Ik had dinsdag conditietraining en ik heb weer het
beste van mezelf gegeven. Ik had wel de jongens bij me en ik had samen met
Lieve en Marcel afgesproken terwijl Lieve en ik gingen sporten wou Marcel wel
gaan zwemmen met de jongens.Marcel had
zijn zoon Matthias opgetrommeld om mee te gaan. Lieve ken ik nog van toen ik in
Pellenberg lag, we lagen samen in het revalidatiecentrum. Volker en Lander
waren enorm gespannen om te gaan en vroegen al van in de voormiddag wanneer
gaan we gaan zwemmen? We hadden afgesproken in het sportkot in de grote
sportzaal waar Lieve en ik trainen. Het was ongelooflijk grappig maar gedurende
die 2 uren sport zat ik enorm hard met mn 2 jongens in mn hoofd en ik vroeg
me af hoe het was met de kerels terwijl ik me in het zweet werkte met al de
anderen. Om 18 uur toen de conditietraining gedaan was en de jongens er waren
groeide ik van trots. Ik was zo trots op men kerels en dat ik kon zeggen dit
zijn mijn jongens, het gaf me meer dan een warm gevoel.
Gisteren zijn de jongens toegekomen voor een week
en we hebben grootse plannen. Cookies bakken, brownies bakken, spelen, film
kijken en natuurlijk veel bijkletsen.
Vandaag gaan men kerels samen met Marcel de man van
Lieve zwemmen terwijl ik naar de conditietraining ga.
Gisteren was Pellenberg aan de beurt en ik keek er
naar uit om Sabien, Peter en co te zien. Eerst 20 minuten op de Nu-step, 45
minuten statafel en dan met de key-walker (looprekje dat je meetrekt langs
achteren) eerst tot op de gang en toen begon Sabien over krukken. We hebben
snel de beslissing genomen en amai het was heel moeilijk. Sabien nam de krukken
erbij en dan evenwicht, stappen, staan en vooral dat alles combineren het was
zo moeilijk. Al snel liet ik kruk achterwege en heb ik de leuning (zoals elk
ziekenhuis heeft in de gangen) gegrepen. Ik had toen iets meer houvast. Met 2
krukken was het wat wiegel waggel. Ook
al was het maar een meter of 5-6 ik heb het gedaan en ik ben er best trots op
men prestatie. Er werd al veel over gepraat maar nog niet in de praktijk
uitgevoerd. Sabien vond het wel goed dat ik zei van ik ga dit zo doen en dan
kunnen we opbouwen naar hopelijk is er een positief perspectief en komt er
progressie. Moest ik hier thuis eventueel kleine afstandjes kunnen doen dan ben
ik super blij. Maar dan heb ik weer eens een doel dat ik moet kunnen waarmaken.
Ik blijf proberen en ik blijf ervaringen opdoen en dan stel ik zelf dingen voor
van hoe ik iets moet doen. De rolstoel zal blijven maar een beetje mobiliteit
zou super zijn. Volgende week een botscan en dan hopelijk zijn mijn ossificaties
uitgerijpt en kunnen ze ze wegschrapen dan weer een wat revalideren (iets
intenser) en kan ik mn doelen bij
schaven. Als ik deftig mijn bekken en knieën kan plooien kan ik alleen tot
stand komen uit de rolstoel. Ik ben echt wel gebrand om het weer tot een hoger
niveau te brengen.
Dat is nogal een progressie, he. Weken heb ik pijn
gehad in mijn bekken en knieën en nu is de pijn er nog maar nu ik weer een
nieuw doel heb zet ik de pijn wel aan de kan.
Ik probeer te blijven gaan en hopelijk ben ik snel
die mevrouw van ne 1,69m J al is he maar af en toe!!!
3 uur werd 2 uur deze nacht en dat wil zeggen dat
je een uurtje langer mag slapen?
Lieve stond om kwart na 6 aan mn bed. L Ik had
mn wekker gisteren verzet zo ook de klok in de living zodat mn hoofd geen
verwarde informatie kreeg. Naar mn gevoel tot 7.15 geslapen maar 6.15 is toch
vroeg ze ne. Bad in haren wassen lijf wassen, op zich wel een leuk gevoel
lekker warm water over me laten stromen en goed riekende zeep. Meer moet dat
niet zijn!!! J
Maar toch het is al 3 jaar en 8 maanden dat ik
dagelijks verpleegsters en verplegers aan mijn lijf heb en dat is niet fijn. Ik
heb er me bij neer gelegd maar toch geeft het toch wel een wrang gevoel. Het
afhankelijk zijn van derden. Wetende dat ik op iedereen moet kunnen rekenen als
er iets is dit geld voor de verpleging maar ook de kine en mn familie. Wetende
dat dit voor altijd is. Wat ik zelf kan doe ik zelf maar ik heb mijn voeten
niet meer gevoeld sinds 23 februari 2011. Niet meer gevoeld is maar half
letterlijk, mn linker voet voel ik zo goed als alles maar mn rechter voet is
voos en een gevoel van pijn is me onbekend. Als je eraan komt dan voel ik het
maar kietelen dan weer niet.
Het grappige is als je bv. even tegen mn voet
stoot of er zelf op staat dan roep ik auw omdat dit een aangeleerd gedrag is, ook
al doet het geen pijn. Mensen verschieten dan altijd en zeggen dan sorry
terwijl ik zeg dat doet echt geen pijn met een brede glimlach. Ik zoek wel niet
naar de pijngrens in mn voet.
De pijngrens die moet ongelooflijk hoog zijn want Inge
piept bijna niet meer. Het mobiliseren, het belasten van gewrichten en spieren,
daar kijk ik niet meer van op.
Ik krijg elke dag een bloedverdunner via een
spuitje en soms is dit wel venijnig. De prik is ok maar het inspuiten van de
vloeistof amai dat kan pijn doen. Dan zeg ik met een klein piepstemmetje auw. Dit gaat
ook zo als ik kine heb. Bij sommige bewegingen of als ik verkeerde dingen doe
dan kan ik ook even piep zeggen of dan word ik een beetje stiller en dan maak
ik dat ik even ergens tegen kan leunen om de druk te verleggen (wat meestal
geen oplossing is) of dan maak ik dat ik terug kan gaan zitten in de rolstoel.
