Ossificaties in mijn bekken en knieën:

Mijn knieën en bekken zijn getroffen door ossificaties. Dat is het kraakbeen die zich door het lange immobiel zijn zich omvormt tot gewoon bot. Net zoals de fontanel bij babytjes dat dichtgroeit. Dat gebeurt met m’n bekken en knieën en dat kan serieus pijnlijk zijn. Ik neem al serieus wat pijnmedicatie en dat mag wel wat minder worden. 

Ze hebben een CT-scan genomen en ik was enorm snel buiten waardoor ik ineens zeeën van tijd had. Lea die aan haar 3 weken marathon bezig is heb ik een bezoekje gebracht en we zijn samen iets gaan drinken. Even gaan praten met Elke en Simonne was er ook. Simonne is een vrijwilligster die elke dan eens langs verschillende patiënten gaat voor een babbeltje, een wandeling of een tas koffie te drinken ook toen ik er lag. Na zoveel jaren hebben we nog steeds contact en het was een heel hartelijk weerzien met iedereen.

Nu is het wachten op een multi disciplinaire raadpleeging van de 2 proffen die m’n situatie willen bekijken en dan weet ik wat de plannen zijn. Mijn doel is vooral minder pijn en meer plooibaarheid van mijn knieën en bekken. Mijn Knieën op meer dan 90° plooien zodat ik beter kan stappen (met ondersteuning) en vooral veel minder pijn. Ik zou het ook vinden moest ik mijn bekken volledig kunnen gebruiken bv volledig rechtstaan en niet als een banaan en natuurlijk pijnloos. Dat is nog mijn grootste doel pijnloos wat maakt dat het ook comfortabeler is.

....

20-03-2015 om 13:41 geschreven door Inge  

Hoelang zitten we nu al in een rolstoel meer dan 3 jaar want de eerste 5 maanden van mijn ziek zijn lag ik in bed en mocht elke dag 2 keer 30 minuten uit m’n bed. Dat reken ik dan ook niet mee maar ik begin pas te rekenen op het moment dat ik naar huis mocht op weekend en dat was op 8 maanden. Eerst zat ik in een blauwe rolstoel met kleine wieltjes en kon ik me niet eens verplaatsen . Het enige wat ik kon doen was tv kijken, geen boek lezen want ik kon geen boek vasthouden. Enkel kijken en denken kon ik als ik alleen was. Als er bezoek was kon ik praten. Er zijn heel veel tranen gevloeid maar het is nu voorbij en er steeds bij stil staan is niet gezond. Vandaag is m’n mama onze oude huisarts tegengekomen en de man is al enkele jaren in pensioen maar hij zag mijn mama en ze hebben even gebabbeld. Hij vroeg haar hoe het was met de kinderen. Op haar beurt ging het met iedereen goed maar Inge dat was toch wel iets anders. Ze vertelde over de griep en alle vieze dingen erbij. Hij vond het kei erg want blijkbaar heb ik de zwaarste soort griep gehad die er was. Het is gewoon heel raar dat nog steeds mensen zijn die me kennen het niet weten. Terwijl ik het heel vanzelfsprekend vind dat iedereen het zou weten want meestal gaan zo een verhalen heel snel rond.

Sinds enkele weken probeer ik mijn grenzen te verleggen door dingen te proberen en eindelijk m’n grenzen te verleggen.

Sinds ik een rolstoelgebruiker ben ben ik een echte schrikke Piet. Elk hobbeltje, elk putje was een reden om me schrap te zetten in mijn stoel om zeker niet op mijn bek te gaan. Toen ik nog op revalidatie was zijn we eens gaan wandelen met heel de groep revalidanten en toen reed m’n begeleider in een putje en ik ben toen uit de rolstoel gevallen. Het was ook de periode dat ik nog niet helemaal stabiel zat in mijn rolstoel. Het heeft er nog heel lang ingezeten maar sinds enkele weken probeer ik toch enkele obstakels te nemen en het lukt me en dat maakt me heel blij en trots. Meer en meer zoek ik en verleg ik mijn grenzen en ook al doet het soms pijn die rolstoel begint echt wel bij me te horen.

18-03-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Ik hebt soms zo van die dagen dat de traantjes heel rap komen en in die periode zit ik nu al een week of 3. Is het omdat enkele weken terug 4 jaar terug alles veranderde in mijn leven of heeft iedereen zo een moment. Een tijd geleden had ik kine in Pellenberg en ik stond bij Peter. Peter is 1 van de kinesisten van het eerste uur hij heeft geweten dat ik bijna niet kon bewegen en dat ik enorm veel pijn had. Peter heeft dan samen met Sabien een speciaal plekje in m’n hartje.

Peter die een tijd geleden een man begeleide die door een heel zwaar ongeluk enorm zwaar geraakt is frontaal en die dan heel ongeremd dingen zegt heeft me enorm geraakt. Peter die de Bobat-cursus had een kinesiste van mij in zijn les gehad. Ik vertelde vorige week aan haar wat er was gebeurt en ik begon gewoon te huilen en elke keer ik eraan denk dan rollen de tranen over mijn wangen. Ik had dit laten weten aan Sabien en die had dit doorgespeeld aan Peter die prompt op me afkwam en me een warm onthaal gaf. Hij vond het super schattig.

