Een zware fysieke week deze week ik ben ongelooflijk goed ziek geweest. Een infectie in mijn maag en darmen. Dinsdag was al slecht begonnen en de dagen die volgenden waren gelijk of net iets beter. Weinig eten, weinig fut en uiteindelijk enorm moe. Zaterdag en ik dacht bij het opstaan dat het beter was maar na mijn middageten Special K (corn flakes)  met melk dat me niet bekomen is L. Als volgt een enorm gevoelige maag sinds 13 uur en schrik om nog iets te eten vandaag. Het zal een avond worden zonder iets extra maar zeker ook geen lekkere maaltijd. Ik had er wel mijn zinnen op gezet vandaag maar ik laat het nog even in de diepvriezer en hopelijk heb ik morgen iets meer geluk.

Zondag ik heb geluk gehad en ik heb een warme maaltijd kunnen eten zalig macaroni met ham en kaas. Het was overlekker ook al was ik toch wel op mijn hoede. Maar mijn maag is niet beginnen protesteren. Deze avond iets licht en we kunnen de week verder met mijn 2 grote kapoenen in huis. Ik heb een hele grote verrassing voor Volker want hij mag eens bij zijn neef gaan slapen. Voor Lander zorg ik voor een speelvriend hier in huis en anders zorg ik wel dat hij ergens kan gaan spelen.

Maar deze week?

Deze week op mijn beste momenten heb ik een boek gelezen. Het was een boek van Jaap Bressers een Nederlander “Waar een wiel is een weg”. Het zijn korte verhalen over een man (hijzelf) die door een duikongeval in een rolstoel terecht kwam. Hij reflecteert zijn kunnen en ervaringen in een ander perspectief. Hij heeft internationaal management gestuurd en hij denkt na over hoe jij of hij iets ervaart in het leven en hoe je dat zou kunnen verbeteren. Het was een hele goeie powertalk deze week en er zat natuurlijk de nodige humor in.

Voor de jongens was ik er niet 100% wat ik enorm spijtig vind maar deze week ga ik dit ruim goed maken. Een vriend, gaan logeren en natuurlijk veel spelletjes spelen. Ik zie het wel zitten. Mijn 2 knapen een ganse week in huis.

Lander die is beginnen lezen en na 15 minuutjes krijgt hij een kaart om aan zijn toren te bouwen. Hij heeft al 1 blokje maar binnen kort zal hij er heel veel hebben. Het is belangrijk voor hem dat je hem een beetje verplicht om te oefenen want uit zichzelf zal hij niet zeggen dat hij huiswerk heeft  want ‘1dat is saai’. Lezen gaat goed maar een beetje traag en het is belangrijk dat hij luidop leest 1zodat we de woordjes verstaan en er gewoon gaan bijzitten dat vind hij leuk en weet hij ik ben niet alleen. Zijn broer heeft mee op de computer leeskaartjes gemaakt voor Lander ik moet ze enkel nog plastificeren en dan zijn we goed gestart.

Laten we hopen dat het helpt. Lander en ik gaan ook een werkje maken over iets wat er gebeurt is in het nieuws en we gaan dit afdrukken en dan kan hij dit meenemen naar school en er iets over vertellen. We gaan geen rampen beschrijven maar dingen die gebeuren hier in de buurt of iets spannends in de wereld maar gewoon niets eng.

Het is zondag 12 april en het is prachtig weer buiten de zon schijnt de deur heeft hier open gestaan en ik heb rustig leuke dingen gedaan. Er is een goeie vriend op bezoek geweest en we hebben enorm hard gelachen en een enorm interessant gesprek gehad over boxen en muziekinstallaties het enige wat ik kon zeggen ben je al in Aarschot gaan kijken. Was wel grappig terwijl ik m’n was in de wasmand aan het leggen was zodat mijn rekje aan de kant kon. Ik heb een droogkast maar ik droog aan de wasrek. Het is beter voor het milieu en voor mijne portemonnee. Het enige nadeel is het is iets harder. Het is hier ook meestal al droog de volgende dag want vroeger voel ik niet tenzij dat ik echt iets nodig heb en dan is het meestal ook al droog tenzij op verschillende plaatsen als de polsboord, kraag enz. Er zijn oplossingen voor zoals een chaufage.

Straks komen de jongens en kijk er enorm naar uit dus deze week.

12-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Dinsdagnacht werd ik wakker, buikpijn maagpijn wat nu gedaan. Ik had om 9.15 een afspraak op urologie bij Prof. D De Ridder. Patricia was er op tijd en we zijn er direct in gevlogen. Het probleem was ik had nog niet bewogen en ik braakte. Ik dacht even dat het stress was maar we zijn nu 3 dagen verder en de maag en darmklachten blijven hangen. Leuk is dit zeker niet. Nu de jongens er zijn had ik zeker de week anders in gedachte.

Sinds ik moet en kan sonderen moet ik een dagboek bijhouden. Datum, tijd, hoeveelheid en opmerkingen netjes bijhouden en dan mijn dagboek meenemen naar de dokter Alles had ik voorbereid maandag zodat ik enkel alles moest oprapen en wegsteken. gelukkig want dinsdag was ik niet in staat om na te denken. Na ik me had ingeschreven voelde ik me echt ziek even langs het onthaal en assistentie gevraagd. Gelukkig want ik weet niet hoe ik op de beige pijl was geraakt. Maar de dokter was echt wel enthousiast debiet gaat in stijgende lijn, frequentie neemt af ik zit op 4 keer per dag echt wel een opsteker na al die maanden. tja we zijn dan ook 4 maanden verder sinds de ingreep.

Nu hopelijk die maag en darmen terug op z'n plooi en dan zie ik wel weer.

Maar nu is het uitzieken maar op de eerste plaats komen m'n jongens. Al is het wel wat wikken en wegen en vooral een evenwicht vinden tussen alles.

09-04-2015 om 14:38 geschreven door Inge  

Pasen is van de partij en de zon schijnt. Deze avond komen mijn jongens tot vrijdagavond. Zoals de democratie werkt gaan we morgen een kleine vergadering houden over wat er op de menu gaat staan. Verse groenten, een lekker stukje vlees en patatten en zoals het hoort gaan we ook eens vis eten. Heel belangrijk is dat de jongens kunnen kiezen en een beetje gestuurd worden. Het is niet erg om eens frietjes te eten met een curryworst of een pizza maar er moet afwisseling zijn voor die kleine buikjes.

