Ik ben de hele week af en aan in Nederland geweest om boeken rond te brengen bij alle distributiepunten. En nu ga ik op pad voor de voorbereidingen voor Winters Genieten in Tervuren; de eerste Belgische verkoop van De Gouden Kerstboomkaart. Ik dacht even een klein teken van leven van mijn kant om de radiostilte te doorbrekgen. Dag!!!
Op 16 november vindt in Tervuren Winters Genieten plaats. Een sfeervolle wintermiddag waar De Gouden Kerstboomkaart kan worden opgehaald en gekocht en waar Taste & Select twee heerlijke Zuid-Tiroolse wijnen aanbiedt. Ook kan de bezoeker kennismaken met het werk van kinderfotograaf Jose van Dijk. Daarnaast heeft Malpertuus een speciale selectie wijn- en kookboeken uitgestald. De Italiaanse wijnbouwer Baron Sigmund von Kripp komt persoonlijk zijn Zuid-Tiroolse wijnen presenteren. Kortgeleden interviewde ik hem voor www.tasteandselect.be.
Iedereen is van harte welkom bij Winters Genieten! 14h00 - 18h00 De Spiegel, Markt 7 in Tervuren. Het interview met Sigmund von Kripp kan natuurlijk niet ontbreken op mijn eigen blog.
ADELLIJKE WIJN UIT ZUID-TIROL
Na een lange reis door de Alpen kom ik via de Reschenpas aan in het Vinschgaudal in Zuid-Tirol. De ongenaakbare rotsformaties van de Dolomieten in de verte en de liefelijke dorpjes aan de voet van de besneeuwde toppen vormen een adembenemend gezicht. Ik daal af in het dal in deze autonome Italiaanse provincie en volg de weg richting Meran. Mijn doel komt steeds dichter bij. Temidden van het pittoreske Partschins staat De Stachlburg. Bestemming bereikt! De burcht en de buiten het dorp gelegen wijn-en appelboomgaarden zijn eigendom van Baron Sigmund Kripp. De Stachlburg is al eeuwenlang bezit van de adellijke familie, die zich van oudsher heeft toegelegd op fruitteelt. Voor de Baron blijft elke dag een nieuwe uitdaging. Altijd weer opnieuw proberen, om het beste te bereiken, luidt zijn credo.
De Stachlburg is wat men noemt een typisch 13e-eeuws Tiroolse burcht. Georg Stachl koopt de burcht in 1540 en mag nadat hij in de adelstand is verheven, zijn naam verbinden aan de vesting en de landerijen. Bijna drie eeuwen later vindt Graaf Stachl in de beroemde slag om de Bergisel de dood en komt de Stachlburg bij gebrek aan mannelijke erfgenamen in handen van zijn drie kleindochters. De vrouwen trouwen alle drie met mannen uit het adellijke geslacht Von Giovanelli en de Stachlburg is gered. In 1946 erft Baron Paul Kripp, de grootvader van de huidige eigenaar, het kasteel van zijn neef Baron Joseph Giovanelli. BARON VON KRIPP op de wijnetiketten is nog steeds een verwijzing naar de rijke geschiedenis van de familie, maar tegenwoordig wordt von in de meeste familienamen weggelaten. In Oostenrijk is von zelfs officieel afgeschaft. Achter de grote deur de bijhorende sleutel is gigantisch en duidelijk te groot voor een sleutelbos - bevindt zich een indrukwekkende hal met stenen plavuizen. Ik staar omhoog en ben omringd door talrijke voorouders die vanuit de hoogte streng op mij neerkijken. Een tijdloos besef daalt over mij heen. De warmte van de houten vloeren en lambriseringen in het woongedeelte past helemaal bij de open en vriendelijke uitstraling van de burchtheer zelf. Dat de tijd niet stilstaat in het fort, bewijst de aanwezigheid van centrale verwarming en Internet. In de stube met een grote houtkachel word ik ontvangen en verder ingewijd in de geschiedenis van de Stachlburg. Dit alles uiteraard onder het genot van een goede Blauburgunder. Het is niet moeilijk je voor te stellen hoe hier vroeger, in het hart van de burcht, de wijn rijkelijke vloeide en men gezeten aan de zware houten tafel, bijeenkwam voor de dorpsraad en politieke discussies. Het is van oudsher een plek waar de familie wijnproeverijen hield.
