Vandaag wou ik iets schrijven maar ik moest even mn hoofd wat rust geven en heb maar even wat muziek opgezet. Het rustig wat hangen deed me deugd en hopelijk morgen meer geluk. Al was ik al begonnen met een stukje maar ik hoop morgen het af te werken.
Even bekomen 8 dagen mijn 2 jongens in huis, spelen, zorgen, praten, activiteiten om dan mijn jongens vrijdag uit te wuiven tot volgende week met gemengde gevoelens en om gisteren mijn Tante Jul te ontvangen. Het werd een super leuke dag. We hebben samen Chinees gegeten en in de voormiddag wou ik rijsttaart bakken maar ik had te weinig rijstpap dus hebben we er rijstflappen van gemaakt. Maar het was wel lekker. Rijstpap gewenteld in bladerdeeg. Het was enorm lekker.
Tante Jul en ik hebben goed gebabbeld en ik heb getoond wat ik kon rechtstaan, stappen en dan terug gaan zitten in stijl en het is me heel goed gelukt. Ze was toch fier op haar nichtje. Mijn tante die weduwe is van nonkel Raf en Nonkel Raf was mijne Peter. Hij is overleden in 2009 en dat was een enorm zwaar jaar want op 6 maanden zijn er 3 mensen van mijn familie overleden.
Mijn broer Bruno hij was 44 jaar, Alvaro 53 jaar de man van mijn meter en dan mijne peter. Het was een heel zwaar jaar. Bij Bruno was het zo plots hij voelde zich niet goed op het werk en hij heeft een hartstilstand gekregen. Ik had geen super contact met hem maar we zagen elkaar op regelmatige basis al was het toen de laatste jaren iets minder. Onze leefwereld lag enorm uit elkaar al is dit geen excuus.
Alvaro zag ik zo om de zoveel tijd maar meestal 1 keer per jaar. Het was een vriendelijke man maar ik kende hem niet zo goed. Hij was zwaar ziek waar hij dan ook aan overleden is. Alvaro een man van Braziliaanse afkomst en een artistiek leven. Hij was pianist en musicoloog toen hij naar België kwam om te doctoreren maar hij kwam naar België werd verliefd en stichtte een gezin.
Mijn peter Raf werkte voor de NMBS en treinen was zijn leven. Hij woonde langs de treinsporen in Drongen een gemeente van Gent en die lijn werd intensief gebruikt voor het treinverkeer van en naar Oostende en Blankenberge. Hij ging in pensioen en werd bijna direct ziek hij heeft gevochten voor zijn vrouw kinderen en kleinkinderen. Ik kan me nog goed herinneren tot de dag hij overleed was ik zijn Bolleke en ik zal dat nooit vergeten. Ik denk er nog soms aan en in de living staat er nog steeds een foto van hem.
Maar terug bij het begin. Toen Tante Jul naar huis ging had oma haar afgezet aan het station en bij het opstappen had ze haar misstapt en verloor ze haar evenwicht. Het station hier in rep en roer en er werd een dokter bijgehaald. Tante Jul werd naar Gasthuisberg gebracht maar ze is gelukkig thuis en ze kan er al mee lachen.
Toen oma me dit doorbelde was ik enorm verschoten en enorm van de kaart. Maar dan begint mijn overlevingsmechanisme begint dan te werken en ik ben dan contact gezocht met Bart mijn neef. Op zo een momenten merk ik dat familie enorm belangrijk is en dat we dan ook aan 1 zeil trekken. We proberen elkaar te helpen en er te zijn voor elkaar en dat is altijd zo geweest.
Er was maar 1 nadeel ik was zo van de kaart dat ik zo goed als alle uren van de nacht heb gezien. Ik ben werd voor de 100ste keer wakker om 6 uur deze morgen en ik ben dan uit ergernis mijn koeien gaan melken, koek en taart bakken, beginnen zaaien en oogsten, enz. in Hay Day tot Lieve er was. Om 8 uur heb ik mijn eerste dut gedaan en om 13.30 was ik echt moe. Ondertussen heb ik de durf om als ik alleen thuis ben in de zetel te gaan zitten en ik heb dan tot 16.10 geslapen. Geen muziek, geen tv op de achtergrond alleen stilte en mn ogen toe. Straks ga ik ook goed slapen hoop ik en dan kan de week weer opnieuw beginnen en hopelijk gaan we morgen 8 dagen naar Pellenberg voor een beetje revalidatie
Soms krijg ik de vraag waar mensen een bijdrage kunnen storten en ik dacht het even niet te doen maar ik probeer het toch. Het gaat over een eenmalige actie voor de Wheeldrive en er is een aparte rekening opengegaan samen met Jeannine
Wheeldrive for Inge BE52-0635-8929-1809
Zo zal oma zelf gebreide mutsen en kaarten op de wintermarkt verkopen Rita en Luc gaan ook zelfgemaakte kaarten verkopen en er zullen lekker zelfgebakken taarten verkocht worden. Jeannine en ik willen jullie al heel hartelijk danken voor je inzet en/of bijdrage.
Was ik nu gisteren aan het zeuren over diene cinema? Ik heb het gevoel van wel, dus zeg ik nu oprecht sorry. Het gaat niet over nooit meer naar de film gaan. Wat kan mij die film nu schelen maar ik dacht dit is iets simpel dat ik kon doen samen met mijn jongens. Ik kan dit samen doen, we hebben samen 1 doel, er is geen gevaar voor enz. Maar gewoon de zin nooit meer vind ik enorm beangstigend. Het is maar weer 1 van de zoveel dingen die me overkomen zijn.
Nooit meer horen aan 1 oor Nooit meer zien door 1 oog Nooit meer auto rijden Nooit meer fietsen Nooit mee stappen Nooit meer
We zijn nu 4 jaar en 8 maanden verder en ik ontdek nog steeds zo van die dingen. Er komen nooit zo van die dingen. Kijk je kan nu terug perfect
Ik kan zelfs niet perfect slapen. De nachten zijn kort, ik word vaak wakker ook al neem ik iets om te slapen, als ik op mijn zijde wil draaien dan moet ik wakker worden en me draaien want ik moet er over nadenken,
Ik ben het gewoon een beetje moe om steeds te ontdekken wat niet meer kan. Dat stoorde me enorm gisteren. Sorry daarvoor.
Maar vandaag is Tante Jul langs geweest en we hebben eens goed getetterd. Ik heb ook een showke gegeven van wat ik kan. Staan, stappen zitten met stijl het was echt fijn om het allemaal eens te laten zien. Ik heb verteld over mijn jongens, broer en zussen, de poes die snurkte op de achtergrond en natuurlijk mijn project van de Wheeldrive.