De Paashaas is geweest voor de jongens en de jongens eten niet zoveel chocolade dus hebben ze elk iets gekregen wat ze zelf wilden. Volker wou iets van Captiain America maar na lang zoeken hebben we het gevonden maar over 2 weken mogen we het gaan halen en daarom heeft Volker 4 mannekes van Star Wars gekregen. Lander heeft een blokkenset van Transformers gekregen en zodat de prijzen iets overeenkomen met zijn broer krijgt hij ook een nieuwe gamepad voor op de computer zodat hij terug mee kan doen met zijn broer, deze zal woensdag toekomen.

Deze ochtend stond ik op en ik vond het zo fijn dat er 2 boekentassen stonden in m’n living. Lander en Volker hun spulletjes staan hier nog omdat ik ze was gaan halen op school en hun sportspullen liggen nu te drogen na een wasbeurt. Het word uitkijken naar een leuke week met m’n 2 kerels.

Deze week was Darwin de poes in haar nopjes. Vrijdag was ik ze kwijt ik hoorde af en toe een miauw maar ook niet meer. Ik ben gaan zoeken alle deuren open de 2 bergingen, wc ,kleerkast, de voordeur want wie weet was ze buiten geglipt met Patricia de verpleegster maar neen ze was even verdwenen. S ‘middags was Greet er en ze is mee beginnen zoeken en uiteindelijk hebben we haar gevonden. Ze zat in de schuif van de handdoeken. Ze moet eens leren antwoorden als ik ze roep. J

Zaterdag waren we allemaal druk bezig. Volker zat bij me en Lander zat aan de tafel te spelen op de tablet. Volker en ik waren een virus aan het verwijderen van de PC met succes en ineens hoorde ik m’n personen alarm zeggen ‘ u heeft een noodoproep gedaan’ Volker, Lander en ik keken elkaar aan en zeggen allemaal ‘ik heb niets gedaan en ‘wie heeft er op het knopje geduwd’ We keken naar de centrale en zagen ineens de poes op het bakje zitten alle 3 ‘AHH NEEEE DARWIN GA DAAR AF.’ We duwen op de knop tot we horen ‘noodoproep is geannuleerd.’ Eind goed al goed zou ik denken. Zowel Volker, Lander en ik vinden Darwin een grote deugniet.

Ze zal ons wel wakker houden dat kleine grijze beest met 4 pootjes. Lander laat het gebeuren een beetje over hem gaan maar Volker reageert als een goede papa of meester dat ze dat niet mag doen en Darwin denkt ‘ik ging gewoon zitten op de vensterbank dat mag toch’. J Ja dat mag maar je moet niet zomaar overal op zitten en zeker geen knopjes induwen.

Ik ga toch genieten de komende 5 dagen. De oortjes van Darwin zullen op stand-by staan, Lander zijn oortjes zullen fonkelen, Volker zijn tong zal in de weer zijn en ik ik ga vooral genieten van het jonge geweld hier in huis.

05-04-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Wat ben ik toch trots op mijn kleine ventjes wat een creativiteit doorzettingsvermogen en empathie hebben ze toch en dan zwijg ik over al de andere positieve dingen.

Volker is een krak in zich verkleden, dingen maken. Een cape, een eigen Zorrohoed, een zwaard dat verdacht op een miniborstel lijkt en natuurlijk op de achtergrond het muziekje van Zorro.

Lander is zo een stil snuitje hij kan zo rustig genieten, je zou hem bijna vergeten dat hij er is maar aan de andere kant kan hij farce uithalen.

Hij had z’n rapportje gekregen en hij zou wat meer moeten lezen. Hij leest goed maar nog iets te traag. Ik ga hem proberen te motiveren om wat meer te laten lezen door een beloningssysteem. Geen cadeautjes enkel punten. Per kwartiertje dat hij leest krijgt hij een papierenblokje hij mag ze op de kast hangen en hoe meer hij leest hoe meer kwartiertjes dat hij spaart.

Felle kleurtjes lettertjes en spelend leren. Ik ben benieuwd of het gaat aanslaan. De toekomst zal het zeggen.

Tijdens de Paasvakantie zijn ze vrij veel bij me waar ik enkel heel opgetogen voor ben al zal ik af en toe even op m’n plooi komen. Volker en Lander hier in huis zalig. We gaan al een paar dingen doen in de vakantie waaronder fruitbrochettes maken, brownies en nog zoveel meer. Ik ben van plan om spelletjes te spelen en vooral veel te verliezen en hopelijk ook eens te winnen. Ook de paashaas zal langs huppelen en hopelijk gaan de jongens een leuke Paasvakantie tegemoet en samen onder ons 3 zal dit lukken.

02-04-2015 om 20:55 geschreven door Inge  

Vrijdag was het zover op tijd mijn bed uit om dan naar Gasthuisberg te gaan om opgenomen te worden voor 1 dag. Het word een grote dag!!! Een dag waar ik weer wat zelfstandiger en vrijer word. Ik ga mezelf leren sonderen. Op dit moment heb ik een sonde die verbonden is met een pipizak. Een zak voor de nacht die langs me lag op de grond en een zak voor in de dag die rond m’n been hing en die ik 2 keer per dag moest leegmaken. Elke zondag werd de zak verwisseld alles vers en om de 6 weken werd de sonde vervangen net zoals een groot en klein onderhoud bij een auto. Even kijken of alle stukken werken en vervangen. Donderdagavond moest Michiel toch ontdekken dat mijn dagzak lekte. Hopla een nieuwe zak voor maar 4 uren. Maar ja, daar gaan we niet over zeuren, he.

Sinds ik alleen ben moet ik helemaal alleen naar daar alleen rugzakje maken, alleen aanmelden, alleen door de lange gang rijden. In het ziekenhuis kreeg ik een kamer met zicht op… Het was mooi weer en ik had een meer dan fantastische kamergenote Marie Louise 80 lentes jong. We hebben heel veel gebabbeld en we deden de moeite om samen te zitten en te kletsen en we hebben gelachen, veel gelachen. Marie Louise moest blijven ik mocht naar huis, Marie Louise werd naar de andere gang verhuisd want we lagen op kortverblijf en zij moest blijven. Toen ik naar huis ging heb ik even dag gaan zeggen en ze vond het super.