De streek tussen Bolzano en Meran is een waar paradijs voor fruitteelt. Ik raad echt aan in het voorjaar hier eens langs te komen. De bloeiende fruitbomen vormen dan een golvende zee van bloesem, die zich door het Meraner bekken meandert, vertelt de wijnbouwer die opgroeide in Meran maar in zijn jeugd ook veel tijd doorbracht in het tegenwoordige Noord-Tirol en Trentino. Bij dreigende vorst worden de bomen voorzichtig met water bespoten. De bevroren bloesems, verpakt in een dun laagje ijs, zijn dan een lust voor het oog. Het is het mooiste glaswerk dat je je kunt voorstellen. Prachtig! De liefde voor zijn land is duidelijk voelbaar bij Sigmund Kripp.
In de jaren zestig richt het familiebedrijf zich op appel- en perenteelt. Sigmund Kripp, inmiddels een professionele weinbauwtechniker, studeert van 1986 1989 aan de Fachhochschule Geisenheim in het Duitse Rheingau. Met de titel ingenieur fruit- en groenteteelt op zak, maakt hij in 1990 de balans voor de Stachlburg op en kiest voor appelteelt onder andere Gala, Granny Smith, Topaz en Elstar - en wijnbouw onder andere Blauburgunder, Gewürztraminer en Chardonnay. We borduren voort op de ervaring en deskundigheid van de wijnbouwers in de omgeving, maar zorgen toch weer net voor ietwat andere kenmerken zodat we met recht onze eigen wijn aanbieden. De Stachlburg ligt op 700 meter hoogte hetgeen nog net een goede ligging is voor de gevoelige wijnstokken. Er is niet te veel wind en de zon doet de rest. Sinds 1998 gebeurt alles in het bedrijf op biologische wijze. Zoals wel vaker wordt gezegd, vindt men in de wijn alle kwaliteiten van het omliggende land terug. Dat geldt zeker ook voor mijn wijnen, voegt Sigmund Kripp trots toe. De landerijen van de Stachlburg beslaan tegenwoordig 13 hectare appelteelt en 5 hectare wijnbouw.
Een aantal wijnbouwers verenigt zich en stelt zich tot doel de kwaliteit en zorg van de wijnbouw en productie in Zuid-Tirol hoog te houden en te garanderen. Dit resulteert in 1995 tot de erkenning van het kwaliteitscertificaat SÜDTIROL DOC. De wijnbouw in Zuid-Tirol is booming. Hoewel het aandeel 0,7 procent bedraagt op de totale Italiaanse wijnproductie, gaan de wijnbouwers uit Zuid-Tirol met bijna acht procent van de onderscheidingen die in Italië worden vergeven naar huis. Ook 2008 is weer een succesvol jaar geweest voor de Zuid-Tiroolse wijnen. Niet minder dan 22 onderscheidingen met de beroemde tre bicchiere werden door de zeer toonaangevende wijngids I Vini dItalia van Gambero Rosso & Slow Food Edition, toegekend. Ondanks zijn relatief korte bestaan als wijndomein, heeft de Stachlburg een zeer goede reputatie opgebouwd en dingen de kwaliteitswijnen elk jaar mee naar de meest prestigieuze wijnprijzen. Ja, zo besluit de wijnbouwer, in 2007 was het raak: Mijn Blauburgunder 2004 kreeg de eerste prijs in de categorie Beste Blauburgunder van Italië. Ik ben daar erg trots op. Met veel plezier neem ik de opvolger van 2006 mee naar de wijnproeverij in Tervuren.
Omdat de vraag naar zijn wijnen steeds groter wordt, verwerkt Sigmund Kripp sinds kort ook de druiven van een van zijn broers uit Terlan, een dorpje in de buurt van Bolzano.
Een rondleiding door de donkere en koele wijnkelders, met statige en in diepe rust verkerende vaten vormt een waardig eind van mijn bezoek. Met een doos Vinschgauer Blauburgunder en Terlaner Sauvignon onder de arm, vervolg ik mijn wijnreis. De baron zwaait mij uit. Hij verheugt zich op de wijnproeverij in Tervuren. Helemaal onbekend is hij in Vlaanderen niet. Als klein jongetje ging ik in de zomer vaak logeren bij mijn tante in Jezus-Eik aan de Kapucijnendreef. Een paar neven en nichten wonen nog steeds in de omgeving!
