Ik blijf maar plannen maken en grenzen verleggen en dat maakt me trots maar achteraf moet ik het soms toch uitzweten. Gisteren ben ik naar Pellenberg geweest en ik kreeg Katja de kinesiste toegewezen.  Ik ga eerst op de Nu-Step (lig-crosstrainer) 20 tot 30 minuten, een half uur tot 3 kwartier in de statafel alleen rechtop staan op een juist manier. Mijn knieën staan gefixeerd zodat ze niet kunnen plooien en een band rond mijn poep zodat ik me niet moet concentreren op te blijven staan, het enige waar ik moet op letten is mijn houding. Staan mijn voeten en benen recht kan ik mijn bovenlijf oprichten en dan sta ik af en toe ga ik effe steunen op het tafeltje voor me. Terwijl ik sta probeer ik wat bij te praten met kinesisten, andere patiënten, lezen of een spelleke op mijn GSM. Ondertussen sta ik daar een beetje te werken en moet ik weinig moeite doen en toch is het een belangrijk iets om mijn bloedsomloop op dreef te houden en andere functies op dreef te houden.

Na deze 2 uitdagingen waarvan ik weet dat het  me altijd lukt moet ik stappen met ondersteuning met een looprekje stap voor stap voet opbinden om dat het stappen iets beter gaat en omdat mijn voet naar beneden valt. Normaal gaan we de gang op links maar nu gaan we de rechterkant op omdat verderop voorbij de 2^de deur een vriendin van me werkt. Tussen de 2 deuren liepen we elkaar tegen het lijf. En ja ze was verbaast en super blij me zo eens terug te zien dat was echt lang geleden. Spijtig dat het alleen bij stappen zal blijven met ondersteuning want alleen zit er niet meer in. Men evenwicht is niet meer wat het is en omdat men rechter voet- been niet mee wilt zal er al heel heel veel moeten gebeuren L. Maar aan revalideren komt geen einde. De dag dat je doodziek ben en je besluit om voor je leven te vechten dat is de dag dat je revalidatie begint en zolang ik kan blijf ik hopen op beterschap ongeacht hoeveel kleine stapjes je ook neemt je blijft gaan en je verlegd steeds de lat iets hoger zodat je blijft grenzen verleggen.