Ik ben al beginnen schrijven op 22 maart en op aanraden van Patricia heb ik mezelf gesondeerd. Ontkoppelen van de zak, blaas spoelen met fysiologisch water even optrekken en zien dat alles goed doorloopt om dan alles terug aan te koppelen en dan zien dat alles terug werkt. Vanaf vrijdag gaat de plaszak weg en buiksonde ook en dan hoop ik dat alles werkt zoals het bijna hoort. Het is zo een rot gevoel dat na wat er gebeurt is dat niet alles werkt. Dat niet kunnen gaan plassen enzo dat stoort me het meeste (denk ik). Dat is ook iets waar je reëel last van hebt. Ik voel niet dat ik moet plassen maar ik voel wel dat mijn blaas samentrekt (een spastische blaas- heel pijnlijk) en alles werkt zoals het moet heb ik geen probleem maar als het niet werkt dan lek ik. Gelukkig draag ik een broekje met een verdikking om het grappig te zeggen. Vroeger waren dit echt luiers en dat was echt niet leuk.

Voor we kunnen sonderen ben ik een hele weg afgegaan. Het begon in Pellenberg toen ik aan het revalideren was. Een bezoek bij een uroloog en medicatie gekregen, om de 14 dagen bij een kinesiste die gespecialiseerd in het terug actief maken van een blaas bij neurologische oorzaken. Het was erop of eronder. Er was 1 probleem ik voel niet dat ik moet plassen. Ik kon mijn blaas ontspannen en zo maar daar stopt het dan ook als je niet kan voelen als je moet plassen. Einde therapie. Ik heb nochtans geoefend, veel geoefend. Terug naar urologie om dan een jaar het aan te zien en dan is de bal eindelijk aan het rollen gegaan. Om uiteindelijk in december de ingreep te ondergaan en waar ik me op termijn beter en vrijer ga bij voelen. Normaal was de ingreep in september maar ik heb de boel toen afgeblazen omdat ik bang had.  Bang voor alles de gevolgen, de narcose alles. Maar ondertussen is het allemaal achter de rug en aanstaande vrijdag is het de voorlaatste in m’n lange proces. Een dagopname blaassonde weg plaszakje weg en leren sonderen allee weer een dag dichter bij wat meer vrijheid, meer zelfstandigheid en meer terug mezelf zijn. Ik was al aan het dromen dat ik een pipizak aan m’n been had voor de rest van m’n leven. Een pipizak aan m’n been = geen kortebroek niet meer dragen. Nog 3 nachtjes slapen en dan is het zover J best wel spannend allemaal.