Klinkt raar soms verwens ik die rolstoel maar soms
ben ik blij dat ik hem heb. De haat liefde verhouding van een persoon met een
beperking en een noodzakelijk hulpmiddel.
Het is koud, nat en het is vroeg donker, we kunnen
er niet onderuit het is herfst. Volgende week is het vakantie en de jongens
zijn bij me. Wat een leuk vooruitzicht. Ik ben echt wel blij dat het zover is.
We gaan er een gezellige boel van maken. Ik ga Lander zn rubber kipje
herstellen die Darwin stuk gemaakt heeft. Ze gaan zwemmen met Marcel als ik
Inge gaat sporten.
Marcel en Lieve zijn even binnen gekomen om nog
even kennis te maken met de jongens want het was al even geleden. Ik zei nog
toen Marcel en Lieve hier waren. Volker en Lander we gaan afspreken he als je
volgende week gaat zwemmen, dan wil ik dat je niet te nat bent. Lander was als
eerste om te zeggen mama je wordt wel nat he in het zwembad, he.
Vandaag ben ik begonnen met het plannen en
voorbereiden van de week met de jongens. Vandaag stond de menu op het
programma. Fish sticks met spinazie, rijst, varkenslapje met schorseneren en
echte patatten,
Echte patatten ga zeggen daar hangt een verhaal
aan. Ik hou echt niet van aardappelen schellen het geluid, dat bloemig gevoel
als ze het vast hebt , verschrikkelijk ik vond het echt niet leuk. Als ik eten
moest maken dan maakte ik enkel patatten als een ander de patatjes schilde. Zo
ook waar ik vroeger werkte. Ik werkte in de bijzondere jeugdzorg als opvoedster
en dan moest ik toch veel patatten schellen verschrikkelijk en naarmate de tijd
vorderde en ik de mensen beter leerde kennen vroeg ik bv. aan de poetsvrouw om
patatjes te schellen. Vaak deden we het samen maar echt ik vond het niet fijn.
Thuis als ik geen slachtoffer had maakte ik puree uit een zakje, rijst of pasta
maar geen echt patatten. Toen ik de bintjes voor geschild in de koelkast van de
supermarkt vond zalige uitvinding. Een beetje opbakken en je had lekkere
patatjes op tafel. Maar soms kan het eens smaken zo heb ik sinds ik hier woon
in mijn toren de eerste keer echte patatten gekocht 2.5 kg om morgen witloof
met ham en kaas te eten. Volgende week gaan we maandag echt puree eten en niet
uit een zakje. Ik heb plannen gemaakt om soep te maken courgettesoep met
balletjes voor Lander en Volker. Inge en gezond eten gaat niet altijd samen. Ik
heb 2 enorm goede kennissen die voor eten zorgen Dr. Oetker en Bistro Diner. Maar
dat is mijn eeuwige werk punt. GEZONDER ETEN!!!
Na een
week denken dacht ik even, ga gewoon verder met je leven tot ik vorige vrijdag
naar de bank ging voor een nieuwe bankkaart. Eerst en vooral moet ik me verexcuseren bij
het personeel ik moest op tijd thuis zijn maar ik had het opgezocht de bank
ging om 14 uur. Best een grappige situatie want we belden
aan bij de bank en ik meld me aan met naam en de reden waarom ik daar ben en
die man laat me binnen. Ik sta daar even en ik krijg te horen van de gezinshulp
dat het nog geen 14 uur is. Ik werd kei rood en ik zei tegen mijn hulp dat ik
mij maar ga excuseren en zogezegd zo gedaan. Die man vond het helemaal niet erg
en moest er hartelijk om lachen. Ik moest even m'n code ingeven aan
de automaat. Toen keek die bediende op en zei tegen m'n hulp gaat u de code
inbrengen en ik bekeek die vrouw gepikeerd dat kan ik wel zelf hoor dat is niet
zo moeilijk en dacht mijn hoofd werkt nog vrij perfect en hand- handen doen het
naar behoren. Dat is de eerste keer dat ik echt over het hoofd werd gezien en
dat is geen fijn gevoel.
Nu zijn
m'n jongens er en toen ze begonnen me begonnen te verzorgen van de
verpleging had ik gezegd dan neem je m'n gezin er gewoon bij. Vrijdag is
Volker gevallen in een hoop bolsters met prikkers en dat doet pijn. Hij was
uitgeschoven en Lander met zijn handjes in die hoop met prikkers. De
juf van Volker heeft enkele prikkers eruit kunnen halen en ik ook.
Ontsmetting erop en ik ging zaterdag eens kijken. geen gevonden maar ik had aan
Michiel de verpleger gevraagd of hij eens wou kijken. Er zouden er nog een paar
uitkomen maar die zullen van zijn eigen z'n weg naar buiten vinden. Het enige
wat we kunnen doen is handen goed wassen en ontsmetten.
Heel bizar hoe ik erop kom mn
titels maar het schiet me te binnen bv. bovenstaande titel en dan denk ik oh
dat is mn titel en dan zie ik al voor me wat ik ga schrijven dus steek ik nu
van wal
De speeltijd is voorbij
Vorige week ben ik dus 40 jaar
geworden je zou het niet zeggen aan me want ik draag nog steeds truien met een
kap, sneakers met fel gekleurde veters, ik heb kousen in de vorm van een
goudvis, een haai en een skeletdruk. Dus die 40 jaar is nog niet aan mij besteed
J.
Je bent tiener en er ligt een
hele wereld voor je open en dan denk je IK wil dit en IK wil dat bereiken en
dan word je 20 je studeert en je gaat werken en je denkt na enkele jaren oei
het echte leven zit toch iets anders in elkaar. Je hebt je thuis waar je de was
en de plas hebt, je gaat werken en in die periode had ik vaak losse contracten
(ik deed heel vervangingen om te proeven van wat ik wou doen en wat ik zeker
niet wou doen). Met kinderen en jongeren werken was mn streefdoel en dat is me
gelukt. Ik heb lang zelf geen kinderen gehad want ik ben pas mama geworden toen
ik 30 werd. Ik had het gevoel dat ik bleef spelen. Ik hopte van job naar job
met soms een tussenpauze van een paar maanden. Ik heb genomen wat ik kon om bij
de jongens te zijn het maximum halen uit mn zwangerschapsverlof,
ouderschapsverlof, enz. Ik had toen ook korte periodes van werkloos zijn, maar
ik was blij om bij Volker en Lander te zijn. Maar nu ben ik 40 jaar en ik heb
een bizar gevoel over me gekregen. Ik ben nu 40 jaar en denk ik mijn top jaren
zijn allang gepasseerd, het zou kunnen dat ik al over de helft ben in mn
leven, wat heb ik bereikt en wat heeft gemaakt van wie ik nu ben.
