's Avonds lees ik altijd mijn vijfjarige Benjamin voor. Het favoriete boek op dit moment is Pinkeltje. Door een passage in het verhaal moet hij ineens denken aan een ander avontuur van het pinkhoge kaboutertje, dat hij met zijn neef deze zomer heeft gelezen. 'Ja, mam, dat is het verhaal waar Pinkeltje naar Fortis gaat, .......eh, Artis!
De eerste week zit erop. Voor velen waarschijnlijk een zeer bekende aanloop weer naar het vaste ritme van schooluren en sportschema's in de middag en in het weekend. Alleen al daarvoor is Jans sabbatical heel fijn en goed getimed. De verleiding is groot te denken dat hij er toch wel is, om bij te springen in het rijden en ophalen van kinderen. Andersom heeft hij dat ook. Dus onze conclusie na een week sabbatical: we moeten nog beter dan normaal afspreken wie wat waar doet. En ik wil hem absoluut de tijd gunnen om de drie maanden ten volle te benutten - op zijnmanier.
We zijn al weer net zo lang terug als we naar Spanje zijn geweest. Niet te geloven. Ik zag de hitte en vooruitzichten van 40+ graden niet helemaal zitten, maar het is ons zo meegevallen. Als je maar op de goede momenten van de dag op pad gaat en de overige uren in de schaduw vertoeft of in musea en winkels - ZARA - met airco! Juist omdat we in de aanloop naar de zomer niet konden voorzien hoe de zomervakantie zou lopen, met
een eventuele operatie, waren de kinderen veel ondergebracht (veel dank aan alle logeeradressen!) en barstte
de agenda uit zijn voegen van kampen en stages. Julius concludeerde na terugkomst uit Spanje, dat
hij dit jaar meer weg, dan thuis was geweest. Op de vraag aan Benjamin
wat zijn hoogtepunt van de zomer was, antwoordde hij: mijn nieuwe pijl
en boog en 'De brief voor de koning' in Goes. Na twee weken Spanje was het voor de kinderen ook eigenlijk wel genoeg. Maar ik ben heel blij dat we naar Spanje zijn gegaan! Het heeft Jan en mij heel goed gedaan, zo goed dat Jan zich soms letterlijk afvroeg of hij de sabbatical nog wel nodig had om bij te komen?
Ik kan niet ontkennen dat
demonen meereizen in je koffer en er van tijd tot tijd op hinderlijke
wijze uitkomen. Het kleine stemmetje en gnoom komen ongevraagd te voorschijn en menen mij te moeten vragen of ik er dan en dan nog wel ben en of ik mijzelf niet voor de gek houd? De aanvallen van somberheid en
depressieve gevoelens liggen dan op de loer en ik voel me daar soms
letterlijk door besprongen. Ik houd mij vast aan de ervaring dat ze
nooit te lang duren en dat er ook net zo snel weer momenten zijn dat ik mij de koningin van mijn eigen koninkrijk voel en bruis van de energie.
