N.a.v. de reacties in Dialoog van woensdag 30 mei op het artikel "Criminelen kunnen celstraf afkopen".
Dat de omzendbrief van het Ministerie van Justitie i.v.m. de mogelijkheid tot minnelijke schikking voor bepaalde misdrijven heel wat discussie zou uitlokken, dat lag voor de hand. Maar goed ook dat de meningen daaromtrent op een rijtje kunnen gezet worden. Rechtspraak is een belangrijke pijler in elke samenleving en die hoort in alle omstandigheden stevig genoeg te zijn. Ik lees in Dialoog van woensdag 30 mei dat enkele lezers het standpunt van de minister loven en terzelfdertijd uithalen naar de strafpleiters. Dat noem ik toch de zaken een beetje omdraaien, hoor ! "Hoofdzaak is dat er plaats vrijkomt in de gevangenissen om geweldenaars ook voor korte straffen op te sluiten", lees ik. "Het is de enige manier om de overbevolking in de gevangenissen aan te pakken", luidt het verder. Dat kunnen toch geen argumenten zijn om zware criminelen de kans te geven hun straf door middel van een minnelijke schikking (kapitaal dus !) te ontlopen !?
Waarom 'hoor' ik hen niets zeggen over slachtoffers ? En eigenlijk zijn die tweeërlei : De rechtstreekse slachtoffers in de eerste plaats en diegenen die een (mogelijks licht) misdrijf hebben begaan, maar niet op de nodige financiële 'ruggensteun' kunnen rekenen.
"Blijkbaar kennen de meeste mensen toch hun geschiedenis niet zo goed", stelt lezer Stefan Kerkhof (nogal denigrerend, vind ik). De term 'compositierecht' mag dan wel niet voor iedereen bekend in de oren klinken, de meeste mensen weten nu ook wel dat het afkopen van straffen niets nieuw is, en zeker geen 'voorrecht' in Vlaanderen alleen was ! Justitie was destijds sowieso een "klassenjustitie". Moeten we daar nog een lijstje met bewijzen voor op tafel leggen ?
Ik kan me alleen maar aansluiten bij de reactie van lezer José Fardeau : "Dit is niet meer dan immorele, pure geldklopperij." Hij stelt terecht de vraag waar het principe van GELIJKHEID IN DE RECHTSPRAAK is gebleven. Als de financiële en materiële 'ruggengraat' van de verdachte een bijzonder grote rol wordt toebedeeld, dan accepteert justitie dat niet iedereen gelijk is voor wet. Zo simpel is dat ?
*******************
SCANS (onderaan) :
° Reacties in Dialoog van woensdag 30 mei 2012.
° Eigen reactie in Dialoog van 31 mei (ingekorte versie).
Lang is het nooit stil in dat justitiële wereldje van bij ons. Een mens is al blij wanneer een politierechter eens een strenge, maar gerechtvaardigde straf uitspreekt voor een zwaar misdrijf of ernstige feiten die mensenlevens hebben gekost of in gevaar hebben gebracht. Laat het duidelijk zijn, ieder mens heeft recht op verdediging. Dat maakt nu eenmaal deel uit van een gezonde rechtspraak. Wat echter in een recente omzendbrief van het Ministerie van Justitie staat, dat is om achterover te vallen van verbazing ... of eerder van verontwaardiging. "Voortaan kunnen openbare aanklagers voor misdrijven waarop tot 20 jaar cel staat (niet de minste dus !) deals sluiten met de verdachte criminelen." De omzendbrief is er gekomen om het gebruik van de minnelijke schikking in strafzaken sterk uit te breiden. En die zaken gaan over alle vormen van bedrog en oplichting tot bendevorming en diefstallen. Moet er nog zand zijn ? Je doet er als modale burger dan ook goed aan in dit landje niet met justitie geconfronteerd te worden ... want als je geen centjes hebt ben je ongetwijfeld de sigaar ! De ongefortuneerde burger die in de fout is gegaan, die zal boeten ; de zware criminelen (van witteboordcriminelen tot bendeleiders en leden) met het nodige kapitaal in steun , kunnen in hun vuistje lachen en voelen zich eens te meer gesteund door het lakse justitiële beleid. Of horen wij dat als burgers allemaal zomaar goed te praten en stellen we ons te onverdraagzaam op tegen criminelen met "geld achter de hand" ? Hopelijk komt dit nieuws op de frontpagina's van alle kranten. Ik kan alleen maar concluderen : "Something is still rotten in the State of Justice !"
****************
SCANS : zie onderaan.
1) Artikel : Zware criminelen mogen voortaan proces afkopen. 2) Reacties in Dialoog van HLN op dinsdag 28 mei (+ eigen ingekorte reactie). 3) Artikel HLN : 2 scans. ° Rondzendbrief laat openbare aanklager toe om deal te sluiten met verdachte. ° Criminelen kunnen celstraf afkopen.
Lezersbrieven van weleer met 'een vleugje actualiteit' : "Luister nu ook eens naar ons".
Lezersbrieven van weleer met 'een vleugje actualiteit' :
Kort na het interview met de auteurs van het "Anti-kindboek" (zie bijdrage 3) publiceerde HLN een reportage n.a.v. het boek "Luister nu eens naar mij" van psychotherapeute Lut Celie. Als tegengewicht voor het interview "We vinden kinderen gewoon niet leuk" heb ik deze bijdrage uit april 2008 geselecteerd.
Lezersbrief (4) : "Luister nu eens naar mij" -april 2008-
De vierdelige reportagereeks "Kinderen over hun grote en kleine verdriet" zal ongetwijfeld iedereen aanspreken (NB.: Behalve Hanne en Camiel uit de vorige bijdrage ;-) die iets te maken heeft met de opvoeding van kinderen. Of je nu ouder, grootouder of leerkracht bent. Mensen die in hun praktijk dagelijks geconfronteerd worden met kwetsbaarheid, grote en kleine trauma's, vangen meestal die o zo belangrijke eerste signalen op. Een eerste detectie kan van levensbelang zijn, maar een sinecure is deze opgave zeker niet. Vandaar dat de ervaringen van mensen als psychotherapeute Lut Celie van onschatbare waarde zijn. Er wordt in deze reeks niet voortdurend met het vingertje gewezen en we krijgen zeker geen ingewikkelde vakliteratuur voorgeschoteld. Alles wordt opvallend gewoon verteld, maar dat neemt niet weg dat het pakkende verhalen zijn geworden. De titel van het boek is veelzeggend, want meestal stellen wij dat kinderen naar ONS moeten luisteren. Zo krijgen we op een bepaald moment een teveel aan eenrichtingsverkeer. "Luister nu eens naar mij" draait de rollen om ! Misschien kunnen we daar met z'n allen wat uit leren.
**************************
SCAN 1 : Lezersbrief in Dialoog van 9 april 2008. SCAN 2 : Het boek "Luister nu eens naar mij" van Lut Celie.
Oude lezersbrieven met een 'vleugje actualiteit' (bijdrage 3) : Kinderen zijn toekomst.
Lezersbrieven met een 'vleugje actualiteit' :
Bijdrage 3 : Kinderen zijn toekomst.
° In de krant van 17 januari 2008 verscheen een bijzonder merkwaardig artikel over een Nederlands koppel dat een boek had uitgegeven met de titel :"Anti-kindboek". De auteurs komen aan het woord in het artikel onder de lezersbrief : SCAN 1 en 2. Een drietal lezers reageerde in de krant van 18 januari. Hieronder mijn bijdrage. * De drie lezersbrieven vind je ook terug onderaan : SCAN 3.
Lezersbrief 3 : Kinderen zijn toekomst.
Met groeiend ongeloof heb ik het artikel "We vinden kinderen gewoon niet leuk" gelezen. Hanna De Heus en Camiel de Vries zijn de 'trotse auteurs' van het onlangs uitgegeven "Anti-kindboek". Het is geen zuur boek geworden, wel een boek waarin de nadelen van kinderen met een flinke knipoog in de verf worden gezet - dat is tenminste wat ze zelf beweren. "Kinderen stinken, ze vernielen het interieur, jengelen tot ze hun zin krijgen, enz." Geen zuur boek, Hanna en Camiel ? "Als we een kind in de winkel zien, lopen we een blokje om", orakelt het koppel er op los. Eerlijk gezegd, mocht ik Hanna en Camiel in de verte zien aankomen en herkennen, dan loop ik minstens twéé blokken om ;-) Mensen die een "pestkoppenhekel" hebben aan kinderen (waar blijven ze die woorden halen?), hebben allicht ook een grondige hekel aan heel wat andere mensen die een obstakel zouden kunnen vormen op hun netjes geplaveide levensweg. Blijkbaar vergeten ze dat kinderen de bouwstenen van de toekomst zijn, hoe moeilijk het opvoedingsproces ook is. "De jarenlange emotionele investering lijkt nauwelijks te lonen", stelt het koppel zonder enige schroom. Wie zoiets durft te schrijven moet zich dringend de levensvraag stellen : "Wat loop ik hier eigenlijk te doen ? Alleen mijn eigen ikje verwennen en verder niets!" Hopelijk lopen er op onze planeet niet te veel exemplaren zoals Hanna en Camiel rond. Dat zou pas een droevige en zure bedoening worden. Sorry dus, maar met jullie "Anti-kindboek" ... de hoogste boom in.
