Een gat

Er zit een gat in mijn geheugen en dat gat probeer ik op te vullen door hier en daar eens te horen bij personen die kort bij me stonden en nog staan hoe hun beleving was toen ik in coma lag. 10 weken zweefde ik ergens en ik wist niets, 1 zwart gat van ongeveer 10 à 11 weken.

Elke dag kwamen de jongens en naar verluidt als ik de jongens hoorde ging m’n hartslag omhoog omdat ik ‘blij’ was.

Elke dag kwam m’n zus An langs en ze vertelde verhalen over haar jongens, over wat ze gedaan had, enz. An kwam steeds langs op momenten dat ze moest werken. An werkt als kok op Gasthuisberg en elke pauze heeft ze opgegeven toen ik daar lag. Elke dag kwam ze langs tijdens haar pauze en toen ik in coma lag vertelde ze, masseerde ze m’n benen en voeten en deed ze de pedicuredingen aan mijn voeten. Als ik wakker was vertelde ze me dat ze zich heel triestig voelde omdat ik niets kon terug zeggen omdat ik toen nog het locked syndroom had. Heel vreemd er zijn foto’s van maar daar lig ik niet op te wachten want dat vind ik eng. Ik heb de foto’s wel gezien maar daar hou ik het ook bij. Het is geen stoef materiaal. Af en toe vraag ik hoe iets zat of hoe ze zoiets beleefde. Toen ik terug bij bewustzijn was en terug kon praten bracht ze vaak iets mee uit de cafetaria frietjes, een chocomousse en elke keer een blikje cola light. Iedereen gaf me eten ze smeerden mijn boterhammen, ze staken alles in mijn mond. Als ik eraan terug denk dan word ik altijd een beetje stil en besef ik ik kom van heel ver.

Ik weet nog dat ik mijn arm een klein beetje kon bewegen en als ik at dan kon ik mijn boterham vasthouden tot bijna naar mijn mond brengen en dat ik dan mijn hoofd naar voor moest brengen. Gelukkig met mijn linkerhand en arm lukt dit nu gewoon maar met mijn rechterhand en arm kan ik dit niet en moet ik nog steeds mijn hoofd naar voren brengen om dan iets in mijn mond te schuiven. Het was echt geen leuke tijd. Maar iedereen die bekommerd was om mij zorgde voor mijn welzijn. Ik kreeg enorm veel bezoek maar toen ik in Gasthuisberg lag is dit helemaal aan me voorbij gegaan. Maar ik kon op heel wat mensen rekenen en dat was toen het belangrijkste en dat zal ik nooit vergeten.

Het is nu zo dat ik me minder druk maak om bepaalde dingen. Als ik iets stuk doe of gaat dan kan ik me dit niet aantrekken maar als ik door iets dom iets laat vallen b. een glas dan word ik ambetant omdat ik dat niet deftig kan opkuisen. Ik veeg alles samen en aan de kant tot er iemand langskomt om dit op te rapen.

Maar ik kan perfect mijn zorgen aan de kant zetten om voor anderen er te zijn. Voor mijn verpleging als ze iets willen vragen, vrienden, familie al deze mensen zet ik dan op de eerste plaats.