Al maanden ben ik mijn zonnebril kwijt en ik heb inmiddels een nieuwe aangeschaft. Vanmiddag vond ik de oude terug in mijn golftas. Mijn eerste reactie was om dit heugelijke nieuws onmiddellijk met Sa te delen. Tot het besef doordringt dat dat niet meer kan. Nooit meer. Kleine dingen, maar straks ook grote dingen niet meer met haar kunnen delen doet veel verdriet. Ook al weet ik dat we met ons hart nog wel kunnen communiceren. Wel lekker gespeeld overigens en het weer was super.
Vandaag ontving ik een schitterend gedicht van een vriend. Ik weet niet wie de auteur is, maar ik wil het graag met jullie delen.
Als je moet huilen
Als je moet huilen wanner ik sterf huil dan om een ander die naast je loopt op straat. Als je me bitter nodig hebt sla je armen om iemand heen en geef hem wat je aan mij wilde schenken Ik wil je iets nalaten beter dan woorden of klanken. Zoek mij in mensen die ik gekend en liefgehad heb.
En kun je dat niet, geef me dan weg, laat me tenminste voortleven in je ogen, niet in je gedachten. Je hebt me het meeste lief door iemands hand vast te houden, iemands lichaam aan te raken, door onze kinderen los te laten die vrij moeten zijn. Liefde sterft niet, mensen wel. Dus als van mij niets is gebleven dan liefde, deel mij dan uit.
Ik ben blij dat de zon schijnt en de natuur opbloeit, anders is het allemaal zo somber. Sommige momenten gaat het OK, maar er ligt nog een zware deken van verdriet over me heen. Ben voor het eerst sinds lang alleen thuis en dat is fijn, maar ook moeilijk. Herinneringen vliegen om mij heen. Van lang geleden, maar ook veel recente. Wat heeft Sacha moeten strijden en wat is het toch ongelooflijk dat ze al die tijd zo positief was en ons wist te inspireren. Jullie brieven brengen ook veel herinneringen boven, en dat doet goed. Onze kinderen waren gisteren heerlijk op het tennis-, hockey- en voetbalveld. Alexandra heeft vandaag sportdag. Goede afleiding. Ze zijn verdrietig, maar genieten ook van de alledaagse dingen. Het eten op 20 april bij de Japanner was een groot succes. Een nieuwe traditie is geboren wat mij betreft. In roze kimono's zaten we rond de chef en het flamberen en de rondvliegende omelet waren hoogtepunten. Vanmorgen in een holle weg op weg naar het graf van Sa zag ik een haas en een fazant. Met name die laatste heb ik hier in de buurt nog niet vaak gezien. De begraafplaats was gehuld in de houtgeur van het vuurtje dat op de naastgelegen akker gestookt werd. De haan kukelde en en de kerktoren van Vossem sloeg. Rustiger en landelijker kan niet. Daarna nog een kaarsje aangestoken in de Romaanse kerk van Vossem.
De vierenveertigste geboorte dag van Sa. Een mooie dinsdag in de lente. "Je moet alles vieren" is 1 van de vele dingen die ze ons heeft meegegeven. En dat doen we dan ook. Vanmorgen de Paaskaars aangestoken, de vlag uitgehangen en er is taart. Vanavond eten bij de Japanner zoals ze het zich enkele weken geleden had voorgesteld. De kinderen hebben de berg, terug naar het ritme van school, gisteren genomen. De dag doorkomen is OK. Voor het slapengaan lijkt voor hen het moeilijkste moment. We praten er veel over en dat is goed. Gisteren heeft Alexandra haar nieuwe schoenen aan Sa laten zien. Wat een mooi mens is het toch. Jan.
