Ik slaap altijd al slecht, dus met het tijdverschil wordt dat er niet beter op. Maar het is wel een uurtje later inmiddels. Gisteren zaten we natuurlijk extreem vroeg aan het ontbijt in een cafeetje op de hoek - op deze computer heb ik de accenten nog niet kunnen vinden - en kreeg ik een halve liter koffie verkeerd! Een large is hier niet zomaar iets groter, net zoals alles in dit land. De auto's, de afstanden en de mensen. Echt schrikbarend vet, oud en jong. Times square met als doel een fiets te vinden. De fietswinkel met een totaal ongeinteresseerde verkoper, verhuurt wel fietsen, maar dan zonder slot...... We besluiten niet twee fietsen aan de stad NY te doneren en belanden in de SWATCH-shop en GAP. Daarna naar Greenich Village, een heerlijk deel van de stad, met een geweldig boekwinkeltje THREE LIVES BOOKS dat qua sfeer en inrichting erg doet denken aan mijn favoriete boekwinkel Malpertuus in Tervuren. Lunch in Elephant and Castles dat ons wordt aangeraden omdat 'it's got all wood inside and is very old', zodat wij ons weer realiseren dat oud en heel oud voor ons toch een totaal andere betekenis heeft. Een voorbijganger wijst ons daarna - totaal ongevraagd - op het stukje van de Village waar alle beroemdheden wonen en waar Sex and the City wordt opgenomen. 'Sarah Jessica Parker woont zelfs vlakbij mij en komt regelmatig in mijn gebouw waar ook weer hele beroemde mensen wonen. En ze zijn allemaal zo aardig en gewoon, maar we worden gek van al die toeristen die willen zien waar ze wonen en waar de serie wordt opgenomen.' Vervolgens noemt deze hondenuitlaatster nog een adres van een voor ons helaas totaal onbekende ster en loopt door met een labrador van een van haar (beroemde) clienten.
Door naar Battery Park. Een geweldige regenbui en storm dwingen ons te schuilen in een van de schietgaten van een oud fort. Hier kwamen de settlers aan land nadat ze waren goedgekeurd op Ellis Island. We lopen up town langs Ground Zero. Te onvoorstelbaar om te beseffen. Het terrein is voor een deel aan het zicht onttrokken door werkzaamheden en steigers. Bovendien zitten we in de avondspit van forensen en worden voortgestuwd. Met metro terug naar Harlem voor een stop in Sylvia's Soul Food. Een plaats die je niet kunt overslaan. Veel kip, veel vet, veel sfeer. Als serveerster begonnen, staat de inmiddels hoogbejaarde Sylvia aan het hoofd van een miljoenen business. Haar sauzen en specialiteiten worden wereldwijd verkocht. Ze is een voorbeeld van dromen die kunnen uitkomen voor de grotendeels zwarte bevolking van dit deel van de stad dat in zeer rap tempo een gedaanteverwisseling ondergaat. Total loss thuis. Voeten omhoog, blaren rust.
Het is 03h40 local time en ik ben klaar wakker. De wijk in Harlem, waarin wij logeren, is nog in diepe rust - Jan ook. Met een tijdloos besef landden we gisteren midden in de middag op JFK, de internationale luchthaven van NY. Met een taxi de stad in. We beginnen in het Guggenheim museum, waar we de sleutels van ons logeeradres kunnen ophalen. Na sluitingstijd steken we 5th Avenue over en begeven ons in een krioelende menigte in Central Park. Als onwetende toeristen lopen wij tegen de aangegeven renrichting in. Het is prachtig weer en de blaadjes aan de bomen zijn nog zeer groen. Het is nog zomer maar nog lang geen Indian! Vanwege het Joods Nieuw Jaar is het heel druk aan de oevers van de Jacqueline Kennedy Onnasis Reservoir. Veel Joodse families vieren met elkaar op traditionele wijze de eerste dag van dit twee dagen durende feest. Met in hun ene hand het gebedenboek en in de andere hand een stuk brood. Na het gebed, gooit men kleine stukjes brood het water in en doet men in stilte een wens voor het nieuwe jaar. `Met het wegdrijven van de kruimels,` zo legt een man ons uit, `zouden ook de zonden van het afgelopen jaren moeten wegdrijven.` Onze magen begrijpen niets meer van de tijd en we strijken voor een late night dinner neer in een klein Italiaans `caffe`. Een minuscule citroenschil bij de espresso, verklaart de eigenaresse ons bij vertrek, wordt door Italiaanse Amerikanen zeer gewaardeerd voor de vertering van de caffeine. Een paar druppels citroensap in je koffie schijnt het middel te zijn. `Maar,` besluit ze, `daar moet je in Italie natuurlijk niet mee aankomen.` Als echte Nederlanders moeten we wennen aan het tipping systeem en rekenen de hele tijd krampachtig de fooi voor bediening en taxi uit, om maar zeker te zijn dat het niet onbeleefd weinig is of overdreven veel. De taxi brengt ons naar het heerlijke en gezellige appartement van een van mijn ooms.
Morgen gaan Jan en ik naar New York. De Indian Summer in New England is een van de wensen op het sabbatical lijstje van Jan. Drie dagen naar The Big Appel waar we logeren in Harlem en daarna rijden we door naar Boston. Echt een geweldig vooruitzicht. Nu nog hard bezig aan de 1000 dingen op mijn to-do list voor vertrek, dus ik houd het kort voor nu.
