Het klinkt heel vroeg en het is ook vroeg maar elke ochtend word ik uit mijn bed gelicht door Patricia, Lieve of Soms gaat het vlot om wakker te worden en andere keren denk ik oh neen nu al. 1 ding is zeker ik heb weinig tot geen last van een ochtend humeur. Patricia en ik hebben samen alles gedaan wat we moesten doen sonderen, spuitje, pleister vervangen, wassen en kleren aan om dan op een elegante en deftig manier de transfer te doen naar de rolstoel. Alles verliep volgens plan. Ondertussen praten we over allerlei dingen. Wat we gedaan hebben, de kinderen, Het is nooit saai en soms zeg je iets wat op je lever ligt en dan weet je Patricia en de anderen zijn er voor mij maar ook omgekeerd.
Het is nu 8.30 uur en ik zit aan de pc een stukje te schrijven voor de blog en waar ik gisteren de kaap van 38000 hits heb gehaald. Best wel spannend want er zijn mensen die terug komen kijken om te lezen en anderen komen per toeval eens piepen. Ik raad wel iedereen aan om mijn allereerste blogbericht te lezen. Het is dan ook een voorstelling van wie ik ben en wat dat O zo fantastisch lijf voor heeft gehad in 2011. Ik ben Beginnen schrijven in maart 2013 ik was toen 9 maanden thuis en ik zocht een uitlaatklep waar ik mijn gevoel in kwijt kon. Het nu zaterdag en ik zie de dag ontwaken. Het was nog donker om 6.30uur en nu zijn we 2 uur later en ik heb het gevoel dat het een donkere dag zal worden. Het is bewolkt en regenachtig. Het is rustig in het station. De mensen moeten niet gaan werken en het is te koud om een dagje te gaan uitwaaien aan het strand.
Op weekdagen rijden de treinen af en aan met vooral veel piektreinen richting Brussel. Ik zie de mensen kort bij elkaar staan en ik kan me het geroezemoes erbij voorstellen, zelf ben ik er ook ooit 1 van geweest. Maar toen was ik een prille twintiger die ook met de trein naar het werk ging. Ik werkte eerst in Tienen in een thuis voor personen met een Lichte tot matige mentale beperking en ik werkte van 15.30 tot 22 uur, ook soms van 6.30 tot 9 uur en 1 op 2 weekends. Ik vond het niet erg dat ik moest werken in het weekend of op een feestdag. Dat waren dagen als een ander en in de groep was alles veel rustiger en dan probeerde ik steeds eens iets lekkers te maken. Ik deed samen met de mensen de dingen die je thuis ook deed. Koken, een vat was insteken maar ook samen met een bepaalde gast strijken. Alles werd samen gedaan in functie van zelfredzaamheid.
Het gemoedelijke om dan de gasten te zien kijken naar Familie of Wittekerke dat ik zelf niet volgde maar na een maand wist ik waarop en waaraan. Als ik niet moest werken dan vroeg ik de eerst volgende dag hoe zit het Familie? Tja op een dag laat je dat achter je en denk je ach ja het was leuk.
Alles dingen die ik heb gedaan vond ik leuk maar bij 2 dingen ben ik snel ander werk gaan zoeken omdat ik het absoluut niet leuk vond. Maar ik heb steeds mijn weg gevonden.
