Interview met een ingenieur gespecialiseerd in de Mosca de la fruta of fruitvlieg in SENASA (een overheidsinstituut voor de gezondheid van de landbouwpoductie). De belangrijkste plaag voor de chirimoya is namelijk deze fruitvlieg. Tot 80% van de vrucht wordt hierdoor onbruikbaar. Een oplossing voor dit probleem vinden is dus een heel belangrijke taak.
De enige ijswinkel die werkt met verse producten, vers fruit. Voor ons werk moesten we dat dan ook eens gaan checken. Na een bezoekje waren we veel wijzer. Ik toch. Hadden de beste ijswinkel ooit gevonden. En wees gerust, ik heb er al veel op verschillende plaatsen geproefd. Ongeloofelijk lekker. En iedereen die weet hoe zot ik van ijs ben, kan zich wel inbeelden dat ik maar moeilijk kon vertrekken.
Het enige probleem is dat het blijkbaar geen grote aankoper van cherimoya is. Hebben slechts één winkel in Lima. Dus een echt grote aankoper is het niet.
Paracas is quechua en betekent regen van zand, omdat hier rond midden augustuszandstormen plaatsvinden. Het
natuurreservaat Paracas bestaat voor het grootste deel uit kustwoestijn
met spectaculaire rotsformaties. Het heeft een oppervlakte van 335 000
hectare. Het landgedeelte heeft een extreem droog klimaat
en is volstrekt onbegroeid. Pas in 1925 werden er hier de eerste
opgravingen verricht door de bekende Peruaanse archeoloog J.C. Tello en
zijn Noord-Amerikaanse collega Samuel Lothdrop van deze cultuur die van
1200 tot 200 voor christus zijn bloeiperiode kende. Aan
de hand van vondsten kon Tello de Paracas-cultuur in perioden indelen:
De caveranasperiode van 1200 tot 700 voor Christus en de
Necropolisperiode van 700 tot 200 voor christus. In de Caveranasperiode
bouwden de mensen tot 7m onder het aardoppervlak liggende, flesvormige
familiegraven met een ommuring. De mummies zaten gehurkt en gewikkeld
in doeken in manden. Ze waren ongeven door muziekinstrumenten, gedecoreerde calebassen, aarden schalen, godsbeelden en kruiken.
De mensen
uit de Necropolisperiode lijken nog meer waarde te hebben gehecht aan
de begrafenis van hun doden. Ze bouwden echte onderaardse dodensteden
met houten daken. Ze tooiden hun mummies met parelcolliers en gouden
plaatjes op de mond en ogen en hulden ze in kunstrijk geweven kleding.
Heel sensationeelwas
de ontdekking van schedels die operatief werden geopend en nadien terug
werden dichtgemaakt met gouden palten. Al voor de Incaperiode bestonden
dus reeds gecompliceerde chirurgische ingrepen in Peru.
Er zijn er
diverse mooie stranden te bezoeken (die ik door tijdsgebrek niet
bezocht heb) Daarnaast is er een museum te bezoeken met een overzicht
van de Paracascultuur. Er zijn mummies, begrafenisbundels en het textiel
te vinden. De stoffen die gebruikt werden voor de begrafenisbuindels
behoren tot de best bewaarde voorbeelden van precolumbiaanse kunst.
Deze
cultuur heeft iets heel speciaals, want als je de omgeving bekijkt, is
het indrukwekkend dat de paracascultuur zich in dit extreem droog
gebied ontwikkelde.
Op de fotos van het eiland merk je de vele arken. Vandaar ook de naam van het eiland (Ballestas). Op de foto zie je de duivelsarc (omdat het zo donker is en geen uitgang heeft.
Naast de vogels leven er ook zo'n 25 000 zeeleeuwen en zeeberen. Volwassenen wegen tot zo´n 400 kg en worden zo'n 18 tot 20 jaar. Lomo´s zijn
11 maanden zwanger. Deze dieren jagen 's nachts.
