vrijdag den 12 had ik een idee waarom neem ik niet eens de trap. Onze living heeft een trap naar de garage een trapje van 8 cm en een trap van 19 cm. opzich doet de hoogte er niet zo tot toe maar in Inge haar geval is 1 cm al een mijlpaal. Annemie en ik hadden hetzelfde idee alleen was ik diegene die het luidop zei. "Waarom doen we de trapjes niet?" Effe de nodige afspraken gemaakt en weg was ik tot op de maximum komen aan de eerste trap (een trap van 8 cm Jo had zijn huiswerk ondertussen gamaakt en gaan meten) Jo met de rolstoel rond tot in de garage. Ik tot aan de rand tot op de maximum, looprekje trapje lager en weg was ik. Eerste obstakel overwonnen oef rechtse voet eerst stap glijdend naar voor om dan op mijn 2 voeten te staan rekje draaien en mezelf ook en dan ga terug tot op de rand en gebeurde het ik begon te zakken door m'n knieën. Ik was wel een beetje in paniek maar effe terug alle kracht bij elkaar en opnieuw beginnen Nog even afspreken met Annemie en terug opnieuw beginnen tot op de rand en daar ga ik dan Annemie achter mij Jo voor mij. Stap, schuif en ineens stond ik een verdiepje lager. Ondertussen was ik vooral lastig op mezelf maar werkte dit uit op Annemie en Jo. Ik heb vaak sorry gezegd een boze ja, een boze nee het was mijn onmacht dat ik uitschreeuwde. Maar weer heb ik een mijlpaal bereikt in m'n revalidatie.