Ik heb geleerd om te sonderen en het gaat super. Handen wassen, reinigen, sonde inbrengen,… dagboek bijhouden. Ik heb speciaal een maatbeker gekocht om te weten wat ik plas. Bij 450ml moet ik sneller sonderen bij 200 ml mag ik langer wachten zodat mijn blaas terug een groter volume krijgt. Het is niet zo moeilijk maar er komt heel wat bij kijken. Het belangrijkste is dat ik nu veel vrijer zal worden en vooral veel zelfstandiger. Maar nu dat ik nog een beetje lek mag ik nog steeds bellen naar de verpleging voor hulp maar vandaag is ze deze middag al niet moeten komen. Hoera hoera, jippie hey!!! Nu nog even een dagboek bijhouden en nu doe ik er nog even over om het te doen maar ik zal de handeling zodanig goed onder de knie krijgen dat het niet langer dan een toiletbezoek zal duren. Alleen zal ik geen boekje lezen maar gewoon mijn hoofd erbij houden en m’n materiaal hanteren want voor een boekje heb ik handen tekort. J Dit is even een update

Deze week heb ik ook een boek gekocht bij BOL.com en moet ik beginnen lezen. Voor een niet lezer is dit een hele opgave. Het is van een man die net als ik in een rolstoel zit en hij is een sit-down comedian Jaap Bressers (je moet maar eens gaan kijken op Youtube). Met heel veel humor en motivatie gaat hij om met de situatie en ik wil wel eens weten wat die man te zeggen heeft. Het eerste is al hoopgevend want ik heb al goed gelachen. Vooral met de zin op een bekent kindermelodietje.

“hoofd schouder wiel en frame, wiel en frame”.

Tja de ene moment wil je een manager worden en de volgende dag lig je in een bed ver weg omdat je nek een zandbank heeft geraakt. Je zal het maar voor hebben net als ik. Zoveel plannen en dan ineens zakt de grond letterlijk weg onder je voeten. Al deed het niet zo een pijn als bij hem. Ik hou jullie op de hoogte en wie weet krijg ik nog meer motivatie al is mijn motivatie vrij groot op dit moment.

Buiten is het enorm winderig en regenachtig en ik zit hier in m’n toren te genieten van een spelleke, een blogske schrijven en nu is het na het avondeten en ik mag enkel drinken als ik dorst heb. Dat word de nieuwe regel

29-03-2015 om 19:20 geschreven door Inge  

M’n verhaal begon vorige week toen ik een poster zag van DAV Dienst aangepast vervoer. Ik herkende een deel van de chauffeurs en zag een vrouw van rond de 50 in een rolstoel erop staan. Ik vroeg me af wie het was en ik heb eens gevraagd aan 1 van de chauffeurs. Het was M van de dispache. Ik heb altijd een goed contact met haar een grapje, een schouderklopje het is echt een hele warme vrouw. Na lang nadenken en wikken en wegen heb ik haar een mail gestuurd. Ik had verschillende vragen zoals ‘hoe beleef je een vakantie’, ‘hoe gaat zij om met het leven als rolstoel gebruiker’, enz. Ze is een vrouw die te vroeg werd geboren en waar het even is misgelopen en zware gevolgen had. Op de vakantie heb ik geen antwoord gekregen omdat ze niet op vakantie gaat. Dat moet ik maar eens gaan beginnen uitzoeken een vakantie voor mezelf en mijn 2 jongens. Zelf moet ik met zoveel rekening houden is er hulp en/of verzorging mogelijk (bv. spuitje, eventueel douche of badmoment inplannen,…), is er een bed dat omhoog en omlaag kan op dit moment dat nog nodig, kunnen we daar eten,… Het zijn toch heel wat vragen die ik me stel. Op de volgende vraag had ze een antwoord waar ik me toch wel in kon vinden. ‘Ze zit in een rolstoel ok maar aanvaarden zal ze nooit doen’ ik ook niet maar zowel zei als ik hebben nu toch wel een lijf dat niet goed werkt en we kunnen er mee omgaan.

Ze liet me wel verstaan dat ze wel respect had voor me: ze hoorde van de chauffeurs dat het altijd wel leuk is met Inge in de camionette, Inge is vriendelijk, een babbelaar,… Het was een heel aangenaam contact en hopelijk horen we elkaar nog super vele keren.

Morgen is het de grote dag ik word voor 1 dag opgenomen en dan gaan ze mijn blaassonde wegnemen met bijhorende pipizak  leren sonderen en dan terug naar huis en laat ik alles op z’n plooi komen. Op naar wat meer lichamelijke vrijheid.

26-03-2015 om 20:40 geschreven door Inge  

Ik ben al beginnen schrijven op 22 maart en op aanraden van Patricia heb ik mezelf gesondeerd. Ontkoppelen van de zak, blaas spoelen met fysiologisch water even optrekken en zien dat alles goed doorloopt om dan alles terug aan te koppelen en dan zien dat alles terug werkt. Vanaf vrijdag gaat de plaszak weg en buiksonde ook en dan hoop ik dat alles werkt zoals het bijna hoort. Het is zo een rot gevoel dat na wat er gebeurt is dat niet alles werkt. Dat niet kunnen gaan plassen enzo dat stoort me het meeste (denk ik). Dat is ook iets waar je reëel last van hebt. Ik voel niet dat ik moet plassen maar ik voel wel dat mijn blaas samentrekt (een spastische blaas- heel pijnlijk) en alles werkt zoals het moet heb ik geen probleem maar als het niet werkt dan lek ik. Gelukkig draag ik een broekje met een verdikking om het grappig te zeggen. Vroeger waren dit echt luiers en dat was echt niet leuk.

Voor we kunnen sonderen ben ik een hele weg afgegaan. Het begon in Pellenberg toen ik aan het revalideren was. Een bezoek bij een uroloog en medicatie gekregen, om de 14 dagen bij een kinesiste die gespecialiseerd in het terug actief maken van een blaas bij neurologische oorzaken. Het was erop of eronder. Er was 1 probleem ik voel niet dat ik moet plassen. Ik kon mijn blaas ontspannen en zo maar daar stopt het dan ook als je niet kan voelen als je moet plassen. Einde therapie. Ik heb nochtans geoefend, veel geoefend. Terug naar urologie om dan een jaar het aan te zien en dan is de bal eindelijk aan het rollen gegaan. Om uiteindelijk in december de ingreep te ondergaan en waar ik me op termijn beter en vrijer ga bij voelen. Normaal was de ingreep in september maar ik heb de boel toen afgeblazen omdat ik bang had.  Bang voor alles de gevolgen, de narcose alles. Maar ondertussen is het allemaal achter de rug en aanstaande vrijdag is het de voorlaatste in m’n lange proces. Een dagopname blaassonde weg plaszakje weg en leren sonderen allee weer een dag dichter bij wat meer vrijheid, meer zelfstandigheid en meer terug mezelf zijn. Ik was al aan het dromen dat ik een pipizak aan m’n been had voor de rest van m’n leven. Een pipizak aan m’n been = geen kortebroek niet meer dragen. Nog 3 nachtjes slapen en dan is het zover J best wel spannend allemaal.

