Gisteren had ik revalidatie in Pellenberg en zoals altijd was ik er klaar voor ook al heb ik soms zo van die dagen die ik liever aan me voorbij zie gaan. Maar gisteren had ik er zin in. DAV (Dienst Aangepast Vervoer) kwam me oppikken en soms gebeurt het dat ik m’n busje moet delen. Gisteren reed er een meisje mee ook in een rolstoel en nogal een zot ding net als ik. Ze was al aan de praat geraakt met Mie onze chauffeur die ik al een paar keer had gehad en die zei vraag het aan Inge. Ik vertelde van de conditietraining en ze dacht dit is iets voor mij. Ik heb haar de gegevens doorgestuurd en ze kan dan eens komen proberen en dan zien we wel. Op de terugweg zaten we  samen terug in het buske en we hebben heel wat afgelachen.

Ze zit nog maar een jaar in een rolstoel en ze kende weinig personen in een rolstoel en ze vroeg zich af waar zitten die. J Zelf denk ik dat ze zich alleen voelde. Nu we de mailadressen hebben uitgewisseld hoop ik dat we contact kunnen houden. Voor mezelf vind ik het nu ook belangrijk dat ik valide en personen met een beperking in m’n vriendenkring heb. Zo zie ik dat ik niet alleen ben en dat iedereen er omgaat op z’n eigen manier.

Zelf probeer ik er niet te veel bij stil te staan maar soms voel ik me alleen en sluit ik me af voor de buitenwereld. Daarom dat het belangrijk is dat ik af en toe buiten kom en echt contact heb met de mensen al dan niet uit m’n omgeving. Maandag Pellenberg, dinsdag conditietraining, woensdag of vrijdag boodschappen ik probeer buiten te komen maar de confrontatie is soms wel niet fijn. Soms kijken mensen raar of stellen een iets te brute vraag en/of een vraag waar ze geen zaken mee hebben. Weet je ik verteld niet aan iedereen wat ik voor heb gehad. Maar aan de andere kant kinderen zijn veel directer in het vragen bv. vorige vrijdag zei ineens een jongen van Volker zijn klas wanneer ga je terug kunnen stappen? Tja daar zit je dan met een mond vol tanden en moet je zeggen nooit meer jongen. Als je op dat moment moet zeggen nooit meer dan word je effe geconfronteerd met de realiteit. En op dat moment vind je dat niet erg maar het is een zinnetje dat nog even blijft plakken in je hoofd en denk je tja het is nooit meer.

Zelf ben ik blij dat ik wekelijks naar de conditietraining ga ik kom buiten, ik  heb contacten en ik heb beweging.

Maar als je zoekt dan vind je toch wel activiteiten voor personen met een handicap en dan is het de stap zetten er naartoe gaan en meedoen.

10-03-2015 om 14:17 geschreven door Inge  

06-03-2015 om 19:50 geschreven door Inge  

Vandaag ben ik opgestaan met barstende koppijn.L Ik voelde het al opkomen vorige nacht, ik was wat onrustig en ik was al veel wakker geworden. Opstaan en dan vrij direct de ochtend medicatie met een pijnstiller. Gisteren had ik al een huisbezoek van de dokter aangevraagd voor vandaag op aanvraag van m’n verpleging.

Aangezien ik niet voel dat ik moet plassen en m’n urine nogal blurrie zag werd de raad van de dokter ingeroepen. Ja, lap ik heb een urineweginfectie. Weeral antibiotica. Het is toch wel een ambetant iets voor hebben en dan niet voelen wat er aan hand is. Ik ben dan ook altijd een beetje boos op mezelf. Ik neem toch Uro-Cran veenbessen, ik drink genoeg ook water. Het is zo raar nu ja sinds m’n voorvalleke heb ik een verhoogde kans op een urineweginfectie.

Maar ik was begonnen over mijn hoofdpijn het heeft een hele dag gesluimerd en ik heb in de voormiddag een pijnstiller meer genomen om dan te merken dit heeft niet het gewenste resultaat. Was het door gisteren te gaan sporten waar ik m’n schouders en in het verlengde m’n nek heb geforceerd? Het is een groot vraagteken m’n dokter heeft eens gekeken maar daar licht nu weer een ander probleempje aan de achterkant van mijn schedel en enkele spieren heb ik geen gevoel, maar er is 1 troost ik voel mijn schouders toch. Hopelijk is m’n hoofdpijn morgen voorbij en ik zal heel blij zijn als ik m’n bed zie en voel zodat ik mijn ogen kan sluiten en morgen zeggen ik ben weer 100% fit.

Vandaag is ook een grote dag want m’n Tante Non wordt vandaag 81 jaar. Tante Non was 1 van m’n grootste fans toen ik aan het revalideren was. Ze belde elke dag om te horen hoe het was, wat ik had gedaan en ze heeft vele tranen opgevangen. Toen ik ze zag als ze op bezoek kwam was ik altijd super blij. Ze maakte vaak de reis van Gent naar Leuven. Eerst de tram naar het station in Gent om dan een uur te treinen en dan de bus naar eerst Gasthuisberg en dan Pellenberg om dan na een uurtje terug dezelfde weg terug te nemen. Soms koppelde dit bezoekje aan een bezoek aan oma. Tante Non is 1 van de oudere zussen van mijn mama en Tante Non zal mijn Tante Non blijven voor altijd. Ik noem haar al vanaf de eerste dag dat ik kon praten Tante Non. Als ik praat over haar dan praat ik over mijn Tante Non. Zalig he zo een madam in de familie.