Het was een start van een heel warm en gevoelig gesprek met Sabien. Ik stond in de statafel en ze vertelde me hoe knap ze het wel vond hoe ik de dingen naast elkaar zag. Je hebt Inge en je hebt de pijn en dat functioneert los van elkaar. Tja als je pijn hebt kan je de pijn de baas laten spelen maar in mijn beleving wil ik de bovenhand houden. Ik pak pijnstillers een Paracetamol maar ook andere pijnstillers. Zo heb ik ook al een pijnpleister die al gehalveerd sinds het begin dat ik verbleef op het LAC (pijnkliniek) Ik mag eventueel iets zwaarder nemen maar dit stel ik zo lang mogelijk uit en ik neem dat dan ook bijna niet. De pijnen die zich bevinden vooral in m’n bekken en knieën. Het is wat het is denk ik vaak. Maar ik kan het gewoon beter plaatsen dan dikke 3 jaar geleden.

Zo is het ook dat ik wat er gebeurt is beter heb leren plaatsen. Het is niet gemakkelijk geweest maar nu is het me denk ik eindelijk gelukt ook al vloeien er nog regelmatig tranen. Ik ben zo blij dat mijn verstand nog goed functioneert en dat ik mijn handen kan gebruiken. Ok, ik heb niet al mijn kracht in m’n armen en ik zit permanent in een rolstoel maar ik ben er ik kan luisteren, meepraten en raad geven, ik kan schrijven en dingen doen met m’n jongens wat ik veel belangrijker vind dan stappen. Ok er is een rolstoel maar er zijn oplossingen bv. ik laat iets vallen dan heb je een grijptang om het op te rapen, lukt er iets niet dan zoek ik een wel een oplossing en dat is al dan niet elegante wijze. J

Ik zoek voor alles wel een oplossing zelf of zoek ik op Youtube hoe je bepaalde dingen kan aanpakken.

16-03-2015 om 20:10 geschreven door Inge  

Een gat

Er zit een gat in mijn geheugen en dat gat probeer ik op te vullen door hier en daar eens te horen bij personen die kort bij me stonden en nog staan hoe hun beleving was toen ik in coma lag. 10 weken zweefde ik ergens en ik wist niets, 1 zwart gat van ongeveer 10 à 11 weken.

Elke dag kwamen de jongens en naar verluidt als ik de jongens hoorde ging m’n hartslag omhoog omdat ik ‘blij’ was.

Elke dag kwam m’n zus An langs en ze vertelde verhalen over haar jongens, over wat ze gedaan had, enz. An kwam steeds langs op momenten dat ze moest werken. An werkt als kok op Gasthuisberg en elke pauze heeft ze opgegeven toen ik daar lag. Elke dag kwam ze langs tijdens haar pauze en toen ik in coma lag vertelde ze, masseerde ze m’n benen en voeten en deed ze de pedicuredingen aan mijn voeten. Als ik wakker was vertelde ze me dat ze zich heel triestig voelde omdat ik niets kon terug zeggen omdat ik toen nog het locked syndroom had. Heel vreemd er zijn foto’s van maar daar lig ik niet op te wachten want dat vind ik eng. Ik heb de foto’s wel gezien maar daar hou ik het ook bij. Het is geen stoef materiaal. Af en toe vraag ik hoe iets zat of hoe ze zoiets beleefde. Toen ik terug bij bewustzijn was en terug kon praten bracht ze vaak iets mee uit de cafetaria frietjes, een chocomousse en elke keer een blikje cola light. Iedereen gaf me eten ze smeerden mijn boterhammen, ze staken alles in mijn mond. Als ik eraan terug denk dan word ik altijd een beetje stil en besef ik ik kom van heel ver.

Ik weet nog dat ik mijn arm een klein beetje kon bewegen en als ik at dan kon ik mijn boterham vasthouden tot bijna naar mijn mond brengen en dat ik dan mijn hoofd naar voor moest brengen. Gelukkig met mijn linkerhand en arm lukt dit nu gewoon maar met mijn rechterhand en arm kan ik dit niet en moet ik nog steeds mijn hoofd naar voren brengen om dan iets in mijn mond te schuiven. Het was echt geen leuke tijd. Maar iedereen die bekommerd was om mij zorgde voor mijn welzijn. Ik kreeg enorm veel bezoek maar toen ik in Gasthuisberg lag is dit helemaal aan me voorbij gegaan. Maar ik kon op heel wat mensen rekenen en dat was toen het belangrijkste en dat zal ik nooit vergeten.

Het is nu zo dat ik me minder druk maak om bepaalde dingen. Als ik iets stuk doe of gaat dan kan ik me dit niet aantrekken maar als ik door iets dom iets laat vallen b. een glas dan word ik ambetant omdat ik dat niet deftig kan opkuisen. Ik veeg alles samen en aan de kant tot er iemand langskomt om dit op te rapen.

Maar ik kan perfect mijn zorgen aan de kant zetten om voor anderen er te zijn. Voor mijn verpleging als ze iets willen vragen, vrienden, familie al deze mensen zet ik dan op de eerste plaats.

