Even radiostilte of zo als Julius zegt, computerstilte.
Had het heel 'druk' met een lustrum met vriendinnen uit Utrecht, studententijd. We kenden elkaar 20 jaar en deze mijlpaal moest gevierd worden. Een weekendje Ardennen? Nee, wij deca-dames zakten af naar warmere oorden en landden uit drie verschillende richtingen, Ankara, Amsterdam, Parijs en Brussel, uiteindelijk in Antalya aan de Turkse rivièra. Bestemming: Club Med.
Een paar jaar geleden hebben Jan en ik eerst met twee, en daarna nog een keer met drie kinderen, deze formule uitgeprobeerd. Al mijn vooroordelen over 'entertainment' en het massaal met elkaar gezellig aan tafel eten, werden in die vakanties voor altijd van tafel geveegd. En nog steeds, ook voor volwassenen alleen op pad, vind ik het een superformule. Minpunt is de logistieke aanpak van Club Med. Het gebeurt zelden dat je op normale tijden vliegt. De terugweg moesten wij om 04h00, Belgische tijd 03h00 opstaan, maar goed, dat neem je op de koop toe.
Ik had de maandag daarvoor mijn eerste controle na de chemo gehad. Extreem spannend en kost jaren van ons leven. Jan en ik zeggen het nooit van tevoren. We gaan en that is it. Maar onderhuids vreet het en mijn humeur en aandacht zijn naarmate de datum nadert beneden alle peil. Alles OK en alle waarden goed! Yes!
Kon toen pas weer vooruit kijken en denken aan wat komen ging en echt gaan genieten van een paar dagen Turkse zon en zaligheid.
Ik mis ons lekkere leventje à deux op pad in de cabrio. Niet alleen voor mijn blog, maar ook voor mijn eigen geheugen wilde ik mijn NY en Boston reis nog verder vertellen.
Onze derde dag in NY was spectaculair. Een bezoek aan de NBC-toren - waar geen rij stond, en bij de Empire State Building wel - en het uitzicht is vanaf die hoogte ook 'awesome'. Ons plan om fietsen te huren lukt. Het is bijna te eng, maar als je erg goed uitkijkt en je aanpast aan het eenrichtingsverkeer en de linkerkant van de straat houdt, dan is NY op de fiets te doen. Kris kras door de stad. Neu Gallerie met werk van Klimt. Ik heb zijn kaarten de laatste weken vaak bestudeerd in verband met de goudbedrukking van mijn boek. Daarna de Frick collection. Terwijl buiten het verkeer rondraast, bevind je je in een geweldig mooi en statig pand met een verzameling kunst die zeer de moeite waard is. Lunch in The Boathouse in Central Park. FAO Schwarz, wat een speelgoedwinkel. Vooral de variatie in knuffeldieren vind ik fantastisch. Roggen en schildpadden is weer eens iets anders dan beren en honden. (Doordat we op de fiets zijn, houden we ons in). We racen weer verder om nog een blik bij daglicht van de rivier De Hudson op te kunnen vangen. De fietsen weer teruggebracht en met de metro richting Meatpacking District. Een wijk die blijkbaar helemaal in opkomst is. Er zou een restaurant Sascha bestaan, maar bij aankomst in de straat is het er niet meer. Gelukkig is de buurman een fantastische Mexicaan los Dados.
Vrijdag is een rustdag en zo voelt het ook. We laten de stad voor wat ze is en pikken op JFK onze huurauto op. Jan verrast mij met een rode cabrio Ford Mustang. Sinds ons MG-avontuur is dat ook zeer aan mij besteed. Het weer laat nog enigszins te wensen over maar in de kleinere dorpjes en over de smallere weggetjes van Long Island is het goed koersen zonder dak.