Even radiostilte of zo als Julius zegt, computerstilte.
Had het heel 'druk' met een lustrum met vriendinnen uit Utrecht, studententijd. We kenden elkaar 20 jaar en deze mijlpaal moest gevierd worden. Een weekendje Ardennen? Nee, wij deca-dames zakten af naar warmere oorden en landden uit drie verschillende richtingen, Ankara, Amsterdam, Parijs en Brussel, uiteindelijk in Antalya aan de Turkse rivièra. Bestemming: Club Med.
Een paar jaar geleden hebben Jan en ik eerst met twee, en daarna nog een keer met drie kinderen, deze formule uitgeprobeerd. Al mijn vooroordelen over 'entertainment' en het massaal met elkaar gezellig aan tafel eten, werden in die vakanties voor altijd van tafel geveegd. En nog steeds, ook voor volwassenen alleen op pad, vind ik het een superformule. Minpunt is de logistieke aanpak van Club Med. Het gebeurt zelden dat je op normale tijden vliegt. De terugweg moesten wij om 04h00, Belgische tijd 03h00 opstaan, maar goed, dat neem je op de koop toe.
Ik had de maandag daarvoor mijn eerste controle na de chemo gehad. Extreem spannend en kost jaren van ons leven. Jan en ik zeggen het nooit van tevoren. We gaan en that is it. Maar onderhuids vreet het en mijn humeur en aandacht zijn naarmate de datum nadert beneden alle peil. Alles OK en alle waarden goed! Yes!
Kon toen pas weer vooruit kijken en denken aan wat komen ging en echt gaan genieten van een paar dagen Turkse zon en zaligheid.
Ik mis ons lekkere leventje à deux op pad in de cabrio. Niet alleen voor mijn blog, maar ook voor mijn eigen geheugen wilde ik mijn NY en Boston reis nog verder vertellen.
Onze derde dag in NY was spectaculair. Een bezoek aan de NBC-toren - waar geen rij stond, en bij de Empire State Building wel - en het uitzicht is vanaf die hoogte ook 'awesome'. Ons plan om fietsen te huren lukt. Het is bijna te eng, maar als je erg goed uitkijkt en je aanpast aan het eenrichtingsverkeer en de linkerkant van de straat houdt, dan is NY op de fiets te doen. Kris kras door de stad. Neu Gallerie met werk van Klimt. Ik heb zijn kaarten de laatste weken vaak bestudeerd in verband met de goudbedrukking van mijn boek. Daarna de Frick collection. Terwijl buiten het verkeer rondraast, bevind je je in een geweldig mooi en statig pand met een verzameling kunst die zeer de moeite waard is. Lunch in The Boathouse in Central Park. FAO Schwarz, wat een speelgoedwinkel. Vooral de variatie in knuffeldieren vind ik fantastisch. Roggen en schildpadden is weer eens iets anders dan beren en honden. (Doordat we op de fiets zijn, houden we ons in). We racen weer verder om nog een blik bij daglicht van de rivier De Hudson op te kunnen vangen. De fietsen weer teruggebracht en met de metro richting Meatpacking District. Een wijk die blijkbaar helemaal in opkomst is. Er zou een restaurant Sascha bestaan, maar bij aankomst in de straat is het er niet meer. Gelukkig is de buurman een fantastische Mexicaan los Dados.
Vrijdag is een rustdag en zo voelt het ook. We laten de stad voor wat ze is en pikken op JFK onze huurauto op. Jan verrast mij met een rode cabrio Ford Mustang. Sinds ons MG-avontuur is dat ook zeer aan mij besteed. Het weer laat nog enigszins te wensen over maar in de kleinere dorpjes en over de smallere weggetjes van Long Island is het goed koersen zonder dak.
Port Jefferson is onze volgende stop. Ik vermoed het Domburg of Knokke van Long Island. Super sfeervol dorpje. Heerlijke eettentjes en dito winkeltjes. Maar waar ik niet over uit kan is de hondenwinkel. Een gemiddelde dierenwinkel valt hierbij ver in het niet. Nee, dit is de Bijenkorf voor de hondenbezitters. Leuke hondenpakjes, truien, mutsen, riemen in honderden kleuren, vitaminen pillen, shampoos, conditioners, kammen, snoepjes, niet te beschrijven, zoveel en zo duur! Maar de winkel bestaat dus er is vraag naar. Ik had ook al van mijn vriedinnetje Sylvia in Californië gehoord hoe veel geld Amerikanen aan hun hond uitgeven!