Heel bizar maar ik ben nu 40 jaar
en moet ik me dan ineens anders gaan gedragen? Mag ik niet meer spelen! Mag ik
nog lachen om domme dingen.Ik denk het
wel maar ik heb even een deel overgeslagen. Ik was jong, toch wel speels, Maar ineens zit ik met enorm veel vragen en
ben ik op zoek naar antwoorden. Heb ik ze gevonden? Neen nog niet allemaal maar
ik weet wel dat ik me andere vragen stel dan vroeger. Vroeger was ik met andere
dingen bezig mn gezin moest gelukkig zijn maar nu moet ik ook andere dingen in
het oog houden zoals mezelf en mn omgeving. Mijn omgeving omdat ze er mee
moeten voor zorgen dat hier alles loopt zoals het moet. Maar ik moet op eerste
plats zorgen voor mij in de week en in het weekend en woensdagnamiddag ben ik
100% voor mijn kerels. Nu moet ik zorgen dat ik echt wel vooruit geraak in het
leven, nu met rolstoel L
Ik kan gewoon niet meer stil staan je hebt voor en je hebt na en nu moet ik
vooruit en merk ik de speeltijd voorbij is.
Ook al weet ik dat ik voor de
wereld niet zoveel beteken, beteken ik voor vrienden en vriendinnen heel
veel.Het klinkt niet zo negatief als ik
het schrijf, want ik doe heel wat mensen lachen. Als ik naar de winkel ga,
mensen tegen kom (bekenden en minder bekenden) dan lachen we wel eens.
Het doet zo deugd om even met
mensen te praten, s avonds ben ik vaak alleen en dan schrijf ik, speel een
spel, lees ik of kijk ik TV. Maar ik ga wel alleen slapen, niet zo erg want ik
heb mn bed voor mij alleen maar als de jongens er zijn praten we tot de
lichten uit zijn. Maar als er een vriend, vriendin, broer, zus of oma iets
vragen en ik kan helpen dat kan me zo blij maken. Vandaag hielp ik oma met een
kopie en een doordachte discussie waar ik niets vanaf weet van een gebreide
muts. Maar we denken er wel over na. Oma blij en geholpen en ik weer iets waar
ik niets over wist maar ik kan het nog steeds niet in de praktijk kan omzetten.
Een vriendin heeft geen printer
en moest 2 sollicitatie brieven versturen, toevallig had ik ook langwerpige
omslagen en 2 postzegels. Probleem opgelost.
Ik heb weer zo een nadenkperiode,
best grappig vroeger had ik dit eens per jaar maar nu gebeurt dit ongeveer om
de paar maanden en dan maak ik een evaluatie over dingen die ik wou doen maar
waar ik nu minder de kans toe heb. Ik ben geen vakantieganger maar ik had toch
graag 4 grote reizen gemaakt Taiwan en China, Australië en Canada met de Niagara Falls. Maar dan denk ik wat
is mijn doel en is mijn doel haalbaar. Verre reizen in een rolstoel zal gaan
maar zelf zie ik het nog niet zitten misschien moet ik dichter bij huis
beginnen Scandinavië, want ik wil het noorderlicht wel eens zien.
Ik ben nu al blij met kleine
prestaties van mezelf maar ik weet nog toen ik in het ziekenhuis lag en wel al
kon praten maar enkel mijn linker wijsvinger kon bewegen (op en neer doen niet
plooien), de verpleging moest ik bellen door mijn kaak te doen bewegen. Toen
was ik zo kwaad op alles en iedereen en zeker toen mijn zus zei maar Inge, zie
eens wat je allemaal kan!!! Toen heb ik haar frank geantwoord Ja An zie eens
wat ik kan NIETS meer ik kon alles. Het was een moment van onwetendheid. Ik
wist niet wat de uitkomst ging zijn ik wrong me in alle bochten om Volker en
Lander eens aan te raken en als ze bij me op bed kwamen liggen vond ik dit het
meest fantastische moment en nu nog koester ik nog die momenten. Ik probeerde
heel dicht bij mn jongens te zijn ook al was het soms heel moeilijk. Door mn
NAH was de drukte me soms teveel, de chaos waren me soms teveel maar hun warmte
die ze toen uitstraalde was fantastisch. Ik neem die momenten voor altijd mee
en zitten in mijn koesterdoosje.
Iedereen heeft soms zo een moment
dat je de dingen gaat evalueren. Alles wat ik had is weg mijn mobiliteit, mijn
man, mijn gezin met mn belangrijkste bezit mn jongens gewoon alles. Ik heb
helemaal alleen moeten zoeken naar wat het beste was voor mij en het was
zoeken. Ondertussen heb ik mn rust gevonden maar soms denk ik wat als er niets
was gebeurt met me zou ik mn gezin nog hebben met mn man en jongens en de
poes.
Daar kan niet op antwoorden maar
ik ben nu blij dat ik op dat niveau rust heb gevonden. Ik zie men jongens wekelijks
en natuurlijk is dit te weinig maar het is nu zo en ik zal me daar me moeten
bij neerleggen en ik koester elke moment dat ze bij me zijn. Ik merk bij mezelf
dat ik meer en meer groei als alleenstaande mama met een beperking en mn 2
kerels doen dit fantastisch met hun mama met een beperking. Het zijn nu de
kleine dingen die het hem maken en die kleine dingen zullen de jongens heel
lang bij hen dragen.
Ik blijf maar plannen maken en grenzen
verleggen en dat maakt me trots maar achteraf moet ik het soms toch uitzweten.
Gisteren ben ik naar Pellenberg geweest en ik kreeg Katja de kinesiste
toegewezen.Ik ga eerst op de Nu-Step
(lig-crosstrainer) 20 tot 30 minuten, een half uur tot 3 kwartier in de statafel
alleen rechtop staan op een juist manier. Mijn knieën staan gefixeerd zodat ze
niet kunnen plooien en een band rond mijn poep zodat ik me niet moet
concentreren op te blijven staan, het enige waar ik moet op letten is mijn
houding. Staan mijn voeten en benen recht kan ik mijn bovenlijf oprichten en
dan sta ik af en toe ga ik effe steunen op het tafeltje voor me. Terwijl ik sta
probeer ik wat bij te praten met kinesisten, andere patiënten, lezen of een
spelleke op mijn GSM. Ondertussen sta ik daar een beetje te werken en moet ik
weinig moeite doen en toch is het een belangrijk iets om mijn bloedsomloop op
dreef te houden en andere functies op dreef te houden.