Wat ik me het meeste herinner aan haar is als kind elke woensdag gingen mijn zus Els en ik naar daar en was ze een stuk onze opvang voor de woensdag namiddag. We gingen dan de klas naast haar bureau kliederen op een bord, Ze heeft me leren breien omdat ik linkshandig ben ( ik kon de basis maar ik bakte er niets van), ze heeft me een week ofzo voorbereid op mijn herexamen1 frans in het middelbaar en ik was erdoor. Elk jaar kwamen we met de familie een keer of 2 samen en dit was steeds bij Tante Non omdat ze de plaats en de  ruimte had. Het was altijd super tof, spelen met de neven en nichten die allemaal ouder waren dan ik. In de turnzaal, buiten op de family-swing. Het was steeds echt plezant en ik kijk er met nostalgie op terug.

04-03-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Dinsdag sportdag en het was super en het ging super. Het was in de KBC-sporthal en het was een uurtje vroeger. Er was geen reminder gestuurd en dat maakte dat er heel wat mensen er niet waren. We begonnen met een heel klein groepje van ongeveer 7 man en we waren goed Het veld werd kleiner gemaakt en we begonnen eraan. Het was wel leuk voor mij zo kon ik vrij veel punten verzamelen en natuurlijk het belangrijkste ik bewoog en ik had ook resultaat. Ik haalde 68 punten rondjes rijden, vooruit, achteruit, draaien, slalom,… het was leuk. Ik had echt niet het gevoel dat ik een hondje was die zich moest uitsloven om potjes te halen en te brengen. Dit was het niet vandaag. We moesten een kwartet verzamelen en dan gaan pikken bij de andere ploeg om terug zelf een kwartet te vormen. Het was een goed plan en e zijn op het einde gewonnen. Stilletjes aan sijpelden de anderen binnen ook al waren we niet voltallig. Er waren 2 keer 2 studenten die de les kwamen geven en we hebben enorm hart gelachen vandaag Volgende week ben ik terug van de partij.  

03-03-2015 om 20:03 geschreven door Inge  

Mijn blog begint op zondag. Dat wil zeggen dat mijn jongens terug naar hun papa zijn. Het was wel tof en druk dit weekend. Volker, Lander en ik zijn met tante An (mijn zus) en haar jongens naar de carnavalsstoet gegaan. Als afsluiter zijn we naar de kermis gegaan. Ik heb echt gemerkt en dat weet ik al jaren m’n jongens luisteren echt wel super flink. Volker Lander en ik zorgen voor elkaar het is heel grappig als is het niet de taak van de jongens om voor mij te zorgen. Maar ze vinden het super belangrijk dat ze in de buurt blijven van mij. Als ik zeg we gaan oversteken geef me een handje dan gebeurt dit heel spontaan. Als we even stil stonden om te wachten en ik vroeg aan Volker of Lander waar is de andere dan gingen ze die even halen om even te komen tonen.  Het is zo schattig en dan vind ik het ook belangrijk om hen achteraf te belonen met een complimentje, een knuffel en natuurlijk de dag leuk afsluiten. Zo hebben we zaterdag samen naar een film gekeken ‘Planet 51’. Een zalig grappig tekenfilmpje dat ik ooit heb opgenomen en dat een blijvertje is. Lander en ik zaten samen en Volker langs opzij. Maar het belangrijkste is we hebben enorm genoten.

Er was een grapje in de film en die was zo grappig maar een beetje dom en voor grote mensen. De astronaut werd naakt betrapt en de aliens zien dat, de ene alien zegt amai dat is ook een rare plek om een antenne te plaatsen. Gelukkig hadden de jongens niet echt door over wat het mopje ging maar ik heb er wel heel hard om gelachen. Het was zo dwaas. Nu ja hoe dwazer de mop hoe beter.

Het was een fijn weekend.

Vandaag ben ik zoals gewoonlijk opgestaan en ben ik naar Pellenberg gegaan om weer eens de nu-step op te gaan en de statafel onveilig te maken. De nu-step ging super en m’n knieplooi ging vrij goed en je hebt de standen van 1 tot 18 ik zit aan 10. Ik startte vroeger op 15  om dan op te bouwen naar 13 maar nu begin ik op 11 en dan probeer ik mijn knie dat net ietsje meer te plooien. Vandaag haalde ik 10 en ok het deed wat pijn maar even doorzetten en dan kan ik trots zeggen ik heb het gedaan.

Het was ook een emotioneel een zware dag voor me er ging zoveel door m’n hoofd vandaag. De filmopname vorige week van de manier van ‘stappen’ heeft toch een zwaardere impact op mij dan dat ik voor ogen had.  Het is geen fijn gevoel om die beelden te zien. Het was enorm confronterend zeker na vorige maandag waar dat het 4 jaar geleden is dat dit gebeurt was Ik was toen stappend de spoed binnen gegaan en ben nooit meer stappend naar buiten gekomen. Als je weer eens wordt geconfronteerd met de feiten en hoe je nadenkt van hoe het is gekomen dan kom je even met je voetjes op de grond om dan uit te schuiven.

