Hoewel ik de verhalen van vriendinnen met hun tienerdochters ken, is het toch nog even slikken voor ons als we opeens belaagd worden door diverse jonge mannen die dingen naar een avondje uit met ons jongste dametje. Het is een komen en gaan van kapers op de kust. De meesten zijn ons onbekend en komen dus van verre. Ons huis lijkt wel omsingeld! De verliefden zijn een allegaartje van donker, bruin en gevlekt, klein of vet, kort- of langharig. Vurige ogen staren verwachtingsvol naar onze voordeur om er vervolgens schichtig van door te gaan wanneer Jan of ik de sleutel omdraait.
En de aanbedene zelf? Nog ietwat onder de indruk van al deze nieuwe aandacht van de laatste week, krijgt ze al snel de smaak te pakken en maakt zich de regels van hard to get snel meester. De ronkende Romeos scheuren voor ons huis langs. Zij heeft haar oog al laten vallen op een stoere bink. En met hem zet ze de bloementjes flink buiten. Totaal uitgeput van zoveel genot en met vlinders in haar buik komt ze dan weer naar huis. Soms ook zit ze met haar verovering als een bejaard stel op het houten bankje bij ons overdekte stoepje. Weer of geen weer. Eten doet ze nog steeds niet. Onze verliefde poes, Kapitein Cook, heeft het helemaal te pakken. Kronkelend en kirrend rolt ze zich op en valt in een diepe slaap in haar eigen mandje. Buiten brengt haar wederhelft maar weer eens een serenade ten gehore. Morgen is er weer een dag. Benjamin vindt het maar ingewikkeld dat er zoveel aanbidders zijn. Mam, met wie moet Cookie nu trouwen?
Ik heb altijd gedacht dat alleen katers krols kunnen zijn, maar weet inmiddels dat poezen ook diep uit hun keel roggelende geluiden kunnen voortbrengen. Poezen zijn net zo krols. Het concert dat de krolse buurtkaters samen met onze Cookie voortbrengen, overstemt bijna het geronk van de vliegtuigen ..
De anti-misselijkheidspillen, een strip voor drie dagen, hebben goed gewerkt. Nu ze op zijn, en ik weer de gewone gebruik, merk ik het verschil in kwaliteit. Volgende keer meer meevragen. De misselijkheid steekt toch weer de kop op. De dreun van de chemo merk ik vandaag, de vijfde dag. De hele dag het gevoel dat ik boven op een berg sta en net te weinig lucht krijg. De witte Pasen dit jaar in Tervuren, zou mij nog het idee kunnen geven dat ik ook daadwerkelijk in de Alpen ben. Het aantal witte en rode bloedcellen is min of meer op zijn laagste punt. En een hele irritante klemmende zenuw in mijn been en rug doet mijn. Mijn arts denkt aan een beginnende hernia. Ik kan dat er gewoon niet bijhebben. Morgen ga ik beginnen met kine/fysio.
Jan en Julius gaan volgend weekend skiën in Combloux. Julius telt de dagen tot zijn tiende verjaardag en heeft alvast Indisch eten besteld. Ik ben altijd erg tevreden dat na al die jaren de kinderen van Indisch eten en skiën houden. De aanhouder wint. Heet eten en kunstjes doen in de vrieskou: ze vinden het écht leuk!