24-03-2015 om 21:47 geschreven door Inge  

Aangezien een elektrische rolstoel is geweigerd ben ik nu opzoek naar een andere oplossing om mijn zelfstandigheid en mobiliteit te verbeteren en te verhogen. Ik zocht, ik keek en ik heb rondgevraagd + ik ben aan het bestuderen geslagen. Er is een systeem dat mijn mobiliteit verhoogd maar dat mijn eigen ik zijn behoud. het is een systeem op mijn manuele rolstoel. Daar ben ik wel meer voor te vinden. Ik hou niet van de stempel ocharme ziet die in een rolstoel,... Ik zou dan andere wielen krijgen op mijn rolstoel en daar is een systeem op bevestigd dat terwijl ik mijn hoepels roteer wat kracht bij zet. Ik zou dan zonder moeite een helling op kunnen of zelfs een borduurke. Er is enkel het probleem dat we nu nog een toestemming moeten kunnen krijgen van het RIZIV of het VAPH (Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap) In Wallonie is er al een terugbetaling voorzien maar in Vlaanderen nog niet. Ik kan proberen via een speciale commissie maar dat is niet zeker. De ene zegt ja de andere neen en er hangt een serieus prijskaartje aan vast tussen de 5000 à 7000€. Eerst uitzoeken of het een systeem is die bij me past en waar ik goed mee kan functioneren vooral buitenshuis. Had ik toen maar geluisterd naar mijn ergotherapeut Elke en mijn kinesist Sabien want die hebben gezegd vanaf het begin Inge je gaat dit nodig hebben. Maar Inge had haar trots en wou alles zelf doen. Eer ik die klik heb gemaakt da is een heel proces geweest. Zelfs nu zegt mijn hoofd Inge je hebt dit nodig maar mijn hartje zegt nog steeds neen. Maar ik ben nu opweg voor een “tussen”oplossing en hopelijk kan ik over een paar maanden zeggen wat het zal worden en/of ik het terugbetald krijg en anders moet ik een goeie sponsor zoeken.  

21-03-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Ossificaties in mijn bekken en knieën:

Mijn knieën en bekken zijn getroffen door ossificaties. Dat is het kraakbeen die zich door het lange immobiel zijn zich omvormt tot gewoon bot. Net zoals de fontanel bij babytjes dat dichtgroeit. Dat gebeurt met m’n bekken en knieën en dat kan serieus pijnlijk zijn. Ik neem al serieus wat pijnmedicatie en dat mag wel wat minder worden. 

Ze hebben een CT-scan genomen en ik was enorm snel buiten waardoor ik ineens zeeën van tijd had. Lea die aan haar 3 weken marathon bezig is heb ik een bezoekje gebracht en we zijn samen iets gaan drinken. Even gaan praten met Elke en Simonne was er ook. Simonne is een vrijwilligster die elke dan eens langs verschillende patiënten gaat voor een babbeltje, een wandeling of een tas koffie te drinken ook toen ik er lag. Na zoveel jaren hebben we nog steeds contact en het was een heel hartelijk weerzien met iedereen.

Nu is het wachten op een multi disciplinaire raadpleeging van de 2 proffen die m’n situatie willen bekijken en dan weet ik wat de plannen zijn. Mijn doel is vooral minder pijn en meer plooibaarheid van mijn knieën en bekken. Mijn Knieën op meer dan 90° plooien zodat ik beter kan stappen (met ondersteuning) en vooral veel minder pijn. Ik zou het ook vinden moest ik mijn bekken volledig kunnen gebruiken bv volledig rechtstaan en niet als een banaan en natuurlijk pijnloos. Dat is nog mijn grootste doel pijnloos wat maakt dat het ook comfortabeler is.

....

20-03-2015 om 13:41 geschreven door Inge  

Hoelang zitten we nu al in een rolstoel meer dan 3 jaar want de eerste 5 maanden van mijn ziek zijn lag ik in bed en mocht elke dag 2 keer 30 minuten uit m’n bed. Dat reken ik dan ook niet mee maar ik begin pas te rekenen op het moment dat ik naar huis mocht op weekend en dat was op 8 maanden. Eerst zat ik in een blauwe rolstoel met kleine wieltjes en kon ik me niet eens verplaatsen . Het enige wat ik kon doen was tv kijken, geen boek lezen want ik kon geen boek vasthouden. Enkel kijken en denken kon ik als ik alleen was. Als er bezoek was kon ik praten. Er zijn heel veel tranen gevloeid maar het is nu voorbij en er steeds bij stil staan is niet gezond. Vandaag is m’n mama onze oude huisarts tegengekomen en de man is al enkele jaren in pensioen maar hij zag mijn mama en ze hebben even gebabbeld. Hij vroeg haar hoe het was met de kinderen. Op haar beurt ging het met iedereen goed maar Inge dat was toch wel iets anders. Ze vertelde over de griep en alle vieze dingen erbij. Hij vond het kei erg want blijkbaar heb ik de zwaarste soort griep gehad die er was. Het is gewoon heel raar dat nog steeds mensen zijn die me kennen het niet weten. Terwijl ik het heel vanzelfsprekend vind dat iedereen het zou weten want meestal gaan zo een verhalen heel snel rond.

Sinds enkele weken probeer ik mijn grenzen te verleggen door dingen te proberen en eindelijk m’n grenzen te verleggen.

Sinds ik een rolstoelgebruiker ben ben ik een echte schrikke Piet. Elk hobbeltje, elk putje was een reden om me schrap te zetten in mijn stoel om zeker niet op mijn bek te gaan. Toen ik nog op revalidatie was zijn we eens gaan wandelen met heel de groep revalidanten en toen reed m’n begeleider in een putje en ik ben toen uit de rolstoel gevallen. Het was ook de periode dat ik nog niet helemaal stabiel zat in mijn rolstoel. Het heeft er nog heel lang ingezeten maar sinds enkele weken probeer ik toch enkele obstakels te nemen en het lukt me en dat maakt me heel blij en trots. Meer en meer zoek ik en verleg ik mijn grenzen en ook al doet het soms pijn die rolstoel begint echt wel bij me te horen.

