|
Elke dag komt er wel iemand over de vloer fantastische dames en heren van de verpleging, kine Jozefien en Annemie, Ilse de psy, thuishulp Inke, Evelien en Ilse, Dominique van de Ambulante Dienst Thuisbegeleiding . Het zijn bezoekjes waar ik niet steeds naar uit kijk maar toch voldoening geven. De Verpleging met de verzorging en het verplichte spuitje elke ochtend en de babbel. Er word heel wat gelachen tussen ons. De kine's Annemie en Jozefien die 2 die weten iets van grenzen verleggen. Mijn pijngrens verleggen "weer eens" en "nog eens" en ... steeds verder en dieper gaan. Af en toe blijven we hangen en dan schieten ik terug vooruit. Annemie, Jozefien en ik vloeken wel eens maar we gaan steeds door en we geven niet af en ja we lachen veel. Met Ilse de psy hoe kan het ook anders daar kan ik mijn babbeltje doen. Inke, Evelien en co de thuishulp zalige madammen Ik let erop dat ze een beetje van alles moeten doen eten maken, boodschappen doen en natuurlijk komt poetsen er ook bij. Het enige wat ik verwacht van alle hulpverleners die over de vloer komen is dat ze zich bekommeren over mij maar dat ze ook mijn gezin erbij nemen. De verhalen van Volker en Lander, de bemerkingen van Jo. Iedereen probeert (dit is het verkeerde woord) er het beste van te maken. Ondertussen komen de meeste al een tijdje en worden we echte maatjes. Volker die aan iedereen systematisch vraagt om in zijn vriendenboek te schrijven en blijft hangen om eventueel een helpende hand te zijn. Lander die zijn verhaal komt vertellen. Als de jongens zich hebben pijn gedaan willen ze dit steeds tonen aan de verpleging voor de zorgen van de dag. Alles tonen wat ze hebben gekregen hebben een boek van oma, een goed rapportcadeau, wat ze kunnen,... zalig hoe de jongens die toch wel vreemde mensen in hun hart sluiten. Ook wij zullen rekening houden met hen Lieve die graag een tas koffie drinkt, Patricia die na het bad graag iets fris drinkt, Inke die dat koekje speciaal graag eet, Ilse die steeds proeft van onze baksels,... Tja kom je voor de verzorging van Inge dan kom je voor gans het gezin.
Het enige wat ik spijtig vind dat ik geen verlof kan nemen en dat sommige dingen 7 dagen op 7 moeten gebeuren. Ook al ga ik op vakantie dan moet ik zorgen dat er iemand is voor de verzorging.
1 ding geven we niet uit handen en dat is de medicatie. Ik ben "hoop" nog alert genoeg. Elke zondag zitten Jo en ik effe te zuchten voor de medicatie maar we doen het goed. Het gaat snel en er is overleg. Als er een fout gebeurt dan weet ik direct wat er mist s'morgens 7, om 12uur 4, om 17uur 3 en voor het slapen gaan ook 3 da is nen hele boterham en 17 stuks op een dag om de 3 dagen een pijnpleister en als de pijn niet te harden is mag ik nog iets anders nemen maar dat probeer ik te vermijden maar het is in huis. Het is een doosje waar 16 tabletten in zitten en op die dikke 12 maanden dat ik thuis ben heb ik 1 doosje verbruikt.
Jo en de jongens zijn al een ganse week aan het knutselen aan een speeltuig voor in de tuin een reddingshelikopter. Want Volker wilt redder worden sinds deze week. Jo heeft het oude hout verwerkt in een helikopter. De jongens vinden het heerlijk. Ik kijk op afstand en keur het goed. Ik moet en mag zeggen dat ik mee nagedacht heb over het concept mee schetsen gemaakt enz. Het uittekenen op de plank ging niet zo vanzelfsprekend uit een rolstoel. Maar ik doe het toch maar, he.
|
