Zaterdag is het bijeenkomst en etentje van CAS vzw. CAS is de overkoepelende organisatie die instaat voor de G-sport in Vlaanderen. CAS viert zijn 20jarig bestaan en daarom doen ze een etentje. Aangezien dat ik via hen ga sporten in het Sportkot van Leuven op dinsdag worden we ook uitgenodigd. Wekelijks kreeg ik een mail binnen kom je naar het feest want CAS is 20jaar en er is eten en vooral er is ambiance.
Als het over zo een evenementen gaat dan pas ik. Ik ben er niet klaar voor om met mijn beperking iets te doen in groep. Ik ga sporten ja en ik voel ik me er goed bij ja. Maar er is een maar! Het eerste jaar dat ik ging was ik net uit revalidatie en ben ik niet lang gegaan. Het sportjaar was voorbij. Het 2de jaar ben ik niet gegaan want dan was ik vooral bezig met mijn scheiding. Vorig jaar ben ik steeds trouw op post geweest buiten dan een maand met mijn operatie aan mijn buik en natuurlijk ben ik dit jaar terug begonnen. Ondertussen ken ik de mensen die gaan en het is een toffe bende er zijn mensen met rolstoel, mensen zonder rolstoel, mensen die alles 50/50 doen en natuurlijk de stappers die weliswaar ook een beperking hebben. De meeste mensen hebben een NAH en maar weinigen hebben enkel een fysieke beperking. Vaak is het de combinatie.
Maar gaan eten met de groep neen dat zie ik niet zitten. Ook al heb ik een heel grote mond, voor sommige dingen vind ik de moed niet om te gaan. Ook gaan we tijdens het jaar soms iets drinken in de Waaiberg op de ring maar ik ben geen voorstander. Ik ga mee omdat ik mijn vervoer heb en een uur in de hal gaan wachten doe ik niet. Dan ga ik mee maar dan maak ik me zo klein mogelijk dat ik zeker niet opval. Je kan denken het is flauw maar het is een hele stap voor me. Vroeger toen ik nog alles kon, kon ik verdwijnen in de massa en als ik dan iets zei dan kon dit ook soms anoniem. Maar nu heb ik het gevoel dat al die ogen direct op mij zijn gericht. Het is maar een gedacht maar het is nu zo. Als ik conditietraining heb dan hang ik soms de clown uit en is het altijd wel lachen om Inge. Met een kwinkslag geraak ik er altijd uit. En zo is Inge altijd geweest. Met humor geraak je overal wel uit hoe onzeker ik ook ben humor kan veel verdoezelen. Het is niet altijd een voordeel want achter mijn gulle lach zit soms heel wat verdriet. Soms denk ik alle geluk dat ik zo positief ben ingesteld anders had ik die laatste 4 jaar heel anders beleefd denk ik. Ik weet ik ben een vechter, ik ben positief ingesteld maar Inge heeft haar grens en die grens is heel fel afgebakend als ik in groep iets moet doen.
Sommigen proberen me om te kopen door te zeggen als jij gaat ga ik ook. Maar dan denk ik je moet niet naar mij kijken en amuseer je maar. Ik amuseer me thuis wel met mij 2 kerels.
