na anderhalf uur stappen mag eindelijk van  wat flitsen schaduw genieten wanneer ik door en dorpje loop met laanbomen. Ik voel dat mijn energie stilaan opgeraakt maar de schaduw van bos voor het binnenlopen van Etappes helpen mij de weg af te ronden. Mijn watervoorraad, 4 liter, is op en ik hoop snel de stad te bereiken om alvast wat water te tanken. Maar de weg is hard en het laatste deel van de etappe is nog een heuvel trotseren  waar de  stad achter verscholen ligt. Ik strompel naar de eindstreep zonder aandacht te scheppen op mooie plaatjes. Onmiddellijk ga ik op zoek naar een eetgelegenheid want het is al 13u30 en ik vrees dat de keuken kan sluiten voor ik een bestelling kan plaatsen. Maar dat geluk heb ik wel, ik maak mijn keuze ui het voorgesteld menu en drink eerst een paar glazen water die hemels lijken. Langzaam geniet ik van mijn maaltijd en echt ik moest geen schrik gehad hebben te laat te komen want de keuken begint precies nu maar bestellingen te ontvangen. Ik betaal en ga naar de Office du Toerisme om naar een waterpunt te vragen en met een vergrootglas in de hand vind ik de aangeduide plaats. Ze vertellen me dat meerdere personen per dag de vraag stellen en dat is niet verwonderlijk want ook ik moest zoeken terwijl ze mij de plaats aanduiden. Er werd een interview afgenomen voor hun statistieken i.v.m. pelgrims die de stad aanlopen en ik word op de harde schijf geplaatst. Ik moet nu mijn weg vervolgen want mijn slaapplaats is 4 km buiten de stad. Ik zoek alle schaduw op en met wat zoeken word ik hartelijk ontvangen bij gastvrije mensen. La Campagne zoals in de Franse films dikwijls opgedragen. Mensen die leven en laten leven en niet bang zijn van een beetje rommel. Ik logeer hier 1 nacht maar ze hebben wel wat studenten die hier verblijven voor hun studies en dat houdt die vrouw des huizen jong. Ik kan hier mijn vuile kleren in de wastrommel gooien en na een uur is alles probeer, droog en fris. s'Avonds komt een studente binnen met haar vriend. Ze spreken geen Frans onder elkaar maar de host brengt soelaas met haar gesprek met de jongeren. Ik denk dat ze van heel noordelijk in Europa komen want uit de flarden dat ik opgevangen heb heeft de man 7 dagen vereist met trein en boot om zijn vriendin te bezoeken. Wat mij het meest verwondert in hun gesprek is dat de gastvrouw perfect engels spreekt wat geen evidentie is voor een Franse. Ik ga terug naar mijn kamer om de dag af te ronden. Ik probeer de 21u30 op mijn werker te zien en dat lukt mij maar even want nu komt het zandmannetje en brengt mij naar dromenland, moe en voldaan van deze mooie dag.    

      

Na een goede nachtrust kon ik aanschuiven aan de ontbijttafel op zijn frans, stokbrood met confituur en een lekkere kop koffie. Ik kon op tijd vertrekken en met wat zoeken heb ik de juiste weg weten te ontdekken. Ik moest namelijk door een wooncomplex stappen om een brug te vinden om een autosnelweg over te steken. Voor de mensen van de omgeving geen probleem maar voor een vreemde pelgrim een onderneming vooral dat niets aangeduid was en de brug en autosnelweg goed gecamoufleerd waren. Het was voor mij vandaag ook de vlucht uit de agglomeratie Parijs die verre tentakels heeft. Massy is wel een knooppunt van allerlei wegen, zowel auto als treinen en ligt op de weg naar Bretagne. Ook de luchthaven Orly ligt vlakbij plus een militaire luchthaven van waarop de président vertrekt voor buitenlandse missies. Dus had ik deze morgen rond 3 uur veel lawaai gehoord van vertrekkende vliegtuigen wat ik aan mijn host vertelde die vermoedde dat de président weer het land uit was en op het middag journaal, tijdens mijn lunch waren er al beelden van Macron in een Afrikaans land, dus het verhaal klopt.  