15-03-2015 om 10:49 geschreven door Inge  

Gisteren had ik revalidatie in Pellenberg en zoals altijd was ik er klaar voor ook al heb ik soms zo van die dagen die ik liever aan me voorbij zie gaan. Maar gisteren had ik er zin in. DAV (Dienst Aangepast Vervoer) kwam me oppikken en soms gebeurt het dat ik m’n busje moet delen. Gisteren reed er een meisje mee ook in een rolstoel en nogal een zot ding net als ik. Ze was al aan de praat geraakt met Mie onze chauffeur die ik al een paar keer had gehad en die zei vraag het aan Inge. Ik vertelde van de conditietraining en ze dacht dit is iets voor mij. Ik heb haar de gegevens doorgestuurd en ze kan dan eens komen proberen en dan zien we wel. Op de terugweg zaten we  samen terug in het buske en we hebben heel wat afgelachen.

Ze zit nog maar een jaar in een rolstoel en ze kende weinig personen in een rolstoel en ze vroeg zich af waar zitten die. J Zelf denk ik dat ze zich alleen voelde. Nu we de mailadressen hebben uitgewisseld hoop ik dat we contact kunnen houden. Voor mezelf vind ik het nu ook belangrijk dat ik valide en personen met een beperking in m’n vriendenkring heb. Zo zie ik dat ik niet alleen ben en dat iedereen er omgaat op z’n eigen manier.

Zelf probeer ik er niet te veel bij stil te staan maar soms voel ik me alleen en sluit ik me af voor de buitenwereld. Daarom dat het belangrijk is dat ik af en toe buiten kom en echt contact heb met de mensen al dan niet uit m’n omgeving. Maandag Pellenberg, dinsdag conditietraining, woensdag of vrijdag boodschappen ik probeer buiten te komen maar de confrontatie is soms wel niet fijn. Soms kijken mensen raar of stellen een iets te brute vraag en/of een vraag waar ze geen zaken mee hebben. Weet je ik verteld niet aan iedereen wat ik voor heb gehad. Maar aan de andere kant kinderen zijn veel directer in het vragen bv. vorige vrijdag zei ineens een jongen van Volker zijn klas wanneer ga je terug kunnen stappen? Tja daar zit je dan met een mond vol tanden en moet je zeggen nooit meer jongen. Als je op dat moment moet zeggen nooit meer dan word je effe geconfronteerd met de realiteit. En op dat moment vind je dat niet erg maar het is een zinnetje dat nog even blijft plakken in je hoofd en denk je tja het is nooit meer.

Zelf ben ik blij dat ik wekelijks naar de conditietraining ga ik kom buiten, ik  heb contacten en ik heb beweging.

Maar als je zoekt dan vind je toch wel activiteiten voor personen met een handicap en dan is het de stap zetten er naartoe gaan en meedoen.

10-03-2015 om 14:17 geschreven door Inge  

06-03-2015 om 19:50 geschreven door Inge  

Vandaag ben ik opgestaan met barstende koppijn.L Ik voelde het al opkomen vorige nacht, ik was wat onrustig en ik was al veel wakker geworden. Opstaan en dan vrij direct de ochtend medicatie met een pijnstiller. Gisteren had ik al een huisbezoek van de dokter aangevraagd voor vandaag op aanvraag van m’n verpleging.

Aangezien ik niet voel dat ik moet plassen en m’n urine nogal blurrie zag werd de raad van de dokter ingeroepen. Ja, lap ik heb een urineweginfectie. Weeral antibiotica. Het is toch wel een ambetant iets voor hebben en dan niet voelen wat er aan hand is. Ik ben dan ook altijd een beetje boos op mezelf. Ik neem toch Uro-Cran veenbessen, ik drink genoeg ook water. Het is zo raar nu ja sinds m’n voorvalleke heb ik een verhoogde kans op een urineweginfectie.

Maar ik was begonnen over mijn hoofdpijn het heeft een hele dag gesluimerd en ik heb in de voormiddag een pijnstiller meer genomen om dan te merken dit heeft niet het gewenste resultaat. Was het door gisteren te gaan sporten waar ik m’n schouders en in het verlengde m’n nek heb geforceerd? Het is een groot vraagteken m’n dokter heeft eens gekeken maar daar licht nu weer een ander probleempje aan de achterkant van mijn schedel en enkele spieren heb ik geen gevoel, maar er is 1 troost ik voel mijn schouders toch. Hopelijk is m’n hoofdpijn morgen voorbij en ik zal heel blij zijn als ik m’n bed zie en voel zodat ik mijn ogen kan sluiten en morgen zeggen ik ben weer 100% fit.

Vandaag is ook een grote dag want m’n Tante Non wordt vandaag 81 jaar. Tante Non was 1 van m’n grootste fans toen ik aan het revalideren was. Ze belde elke dag om te horen hoe het was, wat ik had gedaan en ze heeft vele tranen opgevangen. Toen ik ze zag als ze op bezoek kwam was ik altijd super blij. Ze maakte vaak de reis van Gent naar Leuven. Eerst de tram naar het station in Gent om dan een uur te treinen en dan de bus naar eerst Gasthuisberg en dan Pellenberg om dan na een uurtje terug dezelfde weg terug te nemen. Soms koppelde dit bezoekje aan een bezoek aan oma. Tante Non is 1 van de oudere zussen van mijn mama en Tante Non zal mijn Tante Non blijven voor altijd. Ik noem haar al vanaf de eerste dag dat ik kon praten Tante Non. Als ik praat over haar dan praat ik over mijn Tante Non. Zalig he zo een madam in de familie.