18-03-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Ik hebt soms zo van die dagen dat de traantjes heel rap komen en in die periode zit ik nu al een week of 3. Is het omdat enkele weken terug 4 jaar terug alles veranderde in mijn leven of heeft iedereen zo een moment. Een tijd geleden had ik kine in Pellenberg en ik stond bij Peter. Peter is 1 van de kinesisten van het eerste uur hij heeft geweten dat ik bijna niet kon bewegen en dat ik enorm veel pijn had. Peter heeft dan samen met Sabien een speciaal plekje in m’n hartje.

Peter die een tijd geleden een man begeleide die door een heel zwaar ongeluk enorm zwaar geraakt is frontaal en die dan heel ongeremd dingen zegt heeft me enorm geraakt. Peter die de Bobat-cursus had een kinesiste van mij in zijn les gehad. Ik vertelde vorige week aan haar wat er was gebeurt en ik begon gewoon te huilen en elke keer ik eraan denk dan rollen de tranen over mijn wangen. Ik had dit laten weten aan Sabien en die had dit doorgespeeld aan Peter die prompt op me afkwam en me een warm onthaal gaf. Hij vond het super schattig.

Het was een start van een heel warm en gevoelig gesprek met Sabien. Ik stond in de statafel en ze vertelde me hoe knap ze het wel vond hoe ik de dingen naast elkaar zag. Je hebt Inge en je hebt de pijn en dat functioneert los van elkaar. Tja als je pijn hebt kan je de pijn de baas laten spelen maar in mijn beleving wil ik de bovenhand houden. Ik pak pijnstillers een Paracetamol maar ook andere pijnstillers. Zo heb ik ook al een pijnpleister die al gehalveerd sinds het begin dat ik verbleef op het LAC (pijnkliniek) Ik mag eventueel iets zwaarder nemen maar dit stel ik zo lang mogelijk uit en ik neem dat dan ook bijna niet. De pijnen die zich bevinden vooral in m’n bekken en knieën. Het is wat het is denk ik vaak. Maar ik kan het gewoon beter plaatsen dan dikke 3 jaar geleden.

Zo is het ook dat ik wat er gebeurt is beter heb leren plaatsen. Het is niet gemakkelijk geweest maar nu is het me denk ik eindelijk gelukt ook al vloeien er nog regelmatig tranen. Ik ben zo blij dat mijn verstand nog goed functioneert en dat ik mijn handen kan gebruiken. Ok, ik heb niet al mijn kracht in m’n armen en ik zit permanent in een rolstoel maar ik ben er ik kan luisteren, meepraten en raad geven, ik kan schrijven en dingen doen met m’n jongens wat ik veel belangrijker vind dan stappen. Ok er is een rolstoel maar er zijn oplossingen bv. ik laat iets vallen dan heb je een grijptang om het op te rapen, lukt er iets niet dan zoek ik een wel een oplossing en dat is al dan niet elegante wijze. J

Ik zoek voor alles wel een oplossing zelf of zoek ik op Youtube hoe je bepaalde dingen kan aanpakken.

16-03-2015 om 20:10 geschreven door Inge  

Een gat

Er zit een gat in mijn geheugen en dat gat probeer ik op te vullen door hier en daar eens te horen bij personen die kort bij me stonden en nog staan hoe hun beleving was toen ik in coma lag. 10 weken zweefde ik ergens en ik wist niets, 1 zwart gat van ongeveer 10 à 11 weken.

Elke dag kwamen de jongens en naar verluidt als ik de jongens hoorde ging m’n hartslag omhoog omdat ik ‘blij’ was.

Elke dag kwam m’n zus An langs en ze vertelde verhalen over haar jongens, over wat ze gedaan had, enz. An kwam steeds langs op momenten dat ze moest werken. An werkt als kok op Gasthuisberg en elke pauze heeft ze opgegeven toen ik daar lag. Elke dag kwam ze langs tijdens haar pauze en toen ik in coma lag vertelde ze, masseerde ze m’n benen en voeten en deed ze de pedicuredingen aan mijn voeten. Als ik wakker was vertelde ze me dat ze zich heel triestig voelde omdat ik niets kon terug zeggen omdat ik toen nog het locked syndroom had. Heel vreemd er zijn foto’s van maar daar lig ik niet op te wachten want dat vind ik eng. Ik heb de foto’s wel gezien maar daar hou ik het ook bij. Het is geen stoef materiaal. Af en toe vraag ik hoe iets zat of hoe ze zoiets beleefde. Toen ik terug bij bewustzijn was en terug kon praten bracht ze vaak iets mee uit de cafetaria frietjes, een chocomousse en elke keer een blikje cola light. Iedereen gaf me eten ze smeerden mijn boterhammen, ze staken alles in mijn mond. Als ik eraan terug denk dan word ik altijd een beetje stil en besef ik ik kom van heel ver.

Ik weet nog dat ik mijn arm een klein beetje kon bewegen en als ik at dan kon ik mijn boterham vasthouden tot bijna naar mijn mond brengen en dat ik dan mijn hoofd naar voor moest brengen. Gelukkig met mijn linkerhand en arm lukt dit nu gewoon maar met mijn rechterhand en arm kan ik dit niet en moet ik nog steeds mijn hoofd naar voren brengen om dan iets in mijn mond te schuiven. Het was echt geen leuke tijd. Maar iedereen die bekommerd was om mij zorgde voor mijn welzijn. Ik kreeg enorm veel bezoek maar toen ik in Gasthuisberg lag is dit helemaal aan me voorbij gegaan. Maar ik kon op heel wat mensen rekenen en dat was toen het belangrijkste en dat zal ik nooit vergeten.

Het is nu zo dat ik me minder druk maak om bepaalde dingen. Als ik iets stuk doe of gaat dan kan ik me dit niet aantrekken maar als ik door iets dom iets laat vallen b. een glas dan word ik ambetant omdat ik dat niet deftig kan opkuisen. Ik veeg alles samen en aan de kant tot er iemand langskomt om dit op te rapen.

Maar ik kan perfect mijn zorgen aan de kant zetten om voor anderen er te zijn. Voor mijn verpleging als ze iets willen vragen, vrienden, familie al deze mensen zet ik dan op de eerste plaats.