Als ik dan mijn weg vervolg door de chaos dankzij mijn smartphone loop ik recht op een autosnelweg die ik, voor goed te zijn, moet kruisen om rustige en veilige wegen te bewandelen. Ik zat dus met een dilemma hoe de drukke weg over te steken en weer kwam mij een Afrikaan ter hulp die mij vertelde dat iets verder een tunnel was aangelegd om de rust te vinden. Eindelijk wat paden en hoewel de dorpen zich aan elkaar aanknoopte was er al wat meer ruimte voor een akker of bos. De dorpen zijn ook noodzakelijk om een croissant te kunnen kopen maar zijn vooral slaapstadje van Parijs. Het spoorwegen naar de stad functioneert perfect en voor de mensen die het aan kunnen is er wel wat meer ademruimte. Ik kan gemakkelijk mijn weg vinden maar kom toch dikwijls nog langs de RN 20 , die naar Orleans leidt, met zijn afritten, obligate supermarkt complexen en dus ook industrie. Het wordt alsmaar vrediger en de “Campagne” neemt de omgeving over en de RN20 blijft slechts een sliert in het landschap. Het is klokslag 12 u als ik de kerk van Arpajon bereik waar ik in de parochiezaal kan overnachten, rudimentair maar ik heb onderdak, water, een toilet maar vooral veiligheid . Ik drop mijn rugzak en ga op zoek naar een lekkere goedkope tafel en dikwijls vind ik dat in de omgeving van de marktplein. En dus ook hier maar het eten moet wachten om de prachtige markt te bewonderen. Een mega gebouw in het midden van het plein waar al eeuwen markt werd gehouden. Ik kan gaan eten en het menu van de dag is OK. Ik vermoed dat de uitbater,  man of/en vrouw , van Portugese afkomst zijn want diverse malen hoor ik dat wijn, kaas, bier en gebak aan Portugal kunnen gelinkt worden. Maar lekker is het wel en ik kan even rusten, genieten en op kracht komen. Door de zingende hitte loop ik terug naar mijn slaapplaats om te rusten en mij te verzorgen. Om 4 u zijn de opleidingen voor migranten voorbij en krijg ik gans de ruimte voor mij alleen. Ik moet nog juist mijn stempel gaan afhalen om 20 u in de kerk en ervoor boodschappen doen voor mijn avondeten. Ik ga zeker op tijd op de vloer, luchtmatras en slaapzak, om toch zoveel mogelijk te slapen.   

 

Vandaag is het de start van een nieuwe, korte uitstap na de plotse onderbreking van mijn vorige route. Het bericht kwam als een donderslag om 19u30 binnen dat mijn schoonmoeder, en mijn trouwste volger,  plots was overleden. Ik had juist mijn bericht op de blog gezet omdat ik wist  dat ze daar zo naar uitkeek en daar vertrok  zij op haar laatste reis en viel de mijne plots in het niets. Buiten het verwerken van de zware schok kwam er veel organisatie aan te pas zijnde zo snel mogelijk terug geraken. Gelukkig heb ik het thuisfront als ik hulp nodig heb en de dag nadien vertrok ik om 6u s'morgens terug naar huis. Ik moest eerst een zware periode verwerken voor ik terug kon plannen.  Ik vertrek nu voor een korte trip van 16 dagen op de route Turonensis die Parijs verbindt met Tours en verder op naar Compostella. Ik heb gepland om de trein van 6u45 te nemen in heet station van St-Agatha-Berchem daar deze in het Thalisticket berekend is. En Jefke mijn buurman sta mij uit te zwaaien om 6 u, zoals afgesproken. De treinen rijden op tijd en kan na een serieus dutje mijn ogen openen in Paris Nord. Het is dan pas 9u15 en ik kan aan mijn eerste etappe beginnen. Hier moet ik niet zoeken naar route aanwijzingen want de weg naar Compostella start maar aan de Tour St Jacques, hartje Parijs. Het is heel gemakkelijk te vinden maar om de eerste stempel te schoren is al veel moeilijker. Aan de toren is er een info kantoor voor hulp voor bezoekers van de toren, vele trappen maar prachtig uitzicht, maar slechts in de weekend open. Het alternatief is een kerkje een 150 m terug zou soelaas brengen hadden ze mij verteld.  