Wat ik me het meeste herinner aan haar is als kind elke woensdag gingen mijn zus Els en ik naar daar en was ze een stuk onze opvang voor de woensdag namiddag. We gingen dan de klas naast haar bureau kliederen op een bord, Ze heeft me leren breien omdat ik linkshandig ben ( ik kon de basis maar ik bakte er niets van), ze heeft me een week ofzo voorbereid op mijn herexamen1 frans in het middelbaar en ik was erdoor. Elk jaar kwamen we met de familie een keer of 2 samen en dit was steeds bij Tante Non omdat ze de plaats en de  ruimte had. Het was altijd super tof, spelen met de neven en nichten die allemaal ouder waren dan ik. In de turnzaal, buiten op de family-swing. Het was steeds echt plezant en ik kijk er met nostalgie op terug.

04-03-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Dinsdag sportdag en het was super en het ging super. Het was in de KBC-sporthal en het was een uurtje vroeger. Er was geen reminder gestuurd en dat maakte dat er heel wat mensen er niet waren. We begonnen met een heel klein groepje van ongeveer 7 man en we waren goed Het veld werd kleiner gemaakt en we begonnen eraan. Het was wel leuk voor mij zo kon ik vrij veel punten verzamelen en natuurlijk het belangrijkste ik bewoog en ik had ook resultaat. Ik haalde 68 punten rondjes rijden, vooruit, achteruit, draaien, slalom,… het was leuk. Ik had echt niet het gevoel dat ik een hondje was die zich moest uitsloven om potjes te halen en te brengen. Dit was het niet vandaag. We moesten een kwartet verzamelen en dan gaan pikken bij de andere ploeg om terug zelf een kwartet te vormen. Het was een goed plan en e zijn op het einde gewonnen. Stilletjes aan sijpelden de anderen binnen ook al waren we niet voltallig. Er waren 2 keer 2 studenten die de les kwamen geven en we hebben enorm hart gelachen vandaag Volgende week ben ik terug van de partij.  

03-03-2015 om 20:03 geschreven door Inge  

Mijn blog begint op zondag. Dat wil zeggen dat mijn jongens terug naar hun papa zijn. Het was wel tof en druk dit weekend. Volker, Lander en ik zijn met tante An (mijn zus) en haar jongens naar de carnavalsstoet gegaan. Als afsluiter zijn we naar de kermis gegaan. Ik heb echt gemerkt en dat weet ik al jaren m’n jongens luisteren echt wel super flink. Volker Lander en ik zorgen voor elkaar het is heel grappig als is het niet de taak van de jongens om voor mij te zorgen. Maar ze vinden het super belangrijk dat ze in de buurt blijven van mij. Als ik zeg we gaan oversteken geef me een handje dan gebeurt dit heel spontaan. Als we even stil stonden om te wachten en ik vroeg aan Volker of Lander waar is de andere dan gingen ze die even halen om even te komen tonen.  Het is zo schattig en dan vind ik het ook belangrijk om hen achteraf te belonen met een complimentje, een knuffel en natuurlijk de dag leuk afsluiten. Zo hebben we zaterdag samen naar een film gekeken ‘Planet 51’. Een zalig grappig tekenfilmpje dat ik ooit heb opgenomen en dat een blijvertje is. Lander en ik zaten samen en Volker langs opzij. Maar het belangrijkste is we hebben enorm genoten.

Er was een grapje in de film en die was zo grappig maar een beetje dom en voor grote mensen. De astronaut werd naakt betrapt en de aliens zien dat, de ene alien zegt amai dat is ook een rare plek om een antenne te plaatsen. Gelukkig hadden de jongens niet echt door over wat het mopje ging maar ik heb er wel heel hard om gelachen. Het was zo dwaas. Nu ja hoe dwazer de mop hoe beter.

Het was een fijn weekend.

Vandaag ben ik zoals gewoonlijk opgestaan en ben ik naar Pellenberg gegaan om weer eens de nu-step op te gaan en de statafel onveilig te maken. De nu-step ging super en m’n knieplooi ging vrij goed en je hebt de standen van 1 tot 18 ik zit aan 10. Ik startte vroeger op 15  om dan op te bouwen naar 13 maar nu begin ik op 11 en dan probeer ik mijn knie dat net ietsje meer te plooien. Vandaag haalde ik 10 en ok het deed wat pijn maar even doorzetten en dan kan ik trots zeggen ik heb het gedaan.

Het was ook een emotioneel een zware dag voor me er ging zoveel door m’n hoofd vandaag. De filmopname vorige week van de manier van ‘stappen’ heeft toch een zwaardere impact op mij dan dat ik voor ogen had.  Het is geen fijn gevoel om die beelden te zien. Het was enorm confronterend zeker na vorige maandag waar dat het 4 jaar geleden is dat dit gebeurt was Ik was toen stappend de spoed binnen gegaan en ben nooit meer stappend naar buiten gekomen. Als je weer eens wordt geconfronteerd met de feiten en hoe je nadenkt van hoe het is gekomen dan kom je even met je voetjes op de grond om dan uit te schuiven.