´S morgens kan
je een boottocht maken tot aan de Islas Ballestas, enkele kleine eilandjes dicht bij Paracas. 's Middags is het niet meer mogelijk deze
te bezoeken door de wind die dan te sterk komt opzetten met als gevolg
dat de zee te woelig wordt. Op weg naar het eilandje varen we langs de kustlijn van Paracas, waar je de Candelabra terug vindt.
De Candelabra is een aan de noordkant van Paracas gelegen geoglyf van een kandelaar/cactus. He
reliëf is zo'n 130 meter hoog en 75 meter breed. Men weet niet uit
welke tijd de candelabra stamt, maar er zijn genoeg theorien over. Een
eerste is dat het een overblijfsel is van de Paracascultuur (hier later
meer over) en dat het de hallucigene San Pedro cactus symboliseert.
Volgens een andere theorie stamt de Candelabra uit de
Nazca-cultuur en vormt het dus een onderdeel van de Nazcalijnen. Een
derde theorie schrijft het toe aan de Incas en zegt dat het meest rechtse deel
katoen voorstelt, het midden mais en het meest linkse deel coca. Een
vierde schrijft het toe aan piraten, een vijfde meent dat het een
orientatiepunt is voor zeelui. Een tenslotte is er nog een zesde theorie die meent dat het van aliens
afkomstig is. Nog een grappige theorie is dat het van recente datum is en
voor de grap gemaakt is.
De
eilandjes zijn beladen met zeevogels (zoals de bruine pelikaan, de
zwarte scholekster, de Inca-stern, de roodpootaalscholver, de
Humboldtgent en de Humboldt-aalscholver) en pinguins: pinguins hebben twee soorten vel. Eentje die
waterdicht is en eentje om zich te beschermen tegen de koude. In de
zomer, dus momenteel hier, vervanderen ze van kleur.
De
zeevogels produceren grote hoeveelheden mest die zich tot dikke
paketten guano ophoopt door het ontbreken van neerslag. De nitraatrijke
guano kan als meststof worden gebruikt en de winning ervan vormde in het verleden een winstgevende bezigheid.
Door de economische waarde vormde de guano aanleiding tot
oorlogen tussen Chili, Peru en Bolivia. Chili veroverde gebied van
beide landen en Peru breidde zijn terrein uit. Bolivia verloor hier
zijn enige kustgebied aan Chili.
Deze
zaterdag ben ik terug richting zuiden getrokken, dit maal richting
Pisco. In Pisco, zowat het eerste stadje 240km ten zuiden van Lima van enige
betekenis (het is 4u rijden van Lima), is de
visserij de voornaamste economische activiteit (vooral ansjovis).
Pisco, met zijn 90 000 inwoners is een rustig stadje (in vergelijking met Lima)
met een aangenaam klimaat door de frisse zeewind. Het oudste gebouw is
de kerk van la Compaña. Met de bouw van deze barokke kerk werd begonnen
in 1689. Naast de kerk staat het uit 1932 stammende
gemeentehuis.
De markten hier in Lima die ik reeds bezocht heb zijn niet echt enorm proper te noemen, naar onze normen dan. Maar het fruit wordt wel mooi opgeblonken en uitgestald.en met de grote varieteit aan fruit die ze hier hebben, maken ze er dikwijls een kunstwerkje van kleuren van. En dan wordt er nog niet gesproken over de smaak van het fruit, heerlijk!!! Het fruit heeft hier veel meer smaak dan bij ons.
Lunahuaná ligt op ongeveer 150km ten zuiden van Lima. Dit is een erg leuk stadje en is bekend voor o.a. zijn buitensportactiviteiten zoals paardrijden, rafting en mountenbike. Het is zo'n vier uur rijden, dus ben ik er vanaf zaterdagmiddag tot zondagmiddag, hierdoor had ik jammer genoeg niet de tijd om van alles te genieten. Maar het raften heb ik zeker niet gelaten. ZALIG!!!! Er zijn erg veel restaurantjes en de speciliteit is zoetwatergarnalen, geserveerd met een lokale wijn. Erg lekker!!! Dit heb ik kunnen proeven in het huis waar ik logeerde. Een ongeloofelijk goede kok. Er bleef niks meer in de pot zitten hoor!