Oude lezersbrieven met een 'vleugje actualiteit' : Leerkrachten + repliek : Jaloers !
Oude lezersbrieven met een 'vleugje actualiteit'.
Wat lezersbrieven over het onderwijs betreft zijn de vooroordelen verre van uit de weg geruimd. In maart van dit jaar lieten een aantal lezers zich vrij minachtend uit over het beroep van leerkracht. Dat gebeurde n.a.v. het debat rond de loopbaanverlenging. Een lezer schreef toen : "Zij (de leerkrachten) zien meestal zo weinig van het leven buiten de klas dat ze er ook weinig van afweten". Reacties daarop werden in de rubriek "Dialoog" niet gepubliceerd. -Zie niet gepubliceerde lezersbrieven : - "Een morbide weerklank" (12.03.'12). - "Vooroordelen" (05.03.'12).
Hieronder volgt een lezersbrief uit de jaren '80 mét antwoord in "Mijn Mening".
Lezersbrieven (2) : Gepubliceerd in de rubriek 'Uw Mening' in de jaren '80.
Leerkrachten (lezersbrief van C.K. uit Brugge).
Na acht en een halve maand "hard" werken kunnen onze leerkrachten opnieuw genieten van twee maanden bezoldigde vakantie. En dit bovenop de zes weken die ze reeds genoten hebben tijdens het schooljaar. Dit is natuurlijk een "terechte" beloning voor de vele uren avond- en nachtwerk die ze in het onderwijs moeten presteren. Sportief zou zijn dat de leerkrachten, ieder voor zich, deze uren zouden opschrijven om na te gaan of hun lange vakantie in verhouding is tot de geleverde prestaties. Ik betwijfel dit ten zeerste. Opmerkelijk is ook dat een groot deel van de benoemden een volledige bezoldiging geniet voor een lessenrooster van 22 uur., d.w.z. 22 maal 50 minuten of 18 uur en 20 minuten. Veel mensen moeten dubbel zolang werken voor een loon dat beduidend lager ligt dan dit van de heren en dames leerkrachten. En dan maar klagen, meneer de minister, dat het onderwijs duur is in Belgenland.
Repliek :
JALOERS (lezersbrief van Ivan Bontinck vanuit Blankenberge ... alwaar ik van mijn welverdiende vakantie genoot ... 'ergens' in de jaren '80)
Naar aanleiding van de lezersbrief van een zekere C.K uit Brugge over het beroep van leerkracht, had ik graag volgende vraag gesteld aan de man/vrouw, die mijns inziens een tamelijk simplistische visie heeft over ons beroep. Waarom bent u zelf niet in het onderwijs gestapt als het daar toch zo een paradijs is ? U zou in ieder geval een toontje lager zingen. Neemt u maar eens de taak over van een leerkracht die deels in het beroepsonderwijs, deels in aanpassingsklassen en deels in 'gewone' klassen met minimum 25 leerlingen staat. Slechts één week en u zal zien ! Binnen de kortste keren smeekt u om uw oude job. Feit is natuurlijk dat er in elke branche een aantal mensen is dat zich inzet voor de job en een aantal dat leeft op de kap van de anderen. Veralgemenen geeft echter alleen maar blijk van kortzichtigheid en onwetendheid. Persoonlijk krijg ik de indruk dat u enkel uw frustraties tegenover leerkrachten wil afreageren. Jaloersheid en zo. Meer niet ! Onthou dat er, zelfs in deze tijd, nog steeds idealisten zijn in het onderwijs, die het dan nog jarenlang moeten doen met 'onmogelijke' lesopdrachten. Ik respecteer uw werk, respecteer ook het mijne. Op dat vlak kan u nog wel een lesje gebruiken. Terug naar school dus ... ;-)
******
NB. : Ik vind vandaag mijn reactie van toen redelijk scherp, maar toch verantwoord gezien de inhoud van de lezersbrief van C.K.
HERNEMING VAN VERHAAL 1 : DE REKBARE PUNTEN VAN BROEDER X.
Aanleiding : Enkele artikels in Knack.be over de recente huiszoekingen in bisdommen. Een lezer stelde dat het in de eerste plaats de samenleving was die schuld trof i.p.v. de kerk. In mijn reactie (Knack.be) heb ik gesteld dat het net omgekeerd was, gezien bij gevallen van seksueel misbruik veelal druk werd uitgeoefend op de ouders door geestelijken om geen klacht in te dienen. Gebeurde dat toch, dan werden meermaals pogingen ondernomen om het onderzoek te dwarsbomen. Een lezeres (anoniem) gaat zelfs zover de schuld in de schoenen van de ouders van de slachtoffertjes te schuiven. Het verhaal "De rekbare punten van broeder X" is een bewijs dat er in gevallen van fysieke letsels wel klacht werd ingediend door een bijgeroepen arts en de ouders. In dit verhaal werd de priester-leraar in kwestie ook door het gerecht veroordeeld. Een uitzondering dat wel, want meestal gaf justitie voor het bepalen van de "strafmaat" de zaken door aan het bisdom. "Strafmaat" betekende dan overplaatsing naar een andere parochie, een ander land of continent ... en in vele gevallen (de meeste) kon de geestelijke zijn functie opnieuw opnemen.
Deel 1 is direct onder deze inleiding te vinden. Het verhaal werd opgetekend aan de hand van notities van Gaston Bontinck (als rijkswachter verbonden aan de bijzondere afdeling "Jeugdbescherming en Zedenfeiten" tot halfweg jaren '60). Een nabeschouwing volgt onder het laatste deel.
-werd in mijn blog als eerste verhaal opgenomen in september 2010-
De rekbare punten van broeder X. ++++++++++++++++++++++++++ Z... 1954. Begin van een mooie julimaand. Begin ook van de zomervakantie voor de 10-jarige B., zoontje van een welstellend zakenman, die met zijn gezin in een luxueuze villa woont. Een mooie vakantie zou het moeten worden, zeker voor B., intern aan het college ... te D. Voor het eerst is hij thuisgekomen met een voor hem schitterend rapport ... en dat op het einde van een schooljaar. B. die nooit meer dan 55% behaalde kon nu buiten alle verwachting een rapport voorleggen waarop 72% prijkte. De ouders zijn uiteraard in de wolken met die goede resultaten die hun zoontje, dat behoorlijk wat leerproblemen heeft, dit keer behaald heeft. ... Vader, een druk zakenman moet terug "de baan op". Terwijl moeder zich bezighoudt met haar borduurwerk verdiept B. zich uitzonderlijk stilletjes in zijn plakboeken. Plotseling veert het jongetje recht en rept zich naar het toilet. Vijf minuten ... tien minuten verstrijken, maar B. is nog steeds niet terug. Bezorgd begeeft de moeder zich naar het toilet ... en hoort duidelijk dat haar kind aan het huilen is. Nieuwsgierig, maar vooral ongerust opent ze de toiletdeur en ziet daar tot haar ontsteltenis dat de kleine B. zit te kronkelen van de pijn. Ze kijkt naar de aarsopening van het jongetje ... bloed ... gezwollen ! Wat heeft dit te betekenen ? Volkomen van haar stuk overstelpt ze B. met allerlei vragen. Maar het jongetje blijft steeds maar hetzelfde antwoord herhalen :"Mama, ik heb veel pijn van achter als ik naar de koer moet gaan. Dat is zo al enkele weken." Moeder begrijpt er niets van, maar neemt toch vrij snel het besluit de wagen voor te rijden.Onder "zachte dwang" moet B op de achterbank plaatsnemen en de vrouw rijdt zo snel mogelijk naar het centrum van Z., naar dokter V., huisarts en een vriend des huizes. B. zit ondertussen wenend op de achterbank en laat tussen het snikken door horen :"Mama, alstublieft niet naar de dokter. Het zal wel overgaan." ... In het dokterskabinet heeft de huisarts spoedig opgemerkt dat iets ongewoons is voorgevallen. Het jongetje blijft de blikken van de arts ontwijken en blijft hetzelfde antwoord geven : "Heb veel pijn als ik naar de koer ga." De oude geneesheer overziet de situatie ... de verwondingen zijn vrij erg. Maar toch laat hij moeder en kind naar huis gaan, na B. de eerste zorgen te hebben gegeven. Over zijn vermoedens zegt hij niets tegen de moeder. Hij durft er niet aan te denken welk effect het op de vrouw zou hebben moest hij haar nu confronteren met zijn diagnose.