02-03-2015 om 20:21 geschreven door Inge  

Je staat op en je denkt normaal word het een dag als geen ander maar dat is buiten mezelf gerekend. Gisteren kreeg ik een nieuwe blaassonde maar die stak niet goed dus deze morgen heeft de verpleging dit recht gezet maar ik had wel een slechte nacht achter de rug. Tja met een blaassonde die niet doet wat ze moet doen. Op zich zat ze diep genoeg maar ze zat niet diep genoeg er zat waarschijnlijk  iets in de weg. Maar het is opgelost en daar ben ik blij om.

Vandaag kreeg ik ineens het nieuws dat de school van Volker en Lander werd geëvacueerd omwille van een gas en elektriciteit  probleem. De school rook naar gas en er was geen licht. Dus ook geen verwarming. Ze zijn opgevangen in de sporthal en in een school in de buurt. Volker en Lander vonden dit best wel cool. Er werd goed gezorgd voor de kindjes van de Freinetschool zoals altijd.

Vandaag had ik toch eens een gesprekje nodig met m’n psy. Het was een beladen week. Ik had effe tijd nodig om af te blazen maar ik zal het moeten bijhouden tot volgende week. Want m’n psy was ziekjes. Hopelijk kan ik gewoon even op m’n effe komen en een tof weekend met m’n jongens tegemoet gaan. M’n psy kan er niet aandoen maar het kwam een beetje ongelukkig en hopelijk is ze snel weer bezig. J

Ik had weer van alles aan mijn hoofd. Het gebeurt soms maar dan is het ook aan mij om mijn weg terug te vinden. Alles te verwerken  en een plekje te geven.

26-02-2015 om 20:01 geschreven door Inge  

Deze middag waren de jongens er en er is weinig gegeten vandaag. Deze avond had ik koffiekoeken op vraag van de jongens. Want op dinsdag als ik bel naar m’n kerels dan vraag ik naar hun wensen. Volker wilt steeds een Croissant en Lander een Berlijnse bol. Zelf koos ik voor stokbrood kaas met groentjes. Volker en Lander waren rond 16.30u aan het vragen wanneer gaan we eten, wanneer gaan we eten? Uiteindelijk rond 16.50u hebben ze me overhaalt. Lander heeft goed gegeten maar Volker die met gemak 2 croissants op smikkelt had al genoeg na een halve. Het is zo ik heb hem 1 volledige laten opeten en de rest heeft hij mee naar papa.

Maandag had ik niet echt zin om iets te schrijven maar ik ben mezelf zeker nog eens tegengekomen. Eerst een vooral was het 4 jaar geleden dat alles anders werd. Griep, longontsteking, hersenstaminfarct, de 10 weken coma en het alom bekende gevolg.

Ik was naar Pellenberg gegaan voor mijn wekelijkse training. Sabien moest een filmpje maken van de manier waarom ik stapte zogezegd zo gedaan en ik heb achteraf het filmpje bekeken en ik was er niet goed van. Het was alsof mijn lichaam apart van mijn benen functioneerden. Je staat daar met ondersteuning en dan zie je je bovenlijf en dan de benen die daar precies ‘hangen’ staan omdat het moet. Elke stap is een stap is een doordachte stap knie omhoog zwaai het onderbeen naar voor en zoek contact met je tenen en de rest van je voet contact met de grond en doe dit ook eens met je rechterbeen. Maar dat been is een been die net niet doet wat het je vraagt. Elke stap vooruit moet ik nadenken knie omhoog, zwaai,… en dat nu op film zien het is niet zo fijn. Het was confronterend om het te zien en het maakte me verdrietig maar misschien ook wel strijdvaardiger om te geraken waar ik wil geraken. Waar dat dat ook is.

25-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

 Blijkbaar heb ik m'n eerste taak voor m'n cursus gepost was niet de bedoeling was, maar ik hou je op de hoogte van hoe het onthaald werd door mijn meester.

M’n eerste verhaal schrijf ik uit m’n hart en laat ik je binnen een complexe wereld. 2015 is het jaar waar ik al 40 jaar op deze aarde ben. Ik deed de dingen die ik graag deed ik bewoog veel en probeerde zoveel mogelijk met de fiets te doen ook al had ik een rijbewijs. Inge en haar fiets waren alom aanwezig in het Leuvense straatbeeld. Aan die fiets hing ook een fietskar en toen zaten daar 2 flinke kleuters in. Volker die ondertussen 10 jaar is en Lander die 7 jaar. In de voorbije jaren is er heel wat gebeurt, daarom dat ik aan deze cursus begonnen ben. Ik schrijf een blog en inderdaad dat zijn korte verhaaltjes en daarom wil ik mijn schrijfstijl verbeteren. Het heeft als doel dat ik bepaalde dingen van me af schrijf ergernissen, gebeurtenissen, m’n 2 kerels over alles kan je schrijven. Het is alleen een kunst om iets deftig op papier te zetten of in mijn geval op het scherm te toveren.

