Het is uiteindelijk de wekelijkse chemo geworden, de zogenaamde Weekly Carbo Taxol. 18 weken lang. Het grote voordeel is voor de meeste mensen dat de bijwerkingen minder zwaar zijn en zij hun gewone leven min of meer voortzetten. Nadeel is de grote hoeveelheid ziekenhuisdagen - 18 keer komen - en de kans dat het haar toch uitvalt. Alle keuzen hadden een duivelsachtig dilemma in zich. Ik ga het nu zo doen. Punt aan de lijn.
Redelijk OK nu; hoofdpijn en wee, maar wel kunnen eten. Het is erg frustrerend om daar weer te liggen en het gevoel te krijgen of alle tussenliggende tijd tussen de laatste chemo in juli en vandaag, niet meer bestaat. Ik ga nu slapen.
Vandaag precies 82 jaar geleden werd mijn vader geboren, in Den Haag. Vandaag in Brussel zag ik zijn dubbelganger.
Ik was met BVI naar Brussel. Eerst naar de expositie van kunstenaar Lidwien Enthoven in het Parkhotel en daarna zijn we neergestreken op een terras vlakbij Montgomery. Prachtig lenteweer en dito temperaturen. Zoals altijd lijkt de grote stad direct ook wat meer buitenland. Niet in de laatste plaats door het vele Frans dat je hoort.
Op een goed moment word mijn aandacht getrokken door een man die ik en profil in het vizier krijg. Ik ken die wenkbrauwen, en wat komt die oogopslag mij bekend voor, schiet door mij heen, terwijl ik zie hoe hij op nog geen tien meter afstand van mij een plekje vindt. Verstopt achter mijn zonnebril kan ik rustig en ongegeneerd de man bekijken. Ik vermoed dat hij geen Nederlands spreekt, gezien de bewegingen van zijn mond. Al pratend krijg ik ook een beter beeld van mans gebit. Wederom een grote gelijkenis. Vervolgens de handen, mimiek en manier van praten. Echt frapant. Die man lijkt als twee druppels water op mijn vader. Ik moet toegeven, een ietwat dunnere versie en met wandelstok.
Het is een rare gewaarwording. Maar een hele prettige. Zo af en toe kijk ik tijdens onze lunch weer even naar 'mijn vader'. Er gaat iets geruststellend vanuit. Op een goed moment is zijn koffie op en zie ik hem en zijn jongere tafelgenoot aanstalten maken om te vertrekken. Ik stap op hem af en word wederom getroffen door de grote gelijkenis. Hij is verbaasd als ik het hem vertel en blijft staan. Hij antwoordt in het Frans. Ik leg uit dat dit de 82e verjaardag van mijn vader zou zijn geweest. Hij kijkt nu echt verbaasd. Nee, hij verjaart niet vandaag, maar op 17 april wordt Paolo, die zijn wortels in Italië heeft, ook 82 jaar!
Gisteren met Ann, Ca en Kristel naar Gent geweest voor een bezoek aan een orthomoleculair arts. Een heel fijn en kundig persoon. Veel supplementen en andere goedjes opgekregen. En met dat mooie weer was Gent een heerlijke stad om even een vakantiegevoel te krijgen. Af en toe ook zo'n unheimisch gevoel dat door mij heen trekt. Alles lijkt normaal, en tegelijkertijd is niets normaal. En dat voelt af en toe zo eenzaam en veraf van iedereen.
Want daar lijkt het eigenlijk op. Er zijn drie soorten chemo's, allemaal met hun voor- en nadelen. Ik heb deze week uitgebreid gesproken met de arts van Alex en ben zo weer wat verder gekomen in het denkproces.
Ik merkte zelf dat ik enorme moeite had met het vooruitzicht om voor de derde keer in mijn leven al mijn haren te verliezen. En echt, ik weet, 'het is maar haar, en komt weer terug', maar het was zo'n groot voordeel dat het vorig jaar wel bleef zitten. De quality of life speelt zeker mee.
Vandaag weer bij de arts om de details van de chemo te bespreken en te vernemen dat er nog een optie is: de combi met haarverlies, maar dan verdeeld over drie weken. Nauwelijks haaruitval, hooguit wat uitgedund. En de impact voor wat betreft misselijkheid en geirriteerde zenuwuiteinden zou ook minder zijn. Nadeel: iedere week.
Kent iemand deze variant - of misschien iemand in de buurt met ervaringen hiermee? Zou ik graag mee van gedachten wisselen.
