Onlangs hoorde ik het volgende verhaal aan de schoolpoort.
Een van de jongens van het vijfde leerjaar had zijn overleden opa een kerstkaart gestuurd. Dit was voor de weduwe van de man het allermooiste kerstcadeau geworden.
In de kerstperiode heb ik De Gouden Kerstboomkaart voorgelezen in het vijfde en zesde leerjaar (in Nederland groep 7 en 8). Daaraan zat een workshop gekoppeld. De leerlingen kregen kerstkaarten van de school en konden die versturen naar wie ze maar wilden. Misschien dat ze door het horen van Toms verhaal moesten denken aan hun oude buurjongen die ze nooit meer zagen, of hun meter of peter die door een scheiding niet meer bij de familie thuis kwam, of een opa of oma die al heel lang niet meer kwam. Niets moest was het credo.
De tienjarige Igor besloot de kaart naar zijn opa te sturen. Zijn grootvader is in 2006 overleden, maar zijn tweede vrouw woont nog steeds op het zelfde adres. De weduwe was wel een beetje verbaasd toen ze de kerstpost kreeg, maar was bij het openen van de enveloppe helemaal stil en ontroerd geworden. Ze had haar stiefdochter, de moeder van Igor gebeld en met een brok in haar keel verteld dat dit haar allermooiste kerstcadeau was.
Weer een ander verhaal dat mij ter ore kwam. Een van mijn vriendinnen had het boek naar een vriendin in Canada gestuurd die daar met haar Nederlandse gezin woont. De kinderen kregen er maar niet genoeg van, zo mailde ze onlangs. Een stukje uit haar mail: 'Trouwens, jouw mooie boek van Sacha is een enorme hit. Zelfs nu de dagen langer worden en de krokussen in de tuin al bloeien moeten wij nog steeds De Gouden Kerstboomkaart lezen, haha'.
En zo werd ik vorige week nog gebeld door de boekwinkel uit het dorp. Een van de kinderen had bij de schooltombola een boekenbon gewonnen en wilde perse het kerstboek hebben!
Gelukkig heb ik nog wat boeken..... Zo'n kleine driehonderd liggen opgeslagen te wachten op de volgende kerst.
