Er zit weer van dat verdomde klotetumorweefsel in mijn buik.
Ik begin 2 april met nieuwe chemotherapie.
Ik merkte de afgelopen weken een bepaalde buikpijn en ik leek dikker te worden. Ik was totaal obsessed door andere buiken om mij heen en stond dan weer eens een week niet op de weegschaal en dan weer wel. Vroeg Jan wel tien keer per dag of ie mij dik vond - hij mocht natuurlijk alleen maar antwoorden dat dat heel erg mee viel. En ik was bang, doodsbang.
Maar toen de pijn constant werd, wist ik wel hoe laat het was. De bloedwaarden waren te hoog en de scan bevestigde dat. Qua beeld min of meer hetzelfde als vorig jaar. (jan 2008). En: absoluut belangrijk: Geen Uitzaaiingen in de Organen!!!
Het is nog niet helemaal duidelijk welke chemo het wordt. Carbo mono, Carbo taxol of Carbo gemsi. Elk product met zijn eigen voor- en nadelen qua werking en bijwerkingen. Deze week gebruik ik voor mijn vrijheid en om ons te verdiepen in de verschillen tussen de chemo's. Mocht je nog iets weten dat ons kan helpen met deze puzzel, graag. Eigen ervaring of anderzins.
Ik houd het allemaal vrij zakelijk. Dat werkt voor mij nu het beste. Er te veel over vertellen vind ik vermoeiend - ik word zelf namelijk al zo moe van dit verhaal waar maar geen einde aan lijkt te komen - en het maakt verdrietig om dat steeds te herhalen. Jan en ik zitten in een trein die inmiddels een paar stations verder is en we houden ons bezig met de vraag hoe de dag van morgen of overmorgen verloopt.
Kanker wordt nu eenmaal met dood geassocieerd, maar als dat zo zou zijn, dan was ik er al lang niet meer. Dus ik verzoek je vriendelijk om doemscenario's letterlijk uit de lucht te houden. Het is toch altijd JA of NEE. Statistieken doe ik niet aan. Ik zie het zitten, ik kom er door heen. Ik ben het ook echt helemaal kotsbeu dit gedoe.
Ik houd me aanbevolen voor leuke en lekkere boeken en films. We hebben een minibioscoop in onze slaapkamer gebouwd!
Bellen is prima, ik zie gewoon of we daar zin in hebben of niet. Emails zeer welkom. Want een van de gevaren van dit soort periodes is het gevoel afgesloten te zijn van de buitenwereld en dat 'men' denkt dat we genoeg hebben aan onze eigen sores. Dus vertel vooral ook de daily life gebeurtenissen, de hoog- en dieptepunten. Ik ben meer dan een zieke buik.
Het is met vlagen loodzwaar.
Ik voel me het veiligst met ons vijven thuis.
Tja, en verder weten we het eigenlijk ook allemaal niet en kunnen we niet geloven dat we weer in deze shit zitten.
