Om 17h00 uit Zaventem vertrokken naar Southhampton. De stewardess van de incheckbalie, had nog nooit van ('hoe spreek ik dat uit?' vroeg ze) Guernsey gehoord. Dat deed mij denken aan de C1000 in een Zeeuws dorpje waar ik vorige week was. Ik vroeg in de supermarkt om een postzegel voor Belgie. De verkoopster keek verbaasd. 'Dat zal toch zeker een gewone postzegel zijn? Maar ik vraag het even aan mijn collega.' De aangesnelde verkoopster durft het niet met zekerheid te zeggen. Ik vraag of ik mee mag kijken op hun tarievenlijstje? Beide zijden zijn binnenlandse tarieven......Dan maar de hulp ingeroepen van de filiaalhoudster, die zich met haar collega,s over het probleem buigt en het verlossende woord heeft. 'Als Duitsland butenlaand is, dan is Belgie zeker ook butenlaand. (Vergeef mij deze vrije vertaling van het Zeeuws).
Maar goed, Guernsey bestond gelukkig wel in haar computer en uitgezwaaid door Benjamin and Nigella vertrok ik. Bij aankomst in UK, en paspoortcontrole, word ik door de Immigration Officer apart aangesproken. 'Wat ik hier kom doen en of ik ergens op weg naar toe ben? Zo ja, voor business or pleasure? Ik vrees dat ik tussen de laptops, suits and strakke pakken nogal uit de toon viel met spijkerbroek, en rugzak. Mijn compu tijd is bijna over.
Spannend en eng. Zo vertrek ik maandag elf februari naar Zeeland. Ik ga weg uit een gevangenis die ik om mij heen voel. Ik ben boos en jaloers op iedereen die gewoon rondloopt, gezond is en weet hoe de volgende dag er naar alle waarschijnlijkheid zal uitzien.
Dat brengt mij ook op de vraag die daarbij hoort. Dieren weten niet dat zij sterfelijk zijn; of zou een lam op weg naar de slachtbank instinctief weten dat zijn laatste uur geslagen heeft. Ik weet het niet, maar het zet mij aan het denken. Een aantal personen dat in Walcheren de komende drie dagen mijn pad kruist, stel ik allemaal de vraag: Zou je weten wat je zou willen doen als je wist dat je nog maar een dag te leven had?
Sandra, alleenstaande moeder van een dochter van veertien, bijt de spits af. Ik zit in de zon op het terrasje dat zij net veegt. Ze reageert verrast en vraagt zich af waarom ik met deze vraag kom. Tegen de achtergrond van mijn verhaal komt de medewerkster van een biologische boerderij snel los. Er zijn drie heel belangrijke dingen voor mij. Ik heb ze schoksgewijs ondervonden naar aanleiding van het overlijden van een vriendin en van een andere vriendin die ook nog maar kort te leven had. (Hoezo ook? denk ik bij mijzelf. S). Ik neem écht de tijd voor lezen, kies bewust mijn vrienden en zorg dat mijn werk mij voldoening geeft. Aan het eind van iedere dag wil ik een tevreden gevoel hebben; dat zou ik ook willen voor de laatste dag. Ze leunt op een bezem. En met een leuke vraag trouwens, gaat de Zeeuwse weer aan het werk.
Zou de vraag niet heel erg samenhangen met iemands gevoel of hij wel of niet zijn dromen heeft nageleefd? Toch vertellen mensen met bijna-doodervaringen juist over hun héle leven dat in sneltreinvaart langskomt en niet over alles wat ze tot hun spijt niet hebben gedaan.
Op een duinpad kom ik in gesprek met een vrouw die een kinderwagen duwt. Ze blijft twijfelend staan omdat haar zoon nu eindelijk rustig is en zij dat zo wil houden. Hij lijkt op dat moment bezig met zijn koekje en laat zijn moeder denken. Een dag met vrienden en familie zou het worden. Een heel groot feest! En ja, ik denk wel dat ik mijn dromen naleef, maar er blijven er altijd over, toch?