De arts denkt na over zijn diagnose : Bloedige ontstekingen aan de binnenzijde van de aars, veroorzaakt door herhaalde gewelddadige penetraties in de aarsholte. Hospitalisatie zal absoluut noodzakelijk zijn. Dezelfde avond zal hij nog een bezoek brengen aan de familie om de vader van het kind onder vier ogen te spreken. Het zal allemaal heel discreet moeten gebeuren in het kantoor thuis van de zakenman. De arts moet nu, gezien de aard van de verwondingen, de rijkswacht van Z. op de hoogte brengen. Er worden enkele duidelijke afspraken gemaakt. Eerst wil de huisarts wel de gelegenheid krijgen de vader voorzichtig op de hoogte te brengen. Een verzoek dat uiteraard ingewilligd wordt ...
NB.: Herhaal even dat sommige getuigenissen en/of bekentenissen heel cru kunnen overkomen. Dit kan alleen maar duidelijker maken dat de verhalen over seksueel misbruik van kinderen zelden overdreven zijn of in de fantasie zijn ontstaan. Dit vermeld ik omdat ik op sommige forums (kranten, tijdschrift) ondervond dat enkele lezers alludeerden op het feit dat het allemaal fel overdreven was, dat men de kerk schade wou toebrengen vanuit bepaalde hoek, en dies meer. Vandaar ook mijn beslissing deze verhalen hier te brengen.
... De vader was nu min of meer door de huisarts op de hoogte gebracht van de walgelijke feiten en hij diende zich nu sterk te houden, want zijn echtgenote wist nog niet wat er echt aan de hand was. ... In het bureau van de zakenman : de vader, de arts, de kleine B. en twee rijkswachters. Er moet nu eenmaal overgegaan worden tot een "verhoor" van het jongetje. Hij durft echter niets te zeggen over school, werpt steeds angstige blikken in de richting van zijn papa die diep in een clubzetel weggezonken zit. B. blijft de vragen maar ontwijken. We moeten zelf over de brug komen en de 10-jarige op een of andere manier "geruststellen". Ik richt me met zachte stem tot hem : "Je moet geen schrik hebben van je papa, hoor, Bart. Hij weet alles, en wij weten ook wat er met je is voorgevallen. Je mag het ons gerust vertellen. De man die dat gedaan heeft zal gestraft worden." Opnieuw begint het jongetje te wenen, maar uiteindelijk komt het er al snikkend uit :"Ik zal alles vertellen ... maar broeder X zal kwaad zijn op mij. Ik durf daar niet meer naar school gaan. ... Aarzelend vervolgt hij : "Ik ben intern in het college van ... en zit daar in het 4'de studiejaar ... bij broeder X. Het is allemaal vele weken terug begonnen, toen ik eens een zeer slecht rapport had. Broeder X vroeg me om eens op zijn kamer te komen na zes uur. Hij zou mij een beetje bijlessen geven om een beter rapport te krijgen ... (lange pauzes telkens) ... Ik moest op zijn schoot zitten en hij begon mij overal te betasten. Hij zei : We zullen ons eens amuseren, maar je mag aan niemand iets vertellen. Hij begon dan vuile manieren met mij te doen. Ik was zo beschaamd. Ik begreep broeder X niet ... Hij deed mijn kleren uit en ik moest voorovergebogen met mijn hoofd in de zetel zitten. Hij trok mijn beentjes open en deed zalf aan mij langs achter. Dan voelde ik iets in mijn buik steken. Hij deed me veel pijn en ik begon te wenen. Ik wist niet wat er met mij gebeurde. Toen het gedaan was droeg broeder X me naar mijn bedje. Die nacht is hij wel viermaal bij mij geweest om zalf aan mij te wrijven. Ik zou veel punten krijgen, maar mocht niets zeggen. Soms kreeg ik dan 5fr om snoep te kopen. Twee-tot driemaal per week deed hij die vuile manieren met mij. Ik zweeg tegen iedereen uit schaamte ... en dacht aan de punten die ik zou bijkrijgen. Hij beloofde mij 72% en ik was gewoon van maar 55% te hebben. ... Op een andere keer moest ik dat ding van broeder X in mijn handje nemen. Ik deed dat niet graag. Broeder X liet me ook van alle foto's zien van blote mannen en zei tegen mij : Bartje, we gaan hetzelfde doen als die mannen op de foto's. Soms stond hij gans bloot voor mij. Ik wilde dan niet kijken ... dan terug met mijn hoofd in de zetel. Ik moest een zakdoek in mijn mond steken omdat ik te luid riep van de pijn. ... Als broeder X dat deed met mij deed hij altijd zijn kamerdeur op slot. De laatste dagen voor de vakantie werd het erger. Ik had veel pijn langs achter en wist niet wat doen uit schaamte en schrik. Ik weet niet of broeder X dat ook met andere kinderen deed. Met de vakantie had ik 72% en mijn mama en papa waren heel content. Maar thuis op de WC kreeg ik plots veel pijn langs achter ... ik begon te wenen omdat ik zoveel bloed zag. Ik ben zo beschaamd voor mijn mama en papa. Ik zal het nooit meer doen. 't Is allemaal de schuld van broeder X." ... Wordt vervolgd.
Verhaal (1) : De rekbare punten van broeder X (3).
De rekbare punten van broeder X (vervolg). ============================= ... De vader zit te wenen, heeft geen idee hoe hij zoiets aan zijn echtgenote moet vertellen. De arts, vriend des huizes, belooft hem hierbij behulpzaam te zijn. Gezien de ernst van de feiten stellen wij ons zo snel mogelijk in verbinding met de Procureur des Konings. De magistraat aarzelt niet en geeft onmiddellijk de opdracht de geestelijke nog diezelfde nacht aan te houden (aanhoudingsbevel per telegram) , en de volgende dag over te brengen naar het justitiepaleis van Gent.
Midden in de nacht bieden wij ons aan in het college te ... Minutenlang moeten we wachten ... tot eindelijk een oude broeder door een kijkgaatje komt piepen. Als we hem meedelen dat wij de superior dringend wensen te spreken begint hij te stamelen, maar leidt ons dan toch naar de spreekkamer. Pas na twintig minuten maakt de superior zijn opwachting. Verontwaardigd gezicht. De man voelt zich blijkbaar gekrenkt in zijn eergevoel dat hij op dit uur door twee rijkswachters uit zijn bed wordt gehaald. Na hem kennis te hebben gegeven van onze opdracht en hem enkele vage gegevens te hebben meegedeeld laat hij broeder X halen. Stilte. Er wordt weinig of niets meer gezegd. ... Broeder X krijgt even de tijd om burgerkledij aan te trekken. Van de superior neemt hij afscheid met de woorden : "Ik heb gefaald ... en zal er voor boeten. Ik vraag vergiffenis." Daarna wordt de broeder meegenomen naar de brigade van Z om aan een grondig verhoor onderworpen te worden.
Verhoor Broeder X, in de wereld ... genaamd, 29 jaar, priester-leraar aan het college te ... Aanvankelijk zit hij te knikkebollen, te zuchten ... en te bidden. Eindelijk volgen dan de bekentenissen.
"Door de verklaringen van het kind kan ik me niet veel meer verdedigen. Nu ik van u verneem hoe erg het met het jongetje gesteld is heb ik veel spijt van wat is voorgevallen. Ik vraag vergiffenis aan het kind, de ouders, mijn superior. Ja, ik heb de kleine B. betere punten beloofd op zijn rapport en af en toe geld gegeven voor snoep ... Ik wist dat ik de 10-jarige jongen pijn deed en daarom ging ik gedurende de nacht het kind verzorgen met zalf. Ik geef toe meermaals te hebben aangedrongen bij het kind om tegen iedereen te zwijgen. ...
Verhaal (1) : De rekbare punten van broeder X (4).