Na deze 2 uitdagingen waarvan ik
weet dat hetme altijd lukt moet ik
stappen met ondersteuning met een looprekje stap voor stap voet opbinden om dat
het stappen iets beter gaat en omdat mijn voet naar beneden valt. Normaal gaan
we de gang op links maar nu gaan we de rechterkant op omdat verderop voorbij de
2de deur een vriendin van me werkt. Tussen de 2 deuren liepen we
elkaar tegen het lijf. En ja ze was verbaast en super blij me zo eens terug te
zien dat was echt lang geleden. Spijtig dat het alleen bij stappen zal blijven
met ondersteuning want alleen zit er niet meer in. Men evenwicht is niet meer
wat het is en omdat men rechter voet- been niet mee wilt zal er al heel heel
veel moeten gebeuren L.
Maar aan revalideren komt geen einde. De dag dat je doodziek ben en je besluit
om voor je leven te vechten dat is de dag dat je revalidatie begint en zolang
ik kan blijf ik hopen op beterschap ongeacht hoeveel kleine stapjes je ook
neemt je blijft gaan en je verlegd steeds de lat iets hoger zodat je blijft
grenzen verleggen.
Soms vraag ik me af hoe mensen
reageren als ze horen van wat ik voor heb maar me niet meer zien!!!
Je weet wel je kent mensen via
via, ze komen niet op bezoek, je gaat ze ook niet bewust opzoeken maar als je
ze tegenkomt dan zeg dag en je vraagt hoe het gaat. Die mensen hebben dan
meestal gemeenschappelijke vrienden of kennissen,
Kan je het je al inbeelden, weet
je het al van Inge die is zwaar ziek geweest en zit nu in een rolstoel, zo
snel word er over je gepraat. Op zich is dit niet zo erg want dat gebeurt en
iedereen doet dat. Zo vraag ik elke week aan Volker en Lander hoe is het met de
buren en af en toe hoe is het met tante B enz. zo gaat dat nu eenmaal. Het is
geen geroddel maar echt gewoon interesse en empathie. Ik heb een goei vriendin
en ze is mn oude school directeur en eens per maand komen de gepensioneerde
leerkrachten eens samen om eens samen iets te eten of koffie te drinken en
vooral bij te praten. Ik weet dat ze al over me gepraat heeft over wat ik voor
heb maar ik weet niet hoe die mensen reageren en soms wil je dat wel weten.
Vroeger zei ik dit soms ik zou
graag eens vliegje zijn en dat allemaal eens volgen wat ze zeggen. Nu heb ik dit
ook. Ze horen verhalen van hoe het gaat met me en in het begin waren dit
horrorverhalen maar nu gaat het over Inge en hoe het gaat veronderstel ik. Het
maakt niet uit van wat ze zeggen over me maar eerder hoe de mensen reageren.
Het laatste wat ik wil zijn is
een kermisattractie, ik ben Inge en ja ik heb pech gehad en de gevolgen kennen
we nu wel ondertussen. Ik vind het leuk als mensen oprecht vragen hoe het gaat
met Inge maar het is niet leuk dat je allerlei verhalen hoort. Ik hou er niet
van als mensen eens komen kijken hoe gaat het met Inge. Ze wilden gewoon eens
zien hoe ik het klaarspeel zo alleen in mn toren en af en toe mn jongens
dicht bij.
Oma komt vaak eten maken maar
zelf doe ik dit ook hoor verwarm ik meestal iets om te eten. Macaroni, lasagne,
gratin, Soms bak ik een pizza af voor de jongens enz. Het lukt me vrijwel
goed. Soms vraag ik wel even aan de jongens om me te helpen. Bv. ik vraag aan
Volker wil je dit op tafel zetten of dan vraag ik aan Lander duw me tot aan
tafel met de kom in mn handen.
De dingen waar ik hulp voor nodig
heb is echt eten maken met aardappelen afgieten, iets in de frituur maken en
meerdere potten in het oog houden. De vloer vensters en hoge dingen opruimen en
kuisen, samen boodschappen doen alleen al om mee dingen te nemen en bij te
duwen waar nodig, mee de was doen en nog wat kleine dingen.
Ik kan zelf wel kleine dingen
plooien, kleine taakjes zoals tafel en bureau opruimen en als de jongens er
zijn dan verdeel ik de taakjes. De tafel dekken en afruimen en dat lukt ze
moeten hun elk hun bord in de vaatwasser steken en de sausjes wegzetten, ik zet
de potten weg en kuis de tafel af. Ik moet toegeven dat het fijn is om zo een
dingen te regelen en ik ben super trots als de jongens dit kunnen doen al let
ik er wel op dat ze niet teveel doen maar een paar dingetjes moeten nu eenmaal
gebeuren.
Het was maar een kort weekend dit
weekend met de jongens en we hebben ons geamuseerd. Vrijdag iets klein maar
lekkers gegeten, de keuze van de jongens en vandaag hadden ze frietjes gekozen en
dat was allemaal reuze lekker. De jongens hebben weinig gesnoept en dat heb ik
zeker gemerkt in hun eetgedrag. Deze middag waren Volker en ik alleen thuis tot
iets na 14 u want Lander was zwemmen samen met Simon.
Volker en ik hier alleen en we
hebben ons echt geamuseerd. We hebben geen spellekes gespeeld maar wel enorm
vaak samen gezeten en zitten kletsen. Ook over niet zo toffe zaken maar nu ik
alleen was met hem kon dit even. Over school, over het stopzetten van zn
zwemmen in de zwemclub, Hij vond het niet zo fijn dat ik daar weer over begon.
Nu ja we waren even over Lander aan het praten en toen zei ik even langs mn
neus weg spijt dat je niet meer gaat zwemmen wat denk jij ervan? Dat vond hij
niet zo fijn maar ik heb direct een draai gemaakt van onderwerp. We hebben
samen een croque madame gemaakt met een eitje. Samen onder ons 2 en dat ging
wat een zalig gevoel.