Overal is de verkiezingscampagne aanwezig. Met de boot over en verder up state NY. We slapen in de Morgan Inn in Pawcatuck, Connecticut. Dichtbij de kust http://www.allensmorganinn.com. Mooie streek en duidelijk een waar vakantiegebied voor veel Newyorkers.
Zaterdag is Boston ons doel. Prachtig weer en de Indian Summer wordt steeds meer zichtbaar. Kleine dorpjes, mooie kustroute en lunch in Cohasset. Tegen het eind van de dag bij Jan en Louise. Nederlanders die al jaren in Boston wonen met hun drie dochters. Heel leuk en gezellig om in een gezin te belanden - zonder de lasten! - en veel te horen over werk en leven in zo'n land. Dezelfde vraagtekens die wij ook hebben bij het leven in een ander land en de dilemma's wanneer je je afvraagt of je je kinderen Nederlands wilt houden en zo ja, hoe? Ze nemen ons 's avonds mee naar een zangbijeenkomst van Louise's jazzklas. Voor een life concert: www.youtube.com/watch?v=gbiMI7_QhiM .
Zondag is Boston grijs en grauw en zo voel ik me ook. Voel me achtervolgd door veel van het afgelopen jaar - en jaren - en dan is het moeilijk om het van mij af te schudden. Boosheid en verdriet. Ik laat het er zijn en ben niet de gezelligste voor mijn Jan. Slowly gaat het over en ik kan 's avonds weer genieten van een gezellig etentje met Jan en Lou en de kids in Full Moon in Cambridge.
Maandag wederom een fietstocht. Het is in Boston veel makkelijker om fietsen te huren en de stad heeft duidelijk aandacht voor de fietser. Goede paden, zeker langs de Charles rivier. Prachtig. Van Cambridge de stad in. Zo nu en dan een stop voor Starbucks koffie, muffin of bananacake. Heb ook weer eens een wentelteefje gegeten dat zwemt in de maple sirup, zoals ik mij dat van zo'n twintig jaar geleden herinner. Via Beacon Hill naar The Kennedy Library. Ongelooflijk interessant en ik moet toegeven dat ik eigenlijk bijzonder weinig wist over Jack Kennedy. Zeker van de periode in de aanloop naar het presidentschap.
Het gebouw ligt ver uit de stad en amateurs als wij zijn, hebben wij ons in de afstand vergist. Totaal uitgeput maar voldaan aan het eind van de dag. Ik 'probeer' mijn boek uit op de dametjes. Diner à quatre met onze vrienden. Veel gekletst, gelachten en te laat naar bed. Dinsdag is het al weer zover. Met mooi weer en nog tijd voor onze cabrio! Lunch in de auto. Het is omgevlogen. Op het vliegveld is het hectisch en veel geschreeuw. Ze kunnen mij toch ook gewoon vragen of ik even mijn schoenen wil uitdoen voor de check, check, dubbelcheck? Niet dus. Jan idem dito. De 'don't touch'-commando's vliegen door de lucht. Je bent hier een lullig passagiertje in de megamassa.
Maar goed, geen vertraging, goede vlucht en als dat de keerzijde is voor de veiligheid in de lucht, I won't say no.
Start spreading the news: next time with the kids!
Tijd om eens even heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel hard op mijn eigen blog af te reageren. Ik zou naar een schrijfcursus gaan vanavond, maar die was gdv totaal onvindbaar, in een of ander achterlijk gebouw midden in de stad, zonder verlichting, zonder pijltjes naar het lokaal wat zich ergens op de eerste verdieping zou bevinden. Een mevrouw in de spelonken van het gebouw - ik vraag me af of ze het niet doodeng vindt om daar om 20h30 nog te werken in haar piere eentje - vertelt dat ik de zoveelste bezoeker ben die op weg is naar de schrijfcursus....... Ze heeft geen idee welke leraar ik zoek laat staan waar! Al die andere cursisten zijn ook maar weer naar huis gegaan.