In 2011 is mijn leven van de ene op de andere dag veranderd. Als het ware een echt kantelmoment. Ik was ziekjes en ik had alle dingen die je hebt als je ziek bent. Ik was moe, had koorts op een moment wisten we niet meer wat te doen dus ben ik naar het ziekenhuis gegaan. 16 maanden later kwam ik daar buiten. 10 weken heb ik op intensieve gelegen, 2 weken op de mid-care dat is net als intensieve maar met minder bliepjes en dan naar een revalidatiecentrum. Bleek ik een hersenstaminfarct te hebben gehad. Alles was weggevallen mijn stem, bewegen enkel mijn emotie en beleving was nog aanwezig. M’n stem is terug gekomen voor 100% ik ben als het ware de meest luidruchtige locked in (syndroom) patiënt ooit. Ik heb terug leren bewegen van 0 te beginnen, opzitten, vingers, handen en armen. Van een full time mama ben ik naar een deeltijdse mama gegaan want m’n relatie ligt achter mij. Ik woon alleen en dat lukt weliswaar goed en m’n jongens komen graag naar de rust en zachtheid van mama. Tussendoor heb ik ook m’n therapieën om mijn levenskwaliteit te verhogen. Maar ook al heb ik een rolstoel onder m’n kont, mijn verstand werkt nog steeds 100%.

Wat ik wil leren bij deze cursus is de het opbouwen van een verhaal, maar ook de opbouw van zinnen. Een leuk verhaal verzinnen maar ook m’n dagboek (blog) op een verstandige manier opbouwen. Ondertussen doe ik de dingen die ik graag doe. Ook al heb ik graag de rust en de stilte rond me ik heb zo heb ik ook het plezier van wat geluid rond me. Een wat stevige rock kan me wel bekoren, een leuke film, bezoek van vrienden en natuurlijk mijn beste maatje Darwin de huiskat. M’n dagen beginnen vroeg ten laatste 7 uur ben ik wakker gewassen en gekleed met een beetje hulp van de verpleegster die me elke dag uit bed trommelt. M’n dag begint met wat lezen, spelen of gewoon hangen. Elke dag is er wel iets geplant kinesiste zowel thuis als in een revalidatiecentrum en op dinsdag ga ik sporten. De conditietraining die ik volg is voor personen die een beperking hebben opgelopen net als ik. We zijn met een 20 tal personen en de ene is al wat sneller dan de andere. De ene heeft een rolstoel onder zijn poep maar de andere kunnen stappen al dan niet met ondersteuning. Iedereen doet dit op eigen tempo. Best wel grappig want je wilt altijd beter voor jezelf. Na de training ben ik dan ook meestal kapot en zoals ik het zeg dan “ik ben dood” maar het is altijd leuk omdat ik heel wat mensen tegenkom die ik heb leren kennen in het revalidatiecentrum.

Mijn eerste zorg is buiten mezelf ook mijn 2 jongens. Het zijn 2 stoere binken van het 1^ste en 4^de leerjaar. Ze houden van superhelden, treinen, politie en vooral van spelen. Hier in huis maken we veel tijd voor gezelschapsspelen en ik ga er gretig op in. Dit is iets wat ik heb geleerd na mijn kantelmoment, gezellig samen met de jongens een spel spelen. Af en toe zorg ik dat ik eens alleen ben met 1 van mijn kerels. Dat is 100% genieten zowel voor hen als voor mij. Ik zie m’n jongens 4 dagen op 7 en de rest zijn ze bij hun papa want tja ik ben een meeloper en ik ben dan ook een bijna zelfstandige madam met een scheiding achter de rug. Ik ga het er ook niet expliciet over hebben want dat ligt achter me en ik leef nu mijn leven en ik ben blij dat ik die beslissing heb genomen. Alleen is het erg voor de jongens dat ze hun papa of mama niet voltijds bij hen hebben.

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Elke ochtend hetzelfde ritueel opstaan iets drinken dan vragen mag ik een koek en elke keer zeg ik geen koek voor 10 uur. Je mag een stuk fruit, brood, yoghurt of corn flakes. Ze maken er geen probleem van maar ze proberen altijd even. Vooral de grote kerel Volker kan er wat van. Lander vraagt wat mag ik eten en dan noem ik de 4 dingen en o wee als ik 1 ding vergeet dan vraagt hij bv. mag ik ook yoghurt? Ja hoor jongen wil je een yoghurt? 'Ja mama yoghurt en mag ik ook een appel'. Ik hoor het hem al zo zeggen terwijl ik de woorden neer schrijf.

De jongens zijn nu een ganse week bij me en ik moet zeggen ze zijn enorm tof. Maar soms ben ik blij dat er iemand is iemand die sommige dingen overneemt van me zoals voor het eten zorgen, boodschappen,... Oma of de gezinshulp die eten maakt, boodschappen doe ik met hen en de jongens en dan zijn Volker en Lander in hun nopjes. Ik probeer dan ook wel dingen te bakken steeds met fruit.