Vervolg : De rekbare punten van broeder X. ************************************* Vervolg bekentenis van broeder X : " ... De feiten deden zich ongeveer tweemaal per week voor , en dit sedert een tweetal maanden. Alles gebeurde in mijn kamer waar ik het kind naartoe lokte, met de belofte voor een goed rapport te zorgen en hem bij te werken voor bepaalde vakken. Andere kinderen heb ik nooit aangeraakt. Alles is begonnen als een spelletje ... Ik liet pornofoto's zien, maar geraakte zo onder de indruk dat ik mezelf niet meer kon bedwingen. Ik beken telkens de kamerdeur op slot te hebben gedaan. Ik duwde het kind voorover met het hoofd in de zetel. Ik had telkens veel moeite om mijn mannelijkheid in het kind te brengen. ... Ik wist dat de kleine B. veel pijn moest verdragen ... en dat er de laatste weken ontstekingen waren ontstaan. Ik geef ook toe dat ik hem een zakdoek in de mond duwde om te voorkomen dat iemand hem zou horen huilen. Ik begrijp niet hoe ik zulke feiten heb kunnen plegen."
Toen we de geestelijke de vraag stelden waarom hij een kind als slachtoffer nam om zijn driften bot te vieren, antwoordde hij :"Kinderen van 14 en meer zijn niet te vertrouwen ... of weigeren ... De kleine B. kon ik doen meewerken en doen zwijgen door hem een goed rapport te beloven. ... "
Eens akte genomen van zijn bekentenissen en nadat hij had getekend (na voorlezing) begon de broeder te wenen en te bidden.
Broeder X werd opgesloten in de "doorgangsgevangenis" van de rijkswacht van Z., om de volgende dag te verschijnen voor de onderzoeksrechter te Gent (Justitiepaleis). Na bevestiging van zijn bekentenissen aldaar werd hij opgesloten in de gevangenis "Nieuwe Wandeling" te Gent. We vernamen inmiddels dat het slachtoffertje werd opgenomen in de kliniek te ... Het kind moest minstens twee maanden gebonden liggen op zijn buikje om verschillende ingrepen te kunnen ondergaan.
Vier maanden later kwam de zedenzaak voor te Gent. Met gesloten deuren. Als opsteller van het PV moest ik als eerste getuige optreden. De kleine B. was aanwezig in de zaal met zijn vader en een raadsman (om zich burgerlijke partij te stellen). De moeder was op het proces niet aanwezig. Ze kon de confrontatie met de dader niet aan. Het jongetje zag er bleek uit en voelde zich zichtbaar niet op zijn gemak, door de aanwezigheid van broeder X uiteraard, maar ook omdat hij in het middelpunt van de belangstelling kwam te staan tussen al die volwassenen. Broeder X, die zat de hele tijd ineengedoken, gans voorovergebogen, het hoofd tussen de handen. Hij kreeg een lang en scherp sermoen te horen vanwege de Procureur des Konings :"U als priester, als lesgever ... dat is wraakroepend. In uw plaats zou ik in de grond zinken van schaamte. U bent erger dan een beest. Dit had een openbare zitting horen te zijn." Dat was de teneur van het sermoen. Een strenge straf werd geëist met een verdubbeling omdat het over een priester-lesgever ging, die dan nog psychologische druk had uitgeoefend op een kind om zijn doel te kunnen bereiken.
Broeder X kreeg 3 jaar (!!!) gevangenisstraf met onmiddellijke ingang ...
Na de uitspraak wilde de vader de priester-leraar nog te lijf gaan. Hij diende door de aanwezige rijkswachters tot bedaren gebracht te worden. Verhaal opgetekend door Gaston Bontinck.
In de krant (1954) verscheen ergens (zeker niet op de frontpagina) een piepklein artikel over deze zaak. Nabeschouwing volgt.
"De rekbare punten van broeder X" ++++++++++++++++++++++++++ NABESCHOUWING +++++++++++++++++
Déze feiten zijn aan het licht gekomen met arrestatie en veroordeling tot gevolg. De strafmaat was wel bijzonder licht, gezien de ernst van de feiten, de verwondingen bij het kind aangebracht. Maar indien de fysieke letsels nu niet zo ernstig zouden geweest zijn, zou de kleine B. dan ooit de gruwelijke feiten, die zich in de kamer van broeder X hebben afgespeeld, aan zijn ouders verteld hebben ... of er zovele jaren nadien mee naar buiten gekomen zijn ? Een vraag die me bezighoudt, want hoeveel seksueel misbruik van kinderen (eender waar en door eender wie) heeft het daglicht niet gezien en zal het allicht ook nooit te zien krijgen !
Feit is dat de kerk gevallen van seksueel misbruik onvoldoende of helemaal niet heeft aangepakt. Beweren dat ze het niet geweten hebben of "onvoldoende waakzaam" (!?) zijn geweest (uitspraak van de paus bij bezoek aan de UK), dat is een statement die bol staat van ongeloofwaardigheid. Moeten wij geloven dat in onderstaand verhaal in het internaat niemand gedurende al die tijd op de hoogte was van de "vreemde gedragingen" van broeder X ?
Laksheid, het toedekken van seksuele misdrijven met "de mantel der liefde", "imago- bescherming" voorop plaatsen, het zijn factoren die de deur hebben opengehouden voor meer seksueel misbruik.
Seksueel misbruik (pedofilie, incest, ...), laten we eerlijk zijn, het heeft altijd bestaan en het kan voorkomen in alle geledingen van de samenleving. Heel wat mensen hebben kritiek en opperen dat men de kerk viseert, dat gretig aan "kerk- beschadiging" wordt gedaan. Maar is het niet normaal dat een storm van verontwaardiging ontstaat wanneer een instituut haar eigen waarden decennialang heeft laten verloochenen door pedofielen in eigen rangen hun gang te laten gaan? Zij hebben mensen vele jaren lang de hand boven het hoofd gehouden, terwijl diezelfde mensen jongeren de waarden van het leven hoorden bij te brengen. Is dat niet voldoende om je verontwaardiging van de daken te schreeuwen ?
In de verhalen die volgen zal ook seksueel misbruik door niet-geestelijken aan de orde komen. Velen onder hen werden aangehouden en liepen een veroordeling op. Zij hoorden niet tot een instituut dat hen bescherming bood of naar een afgelegen parochie stuurde. Maar ook in deze gevallen bleven slachtoffers maar al te vaak (door justitieel falen) in de kou staan.
Slot : Geestelijken als beschermers van pedofielen.
-In de gemeente M. werd een zekere V.R. aangehouden. De man had een 12-jarig meisje aangevallen in een bosje en gepoogd haar te verkrachten. V. R. was lid van zowat alle katholieke organisaties van de gemeente en hoofd van de Bond van het Heilig Hart. Enkele dagen later liep de man al terug triomferend rond in de gemeente. Volgens de pastoor was het meisje de uitlokster van de feiten geweest en zijn contacten met justitie leverden al vrij snel resultaat op. Nochtans was het helemaal niet moeilijk geweest om uit de getuigenis van de 12-jarige op te maken dat ze in de verste verte geen uitlokster was. Daar was bovendien nog de reputatie in de gemeente van de vrome kerkganger. Gekortwiekt door kerk en gerecht ... ALWEER !!!