Ik wist dat ik het kon hoor want
ik had het al eens gedaan iets gebakken maar vandaag was het speciaal omdat ik
het samen met Volker deed. Volker vroeg zich af hij zich niet kon verbranden!
Neen, dat kon hij niet want hij mag niet aan het fornuis komen. Hij heeft de
croque madame voorbereidt en de eitjes opengebroken en ik heb ze gebakken
allemaal. De ene croque was ok de 2de zwart de eitjes waren goed
maar van het Paardenoog was niet veel over. Het eigeel toonde scheurtjes. Maar
we hebben goed gegeten. Op het einde de taakjes verdeeld onder ons en zijn we
rustig de middag ingegaan. Volker had een paar filmpjes die hij wou laten zien
en op mijn beurt had ik ook een goed filmpje binnen gekregen. Mn film ging
over Star Wars in een supermarkt. Zalig grappig en Volker en Lander waren razend
enthousiast.
Deze ochtend ik was me aan het
wassen en aankleden samen met de verpleging vandaag was het Patricia G.
Darwin de poes zit bij me op
de lavabo en toen zei Patricia
wat een leven heb jij toch Darwin je moet niet gaan werken, je krijgt eten en
je mag dutjes doen Katten hebben toch een fantastisch leven
en toen zei ik
Ik heb dan ook een fantastisch
leven
Ik moet niet gaan werken ze maken eten voor me en ik mag dutjes doen
zoveel verschil zit er dus
niet tussen mens en dier en zoals je ziet dieren lijken op hun baasje of was
het nu omgekeerd
40 worden doet iets met een mens.
Je denkt en je overdenkt over het leven van Inge 40 jaar lang. Ik ben geboren
in het UZGent en ik ben tot mn 13de levensjaar in Gent blijven. We
woonden aan De Muide en aan het Van Beverplein. Het waren 2 leuke volkse
buurten. Er woonden toch heel wat migranten uit Turkije en dat was zeker niet
negatief. Ik zat op school in een meisjesschool waar je een uniform moest
dragen een blauwe rok of een blauwe broek geen jeans, een blauwe of witte trui,
shirt zonder druk een klein merkje mocht maar meer ook niet. Tot het 4de
leerjaar moest ik een blauw nylonschort dragen zo één zonder kraag en grote
zakken langs de kant. Zwemmen deden we eens om de 14 dagen niet in de winter. Wat
ik nog wel weet het was een mooie wandeling langs de Leie en het was in 1 van de oudste zwembaden van het land. We waren geen rijk gezin neen een
gewoon groot gezin met een mama, een papa en 6 kinderen. 1 van de 6 kinderen
verbleef wel bij mijn grootouders in Leuven omdat hij hier school liep. In 1987
zijn we voorgoed in Leuven komen wonen en dat was niet met volle goesting van
ons allemaal. Maar het was nu zo met een poes en 2 honden die ook Gents blaften
zijn we naar hier gekomen.
Ik vond het zo erg naar Leuven
komen en om helemaal opnieuw te beginnen. Ik begon in het eerste middelbaar en ik
groeide hier ik kreeg vriendinnen, vrienden, mn eerste lief toen ik 16 jaar
was enz. Nu nog zie ik mensen van toen in het middelbaar, maar ik heb ook sinds
enkele jaren contact met de vriendinnen uit Gent via Facebook. Zo zie ik af en
toe hoe het gaat met hen en hun kindjes. J
Ik volg hen maar ze volgen ook mij en ik moet zeggen de ene na de andere is
niet goed van mn verhaal. Want af en toe laat ik toch ook eens zien hoe het met
me gaat en met wat ik bezig ben enz.
Maar een nieuw voordeur want dat
zeggen ze dan als je 40 bent geworden doet een mens wel eens nadenken.
Gisteren ben ik naar de winkel geweest en je gaat
binnen en je weet al op voorhand wat je niet gaat eten. Zo staan vaak bepaalde
dingen op ooghoogte maar dat is iets te hoog voor mij 160 cm is kei hoog. Maar
er zijn nog nadelen als je gaat winkelen.
De groenten, vlees, beleg, melkproducten staan in
tegenwoordig in kasten met een glazen deur. Beter voor het milieu maar voor
Inge niet zo handig. Je doet het deurtje open maar als je zover bent is het
deurtje al lang terug dicht.
Lekkere dingen staan echt hoog maar ik krijg dan
ook sneller meer respect voor de witte producten, winkelmerk en merken dat ik
minder goed ken.
Maar het is toch een hele investering van tijd om
gewoon boodschappen te doen. De trip naar de winkel, met en/of zonder
boodschappen. Het betalen aan de kassa vaak laat ik de gezinshulp betalen omdat
het bakje van bankcontact wat ver staat en te hoog. En zo kom ik dagelijks wel hindernissen tegen
om sommige moet je lachen en andere keren vloek je eens heel hard en trek je je
dit aan.
Vandaag weer een mijlpaal in mn leven. Ik ben
jarig vandaag en ik ben 40 jaar geworden. Best wel eng hoor. En een verjaardag
is een gevoelige dag zo overloop je even je leven. En ik moet zeggen de laatste
jaren zijn een beetje aan me voorbij gegaan. Met ziek te worden is alles niet
gelopen zoals ik het plande.
40 jaar geleden werd ik geboren als jongste uit een
gezin met 6 kinderen. 2 broers en 3 zussen, ik ben de 4de zus. Mn
oudste broer Bruno is overleden in 2009 en de rest is er nog. J An, Els,
Gerda en Marc staan nog steeds dicht bij me. An die in de weer is als ik haar
bel en vaak mee dingen doet (dokters bezoek, ) Els die er staat voor de
vrouwelijke klusjes, Marc die vaak naar mn gezeur luistert en vele praktische
dingen op zich neemt en Gerda die er staat als het nodig is.
Maar 40 jaar worden is toch wel best eng hoor. Ik
kijk terug op een bewogen leven. Een jeugd in een doorsnee gezin maar dan word
je 10 jaar en dan krijg je een Pink Panter en die knuffel ligt nog steeds bij
me in de buurt. Toen ik in het ziekenhuis lag heb ik gevraagd aan de jongens om
voor Pinky te zorgen en ze hebben dat super goed gedaan. Pinky is niet
vermagerd of verdikt hij ziet er nog steeds even afgesleten uit als ik hem toen
in 2011 achter liet.
