|
Mn verhaal begon vorige week toen ik een
poster zag van DAV Dienst aangepast vervoer. Ik herkende een deel van de
chauffeurs en zag een vrouw van rond de 50 in een rolstoel erop staan. Ik vroeg
me af wie het was en ik heb eens gevraagd aan 1 van de chauffeurs. Het was M
van de dispache. Ik heb altijd een goed contact met haar een grapje, een
schouderklopje het is echt een hele warme vrouw. Na lang nadenken en wikken en
wegen heb ik haar een mail gestuurd. Ik had verschillende vragen zoals hoe
beleef je een vakantie, hoe gaat zij om met het leven als rolstoel gebruiker,
enz. Ze is een vrouw die te vroeg werd geboren en waar het even is misgelopen
en zware gevolgen had. Op de vakantie heb ik geen antwoord gekregen omdat ze
niet op vakantie gaat. Dat moet ik maar eens gaan beginnen uitzoeken een
vakantie voor mezelf en mijn 2 jongens. Zelf moet ik met zoveel rekening houden
is er hulp en/of verzorging mogelijk (bv. spuitje, eventueel douche of
badmoment inplannen,
), is er een bed dat omhoog en omlaag kan op dit moment
dat nog nodig, kunnen we daar eten,
Het zijn toch heel wat vragen die ik me
stel. Op de volgende vraag had ze een antwoord waar ik me toch wel in kon
vinden. Ze zit in een rolstoel ok maar aanvaarden zal ze nooit doen ik ook
niet maar zowel zei als ik hebben nu toch wel een lijf dat niet goed werkt en
we kunnen er mee omgaan.
Ze liet me wel verstaan dat ze wel respect
had voor me: ze hoorde van de chauffeurs dat het altijd wel leuk is met Inge in
de camionette, Inge is vriendelijk, een babbelaar,
Het was een heel aangenaam
contact en hopelijk horen we elkaar nog super vele keren.
Morgen is het de grote dag ik word voor 1
dag opgenomen en dan gaan ze mijn blaassonde wegnemen met bijhorende pipizak leren sonderen en dan terug naar huis en laat
ik alles op zn plooi komen. Op naar wat meer lichamelijke vrijheid.
|