Dit zijn maar twee voorbeelden. Ik zou er nog veel meer kunnen aanhalen, maar ik denk dat deze twee gevallen niets aan duidelijkheid overlaten. Het geeft meteen ook een idee hoe moeilijk elk onderzoek naar seksueel misbruik wel is, of het nu gepleegd werd door geestelijken of hun beschermelingen, zoals in de twee gevallen hierboven. Ontmoedigend, frustrerend, ... Maar we gaan door ! =====================================================
"Geestelijken als beschermers van pedofielen" - deel 2 van verhaal opgetekend door Gaston Bontinck. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ... Het kan er bij mij absoluut niet in dat een geestelijke van een gemeente of dorpsgemeenschap optreedt als verdediger van hen die, om eigen driften te bevredigen, zich vergrijpen aan kinderen. Diezelfde geestelijken, die dienen in te staan voor de opvoeding van de kinderen, die hen toch de waarden wan het leven horen bij te brengen (uitgaand van hun geloof). Diezelfde geestelijken, die zich dagelijks uitgeven voor de redders van de ziel van het kind. Wraakroepend, en dan gaan zij bovendien nog alles in het werk stellen om hun enorme gezag en status zo doorslaggevend als mogelijk in de weegschaal te leggen bij de gerechtelijke kringen. En dat met de bedoeling daders van ernstig seksueel misbruik de hand boven het hoofd te houden, er vooral voor te zorgen dat er geen vervolg wordt gegeven aan de eerste vaststellingen van onderzoek, de zaak als het maar enigszins mogelijk was verticaal te klasseren. De daders werden niet alleen met raad en daad bijgestaan, maar voortdurend werd geprobeerd de onderzokers bij de gerechtelijke instanties in een slecht daglicht te stellen, hen tegen te werken, en zelfs met grove middelen in de aanval te gaan. Dit is geen theorie die ik hier zomaar verkondig. Het is de grauwe realiteit die ik kan staven en bevestigen aan de hand van duidelijke voorbeelden. -De genaamde V.S. uit P. : Aangehouden op beschuldiging van tientallen aanrandingen, gepleegd op minderjarige meisjes van 8 tot 11 jaar oud. Een hele verzameling echt compromitterende foto's, (niet zomaar fotootjes, laat dat even duidelijk zijn) werd door ons in zijn woning in beslag genomen. Hij was er nog fier op ook en verklaarde zonder blikken of blozen :"Ik moet slechts meisjes hebben van 8 tot 11, omdat er daar geen haar op staat" (woorden van de dader werden hier letterlijk weer- gegeven). Bij al die foto's lag een hele verzameling kerkboeken (gebedenboeken dus), en aan een speciale spiegel in zijn woonkamer bengelde een paternoster. De ganse gemeente en omgeving slaakte een zucht van verlichting toen vernomen werd dat de man opgepakt werd. Diezelfde persoon, door ons geboeid overgebracht naar ... , mocht na 10 dagen de gevangenis verlaten ... na bemiddeling van de geestelijkheid van ... De man was familie van een belangrijk persoon, lid van de kerkfabriek, en dies meer. Kerel ging alle dagen naar de mis en werd door de geestelijkheid beschouwd als een vroom en diepgelovig mens. Tijdens mijn onderzoek kreeg ik in niet mis te verstane bewoordingen te horen : "Ik zal alles doen wat ik kan om meneer V. naar huis te krijgen. Meneer de deken heeft me dat verzekerd." Enkele dagen later liep de man terug vrij rond in gemeente en omstreken. Kan je je de reactie van vele mensen voorstellen tegenover de rijkswachters die de man hadden aangehouden en overgebracht hadden naar de gevangenis? WORDT VERVOLGD. ========================================================== ==========================================================
Tekst opgetekend door Gaston Bontinck (in de jaren '60 als rijkswachter verbonden aan de Bijzondere Afdeling "Jeugdbescherming en Zedenfeiten". ====================================================== Geestelijken als beschermers van pedofielen. ++++++++++++++++++++++++++++ Het is niet de bedoeling hier het proces te maken van alle geestelijken, maar ik kan niet nalaten enkele droevige gevallen te beschrijven, waarbij onderzoeken naar seksueel misbruik werden gedwarsboomd door geestelijke autoriteiten. In de gevallen hieronder vermeld zijn de daders geen geestelijken, maar in bepaalde gevallen "eerbare leden" van de kerkfabriek. Wraakroepend vond ik hoe de daders tijdens hun ondervragingen telkens duidelijk lieten voelen dat ze een beschermer hadden in kerkelijke kringen die een lange arm had in de gerechtelijke wereld in G. en D. Sommige geestelijken deinsden er bovendien niet voor terug bedreigingen te uiten indien het onderzoek gebeurlijk te ver zou doorgedreven worden. Geestelijken van R. en omliggende verdedigden keer op keer daders die wij op grond van ernstige zedenfeiten hadden aangehouden en stelden alles in het werk om hen zo snel mogelijk TERUG uit de gevangenis te krijgen. Frustrerend te moeten aanzien hoe bepaalde monsters op vlak van zedendelicten, die wij na moeilijk onderzoek in het gevang hadden gekregen, binnen de kortste keren er in slaagden hun toevlucht te nemen tot de geestelijkheid. Alom gewaardeerde geestelijken maakten van hun waardigheid en lange arm bij het gerecht gebruik om daders van seksuele misdrijven (het mag toch een misdrijf genoemd worden!!!), die we enkele dagen tevoren geboeid naar de gevangenis van ... hadden overgebracht, met hun miraculeuze tussenkomst terug vrij te krijgen. Met een grijns op hun gezicht bekeken ze ons toen we hen in de gemeente terug zagen rondlopen ... op de loer liggend naar nieuwe slachtoffers. Sorry voor het sarcasme. Dit kan je (omwille van de privacy van de slachtoffers en uit hoofde van mijn beroep) niet kwijt aan de goegemeende. Geestelijken stonden nu eenmaal onwrikbaar op hun piëdestal. Nu mijn loopbaan op zijn einde loopt heb ik besloten al mijn belevenissen te bundelen. -NB. : Tot voor enkele maanden werd nooit iets uit het werk van mijn vader naar buiten gebracht. De recente gebeurtenissen en vooral de aanhoudende reacties van mensen die dit alles als een "heksenvervolging" door "kerkhaters" zien, hebben me doen besluiten hier af en toe één van zijn verhalen te brengen - ZONDER franjes, ZONDER enige illustraties ... het zou niet eens passend zijn in een blog over dit onderwerp ... ALLEEN DE NAAKTE, ONWEERLEGBARE FEITEN. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ Wordt vervolgd. ++++++++++
Verhalen (3) : De onderpastoor gaf voorlichting - laatste deel.
Verhalen (3) : De onderpastoor gaf voorlichting - laatste deel. ************************************************* Een onderzoek met een staartje. ====================== Enige tijd later vernamen we heel toevallig dat in de prachtige villa van de familie C. geregeld nachtelijke feestjes plaatsvonden, waaraan ook Duitse officieren deelnamen ... en waarop ook meneer onderpastoor H., als vriend des huizes, zijn opwachting maakte. En wij maar patrouilleren, dag en nacht, in soms barre weersomstandigheden. We waren maar al te graag gestart met een bijkomend onderzoek, alleen maar om de geestelijke meer feiten ten laste te kunnen leggen, zodat zijn straf mogelijks zelfs verdubbeld zou kunnen worden. We wisten ook wel dat de clerus heel wat bescherming genoot en de strafmaat die meneer H. te wachten stond niet zou opwegen tegen de walgelijke feiten die hij gepleegd had. We waren niet naief. Maar we moesten zien dat we onze vingers niet verbrandden, want de familie C was natuurlijk een graag geziene familie bij de bezetter, invloedrijk ook. Daar moesten we onze handen afhouden en we konden hen bovendien geen strafbare feiten ten laste leggen. Toch startten we heel discreet een "navolgend onderzoek". Het zat ons hoog dat meneer onder- pastoor er nog meer "bijzondere" activiteiten op nahield. De man die door alle parochianen op handen werd gedragen, in wie iedereen het volste vertrouwen had (ook mensen waarvan we wisten dat ze weerstanders waren). De volgende dagen legden we ons oor hier en daar te luisteren ... en in een piepklein gehuchtje is er wel altijd iemand die "iets" meer gezien heeft. Op een dag was het lot ons gunstig gezind. Een gebuur van de onderpastoor, een man die dus niet ver van de pastorie woonde, wist te vertellen dat de oude meid van de pastoor enkele maanden geleden ziek was geweest en dat gedurende een drietal weken een 15-jarig mentaal gehandicapt meisje uit een gesticht in de omgeving van L. de pastoor kwam helpen in de huishouding. Ze verbleef al vele jaren in de instelling. De gebuur vertelde dat eerwaarde zich soms heel eigenaardig kon gedragen tegenover haar. Hij had meneer H. en het meisje R. in de groentenserre in bepaalde rare houdingen gezien. Tot zover onze tipgever die we moesten verzekeren zijn naam toch maar niet te vernoemen. ... De enige mogelijkheid die overbleef was het meisje te kunnen aan een verhoor onderwerpen. We konden, gelukkig maar, rekenen op de medewerking van moeder-overste, en in haar aanwezigheid trachtten we zo voorzichtig mogelijk iets te weten te komen. Moeder-overste, het dient gezegd, werkte goed mee, en vertelde ons dat het meisje zich toch al een hele tijd ongewoon gedroeg. Zonder moeite ging het niet, want R. bleef in het begin maar herhalen "Meneer onderpastoor zegde mij dat ik er met niemand mocht over spreken, alleen met hem in de biechtstoel." Na lang getreuzel en na haar de verzekering te hebben gegeven dat meneer onderpastoor voor altijd zou vertrekken, kwam haar verhaal met horten en stoten naar boven. "Meneer H. was steeds vriendelijk met mij. Op een avond liet hij mij rare foto's zien ... foto's met blote mannen en vrouwen. Ik was zo beschaamd en durfde bijna niet te kijken. Maar meneer pastoor zegde mij dat hij mij alles zou uitleggen ... dat is het leven, het leven dat gij nog niet kent. Ik ben gelijk een dokter. Een dokter geneest de mensen op lichamelijk gebied, een priester doet dat op geestelijk gebied. Hij deed mij soms houdingen aannemen zoals op die foto's. Ik moest mij dan uitkleden. Ik begreep niet wat hij met mij wilde doen. Hij begon dan overal aan mij te voelen ... ik wist niet wat ik moest doen. Meneer H. bleef maar herhalen "R., hetgeen we nu nu doen moogt ge tegen niemand vertellen, alleen tegen mij in de biechtstoel ... en dan is alles vergeven." Ik beloofde te zullen zwijgen en in de biechtstoel biechtte ik alles aan hem op."