Maar 40 jaar het is een start van een nieuw begin
een begin met een ander hoofd (of toch een anders gesorteerd hoofd) een zelfde
lichaam dat anders werkt en nog een paar dingen. Maar het word tijd dat ik
vooruit denk en niet andersom.
Gisteren had ik geen tijd of zin
meer om te schrijven voor mn blog, nu hoop ik dat ik de woorden zorgvuldig kan neer schrijven. Ik moet wel zeggen het eerste stuk schrijf ik tijdens de
reclame van NCIS op tv. Dat was het moment dat me binnenschoot wat ik kon schrijven
we beginnen bij eergisteren
Het was woensdag en het was rond
5 uur en ik keek samenmet de jongens
naar Mega Mindy, je weet wel het Ketnetprogramma waar mamas kijken voor agent
Toby. Volker hangt in de bureaustoel en Lander zit naast mij of zit op mn
schoot. Ik betrap er me nog steeds op dat ik soms eens aan Lander zn haren
streelde of over zijn armpje of been. Ik zei toen Lander je bent toch mn muts,
he. Muts is zo wat het koosnaampje van de moment en toen ik dat zei verscheen
er een lieve lach op zn snoet. Toen zei ik om te grappen Lander ben jij mn muts
of mn sjaal? Toen zei hij ik ben jouw MUTS. Zo schattig het ventje.
Deze avond komen ze terug en ik
ben echt blij ze mogen kiezen wat we eten. Zondag eten we zeker frietjes.
Vandaag zeker iets met sla en tomaatjes en morgen weet ik het absoluut niet.
We gaan er weer een gezellige
boel van maken met ons 3.
Ik heb ook wat nagedacht over
december zo 14 dagen ziekenhuis, hoe het gaat lopen bij mezelf maar ook regelen
voor de zorg van poes en het bezoek van de jongens, Het is weer ineens zoveel
dat er op me afkomt Het zal allemaal wel meevallen maar die onzekerheid doet me
toch iets. Ik weet het ook zolang op voorhand. Ok ik kan dan dingen regelen
maar het is toch eng om weten. Inge onder het mes en dan is mijn incontinentie
van mijn blaas opgelost J
en daar is het me om te doen wat maakt dat ik meer vrijheid heb en dat de
verpleging maar 2 keer per dag meer moet komen. En bij een goed verloop zou ik
wel wat meer zelfstandigheid krijgen en savonds voor de keuze staan doe ik de
moeite om nog even tv te gaan kijken of ga ik slapen. Nu ga ik gewoon slapen
omdat ik weet dat alles op zn plaats zit. Maar met het buisje is er minder
kans op druppels.
De ingreep duurt ongeveer een
uurtje of 3 dan ongeveer, een dag en een nacht op intensieve en dan terug naar
de kamer met een buisje dat uit mijn navel steekt. Best wel eng maar wel een
oplossing voor me. Dan kan ik wat vrijer drinken want nu drink ik veel te weinig
om ook zo min mogelijk te moeten plassen. Ik drink ongeveer 1 L per dag wat
veel te weinig is. Zo drink ik 1 glas smorgen, 1 glas smiddags,1 glas savonds
bij mn eten en 1 à 2 glazen gedurende de avond en een paar kleine slokjes
tussendoor. Best wel eng als je weet dat je 2 L water moet drinken op een dag.
Gelukkig drink ik nu ook water ook wel cola maar ik probeer te doseren. Vroeger
dronk ik alleen maar cola light van smorgens tot savonds en als ik ging
werken ook koffie maar koffie was enkel voor op het werk. Ik moest gewoon mn cafeïne
binnen krijgen. Het erge is het is zo lekker, he. Het zoete drankje met
bubbels.Inge en cola het zijn 2 dikke
vrienden.
In het weekend als mn kerels er
zijn dan neem ik een glas cola en gegarandeerd dat ik er niet van gedronken heb
of alleen het restje ervan de rest is verdwenen in de buik van de jongens. Van
mij mogen ze een glas hebben maar 1 glas voor ons 3 dat is pas gezellig. Trouwens
uit mamas glas drinken is zoveel leuker.
Ken je nog de periode dat je 9
jaar was en dat je om de haverklap iets zei en dat je daar een rijmpje op had
bv. zeg eens grijs? en dan antwoorde je U lief zit in Parijs hilariteit alom.
In die periode zit Volker nu en ik moet zeggen soms is het grappig maar als hij
merkt dat je er 1 keer mee lacht dan volgen de herhalingen elkaar op en dan is
het niet grappig meer. Als Lander begint mee te doen best wel grappig. Maar als
Volker de vraag aan hem stelt dan is het niet meer leuk en dan komt mama tot de
rescue. Om dan alles even op zn plooi te krijgen.
Het was een week geleden dat ik
ze nog had gezien en het voelde fantastisch goed aan dat ze er waren. We hebben
lekker gegeten ook al was het Volker zijn ding niet onderzeeër. Ik heb nochtans
kippengehakt gekocht. De patatjes waren wel in goede smaak gevallen samen met
de appelmoes. Maar voor de rest was het een rustige middag. Samen wat gezeten
en gehangen gewoon genieten van elkaars aanwezigheid.
Ik ben effe bekomen van gisteren
en heb alles even op een rijtje kunnen zetten. 14 dagen ziekenhuis om alles af
te stellen en vooral te bekomen want het is toch een vrij zware ingreep.
Ik zal een bezoekjesregeling
moeten treffen voor mn jongens en nonkel Marc, ik moet een eetbeurtschema
maken voor Darwin en oma wil dat wel op haar nemen. Ik vind het wel
erg dat ik ze 2 weken moet achterlaten. Maar ik heb nu nog 2 maanden tijd om
het te regelen en op mijn plekje te komen.
Ik heb een nieuw doel om te
bereiken zo wil ik staan en bv. al staande een klein gerechtje bereiden. Zoals om
te beginnen een gekookt ei of een gebakken ei. Dit al dan niet met begeleiding.