Ondanks de kou zit ik heel prettig op mijn houten bankje, boven aan het duin, met uitzicht over zee en strandtenten die nog in aanbouw zijn. Het is prachtig weer. Volgende week begint de voorjaarsvakantie. Een man in snelle pas loopt langs. De veertiger blijft staan, maar zijn body language verraadt dat hij door wil. Hij doet mij denken aan iemand die bij binnenkomst wel bij je aanschuift, maar zijn jas niet uitdoet. Nee, het is echt geen enquête. Vijf minuutjes van je tijd, stel ik hem gerust. De gewekte verbazing op zijn gezicht geeft mij de tijd hem uit te leggen wat ik vraag en waarom. Helaas, het gewenste effect blijft uit. Hij schudt zijn hoofd. Nee, dat lijkt me allemaal te filosofisch. Laten we daar maar niet aan beginnen, OK?. Goed joh. En met een glimlach verzeker ik hem dat we dat dan zeker niet moeten doen.
Ik kan niet ontkennen dat ik mij afvraag of mannen misschien moeite hebben om op dergelijke onverwachte vragen te reageren. Talrijke discussies hierover met vriendinnen en boekenclub staan mij helder voor de geest. Niets is minder waar wordt mij de volgende dag weer duidelijk. Mijn tijdelijke kapper houdt van praten en schuwt de filosofische kanten niet. Al twintig jaar woont en werkt Peter in Zeeland. En naar zijn wortels in de randstad heeft hij nog nooit terugverlangd. Ik ben eigenlijk heel tevreden, zegt hij met zijn 41 jaar en vader van drie kinderen. Weet je, ik houd enorm veel van mijn kinderen, en dat zal op mijn laatste dag ook zo zijn. Dat hoef ik ze dan niet extra te vertellen. Ik ben heel tevreden. Ik ben knettergek op paarden. Juist door de hoeveelheid mensen die overdag bij mij over de vloer komen, begint s avonds mijn tijd. Mijn privé leven houd ik heel rustig. Misschien dat ik wel een tochtje met de paarden zou maken op mijn laatste dag. Maar ik zou geen andere dingen gaan doen. Het is goed zoals het is. Ik doe precies wat ik wil. De valkuil van vrouwen is dat ze denken dat ZIJ hun partner wel kunnen veranderen Moet je bij mij dus niet proberen, hè? Mijn vrouw weet dat al twintig jaar en ik herinner haar er nu nog steeds af en toe aan! Ondertussen wordt mijn coupe geknipt. Ik ben blij met mijn beslissing om wel naar de kapper te gaan, ook al valt het binnenkort uit. Nu is nu, en nu vind ik dit fijn!
Mijn wensen ga ik altijd achterna. Dit bracht mij ook in de show business terecht. Daar heb je ook kappers nodig. Maar dat was het niet voor mij. Te hectisch, druk en drank. Nee, ik ben heel blij dat ik hier beland ben en dat ik het werk kan doen dat ik na al die jaren nog steeds het allermooiste beroep van de wereld vind! eindigt de haarkunstenaar.
In nevelen en mist gehuld fiets ik terug naar mijn huis om voorlopig niet meer naar buiten te gaan. Haard, boeken en thee doen de rest om mij hier thuis te voelen. Bij mijn eigen retraite horen ook mijn eigen regels. Het aannemen van de sporadische telefoon sta ik mijzelf toe. Vriendin Anne B. is aan de lijn. Tijdens ons gesprek komen we vanzelf ook op de rode draad van mijn dagen aan de kust. Ik ben niet zo van de grote feesten en partijen, begint de 41-jarige moeder van vier kinderen. Het zou een dag moeten zijn met de kinderen en mijn man Johannes. En zeker in een warm land! En wat je wilt doen, dat moet je gewoon vandaag doen. Niet bewaren voor zon dag. Maar als ik eerlijk ben, bekent de voormalige advocaat, zijn er dromen die ik niet meer doe of kan doen door het gezin. Daar sta ik niet te lang bij stil, het is de realiteit. Dat vind ik wel heel jammer, omdat ik weet dat ik door die dingen te doen, juist mijzelf beter zou leren kennen. Vooral de creatieve kanten. Je moet gewoon op onze leeftijd constateren dat een deel van je leven al echt achter je ligt!.