Er waren gevoelige momenten met een traan en er waren enorm veel momenten met veel gelach. Ik ging een rijsttaart bakken maar ik had iets te weinig rijstpap dus heb ik er een rijstflap van gemaakt. Ze was super lekker, want ze was helemaal op.
We gaan dit zeker nog eens doen en na de winter ga ik zeker nog eens naar Gent en dan mogen mijn jongens eens op de bootjes met zuster Veroniek van bij Tante Non en dat is nu iets waar mijn jongens van dromen. Op de bootjes Langs vele leuke plekjes in Gent.
Positief denken dat is iets wat ik in mijn genen meedraag. Het is soms heel zwaar om dit vol te houden en zeker als je wordt geconfronteerd met wat als?
Je wordt geconfronteerd met dingen die je ineens niet meer kan en dingen die je verwachtingen niet meer inlossen, zoals gisteren. Een goede vriendin van me en ik hadden al weken afgesproken om eens naar de film te gaan met de kinderen. Hotel Transylvania 2. Het was een leuke film al was de eerste helft een beetje dwaas en hij was enorm voorspelbaar. Het belangrijkste is dat onze jongens en 1 dame het enorm leuk vonden.
We hadden op voorhand tickets gekocht en voor we beslisten welke film we gingen kijken was het eerst en vooral uitkijken welke zalen rolstoeltoegankelijk waren. Op die basis moet je dan een film kiezen. Maar we wilden deze film zien dus hadden we geluk. Afgesproken aan de achterkant van het station en weg waren we. 3 volwassen personen en 5 kinderen. Een geweldig gevoel. Maar de leute bleef niet duren voor mij.
In een vorig berichtje schreef ik over mijn oog. Gisteren was de ervaring compleet. We hadden leuke plaatsen in zaal 7 van de Kinepolis en het was helemaal zo overweldigend voor mijn oog en hoofd dat ik met moeite een overzicht kreeg van de film ik voelde me net een pingpongbal die met haar hoofd van links naar rechts sprong om een overzicht te krijgen over het scherm. Zo denk ik leuke details te hebben gemist. Wat rottig voor mijn hoofd en vooral rottig voor mezelf. Toen we buiten waren was er een nieuwe 3D speelgoedje te testen en iedereen vond het kei koel en ik moest ook proberen maar geen 3D zicht geen ervaring rijker. Het was een wazig beeld alsof je een 3D filmpje kijkt zonder brilletje waar je de lagen op elkaar ziet liggen.
Op zich de film speelt niet zo een ramp maar de gedachte nooit meer dat steekt wel wat. Ik heb al zoveel moeten afgeven gunnen ze me nu echt niets meer? Hoe positief ik ook mag denken soms steekt het allemaal. De wereld draait door en ik moet maar achteraan huppelen ook al kan ik dat niet meer zelf een lange afstand rijden gaat niet stomme armpjes, stom lijf en zeker die stoeme benen. Leg het maar op de hoop denk ik dan en dan vloeien er enkele dagen tranen en denk ik vroeger deed ik dit zo graag toen ik tiener was ging ik zo goed als elke week naar de film. Het was zelfs zo dat er 1 keer per jaar een filmdag was je kon toen voor 200 frank of 5 een ganse dag naar de film gaan. Ik heb dit een paar keer gedaan van 10 smorgens en dan om 12, 14, 16, 18, 20 en om af te sluiten om 22 uur nog een filmpje om dan om 24 uur knocked out in bed te kruipen en te slapen en dan een volgend filmpje plannen voor de komende week. Binnengaan filmpje kijken trapje af en op lopen en direct aanschuiven voor een volgend filmpje.
De volgende film die op mijn lijstje stond was de nieuwe Star Wars The Force Awakens maar nu zal ik maar wachten tot hij op Blu-Ray uit komt. Kleiner beeld beter overzicht.
Zoals ik de Minions voor de jongens zal halen voor de kerst. Maar het zinnetje nooit meer dat doet echt pijn ook al ben ik een positief persoon soms word je echt met je 2 voetjes op de grond gezet en zo spreek ik dan in een 3de persoon over mezelf alsof ik aan mezelf niet wil toegeven wat er aan de hand is.
Soms krijg ik de vraag waar mensen een bijdrage kunnen storten en ik dacht het even niet te doen maar ik probeer het toch. Het gaat over een eenmalige actie voor de Wheeldrive en er is een aparte rekening opengegaan samen met Jeannine Wheeldrive for Inge BE52 0635 8929 18090635 8929 1809 Zo zal oma zelf gebreide mutsen en kaarten op de wintermarkt verkopen Rita en Luc gaan ook zelfgemaakte kaarten verkopen en er zullen lekker zelfgebakken taarten verkocht worden. Jeannine en ik willen jullie al heel hartelijk danken voor je inzet en/of bijdrage.
Het zullen korte sprokkels zijn deze week en we beginnen op maandag 2 november.
2 november November is begonnen en dat wil zeggen een paar droevige feestdagen en in gedachte al plannen maken voor december. De jongens beginnen al te dromen over de Sint die komt om erna onze living te versieren met een kerstboom met slingers en ballen. Het is onze 2de kerst hier in huis sinds ik op eigen wieltjes sta. Op eigen wieltjes? Zie ik iedereen al gniffelen tja ik kan niet letterlijk op eigen benen staan, he.
De jongens zijn al plannen aan het smeden en lijstjes aan het opstellen. Maar dit jaar brengt de Sint 1 groot cadeau voor de 2 jongens. Zo ook een gedeeld cadeau met Kerst Maar als ze jarig zijn in januari krijgen ze iets voor zichzelf en dan moet ik even op adem komen of toch mijne portemonnee. Mijn jongens hebben bijna alle feestdagen tussen 6 december en 14 januari. Verjaren, Sint, Kerst het is een dure periode maar zeker en vast ook een leuke periode.
Maar het is nu nog november en we zijn plannen aan het smeden. Het is herfstvakantie, de jongens zijn bij me en we hebben plannen gemaakt. Normaal gaan we eens naar de film, we gaan spelen en we hebben al gebakken.
De bladeren zijn aan het verkleuren en vallen van de bomen, er is mist smorgens als we opstaan en ik denk ik zie maar een half station en het eindigt in het niets. Stilletjes aan laat de wereld zich volledig zien als de mist wegtrekt. Het is een mooi tafereel.