15-03-2015 om 10:49 geschreven door Inge  

Gisteren had ik revalidatie in Pellenberg en zoals altijd was ik er klaar voor ook al heb ik soms zo van die dagen die ik liever aan me voorbij zie gaan. Maar gisteren had ik er zin in. DAV (Dienst Aangepast Vervoer) kwam me oppikken en soms gebeurt het dat ik m’n busje moet delen. Gisteren reed er een meisje mee ook in een rolstoel en nogal een zot ding net als ik. Ze was al aan de praat geraakt met Mie onze chauffeur die ik al een paar keer had gehad en die zei vraag het aan Inge. Ik vertelde van de conditietraining en ze dacht dit is iets voor mij. Ik heb haar de gegevens doorgestuurd en ze kan dan eens komen proberen en dan zien we wel. Op de terugweg zaten we  samen terug in het buske en we hebben heel wat afgelachen.

Ze zit nog maar een jaar in een rolstoel en ze kende weinig personen in een rolstoel en ze vroeg zich af waar zitten die. J Zelf denk ik dat ze zich alleen voelde. Nu we de mailadressen hebben uitgewisseld hoop ik dat we contact kunnen houden. Voor mezelf vind ik het nu ook belangrijk dat ik valide en personen met een beperking in m’n vriendenkring heb. Zo zie ik dat ik niet alleen ben en dat iedereen er omgaat op z’n eigen manier.

Zelf probeer ik er niet te veel bij stil te staan maar soms voel ik me alleen en sluit ik me af voor de buitenwereld. Daarom dat het belangrijk is dat ik af en toe buiten kom en echt contact heb met de mensen al dan niet uit m’n omgeving. Maandag Pellenberg, dinsdag conditietraining, woensdag of vrijdag boodschappen ik probeer buiten te komen maar de confrontatie is soms wel niet fijn. Soms kijken mensen raar of stellen een iets te brute vraag en/of een vraag waar ze geen zaken mee hebben. Weet je ik verteld niet aan iedereen wat ik voor heb gehad. Maar aan de andere kant kinderen zijn veel directer in het vragen bv. vorige vrijdag zei ineens een jongen van Volker zijn klas wanneer ga je terug kunnen stappen? Tja daar zit je dan met een mond vol tanden en moet je zeggen nooit meer jongen. Als je op dat moment moet zeggen nooit meer dan word je effe geconfronteerd met de realiteit. En op dat moment vind je dat niet erg maar het is een zinnetje dat nog even blijft plakken in je hoofd en denk je tja het is nooit meer.

Zelf ben ik blij dat ik wekelijks naar de conditietraining ga ik kom buiten, ik  heb contacten en ik heb beweging.

Maar als je zoekt dan vind je toch wel activiteiten voor personen met een handicap en dan is het de stap zetten er naartoe gaan en meedoen.

10-03-2015 om 14:17 geschreven door Inge  

06-03-2015 om 19:50 geschreven door Inge  

Vandaag ben ik opgestaan met barstende koppijn.L Ik voelde het al opkomen vorige nacht, ik was wat onrustig en ik was al veel wakker geworden. Opstaan en dan vrij direct de ochtend medicatie met een pijnstiller. Gisteren had ik al een huisbezoek van de dokter aangevraagd voor vandaag op aanvraag van m’n verpleging.

Aangezien ik niet voel dat ik moet plassen en m’n urine nogal blurrie zag werd de raad van de dokter ingeroepen. Ja, lap ik heb een urineweginfectie. Weeral antibiotica. Het is toch wel een ambetant iets voor hebben en dan niet voelen wat er aan hand is. Ik ben dan ook altijd een beetje boos op mezelf. Ik neem toch Uro-Cran veenbessen, ik drink genoeg ook water. Het is zo raar nu ja sinds m’n voorvalleke heb ik een verhoogde kans op een urineweginfectie.

Maar ik was begonnen over mijn hoofdpijn het heeft een hele dag gesluimerd en ik heb in de voormiddag een pijnstiller meer genomen om dan te merken dit heeft niet het gewenste resultaat. Was het door gisteren te gaan sporten waar ik m’n schouders en in het verlengde m’n nek heb geforceerd? Het is een groot vraagteken m’n dokter heeft eens gekeken maar daar licht nu weer een ander probleempje aan de achterkant van mijn schedel en enkele spieren heb ik geen gevoel, maar er is 1 troost ik voel mijn schouders toch. Hopelijk is m’n hoofdpijn morgen voorbij en ik zal heel blij zijn als ik m’n bed zie en voel zodat ik mijn ogen kan sluiten en morgen zeggen ik ben weer 100% fit.

Vandaag is ook een grote dag want m’n Tante Non wordt vandaag 81 jaar. Tante Non was 1 van m’n grootste fans toen ik aan het revalideren was. Ze belde elke dag om te horen hoe het was, wat ik had gedaan en ze heeft vele tranen opgevangen. Toen ik ze zag als ze op bezoek kwam was ik altijd super blij. Ze maakte vaak de reis van Gent naar Leuven. Eerst de tram naar het station in Gent om dan een uur te treinen en dan de bus naar eerst Gasthuisberg en dan Pellenberg om dan na een uurtje terug dezelfde weg terug te nemen. Soms koppelde dit bezoekje aan een bezoek aan oma. Tante Non is 1 van de oudere zussen van mijn mama en Tante Non zal mijn Tante Non blijven voor altijd. Ik noem haar al vanaf de eerste dag dat ik kon praten Tante Non. Als ik praat over haar dan praat ik over mijn Tante Non. Zalig he zo een madam in de familie.

Wat ik me het meeste herinner aan haar is als kind elke woensdag gingen mijn zus Els en ik naar daar en was ze een stuk onze opvang voor de woensdag namiddag. We gingen dan de klas naast haar bureau kliederen op een bord, Ze heeft me leren breien omdat ik linkshandig ben ( ik kon de basis maar ik bakte er niets van), ze heeft me een week ofzo voorbereid op mijn herexamen1 frans in het middelbaar en ik was erdoor. Elk jaar kwamen we met de familie een keer of 2 samen en dit was steeds bij Tante Non omdat ze de plaats en de  ruimte had. Het was altijd super tof, spelen met de neven en nichten die allemaal ouder waren dan ik. In de turnzaal, buiten op de family-swing. Het was steeds echt plezant en ik kijk er met nostalgie op terug.