Een plezier om te gaan zoeken maar ook hier vang ik bot want op woensdag is de acceuil gesloten. Dan maar foto’s nemen als bewijs en vertrekken. Het vertrekpunt is aan het uitgang van het parkje dat zich bevind tussen het gemeentehuis en de halles van Parijs waar heeeel vroeger de markt was. De weg loopt naar het Notre Dame, de kathedraal van Parijs, waar ik de vooruitgang kan bewonderen van de verwoestende brand van enkele jaren geleden. Als voorbijganger is het moeilijk in te schatten hoever de werken staan en of ze klaar gaan geraken voor juni 2024, zoals beloofd door de président maar ik leef op hoop. Ik zal dan zeker even naar Parijs gaan om de werken en glasramen te bewonderen. Ik verlaat het plein met zijn nulpunt voor alle afstanden tussen steden in Frankrijk en steek de Seine voor de tweede maal, de kathedraal staat op een eiland,  over naar de rue “ St Jaques”. Ik kom voorbij een kerkje en stap binnen om te proberen hier een stempel te bemachtigen en hier lukt het. Een Afrikaanse medewerker zet even zijn shrobber neer om mij te helpen en met de stempel op mijn kaart vervolg ik mijn weg richting de Sorbonne. De Seinevallei verlaten blijkt niets maar het is een lange helling. Gelukkig loop ik tussen hoge gebouwen met schaduw en wat wind wat het dragelijk maakt. Ik loop richting Périferique en het wordt stilaan middag, tijd voor een lunch want deze avond eet ik bij de mensen waar ik ga verblijven. Een paar croissants van de bakker en een tas koffie maken de zaak op een muurtje. Ik kan ondertussen naar de chaos van het verkeer kijken want ik zit dicht bij een afrit van de Periferique. Ik vervolg mijn weg mister smartphone in de hand richting Montrouge en zijn kerkhof. Ik hoopte door het kerkhof, park, zou kunnen lopen maar de omweg is te groot om de toegang te bereiken.  Gelukkig zijn er grote bomen gegroeid langsheen de kerkhofmuur die mij voorzien van schaduw en het zuchtje wind dat ideaal voor de verkoeling. De weg brengt mij naar de “ Coulée Verte”, een groene wandeling, ontspanningsruimte, picknickruimte langsheen de spoorweg die volledig is afgeschermd, onhoorbaar en veilig voor kinderen. Een pad die verschillende steden verbindt en plaats maakt voor groen voor alle omwonende. Wat er als toetje bijkomt is het kasteel van Sceaux die van op het pad mooi ligt te schitteren in de verte met zijn park als toemaatje. Hier rijden wel wat fietsers want natuurlijk is het ook voor hen een snelle manier om Parijs te bereiken maar iedereen heeft respect voor elkaar, het is geen fietsestrade! Aan het eind van het groene pad bereik ik Massy waar ik zal overnachten. Ik kom weer in het verkeer en moet aan Nand denken die ik zondag had verteld over Sarens ,ons paradepaardje, die wereldwijd grote infrastructuurwerken helpt realiseren. Wat ze hier ook doen met het monteren van één van hun grootste en sterkte kraan om twee bruggen van de spoorwegen te vervangen. Grandioos  om zo een schouwspel even te zien. Ik klim de straten door naar mijn slaapplaats toe en wordt opgewacht door de familie Derycke. Zijn grootouders zijn tijdens de oorlog van 14-18 moeten vluchten voor de oorlog en zijn niet meer teruggekomen. We hebben verschillende zaken gemeen zijnde dat hij ook tuinier was maar vooral boomverzorger, graag wandelt en geniet ook van het leven, en hij heeft het geluk gehad nog op 61 jaar op pensioen te zijn gegaan. Veel gespreksonderwerpen die bij het avondeten zullen aanhalen bij een glas bier. Hier is het avondeten op zijn frans met voorgerecht, hoofdgerecht, kaas en een lekker stukje rubarbertaart. Als dit gene goede afsluiters is van de eerste dag !!!! Nu zacht dromen en morgen weer verder.   