Port Jefferson is onze volgende stop. Ik vermoed het Domburg of Knokke van Long Island. Super sfeervol dorpje. Heerlijke eettentjes en dito winkeltjes. Maar waar ik niet over uit kan is de hondenwinkel. Een gemiddelde dierenwinkel valt hierbij ver in het niet. Nee, dit is de Bijenkorf voor de hondenbezitters. Leuke hondenpakjes, truien, mutsen, riemen in honderden kleuren, vitaminen pillen, shampoos, conditioners, kammen, snoepjes, niet te beschrijven, zoveel en zo duur! Maar de winkel bestaat dus er is vraag naar. Ik had ook al van mijn vriedinnetje Sylvia in Californië gehoord hoe veel geld Amerikanen aan hun hond uitgeven!
Overal is de verkiezingscampagne aanwezig. Met de boot over en verder up state NY. We slapen in de Morgan Inn in Pawcatuck, Connecticut. Dichtbij de kust http://www.allensmorganinn.com. Mooie streek en duidelijk een waar vakantiegebied voor veel Newyorkers.
Zaterdag is Boston ons doel. Prachtig weer en de Indian Summer wordt steeds meer zichtbaar. Kleine dorpjes, mooie kustroute en lunch in Cohasset. Tegen het eind van de dag bij Jan en Louise. Nederlanders die al jaren in Boston wonen met hun drie dochters. Heel leuk en gezellig om in een gezin te belanden - zonder de lasten! - en veel te horen over werk en leven in zo'n land. Dezelfde vraagtekens die wij ook hebben bij het leven in een ander land en de dilemma's wanneer je je afvraagt of je je kinderen Nederlands wilt houden en zo ja, hoe? Ze nemen ons 's avonds mee naar een zangbijeenkomst van Louise's jazzklas. Voor een life concert: www.youtube.com/watch?v=gbiMI7_QhiM .
Zondag is Boston grijs en grauw en zo voel ik me ook. Voel me achtervolgd door veel van het afgelopen jaar - en jaren - en dan is het moeilijk om het van mij af te schudden. Boosheid en verdriet. Ik laat het er zijn en ben niet de gezelligste voor mijn Jan. Slowly gaat het over en ik kan 's avonds weer genieten van een gezellig etentje met Jan en Lou en de kids in Full Moon in Cambridge.
Maandag wederom een fietstocht. Het is in Boston veel makkelijker om fietsen te huren en de stad heeft duidelijk aandacht voor de fietser. Goede paden, zeker langs de Charles rivier. Prachtig. Van Cambridge de stad in. Zo nu en dan een stop voor Starbucks koffie, muffin of bananacake. Heb ook weer eens een wentelteefje gegeten dat zwemt in de maple sirup, zoals ik mij dat van zo'n twintig jaar geleden herinner. Via Beacon Hill naar The Kennedy Library. Ongelooflijk interessant en ik moet toegeven dat ik eigenlijk bijzonder weinig wist over Jack Kennedy. Zeker van de periode in de aanloop naar het presidentschap.
Het gebouw ligt ver uit de stad en amateurs als wij zijn, hebben wij ons in de afstand vergist. Totaal uitgeput maar voldaan aan het eind van de dag. Ik 'probeer' mijn boek uit op de dametjes. Diner à quatre met onze vrienden. Veel gekletst, gelachten en te laat naar bed. Dinsdag is het al weer zover. Met mooi weer en nog tijd voor onze cabrio! Lunch in de auto. Het is omgevlogen. Op het vliegveld is het hectisch en veel geschreeuw. Ze kunnen mij toch ook gewoon vragen of ik even mijn schoenen wil uitdoen voor de check, check, dubbelcheck? Niet dus. Jan idem dito. De 'don't touch'-commando's vliegen door de lucht. Je bent hier een lullig passagiertje in de megamassa.
Maar goed, geen vertraging, goede vlucht en als dat de keerzijde is voor de veiligheid in de lucht, I won't say no.
Start spreading the news: next time with the kids!
Tijd om eens even heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel hard op mijn eigen blog af te reageren. Ik zou naar een schrijfcursus gaan vanavond, maar die was gdv totaal onvindbaar, in een of ander achterlijk gebouw midden in de stad, zonder verlichting, zonder pijltjes naar het lokaal wat zich ergens op de eerste verdieping zou bevinden. Een mevrouw in de spelonken van het gebouw - ik vraag me af of ze het niet doodeng vindt om daar om 20h30 nog te werken in haar piere eentje - vertelt dat ik de zoveelste bezoeker ben die op weg is naar de schrijfcursus....... Ze heeft geen idee welke leraar ik zoek laat staan waar! Al die andere cursisten zijn ook maar weer naar huis gegaan.
De poezen, die we nog steeds hebben, komen maar niet van die klotenvlooien af. Bandjes met geurtjes (ze zijn nog te jong voor gif), en kammen lijken ook geen ene ruk te helpen.
De auto is kapot - ook heel fijn - en juist op van die dagen dat we allebei op pad willen of moeten. Helemaal met het sportschema van zaterdag in het vooruitzicht waarbij Benjamin om 8h15 ergens moet verzamelen om naar Rixensart te gaan, Julius om 09h00 verzamelt op de club en Alexandra om 9h15 op een andere plek. Tja, dat we niet alle drie de wedstrijden kunnen zien OK, maar er komen?! Bovendien heeft Jan ook nog een excursie met Rotary naar de havens van Antwerpen.......
Wat nog meer? Stress met uitgever. Altijd gaat er last minute nog iets mis. GVD in het kwadraat. En dan ben ik nu thuis, achter mijn pc, om nog even mijn boodschappen online te doen, is het al 'volzet' voor morgen. Daar kan ik zo'n gigantisch punthoofd van krijgen!
En dan denk je dat je nog even een mail opent, die leuk van je zoon komt die helemaal into Hyves is en mij iedere dag weer een email stuurt - ik word gek van al die Hyves, Facebook of Plaxo - en dan is het zo'n ontiegelijk flauwe email met een of ander tekst die meldt dat je ergens NIET op moet drukken....... Inderdaad, na 150 x op OK drukken sla je het liefst je eigen computer kapot. En dan ben je er nog niet. Ik moet opeens denken - en lachen - aan een bedrijf waar ik stage liep en waar we iemand een telefoonnummer lieten terugbellen. De stem aan de andere kant reageerde op geluid en leek dus terug te praten op de goede momenten, maar werd naar gelang het gesprek vorderde, heel onbeleefd en grof en onze collega-beller werd steeds bozer met zijn antwoorden en ontplofte ongeveer. Wij - zijn collega's op de gang - rolden over de grond van het lachen.
De bloglezer - als hij of zij zo ver is gekomen en mijn blog niet al lang heeft weggeklikt - vraagt zich misschien af of ik helemaal gek ben geworden? Dat niet. Ik heb een jet lag en moet naar bed!!
Ik slaap altijd al slecht, dus met het tijdverschil wordt dat er niet beter op. Maar het is wel een uurtje later inmiddels. Gisteren zaten we natuurlijk extreem vroeg aan het ontbijt in een cafeetje op de hoek - op deze computer heb ik de accenten nog niet kunnen vinden - en kreeg ik een halve liter koffie verkeerd! Een large is hier niet zomaar iets groter, net zoals alles in dit land. De auto's, de afstanden en de mensen. Echt schrikbarend vet, oud en jong. Times square met als doel een fiets te vinden. De fietswinkel met een totaal ongeinteresseerde verkoper, verhuurt wel fietsen, maar dan zonder slot...... We besluiten niet twee fietsen aan de stad NY te doneren en belanden in de SWATCH-shop en GAP. Daarna naar Greenich Village, een heerlijk deel van de stad, met een geweldig boekwinkeltje THREE LIVES BOOKS dat qua sfeer en inrichting erg doet denken aan mijn favoriete boekwinkel Malpertuus in Tervuren. Lunch in Elephant and Castles dat ons wordt aangeraden omdat 'it's got all wood inside and is very old', zodat wij ons weer realiseren dat oud en heel oud voor ons toch een totaal andere betekenis heeft. Een voorbijganger wijst ons daarna - totaal ongevraagd - op het stukje van de Village waar alle beroemdheden wonen en waar Sex and the City wordt opgenomen. 'Sarah Jessica Parker woont zelfs vlakbij mij en komt regelmatig in mijn gebouw waar ook weer hele beroemde mensen wonen. En ze zijn allemaal zo aardig en gewoon, maar we worden gek van al die toeristen die willen zien waar ze wonen en waar de serie wordt opgenomen.' Vervolgens noemt deze hondenuitlaatster nog een adres van een voor ons helaas totaal onbekende ster en loopt door met een labrador van een van haar (beroemde) clienten.
Door naar Battery Park. Een geweldige regenbui en storm dwingen ons te schuilen in een van de schietgaten van een oud fort. Hier kwamen de settlers aan land nadat ze waren goedgekeurd op Ellis Island. We lopen up town langs Ground Zero. Te onvoorstelbaar om te beseffen. Het terrein is voor een deel aan het zicht onttrokken door werkzaamheden en steigers. Bovendien zitten we in de avondspit van forensen en worden voortgestuwd. Met metro terug naar Harlem voor een stop in Sylvia's Soul Food. Een plaats die je niet kunt overslaan. Veel kip, veel vet, veel sfeer. Als serveerster begonnen, staat de inmiddels hoogbejaarde Sylvia aan het hoofd van een miljoenen business. Haar sauzen en specialiteiten worden wereldwijd verkocht. Ze is een voorbeeld van dromen die kunnen uitkomen voor de grotendeels zwarte bevolking van dit deel van de stad dat in zeer rap tempo een gedaanteverwisseling ondergaat. Total loss thuis. Voeten omhoog, blaren rust.
Het is 03h40 local time en ik ben klaar wakker. De wijk in Harlem, waarin wij logeren, is nog in diepe rust - Jan ook. Met een tijdloos besef landden we gisteren midden in de middag op JFK, de internationale luchthaven van NY. Met een taxi de stad in. We beginnen in het Guggenheim museum, waar we de sleutels van ons logeeradres kunnen ophalen. Na sluitingstijd steken we 5th Avenue over en begeven ons in een krioelende menigte in Central Park. Als onwetende toeristen lopen wij tegen de aangegeven renrichting in. Het is prachtig weer en de blaadjes aan de bomen zijn nog zeer groen. Het is nog zomer maar nog lang geen Indian! Vanwege het Joods Nieuw Jaar is het heel druk aan de oevers van de Jacqueline Kennedy Onnasis Reservoir. Veel Joodse families vieren met elkaar op traditionele wijze de eerste dag van dit twee dagen durende feest. Met in hun ene hand het gebedenboek en in de andere hand een stuk brood. Na het gebed, gooit men kleine stukjes brood het water in en doet men in stilte een wens voor het nieuwe jaar. `Met het wegdrijven van de kruimels,` zo legt een man ons uit, `zouden ook de zonden van het afgelopen jaren moeten wegdrijven.` Onze magen begrijpen niets meer van de tijd en we strijken voor een late night dinner neer in een klein Italiaans `caffe`. Een minuscule citroenschil bij de espresso, verklaart de eigenaresse ons bij vertrek, wordt door Italiaanse Amerikanen zeer gewaardeerd voor de vertering van de caffeine. Een paar druppels citroensap in je koffie schijnt het middel te zijn. `Maar,` besluit ze, `daar moet je in Italie natuurlijk niet mee aankomen.` Als echte Nederlanders moeten we wennen aan het tipping systeem en rekenen de hele tijd krampachtig de fooi voor bediening en taxi uit, om maar zeker te zijn dat het niet onbeleefd weinig is of overdreven veel. De taxi brengt ons naar het heerlijke en gezellige appartement van een van mijn ooms.
Morgen gaan Jan en ik naar New York. De Indian Summer in New England is een van de wensen op het sabbatical lijstje van Jan. Drie dagen naar The Big Appel waar we logeren in Harlem en daarna rijden we door naar Boston. Echt een geweldig vooruitzicht. Nu nog hard bezig aan de 1000 dingen op mijn to-do list voor vertrek, dus ik houd het kort voor nu.
Aanstaande maandag rollen de eerste exeplaren van De Gouden Kerstboomkaart van de persen bij de drukker in Amersfoort. Ik heb het gevoel dat ik vandaag, 26 september, een vierde kind erbij heb gekregen. Het vierkante-wielengevoel - enorme vertraging met mijn trein, de illustrator in de file, de tijdsdruk, een miscommunicatie tussen mij en de uitgever door bizar emailverkeer - heeft gelukkig geen voet tussen de deur kunnen krijgen.
Eindelijk, na diverse correcties, check, check en dubbelcheck konden Renée, Sophie en ik om 16h00 aan de uitgever het GROENE licht geven. En dan nog is het afwachten of ik bij het openen van de dozen eind oktober het juiste boek zal aantreffen....... Maar goed, voordat het zover is, heb ik nog genoeg tijd om plaats in huis te maken voor al die dozen. Een vrachtwagen vol!!
Jans lijstje met wensen voor zijn sabbatical is groot. Inmiddels kan hij er eentje - retraite in Zweden - afstrepen. Gisterochtend landde hij weer op Belgisch grondgebied na bijna een week te hebben vertoefd tussen meren en bossen, met als enige gezelschap zijn boeken en wandelschoenen. De weergoden waren hem helaas niet gunstig gezind. Kou en mist, dus een paar handschoenen en een muts waren geen overbodige luxe geweest. Geen eland gezien, terwijl er per jaar 100.000 worden afgeschoten om het bestand op peil te houden. Hij is heel blij dat hij is gegaan. Op naar de volgende wens.
Tijdens zijn afwezigheid ben ik heel veel bezig geweest met mijn boek. Het wordt ontzettend mooi, de website is in aantocht en diverse evenementen voor de distributie en verkoop beginnen vorm te krijgen. Ik denk dat ik nooit meer op dezelfde manier naar boeken in een boekwinkel kan kijken. Toen ik gisteren op zoek was naar een boek, vroeg ik mij bij het zien van al die boeken in de winkel af of zij allemaal stuk voor stuk stille getuigen zijn van hun eigen ontstaansproces en of al hun makers dezelfde stress en turbulentie hebben meegemaakt als ik afgelopen vrijdag? Ik hoor van anderen dat het er allemaal bijhoort en dat het allemaal goedkomt; morgen is er weer een dag. Ik vind het nog steeds een geweldig project om mee bezig te zijn; ik leer ontzettend veel. Wat ik wel moet doen, maar vooral wat ik niet moet doen.
Sinds kort maakt Bibian Mentel deel uit van het Comité van Aanbeveling van de SKOV. Voor de snowboard fanaten onder ons is zij beslist geen onbekende. Op het hoogtepunt van haar snowboard carrière, behoort Bibian tot de toptien van de wereld! Niet lang daarna wordt botkanker geconstateerd en wordt na terugkeer van de ziekte haar onderbeen geamputeerd. Graag maakt de redactie nader kennis met deze fanatieke wintersporter. We bezochten haar on-line.
Bibian, om maar met de deur in huis te vallen: hoe wordt een skiënde rechtenstudente zomaar een van de beste snowboard kampioenen van de wereld? Dat klinkt toch als een droom?
Dat is eigenlijk een heel grappig verhaal. Ik ben door mijn toenmalige vriendje een keer gaan snowboarden. Daarvoor skiede ik al zon 16 jaar! Hij was nog nooit op wintersport geweest en na 1 keer het snowboarden geprobeerd te hebben, vertelde hij mij dat dat veel leuker was dan skiën. Daar was ik het helemaal niet mee eens. Toen hebben we besloten dat ik maar een keer mee moest snowboarden en hij een keer skiën. Dan konden we er eerlijk over oordelen. Ik ben een week mee gaan snowboarden en heb daarna nooit meer mijn skis aangeraakt!
Daarna is het balletje vanzelf gaan rollen. Ik vond snowboarden zo leuk dat ik al mijn geld spaarde om zoveel mogelijk naar de sneeuw te kunnen. Het was inmiddels uit met dat vriendje. De volgende winter leerde ik iemand kennen die op het punt stond voor een heel seizoen naar de sneeuw te vertrekken. Hij nodigde mij uit om een keer langs te komen. Dat heb ik gedaan. Ik zou in principe een week blijven, maar dat liep uit op 3 maanden! Iedere dag snowboarden, heerlijk....de winter daarop zijn we samen naar Zwitserland gegaan. Daar gaven we door de week les en in het weekend deed ik vaak mee aan wedstrijdjes in de buurt. Die gingen eigenlijk wel goed en aan het eind van dat seizoen werd ik tijdens de Nederlandse Kampioenschappen 2e overall. Hierop heeft de Nederlandse Ski Vereniging gevraagd of ik geen interesse had om meer wedstrijden op internationaal niveau te rijden. En zo is het allemaal begonnen.
In 1999-2000 spatte de droom uiteen toen je werd geconfronteerd met botkanker. Aan je carrière kwam abrupt een einde. Heb je in die tijd ooit kunnen denken dat je weer van een berg zou afglijden?
Dit klinkt misschien heel raar, maar daar heb ik eigenlijk nooit aan getwijfeld! In mijn laatste wedstrijdseizoen heb ik meegedaan aan de X-Games, een hele grote wedstrijd in de USA. Hier heb ik een jongen ontmoet die ik overdag had zien snowboarden. s Middags kwam hij thuis, ging op de bank zitten en trok zijn been uit!! Mijn mond viel open. Die week heb ik veel met hem gesproken over wat er met hem gebeurd was. Hij vertelde ook dat hij hielp met het ontwikkelen van protheses. Ik vond het zo bewonderenswaardig! Niet wetende dat ik een jaar later voor hetzelfde dilemma zou staan! Maar goed, door het feit dat ik hem heb ontmoet, heb ik er nooit aan getwijfeld of ik ooit weer zou kunnen snowboarden. Ik had zoiets: als hij het kan, kan ik het ook!
Hoe hebben je concurrenten gereageerd toen je daadwerkelijk weer op het snowboard stond en je in januari 2002 ook nog eens Nederlands kampioen werd op het onderdeel bordercross?
Die vonden het allemaal super voor mij! De meiden waar ik tegen reed, zijn ook allemaal vriendinnen. Ze stonden misschien wel even te kijken, maar waren hartstikke blij voor mij! Er stonden zelfs beneden aan de finish vrienden met tranen in hun ogen!!!
Ken jij andere topsporters, die met een vergelijkbare handicap en met succes ook weer hun oude tak van sport zijn gaan beoefenen?
Jammer genoeg niet echt. Ik ken wel een jongen die door een snowboardongeluk in een rolstoel terecht is gekomen. Wij hebben samen gerevalideerd en hij is ook into the Extreme Sports. Op dit moment is hij net opgenomen in het Nederlands Team van zitskiers. En in de zomer wakeboarden we allebei veel!
Kunnen wij een comeback verwachten?
Natuurlijk kriebelt het nog wel, maar echt een comeback.....
Hoe ziet jouw dagelijks leven er tegenwoordig uit?
Ik ben op 9 februari 2003 moeder geworden van een prachtige zoon, dus dat neemt wel veel tijd in beslag! Verder studeer ik nog en zit ik in het laatste jaar van de Randstad Topsport Academie, een opleiding Commerciële Economie voor (oud)topsporters. In de winter ga ik nog wel regelmatig naar de sneeuw en in de zomer geef ik wakeboard les voor Waterskischool Loosdrecht.
Zijn er naast deze stichting nog andere organisaties waar jij je voor inzet?
Ja, op dit moment ben ik met een aantal dingen bezig. Ik ben voorzitter van de stichting Handzzzup!, een stichting die in het leven geroepen is door onder andere Esther Vergeer. De stichting heeft tot doel om jongeren met een handicap aan te sporen om meer te gaan sporten. Dit doen wij door het organiseren van tennisclinics. Daarnaast proberen wij ook het na-traject te stimuleren. Verder ben ik ambassadeur voor Stichting de Benen Nemen en ben ik dit jaar ambassadeur voor Opvoeding door Sport!, een initiatief vanuit het Ministerie van VWS.
Wanneer ik als verstokt skiër mij op de piste begeef, krijg ik eigelijk het idee dat skiërs een uitstervend ras zijn. Zijn er naar jouw idee tegenwoordig meer snowboarders dan skifanaten die richting wintersport en kunstsneeuwbaan gaan? Is het nog te vroeg om te denken dat jouw sport binnenkort ook een vast onderdeel is van de paralympics?
Op dit moment ben ik met een project bezig, waarbij we kijken of tijdens de Paralympische Spelen in 2010 in Vancouver, het snowboarden als nieuwe sport geïntroduceerd kan worden. Dit doe ik in samenwerking met de Nederlandse Ski Vereniging en iemand van het Paralympisch Comité. Wij gaan proberen een kick-off evenement te organiseren tijdens de FIS (Fédération Internationl du Ski red). Worldcup te Landgraaf in oktober van dit jaar! Allemaal komen kijken dus!
Ongetwijfeld heb je inmiddels gehoord over ons kamp Winterkolder. Tot nu toe een skikamp ..Zit een bezoek van jou aan Winterkolder er volgend jaar in?
Dat lijkt mij hartstikke leuk! Kan ik meteen aan talent-scouting doen!!!
Heel veel dank voor je medewerking. Het Comité van Aanbeveling van de SKOV heeft er een erg sportief, gemotiveerd en zeer betrokken nieuw lid bij!
Voordat we verhuisden naar België was ik werkzaam binnen de Stichting Kinderoncologische Vakantiekampen, ook wel genoemd SKOV. Een stichting die de meest fantastische en gevarieerde vakantiekampen voor kankerpatiëntjes begeleidt en speciale dagen voor hen en hun familie organiseert. Zo is er Winterkolder, de skivakantie voor kinderen die op de piste ontdekken dat je met één been of arm ook echt nog kan skiën. Of de Dolle Dingen Dag, waarbij het Dolfinarium in Harderwijk een hele dag wordt bevolkt door honderden kinderen met hun familieleden. zie www.skov.org
Eenmaal verhuisd naar België in 2001 was het niet langer haalbaar om regelmatig in Nederland te vergaderen en kampen te bezoeken. Time for a change en ik ruilde mijn plaats in het bestuur om voor een plek achter mijn computer en schreef een jaar lang de nieuwsbrief van de SKOV.
Door het werk van de Stichting had ik inmiddels Bibian Mentel (1972) ontmoet. Voor mij, doorsnede skiër, een tot dat moment onbekend persoon. Maar wat een staat van dienst had deze snow board kampioen toen ze in 2001 getroffen werd door botkanker in haar rechterbeen. Tijdens haar revalidatie na de amputatie van haar onderbeen had zij maar een doel voor ogen: weer op haar board staan en weer 'rijden' in de top van snowboardcross. Binnen vier maanden is ze terug en wordt - ditmaal met een been minder - weer Nederlands Kampioen. Heel indrukwekkend en ongeloofelijk knap om zo terug te komen. En op 1 april 2008 wordt een nieuwe mijlpaal bereikt als ze met een gouden medaille van het erepodium stapt bij de eerste wereldkampioenschappen Adaptive Snowboarden. Haar volgende droom is dat Adaptive Snowboarden een officieel onderdeel wordt van de volgende Paralympics in 2010 in Vancouver. Om op de hoogte te blijven www.vancouver2010.com
Morgen op mijn blog een interview voor de SKOV dat ik een aantal jaren geleden maakte met deze indrukwekkende sportster.
Oftewel, we hebben de woensdagmiddag weer overleefd!
Vanaf 13h00 tot 19h30 in de auto, uit de auto, tennis, voetbal, hockey en ballet. Julius heeft vanaf vandaag ook conditietraining erbij! Gelukkig kookt Ferrougja en kunnen we direct bij thuiskomst eten. Vandaag zelfs met haar omdat zij door de ramadan pas tegen 20h00 eet.
Ik zeg altijd tegen haar dat zij voor mij het verschil is tussen leven en overleven. Echt.
Weer terug!
