Op 10 en 11 januari 1997 zijn Jan en ik getrouwd. Reden voor een feestje afgelopen weekend.
In de loop der jaren was onze traditie waarbij we om de beurt elk jaar
een verrassing zouden regelen - eerst voor elkaar, later voor het gezin
- een beetje in het slop geraakt. Waar een sabbatical al niet goed voor
is: Jan liep op een buitenbeurs - inderdaad, zo een waar je eigenlijk
nooit naar toegaat, maar wel zou willen - tussen de houtgestookte
buitenbadtobbes, gietijzerens tuinmeubels en vele tijd-voor-jezelf
mogelijkheden, de kunstenaar Martine tegen het lijf. Met als resultaat
een workshop voor het hele gezin in Malmedy, in de Belgische Ardennen.
In een gloednieuw atelier werden we ontvangen. 'Gelukkig in het
Nederlands, Mam', haalden de kinderen opgelucht adem. De uit
West-Vlaanderen afkomstige Martine belandde enige jaren geleden zoals
zij zelf verteld door een liefdesgeschiedenis in het Franse gedeelte
van België. Met een nieuwe liefde, maar met achterlating van een
bloeiende kwekerij, doemde de vraag zich op: Wat nu? Het roer ging om
en een nieuwe start werd gemaakt op de academie van Verviers. Een
juiste beslissing in onze ogen, als wij de hoeveelheid mooie
kunstwerken in haar atelier bekijken. Maar goed, de eerlijkheid biedt
mij te zeggen dat Jan en ik op het gebied van pottenbakken, beeldhouden
en boetseren, (nog) amateurs zijn!
'Ik wil kleien. Wanneer beginnen
we?' Benjamin is niet te houden en zou het liefst de koffie en
inleiding overslaan. Na een half uurtje gaan we ietwat onwennig met
onze handen in de klei. Zwaar voor je handen! Het is een zelfgemaakt
mengsel. Vettig, stevig, donkergrijs en lekker kneedbaar. Het idee is
een kunstwerk met ons vijven, maar hoe begin je daar aan? We kiezen
voor het concept totempaal. Ieder kan zijn of haar bijdrage aan het
eind van de dag als bouwsteen voor de paal aanleveren. Ja, ja, de
workshop is van 10h00 - 18h00. Lijkt lang, maar het vliegt om. En
vergeet niet dat we in een Bourgondische streek zitten. De lekkerste
tussendoortjes worden ons voorgezet en de lunch is meer dan een broodje
kaas en een glas melk. Kazen, broodjes, vruchten, soep met groenten uit
eigen tuin - tuinsoep door Martine genoemd - salade en een goed glas
wijn. Mijn handen en inspiratie waren echt toe aan zo'n uitgebreide
pauze. De kinderen hebben zich gestort op de meest uiteenlopende
kunstwerken. Bij Alexandra duurt het even voordat ze weet wat ze wil
maken, maar Julius en Benjamin maken het ene na het andere. Veel
dieren. Massaproduktie. Af en toe zoeken ze afleiding in de grote
besneeuwde tuin die om het huis ligt en grenst aan een bevroren beek.
Genoeg afleiding.
Met
nieuwe energie maken we onze kunstwerken af. De taart en zelfgemaakte
chocolademousse is een ware beloning aan het eind van woeste arbeid.
Tegen het eind van de dag geeft Martine nog een demonstratie. Ik heb
nooit geweten dat een kleiwerk, voordat het de oven ingaat, dient te
worden uitgehold. En dat gaat er hard aan toe. Met een fijn ijzerdraad
wordt een van haar beelden eerst onthoofd en daarna opengesneden bij de
rug. Nadat de 'herseninhoud' is geleegd en de binnenkant van het
poppetje is verwijderd, worden met verse klei de stukken weer aan
elkaar gezet. De operatie is gelukt en met enig boetseerwerk is de snee
helemaal weggewerkt. Klaar voor de oven en het eindwerk.
Wij laten ons familiekunstwerk -
dat uiteindelijk de vorm heeft gekregen van een taart met verdiepingen
- in goede handen achter. Martine zal de klei aan de binnenkant
verwijderen en het voor ons bakken. De overige produktie - vier bladen
vol - nemen wij mee. Om te voorkomen dat de vorst het beschadigt,
draagt Jan alle plateaus later op de avond nog naar onze hotelkamer op
de tweede verdieping. Dan realiseer je je hoe zwaar natte klei is.
Kilo's!!!!!!
Het
duurt nog even voor we met ons kunstwerk thuis kunnen pronken. Nog een
kleine logistieke uitdaging. Of wij gaan weer naar Malmedy of Martine
brengt het langs, die toch nog geregeld naar Vlaanderen gaat.
In de tussentijd moeten wij op zoek naar een plaatselijk pottenbakker die onze andere kunstwerken afbakt!
Op 10 en 11 januari 1997 zijn Jan en ik getrouwd. Reden voor een feestje afgelopen weekend. 