02-03-2015 om 20:21 geschreven door Inge  

Je staat op en je denkt normaal word het een dag als geen ander maar dat is buiten mezelf gerekend. Gisteren kreeg ik een nieuwe blaassonde maar die stak niet goed dus deze morgen heeft de verpleging dit recht gezet maar ik had wel een slechte nacht achter de rug. Tja met een blaassonde die niet doet wat ze moet doen. Op zich zat ze diep genoeg maar ze zat niet diep genoeg er zat waarschijnlijk  iets in de weg. Maar het is opgelost en daar ben ik blij om.

Vandaag kreeg ik ineens het nieuws dat de school van Volker en Lander werd geëvacueerd omwille van een gas en elektriciteit  probleem. De school rook naar gas en er was geen licht. Dus ook geen verwarming. Ze zijn opgevangen in de sporthal en in een school in de buurt. Volker en Lander vonden dit best wel cool. Er werd goed gezorgd voor de kindjes van de Freinetschool zoals altijd.

Vandaag had ik toch eens een gesprekje nodig met m’n psy. Het was een beladen week. Ik had effe tijd nodig om af te blazen maar ik zal het moeten bijhouden tot volgende week. Want m’n psy was ziekjes. Hopelijk kan ik gewoon even op m’n effe komen en een tof weekend met m’n jongens tegemoet gaan. M’n psy kan er niet aandoen maar het kwam een beetje ongelukkig en hopelijk is ze snel weer bezig. J

Ik had weer van alles aan mijn hoofd. Het gebeurt soms maar dan is het ook aan mij om mijn weg terug te vinden. Alles te verwerken  en een plekje te geven.

26-02-2015 om 20:01 geschreven door Inge  

Deze middag waren de jongens er en er is weinig gegeten vandaag. Deze avond had ik koffiekoeken op vraag van de jongens. Want op dinsdag als ik bel naar m’n kerels dan vraag ik naar hun wensen. Volker wilt steeds een Croissant en Lander een Berlijnse bol. Zelf koos ik voor stokbrood kaas met groentjes. Volker en Lander waren rond 16.30u aan het vragen wanneer gaan we eten, wanneer gaan we eten? Uiteindelijk rond 16.50u hebben ze me overhaalt. Lander heeft goed gegeten maar Volker die met gemak 2 croissants op smikkelt had al genoeg na een halve. Het is zo ik heb hem 1 volledige laten opeten en de rest heeft hij mee naar papa.

Maandag had ik niet echt zin om iets te schrijven maar ik ben mezelf zeker nog eens tegengekomen. Eerst een vooral was het 4 jaar geleden dat alles anders werd. Griep, longontsteking, hersenstaminfarct, de 10 weken coma en het alom bekende gevolg.

Ik was naar Pellenberg gegaan voor mijn wekelijkse training. Sabien moest een filmpje maken van de manier waarom ik stapte zogezegd zo gedaan en ik heb achteraf het filmpje bekeken en ik was er niet goed van. Het was alsof mijn lichaam apart van mijn benen functioneerden. Je staat daar met ondersteuning en dan zie je je bovenlijf en dan de benen die daar precies ‘hangen’ staan omdat het moet. Elke stap is een stap is een doordachte stap knie omhoog zwaai het onderbeen naar voor en zoek contact met je tenen en de rest van je voet contact met de grond en doe dit ook eens met je rechterbeen. Maar dat been is een been die net niet doet wat het je vraagt. Elke stap vooruit moet ik nadenken knie omhoog, zwaai,… en dat nu op film zien het is niet zo fijn. Het was confronterend om het te zien en het maakte me verdrietig maar misschien ook wel strijdvaardiger om te geraken waar ik wil geraken. Waar dat dat ook is.

25-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

 Blijkbaar heb ik m'n eerste taak voor m'n cursus gepost was niet de bedoeling was, maar ik hou je op de hoogte van hoe het onthaald werd door mijn meester.

M’n eerste verhaal schrijf ik uit m’n hart en laat ik je binnen een complexe wereld. 2015 is het jaar waar ik al 40 jaar op deze aarde ben. Ik deed de dingen die ik graag deed ik bewoog veel en probeerde zoveel mogelijk met de fiets te doen ook al had ik een rijbewijs. Inge en haar fiets waren alom aanwezig in het Leuvense straatbeeld. Aan die fiets hing ook een fietskar en toen zaten daar 2 flinke kleuters in. Volker die ondertussen 10 jaar is en Lander die 7 jaar. In de voorbije jaren is er heel wat gebeurt, daarom dat ik aan deze cursus begonnen ben. Ik schrijf een blog en inderdaad dat zijn korte verhaaltjes en daarom wil ik mijn schrijfstijl verbeteren. Het heeft als doel dat ik bepaalde dingen van me af schrijf ergernissen, gebeurtenissen, m’n 2 kerels over alles kan je schrijven. Het is alleen een kunst om iets deftig op papier te zetten of in mijn geval op het scherm te toveren.