Dat is het leuke als je in België woont je kan alle seizoenen meemaken. In de zomer goed weer met eventuele onweders, In de herfst waar iedereen zich klaar maakt voor de winter en waar je alle warme kleuren van het kleurenpallet ziet. Ook al is het donkerder en kouder is heeft het toch een leuke gezelligheid in huis en erbuiten. Lander die meer opzoek gaat naar het knusse of Volker die zich in de zetel nestelt in de zetel met een leuk boek. Het is zo leuk om te zien. We eten typische dingen voor koudere periodes witloof met ham en kaas, De winter is koud, de dagen zijn kort en iedereen zit in zijn eigen cocon. De jongens spelen met de cadeautjes die ze van de kerstman hebben gekregen en ze vinden dit super want dit is nu eens een cadeautje die ze graag hadden. Lego, een spelletje voor op de pc of dat andere ding die ze gaan krijgen voor de sint maar dat ik dan pas kan onthullen wat het is. En dan is er de lente. Alles nestelt zich dan weer. De dieren worden wakker, de dagen worden langer en als persoon krijg je meer energie. De charmes van de seizoenen zalig toch. We hebben ze gewoon allemaal de sneeuw, de regen, de mist, het onweer met/of zinder hagel, de hitten en de zon en het mooie is we kijken altijd wel uit naar het volgende. In de zomer verlang je naar de herfst voor een wat koelte en in de winter verlang je naar meer licht en warme en zo loopt alles perfect in elkaar. En zo moet het zijn in het dagelijkse leven. Alles vloeit mooi in elkaar maar soms is het een beetje wispelturig en heb je je eigen lichaam of leven niet in de hand.
3 november Kijken Soms heb ik last van een bepaalde lichtinval en dan kan ik me moeilijk focussen op 1 ding. Mijn linkeroog is blind maar op een bepaalde plek is er een lichtinval. Je kan zeggen super dan heb je toch iets maar het is een bron van ergernis aan het worden.
Ik kijk televisie en dan danst het beeld op en neer en springt het van links naar rechts. Spijtig maar dan moet ik mijn oog op punt nul brengen om het in orde te brengen. Het is alsof mijn linkeroog aan het mee zoeken is om te kijken. Met het kleine stukje dat licht en donker kan onderscheiden. Oog sluiten, focus zetten op 1 punt en dan ben ik vertrokken.
Nu dat linkeroog met een kleine lichtinval kan zien als mijn vinger passeert maar het kan niet zeggen wat het is. Het kan niet zeggen hoeveel vingers het zijn en ik kan geen kleuren onderscheiden. Alleen donker en licht. Ik kan er niets aan doen. Dat is balen maar het is nu zo en nu moet ik gewoon mijn ogen tot de orde roepen, zoals ik met mijn lijf moet doen.
4 november Sport Volker en Lander zijn mee gaan sporten en gisteren was het zover. Lander en Volker hebben echt het beste van zichzelf gegeven. Volker vormde een team met Jan een man die rolstoel gebonden is en Lander met Pieter. Het was zo zalig om te zien. Mijn jongens zijn het al zo gewoon om personen met een beperking te zien en ermee om te gaan dat ze er gewoon langs kijken en het verschil niet meer zien. Ik vind het leuk om te zien.
Al zegt Lander soms als hij een man ziet met een prothese kijk mama een Transformer. Maar het was leuk en ik kwam naar huis met 2 kindjes die moe waren.
Sinds ik rolstoelgebonden ben en ik niet voel dat ik moet plassen heb ik meer last van urineweginfecties. Zo ook nu. Sinds december 2014 heb ik een stoma uitgang en in het begin had ik een zowel een sonde langs mijn navel en 1 langs mijn urine weg en de pipi werd opgevangen in een zak dat rond mijn been hing. Nu is dit niet meer en moet ik sonderen. Ook al heb ik wel meer kans op een infectie het is de enige oplossing.
Ook al neem ik alle voorzorgen de kans op een infectie reëel. Handen wassen met water en/of alcogel Verpakking van de sonde open doen en glijmiddel in de sonde spuiten. Ondertussen heb ik de stoma uitgang gereinigd, sonde in brengen het plastiekje eraf doen en het uiteinde in een kommetje doen tot de urine komt (ik laat de urine in een maatbeker vloeien om zeker te weten hoeveel ik moet sonderen wat dan ook aangeeft of ik sneller of meer moet sonderen.) Heb ik gedaan dan haal je de sonde eruit urine weggieten alles uitspoelen ook de sonde en dan gaat de sonde de vuilbak in, ondertussen ontsmet ik de stoma uitgang
Dit alles duurt geen 2 minuten je moet denken een normaal toiletbezoek zoals iedereen.
Maar nu ben ik veel gevoeliger aan infecties. Ik heb er geen last van buiten dat de urine heel fel ruikt, donker is van kleur en dat er vlokken inzitten. Geen pijn enkel dat ik meer urine verlies langs de normale weg. Het is niet dat mijn sluitspier constant urine laat lopen neen enkel als ik druk uitoefen op mijn lichaam. Neen enkel als ik druk creëer bv. bij een transfer rolstoel- bed, stappen, een onverwachte niesbui of tijdens de nacht. Gelukkig heb ik steeds bescherming aan in de vorm van een luier. Nu het is niet fijn die gedachte om dit aan te hebben maar het geeft je een zeker comfort maar ook de zekerheid. Maar bij een infectie is de kans dat je antibiotica moet nemen en op dit moment kan ik maar 1 ding gebruiken en voor de rest ben ik immuun. Echt niet fijn denk ik dan. Is er nu echt niets meer wat ik kan doen?
Ik neem mijn cranberry supplement. Ik nam Furadantine preventief maar daar zijn we nu ook immuun aan.
Ik weet het niet meer het enige nadeel is als ik 4 keer sondeer en neem genoeg water en niet alleen cola. Dan zou ik er toch wat minder last van mogen hebben. Teveel sonderen is niet nodig dan word mijn blaas klein en kan niets ophouden s morgens heb ik het meeste verlies om en bij de halve liter. S middags 300ml, 17 uur 250-300 ml en voor het slapen gaan ongeveer 100ml maar dit kan verschillen. Na het avond eten mag ik niet veel drinken om te vermijden dat ik s nachts moet gaan sonderen. Dat is nu eens een nadeel maar het voordeel is op zich ik plas als ik zin heb en ik heb geen aandrang om te gaan plassen. Dat is een voordeeltje. Al zou ik graag nog eens op de wc zitten en een leuk stripverhaal lezen. Like the old days!!!