De poezen, die we nog steeds hebben, komen maar niet van die klotenvlooien af. Bandjes met geurtjes (ze zijn nog te jong voor gif), en kammen lijken ook geen ene ruk te helpen.
De auto is kapot - ook heel fijn - en juist op van die dagen dat we allebei op pad willen of moeten. Helemaal met het sportschema van zaterdag in het vooruitzicht waarbij Benjamin om 8h15 ergens moet verzamelen om naar Rixensart te gaan, Julius om 09h00 verzamelt op de club en Alexandra om 9h15 op een andere plek. Tja, dat we niet alle drie de wedstrijden kunnen zien OK, maar er komen?! Bovendien heeft Jan ook nog een excursie met Rotary naar de havens van Antwerpen.......
Wat nog meer? Stress met uitgever. Altijd gaat er last minute nog iets mis. GVD in het kwadraat. En dan ben ik nu thuis, achter mijn pc, om nog even mijn boodschappen online te doen, is het al 'volzet' voor morgen. Daar kan ik zo'n gigantisch punthoofd van krijgen!
En dan denk je dat je nog even een mail opent, die leuk van je zoon komt die helemaal into Hyves is en mij iedere dag weer een email stuurt - ik word gek van al die Hyves, Facebook of Plaxo - en dan is het zo'n ontiegelijk flauwe email met een of ander tekst die meldt dat je ergens NIET op moet drukken....... Inderdaad, na 150 x op OK drukken sla je het liefst je eigen computer kapot. En dan ben je er nog niet. Ik moet opeens denken - en lachen - aan een bedrijf waar ik stage liep en waar we iemand een telefoonnummer lieten terugbellen. De stem aan de andere kant reageerde op geluid en leek dus terug te praten op de goede momenten, maar werd naar gelang het gesprek vorderde, heel onbeleefd en grof en onze collega-beller werd steeds bozer met zijn antwoorden en ontplofte ongeveer. Wij - zijn collega's op de gang - rolden over de grond van het lachen.
De bloglezer - als hij of zij zo ver is gekomen en mijn blog niet al lang heeft weggeklikt - vraagt zich misschien af of ik helemaal gek ben geworden? Dat niet. Ik heb een jet lag en moet naar bed!!
Ik slaap altijd al slecht, dus met het tijdverschil wordt dat er niet beter op. Maar het is wel een uurtje later inmiddels. Gisteren zaten we natuurlijk extreem vroeg aan het ontbijt in een cafeetje op de hoek - op deze computer heb ik de accenten nog niet kunnen vinden - en kreeg ik een halve liter koffie verkeerd! Een large is hier niet zomaar iets groter, net zoals alles in dit land. De auto's, de afstanden en de mensen. Echt schrikbarend vet, oud en jong. Times square met als doel een fiets te vinden. De fietswinkel met een totaal ongeinteresseerde verkoper, verhuurt wel fietsen, maar dan zonder slot...... We besluiten niet twee fietsen aan de stad NY te doneren en belanden in de SWATCH-shop en GAP. Daarna naar Greenich Village, een heerlijk deel van de stad, met een geweldig boekwinkeltje THREE LIVES BOOKS dat qua sfeer en inrichting erg doet denken aan mijn favoriete boekwinkel Malpertuus in Tervuren. Lunch in Elephant and Castles dat ons wordt aangeraden omdat 'it's got all wood inside and is very old', zodat wij ons weer realiseren dat oud en heel oud voor ons toch een totaal andere betekenis heeft. Een voorbijganger wijst ons daarna - totaal ongevraagd - op het stukje van de Village waar alle beroemdheden wonen en waar Sex and the City wordt opgenomen. 'Sarah Jessica Parker woont zelfs vlakbij mij en komt regelmatig in mijn gebouw waar ook weer hele beroemde mensen wonen. En ze zijn allemaal zo aardig en gewoon, maar we worden gek van al die toeristen die willen zien waar ze wonen en waar de serie wordt opgenomen.' Vervolgens noemt deze hondenuitlaatster nog een adres van een voor ons helaas totaal onbekende ster en loopt door met een labrador van een van haar (beroemde) clienten.