In 2011 is mijn leven van de ene op de andere dag veranderd. Als het ware een echt kantelmoment. Ik was ziekjes en ik had alle dingen die je hebt als je ziek bent. Ik was moe, had koorts op een moment wisten we niet meer wat te doen dus ben ik naar het ziekenhuis gegaan. 16 maanden later kwam ik daar buiten. 10 weken heb ik op intensieve gelegen, 2 weken op de mid-care dat is net als intensieve maar met minder bliepjes en dan naar een revalidatiecentrum. Bleek ik een hersenstaminfarct te hebben gehad. Alles was weggevallen mijn stem, bewegen enkel mijn emotie en beleving was nog aanwezig. M’n stem is terug gekomen voor 100% ik ben als het ware de meest luidruchtige locked in (syndroom) patiënt ooit. Ik heb terug leren bewegen van 0 te beginnen, opzitten, vingers, handen en armen. Van een full time mama ben ik naar een deeltijdse mama gegaan want m’n relatie ligt achter mij. Ik woon alleen en dat lukt weliswaar goed en m’n jongens komen graag naar de rust en zachtheid van mama. Tussendoor heb ik ook m’n therapieën om mijn levenskwaliteit te verhogen. Maar ook al heb ik een rolstoel onder m’n kont, mijn verstand werkt nog steeds 100%.

Wat ik wil leren bij deze cursus is de het opbouwen van een verhaal, maar ook de opbouw van zinnen. Een leuk verhaal verzinnen maar ook m’n dagboek (blog) op een verstandige manier opbouwen. Ondertussen doe ik de dingen die ik graag doe. Ook al heb ik graag de rust en de stilte rond me ik heb zo heb ik ook het plezier van wat geluid rond me. Een wat stevige rock kan me wel bekoren, een leuke film, bezoek van vrienden en natuurlijk mijn beste maatje Darwin de huiskat. M’n dagen beginnen vroeg ten laatste 7 uur ben ik wakker gewassen en gekleed met een beetje hulp van de verpleegster die me elke dag uit bed trommelt. M’n dag begint met wat lezen, spelen of gewoon hangen. Elke dag is er wel iets geplant kinesiste zowel thuis als in een revalidatiecentrum en op dinsdag ga ik sporten. De conditietraining die ik volg is voor personen die een beperking hebben opgelopen net als ik. We zijn met een 20 tal personen en de ene is al wat sneller dan de andere. De ene heeft een rolstoel onder zijn poep maar de andere kunnen stappen al dan niet met ondersteuning. Iedereen doet dit op eigen tempo. Best wel grappig want je wilt altijd beter voor jezelf. Na de training ben ik dan ook meestal kapot en zoals ik het zeg dan “ik ben dood” maar het is altijd leuk omdat ik heel wat mensen tegenkom die ik heb leren kennen in het revalidatiecentrum.

Mijn eerste zorg is buiten mezelf ook mijn 2 jongens. Het zijn 2 stoere binken van het 1^ste en 4^de leerjaar. Ze houden van superhelden, treinen, politie en vooral van spelen. Hier in huis maken we veel tijd voor gezelschapsspelen en ik ga er gretig op in. Dit is iets wat ik heb geleerd na mijn kantelmoment, gezellig samen met de jongens een spel spelen. Af en toe zorg ik dat ik eens alleen ben met 1 van mijn kerels. Dat is 100% genieten zowel voor hen als voor mij. Ik zie m’n jongens 4 dagen op 7 en de rest zijn ze bij hun papa want tja ik ben een meeloper en ik ben dan ook een bijna zelfstandige madam met een scheiding achter de rug. Ik ga het er ook niet expliciet over hebben want dat ligt achter me en ik leef nu mijn leven en ik ben blij dat ik die beslissing heb genomen. Alleen is het erg voor de jongens dat ze hun papa of mama niet voltijds bij hen hebben.

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Elke ochtend hetzelfde ritueel opstaan iets drinken dan vragen mag ik een koek en elke keer zeg ik geen koek voor 10 uur. Je mag een stuk fruit, brood, yoghurt of corn flakes. Ze maken er geen probleem van maar ze proberen altijd even. Vooral de grote kerel Volker kan er wat van. Lander vraagt wat mag ik eten en dan noem ik de 4 dingen en o wee als ik 1 ding vergeet dan vraagt hij bv. mag ik ook yoghurt? Ja hoor jongen wil je een yoghurt? 'Ja mama yoghurt en mag ik ook een appel'. Ik hoor het hem al zo zeggen terwijl ik de woorden neer schrijf.

De jongens zijn nu een ganse week bij me en ik moet zeggen ze zijn enorm tof. Maar soms ben ik blij dat er iemand is iemand die sommige dingen overneemt van me zoals voor het eten zorgen, boodschappen,... Oma of de gezinshulp die eten maakt, boodschappen doe ik met hen en de jongens en dan zijn Volker en Lander in hun nopjes. Ik probeer dan ook wel dingen te bakken steeds met fruit.

Tegen de avond is mijn kaars uit en probeer ik op tijd in m'n bed te schuiven en val ik samen met de jongens elk in zijn of haar bedje als een blok in slaap. Soms voor ik ga slapen komt Lander mee op mijn bed liggen en dan lees ik een verhaal en dat is samen altijd genieten. Volker wilt dit niet en dan doet hij rustig iets anders. Op het einde geven we elkaar een dikke knuffel en een nachtzoentje en dan slaap zacht Volker, Lander, Darwin en Inge. om s'morgens vroeg uit bed getrommeld te worden. Het zal nooit wennen denk ik. Maar terwijl de jongens nog even slapen geniet ik nog even van de stilte om dan te horen dag mama ik heb honger...