Moeder-overste kon op dat moment haar emoties niet meer bedwingen, sloeg de armen voor de ogen en riep "Jezus-Maria, de onderpastoor liet zijn eigen zonden biechten door een van mijn meisjes. Hoe is zoiets mogelijk?" Wij wisten genoeg en hoefden het meisje niet langer lastig te vallen met ons verhoor. We hadden ons doel bereikt. Nu hadden we genoeg bewijzen in handen om de strafmaat van de dader op zijn minst te zien verdubbelen. Hij zou zijn verdiende straf krijgen. (NB.: De strafmaat vind ik niet terug in het verhaal, maar gezien de ernst van de zedenfeiten én het feit dat meneer H. op geen steun meer hoefde te rekenen van zijn invloedrijke vrienden, de familie C. , zal die niet licht geweest zijn. Uiteraard blijft het koffiedik kijken wat er jaren later na zijn vrijlating met hem is gebeurd).
Nabeschouwing : ************* Uiteraard blijf ikzelf ook met de vraag zitten hoe het met de onderpastoor na het uitzitten van zijn straf verder verlopen is. In het verhaal stelden de rijkswachters (mijn vader en zijn collega) zich ook al de vraag wat er verder allemaal zou gebeurd zijn moesten ze die bewuste nacht het kapelletje niet als schuiloord hebben opgezocht. Zouden de feiten wel ooit aan het licht gekomen zijn ... en hoeveel slachtoffers zou meneer H. nog gemaakt hebben.? Ook vandaag kunnen we ons die vraag nog stellen : Hoeveel gevallen van seksueel misbruik van kinderen door geestelijken zijn tot op vandaag niet een diep geheim gebleven? De redenen hiervoor kwamen in de lezersbrieven al meermaals naar voren. Om even bij stil te staan, niet!? (zie laatste lezersbrief). ***************************************************************************************************
Verhalen (3) : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 7.
Verhalen(3) : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 7. ********************************************* Onderpastoor H. aan het woord. ++++++++++++++++++++++ Tijdens het verhoor van hun dochtertje zaten beide ouders al de ganse tijd te kreunen en te snikken. Overmand door verdriet, maar ook door spijt. Ze hadden M...tje berispt en gestraft omdat ze meneer onderpastoor uit de weg ging, omdat ze niet meer op zijn knieën wilde zitten en geen boodschappen meer wilde afgeven in de pastorij. Hoe konden ze zo naief zijn! ...
De bekentenissen van onderpastoor H. (de hoofdpunten uit het PV) :
Ondanks het feit dat hij alles direct had bekend dienden wij nog eens over te gaan tot een verhoor, teneinde een zo volledig mogelijk PV te kunnen opstellen. "Ik beken al de mij ten laste gelegde feiten : aanhitsing en verleiden van een minderjarige, ontvoering in de nacht, aanranding en verkrachting met geweld tegen de wil van het slachtoffer. De ouders van het meisje, die me als een vriend des huizes hadden binnengehaald, hadden een blind vertrouwen in mij. Ik heb daar misbruik van gemaakt. De verklaringen van M...tje, die jullie hebben voorgelezen, zijn volledig correct. Ze heeft alles verteld zoals het zich heeft voorgedaan. De foto's, die had ik eens van een moeder gekregen. Ze had ze toevallig in de boeken van haar kinderen gevonden. Ik heb ze behouden, werd er door bezeten en vond er een genoegdoening in die aan de minderjarige M. te tonen. De ouders hadden me gevraagd hun kind voorlichting te geven en ik heb daar misbruik van gemaakt. Ik ben veel te ver gegaan en moet werkelijk mijn verstand verloren hebben om dan zulke feiten te plegen op het meisje. Ik heb gefaald als mens, en nog veel meer als geestelijke. Ik ben woedend geworden omdat ik geweld moest gebruiken om M...tje te overmeesteren en te misbruiken. Ik beken volledige vleselijke betrekkingen met haar gehad te hebben en was op de hoogte van haar leeftijd . Haar treft geen schuld. Ze heeft zich tot het uiterste verdedigd. Ik heb het kind met die foto's willen verleiden en ook omdat ze zoveel schrik had van haar ouders is ze mij uiteindelijk gevolgd. Ik heb mijn gelofte van celibaat gebroken, mijn rok van geestelijke besmeurd, de doodzonde van mijn leven gepleegd ... en ik zal er voor boeten ... Ik schaam mij voor iedereen, vraag vergiffenis aan de ouders van M. en aan het slachtoffer. Ik neem kennis van de inbeslagname van de foto's die u hebt aangetroffen op de bidstoel in de kapel. Neem mij alstublieft zo vlug mogelijk mee, want ik durf niet meer onder de ogen komen van mijn parochianen. Na voorlezing volhardt en tekent. ... Het geneeskundig onderzoek bevestigde de verklaringen van dader en slachtoffer. Ontmaagding en verder werden lichte kneuzingen vastgesteld. Nogmaals het bewijs dat het meisje tegenstand had geboden. ... Onderpastoot H. werd gearresteerd en opgesloten in afwachting van zijn proces te G. Het meisje vertrok naar een kostschool in de streek van Charleroi en ging op vakantie bij een tante die in Wallonië woonde. Zelden ging ze nog bij haar ouders op bezoek. De ouderlijke band werd, naar wij later vernamen, volledig verbroken. Wij dachten aanvankelijk dat de zaak voor ons nu afgesloten was. Niets was minder waar !
Wordt vervolgd : Een zaak met een staartje. ********************************************************************************************
Verhalen (3) : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 6.
Verhalen : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 6. ******************************************** Vervolg van het verhoor van de 14-jarige M.
"Ik ging met pastoor H. naar de kapel. Wat kon ik anders doen? Ik was zo wanhopig omdat ik geen hulp en steun kreeg. In de kapel werd hij dan kwaad op mij omdat ik hem veel te lang had laten wachten. Ik kon geen woord meer zeggen. Plots begon hij mij brutaal te omhelzen. Hij legde daarna zijn grote mantel op de grond ... juist voor de heiligen. Ik moest mij naast hem zetten op de mantel. Hij liet mij terug die foto's zien waar ik zo erg van onder de indruk was geweest. Het waren die foto's die u hebt gevonden op de bidstoel in de kapel. Dan trok hij ineens zijn rok uit en hij stond daar voor mij met een kort broekje aan. Na die kussen en die foto's dacht ik dat alles voorbij was, maar meneer H. trok mij achterover op de grote mantel. Ik was verrast en sprong recht en liep naar de deur om weg te lopen, maar hij was rapper dan mij. Ik weerde mij zoveel ik kon, maar wat kon ik doen ... zo een klein meisje tegen zo'n grote sterke man.?Ik begreep niets meer van de wereld en dacht dat de onderpastoor echt zijn verstand had verloren. Met geweld trok hij mijn nachthemdje gans omhoog. Ik was om te sterven van schaamte en schrik. Ik begon te stampen met armen en benen en sloeg hem in het aangezicht. Hij werd nog kwader ... en wat nadien gebeurde ... dat durf ik niet vertellen.
Het meisje begon opnieuw te wenen en ook de ouders zaten onophoudelijk te snikken. Maar wij moesten nu eenmaal ons werk doen. Enkele minuten later begon het meisje dan toch weer verder te vertellen.
"Meneer H. legde zich bovenop mij, trok zijn broekje naar beneden en ... stak zijn ding in mij. Ik wilde dat niet en bleef maar vechten zoveel ik kon. Ik voelde alles ... hij deed mij veel pijn in mijn onderbuik. Plots kon ik niet meer ... ik wist niet meer waar ik was ... of wat er met mij gebeurde. Nu nog heb ik pijn in mijn onderbuik. Toen de gendarmen binnenkwamen was alles reeds voorbij ... de onderpastoor lag nog op mij ... Ik was zo gelukkig u te zien binnenkomen in de kapel, want ik dacht dat de onderpastoor me zou vermoorden. Meneer H. is een grote vuilaard. Wie kon dat nu denken van een geestelijke? De onderpastoor is de schuld van alles ... maar mijn ouders hebben ook veel schuld ... dat alles zo ver is gekomen. Had ik moeten zeggen dat meneer H. een vuilaard was? Dan hadden ze me zeker in een kostschool gestoken. Hadden ze mij geholpen, dan was ik hem nooit gevolgd naar de kapel. Ik zou hem wel honderdmaal laten staan hebben. Ik had vroeger nog nooit contact gehad met mannen of jongens."