Tegen de avond is mijn kaars uit en probeer ik op tijd in m'n bed te schuiven en val ik samen met de jongens elk in zijn of haar bedje als een blok in slaap. Soms voor ik ga slapen komt Lander mee op mijn bed liggen en dan lees ik een verhaal en dat is samen altijd genieten. Volker wilt dit niet en dan doet hij rustig iets anders. Op het einde geven we elkaar een dikke knuffel en een nachtzoentje en dan slaap zacht Volker, Lander, Darwin en Inge. om s'morgens vroeg uit bed getrommeld te worden. Het zal nooit wennen denk ik. Maar terwijl de jongens nog even slapen geniet ik nog even van de stilte om dan te horen dag mama ik heb honger...

20-02-2015 om 10:41 geschreven door Inge  

Door omstandigheden waren Volker en Lander gisteren moeten meegaan naar de conditietraining omdat ze niet konden gaan zwemmen. Marcel had enorm veel last van z'n rug en wou zich dan ook niet overbelasten. Ik wou gaan en ik heb Volker en Lander gewoon meegenomen. Volker en Lander hebben zich aan gesloten aan mijn groepje. Samen Met Geert, een studente, Bart en Johan waren we een topteam. Er waren 4 groepjes en de dames denk ik kan je bijna op 1 hand tellen. Lander en Volker hebben meer dan hun best gedaan. Potjes verzamelen, gewichten, lopen, rollen, basket, kleuren zoeken,... Lander was de loper van dienst ze hebben zeker hun best gedaan. Lander die vond dat ik tussen de oefeningen te lang onderweg was en nam me spontaan mee. Ik had voor een koekje en een drankje gezorgd. Ik was echt trots op m'n jongens en ik was dan ook trots om ze eens te tonen aan m'n collega sporters. En dan zie je me dan ook stralen als mama. Ik weet ook dat m'n jongens dan ook super flink zijn ook al maken ze thuis wel eens ruzie Het zijn 2 schatten. Volker zat nog even op z'n poep en ineens gaf Lander hem een sjot net boven z'n poep en iedereen was even verschoten en ik heb Lander toch even de les gespeld en hij heeft flink sorry gezegd aan Volker.

Vandaag hebben we samen appelcrumble gemaakt. De bedoeling was om dit te maken met de jongens maar de jongens waren enorm goed aan het spelen dus Greet en ik hebben het beste van onszelf gegeven. Hij was lekker: krokant, niet te zoet en een lekkere kaneelsmaak. Bananentaart en/of appelflappen is het volgende. Zondag eindigen we met verse croissants.

7 dagen bij mama en nog steeds winter in het land dat wil zeggen samen dingen doen ook al voel je de lente rustig binnenwandelen.

Dit had ik nog niet verteld eergisteren voelde ik me zo dom. Ik ben blind aan 1 oog op zich niet zo een ramp maar af en toe vervelend. Maandagochtend werd ik wakker en ik had last van m'n oog, ik ging met mijn vinger richting m'n oog en ineens zat ik met heel mijn vinger in mijn oog. Ik was keihard verschoten omdat ik met m'n nagel de oogbal voelde. Het deed pijn maar vooral ik was verschoten. Als ik dit vertel aan m'n omgeving moeten ze altijd wel lachen en zeg 'tja ik had gewoon m'n vinger niet zien aankomen' Gelukkig is er geen blijvende schade.

18-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Volker 10 jaar

we waren aan het praten over van alles en nog wat en ineens zei Volker:

"Ik kan er niets aandoen ik ben te slim voor mijn soort"

hilariteit alom ten huize Inge  

17-02-2015 om 13:39 geschreven door Inge  

16-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Vandaag is het zover Lander en Volker komen lekker voor een weekje thuis bij mama en ik kijk er enorm naar uit. Ik heb een menuutje samen gesteld met lekkere dingen maar ook proevertjesdingen, zoete dingen enz. We hebben heel wat plannen waaronder zelf een ontbijt samenstellen en eventueel croissants bakken. Volker en Lander zullen pienter staan met hun koksmutsen. Vooral Volker zal dan in zijn nopjes zijn. Mijn plan is om een echte appelcrumble te maken met m’n kleine ventjes ik zie me al doen samen met hen. Volker en Lander gaan vooral mogen genieten van hun 7 dagen bij hun mama en ik ik zal op het einde van de rit bekaf zijn. Maar er is maar 1 woord dat ik ga onderstrepen we gaan genieten!!!

15-02-2015 om 17:37 geschreven door Inge  

Dit vieren we niet dit jaar J ik ben alleen thuis en kijk ik uit naar morgenavond wanneer ik mijn jongens in m’n armen kan nemen. Ik heb al leuke plannen voor de vakantie om met de jongens te doen. Ik zou graag een appelcrumble maken dat is iets voor in de week. Ook appelflappen en eventueel rijsttaart wil ik ook proberen maandag madeleine, woensdag de appelcrumble, vrijdag de rijsttaart en zondag de appelflappen. Om de dag een dessertje maken met ons drieën. Lijkt me gezellig en dan heb ik een goede motivatie om de andere dagen de jongens fruit te laten eten. Ook is fruit eten niet echt een probleem bij mijn kerels. Ook al is het een rustige dag vandaag ik kijk er enorm naar uit om mijn 2 kerels in m’n armen te sluiten en samen de week door te brengen. Over 2 weken gaan we iets leuks doen de jongens en ik. Ik hou het nog even geheim maar binnenkort ga je een uitvoerig verslag krijgen over onze avonturen.