Eerst met de kine en dan eventueel bij de gezinshulp. Maar dan zal de
gezinshulp dit wel eens samen doen met de kine. Stappen tot in de gang staan en
dingen nemen uit de frigo en dan tot een lekker iets komen. Ik zie het op zich
wel zitten. Ik zou ook graag eens een soepje willen maken courgette of
preisoepje met lekkere korstjes zalig gewoon. Ik ben weer aan het dromen
geslagen en dat na een mindere periode en ik heb een sjot onder mn poep gekregen
en dat was nodig.
de gedachte van rust en het sorteren van je gedachten
Het is de laatste dag van de
maand september de herfst is begonnen en de winter staat voor de deur. Het worden
hopelijk warme, donkere en gezellige avonden. In het weekend met de jongens en
in de week helemaal alleen. Ik hou dan wel van mn eilandje hier, ik heb
trouwens altijd gehouden van die donkere, koude periode. Dat is een teken dat
er heel wat leuke feestdagen opkomst zijn. De sint, kerst, nieuwjaar, de
verjaardagen van mijn kerels en dan kijken we weer uit naar de zomer.
Vandaag moest ik naar
Gasthuisberg voor een bespreking. Omdat mijn urine moeilijk looptga ik in december onder het mes voor een blaassonde
L het is al langer gaande
maar het is nu eenmaal zo en ik ben op zich wel blij dat het zover is. Eindelijk
krijgt alles wat meer ademruimte en het enige wat ik moet doen is af en toe mn
blaas via een buisje leeg laten lopen. Al is het heel vreemd dat ik al 3 ½jaar
niet voel dat ik moet plassen. Het is geen kleine ingreep maar een
noodzakelijke ingreep voor een beter gevoel voor mezelf waardoor ik toch wel
wat meer zekerheden creëer voor mezelf en waar mijn zelfvertrouwen wat kan versterken.
Je gaat er vol zelfvertrouwen heen maar dan is het ineens toch wel effe amai
wat nu en dan begint je hoofd te draaien wat nu met de jongens, wat nu met de
poes, heel eng allemaal. Toen die man zei er wordt een opname voorzien van 14
dagen dan denk je amai 14 dagen! Maar aan de andere kant wat is 14 dagen ik heb
ooit maar 16 maanden er gelegen J.
Wat kan me nu 14 dagen schelen. Als ik
maar geholpen word en dat dat voor altijd is.
Op zich best grappig als ik op onderzoek ga ik kom daar
binnen met heel wat zelfvertrouwen maar met een ei in mijn broek en als ik
buiten kom dan denk heb ik alles gezegd en gevraagd om dan alles even op een
rijtje te zetten thuis. Ik drink dan rustig iets en staar dan even voor me uit
kijkend naar niets. Ik ben dan alleen met mn gedachte en het maakt me rustig.
En soms soms heb je het nodig even een periode van rust waar je je gedachten
kan sorteren.
Het is weer even geleden dat ik
geschreven heb maar heb ik genoeg inspiratie ik weet het niet maar ik ga het
wel proberen. Na een mindere periode hoop ik nu een nieuwe start te nemen voor
een tijdje. Ik had weer zo een periode dat meer aan elkaar hing als een ketting
van negatieve dingen die aan elkaar hingen. Ik probeer nu weer een nieuwe weg
in te slaan en nieuwe doelstellingen te bereiken. Zo ga ik mijn stapafstand
iets meer verlengen 5 verdiepen te proberen te overbruggen zonder rolstoel maar
wel met de lift en een zitding in de aanslag. Dit is al een eerste doelstelling
we gaan dit vanaf morgen opbouwen. Best wel spannend. Na een down periode krijg
ik altijd een boost met nieuwe doelstellingen. En dan spring ik alle
verbeeldingen voorbij, wat mn jongens, kines, verpleging, dokters, gezinshulp
en familie dan ook heel trots maakt.
Ik ben ook weer plannen aan het
maken en aan het uitwerken zo ben ik een verjaardagskalender aan het maken, de
sport is weer herstart en zo zijn er nog dingen. De drive zit er weer in. Zo ga
ik ook wat meer fruit en groenten eten. Want zoals ze zeggen een gezonde geest
in een gezond lichaam.
Savonds is het al wat vroeger
donker en ik vind dit wel fijn de tv staat op, een sfeerlampje brand en dan
vind je Inge voor de PC. Ondertussen kijk ik wel wat tv Grey Anatomy en dan Komen
Eten. Tegen dat het laatste gedaan is de verpleging er en is het bedtijd. Ik
neem dan nog even mn avondmedicatie, speel een spelletje op mn GSM en ga dan
na een 15 tal minuutjes slapen.
Nu ga ik terug opbouwend werken
en wat meer komen piepen en schrijven
1 op 4 weekends heb ik mijn
kerels niet bij me en dan heb ik een heel rustig weekend voor de boeg ik
probeer geen afspraakjes te plannen en hou me dan heel rustig. Maar dat rustig
zijn heeft ook zijn negatieve kantjes. Zo kan ik langer stil staan bij dingen
en het eerste waar ik aan denk ik is ik mis mijn 2 kerels en dan vraag ik me
af heb ik de juiste beslissing genomen!. Ja ik heb de juiste beslissing genomen
twijfel daar nu niet aan Inge. Het is normaal dat je je jongens mist maar in
een huis wonen waar je niet gewaardeerd wordt om wie je bent is ook niet fijn.
Maar woensdag en de volgende weekends zijn ze bij me en dan sluit ik ze dan ook
in mijn hart. Ik heb Volker en Lander gehoord en ze klonken toch wel tevreden
gisteren toen ik belde.
Vandaag heb ik wat zitten knoeien
in Word om etiketten te maken. Amai, ik ben er nog niet door maar hopelijk
geraak ik er dit weekend wijs uit. Ik ben ooit geëindigd met Word 2010 en nu
zitten we ineens aan Word 2014. Ik heb nooit veel etiketjes gemaakt maar dit is
toch wel allemaal een beetje ingewikkeld. Ik ga nu wat tijd voor mezelf nemen om
dan er weer in te vliegen.
Dit weekend is ook het weekend
van de administratie. Ik moet heel wat papieren invullen en opmaken en dan
opsturen. Ik heb nog nooit zoveel Brussel geschreven als het laatste jaar.
Adres, naam, geboortedatum alsof ze dat niet weten. Ze moeten soms zoveel
hebben dat je je afvraagt zouden ze dat ook lezen?