Ter plaatse kon ik alle soorten wijnen proeven. Er waren keldertjes, met allerlei soorten pisco en wijn, denk dat er niemand alle kelders kan doorlopen en nog nuchter zijn. Het stadje staat voor een reden bekend om zijn feesten! Dit weekend was net het feest van pisco en wijn, toevallig ben ik er. Heb dan ook meegeholpen met het persen van de wijn met de vriendelijke burgemeester. Alle wijn mocht ik proeven van hem. Dansen op muziek in de druiven, het heeft wel iets. Vandaag terug aan het werk, maar het was een weekend om nooit te vergeten! Dank je wel Rocio en Fernando en Lucio!
Fernando (zie foto hiernaast) begeleidt me naar de plaatsen waar het gevaarlijk is om als blond meisje alleen te lopen, zoals de markt. Hij is een laborant, en werkt eveneens in het project met cherimoya. Het is een hele lieve jongen, allé, jongen, hij wordt dit jaar dertig.
Marlise,
De mensen in het labo onderzoeken de verschillende soorten cherimoya die er bestaan, maken er een fiche van op, enz. De bomen worden door een andere ploeg onderhouden. Morgen of vrijdag ga ik met de verantwoordelijke hiervan gaan spreken, dan volgt verdere uitleg.
Franky,
Wees gerust, mij ga je niet vlug een hond kwaad zien doen hoor. Vraag maar aan mijn ouders hoe gek ik van honden ben.
En Jacques, Eigenlijk is hij echt een beetje blind!
Dit weekend heb ik Huancayo bezocht. Met een treintje, die er twaalf uur overdoet, maar bij alle unieke plaatsjes uitleg geeft, wat voor mij dus heel interessant was. Vanaf 1991 reden er op dit traject geen passagierstreinen meer. In 1995 gaf de wereldbank 35 miljoen dollar om de trein weer nieuw leven in te blazen. Maar slechts in 1998, na een protestmars van de plaatselijke bevolking, begon de trein terug te rijden.
Huancayo is de grootste stad in het centrale hoogland van Peru. Momenteel is het daar winter en regent het erg veel (grote aanpassing voor mij vanuit de hitte van Lima). Het ligt op een hoogte van 3261 meter en heeft 360.000 inwoners. De stad dankt zijn naam aan de Huanca's die in dit gebied leefden toen het door de Inca's werd ingelijfd. De omgeving van Huancayo staat bekend om zijn vele traditionele kleine dorpjes die elk hun eigen specialiteit hebben op het gebied van kunstnijverheid en er wordt vooral aan landbouw gedaan.
Dit zijn alle laboranten die werken met cherimoya uitgezonderd Fernando. Iniea heeft 100 bomen staan, waarvan dit de grootste is die ik gevonden heb. De oogst is pas voor eind april, mei. Iniea produceert en verkoopt aan het publiek.
