Tijd om eens even heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel hard op mijn eigen blog af te reageren. Ik zou naar een schrijfcursus gaan vanavond, maar die was gdv totaal onvindbaar, in een of ander achterlijk gebouw midden in de stad, zonder verlichting, zonder pijltjes naar het lokaal wat zich ergens op de eerste verdieping zou bevinden. Een mevrouw in de spelonken van het gebouw - ik vraag me af of ze het niet doodeng vindt om daar om 20h30 nog te werken in haar piere eentje - vertelt dat ik de zoveelste bezoeker ben die op weg is naar de schrijfcursus....... Ze heeft geen idee welke leraar ik zoek laat staan waar! Al die andere cursisten zijn ook maar weer naar huis gegaan.
De poezen, die we nog steeds hebben, komen maar niet van die klotenvlooien af. Bandjes met geurtjes (ze zijn nog te jong voor gif), en kammen lijken ook geen ene ruk te helpen.
De auto is kapot - ook heel fijn - en juist op van die dagen dat we allebei op pad willen of moeten. Helemaal met het sportschema van zaterdag in het vooruitzicht waarbij Benjamin om 8h15 ergens moet verzamelen om naar Rixensart te gaan, Julius om 09h00 verzamelt op de club en Alexandra om 9h15 op een andere plek. Tja, dat we niet alle drie de wedstrijden kunnen zien OK, maar er komen?! Bovendien heeft Jan ook nog een excursie met Rotary naar de havens van Antwerpen.......
Wat nog meer? Stress met uitgever. Altijd gaat er last minute nog iets mis. GVD in het kwadraat. En dan ben ik nu thuis, achter mijn pc, om nog even mijn boodschappen online te doen, is het al 'volzet' voor morgen. Daar kan ik zo'n gigantisch punthoofd van krijgen!
En dan denk je dat je nog even een mail opent, die leuk van je zoon komt die helemaal into Hyves is en mij iedere dag weer een email stuurt - ik word gek van al die Hyves, Facebook of Plaxo - en dan is het zo'n ontiegelijk flauwe email met een of ander tekst die meldt dat je ergens NIET op moet drukken....... Inderdaad, na 150 x op OK drukken sla je het liefst je eigen computer kapot. En dan ben je er nog niet. Ik moet opeens denken - en lachen - aan een bedrijf waar ik stage liep en waar we iemand een telefoonnummer lieten terugbellen. De stem aan de andere kant reageerde op geluid en leek dus terug te praten op de goede momenten, maar werd naar gelang het gesprek vorderde, heel onbeleefd en grof en onze collega-beller werd steeds bozer met zijn antwoorden en ontplofte ongeveer. Wij - zijn collega's op de gang - rolden over de grond van het lachen.
De bloglezer - als hij of zij zo ver is gekomen en mijn blog niet al lang heeft weggeklikt - vraagt zich misschien af of ik helemaal gek ben geworden? Dat niet. Ik heb een jet lag en moet naar bed!!
