Hoelang zitten we nu al in een rolstoel meer dan 3 jaar want de eerste 5 maanden van mijn ziek zijn lag ik in bed en mocht elke dag 2 keer 30 minuten uit m’n bed. Dat reken ik dan ook niet mee maar ik begin pas te rekenen op het moment dat ik naar huis mocht op weekend en dat was op 8 maanden. Eerst zat ik in een blauwe rolstoel met kleine wieltjes en kon ik me niet eens verplaatsen . Het enige wat ik kon doen was tv kijken, geen boek lezen want ik kon geen boek vasthouden. Enkel kijken en denken kon ik als ik alleen was. Als er bezoek was kon ik praten. Er zijn heel veel tranen gevloeid maar het is nu voorbij en er steeds bij stil staan is niet gezond. Vandaag is m’n mama onze oude huisarts tegengekomen en de man is al enkele jaren in pensioen maar hij zag mijn mama en ze hebben even gebabbeld. Hij vroeg haar hoe het was met de kinderen. Op haar beurt ging het met iedereen goed maar Inge dat was toch wel iets anders. Ze vertelde over de griep en alle vieze dingen erbij. Hij vond het kei erg want blijkbaar heb ik de zwaarste soort griep gehad die er was. Het is gewoon heel raar dat nog steeds mensen zijn die me kennen het niet weten. Terwijl ik het heel vanzelfsprekend vind dat iedereen het zou weten want meestal gaan zo een verhalen heel snel rond.

Sinds enkele weken probeer ik mijn grenzen te verleggen door dingen te proberen en eindelijk m’n grenzen te verleggen.

Sinds ik een rolstoelgebruiker ben ben ik een echte schrikke Piet. Elk hobbeltje, elk putje was een reden om me schrap te zetten in mijn stoel om zeker niet op mijn bek te gaan. Toen ik nog op revalidatie was zijn we eens gaan wandelen met heel de groep revalidanten en toen reed m’n begeleider in een putje en ik ben toen uit de rolstoel gevallen. Het was ook de periode dat ik nog niet helemaal stabiel zat in mijn rolstoel. Het heeft er nog heel lang ingezeten maar sinds enkele weken probeer ik toch enkele obstakels te nemen en het lukt me en dat maakt me heel blij en trots. Meer en meer zoek ik en verleg ik mijn grenzen en ook al doet het soms pijn die rolstoel begint echt wel bij me te horen.