04-03-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Dinsdag sportdag en het was super en het ging super. Het was in de KBC-sporthal en het was een uurtje vroeger. Er was geen reminder gestuurd en dat maakte dat er heel wat mensen er niet waren. We begonnen met een heel klein groepje van ongeveer 7 man en we waren goed Het veld werd kleiner gemaakt en we begonnen eraan. Het was wel leuk voor mij zo kon ik vrij veel punten verzamelen en natuurlijk het belangrijkste ik bewoog en ik had ook resultaat. Ik haalde 68 punten rondjes rijden, vooruit, achteruit, draaien, slalom,… het was leuk. Ik had echt niet het gevoel dat ik een hondje was die zich moest uitsloven om potjes te halen en te brengen. Dit was het niet vandaag. We moesten een kwartet verzamelen en dan gaan pikken bij de andere ploeg om terug zelf een kwartet te vormen. Het was een goed plan en e zijn op het einde gewonnen. Stilletjes aan sijpelden de anderen binnen ook al waren we niet voltallig. Er waren 2 keer 2 studenten die de les kwamen geven en we hebben enorm hart gelachen vandaag Volgende week ben ik terug van de partij.  

03-03-2015 om 20:03 geschreven door Inge  

Mijn blog begint op zondag. Dat wil zeggen dat mijn jongens terug naar hun papa zijn. Het was wel tof en druk dit weekend. Volker, Lander en ik zijn met tante An (mijn zus) en haar jongens naar de carnavalsstoet gegaan. Als afsluiter zijn we naar de kermis gegaan. Ik heb echt gemerkt en dat weet ik al jaren m’n jongens luisteren echt wel super flink. Volker Lander en ik zorgen voor elkaar het is heel grappig als is het niet de taak van de jongens om voor mij te zorgen. Maar ze vinden het super belangrijk dat ze in de buurt blijven van mij. Als ik zeg we gaan oversteken geef me een handje dan gebeurt dit heel spontaan. Als we even stil stonden om te wachten en ik vroeg aan Volker of Lander waar is de andere dan gingen ze die even halen om even te komen tonen.  Het is zo schattig en dan vind ik het ook belangrijk om hen achteraf te belonen met een complimentje, een knuffel en natuurlijk de dag leuk afsluiten. Zo hebben we zaterdag samen naar een film gekeken ‘Planet 51’. Een zalig grappig tekenfilmpje dat ik ooit heb opgenomen en dat een blijvertje is. Lander en ik zaten samen en Volker langs opzij. Maar het belangrijkste is we hebben enorm genoten.

Er was een grapje in de film en die was zo grappig maar een beetje dom en voor grote mensen. De astronaut werd naakt betrapt en de aliens zien dat, de ene alien zegt amai dat is ook een rare plek om een antenne te plaatsen. Gelukkig hadden de jongens niet echt door over wat het mopje ging maar ik heb er wel heel hard om gelachen. Het was zo dwaas. Nu ja hoe dwazer de mop hoe beter.

Het was een fijn weekend.

Vandaag ben ik zoals gewoonlijk opgestaan en ben ik naar Pellenberg gegaan om weer eens de nu-step op te gaan en de statafel onveilig te maken. De nu-step ging super en m’n knieplooi ging vrij goed en je hebt de standen van 1 tot 18 ik zit aan 10. Ik startte vroeger op 15  om dan op te bouwen naar 13 maar nu begin ik op 11 en dan probeer ik mijn knie dat net ietsje meer te plooien. Vandaag haalde ik 10 en ok het deed wat pijn maar even doorzetten en dan kan ik trots zeggen ik heb het gedaan.

Het was ook een emotioneel een zware dag voor me er ging zoveel door m’n hoofd vandaag. De filmopname vorige week van de manier van ‘stappen’ heeft toch een zwaardere impact op mij dan dat ik voor ogen had.  Het is geen fijn gevoel om die beelden te zien. Het was enorm confronterend zeker na vorige maandag waar dat het 4 jaar geleden is dat dit gebeurt was Ik was toen stappend de spoed binnen gegaan en ben nooit meer stappend naar buiten gekomen. Als je weer eens wordt geconfronteerd met de feiten en hoe je nadenkt van hoe het is gekomen dan kom je even met je voetjes op de grond om dan uit te schuiven.

02-03-2015 om 20:21 geschreven door Inge  

Je staat op en je denkt normaal word het een dag als geen ander maar dat is buiten mezelf gerekend. Gisteren kreeg ik een nieuwe blaassonde maar die stak niet goed dus deze morgen heeft de verpleging dit recht gezet maar ik had wel een slechte nacht achter de rug. Tja met een blaassonde die niet doet wat ze moet doen. Op zich zat ze diep genoeg maar ze zat niet diep genoeg er zat waarschijnlijk  iets in de weg. Maar het is opgelost en daar ben ik blij om.

Vandaag kreeg ik ineens het nieuws dat de school van Volker en Lander werd geëvacueerd omwille van een gas en elektriciteit  probleem. De school rook naar gas en er was geen licht. Dus ook geen verwarming. Ze zijn opgevangen in de sporthal en in een school in de buurt. Volker en Lander vonden dit best wel cool. Er werd goed gezorgd voor de kindjes van de Freinetschool zoals altijd.

Vandaag had ik toch eens een gesprekje nodig met m’n psy. Het was een beladen week. Ik had effe tijd nodig om af te blazen maar ik zal het moeten bijhouden tot volgende week. Want m’n psy was ziekjes. Hopelijk kan ik gewoon even op m’n effe komen en een tof weekend met m’n jongens tegemoet gaan. M’n psy kan er niet aandoen maar het kwam een beetje ongelukkig en hopelijk is ze snel weer bezig. J

Ik had weer van alles aan mijn hoofd. Het gebeurt soms maar dan is het ook aan mij om mijn weg terug te vinden. Alles te verwerken  en een plekje te geven.

26-02-2015 om 20:01 geschreven door Inge  

Deze middag waren de jongens er en er is weinig gegeten vandaag. Deze avond had ik koffiekoeken op vraag van de jongens. Want op dinsdag als ik bel naar m’n kerels dan vraag ik naar hun wensen. Volker wilt steeds een Croissant en Lander een Berlijnse bol. Zelf koos ik voor stokbrood kaas met groentjes. Volker en Lander waren rond 16.30u aan het vragen wanneer gaan we eten, wanneer gaan we eten? Uiteindelijk rond 16.50u hebben ze me overhaalt. Lander heeft goed gegeten maar Volker die met gemak 2 croissants op smikkelt had al genoeg na een halve. Het is zo ik heb hem 1 volledige laten opeten en de rest heeft hij mee naar papa.