Op donderdag, mijn laatste dag aan zee, komt Kiki langs. De 42-jarige vriendin is moeder van drie kinderen en volgt haar grote passie: coaching. Met de oprichting van haar eigen praktijk streept zij weer een verwezenlijkte wens van haar lijstje af. Ook voor haar zou een laatste dag belangrijk zijn met haar kinderen en man Gerard. Het zou zeker buiten moeten zijn, en in de natuur. Absoluut niet binnen. Ik voel me erg op mijn gemak bij mijzelf. En tevreden. Ik zou willen dat ik op zon dag kon ZIJN, niet anders dan ZIJN. Ze heeft het gevoel dat ze huiverig zou zijn voor twijfel. Ik zou mij gaan afvragen of mijn gevoel wel klopt. Wie ben ik om te denken of te voelen dat ik op mijn gemak ben en dat het goed is zo?. We concluderen dat het niet ondenkbaar is dat hier weer eens onze calvinistische wortels de kop opsteken.
Terug naar en in de bewoonde wereld. Mijn zelfvertrouwen, letterlijk het vertrouwen in mijzelf, is gegroeid. Ik doe er toe en sneeuw niet onder. En toch lijken deze gedachten altijd te worden gevolgd door een stemmetje dat zich afvraagt of dat echt wel zo is. Gaat jou dat wel lukken?, zegt het dan. De twijfel slaat dan weer toe. Om het stemmetje niet de kans te geven om buitenproportionele vormen aan te nemen, visualiseer ik het als een onooglijk gnoom en noem het het saboteurtje.Mijn beschermengel op mijn ene schouder, het saboteurtje op mijn andere. Zoals Kiki opmerkt: Het is net een klein kind dat aandacht nodig heeft. Binnen die afmeting kijk ik naar deze stoorzender.
Ik kan niet achterblijven met mijn eigen antwoord. Mijn dagen aan zee geven mij het gevoel dat ik een laatste dag met Jan en onze drie kinderen zeker aan zee zou willen doorbrengen. De getijden bepalen het ritme van de dag en de zon zou de dag afsluiten in zee. Ik realiseer mij dat ik mijn dingen ga doen, mijn dromen- en wensenlijstje ga afwerken én bijhouden! En daarnaast ook een chemokuur.
Schrijfster/journalist. Dat ga ik worden. Op dit weblog ga ik mijn schrijfcapaciteiten en talenten loslaten, en verder ontwikkelen. Maar dat is niet het enige doel van Ici Tervuren.
Geboren en getogen in Nederland, woon ik nu ruim zes jaar in België, in het dorp Tervuren.Ik ben getrouwd met Jan, en samen hebben we drie kinderen, Julius, Alexandra en Benjamin. In mijn familie bestaat een gen. Ik ben drager van het BRCA-1 gen. Deze celmutatie veroorzaakt een hoog risico op borst- en/of eierstokkanker.
Nu er weer tumorweefsel in mijn buik is geconstateerd, begin ik en mijn gezin aan een nieuwe periode van onzekerheid, verdriet en pijn. Hoewel de elementen voor overleven sterk aanwezig zijn, wil ik vooral leven ook met de mijnen.
Via mijn weblog houd ik familie en vrienden op de hoogte van mijn wel en wee en dat van mijn gezin. Toevallige bezoekers zijn van harte welkom. Maar ik vraag aan iedereen hetzelfde: Alleen met positieve energie te lezen. Laat gerust ideeën en gedachten achter om te delen met mij of andere bezoekers. Ik wil geen doemscenarios in de lucht. Mocht dat moeilijk zijn, kom dan gerust een andere keer terug.
En voor verkopers van allerlei producten, boeken e.d. geldt: Spaar je de moeite. Die informatie past niet bij deze weblog en is niet aan mij besteed.
Ik ga donderdag 28 februari met de chemo kuur beginnen. De toxische stof die je haren doet uitvallen zit er NIET in. Is vervangen door een ander produkt. Morgen ga ik naar SARK en kom maandag weer terug.