Ik zal er een paar dagen tussenuit zijn want ik ben nu een fulltime mama tot aanstaande vrijdag. Ik was bezig aan een tof stukje blog maar door omstandigheden deed mijn keyboard het niet meer. Sinds gisteren heb ik dan ook een nieuw keyboard. het is weer eentje waarvan de toetsen oplichten want op sommige momenten kan ik niet zien wat er op mijn toetsen staat. Grotendeels kan ik blind typen maar niet volledig. Dus best handig. Er is een nieuwe regel in huis geen drank, koekje, fruitje aan de pc, wat op zich meer dan normaal is. HET IS MENENS!!! Er waren hier 2 kerels die niet zo blij waren. Ik probeer jullie af en toe op de hoogte te houden maar het zullen kleine stukjes zijn.
Voor deze middag heb ik een leuke verrassing voor mijn jongens. We krijgen bezoek van een echte acteur.
Gisteren was ik een hele dag in Pellenberg voor kine en een onderzoek. Ik had zoveel tijd dat ik even langs Vera ben gegaan een goede vriendin die op de opnamedienst werkt en ik ben langs Benjamin gegaan een jonge kerel die opgenomen is voor revalidatie. Ik heb hem enkel maanden geleden leren kennen en ik moet zeggen het nen toffe gast. Hij is klein, dapper en vooral heel sterk want hij blijft gaan ondanks van wat hij aan de hand heeft. Af en toe heeft hij een oppepper nodig maar wie niet.
Gisteren was ik daar geweest en het was lachen maar we zijn ook wel even serieus geweest. Ik kan het niet laten om even over mijn jongens te praten en Benjamin zegt steeds dat ik een lieve mama ben. Hij ziet het aan de fotos die ik hem laat zien. Of ik een lieve mama ben? Ik denk en ben er zeker van dat dat zo is.
Ineens vroeg Benjamin zich af of hij een goede papa ging zijn? Benjamin die een zware opdoffer heeft gekregen denkt na over bepaalde dingen. Het leven, wat wil ik doen en wat wil ik nog bereiken want hij studeerde nog toen hij een opstoot kreeg van zijn aandoening. En dan ineens vroeg hij zich af of hij een goede papa ging worden. Natuurlijk zal hij een goede papa worden. Volgens mij zal hij een hele lieve en zachte papa zijn die er 100% voor zijn kinderen zal zijn.
Ik gaf hem ook de raad als hij kindjes heeft dat hij moet blijven praten met zijn gasten maar ook dat hij moet luisteren. Het is zo belangrijk om te blijven geloven en te investeren dat doe ik ook met mijn jongens. Al moet ik soms dingen uitstellen mijn jongens komen op de eerste plaats. De jongens beginnen al de Sint en Kerst koorts te krijgen en maken al plannetjes. Hij zal zeker komen voor mijn jongens. Al vroeg Volker vandaag of we Halloween gaan vieren dit jaar en elk jaar zeg ik keer op keer neen jongen dat is een Engelse feestdag en geen Belgische. Hij vond het niet eerlijk maar ik leg dan de vergelijking met Sinterklaas dat ze niet vieren in Groot Brittannië. Je kan voor alles een feestje vieren, he.
We vieren Sint, Kerst, Pasen, verjaardagen en af en toe doen we iets leuks in het jaar. We maken er steeds iets leuk van onder ons 3 en vooral we eten iets wat ze lekker vinden.
Dat maakt het juist zo fijn om mama te zijn om samen met je jongens iets leuk te doen. Een spelletje, samen aan tafel zitten en iets overleggen van wat en hoe, samen eten, gewoon samen dingen doen daar genieten de jongens van maar ook ik en als de dag, de middag goed verlopen is dan denk je daar doe ik het voor.
Maandag het is een dag als zovele dagen. Ambulante revalidatie en toevallig had ik in de namiddag ook een afspraak met mijn revalidatiearts. Transfer op de tafel ok, maar toen begon het sleuren aan mijn lijf om bepaalde pijnen uit te lokken. Ik vertelde over mijn pijn In mijn schouderpijn o Echos Mijn bekken o botscan o een infiltratie medicatie bekijken medicatie wissel en/of verhoging van de dosis
Ik ben blij dat het achter de rug is en ik hoop op een hele intensieve 3à4 weken therapie. Vooral kine en/of ergo Ik zie het wel zitten. Om even heel intensief bezig te zijn. Ik hoop wel op dinsdag mijn sport te kunnen verder zetten in het sportkot. Het was een rustig weekend geen jongens, geen afleiding gewoon ik. Op een klein bezoekje van een goede maat na was het hier echt stil. Maar ik ben zeker super gelukkig dat ik woensdag mijn jongens terug zie. Lander en Volker gaan zeker een toffe vakantie tegemoet wat ik heb vele plannetjes.
Het is donderdag: Met Yasmine de kinesiste klaagde ik vooral over de pijn die al een paar weken aan het knagen is. Het is een zeurende pijn die zijn opstoten heeft. Vandaag kwam Marina langs voor mijn pijntjes. Tja, mijn pijntjes het is toch wel iets waar ik niet zoveel over klaag denk ik. Omdat het ook niet zo nuttig is. Ik probeer mijn leven ernaast te plannen al komt de pijn nu wel ineens extreem boven drijven. Ik maakte me in het begin niet echt druk maar nu na een week of 6 is het erover aan het gaan en dinsdag belde ik toch wel over dit voorval bij de dokter. Annick die nogal krap in het schema zat en dan werd het woensdag om dan telefoon te krijgen van Marina dat ze donderdag ging komen.
Ik moest zo snel mogelijk een afspraak maken in Pellenerg bij Hilde. Terwijl Marina hier nog was belde ik voor een afspraak en ik heb maandag een afspraak gekregen al werd er eerst gezegd dat ik pas eind november kon gaan. Marina was hier aan het overleggen met Annemie Kinesist en ik met het secretariaat van Hilde We gingen er weer voor. Ik maak een lijstje met de pijn die ik op dit moment heb al neem ik pijnmedicatie. Pijn en minder bewegelijkheid in mijn nek Mijn handen beginnen te pas en te onpas een slapend gevoel te geven. Pijn aan de linkerschouder maar vooral aan mijn schouderblad Pijn aan mijn rechterschouder dat begint vooraan maar dit eindigt achteraan en dit trekt som door tot aan de pols Pijn in mijn linker heup en uitstralend naar mijn onderrug ook bij het stappen en staan Pijn in mijn linker knie bij het strekken en bij kleine bewegingen.
Maandag om 15.30 uur mag ik gaan en dan blijf ik toch wel een hele dag in Pellenberg hangen en wie weet mag ik even wat extra staan en of eens extra op de NU-Step. Ik zie maandag wel wat het geeft.
Jeannine was er voor ons project Wheeldrive for Inge. We hebben heel hard ons best gedaan om al onze plannen op een rijtje te zetten. De verkoop van zelfgemaakte kaarten, zelfgebakken taarten, de fondsenwerving enz. We staan er goed op voor de komende maanden. We hebben ook enkele brieven en tekeningen verstuurd naar enkele potentiele sponsors en wie weet worden we daardoor geholpen. De Wheeldrive zal pas ten vroegste vanaf januari geleverd kunnen worden.
