Ook al weet ik dat ik voor de wereld niet zoveel beteken, beteken ik voor vrienden en vriendinnen heel veel.  Het klinkt niet zo negatief als ik het schrijf, want ik doe heel wat mensen lachen. Als ik naar de winkel ga, mensen tegen kom (bekenden en minder bekenden) dan lachen we wel eens.

Het doet zo deugd om even met mensen te praten, s’ avonds ben ik vaak alleen en dan schrijf ik, speel een spel, lees ik of kijk ik TV. Maar ik ga wel alleen slapen, niet zo erg want ik heb m’n bed voor mij alleen maar als de jongens er zijn praten we tot de lichten uit zijn. Maar als er een vriend, vriendin, broer, zus of oma iets vragen en ik kan helpen dat kan me zo blij maken. Vandaag hielp ik oma met een kopie en een doordachte discussie waar ik niets vanaf weet van een gebreide muts. Maar we denken er wel over na. Oma blij en geholpen en ik weer iets waar ik niets over wist maar ik kan het nog steeds niet in de praktijk kan omzetten.

Een vriendin heeft geen printer en moest 2 sollicitatie brieven versturen, toevallig had ik ook langwerpige omslagen en 2 postzegels. Probleem opgelost.

Ik heb weer zo een nadenkperiode, best grappig vroeger had ik dit eens per jaar maar nu gebeurt dit ongeveer om de paar maanden en dan maak ik een evaluatie over dingen die ik wou doen maar waar ik nu minder de kans toe heb. Ik ben geen vakantieganger maar ik had toch graag 4 grote reizen gemaakt Taiwan en China, Australië en Canada met de Niagara Falls. Maar dan denk ik wat is mijn doel en is mijn doel haalbaar. Verre reizen in een rolstoel zal gaan maar zelf zie ik het nog niet zitten misschien moet ik dichter bij huis beginnen Scandinavië, want ik wil het noorderlicht wel eens zien.

Ik ben nu al blij met kleine prestaties van mezelf maar ik weet nog toen ik in het ziekenhuis lag en wel al kon praten maar enkel mijn linker wijsvinger kon bewegen (op en neer doen niet plooien), de verpleging moest ik bellen door mijn kaak te doen bewegen. Toen was ik zo kwaad op alles en iedereen en zeker toen mijn zus zei “maar Inge, zie eens wat je allemaal kan!!!“ Toen heb ik haar frank geantwoord Ja An zie eens wat ik kan NIETS meer ik kon alles”. Het was een moment van onwetendheid. Ik wist niet wat de uitkomst ging zijn ik wrong me in alle bochten om Volker en Lander eens aan te raken en als ze bij me op bed kwamen liggen vond ik dit het meest fantastische moment en nu nog koester ik nog die momenten. Ik probeerde heel dicht bij m’n jongens te zijn ook al was het soms heel moeilijk. Door m’n NAH was de drukte me soms teveel, de chaos waren me soms teveel maar hun warmte die ze toen uitstraalde was fantastisch. Ik neem die momenten voor altijd mee en zitten in mijn koesterdoosje.

Iedereen heeft soms zo een moment dat je de dingen gaat evalueren. Alles wat ik had is weg mijn mobiliteit, mijn man, mijn gezin met m’n belangrijkste bezit m’n jongens gewoon alles. Ik heb helemaal alleen moeten zoeken naar wat het beste was voor mij en het was zoeken. Ondertussen heb ik m’n rust gevonden maar soms denk ik wat als er niets was gebeurt met me zou ik m’n gezin nog hebben met m’n man en jongens en de poes.

Daar kan niet op antwoorden maar ik ben nu blij dat ik op dat niveau rust heb gevonden. Ik zie men jongens wekelijks en natuurlijk is dit te weinig maar het is nu zo en ik zal me daar me moeten bij neerleggen en ik koester elke moment dat ze bij me zijn. Ik merk bij mezelf dat ik meer en meer groei als alleenstaande mama met een beperking en m’n 2 kerels doen dit fantastisch met hun mama met een beperking. Het zijn nu de kleine dingen die het hem maken en die kleine dingen zullen de jongens heel lang bij hen dragen.