Maar ja he is zaterdag en nu is het
Inge tijd tot binnenkort J
Amai ik weet echt niet wat ik heb
ik ben moe, doodop en zit bewijze van spreken een ganse dag te gapen. Ik denk
misschien even op mn grens te balanceren. De verpleging komt een uurtje later
tegen 7.30uur en dan denk je je hebt een uurtje langer geslapen dan gaat het
beter. Niet dus ik sta op en bewijze van spreken lig ik een uurtje later terug
te slapen. Vroeger kon ik dat niet maar nu val ik gewoon terplekke inslaap.
Meestal word ik wakker als de bel gaat of als gewoon een uur of 2 later en dan moet ik
gewoon in actie schieten om verder te gaan voor een paar uurtjes. Maar ik moet
er opletten dat ik niet stil val. Ik mag niet te passief worden lezen, sudoku,
pc mag ik niet doen. Actief zijn is de boodschap.
Daarom dat ik ook niet zoveel op
de blog schreef, ik viel gewoon terplekke in slaap. Ook al begon ik
verschillende stukjes maar werkte ze vooral niet af. De stukjes zullen nog
verschijnen weekends, revalidatie, eventueel dingen opnemen om te doen, sport
voor Inge, Heel wat dingen maar eerst effe werken aan mn fysiek dat ik mijn
ogen kan openhouden. Ik hoop nu een paar dagen alles op een rijtje te zetten
want er spookt heel wat door mn hoofd.
Het is weer zover het is weer een
baalmoment. Ik heb zo het gevoel dat alles weer op mijn hoofd komt. Alle dagen
zijn hetzelfde!!! Maandag dit, dinsdag dat, woensdag en zo gaat het week in
week uit. Ook al ben ik thuis het is heel vermoeiend soms en dan denk ik waarom
doe ik dit allemaal. Elke dag kinesist die dagelijks met me oefeningen doet.
Stappen van de keuken naar de slaapkamer en terug, evenwichtsoefeningen,
reiken, strekken, Af en toe het losmaken van mn nek en/of schouder. Maar soms
denk je waarom doe ik het allemaal voor. Ik zie geen vooruitgang en als er iets
veranderd dan is het zo klein dat je er al met de je neus moet opzitten.
Gisteren keek ik naar het filmpje
toen ik net thuis was van revalidatie voor 1000 zonnen en toen zag ik dat mijn
rechtervoet nog steeds dropt en daar maar hangt. Het enige wat anders is ik ben
verdikt. Maar als ik zo een dingen zie dan denk je toch even na.
Is het wel nodig al die
kinesisten aan mn lijf 5 dagen op 7. Nooit stopt het steeds moet ik paraat
zijn, steeds moet ik de moed opbrengen om verder te gaan. Elke dag 3 maal de verpleging, het is me soms allemaal teveel het wassen onder de gordel, spuitje
elke dag, Elke dag moet ik me letterlijk blootgeven.
Zo heb ik ook een psychologe,
iemand die mee mn papieren doet en een gezinshulp.
Het zijn 1 voor 1 heel toffe mensen
en ik kan me geen leven meer indenken zonder hen. Het zijn 1 voor 1 lieve en enthousiaste
mensen die hun job met heel veel liefde doen. Het is altijd spijtig dat er soms
mensen worden gewisseld.
Al deze personen hebben het
laatste jaar heel intensief meegemaakt en ik heb me echt wel
gesteund gevoeld. Het alleen gaan wonen, mijn plekje vinden, Het was een hele
zware beslissing en ik heb gedacht in functie van mn jongens en mezelf en ze
kunnen beter opgroeien in een gebroken gezin waar ik weer een blije mama ben
dan in een gezin waar er veel ruzie is, dat is nooit goed voor mn 2 kerels
zoveel ruzie. Het is nu 7 maanden verder en ze zoeken nog steeds een beetje hun
plekje maar iedereen is op goede weg.
Alleen heb ik af en toe een dipje
maar dan gaat het na een paar dagen beter het is alsof ik een schop onder mijn
poep moet krijgen om dan weer verder te kunnen. Ik ben Inge en ik zit in een
rolstoel en ja ik mag even balen maar het mag gewoon niet te lang duren.
Ik had gewoon een andere
carrièreplanning voor ogen. Mn gezin en mn werk kwamen op de eerste plaats en
dat is verschoven nu zijn Volker en Lander prioriteit en dan kom ik. Op de 3
plaats komen mijn familieleden mn broer, zussen, oma, tantes, nonkels, neven,
nichten en vrienden.
Maar zo een lange revalidatieperiode
had ik niet voor ogen na dat ik aangevallen werd door een dom virus. Ik dacht even
herstellen en dan terug gaan werken. Ik heb nooit maar ook nooit gedacht dat
dit het resultaat zou geweest zijn. Het erge is zolang je in het
revalidatiecentrum ligt geloof je in een volledig herstel. Je gaat mee in het
verhaal van de dokters, verplegers en sters, kinesisten en andere
hulpverleners. Maar nooit denk je dit komt niet goed. Als ik eraan terug denk
dan word ik er stil van en dan heb je al heel wat nodig om Inge stil te
krijgen.
En ook al ga ik niet werken s
avonds is mijn lijf en hoofd moe. Ook al zit ik het grootste deel van de dag. Ik
zou s avonds ook wel eens een film willen uitkijken maar ik heb een verpleegster
aan mijn bed staan om 21.30u (ook al val ik dan al als een blok inslaap). S
morgens staan ze dan al om 6.30u aan mn bed om op te staan, wassen en aankleden.
En dan zit ik hier alleen te wachten op ik doe dan wel iets hoor een denkspelletjes. Het is weer winter aan het worden en dan is het donker en dat vind
ik niet zo leuk s avonds is het ook al donker en is het best gezellig en dan
kijk ik wat tv maar steeds word ik onderbroken. Ik neem wel een deel op maar
niet alles en dan kijk ik in de loop van de dag. Het is niet zo een leuke
gedachte want dat geleefd worden op sommige dingen werkt heel belemmerend. De
gedachte dat ik in 101 dingen hulp nodig heb brr heel eng.
Het is wel mooi als de jongens er
zijn dan komt Volker vragen aan Patricia of Lieve (verpleging) wil je in mn
vriendenboek schrijven? Dat is een teken voor Volker dat hij die personen graag
heeft en het wel ok vindt dat ze komen om zijn mama te helpen. Voor Patricia,
Lieve en co is het een hele eer om in zijn boekje te schrijven.
Nu ja de situatie is nu zo en je
mag altijd even balen maar je moet blijven gaan voor je omgeving maar vooral voor
jezelf.