 

Het was gisterenavond nog een pijnlijk moment als er rond 20 u drie pelgrim de albergue binnenstapt en om er te overnachten. Zonder reservering en de albergue was vol. De host van de gemeente heeft hun de deur niet gewezen maar heeft zo goed als ze kon een oplossing gezocht maar er was geen ander dan in enkele zetels in de ontvangstruimte te overnachten. Niet gemakkelijk voor al de andere stappers want als je wilt vertrekken wil je zo stil mogelijk zijn maar nu zal het voor die personen niet makkelijk zijn. Ik kan s'morgens zonder te veel lawaai ontsnappen naar de leefruimte. Even later worden er meerdere wakker en komt er leven in huis. Alvorens te vertrekken kijk ik het weer eens na voor zover mogelijk en merk dat het wat gemiezeld heeft en het frisjes. Ik doe mijn fleece aan en gaat de donkere straat op. Het zal niet lang duren voor de lucht zijn geheimen over de wolken prijs geeft. Als ik nog maar net vertrokken ben begint er weer fijne regen te vallen en neem het zekere voor het onzekere en trek de regenkleding aan. En terecht want iets later wordt het fijne gewoon regen, heftige regen en doordat ik op een verbindingsstuk loop door een bos en akkers is er geen schuilen mogelijk en stap ik maar verder om kletsnat te worden. Ik moet nu ook gaan letten op de wagens die mij tegemoet rijden voor het opspattende  water van het vele verkeer om niet supplementair nat te worden. Na een tijdje gaat het over op felle vlagen  en langzaam tempert het. Voor mij begint nu een nieuw spel zo snel mogelijk drogen en daarvoor roep ik de weergoden aan de wind wat aan te wakkeren. Ik nader snel Porto maar langs de kant van het vliegveld waar er nog weinig gebouwd wordt. Pas als ik ter hoogte van de aankomsthal komt wordt de bebouwing meer en heb je ook industrie. Dat brengt ook de aanwezigheid met zich mee van rustplaatsen waar ik graag gebruik van maak. Over de weg valt weinig te vertellen behalve dat mijn voetreis ten einde loopt nog een stukje onbebouwde ruimte voordat de stad verhard. Misschien is het zomaar en beeld van deze reis maar in die laatste open ruimte is er nog een oud bruggetje, die deze reis opmerkelijk aanwezig waren, en het einde van een aquaduct, die ook pertinent aanwezig waren. Ze worden alle twee bewaard , voor vele aan het begin van hun reis, voor mij het einde. Het is nu nog anderhalf uur lopen naar de stad maar onderweg kan ik lekker Portugees gaan eten en dan de stad in mij opnemen. Ik maak van deze laatste etappe een evaluatie van deze trip. Daar het voor mij een vervolg is op een eerder begonnen reis was het geen grote ontdekking. Wel kon ik verder breien op een eerdere ervaring en de informatie controleren dat ik door de jaren heen wat had opgenomen. De grote verrassing van deze weg is de hoeveelheid verschillende mensen die onderweg zijn naar ….. De puntjes zet ik niet zomaar omdat meer dan 75 % van de mensen dat doen uit kuddegeest. Velen zullen ook niet weten wat de geest en de inhoud is van deze weg. Vervolgens is de wereldwijde invloed van de weg op de wereld. Je komt er van alle landen mensen tegen, de wereld rond de tafel. De volgende verrassing is de toeristische invloed op deze weg en hoe de mensen erin meegaan. Gaande weg verergerend en onwezenlijk zot  wordend tot een climax in Santiago waar de economie er bijna ronddraait en de stad ook wurgt. Als ik er dan van uit ga dat deze aanlooproute nog een rustige is, en zeker tot in Porto, dan moet dat op de andere wegen een verschrikking zijn. ZEKER de moeite waard dit ooit te beleven want ik moet zeggen “ Ik heb veel gelachen en genoten van alles en nog wat. Vooreerst met mij zelf dat ik in zo’n mallemolen gestapt ben en dan met alles wat rond mij gebeurde. Wat mij nog het meest verbaasde is dat er veel vrouwen, jong en oud, de weg lopen gans alleen, onderweg misschien wel vriendinnen makend en de wereld verkennend. Wat ik zeker niet ga missen is het snurken van kamergenoten want van zodra er meer dan 8 op een kamer sliepen was het prijs. Ik ga zo’n weg niet meer lopen maar ik zou graag door Frankrijk lopen, op de weg naar Santiago tot of voorbij de Pyreneeën. Het zal er in ieder geval veel rustiger zijn, met dan ook zijn nadelen zoals minder faciliteiten. Maar de rust zou alles goed maken.

