Tussen alle afgedekte spullen, stoelen, tafels en kasten, is de tafel met de computer overeind gebleven en houdt ons 'contact met de buitenwereld' stand. Als er een schilder langskomt, om de muur naast of plafond boven mij te schilderen, gaat er even een plastic zeil over de computer heen. So far so good. Was ons huis vorige maand nog spierwit, van binnen, nu is het zoeken naar wit. We schrikken ons ook af en toe dood als er weer een nieuwe kleur op de muur komt. 'Zou het niet te'.... 'of is dit het nu wel?'. Maar ja, onze binnenhuisarchitecte Alex zit op Bali de komende twee weken, dus het is up to us. En dan bedenk ik mij dat er mensen zijn die om de vijf à tien jaar hun hele huis renoveren. Eerst een garage sale om al je spullen te verkopen en dan het huis langzaam weer 'en mode' bij te werken, te stylen en in te richten. Maar wie weet, nu ik eenmaal de smaak te pakken krijg..... En het wordt ontzettend mooi! In Bussum hadden we een luxe positie dat het huis net onder handen was genomen, en ik met een zeven-maanden-buik één muur heb geschilderd met een vriendin en toen was het wel welletjes. In Tervuren in een huurhuis, ach, daar doe je ook niet zoveel aan. En je went.
Mijn rug is extreem irritant en aanwezig. Ik weet af en toe niet waar ik het zoeken moet van de pijn. Kruik, warm bad, massage bij fysio, lopen, niet zitten en niet staan. Het is wellicht een combi van veel. Een niet al te sterke rug, chemoinvloed op zenuwen, stress etc. Het ondermijnt en maakt me moe. Voor de rest voel ik me namelijk goed. Nog niet gehoord dat de kuur niet doorgaat, dus ga er vanuit dat mijn bloedwaarden goed zijn, en ga ik morgen met Roos naar Leuven. Het is namelijk zo, dat wanneer de waarden te laag zijn, je de avond vantevoren wordt gebeld.
Vanavond uit eten met Jan in een resto in Duisburg dat we nog niet kenden.
