Was ik nu gisteren aan het zeuren over diene cinema? Ik heb het gevoel van wel, dus zeg ik nu oprecht sorry. Het gaat niet over nooit meer naar de film gaan. Wat kan mij die film nu schelen maar ik dacht dit is iets simpel dat ik kon doen samen met mijn jongens. Ik kan dit samen doen, we hebben samen 1 doel, er is geen gevaar voor enz. Maar gewoon de zin nooit meer vind ik enorm beangstigend. Het is maar weer 1 van de zoveel dingen die me overkomen zijn.
Nooit meer horen aan 1 oor Nooit meer zien door 1 oog Nooit meer auto rijden Nooit meer fietsen Nooit mee stappen Nooit meer
We zijn nu 4 jaar en 8 maanden verder en ik ontdek nog steeds zo van die dingen. Er komen nooit zo van die dingen. Kijk je kan nu terug perfect
Ik kan zelfs niet perfect slapen. De nachten zijn kort, ik word vaak wakker ook al neem ik iets om te slapen, als ik op mijn zijde wil draaien dan moet ik wakker worden en me draaien want ik moet er over nadenken,
Ik ben het gewoon een beetje moe om steeds te ontdekken wat niet meer kan. Dat stoorde me enorm gisteren. Sorry daarvoor.
Maar vandaag is Tante Jul langs geweest en we hebben eens goed getetterd. Ik heb ook een showke gegeven van wat ik kan. Staan, stappen zitten met stijl het was echt fijn om het allemaal eens te laten zien. Ik heb verteld over mijn jongens, broer en zussen, de poes die snurkte op de achtergrond en natuurlijk mijn project van de Wheeldrive.
Er waren gevoelige momenten met een traan en er waren enorm veel momenten met veel gelach. Ik ging een rijsttaart bakken maar ik had iets te weinig rijstpap dus heb ik er een rijstflap van gemaakt. Ze was super lekker, want ze was helemaal op.
We gaan dit zeker nog eens doen en na de winter ga ik zeker nog eens naar Gent en dan mogen mijn jongens eens op de bootjes met zuster Veroniek van bij Tante Non en dat is nu iets waar mijn jongens van dromen. Op de bootjes Langs vele leuke plekjes in Gent.
