Positief denken dat is iets wat ik in mijn genen meedraag. Het is soms heel zwaar om dit vol te houden en zeker als je wordt geconfronteerd met wat als?
Je wordt geconfronteerd met dingen die je ineens niet meer kan en dingen die je verwachtingen niet meer inlossen, zoals gisteren. Een goede vriendin van me en ik hadden al weken afgesproken om eens naar de film te gaan met de kinderen. Hotel Transylvania 2. Het was een leuke film al was de eerste helft een beetje dwaas en hij was enorm voorspelbaar. Het belangrijkste is dat onze jongens en 1 dame het enorm leuk vonden.
We hadden op voorhand tickets gekocht en voor we beslisten welke film we gingen kijken was het eerst en vooral uitkijken welke zalen rolstoeltoegankelijk waren. Op die basis moet je dan een film kiezen. Maar we wilden deze film zien dus hadden we geluk. Afgesproken aan de achterkant van het station en weg waren we. 3 volwassen personen en 5 kinderen. Een geweldig gevoel. Maar de leute bleef niet duren voor mij.
In een vorig berichtje schreef ik over mijn oog. Gisteren was de ervaring compleet. We hadden leuke plaatsen in zaal 7 van de Kinepolis en het was helemaal zo overweldigend voor mijn oog en hoofd dat ik met moeite een overzicht kreeg van de film ik voelde me net een pingpongbal die met haar hoofd van links naar rechts sprong om een overzicht te krijgen over het scherm. Zo denk ik leuke details te hebben gemist. Wat rottig voor mijn hoofd en vooral rottig voor mezelf. Toen we buiten waren was er een nieuwe 3D speelgoedje te testen en iedereen vond het kei koel en ik moest ook proberen maar geen 3D zicht geen ervaring rijker. Het was een wazig beeld alsof je een 3D filmpje kijkt zonder brilletje waar je de lagen op elkaar ziet liggen.
Op zich de film speelt niet zo een ramp maar de gedachte nooit meer dat steekt wel wat. Ik heb al zoveel moeten afgeven gunnen ze me nu echt niets meer? Hoe positief ik ook mag denken soms steekt het allemaal. De wereld draait door en ik moet maar achteraan huppelen ook al kan ik dat niet meer zelf een lange afstand rijden gaat niet stomme armpjes, stom lijf en zeker die stoeme benen. Leg het maar op de hoop denk ik dan en dan vloeien er enkele dagen tranen en denk ik vroeger deed ik dit zo graag toen ik tiener was ging ik zo goed als elke week naar de film. Het was zelfs zo dat er 1 keer per jaar een filmdag was je kon toen voor 200 frank of 5 een ganse dag naar de film gaan. Ik heb dit een paar keer gedaan van 10 smorgens en dan om 12, 14, 16, 18, 20 en om af te sluiten om 22 uur nog een filmpje om dan om 24 uur knocked out in bed te kruipen en te slapen en dan een volgend filmpje plannen voor de komende week. Binnengaan filmpje kijken trapje af en op lopen en direct aanschuiven voor een volgend filmpje.
De volgende film die op mijn lijstje stond was de nieuwe Star Wars The Force Awakens maar nu zal ik maar wachten tot hij op Blu-Ray uit komt. Kleiner beeld beter overzicht.
Zoals ik de Minions voor de jongens zal halen voor de kerst. Maar het zinnetje nooit meer dat doet echt pijn ook al ben ik een positief persoon soms word je echt met je 2 voetjes op de grond gezet en zo spreek ik dan in een 3de persoon over mezelf alsof ik aan mezelf niet wil toegeven wat er aan de hand is.