Wie weet word 2016 het jaar van de Wheeldrive, een nieuwe rolstoel op 29 oktober 2016 en een nieuwe matras en ja dat zal zeker weer een Tempur zijn. Op dit moment is dit 1 van de betere keuzes die ik kan maken om op te slapen. Ik slaap op een Tempur het is geen merk meer bij me maar een zelfstandig naamwoord. Die wielen die me de nodige ondersteuning kunnen geven noemen we in 1 ruk een Wheeldrive en ik spreek niet meer van wielen en zo zijn er nog dingen waarbij ik gewoon het merk gewoon zeg i.p.v. wat het is. Ik zou zelfs niet eens weten hoe je al die zaken echt benoemt. Vrijdag was de gezinshulp er en in normale omstandigheden Dominique maar die was zo ziek dat hij er niet geraakt is. Ocharme langs deze weg zeg ik komaan Dompie vlug genezen, he.
Vrijdag heb ik ook afgesproken met Kristof die ook een NAH heeft en rolstoelgebonden is. Zijn mama was er bij en zijn stiefvader. Het zijn warme mensen. Kristof werd confronterend als kind, tiener, en jonge twintiger met een hersentumor en bij elke noodzakelijke operatie werd er iets getroffen. Het was leuk om hem te ontmoeten ook al kan hij moeilijk praten hij kan nog steeds heel rationeel denken. Hij was zo jong en had zoveel dromen en op een dag zegt alles effe stop en moet je opnieuw beginnen en weet je dit zal anders worden. Op zo een momenten ben ik tevreden dat ik niet zo zwaar getroffen ben en dat ik mijn handen vrij goed kan bewegen en dat mijn mondje 100% werkt. Nou ja minder zwaar getroffen? Het is gewoon anders en het lijkt of ik iets meer geluk heb gehad. Ik denk het niet we hebben gewoon enorm veel pech gehad.
Ik heb ook samen met Annemie de pijnen in kaart gebracht en amai ze kent de puntjes waar ik pijn kan hebben en dan zeg je auw piep en bijt je op je tanden en dan gaat het goed een paar uur en dan komt alles terug piepen. Ik heb hier een Theracane liggen en daar kan ik de drukpuntmethode toepassen om mijn spieren te doen lossen en af en toe duw ik overal waar ik pijn heb en dan ebt het weg en dan neem ik een ander plekje. En af en toe moet ik alles herhalen.
Deze ochtend ben ik wat suf opgestaan. Ik voelde me nog moe, ik had hoofdpijn en mijn schouders, bekken en nek deden enorm veel pijn en ik heb dan beslist om mijn conditietraining af te blazen voor vandaag. Ik heb het heel rustig gehouden en ik ben wat blijven plakken op mijn plekje en deze middag kreeg ik bezoek van Simone de vrijwilligster van UZ Pellenberg. Elke donderdag kwam ze langs om even met de patiënten te praten en/of een tas koffie te drinken. Het was een leuk weerzien omdat Simone en ik toch elkaar hebben leren kennen in niet zo natuurlijke omgeving. Ze las op het papier dat ik en Kessel-Lo woonde en zij toevallig ook en dat schept al een band op zich. Ik lag op de 2de kamer en kon niet bewegen en ze vroeg of ze even binnen mocht komen, stelde zich voor en vertelde wat ze kwam doen. Ze verschoot zich een bult toen ik voorstelde om even te gaan zitten want ik ben 1 van de 1ste en laatste patiënten die dit vroeg. Ik was een gastvrij persoon. Sinds toen kwam ze elke week naar mijn kamer om even te praten, mijn jongens, mijn therapie, mijn tegenslagen en positieve ervaringen, We hadden steeds iets te vertellen. Na mijn ontslag is Simone blijven hangen en af en toe komen we eens samen om bij te praten. Wat steeds een prettig weerzien is. Vandaag hebben we vooral veel gelachen en eens achteruit gekeken van hoe we elkaar hebben leren kennen en ook over de aflevering van Radio Gaga op Canvas hoe mooi ze wel was gemaakt. Geen kijk naar al de misère dat de mensen hebben maar kijk mensen met een tegenslag gaan gewoon verder met hun leven en slaan zich erdoor door te blijven vechten ook zal hun leven niet meer hetzelfde zijn, zoals bij mij.
Het was een goede afleiding om mijn pijn te kanaliseren vandaag. De hoofdpijn, de pijn in mijn bekken en schouders de laatste weken zit het weer enorm voor mijn lijfje. Ook tijdens de kinesessie voel ik het verschil en het is soms wel doorduwen om er te geraken waar ik wil en dit ten koste van mijn lichaam.
We zijn in het weekend van start gegaan van onze Wheeldrive for Inge actie en ik moet zeggen, ik heb al heel wat positieve reacties gekregen op mijn verhaal.
Vandaag moest ik wel afscheid nemen van mijn demoversie van de Wheeldrive en dan kan het sparen beginnen. Het doet echt een beetje pijn want het is echt wel een stuk elektronica die me de nodige ondersteuning kan geven.
Wim van Vigo was blij dat ik tevreden was en dat ik me er goed bij voelde en me er wel in kon vinden. Ik heb dan ook op een paar vragen een antwoord moeten geven zoals ben je zelfstandiger en wat heb je gedaan, voelde je je goed ermee,
Ik ben naar de stad geweest achter een paar dingen zoals een pyjama's voor de jongens, de helling van de voetgangerstunnel op manueel mits de ondersteuning van de Wheeldrive, kleine trapjes, de ondersteuning als mijn armen niet meer konden kreeg ik de kans om te recupereren omdat hij zelf reed. Bij een helling is het belangrijk dat mijn kiepwieltjes goed zijn afgesteld. Enkel moest ik af en toe bijsturen en op tijd stoppen.
Het was een hele positieve ervaring en ik moet zeggen ik wil er zo 1tje.
Nu is het wachten op een testverslag een officiële offerte van de prijs die ik al ken en natuurlijk spaar ik mee voor mijn doel. Volker en Lander zien het voordeel van de Wheeldrive. Zeker Volker want we zijn samen naar de winkel gegaan en ze hebben niets moeten doen om het geen te bereiken wat ik moest bereiken.. Zelfstandig naar de winkel waar de jongens niet omkijken is mama mee. We gaan ervoor!!!