20-02-2015 om 10:41 geschreven door Inge  

Door omstandigheden waren Volker en Lander gisteren moeten meegaan naar de conditietraining omdat ze niet konden gaan zwemmen. Marcel had enorm veel last van z'n rug en wou zich dan ook niet overbelasten. Ik wou gaan en ik heb Volker en Lander gewoon meegenomen. Volker en Lander hebben zich aan gesloten aan mijn groepje. Samen Met Geert, een studente, Bart en Johan waren we een topteam. Er waren 4 groepjes en de dames denk ik kan je bijna op 1 hand tellen. Lander en Volker hebben meer dan hun best gedaan. Potjes verzamelen, gewichten, lopen, rollen, basket, kleuren zoeken,... Lander was de loper van dienst ze hebben zeker hun best gedaan. Lander die vond dat ik tussen de oefeningen te lang onderweg was en nam me spontaan mee. Ik had voor een koekje en een drankje gezorgd. Ik was echt trots op m'n jongens en ik was dan ook trots om ze eens te tonen aan m'n collega sporters. En dan zie je me dan ook stralen als mama. Ik weet ook dat m'n jongens dan ook super flink zijn ook al maken ze thuis wel eens ruzie Het zijn 2 schatten. Volker zat nog even op z'n poep en ineens gaf Lander hem een sjot net boven z'n poep en iedereen was even verschoten en ik heb Lander toch even de les gespeld en hij heeft flink sorry gezegd aan Volker.

Vandaag hebben we samen appelcrumble gemaakt. De bedoeling was om dit te maken met de jongens maar de jongens waren enorm goed aan het spelen dus Greet en ik hebben het beste van onszelf gegeven. Hij was lekker: krokant, niet te zoet en een lekkere kaneelsmaak. Bananentaart en/of appelflappen is het volgende. Zondag eindigen we met verse croissants.

7 dagen bij mama en nog steeds winter in het land dat wil zeggen samen dingen doen ook al voel je de lente rustig binnenwandelen.

Dit had ik nog niet verteld eergisteren voelde ik me zo dom. Ik ben blind aan 1 oog op zich niet zo een ramp maar af en toe vervelend. Maandagochtend werd ik wakker en ik had last van m'n oog, ik ging met mijn vinger richting m'n oog en ineens zat ik met heel mijn vinger in mijn oog. Ik was keihard verschoten omdat ik met m'n nagel de oogbal voelde. Het deed pijn maar vooral ik was verschoten. Als ik dit vertel aan m'n omgeving moeten ze altijd wel lachen en zeg 'tja ik had gewoon m'n vinger niet zien aankomen' Gelukkig is er geen blijvende schade.

18-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Volker 10 jaar

we waren aan het praten over van alles en nog wat en ineens zei Volker:

"Ik kan er niets aandoen ik ben te slim voor mijn soort"

hilariteit alom ten huize Inge  

17-02-2015 om 13:39 geschreven door Inge  

16-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Vandaag is het zover Lander en Volker komen lekker voor een weekje thuis bij mama en ik kijk er enorm naar uit. Ik heb een menuutje samen gesteld met lekkere dingen maar ook proevertjesdingen, zoete dingen enz. We hebben heel wat plannen waaronder zelf een ontbijt samenstellen en eventueel croissants bakken. Volker en Lander zullen pienter staan met hun koksmutsen. Vooral Volker zal dan in zijn nopjes zijn. Mijn plan is om een echte appelcrumble te maken met m’n kleine ventjes ik zie me al doen samen met hen. Volker en Lander gaan vooral mogen genieten van hun 7 dagen bij hun mama en ik ik zal op het einde van de rit bekaf zijn. Maar er is maar 1 woord dat ik ga onderstrepen we gaan genieten!!!

15-02-2015 om 17:37 geschreven door Inge  

Dit vieren we niet dit jaar J ik ben alleen thuis en kijk ik uit naar morgenavond wanneer ik mijn jongens in m’n armen kan nemen. Ik heb al leuke plannen voor de vakantie om met de jongens te doen. Ik zou graag een appelcrumble maken dat is iets voor in de week. Ook appelflappen en eventueel rijsttaart wil ik ook proberen maandag madeleine, woensdag de appelcrumble, vrijdag de rijsttaart en zondag de appelflappen. Om de dag een dessertje maken met ons drieën. Lijkt me gezellig en dan heb ik een goede motivatie om de andere dagen de jongens fruit te laten eten. Ook is fruit eten niet echt een probleem bij mijn kerels. Ook al is het een rustige dag vandaag ik kijk er enorm naar uit om mijn 2 kerels in m’n armen te sluiten en samen de week door te brengen. Over 2 weken gaan we iets leuks doen de jongens en ik. Ik hou het nog even geheim maar binnenkort ga je een uitvoerig verslag krijgen over onze avonturen.

Morgen ga ik douchen het is meer dan 2 maanden geleden, 10 weken en ik kijk er enorm naar uit. Maar met de operatie, de VAC ging dit niet maar nu is het eindelijk zo ver ik mag in douchen. Ik mag niet in bad maar een douche is ook al goed en morgen is het zover. Het gevoel van warm stromend, een goed riekend zeepje verse kleren echt zoals een paar maanden geleden waar ik op zondag in bad ging. Ik kijk er enorm naar uit.  