Het was gisteren plezant gaan slapen, en op tijd, want op Het plein voor de albergue waren een 4tal jongeren een volksdans aan het repeteren waarvan ene tamboerijn speelde en zong. Spijtig dat ik al in mijn onderbroek stond of ik was snel nog een foto gaan  nemen. Maar rusten was voornamer dan feesten. De luiken toe en zoveel mogelijk ramen gesloten kon ik proberen te slapen. Met de informatie van een ander pelgrim was ik erop gebrand op tijd op te staan om de stad nog in het donker te doorkruisen. Het eerste grappig feit was wel dat je het gebouw moest verlaten via een buitendeur op het 3de verdiep. Winst want ik wist dat het eerst klimmen zou worden om terug de uitgestippelde weg te vinden. Ik was met moeite 10 min buiten of stond al nat in het zweet. Al ik buiten kwam mocht ik bijna onmiddellijk 100 trappen op, een voorproefje op wat zou volgen. Meer dan 1 uur ben ik naar boven gestapt, geen trappen meer maar hellende straten. Het was goed dat ik nog in de donkere straten van de stad mocht dolen want ik moest geen rekening houden met het verkeer. Google Maps wees en dicteerde mij de weg om terug aan te sluiten op mijn rode streep. Bijna gans deze weg had ik straatverlichting en kon ik rustig klauteren. Ook op de rode streep weg was het nog klimmen maar nu was ik het blauw bolletje op de weg. Als het klaar begon te worden verliet ik stilaan de stad via de heuvel maar door de nacht kon ik alleen de lichtjes van de stad zien maar geen panorama. Het is steeds een keuze maken tussen mooie vergezichten en veel later vertrekken of op tijd aankomen voor de warmte. Als ik sprak met mensen over de kustroute naar Santiago was steeds de opmerking dat die veel gemakkelijker lopen was. Nu kan ik bevestigen dat dit onzin is. Voor mij die de verkeerde richting uit loop is er geen bewegwijzering maar ook de tegen lopende pelgrim klaagt dat het zoeken is naar pijlen en de weg. Op deze etappe wordt maar pas heel duidelijk dat er minder stappers zijn. Ik vertrouw voor de volle 100 % op mijn GPX maar die stuurt mij ook de brousse in. Gelukkig heb ik al andere katten gegeseld en kan ik mijn plan trekken maar vele andere zouden verdwalen. Hoe deden de mensen dat vroeger als ze alleen een kaart hadden om hun weg te bepalen? Ik geraak toch steeds op het juiste pad en kan allen maar stappen want buiten bos en weg is er niet veel ui te leggen. Het si al 9u30 als ik de eerste pelgrim mij zie tegemoet lopen, ik ben al 3 uur onderweg. Als ik dan opmerk dat mijn weg langs de grote baan gaat lopen is het tijd om uit te kijken naar een café voor rust. Net als ik die grote weg opstap merk ik een richting aanwijzer naar Vigo met kilometer aantal 8, ik ben dan al 14 km ver en ik veronderstel  dat die weg ook vlakker zal geweest zijn. Korter, sneller en lawaaieriger contra, rust, klimmen en stil. Een pelgrim moet wel wat over hebben om rust te vinden!! De koffie doet de meegenomen chocolade broodje smaken maar ik moet verder om op tijd te zijn in A Ramallosa waar ik zou kunnen overnachten in een mooie albergue, maar er zijn maar 40 plaatsen voor pelgrim dus is het zaak er tijdig te zijn, wachten nemen we er dan graag bij. Als ik aankom ben ik de eerste en het is 11u40. Ik ga toch maar informeren of mijn informatie klopt. Ik word geïnformeerd dat te vandaag volgeboekt is met een groep, de pelgrim staat op straat. Spijtig  want het is een mooie locatie en blijkbaar kan je er ook een lekker pelgrimsmenu eten.Alvorens verder te lopen ga ik zitten en kijk naar andere opties. Ik kan voor dezelfde prijs ook 1 km verder overnachten en neem het zekere voor het onzekere en boek via het internet.  Ik ben nu gerust een dak boven mijn hoofd te hebben van acht en ga rustig opzoek. Ook hier mag ik over een oude brug lopen, blijkbaar zijn op deze reis de bruggen die het meesten in het oog springen. Elk stadje heeft wel zijn exemplaar en er zou een boek kunnen uitgegeven worden met de bruggen richting Santiago. Ook hier is het een mooi Romeins exemplaar. Ik moet wachten tot 15 u voor ik knap inchecken maar dat geeft mij rustig de tijd om te eten en rusten. Terwijl ik sta te wachten stopt er een taxi en zie Ik 2 guitige mannen uitstappen, onderweg naar Santiago. Ik heb deze namiddag niet moeten rusten want al mijn kleren moesten gewassen worden, en vooral gedroogd want morgen moeten we verder. Het was vandaag een heel leuke wandeling zoals ik ze graag heb met weinig wandelaars of stappers en in het bos. Het meeste geniet ik nog van het geen duizend keer te hoeven zeggen “ Buen Camino”.