Met onze hulp werden de laatste zinnen van haar verklaring opgesteld : "Ik ben akkoord om een geneeskundig onderzoek te ondergaan. Ik verklaar nogmaals dat mijn eigen ouders veel schuld hebben aan alles wat nu voorgevallen is. Ik voel mij nog ziek van schaamte. Ik heb niets overdreven ... het is al erg genoeg."
Na voorlezing volhardt en ondertekent. Tijdens de laatste verklaringen van haar kind viel de moeder in zwijm in de divan. Het was haar allemaal teveel geweest ...
wordt vervolgd. ***************************************************************************************
Verhalen (3) : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 5.
De onderpastoor gaf voorlichting.
Het verhoor :"De onderpastoor was bij ons zoals thuis. Hij was een vriend van ons allemaal. Hij kwam drie, viermaal per week bij ons in de villa. Alles is eigenlijk een drietal maanden geleden begonnen. Wij waren zo eigen geworden aan hem? en hij begon me meer en meer aan te spreken met M...tje van hier en M...tje vandaar. Als hij 's avonds afscheid nam gaf hij ma en pa een handdruk. Mij gaf hij een kus op het voorhoofd en een kruiske. Ik vond dat gewoon voor een geestelijke. Toen ik enkele weken later de pastoor op een avond buitenliet, verwachtte ik terug een kus op het voorhoofd en een kruisje. Maar toen we aan de voordeur kwamen - het was al heel donker geworden - nam hij mij plots in zijn armen en gaf me een lange kus op mijn mond. Ik was verrast en wist echt niet wat ik daar moest van denken. Ik was zo beschaamd. Ik zegde niets aan mijn ouders toen ik terug in de woonkamer kwam. Ik zweeg omdat ik zou uitgelachen worden. Ik had dat reeds ondervonden. De pastoor was in hun ogen een god. Hij kon niets misdoen en was onfeilbaar. Van dan af was ik niet meer gerust als hij op bezoek kwam. Ik was nog zo dom, en kon geen uitleg vragen aan mijn ouders. Als wij samen in de woonkamer zaten te babbelen, en mijn ouders enkele wijntjes dronken met meneer pastoor, dan gebeurde het soms dat hij mij op zijn knieën trok. Ik was klein en woog niet veel. In het begin had ik daar niets tegen, maar sinds die kus voelde ik mij niet meer op mijn gemak. Toen hij mij tijdens zijn volgende bezoek terug op de knieën wilde nemen sprong ik weg en riep :"Nee, meneer pastoor, ik ben veel te oud om nog op de knieën te zitten. " De pastoor bekeek me met grote ogen, zonder één woord te spreken. Mijn ma en pa vonden dat totaal ongepast en vonden mij onbeleefd. De volgende morgen werd ik door mijn ma uitgescholden voor "domme gans", een snotneus met veel fantasie, enz. Mijn ouders begrepen me niet. De pastoor had steeds gelijk.
Een andere keer weigerde ik om boodschappen (groenten en fruit) af te geven op de pastorij, en weer kreeg ik van mijn ouders onder mijn voeten. De week ervoor was ik ook al naar de pastirij gemoeten, en hij had toen tegen mij gezegd : "M...tje, ge zijt al een groot meiske geworden. Ge moet opletten van de jongens. Volgens zijn spreken zou hij mij volledig op de hoogte brengen van alles. Mijn ma zou hem dat gevraagd hebben. Toen liet hij mij enkele vuile foto's zien. Ik was beschaamd en wist niet wat doen. Toen heb ik besloten niet meer naar de pastorij te gaan. Thuis durfde ik daar niets over vertellen. Ik was het beu uitgescholden te worden door mijn ouders. Dag en nacht zag ik die foto's voor me. Ik kon niet meer slapen, voelde me zo alleen. Zo'n tweetal weken geleden liet ik de pastoor terug buiten, bang en vol achterdocht. Toen stelde hij me voor om met hem 's nachts eens naar de kapel te gaan. Hij zou me verder voorlichten. Hij wou dat doen zonder mijn ouders, omdat die te oud waren. Ze zouden het niet begrijpen. Ik weigerde, maar hij bleef proberen. Tweemaal stond hij rond middernacht onder mijn venster. Ik bleef dood van de schrik in mijn bed liggen en liet hem staan. Na een halfuur vertrok hij opnieuw. Ik was zo bang dat de meid of mijn ouders iets zouden gehoord hebben. Gisterennacht stond hij daar terug en wierp hij steentjes tegen mijn venster om mij te verwittigen. Ik kreeg zo'n schrik dat iedereen zou wakker worden. Ik begon te wenen, wou dat alles doen ophouden, ben opgestaan en heb een peignoir aangetrokken over mijn nachthemdje. Ik heb het raam opengedaan en ben naar buiten geklommen en ben het laddertje afgedaald. Ik dacht dat hij mij weer zou kussen en die foto's laten zien. Verder dacht ik niet ... ik kon me niet inbeelden dat meneer pastoor iets anders met mij zou doen. ... Wordt vervolgd. ************************************************************************************************
Verhalen (3) : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 4.
VERHAAL : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 4. De volledige waarheid komt aan het licht. *********************************** In de eerste plaats diende het meisje in veiligheid gebracht te worden bij de ouders. Ikzelf begaf me met haar naar de villa. Mijn collega bleef met de "nobele dorpsherder" buiten, uit het zicht van de villa natuurlijk. Ontzettend moeilijk was het om de ouders al van enkele zaken op de hoogte te brengen, maar ik verzekerde hen de volgende morgen meer uitleg te geven. Ik wees er hen ook op dat hun kind totaal overstuur was en dat ze haar best zouden gerustlaten die nacht. Paniek, geween van de moeder ... de vader hoorde ik luidkeels vloeken toen ik de villa verliet. Eens het kind in veiligheid brachten we "meneer onderpastoor" over naar de rijkswachtkazene van L., waar hij achter slot en grendel werd gezet. ... Op bevel van de onderzoeksrechter te G. moest het meisje zo spoedig mogelijk aan een grondig verhoor onderworpen worden. Het verhoor moest gaan van het beginstadium (de pogingen van de geestelijke tot toenadering) tot het aantreffen in het kapelletje. Het was de enige manier om de geestelijke in de cel te houden. ... De volgende morgen om 9u30 trokken we terug naar de villa. Een onbehaaglijk gevoel maakte zich van ons meester. Wat gingen we allemaal te horen krijgen uit de mond van de kleine M. ? Er heerste nog steeds een paniekstemming in het huis. Het meisje had met geen woord gerept over de gebeurtenissen, maar het werd ons al snel duidelijk dat vader een paar kaakslagen had uitgedeeld om zijn dochter aan de praat te krijgen. ... Het verhoor van de 14-jarige M. - zoveel mogelijk met haar eigen woorden en uitdrukkingen weergegeven : ... Wordt vervolgd. *************
Verhalen (3) : De onderpastoor gaf voorlichting - deel 3.
DE ONDERPASTOOR GAF VOORLICHTING (deel 3) *********************************************** In de villa van het gezin C. Kort na middernacht. Moeder en vader slapen al, maar het 14-jarige dochtertje M. heeft nog geen oog dichtgedaan. Wat gaat er in haar hoofdje om? M. blijft maar denken aan de "rare woorden" die onderpastoor H. haar al verschillende malen heeft ingefluisterd. Bij elk bezoek aan de familie wacht hij de gelegenheid af om onopvallend het meisje te overtuigen om samen met hem 's nachts naar het kapelletje te gaan. Hij zou haar daar opnieuw de (pornografische) foto's laten zien die hij in de pastorie heimelijk al getoond had. In de kapel zou hij haar dan wat meer uitleg geven. Het kleine, tenger gebouwde pubermeisje wist niet wat ze van dit alles moest denken. De onderpastoor was een vriend des huizes en enorm populair bij de inwoners van het kleine gehucht. M. had ook toevallig gehoord dat haar moeder aan de geestelijke gevraagd had haar dochtertje ten gepaste tijde een beetje voorlichting te geven. Met de beste bedoelingen had ze dat gevraagd, overtuigd dat niemand haar kind beter kon vertellen over "de dingen des levens" dan de "dorpsherder". Meneer onderpastoor zal zich wel over haar ontfermen. Wat moest het meisje nu doen? Zou ze haar ouders niet teleurstellen door niet in te gaan op de vraag van de geestelijke?