14-02-2015 om 18:13 geschreven door Inge  

 Sinds 2011 is het alsof m’n leven uit routine bestaat. Alle dagen lijken op elkaar, denk ik.

Ik word wakker, de verpleging komt, ik neem m’n medicatie, ik drink iets, ik lees of speel iets, kine,… Af en toe komt daar eens tussen dat ik naar Gasthuisberg moet, zoals gisteren. Met m’n gezinshulp Ilse gingen we op weg, ik had DAV geregeld als vervoer. De wonde geneest fantastisch goed het is nog een klein gaatje 1 cm en er moet geen wiek meer in. Enkel Flaminal en de punt van een kompres zodat ze kan opgroeien. Over 5 weken moet ik terug op controle. We zijn aan het afronden en dan ga ik er weer helemaal voor.

Maar de weken en weekend vloeien in elkaar. Elke ochtend sta ik tussen 6.30u en 7u op. Ik word geholpen door de verpleging, verzorging van de stomawonde, broek, trui, kousen en schoenen aandoen,… en in de rolstoel gaan zitten. Ook al doe ik dit laatste zo goed als zelfstandig. Ik ben blij dat ze er zijn mijn Lieve, mijn Patricia, mijn Michiel, Stacey, Lien, Caroline, Kathleen, Els… Die zorgen dat ik de dag deftig kan beginnen en/of eindigen.

Elke week naar Pellenberg en naar het sportkot,… Op maandag namiddag, woensdag voormiddag en vrijdag namiddag gezinshulp, dagelijks kine van Jozefien, Lisa of Annemie. De dagen vloeien in elkaar. Ik kijk bitter weinig tv, omdat ik het gevoel heb dat ik er niet aan toekom om tv te kijken. Ik ben nog vaak bezig met dingen te doen maar die dingen “moeten” dan wel gedaan zijn. Zoals het schrijven van deze blog.  Ik doe dit heel graag maar soms zegt mijn hoofd neen en dan krijg ik niets op papier gezet maar dan doe ik er een paar dagen over eer ik een stukje af heb. Het ene zekere wat ik dan heb is de titel.

Maar sinds 2011 bijna 4 jaar geleden is mijn leven vrij gestructureerd geworden en dat is soms wel beangstigend. Eten om 17.30u: wat gedaan als je later moet eten? Dan eet ik veel een snack of dan laat ik m’n eten gewoon vallen. Gelukkig eet ik s’ middags iets gezond. Woensdag en in het weekend (gewoon als m’n jongens er zijn eten we vrij gezond en op regelmatige basis).

Maar zoals ik al zei de weken gaan voorbij en de dagen vloeien in elkaar de ene dag heb je veel te doen en andere dagen bijna niets maar elke dag komt er toch iemand aan huis. Ik vind het fijn als er vrienden komen en ik vind het fijn dat ik af en toe m’n rust krijg. De dagen van Inge ze zijn niet meer zoals vroeger want het is pas als je het niet meer kan dat je dingen gaat missen.

10-02-2015 om 21:22 geschreven door Inge  

Hier ben ik weer mijn weekend was weer goed gevuld Volker had een oorontsteking dat we moeten verzorgen en Lander was me er weer eentje vele knuffels en vele babbeltjes later is het zondag. Maar ik zal toch wel eens moeten stoefen over m’n 2 jongens.
Deze middag aten we cordon bleu, gebakken aardappelen en schorseneren. Het avondeten waren lekkere wafels met suiker of slagroom. Lander die niet alles graag eet trok al gekke bekken bij de melding van de groenten. We hebben afspraken gemaakt zoals we de laatste maanden vaak doen. Een half stuk vlees gelijk z’n broer want Volker is ook geen vleeseter, aardappelen en voor Volker een normale portie groenten en voor Lander een klein beetje hij moet op z’n minst proeven en hopelijk weinig commentaar. Dat laatste lukt enorm J. Lander is een echte goede proever geworden. Volker eet enorm goed alleen het vlees is een kleine zorg. Volker is een echte proever en een fijnproever en nieuwe dingen zal hij met veel plezier eens proeven.

Het was een tof weekend ook al zeggen da jongens dat ik een beetje streng ben. Ik tolereer geen geroep, ruzie, elkaar pijn doen en pesten. Je mag spelen, je mag heel graag zelfs samen spelen maar de rest hoort er niet bij. Daarbij speel ik nogal kort op de bal. We hebben en tonen respect voor elkaar.