Omdat sommigen naar meer vragen, hier een beetje meer duidelijkheid over het project:
Chirimoya
is een fruitboom uit het Andesgebergte. Voor Redarfit (het genetische
onderzoekswerk van de Andesplant) en nationale programma's in Bolivia,
Ecuador en Perú is Chirimoya een prioriteitsoort. Daarom besteden ze er
veel aandacht aan en willen ze het nog uitbreiden. Het project heeft
als doel de promotie van duurzame cultivatie van chirimoya in deze drie
landen rond het Andesgebergte. Deze duurzame promotie is gebaseerd op
conservatie en het gebruik van lokale genetische middelen gecombineerd
met de Europese expertise, met de lokale lopende activiteiten. Zo kan
er de nodige informatie verzameld worden, de huidige potentiëlen benut
worden en belemmeringen zoals de fruitvlieg, beperkte commercialisate
uit de weg ruimen en zorgen voor aangepaste culturele praktijken voor
optimale chirimoya cultivatie voor de eindgebruikers, de boeren van het
Andesgebergte die niet veel middelen hebben. Dit voorstel houdt rekening met de adviezen van de
Conventie over biologische diversiteit, welke de karakterisatie en
conservatie van de middelen van de genetische plant als sleutel noemt
om de voedselzekerheid van toekomstige generaties te verzekeren. De
medewerkers komen uit Spanje, Oostenrijk, Ecuador, Peru, Bolivia en
België. Volgens de Rome verklaring van de 'World Food Summit' in 1996,
herbevestigd in 2002, gaat voedselzekerheid om het feit dat alle mensen, op
elk ogenblik, fysische en economische toegang tot voldoende, veilig en
voedzaam voedsel hebben om hun voedseldieet en voedselvoorkeuren te
bereiken voor een actief en gezond leven. In vele ontwikkelingslanden
is agricultuur gebaseerd op slechts enkele gewassen, dewelke hun
prijzen erg volatiel zijn en een verlagende trend tonen. Dit heeft als
gevolg dat er een dringende nood om te diversifiëren, weg van
traditionele primaire goederen, voor export naar meer zelfbehulpzame
regionale ontwikkeling. De CHERLA plannen om bij te dragen tot deze noden zijn erkend
door zowel de EU als de 3 landen van het Andesgebergte. Dit project wil
bijdragen tot het verzekeren dat de rurale populatie, vooral de kleine
producenten, kunnen blijven in de rurale gebieden via het verbeteren
van hun livelihoods en het produceren van voedsel voor consumptie en
verkoop in locale en regionale markten.
De smaak van cherimoya is moeilijk te omschrijven. Sommigen zeggen een
mengeling van aardbei, banaan en ananas, anderen zeggen dat er ook een
beetje kiwismaak inzit. Zelf kan ik moeilijk zeggen naar wat het
smaakt... Ik stel voor dat jullie allemaal het volgende vliegtuig naar
Peru nemen en er eentje komen proeven. Me wel laten weten als jullie er
zijn e!!!
De cherimoya (Annona cherimola) is een tropische plant van de Annonceae familie. Doordat er hoge diversiteit van cherimoya is gevonden in de regio van de interandische valleien van Zuid-Ecuador en Noord-Peru, waar wilde en gecultiveerde bomen groeien tussen de 1200 en 2000 meter, is deze regio voorgesteld als het oorsprongsgebied van cherimoya. Chirimoya werd geïntroduceerd in Spanje door vroege spaanse ontdekkers en van Spanje breidde het uit naar andere mediterrane gebieden. Maar de commerciële productie van cherimoya is klein, met Spanje zijnde de voornaamste wereldproducent, gevolgd door Chili, Ecuador, Colombia, Portugal (vooral Madeira), Peru, Bolivia, USA (vooral Californie), Argentinë en Mexico. In de landen van het Andesgebergte zijn de meeste cherimoyas afkomstig van wilde bomen of van kleine famillieboerderijen. Cherimoya is een vrucht met perfecte organische en nutritieve kwaliteiten (mineralen, vezels, vitamine C, fructose niacine). Bovendien bevat cherimoya het interessante acetogenins, die bijvoorbeeld antitumor-, antimalaria- en pesticide-eigenchappen heeft. Maar tot nu toe is de productie van cherimoya nog niet erg uitgebreid. Dit komt vooral door een tekort aan kennis van managementmethodes, weinig marketing en commercialisatienetwerken, onregelmatige opbrengsten en problemen na de oogst. Bovendien staat cherimoya onder bedreiging door de vernietiging van zijn natuurlijke omgeving. Hier wat fotootjes van de vruchten en mijn eerste bezoekje aan een markt. Dit is de grootste in de regio.
Omdat sommigen naar meer vragen, hier een beetje meer duidelijkheid over het project:
 "Very Happy"){kind=icon}