Sinds enkele jaren heb ik terug contact met de directeur van mijn middelbare school. Ze is op de hoogte van wat ik voor had en ze is me blijven volgen. Elke vordering die ik maakte bejubelde ze, bij tegenslagen trok ze me mee in het positieve. Het is een schat van een vrouw en ooit was er een tijd dat ik mevrouw moest zeggen maar ondertussen mag ik Jeannine zeggen. Het leuke was en is nog steeds haar dochter is een vriendin van me. Ze volgde het reilen en zeilen van Inge die revalideerde en ze gaf me enorm veel steun. we hebben vooral veel gebabbeld en gelachen. Tot ze hoorde van de Wheeldrive en het kostenplaatje. Ze is beginnen zoeken en zo kwamen we op de idee om geld in te zamelen voor de Wheeldrive te bekostigen of toch een deel ervan.
Daarom heb ik mijn verhaal neergeschreven om jullie te laten binnen kijken in mijn wereld sinds februari 2011
Mijn verhaal
In 2011 stond mijn wereld op zn kop. Dat jaar raakte ik in de greep van de Mexicaanse griep met alle mogelijke complicaties waaronder een hersenstaminfarct. Na 10 weken coma in het UZ Gasthuisberg Leuven werd ik wakker en kon ik helemaal niets meer. Ik zat vast in mijn eigen lichaam. Ik kon niet praten of bewegen, maar ik was me wel bewust van mijn omgeving. De diagnose viel: het Locked- In- Syndroom.
Na een tijdje leerde ik communiceren door met mijn ogen te knipperen, als ik ja bedoelde of door mijn tong uit te steken als ik neen wou zeggen. Gelukkig kwam mijn spraakvermogen snel terug en kon ik weer echt praten. Volker was toen 6 jaar en Lander was 3 jaar. Ik was gehuwd en mijn partner stond me bij. Maar heeft de storm van de vele ups en downs in het ziekenhuis en thuis niet doorstaan. In 2014 zijn we elk onze eigen weg opgegaan en het heeft terug meer rust gebracht in ons leven. Ik moest dan nog harder mijn best doen om er te geraken. Na 3 maanden op intensieve zorgen en midcare moest ik naar UZ Pellenberg om te revalideren. Toen kon ik slechts 1 vinger bewegen. Daar ben ik mezelf een paar keer tegengekomen, want af en toe besefte ik maar al te goed wat er allemaal aan de hand was. Ik werd in een rolstoel getild en ondersteund door kussens omdat ik niet kon blijven rechtzitten. Het was allemaal erg eng. Ik was mijn zicht en gehoor kwijt aan de linkerkant en er werd een shunt in mijn hoofd geplaatst om het extra hersenvocht af te voeren. Ook was ik incontinent geworden. De sessies bij de kinesist om mijn sluitspier te oefenen brachten geen oplossing. De medicatie van de uroloog evenmin. Intussen heb ik een stomauitgang en kan ik mezelf op vaste tijdstippen sonderen.
Na 16 maanden ziekenhuis en stevige revalidatie mocht ik naar huis onder strikte voorwaarden. Kinesitherapie 5 keer per week, verpleging 2 keer per dag, gezinshulp 3 keer per week. Niemand wist waar ik ging geraken. Na veel pijn, inspanningen en doorzettingsvermogen ben ik geraakt waar ik nu sta en wie ik nu ben. Ik kan stappen mits ondersteuning van een looprekje en een 2de persoon bij me. 10 meter= 1.09 minuten. Zonder looprekje val ik om, omdat mijn evenwicht er niet meer is. Ik kan zelfstandig de transfer afleggen rolstoel- bed/ rolstoel-bad en omgekeerd. Ik oefen al lang hoe ik tot stand kan komen vanuit de rolstoel en nu hebben we eindelijk gevonden hoe het lukt. Ik kan alleen wonen mits de nodige ondersteuning van vrienden, familie, verpleging, gezinshulp, Mijn jongens zijn de helft van de tijd bij mij en we redden ons perfect. Dat vind ik super! Oma komt wel 1 tot 2 keer in het weekend en bijna dagelijks tijdens de vakantie om eten te maken, omdat ik bepaalde handelingen niet kan doen. Bv. aardappelen afgieten. De gezinshulp komt 3 keer per week om te poetsen, eten te maken en boodschappen te doen. Bij al deze taken help ik wel mee in de mate van het mogelijke. Boodschappen doe ik samen met haar evenals opruimen, was opplooien , al mogen het geen te grote of te zware dingen zijn. Ik heb een Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) opgelopen waardoor mijn hoofd niet goed meer kan communiceren met mijn lichaam en waardoor mijn gedachten soms grappige bokkensprongen maken. Ik vergeet geregeld het onderwerp van een gesprek, ik vind het juiste woord niet en red mij dan met een omschrijving.
Soms lijk ik op een emotionele rollercoaster te zitten en wisselen woede, blijheid en verdriet mekaar geregeld af. Mijn grootste droom is om autonoom dingen te kunnen ondernemen. Eens alleen naar de winkel kunnen gaan, mijn 2 jongens gaan halen op school of naar hun hobby brengen Nu kan ik dit niet, omdat ik te weinig kracht heb in mijn armen. Daarom ga ik ook wekelijks naar de conditietraining om mijn fysieke grenzen te verleggen.
Na 4 zware jaren ben ik van een volledig verlamde, hulpbehoevende zieke weer een dynamische vrouw geworden die niettegenstaande haar manuele rolstoel alleen kan wonen en een coole mama kan zijn voor haar 2 kerels. De dokters dachten dat ik steeds aan een elektrische rolstoel zou gekluisterd blijven en nooit alleen zou kunnen wonen. Ik heb hard gevochten om te geraken waar ik nu sta en ik blijf dat doen elke dag weer. Het doet me echter veel verdriet dat ik te weinig kracht heb in mijn armen om eens alleen of met ons drietjes op stap te gaan.
Ik zou zo graag ietsje meer autonoom zijn waardoor ik terug een stap dichter kom bij het leven dat ik had voor februari 2011. Ik besef maar al te goed dat het nooit meer hetzelfde kan worden. De toekomst zal anders zijn, maar zeker meer dan de moeite waard! Een Wheeldrive zou mijn leven en dat van mijn kinderen veel aangenamer kunnen maken.
Het is een systeem waarbij op mijn manuele rolstoel speciale wielen gemonteerd worden, die elektrische ondersteuning bieden bij het rijden of op bepaalde momenten de rolstoel elektrisch aandrijven. Dat zou goed zijn voor mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Ik verlies de vaardigheid niet van het rijden met een rolstoel en kan ondersteund worden indien nodig. Het is wel jammer dat de Wheeldrive veel kost (7000) en dat het RIZIV of het VAPH geen tussenkomst voorzien.