08-02-2015 om 20:37 geschreven door Inge  

06-02-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

De 2^de maand van het jaar is begonnen en m’n 2 jongens zijn hier geweest tot zondag. Dat zijn me nu eens 2 zotte dozen. Gibberen, lachen, gieren en brullen al is dat laatste nu net iets erover in een kleine ruimte. Ik heb mensen boven, onder en langs links gezinnen wonen en dat geroep en getier is er soms wel over. Ik vraag me soms af of m’n buren het horen maar ik kreeg steeds een ‘niet echt’ als antwoord en mijn hoofd die veel geroep en getier niet aankan sinds de NAH in mijn leven is. Ik probeer er wel op te letten ze mogen spelen, ze mogen iets en veel zeggen maar de volumeknop moet niet volledig openstaan.  Maar zo was het dit weekend. Ze hebben hun plichtjes gedaan. Mee de taakjes doen (tafel afruimen en dingen in de vaatwasser zetten hun bord en bestek) hun speelgoed vrij goed opgeruimd,… Al was het een leuk weekend een weekend  dat weer veel te snel voorbij was. Samen hebben we een spel gespeeld ‘Schat in zicht’ Volker deed alles om Lander en mij te blokkeren maar het is hem gedeeltelijk gelukt maar Lander is met glans gewonnen. Volker is een doener en is voor de directe aanpak maar Lander denk vooruit en dat maakt dan ook z’n sterkte in dit spel. Lander vindt het ook niet erg als hij zou verliezen. Maar is dan trots als hij gewonnen is. Terwijl Volker euforisch als hij wint en diep teleurgesteld als hij verloren is. Dat is nu iets wat ik geleerd heb sinds ik in een rolstoel zit een gezelschap spelen, kleuren en knutselen met de jongens. Dit weekend hebben we het spel gespeeld, gekleurd en samen origami gemaakt. Super toch!!! Ik merk ook aan de jongens dat ze ervan genieten het babbelen over van alles en die momenten zijn super belangrijk.

Lander vroeg me om even naar Dinotopia te kijken een miniserie over dino’s. Lander kwam spontaan tegen mijn benen hangen en dat vind ik nu het ook wel een intens genieten. Ze worden te groot voor op de schoot te zitten maar toch hangen ze graag tegen je lijf. Aangezien ik geen zetel heb omdat ik er toch niet kan inzitten doen we het anders. Ze gaan in de bureaustoel zitten en we zitten super kort bij elkaar of ze zitten op de grond tegen m’n benen.

Het zijn kleine dierbare momenten die ik koester. M’n 2 kleine jongens die groot aan het worden zijn. Want toen ik rond liep waren ze nog zo klein. Volker zat in de 3^de kleuterklas en Lander zat in de instapklas. Ik heb ze toen meer dan een jaar moeten missen. Ik miste hun laatste schooldag, ik miste hun 1^ste school dag ik miste ik en nog vele andere dingen en leuk vond ik het niet. Ik was een actieve mama op school en ik probeerde te helpen waar ik kon. Een uitstap (naar het speelgoedmuseum, naar de dierentuin en de beren eten geven, een bezoek aan het park), het feest comité het was een leuke tijd. Ik denk er vaak eens aan terug niet met een wrang gevoel maar wel met het gevoel ‘ik wou dat ik het nog kon’ Ik ben nu een andere Inge en qua levenservaring zit ik al lang op een hoger niveau, spijtig. Ik heb nu een leven voor en een leven na februari ’11 het is over 3 weken 4 jaar geleden waar ik helemaal onderuitging. En nu bijna 4 jaar later hebben we dit als resultaat. Volgens mijn hoofd zit ik zowat op de grens qua revalidatie maar aan de andere kant probeer ik nog steeds dat stapje vooruit te geraken. En hopelijk is ’15 mijn jaar mijn jaar van ongelooflijke vooruitgang.

Ik zou graag meer kracht hebben in m’n armen op alle vlakken. Mijn schouder die minder vast zit, mijn hoofd dat ik  wat meer kan draaien zonder duizelig te worden. M’n arm dat ik helemaal vooruit kan steken en dan ook nog iets kan verzetten zonder zorgen. M’n arm die niet steeds een trek krijgt,… of dat mijn gevoel zou terug keren op bepaalde plaatsen bv. in mijn rechterbeen en voet. Het is niet veel gevraagd denk ik dan. Ik heb zoveel moeten opgeven nu wil ik iets terug.

02-02-2015 om 10:56 geschreven door Inge  

Voor m’n Kerst had ik een boek gekregen om te lezen. Het was een boek van Luc De Vos ‘Paddenkoppenland’. Het was een leuk boek, het las vlot en er waren herkenbare punten in. Het gaat over een kerel die groot word. Een man uit een gezin uit het Gentse net zoals ik. Een jongen met 2 grote zussen en hij had een droom, muziekkant worden. Hij trouwde kreeg 2 kinderen, scoorde 1 hit maar hij ging werken, tussendoor droomde hij en beleefde hij toch enkele fijne maar gênante momenten,… Het was fijn om te lezen.

Het deed me denken aan mijn kinderjaren die ik in Gent doorbracht. Ik woonde in een volkse buurt. Mijn herinneringen beginnen aan de Muide. Ik was kleuter en ging naar school bij de nonnen. In de klas had ik een beste vriend waarmee ik ging trouwen (het is er niet van gekomen tja we woonden te ver van elkaar). In de lagere school droeg ik een uniform blauw met wit en boven je kledij moest je een blauwe nylon schort aandoen. Ik was het zo gewoon maar als het warm was verschrikkelijk irritant. We speelden vaak op straat en op een parking wat verderop in de straat.