Door naar Battery Park. Een geweldige regenbui en storm dwingen ons te schuilen in een van de schietgaten van een oud fort. Hier kwamen de settlers aan land nadat ze waren goedgekeurd op Ellis Island. We lopen up town langs Ground Zero. Te onvoorstelbaar om te beseffen. Het terrein is voor een deel aan het zicht onttrokken door werkzaamheden en steigers. Bovendien zitten we in de avondspit van forensen en worden voortgestuwd. Met metro terug naar Harlem voor een stop in Sylvia's Soul Food. Een plaats die je niet kunt overslaan. Veel kip, veel vet, veel sfeer. Als serveerster begonnen, staat de inmiddels hoogbejaarde Sylvia aan het hoofd van een miljoenen business. Haar sauzen en specialiteiten worden wereldwijd verkocht. Ze is een voorbeeld van dromen die kunnen uitkomen voor de grotendeels zwarte bevolking van dit deel van de stad dat in zeer rap tempo een gedaanteverwisseling ondergaat. Total loss thuis. Voeten omhoog, blaren rust.
Het is 03h40 local time en ik ben klaar wakker. De wijk in Harlem, waarin wij logeren, is nog in diepe rust - Jan ook. Met een tijdloos besef landden we gisteren midden in de middag op JFK, de internationale luchthaven van NY. Met een taxi de stad in. We beginnen in het Guggenheim museum, waar we de sleutels van ons logeeradres kunnen ophalen. Na sluitingstijd steken we 5th Avenue over en begeven ons in een krioelende menigte in Central Park. Als onwetende toeristen lopen wij tegen de aangegeven renrichting in. Het is prachtig weer en de blaadjes aan de bomen zijn nog zeer groen. Het is nog zomer maar nog lang geen Indian! Vanwege het Joods Nieuw Jaar is het heel druk aan de oevers van de Jacqueline Kennedy Onnasis Reservoir. Veel Joodse families vieren met elkaar op traditionele wijze de eerste dag van dit twee dagen durende feest. Met in hun ene hand het gebedenboek en in de andere hand een stuk brood. Na het gebed, gooit men kleine stukjes brood het water in en doet men in stilte een wens voor het nieuwe jaar. `Met het wegdrijven van de kruimels,` zo legt een man ons uit, `zouden ook de zonden van het afgelopen jaren moeten wegdrijven.` Onze magen begrijpen niets meer van de tijd en we strijken voor een late night dinner neer in een klein Italiaans `caffe`. Een minuscule citroenschil bij de espresso, verklaart de eigenaresse ons bij vertrek, wordt door Italiaanse Amerikanen zeer gewaardeerd voor de vertering van de caffeine. Een paar druppels citroensap in je koffie schijnt het middel te zijn. `Maar,` besluit ze, `daar moet je in Italie natuurlijk niet mee aankomen.` Als echte Nederlanders moeten we wennen aan het tipping systeem en rekenen de hele tijd krampachtig de fooi voor bediening en taxi uit, om maar zeker te zijn dat het niet onbeleefd weinig is of overdreven veel. De taxi brengt ons naar het heerlijke en gezellige appartement van een van mijn ooms.
Morgen gaan Jan en ik naar New York. De Indian Summer in New England is een van de wensen op het sabbatical lijstje van Jan. Drie dagen naar The Big Appel waar we logeren in Harlem en daarna rijden we door naar Boston. Echt een geweldig vooruitzicht. Nu nog hard bezig aan de 1000 dingen op mijn to-do list voor vertrek, dus ik houd het kort voor nu.
Aanstaande maandag rollen de eerste exeplaren van De Gouden Kerstboomkaart van de persen bij de drukker in Amersfoort. Ik heb het gevoel dat ik vandaag, 26 september, een vierde kind erbij heb gekregen. Het vierkante-wielengevoel - enorme vertraging met mijn trein, de illustrator in de file, de tijdsdruk, een miscommunicatie tussen mij en de uitgever door bizar emailverkeer - heeft gelukkig geen voet tussen de deur kunnen krijgen.
Eindelijk, na diverse correcties, check, check en dubbelcheck konden Renée, Sophie en ik om 16h00 aan de uitgever het GROENE licht geven. En dan nog is het afwachten of ik bij het openen van de dozen eind oktober het juiste boek zal aantreffen....... Maar goed, voordat het zover is, heb ik nog genoeg tijd om plaats in huis te maken voor al die dozen. Een vrachtwagen vol!!
Weer terug!