Allerlei gedachten spoken door haar hoofd. De belofte van de onderpastoor aan haar moeder, de foto's die hij haar had laten zien in de pastorij. Nog nooit was ze zo verlegen geweest als toen. Ze blijft maar worstelen met de vraag waarom de onderpastoor haar 's nachts in de kapel wil zien. "Hoeveel keer heb ik hem nu al afgewezen", vraagt het naïeve meisje zich bezorgd af. Tegen haar ouders heeft ze er geen woord durven over reppen, bang dat ze als een ondankbaar kind zou beschouwd worden. ... Alweer een koude novembernacht. Het blijft maar regenen. "Meneer onderpastoor zal door dit weer wel niet naar hier komen", denkt M., om zichzelf een beetje gerust te stellen. Ze wist dat hij iets na middernacht het laddertje, dat altijd in de tuin stond, onder het raam van haar slaapkamer plaatste en een lichtsignaal gaf. Angstig krimpt ze bij de gedachte weer in elkaar ... probeert de slaap te vatten, maar tevergeefs. "Wat als hij nu toch komt vannacht?" De "dorpsherder", een wolf in schaapskleren, beseft maar al te goed hoe hij meer en meer op het gemoed werkt van de kleine M. ... Plots ... een lichtsignaal ! Het meisje schrikt op, blijft eerst verstijfd van de angst in haar bedje liggen ... maar dan breekt plots alle weerstand. Stilletjes laat ze zich uit haar bed glijden, trekt bibberend een soort peignoir aan over haar nachthemdje ... zonder nog verder na te denken opent ze het raam, en als in een roes zoekt ze de eerste sport van het laddertje. Behoedzaam daalt ze de ladder af die de onderpastoor daar voor de zoveelste keer al had klaargezet. Eens op de begane grond fluistert hij haar direct in het oor : "Ik ga je terug een paar foto's laten zien. Het is best dat we daarvoor naar het kapelletje gaan." Geruisloos sluipt de "herder" met zijn weerloze "schaapje" door het struikgewas in de richting van de kapel.
De angst om niet begrepen te worden door haar ouders als ze zou blijven weigeren op het voorstel van de geestelijke in te gaan, het had van haar een willoos wezentje gemaakt dat zich volledig overgeleverd had aan de man die door iedereen in het gehucht op de handen werd gedragen, de jovialiteit in persoon. Geen mens die één kwaad woord zou dulden over onderpastoor H. ... Patrouille met verrassingen. ++++++++++++++++++++ We waren er nu vast van overtuigd dat het allicht een verliefd koppeltje was dat een toevlucht had gezocht in het kapelletje. Het slechte weer en het speruur dat ze uit het oog hadden verloren hadden hen naar dit ideale schuiloord gedreven. Wat is daar mis mee? We dachten er al aan de plaat te poetsen en het koppeltje maar te laten betijen. Maar bij nader inzien besloten we toch maar tot identificatie over te gaan. Stel je voor dat er een minderjarige bij betrokken was. Wij waren in onze brigade immers aangewezen om de eerste vaststellingen te doen bij zeden- delicten. ... Een blik door een zijraampje bevestigt ons vermoeden dat het om een vrijend koppeltje gaat. In het flauwe schijnsel van een kaars zien we een volwassen manspersoon in donkere, korte broek. Onder hem ligt een vrouw ... is het een jong meisje? Onmogelijk uit te maken. We openen de deur van het kapelletje en, zoals voorgeschreven, maken we ons direct kenbaar als rijkswachters van de brigade L., gevolgd door "paspoorten, alstublieft!". Zonder echt de stem te verheffen. Maar toch, valt te begrijpen natuurlijk, enkele verschrikte gillen. De man springt direct recht, en op amper anderhalve meter van ons verwijderd zien we een klein, tenger meisje hulpeloos op de vloer liggen. Zelf kunnen we de eerste momente geen woord uitbrengen. Het meisje begint te snikken en stamelt enkele onverstaanbare woorden. Ze ligt daar, met haar peignoir en nachtkleedje opgerold tot bijna aan de oksels. Even slikken eerst, dan brengen we de kledij van het meisje min of meer in orde en helpen haar plaatsnemen op één van de bidstoelen in de kapel. Het kind is volkomen van slag, de wanhoop nabij. Ook de man in korte broek begint te huilen en te smeken : "Het is allemaal mijn schuld. Ik zal alles op mij nemen ... en gans mijn leven voor u allen bidden!" Veel heeft die man vannacht niet gebeden, denken wij, en grijpen hem niet bepaald zacht bij het nekvel. Ingehouden woede maakt zich van ons meester, want de draagwijdte van de feiten is maar al te duidelijk. We horen hoe dan ook kalm te blijven. We verzoeken de man zijn lange broek aan te trekken. Maar de man blijft maar smeken, jammeren en alle heiligen aanroepen. Nergens is een lange broek te bespeuren. Plots roept het meisje tussen het snikken door : "Hij heeft geen lange broek. Het is de pastoor van ... !" Voor de tweede maal hebben we even tijd nodig om van onze verbazing te bekomen. Inderdaad, het meisje heeft gelijk. Wie had zich nu zoiets kunnen indenken? De gewaardeerde onderpastoor van B. die zich in het holst van de nacht, in een kapel dan nog, aan het vergrijpen is aan een jong meisje. De man blijft maar jammeren. Wij moeten nog steeds bekomen van het tafereel dat we hier onder ogen hebben gekregen. "Gendarmen, doe uw plicht, maar lever me alstublieft niet uit aan de Duitsers", kan hij met veel moeite uitbrengen. Vervolgens valt hij opnieuw op zijn knieën voor de heiligen in de kapel en begint te prevelen : "God ... straf mij ... ik heb het verdiend ... ik heb gefaald." ...
Het werd ons enkele ogenblikken later ook duidelijk dat het meisje het dochtertje was van de familie C, die in de nabijgelegen villa woonde. Op bekentenissen van de pastoor dienden we niet te wachten. "Ik alleen ben schuldig", herhaalde hij. "Ik heb haar uit haar kamer gelokt en haar onder voorwendsel voorlichting te geven meegenomen naar de kapel. Ik heb haar pornografische foto's laten zien en heb die vroeger al eens aan haar getoond in de pastorij. Ik hoopte haar daarmee gemakkelijker te kunnen verleiden. De foto's liggen daar ... op de bidstoel ! Ik heb het meisje hier in de kapel tegen haar wil misbruikt. Ik wil nu alles bekennen, want ik besef dat u morgen toch met het meisje naar de dokter zal gaan." Aan het meisje, nog volledig onder de indruk van het gebeuren, werden geen vragen gesteld. We wisten maar al te goed dat het verhoor van een minderjarige diende te gebeuren in aanwezigheid van één van de ouders. En de ouders van M., die kenden wij maar al te goed. De vader was een gerespecteerd zakenman in de streek . "Wat een schokgolf zal dit teweegbrengen bij de erg godsdienstige ouders?", zeiden we tegen elkaar. "En hoe zullen de dorpelingen reageren, eens ze te weten komen wie hun populaire onderpastoor in werkelijkheid is." "Hoelang kan je zoiets stil houden in een kleine dorpsgemeenschap als dit?" Een nog veel prangender vraag kwam in mij op : "Wat zou er verder gebeurd zijn indien we nu niet op zoek waren gegaan naar een schuiloord?" We hadden er op dat moment geen flauw vermoeden van welke verrassingen ons nog allemaal te wachten stonden.
WORDT VERVOLGD. Volgende keer : "De volledige waarheid komt aan het licht." +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ PS.: Zelfs al vond het verhaal plaats in 1942, toch werden alle namen vervangen door fictieve initialen. Ook enkele details wat de geografische ligging van het plaatsje betreft werden gewijzigd. De walgelijke feiten, de bekentenissen, de getuigenissen, die werden getrouw weergegeven. Door dit verhaal hier te brengen wil ik vooral aantonen dat seksueel misbruik van kinderen door geestelijken niet zomaar een fenomeen is uit de jaren '60 en '70. Ik las enkele dagen geleden in een interview met een directeur van een katholieke school, dat al die gevallen van seksueel misbruik toch plaatsvonden in een periode waar het taboe rond seks meer en meer doorbroken werd. Het klonk bijna als een excuus voor de geestelijken die kinderen hadden misbruikt. Larie en apekool is dat. De feiten hierboven verteld vonden dan nog eens plaats in volle oorlogstijd. Het standpunt van de directeur kunnen we bij deze naar de prullenmand verwijzen. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Ik ben Ivan Bontinck
Ik ben een man en woon in Wetteren () en mijn beroep is Leerkracht Engels met pensioen..
Ik ben geboren op 13/06/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelsport (lange afstanden) - vreemde talen (o.a.Russisch) - lezersbrieven - geschiedenis - ....