Aan de parking hing een bord met een grote zin ‘dit is geen speelplein voor kinderen’. Mijn zussen en broer met een paar vrienden van de buurt hadden op de G van geen een sticker geplakt. Zodat er op het bord kwam te staan ‘dit is een speelplein voor kinderen’. Dat was lachen, het gebeurt dat ik er soms aan terug denk, dan begin ik spontaan te glimlachen. In de zomer zaten de mama’s en papa’s samen buiten te kaarten of te praten terwijl het jong geweld bleef spelen groot met klein iedereen door elkaar. Schipper mag ik overvaren, dikke Bertha, tikkertje maar ook voetballen. Daar in de straat en op de parking heb ik leren fietsen. Het was er zo fijn. Toen eind de jaren 70 en begin de jaren 80 woonden er al heel wat Turken maar dit was toen al een 2^de generatie en niemand stoorde zich eraan en racisme was toen geen werkwoord. De meeste deden zoals jij en ik enkel de mama’s en de oma’s droegen een hoofddoek. Er kwamen Turkse winkels met groenten en fruit en ons mama ging af en toe daar naar de winkel. Enkele jaren later verhuisden we in de buurt van het Van Beverenplein en weer zaten we in een volkse buurt met veel gezinnen van allerlei landen. Ik had er een leuke tijd en ik was een vrolijk kind. Wat nu nog is ook al zit ik in een rolstoel na een rot tijd ben ik geen verbitterd persoon. Ook al zijn er heel wat tranen gevloeid en kon ik de situatie niet vatten. Ik ben er door en ik kan al eens lachen met de situatie.

In 1987 zijn we naar Leuven verhuisd en ik heb enorm veel tranen gelaten. Alles moest ik terug opbouwen. Ik ging net naar de middelbare school, moest nieuwe vrienden maken en ik moest mijn omgeving leren kennen want ik kende hier niets.

Het openbaar vervoer was een ramp want je moest een uitstap plannen want je had maar om 20 à 30 minuten een bus. In Gent had je om de 7 minuten een bus of een tram. ik heb toen geleerd om veel met de fiets te doen. Het heeft heel wat jaren geduurd eer ik me hier thuis voelde.

Ik wou lang terug keren naar Gent maar neen terug opnieuw een vriendenkring opbouwen dat hield me tegen. Ik ben blij dat ik hier nog woon. ‘Zo slecht is Leuven niet’.

Elk jaar Markt Rock in Leuven, Rock Werchter was niet zover enkel een bus nemen en dan 5 minuten stappen naar huis of als je de juiste vrienden had dan gingen we met de auto. We hebben leuke cafekes op de Oude Markt te Leuven waar ik of we eens naartoe gingen. Walibi was maar 1 trein nemen, fuiven in Aarschot was super leuk. Ik amuseerde me wel hier. M’n eerste lief, m’n (ex)man waar ik heel leuke dingen mee heb gedaan en waarvan er nu 2 fantastische kerels zijn. Ik ben een Leuvenaar geworden met af en toe een Gentse tongval. Ook al ben ik goed geïntegreerd terug gaan doe ik niet. Soms ga ik eens terug naar Gent en dan snuif ik de geur even op. Ik ga dan op bezoek bij familie maar sinds ik in een rolstoel zit ben ik niet meer in de stad geweest. Alleen een beschermde omgeving van bij tantes heb ik gedaan en naar het centrum gaan dat vind ik er net nog iets der over. Stel je voor dat ik vast geraak in een tramspoor? Gent is ook zo groot tegenover Leuven dat een gewoon provinciale stadje is met een station met daarvoor een winkelstraat dat eindigt op een kerk. 2 winkelstraten heeft Leuven waarvan de ene helft weinig functie heeft. Op weekdagen en tijdens het academiejaar is het best druk met de studenten maar tijdens de vakanties is het hier iets te rustig. Ik ga graag eens naar Gent maar ik kom ook graag terug naar m’n thuis in Leuven.

30-01-2015 om 00:00 geschreven door Inge  

Vandaag  was ik uitgenodigd door de dienst thuiszorg van het OCMW. Dat is de dienst die zorgt voor m’n gezinshulp. Elk jaar is er een feest voor de gezinshulpen en eind vorig jaar hadden ze gevraagd aan verschillende cliënten of ze wilden meewerken aan een filmpje. Er werd een interview afgenomen en er werd een montage gemaakt over het reilen en zeilen van de gezinshulp bij de mensen thuis. Zo ook ik heb meegewerkt. Vandaag was er dus een kleine bedanking voor de mensen die meegewerkt hebben. Het filmpje werd getoond en er werd koffie en taart geserveerd. Ik was de jongste van de bende. Na het filmpje werd er wat nagepraat over de thema’s. Ik was de jongste van de bende en ik was een beetje te laat omdat ik wat was blijven praten met m’n ma en haar breiclubje. Het was leuk om eens te horen wat een persoon zegt en denkt over de gezinshulpen ook van de andere mensen. 1 voor 1 zijn al de mensen blij dat er iemand over de vloer komt om even te helpen ‘de gezinshulp’  want dan kunnen de mensen toch wel weer wat langer alleen wonen of zelfstandig wonen.

Ik zei ook dat m’n gezinshulp vaak een aanvulling is voor m’n handen. Zeker als ik niet boven aan de kast kan om af te stoffen of iets weg te zetten, de grond te poetsen of mee m’n haren wast omdat het zelf doen niet meer lukt. De gezinshulp het is een beroep waar vaak op neergekeken word maar het is een mooi beroep als je graag voor mensen zorgt.

29-01-2015 om 20:12 geschreven door Inge