Morgen ga ik douchen het is meer dan 2 maanden geleden, 10 weken en ik kijk er enorm naar uit. Maar met de operatie, de VAC ging dit niet maar nu is het eindelijk zo ver ik mag in douchen. Ik mag niet in bad maar een douche is ook al goed en morgen is het zover. Het gevoel van warm stromend, een goed riekend zeepje verse kleren echt zoals een paar maanden geleden waar ik op zondag in bad ging. Ik kijk er enorm naar uit.  

14-02-2015 om 18:13 geschreven door Inge  

 Sinds 2011 is het alsof m’n leven uit routine bestaat. Alle dagen lijken op elkaar, denk ik.

Ik word wakker, de verpleging komt, ik neem m’n medicatie, ik drink iets, ik lees of speel iets, kine,… Af en toe komt daar eens tussen dat ik naar Gasthuisberg moet, zoals gisteren. Met m’n gezinshulp Ilse gingen we op weg, ik had DAV geregeld als vervoer. De wonde geneest fantastisch goed het is nog een klein gaatje 1 cm en er moet geen wiek meer in. Enkel Flaminal en de punt van een kompres zodat ze kan opgroeien. Over 5 weken moet ik terug op controle. We zijn aan het afronden en dan ga ik er weer helemaal voor.

Maar de weken en weekend vloeien in elkaar. Elke ochtend sta ik tussen 6.30u en 7u op. Ik word geholpen door de verpleging, verzorging van de stomawonde, broek, trui, kousen en schoenen aandoen,… en in de rolstoel gaan zitten. Ook al doe ik dit laatste zo goed als zelfstandig. Ik ben blij dat ze er zijn mijn Lieve, mijn Patricia, mijn Michiel, Stacey, Lien, Caroline, Kathleen, Els… Die zorgen dat ik de dag deftig kan beginnen en/of eindigen.

Elke week naar Pellenberg en naar het sportkot,… Op maandag namiddag, woensdag voormiddag en vrijdag namiddag gezinshulp, dagelijks kine van Jozefien, Lisa of Annemie. De dagen vloeien in elkaar. Ik kijk bitter weinig tv, omdat ik het gevoel heb dat ik er niet aan toekom om tv te kijken. Ik ben nog vaak bezig met dingen te doen maar die dingen “moeten” dan wel gedaan zijn. Zoals het schrijven van deze blog.  Ik doe dit heel graag maar soms zegt mijn hoofd neen en dan krijg ik niets op papier gezet maar dan doe ik er een paar dagen over eer ik een stukje af heb. Het ene zekere wat ik dan heb is de titel.

Maar sinds 2011 bijna 4 jaar geleden is mijn leven vrij gestructureerd geworden en dat is soms wel beangstigend. Eten om 17.30u: wat gedaan als je later moet eten? Dan eet ik veel een snack of dan laat ik m’n eten gewoon vallen. Gelukkig eet ik s’ middags iets gezond. Woensdag en in het weekend (gewoon als m’n jongens er zijn eten we vrij gezond en op regelmatige basis).

Maar zoals ik al zei de weken gaan voorbij en de dagen vloeien in elkaar de ene dag heb je veel te doen en andere dagen bijna niets maar elke dag komt er toch iemand aan huis. Ik vind het fijn als er vrienden komen en ik vind het fijn dat ik af en toe m’n rust krijg. De dagen van Inge ze zijn niet meer zoals vroeger want het is pas als je het niet meer kan dat je dingen gaat missen.

10-02-2015 om 21:22 geschreven door Inge  

Hier ben ik weer mijn weekend was weer goed gevuld Volker had een oorontsteking dat we moeten verzorgen en Lander was me er weer eentje vele knuffels en vele babbeltjes later is het zondag. Maar ik zal toch wel eens moeten stoefen over m’n 2 jongens.
Deze middag aten we cordon bleu, gebakken aardappelen en schorseneren. Het avondeten waren lekkere wafels met suiker of slagroom. Lander die niet alles graag eet trok al gekke bekken bij de melding van de groenten. We hebben afspraken gemaakt zoals we de laatste maanden vaak doen. Een half stuk vlees gelijk z’n broer want Volker is ook geen vleeseter, aardappelen en voor Volker een normale portie groenten en voor Lander een klein beetje hij moet op z’n minst proeven en hopelijk weinig commentaar. Dat laatste lukt enorm J. Lander is een echte goede proever geworden. Volker eet enorm goed alleen het vlees is een kleine zorg. Volker is een echte proever en een fijnproever en nieuwe dingen zal hij met veel plezier eens proeven.

Het was een tof weekend ook al zeggen da jongens dat ik een beetje streng ben. Ik tolereer geen geroep, ruzie, elkaar pijn doen en pesten. Je mag spelen, je mag heel graag zelfs samen spelen maar de rest hoort er niet bij. Daarbij speel ik nogal kort op de bal. We hebben en tonen respect voor elkaar.

08-02-2015 om 20:37 geschreven door Inge