Een beetje meer mens. Leefbaar! De ouders van Jan hebben ons dit weekend goed verzorgd. Met Indisch eten en goede Hollandse pot: boerenkool. Je had Julius niet blijer kunnen maken. Vandaag, zondag, wordt er hout gesprokkeld in het park, na gigantische storm van gister en eergisteren. Verder wat gordijnen ophangen, schoolbord op de muur schilderen en never ending..... opruimen!
29 februari 2008. Vandaag niets waard. K met hoofdletters. Hoofdpijn, misselijk en lamlendig. Ik haat het en probeer mijzelf voor ogen te houden dat het werkt.
Er zijn twee soorten brillen die je met dit soort dingen kunt opzetten: Gisteren dreigde ik te verzuipen in woede en jaloersheid en aversie tegen de hele oncologische afdeling, waar ik in de aanloop naar vandaag, ging bloedprikken. Dat is de ene bril. De anders is wat leefbaarder: de chemo en alles waar daarbij komt, zijn een groot obstakel op mijn weg en een grote stoorzender voor alles waar ik mee bezig ben en wat ik doe. Ik ga er letterlijk en figuurlijk doorheen, maar leef links- en rechtsom verder. Even voor negen uur doorbreek ik met 'Goedemorgen allemaal' de stilte in de wachtzaal. De sfeer en scene doet mij denken aan de beschrijving van Joris Luijendijk in zijn boek 'Het zijn net mensen' wanneer hij een bezoek aflegt aan een vluchtelingenkamp (figuurlijk dan, hè!). Ik pak een kop thee van de trolley en verdwijn met Kiki naar het balkon. Even wat frisse lucht - het ziekenhuis is zo warm.
Ik lig bij een lieve dame op de kamer. Zij en haar man kunnen niet van elkaar afblijven. En knuffelen, zoentjes, lachen, aandoenlijk lief en maken ons op een bepaalde manier jaloers. Zouden wij ook nog zo zijn op die leeftijd met onze wederhelften? Haar man gaat op een goed moment naar huis. Wat later op de ochtend legt ze de telefoon neer en zegt dat haar vriend goed is thuisgekomen. 'Ik ben tien jaar geleden weduwe geworden', legt de 56-jarige uit. 'Dit is mijn vriend; we kennen elkaar net een jaar'. 'Oh', denken wij allebei tegelijk - en bekennen dat later aan elkaar - 'dan is het logisch dat ze elkaar nog zo leuk vinden!' Makes you thinking! We besluiten dat het dus altijd nog beter kan; nog meer tijd en aandacht aan besteden dus.
De kuur gaat redelijk snel voorbij. De zakken medicijnen lopen zonder problemen het infuus in. Tegen half drie belanden we in mijn favoriete café De Dry Coppen in Leuven. Een boekwinkel met uitnodigende zitjes waar je koffie en thee kunt drinken. Op de toog staan de meest heerlijke taarten. Ik voel mij goed, ietwat houten hoofd.
Aan het eind van de middag weet ik het weer. Zo was het. Wee gevoel in mijn maag, hoofdpijn en pijnscheuten in mijn kniegewrichten. Ik duik mijn bed in.
Het is een gekke samenloop dat ik naar een autoloos eiland vertrek op de dag dat Jan 15 dagen rijdontzegging tegen zich hoort eisen Sorry, ik ben gehouden aan het minimum, aldus de rechter bij haar toelichting op de uiteindelijke acht dagen. Ik had opgelucht adem gehaald bij de boete van slechts 40, - euro, maar nee, die stond helaas niet lost van de rest. Onze eerste aanvaring met een rechtszaak hier in België. We hadden uiteindelijk op Internet het verlossende woord gevonden: wij waren niet vergeten een eerdere schikking te betalen. Te hard én door rood is geen kattenpis: het is gewoon een dagvaarding en de automobilist moet zich echt verantwoorden.
Een strafblad rijker en een illusie armer wacht Jan nu op de komst van de wijkagent die hem dan zal moeten sommeren om zijn rijbewijs af te gaan geven. Wij gokken op de paasvakantie .. Hij vond het wel een ervaring om eens te hebben meegemaakt. Recidivisten alom die met honderden euros boete weer naar huis gingen en voorlopig helemaal niet meer mochten rijden. Gedaagden mét advocaat gingen voor, dus Jan zag zijn aantreden voor de rechter met drie uur vertraagd! En voelde zich redelijk een roepende in de woestijn in het strakke pak. Er was nog een andere suit verzeild geraakt in het gerechtsgebouw van Leuven. Ook een inwoner uit Tervuren! Hij zou in de vroege ochtend met beslagen ruiten het stopsignaal van een agent hebben genegeerd.
Sark saai? Forget it. Waarom Sark? kreeg ik een aantal keer te horen. Het was jaren niet aan de oppervlakte van mijn bewustzijn maar lag ergens opgeslagen in mijn geheugen. Ooit met Jan over gesproken naar aanleiding van een artikel in de krant. Het is een niet alledaags eiland. Klein, moeilijk bereikbaar, circa 550 inwoners, geen autos, geen straatverlichting, ouderwets bestuurssysteem, eigen wetten, totaal onafhankelijk (althans zo goed als) van Groot Brittannië, prachtige natuur, alleen maar fiets- en wandelpaden, kliffen, zand- en kiezelstranden en een woeste zee. Genoeg om mij te intrigeren. Er zijn altijd praktische redenen om iets niet te doen. En de mens ik in dit geval legt zich er ook zo makkelijk bij neer. Dit keer niet. Thuis goed geregeld, iedereen OK. En de stoute schoenen aangetrokken en op avontuur gegaan. Mijn verbleef viel samen met een van de turbulentste periodes in het bestaan van Sark. Het feodale systeem dat al vele honderden jaren op Sark geldt, staat onder druk. Het eilandje staat aan de vooravond van een eigen gekozen parlement. De meningen zijn verdeeld. Eigen verkiezingen lijken een oplossing voor een aantal problemen, maar zo vragen de eilanders zich af wat gebeurt er met het unieke karakter van het eiland?
Het verslag van Sark volgt. Ik ben super blij dat ik gegaan ben. Op avontuur en onderzoek. Reizen en erover kunnen schrijven, ik teken ervoor. En zolang het geen bestseller en betaalde artikelen oplevert, tja, dan is het gewoon mijn nieuwe hobby. De enige voorwaarde is: het moet intrigeren. Mocht je zelf tegen intrigerende mensen, onderwerpen of landen aanlopen, mail of schrijf ze mij gerust. Mijn lijst van onderwerpen is nog lang niet verzadigd. Een goed dagje.