Daarom heb ik een rekening geopend om via sponsoring deze Wheeldrive for Inge te kunnen financieren. Maar uit veiligheid heb ik het rekeningnummer niet vermeld maar je kan me steeds een mailtje sturen. We gaan ook verschillende acties houden om centen op die rekening te krijgen bv. een taarten verkoop dankzij Hilde, een eventuele quiz dankzij Ilse,... We zien wel wat het geeft.
Lieve groeten en natuurlijk dank je om dit willen lezen Jeannine en Inge
Het klinkt heel vroeg en het is ook vroeg maar elke ochtend word ik uit mijn bed gelicht door Patricia, Lieve of Soms gaat het vlot om wakker te worden en andere keren denk ik oh neen nu al. 1 ding is zeker ik heb weinig tot geen last van een ochtend humeur. Patricia en ik hebben samen alles gedaan wat we moesten doen sonderen, spuitje, pleister vervangen, wassen en kleren aan om dan op een elegante en deftig manier de transfer te doen naar de rolstoel. Alles verliep volgens plan. Ondertussen praten we over allerlei dingen. Wat we gedaan hebben, de kinderen, Het is nooit saai en soms zeg je iets wat op je lever ligt en dan weet je Patricia en de anderen zijn er voor mij maar ook omgekeerd.
Het is nu 8.30 uur en ik zit aan de pc een stukje te schrijven voor de blog en waar ik gisteren de kaap van 38000 hits heb gehaald. Best wel spannend want er zijn mensen die terug komen kijken om te lezen en anderen komen per toeval eens piepen. Ik raad wel iedereen aan om mijn allereerste blogbericht te lezen. Het is dan ook een voorstelling van wie ik ben en wat dat O zo fantastisch lijf voor heeft gehad in 2011. Ik ben Beginnen schrijven in maart 2013 ik was toen 9 maanden thuis en ik zocht een uitlaatklep waar ik mijn gevoel in kwijt kon. Het nu zaterdag en ik zie de dag ontwaken. Het was nog donker om 6.30uur en nu zijn we 2 uur later en ik heb het gevoel dat het een donkere dag zal worden. Het is bewolkt en regenachtig. Het is rustig in het station. De mensen moeten niet gaan werken en het is te koud om een dagje te gaan uitwaaien aan het strand.
Op weekdagen rijden de treinen af en aan met vooral veel piektreinen richting Brussel. Ik zie de mensen kort bij elkaar staan en ik kan me het geroezemoes erbij voorstellen, zelf ben ik er ook ooit 1 van geweest. Maar toen was ik een prille twintiger die ook met de trein naar het werk ging. Ik werkte eerst in Tienen in een thuis voor personen met een Lichte tot matige mentale beperking en ik werkte van 15.30 tot 22 uur, ook soms van 6.30 tot 9 uur en 1 op 2 weekends. Ik vond het niet erg dat ik moest werken in het weekend of op een feestdag. Dat waren dagen als een ander en in de groep was alles veel rustiger en dan probeerde ik steeds eens iets lekkers te maken. Ik deed samen met de mensen de dingen die je thuis ook deed. Koken, een vat was insteken maar ook samen met een bepaalde gast strijken. Alles werd samen gedaan in functie van zelfredzaamheid.
Het gemoedelijke om dan de gasten te zien kijken naar Familie of Wittekerke dat ik zelf niet volgde maar na een maand wist ik waarop en waaraan. Als ik niet moest werken dan vroeg ik de eerst volgende dag hoe zit het Familie? Tja op een dag laat je dat achter je en denk je ach ja het was leuk.
Alles dingen die ik heb gedaan vond ik leuk maar bij 2 dingen ben ik snel ander werk gaan zoeken omdat ik het absoluut niet leuk vond. Maar ik heb steeds mijn weg gevonden.
Vandaag was het een dag met heel wat plannen Kristel mijn gezinshulp is langs gekomen samen met Stagiaire Esther en we hebben heel wat werk verricht.
Het speelgoed van de jongens opgeruimd en we hebben heel wat dingen weggegooid vooral papier en stickers die we dubbel hadden van SpongeBob. Lego samen, playmobil een plekje, autos in de garage. Alles kreeg zijn plekje de speeltafel met daaronder de huizen van Playmobil. Het ziet er netjes uit. Ondertussen heeft Kristel andere dingen gedaan.
Vandaag had ik ook een onderzoek in Gasthuisberg om mijn stoelgang probleem op orde te krijgen vanaf maandag nemen we een extra pilletje dat mijn stoelgang zal verbeteren aangezien ik maar om de week of 10 dagen stoelgang maak. We gaan proberen alles op orde te krijgen. Eerst beginnen we met een mild middel om dan straffer en dan nog straffer te gaan. Ik hoop dat het eerste middel zal aanslaan. Morgen heb ik het in huis en hopelijk over 2 maanden heb ik het resultaat.
Aangezien ik laat ben thuis gekomen van Gasthuisberg komen de jongens pas morgen tegen 10 uur. Dit was zo afgesproken om geen nodige stress te bezorgen aan de jongens en aan ons. Want je weet wanneer binnengaat in Gasthuisberg voor een consultatie. Maar je weet niet wanneer je buiten komt. Als je gaat dan ben je gewapend met een volle GSM en met een boekje en ik ook hopelijk met een beetje tijd om in de cafetaria waar mijn zus An werkt voor een drankje. Het waren lekkere frietjes en een lekkere cola, zus.
Zaterdag is het bijeenkomst en etentje van CAS vzw. CAS is de overkoepelende organisatie die instaat voor de G-sport in Vlaanderen. CAS viert zijn 20jarig bestaan en daarom doen ze een etentje. Aangezien dat ik via hen ga sporten in het Sportkot van Leuven op dinsdag worden we ook uitgenodigd. Wekelijks kreeg ik een mail binnen kom je naar het feest want CAS is 20jaar en er is eten en vooral er is ambiance.
Als het over zo een evenementen gaat dan pas ik. Ik ben er niet klaar voor om met mijn beperking iets te doen in groep. Ik ga sporten ja en ik voel ik me er goed bij ja. Maar er is een maar! Het eerste jaar dat ik ging was ik net uit revalidatie en ben ik niet lang gegaan. Het sportjaar was voorbij. Het 2de jaar ben ik niet gegaan want dan was ik vooral bezig met mijn scheiding. Vorig jaar ben ik steeds trouw op post geweest buiten dan een maand met mijn operatie aan mijn buik en natuurlijk ben ik dit jaar terug begonnen. Ondertussen ken ik de mensen die gaan en het is een toffe bende er zijn mensen met rolstoel, mensen zonder rolstoel, mensen die alles 50/50 doen en natuurlijk de stappers die weliswaar ook een beperking hebben. De meeste mensen hebben een NAH en maar weinigen hebben enkel een fysieke beperking. Vaak is het de combinatie.
