THUIS - en wat K om het onderstaande te schrijven ..
Vorige week vrijdag hebben de artsen in Leuven ons verteld dat ze niets meer tegen het woekerende tumorweefsel in de buik van Sacha kunnen doen. Ondanks het feit dat Sa al meer dan vier en een half jaar strijd levert tegen eierstok kanker en ze het de laatste maanden heel zwaar had en erg verzwakte kwam dit nieuws toch vrij onverwacht voor ons. Het is ook absurd dat iemand dat zomaar tegen je zegt. En is het leven dan anders dan de 5 minuten daarvoor? Begin deze week is Sacha nog twee keer naar het ziekenhuis gegaan om te kijken of ze verlost kon worden van de maagsonde door haar neus en keel. Helaas, helaas is zelfs dat beetje comfort haar niet gegund. Ze heeft daardoor heel veel last van haar keel en praat moeilijk. Verder is haar bloeddruk erg laag zodat ze heel erg moe is en de trap met zeer veel moeite op komt. Dinsdag hebben we aan de kinderen verteld dat mama niet meer beter wordt. Heel hard en bitter. Iets waartegen je je kinderen altijd zou willen beschermen. Vreselijk moeilijk. Ze reageren alle drie op hun eigen verschillende manier, maar zijn ondanks alles zo mooi in balans en kunnen ook elkaar troosten. Het is zo onwerkelijk, ook omdat Sacha nog zo heel helder van geest is. Het is niet te geloven en moeilijk te aanvaarden. We hebben dan ook nog even de tijd nodig om dit nieuws met elkaar en onze dierbaren te verwerken. Mede daar door en Sa's energie en stem willen we bezoek tot een minimum beperken. Het is wel heerlijk voor Sa en ons om te merken hoeveel mensen meeleven en van ons houden. Jan.