Maandag had ik niet echt zin om iets te schrijven maar ik ben mezelf zeker nog eens tegengekomen. Eerst een vooral was het 4 jaar geleden dat alles anders werd. Griep, longontsteking, hersenstaminfarct, de 10 weken coma en het alom bekende gevolg.

Ik was naar Pellenberg gegaan voor mijn wekelijkse training. Sabien moest een filmpje maken van de manier waarom ik stapte zogezegd zo gedaan en ik heb achteraf het filmpje bekeken en ik was er niet goed van. Het was alsof mijn lichaam apart van mijn benen functioneerden. Je staat daar met ondersteuning en dan zie je je bovenlijf en dan de benen die daar precies ‘hangen’ staan omdat het moet. Elke stap is een stap is een doordachte stap knie omhoog zwaai het onderbeen naar voor en zoek contact met je tenen en de rest van je voet contact met de grond en doe dit ook eens met je rechterbeen. Maar dat been is een been die net niet doet wat het je vraagt. Elke stap vooruit moet ik nadenken knie omhoog, zwaai,… en dat nu op film zien het is niet zo fijn. Het was confronterend om het te zien en het maakte me verdrietig maar misschien ook wel strijdvaardiger om te geraken waar ik wil geraken. Waar dat dat ook is.

25-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

 Blijkbaar heb ik m'n eerste taak voor m'n cursus gepost was niet de bedoeling was, maar ik hou je op de hoogte van hoe het onthaald werd door mijn meester.

M’n eerste verhaal schrijf ik uit m’n hart en laat ik je binnen een complexe wereld. 2015 is het jaar waar ik al 40 jaar op deze aarde ben. Ik deed de dingen die ik graag deed ik bewoog veel en probeerde zoveel mogelijk met de fiets te doen ook al had ik een rijbewijs. Inge en haar fiets waren alom aanwezig in het Leuvense straatbeeld. Aan die fiets hing ook een fietskar en toen zaten daar 2 flinke kleuters in. Volker die ondertussen 10 jaar is en Lander die 7 jaar. In de voorbije jaren is er heel wat gebeurt, daarom dat ik aan deze cursus begonnen ben. Ik schrijf een blog en inderdaad dat zijn korte verhaaltjes en daarom wil ik mijn schrijfstijl verbeteren. Het heeft als doel dat ik bepaalde dingen van me af schrijf ergernissen, gebeurtenissen, m’n 2 kerels over alles kan je schrijven. Het is alleen een kunst om iets deftig op papier te zetten of in mijn geval op het scherm te toveren.

In 2011 is mijn leven van de ene op de andere dag veranderd. Als het ware een echt kantelmoment. Ik was ziekjes en ik had alle dingen die je hebt als je ziek bent. Ik was moe, had koorts op een moment wisten we niet meer wat te doen dus ben ik naar het ziekenhuis gegaan. 16 maanden later kwam ik daar buiten. 10 weken heb ik op intensieve gelegen, 2 weken op de mid-care dat is net als intensieve maar met minder bliepjes en dan naar een revalidatiecentrum. Bleek ik een hersenstaminfarct te hebben gehad. Alles was weggevallen mijn stem, bewegen enkel mijn emotie en beleving was nog aanwezig. M’n stem is terug gekomen voor 100% ik ben als het ware de meest luidruchtige locked in (syndroom) patiënt ooit. Ik heb terug leren bewegen van 0 te beginnen, opzitten, vingers, handen en armen. Van een full time mama ben ik naar een deeltijdse mama gegaan want m’n relatie ligt achter mij. Ik woon alleen en dat lukt weliswaar goed en m’n jongens komen graag naar de rust en zachtheid van mama. Tussendoor heb ik ook m’n therapieën om mijn levenskwaliteit te verhogen. Maar ook al heb ik een rolstoel onder m’n kont, mijn verstand werkt nog steeds 100%.

Wat ik wil leren bij deze cursus is de het opbouwen van een verhaal, maar ook de opbouw van zinnen. Een leuk verhaal verzinnen maar ook m’n dagboek (blog) op een verstandige manier opbouwen. Ondertussen doe ik de dingen die ik graag doe. Ook al heb ik graag de rust en de stilte rond me ik heb zo heb ik ook het plezier van wat geluid rond me. Een wat stevige rock kan me wel bekoren, een leuke film, bezoek van vrienden en natuurlijk mijn beste maatje Darwin de huiskat. M’n dagen beginnen vroeg ten laatste 7 uur ben ik wakker gewassen en gekleed met een beetje hulp van de verpleegster die me elke dag uit bed trommelt. M’n dag begint met wat lezen, spelen of gewoon hangen. Elke dag is er wel iets geplant kinesiste zowel thuis als in een revalidatiecentrum en op dinsdag ga ik sporten. De conditietraining die ik volg is voor personen die een beperking hebben opgelopen net als ik. We zijn met een 20 tal personen en de ene is al wat sneller dan de andere. De ene heeft een rolstoel onder zijn poep maar de andere kunnen stappen al dan niet met ondersteuning. Iedereen doet dit op eigen tempo. Best wel grappig want je wilt altijd beter voor jezelf. Na de training ben ik dan ook meestal kapot en zoals ik het zeg dan “ik ben dood” maar het is altijd leuk omdat ik heel wat mensen tegenkom die ik heb leren kennen in het revalidatiecentrum.

Mijn eerste zorg is buiten mezelf ook mijn 2 jongens. Het zijn 2 stoere binken van het 1^ste en 4^de leerjaar. Ze houden van superhelden, treinen, politie en vooral van spelen. Hier in huis maken we veel tijd voor gezelschapsspelen en ik ga er gretig op in. Dit is iets wat ik heb geleerd na mijn kantelmoment, gezellig samen met de jongens een spel spelen. Af en toe zorg ik dat ik eens alleen ben met 1 van mijn kerels. Dat is 100% genieten zowel voor hen als voor mij. Ik zie m’n jongens 4 dagen op 7 en de rest zijn ze bij hun papa want tja ik ben een meeloper en ik ben dan ook een bijna zelfstandige madam met een scheiding achter de rug. Ik ga het er ook niet expliciet over hebben want dat ligt achter me en ik leef nu mijn leven en ik ben blij dat ik die beslissing heb genomen. Alleen is het erg voor de jongens dat ze hun papa of mama niet voltijds bij hen hebben.

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge