Morgen gaan Jan en ik naar New York. De Indian Summer in New England is een van de wensen op het sabbatical lijstje van Jan. Drie dagen naar The Big Appel waar we logeren in Harlem en daarna rijden we door naar Boston. Echt een geweldig vooruitzicht. Nu nog hard bezig aan de 1000 dingen op mijn to-do list voor vertrek, dus ik houd het kort voor nu.
Aanstaande maandag rollen de eerste exeplaren van De Gouden Kerstboomkaart van de persen bij de drukker in Amersfoort. Ik heb het gevoel dat ik vandaag, 26 september, een vierde kind erbij heb gekregen. Het vierkante-wielengevoel - enorme vertraging met mijn trein, de illustrator in de file, de tijdsdruk, een miscommunicatie tussen mij en de uitgever door bizar emailverkeer - heeft gelukkig geen voet tussen de deur kunnen krijgen.
Eindelijk, na diverse correcties, check, check en dubbelcheck konden Renée, Sophie en ik om 16h00 aan de uitgever het GROENE licht geven. En dan nog is het afwachten of ik bij het openen van de dozen eind oktober het juiste boek zal aantreffen....... Maar goed, voordat het zover is, heb ik nog genoeg tijd om plaats in huis te maken voor al die dozen. Een vrachtwagen vol!!
Jans lijstje met wensen voor zijn sabbatical is groot. Inmiddels kan hij er eentje - retraite in Zweden - afstrepen. Gisterochtend landde hij weer op Belgisch grondgebied na bijna een week te hebben vertoefd tussen meren en bossen, met als enige gezelschap zijn boeken en wandelschoenen. De weergoden waren hem helaas niet gunstig gezind. Kou en mist, dus een paar handschoenen en een muts waren geen overbodige luxe geweest. Geen eland gezien, terwijl er per jaar 100.000 worden afgeschoten om het bestand op peil te houden. Hij is heel blij dat hij is gegaan. Op naar de volgende wens.
Tijdens zijn afwezigheid ben ik heel veel bezig geweest met mijn boek. Het wordt ontzettend mooi, de website is in aantocht en diverse evenementen voor de distributie en verkoop beginnen vorm te krijgen. Ik denk dat ik nooit meer op dezelfde manier naar boeken in een boekwinkel kan kijken. Toen ik gisteren op zoek was naar een boek, vroeg ik mij bij het zien van al die boeken in de winkel af of zij allemaal stuk voor stuk stille getuigen zijn van hun eigen ontstaansproces en of al hun makers dezelfde stress en turbulentie hebben meegemaakt als ik afgelopen vrijdag? Ik hoor van anderen dat het er allemaal bijhoort en dat het allemaal goedkomt; morgen is er weer een dag. Ik vind het nog steeds een geweldig project om mee bezig te zijn; ik leer ontzettend veel. Wat ik wel moet doen, maar vooral wat ik niet moet doen.
Sinds kort maakt Bibian Mentel deel uit van het Comité van Aanbeveling van de SKOV. Voor de snowboard fanaten onder ons is zij beslist geen onbekende. Op het hoogtepunt van haar snowboard carrière, behoort Bibian tot de toptien van de wereld! Niet lang daarna wordt botkanker geconstateerd en wordt na terugkeer van de ziekte haar onderbeen geamputeerd. Graag maakt de redactie nader kennis met deze fanatieke wintersporter. We bezochten haar on-line.
Bibian, om maar met de deur in huis te vallen: hoe wordt een skiënde rechtenstudente zomaar een van de beste snowboard kampioenen van de wereld? Dat klinkt toch als een droom?
Dat is eigenlijk een heel grappig verhaal. Ik ben door mijn toenmalige vriendje een keer gaan snowboarden. Daarvoor skiede ik al zon 16 jaar! Hij was nog nooit op wintersport geweest en na 1 keer het snowboarden geprobeerd te hebben, vertelde hij mij dat dat veel leuker was dan skiën. Daar was ik het helemaal niet mee eens. Toen hebben we besloten dat ik maar een keer mee moest snowboarden en hij een keer skiën. Dan konden we er eerlijk over oordelen. Ik ben een week mee gaan snowboarden en heb daarna nooit meer mijn skis aangeraakt!
Daarna is het balletje vanzelf gaan rollen. Ik vond snowboarden zo leuk dat ik al mijn geld spaarde om zoveel mogelijk naar de sneeuw te kunnen. Het was inmiddels uit met dat vriendje. De volgende winter leerde ik iemand kennen die op het punt stond voor een heel seizoen naar de sneeuw te vertrekken. Hij nodigde mij uit om een keer langs te komen. Dat heb ik gedaan. Ik zou in principe een week blijven, maar dat liep uit op 3 maanden! Iedere dag snowboarden, heerlijk....de winter daarop zijn we samen naar Zwitserland gegaan. Daar gaven we door de week les en in het weekend deed ik vaak mee aan wedstrijdjes in de buurt. Die gingen eigenlijk wel goed en aan het eind van dat seizoen werd ik tijdens de Nederlandse Kampioenschappen 2e overall. Hierop heeft de Nederlandse Ski Vereniging gevraagd of ik geen interesse had om meer wedstrijden op internationaal niveau te rijden. En zo is het allemaal begonnen.
In 1999-2000 spatte de droom uiteen toen je werd geconfronteerd met botkanker. Aan je carrière kwam abrupt een einde. Heb je in die tijd ooit kunnen denken dat je weer van een berg zou afglijden?
Dit klinkt misschien heel raar, maar daar heb ik eigenlijk nooit aan getwijfeld! In mijn laatste wedstrijdseizoen heb ik meegedaan aan de X-Games, een hele grote wedstrijd in de USA. Hier heb ik een jongen ontmoet die ik overdag had zien snowboarden. s Middags kwam hij thuis, ging op de bank zitten en trok zijn been uit!! Mijn mond viel open. Die week heb ik veel met hem gesproken over wat er met hem gebeurd was. Hij vertelde ook dat hij hielp met het ontwikkelen van protheses. Ik vond het zo bewonderenswaardig! Niet wetende dat ik een jaar later voor hetzelfde dilemma zou staan! Maar goed, door het feit dat ik hem heb ontmoet, heb ik er nooit aan getwijfeld of ik ooit weer zou kunnen snowboarden. Ik had zoiets: als hij het kan, kan ik het ook!
Hoe hebben je concurrenten gereageerd toen je daadwerkelijk weer op het snowboard stond en je in januari 2002 ook nog eens Nederlands kampioen werd op het onderdeel bordercross?
Die vonden het allemaal super voor mij! De meiden waar ik tegen reed, zijn ook allemaal vriendinnen. Ze stonden misschien wel even te kijken, maar waren hartstikke blij voor mij! Er stonden zelfs beneden aan de finish vrienden met tranen in hun ogen!!!
Ken jij andere topsporters, die met een vergelijkbare handicap en met succes ook weer hun oude tak van sport zijn gaan beoefenen?
Jammer genoeg niet echt. Ik ken wel een jongen die door een snowboardongeluk in een rolstoel terecht is gekomen. Wij hebben samen gerevalideerd en hij is ook into the Extreme Sports. Op dit moment is hij net opgenomen in het Nederlands Team van zitskiers. En in de zomer wakeboarden we allebei veel!
Kunnen wij een comeback verwachten?
Natuurlijk kriebelt het nog wel, maar echt een comeback.....
Hoe ziet jouw dagelijks leven er tegenwoordig uit?
Ik ben op 9 februari 2003 moeder geworden van een prachtige zoon, dus dat neemt wel veel tijd in beslag! Verder studeer ik nog en zit ik in het laatste jaar van de Randstad Topsport Academie, een opleiding Commerciële Economie voor (oud)topsporters. In de winter ga ik nog wel regelmatig naar de sneeuw en in de zomer geef ik wakeboard les voor Waterskischool Loosdrecht.
Zijn er naast deze stichting nog andere organisaties waar jij je voor inzet?
Ja, op dit moment ben ik met een aantal dingen bezig. Ik ben voorzitter van de stichting Handzzzup!, een stichting die in het leven geroepen is door onder andere Esther Vergeer. De stichting heeft tot doel om jongeren met een handicap aan te sporen om meer te gaan sporten. Dit doen wij door het organiseren van tennisclinics. Daarnaast proberen wij ook het na-traject te stimuleren. Verder ben ik ambassadeur voor Stichting de Benen Nemen en ben ik dit jaar ambassadeur voor Opvoeding door Sport!, een initiatief vanuit het Ministerie van VWS.
Wanneer ik als verstokt skiër mij op de piste begeef, krijg ik eigelijk het idee dat skiërs een uitstervend ras zijn. Zijn er naar jouw idee tegenwoordig meer snowboarders dan skifanaten die richting wintersport en kunstsneeuwbaan gaan? Is het nog te vroeg om te denken dat jouw sport binnenkort ook een vast onderdeel is van de paralympics?
Op dit moment ben ik met een project bezig, waarbij we kijken of tijdens de Paralympische Spelen in 2010 in Vancouver, het snowboarden als nieuwe sport geïntroduceerd kan worden. Dit doe ik in samenwerking met de Nederlandse Ski Vereniging en iemand van het Paralympisch Comité. Wij gaan proberen een kick-off evenement te organiseren tijdens de FIS (Fédération Internationl du Ski red). Worldcup te Landgraaf in oktober van dit jaar! Allemaal komen kijken dus!
Ongetwijfeld heb je inmiddels gehoord over ons kamp Winterkolder. Tot nu toe een skikamp ..Zit een bezoek van jou aan Winterkolder er volgend jaar in?
Dat lijkt mij hartstikke leuk! Kan ik meteen aan talent-scouting doen!!!
Heel veel dank voor je medewerking. Het Comité van Aanbeveling van de SKOV heeft er een erg sportief, gemotiveerd en zeer betrokken nieuw lid bij!
Voordat we verhuisden naar België was ik werkzaam binnen de Stichting Kinderoncologische Vakantiekampen, ook wel genoemd SKOV. Een stichting die de meest fantastische en gevarieerde vakantiekampen voor kankerpatiëntjes begeleidt en speciale dagen voor hen en hun familie organiseert. Zo is er Winterkolder, de skivakantie voor kinderen die op de piste ontdekken dat je met één been of arm ook echt nog kan skiën. Of de Dolle Dingen Dag, waarbij het Dolfinarium in Harderwijk een hele dag wordt bevolkt door honderden kinderen met hun familieleden. zie www.skov.org
Eenmaal verhuisd naar België in 2001 was het niet langer haalbaar om regelmatig in Nederland te vergaderen en kampen te bezoeken. Time for a change en ik ruilde mijn plaats in het bestuur om voor een plek achter mijn computer en schreef een jaar lang de nieuwsbrief van de SKOV.
Door het werk van de Stichting had ik inmiddels Bibian Mentel (1972) ontmoet. Voor mij, doorsnede skiër, een tot dat moment onbekend persoon. Maar wat een staat van dienst had deze snow board kampioen toen ze in 2001 getroffen werd door botkanker in haar rechterbeen. Tijdens haar revalidatie na de amputatie van haar onderbeen had zij maar een doel voor ogen: weer op haar board staan en weer 'rijden' in de top van snowboardcross. Binnen vier maanden is ze terug en wordt - ditmaal met een been minder - weer Nederlands Kampioen. Heel indrukwekkend en ongeloofelijk knap om zo terug te komen. En op 1 april 2008 wordt een nieuwe mijlpaal bereikt als ze met een gouden medaille van het erepodium stapt bij de eerste wereldkampioenschappen Adaptive Snowboarden. Haar volgende droom is dat Adaptive Snowboarden een officieel onderdeel wordt van de volgende Paralympics in 2010 in Vancouver. Om op de hoogte te blijven www.vancouver2010.com
Morgen op mijn blog een interview voor de SKOV dat ik een aantal jaren geleden maakte met deze indrukwekkende sportster.
Oftewel, we hebben de woensdagmiddag weer overleefd!
Vanaf 13h00 tot 19h30 in de auto, uit de auto, tennis, voetbal, hockey en ballet. Julius heeft vanaf vandaag ook conditietraining erbij! Gelukkig kookt Ferrougja en kunnen we direct bij thuiskomst eten. Vandaag zelfs met haar omdat zij door de ramadan pas tegen 20h00 eet.
Ik zeg altijd tegen haar dat zij voor mij het verschil is tussen leven en overleven. Echt.
Weer een mijlpaal bereikt op de site!! De 7500e pageview is binnen. Met het hele gezin gourmet! Dat is een super feest voor Julius, Alexandra en Benjamin, temeer omdat ze niet echt gecharmeerd zijn van nieuwe ontdekkingen op culinair gebied. Daarom is zo'n avondje de oplossing om andere dingen te leren eten. Iedereen is nu knettergek op Raclette-kaas. Vleesjes en visjes worden ook zeer gewaardeerd. Groenten, of zoals we hier zeggen, groentjes, dat blijft nog een uitdaging!
's Avonds lees ik altijd mijn vijfjarige Benjamin voor. Het favoriete boek op dit moment is Pinkeltje. Door een passage in het verhaal moet hij ineens denken aan een ander avontuur van het pinkhoge kaboutertje, dat hij met zijn neef deze zomer heeft gelezen. 'Ja, mam, dat is het verhaal waar Pinkeltje naar Fortis gaat, .......eh, Artis!
De eerste week zit erop. Voor velen waarschijnlijk een zeer bekende aanloop weer naar het vaste ritme van schooluren en sportschema's in de middag en in het weekend. Alleen al daarvoor is Jans sabbatical heel fijn en goed getimed. De verleiding is groot te denken dat hij er toch wel is, om bij te springen in het rijden en ophalen van kinderen. Andersom heeft hij dat ook. Dus onze conclusie na een week sabbatical: we moeten nog beter dan normaal afspreken wie wat waar doet. En ik wil hem absoluut de tijd gunnen om de drie maanden ten volle te benutten - op zijnmanier.
We zijn al weer net zo lang terug als we naar Spanje zijn geweest. Niet te geloven. Ik zag de hitte en vooruitzichten van 40+ graden niet helemaal zitten, maar het is ons zo meegevallen. Als je maar op de goede momenten van de dag op pad gaat en de overige uren in de schaduw vertoeft of in musea en winkels - ZARA - met airco! Juist omdat we in de aanloop naar de zomer niet konden voorzien hoe de zomervakantie zou lopen, met
een eventuele operatie, waren de kinderen veel ondergebracht (veel dank aan alle logeeradressen!) en barstte
de agenda uit zijn voegen van kampen en stages. Julius concludeerde na terugkomst uit Spanje, dat
hij dit jaar meer weg, dan thuis was geweest. Op de vraag aan Benjamin
wat zijn hoogtepunt van de zomer was, antwoordde hij: mijn nieuwe pijl
en boog en 'De brief voor de koning' in Goes. Na twee weken Spanje was het voor de kinderen ook eigenlijk wel genoeg. Maar ik ben heel blij dat we naar Spanje zijn gegaan! Het heeft Jan en mij heel goed gedaan, zo goed dat Jan zich soms letterlijk afvroeg of hij de sabbatical nog wel nodig had om bij te komen?
Ik kan niet ontkennen dat
demonen meereizen in je koffer en er van tijd tot tijd op hinderlijke
wijze uitkomen. Het kleine stemmetje en gnoom komen ongevraagd te voorschijn en menen mij te moeten vragen of ik er dan en dan nog wel ben en of ik mijzelf niet voor de gek houd? De aanvallen van somberheid en
depressieve gevoelens liggen dan op de loer en ik voel me daar soms
letterlijk door besprongen. Ik houd mij vast aan de ervaring dat ze
nooit te lang duren en dat er ook net zo snel weer momenten zijn dat ik mij de koningin van mijn eigen koninkrijk voel en bruis van de energie.
De eerste twee dagen zitten er op. Al weer zo herkenbaar druk. Dit jaar beginnen Julius en Alexandra met hockey. Val om van de slaap. Houd het kort. Later meer. S.
Na zeven jaar in België te hebben gewoond, kan ik mij niet voorstellen hoe het is om 'maar' zes weken zomervakantie te hebben. In het begin, na Bussum, zag ik meestel als een berg op tegen twee volle maanden vakantie. Hoe kom ik die door? Het leek altijd alsof iedereen uit mijn omgeving in juli en augustus weg was, dus met wie ik kon ik leuke dingen gaan plannen? Now I know better. Wat een feest; juist ook om weekjes te hebben dat we per dag leven, zonder haast en in de wetenschap dat we nog wéken voor ons hebben. Het schiet toch al zo snel voorbij. Maar aan alles komt een einde. En ik kijk uit naar het begin van het schooljaar. Om ook weer tijd te hebben voor het werk aan mijn kerstboek zoals de pr en distributie. En meer tijd te hebben voor schrijfdingen en mijn blog. Het is voor het eerst - en laatst - dat Julius, Alexandra en Benjamin naar dezelfde school gaan. Voor Benjamin wordt het serieus: eerste leerjaar (groep drie)! Julius gaat naar het zesde, dus het laatste jaar op de basisschool. En............vandaag begint de sabbatical van Jan! Drie maanden in het vooruitzicht. Heel fijn.
Het duurt bij mij altijd wel even. Zeker als ik terugkom van zoveel zon en warmte. De eerste dagen vraag ik mij dan af of ik hier werkelijk woon? Nu weet ik het weer. Hier in Tervuren wonen wij; zo is de Belgische zomer, hier staat ons huis, rennen de poezen rond en hier woedde een vlooieplaag. Tijdens onze vakantie logeerden vrienden uit de buurt in ons huis. Voor ons een heerlijk gevoel in de wetenschap dat de poezen niet naar een pension moesten en voor hen was het de ideale oplossing tijdens hun verbouwing. Nog steeds schamen wij ons rot want enkele dagen na ons vertrek, barstte de vlooienplaag in alle hevigheid los...... De bruine, kriebelige, springerige loedertjes achtervolgden hen zelfs tot op kantoor! Ik vermoei jullie lezers niet langer met de stress en kommer en kwel van de naweeën van een dergelijke uitbarsting. De kenners weten het. 'Oh, maar vlooien kunnen jaaaaaaren blijven leven', krijg ik te horen en 'als ze eenmaal op de beesten zitten, nou, dan zit je huis ook helemaal vol!' klinkt het opbeurend. Tja, we zijn niet de eerste en zeker niet de laatste familie die met dit natuurgeweld te maken krijgt. Voorlopig vond ik de luizen bij de kinderen een ergere plaag......Alexandra is deze week op paardenkamp, dus ik hoop maar dat haar eigen paardrijdcap ons behoedt voor een nieuwe invastie.
* Op zoek naar een origineel cadeau? * Zijn je (schoon)ouders 40 jaar getrouwd? * Is de laatste foto van het hele gezin al weer een paar jaar oud? * Nu eens een échte leuke foto van je kinderen? * Vader- of moederdag? * Tijd voor de kerstkaart * Port folio * Of gewoon eens een te gekke foto van jezelf?
Ingeborg Dashorst is dé persoon als je een eigen website wenst, maar hem niet kan bouwen. Haar bedrijf Redbanana heeft het allemaal in huis. Zij is thuis in de technische kant van het bouwen, maar ook in 'finishing touch' van een site. Zodat de uitstraling van jouw site precies bij jouw bedrijfje of activiteiten past.
En is marketing nog een onbekend terrein voor je? Geen paniek, ook daar is Redbanana in thuis.
Een kijkje op haar website helpt je verder. www.redbanana.be