Maar gaan eten met de groep neen dat zie ik niet zitten. Ook al heb ik een heel grote mond, voor sommige dingen vind ik de moed niet om te gaan. Ook gaan we tijdens het jaar soms iets drinken in de Waaiberg op de ring maar ik ben geen voorstander. Ik ga mee omdat ik mijn vervoer heb en een uur in de hal gaan wachten doe ik niet. Dan ga ik mee maar dan maak ik me zo klein mogelijk dat ik zeker niet opval. Je kan denken het is flauw maar het is een hele stap voor me. Vroeger toen ik nog alles kon, kon ik verdwijnen in de massa en als ik dan iets zei dan kon dit ook soms anoniem. Maar nu heb ik het gevoel dat al die ogen direct op mij zijn gericht. Het is maar een gedacht maar het is nu zo. Als ik conditietraining heb dan hang ik soms de clown uit en is het altijd wel lachen om Inge. Met een kwinkslag geraak ik er altijd uit. En zo is Inge altijd geweest. Met humor geraak je overal wel uit hoe onzeker ik ook ben humor kan veel verdoezelen. Het is niet altijd een voordeel want achter mijn gulle lach zit soms heel wat verdriet. Soms denk ik alle geluk dat ik zo positief ben ingesteld anders had ik die laatste 4 jaar heel anders beleefd denk ik. Ik weet ik ben een vechter, ik ben positief ingesteld maar Inge heeft haar grens en die grens is heel fel afgebakend als ik in groep iets moet doen.
Sommigen proberen me om te kopen door te zeggen als jij gaat ga ik ook. Maar dan denk ik je moet niet naar mij kijken en amuseer je maar. Ik amuseer me thuis wel met mij 2 kerels.
Sinds ik de Wheeldrive probeer en ik mag van Wim mijn rolstoelleverancier van VIGO tot maandag 19 oktober hem gebruiken. Normaal was het tot gisteren maar dan moest ik mijn conditietraining laten vallen. Maar dat wou Wim niet. Alleen een voordeel voor Inge want Wim heeft wat rondgebeld en belde me terug het met toch wel leuke nieuws ik mag tot maandag de Wheeldrive houden. Ik ken nu wel de voordelen en de nadelen maar de nadelen nemen we er gewoon bij want de voordelen zijn enorm. Voordelen: Ik kan gemakkelijker door het huis laveren Ik behoud mijn zelfstandigheid en die is zelfs vergroot want ik kan nu alleen naar de winkel Ik blijf zelfstandig hoepelen maar ik krijg ondersteuning. Wat ik wel goed vind. Mijn armen worden minder belast waardoor ik meer dingen kan doen. Bv. een helling nemen. Als mijn armen het laten afweten door te hoepelen dan kan ik het ding op automatische piloot zetten en moet ik enkel alleen sturen. Nadelen: Als de batterijen leeg zijn dan kan ik blijven hoepelen maar dan moeten mijn armen ineens 9 kg extra mee duwen. Wat enorm veel is Op dit moment heb ik 1 batterijlader en Ik laad de dingen snacht op waardoor ik midden in de nacht als ik eens wakker word de laadkabel moet her steken. 2 minuten werk maar licht aan batterij nemen kabel uit de ene batterij nemen en her steken in de andere. Niet erg op zich maar je moet er wel weer eens voor wakker worden. Spijtig dat het een demo is en het is nu wel duidelijk ik zou zo een Wheeldrive zeker kunnen gebruiken alleen al de ondersteuning voor mijn armen. Ik kan dan alleen eens weg met mijn jongens of naar de winkel en dan moet ik niet steeds beroep doen op een andere persoon om me mee te ondersteunen.
Gisteren werd ik 41 jaar! Op zich verjaar ik niet zo graag meer maar gisteren werd ik 41 en het voelde niet zo eng als 40 jaar worden. Toen ik 40 werd ben ik daar dagen niet goed van geweest en dat was ongeveer 265 dagen. Klinkt grappig maar echt het was niet leuk. Mijn leven ging ineens zo snel voorbij en ik dacht met heel veel heimwee terug aan vroeger.
Geen rolstoel
Geen NAH
Samen een gezin met papa mama en natuurlijk onze 2 stoere kerels Lander en Volker.
Geen pijn
Geen restletsels
Geen ervaring met ziekenhuizen
Het was echt een zwaar jaar de scheiding, het besef dat het nooit echt beter gaat worden en wat ik nog heb mag ik alleen maar blij om zijn. Ik heb zo een leuk cadeautje gekregen van Lander en Volker. Een knuffelvliegtuig van de film Planes om mee te slapen. Vliegtuig zal goede maatjes moeten worden met Pinky die gisteren jarig was en 31 jaar is geworden. Pinky is heel speciaal voor de jongens want zolang ik in het ziekenhuis lag moesten ze voor Pinky zorgen mijn 2 kerels. Af en toe kwam Pinky mee naar Pellenberg om even bij zijn mama te zijn en mocht hij blijven slapen maar de volgende dag ging hij mee naar huis bij hen want hij miste de rest van de bende. Ze waren zo zorgzaam voor hem en ze vonden het ook wel super dat ze iets hadden van hun mama om voor te zorgen. Het Verhaal van Pinky die nu bij me in bed ligt en handig is als ik last heb van mijn nek leg ik hem er even in om op een bepaalde plaats een druk uit te oefenen. Vandaag was het Lisa haar beurt om alles eens los te maken. Normaal heb ik Yasmine de kine op donderdag en ze is enorm gespecialiseerd in triggerpoints en amai ze kan de plekjes blindelings aanduiden. Op de moment voel je niet zo de verbetering maar zo een halfuurtje erna denk je ok dit zit goed. Al moet ik morgen wel staan en stappen van mezelf.
Sinds maandag ben ik ook de Wheeldrive aan het testen en het is een zalig gevoel. Ik voel me vrijer, zelfstandiger, enz. Ik heb echt een paar dingen gewonnen en ik zal spijt hebben als ik hem volgende week zal moeten afgeven. Tot ik genoeg centen heb om hem aan te kopen. Het is echt fijn ik kan nu zonder probleem een berg op al moet ik nog wel mijn kracht gebruiken ik moet niet al mijn kracht gebruiken zodat ik nog energie over heb om verder te geraken. Ik geraak alleen de winkel binnen, morgen ga ik testen terwijl ik naar de stad moet achter een verlengkabel. Ik heb een doel!!!
