Vanmorgen belde mijn arts dat de bloedwaarden te laag zijn en dat de chemo een week wordt uitgesteld.
Slikken.
Dat kan er ook nog bij. Het is en was zo'n zware kloteweek en ik zweef tussen enerzijds 'ready to explode' van pure boosheid, woede, verdriet en frustratie, en anderzijds iets in mij dat een punt heeft bereikt om vandaag maar vandaag te laten en dat ik nu lekker met de kinderen naar de tennisbaan kan gaan en dat ze geen anderen voor vervoer etc. nodig hebben.
Maar het feit dat ik 'blij' moet zijn met een weekje rust tussendoor vind ik tegelijkertijd ook zo'n ontzettende dooddoener. Ik wil helemaal geen vrij; ik wil gewoon die stomme chemo hebben en door met het schema en door met de kuren en zo snel mogelijk door met mijn eigen leven en lekker met vakantie in augustus; in mijn achterhoofd heb ik de optelsom al gemaakt dat een of twee keer uitstel betekent dat het GVD eind augustus is als ik eens met vakantie kan gaan met mijn gezin. GVD Klote en Kut is het allemaal!!!!! Alsof iemand of iets mij haat.
Alexandra was vanmorgen zo verdrietig dat ik weer naar het ziekenhuis moet. 'Dan is alles weer zo anders'. Ik kan me nu wel verheugen op haar gezichtje als ik haar vertel dat ik meega naar de tennisbaan. Voordat ze de klas inging, heb ik met haar gekletst, samen wat zitten huilen en plannetjes gemaakt op een bankje op het schoolplein, voor dingen die we samen kunnen doen ook al ben ik moe. En dat is best veel, onder andere vrijdagmiddag naar een cafeetje om samen te kletsen en warme - het lijkt niet echt op zomers weer - chocolademelk te drinken.
Maandag was ik door mijn rug gegaan met een tenniswedstrijd. Ik speel dubbel met twee vriendinnen en mijn ritme is 2 games op de baan, 2 games op de bank. Voelde me total loss na 2 games en daarna zat mijn rug vast. Muurvast, pijn en giga koppijn daardoor. Ik vroeg me echt af wat er in godsnaam nog wel leuk aan mijn leven was. Dat kan ik op zo'n moment echt niet meer bedenken en ben woedend op alles wat ik voor mijn kiezen krijg. Goddammit!
Lang leve mijn osteopaat; ik besta weer, rug bijna over. Vandaag nog massage gehad; en het is een heerlijk mens om bij uit te razen en huilen.
Ik kan nu ook wel iets meer uitkijken naar deze onverwachte week dat ik geen of minder moeheid heb. Geen verwachtingen, dag voor dag, en loslaten.
Haren beginnen langzaam uit te vallen, maar volgens mijn artsen kon het best nog wel een tijdje blijven zitten. En ik heb wel een goede voorraad! Ik ben gelukkig nog niet naar de kapper gerend om het drastisch af te knippen.
700 gr venkel 2 el olijfolie 1 grote ui, in stukken gesneden 1 l kruidenbouillon 2 teentjes knoflook 1 citroen 100 gr feta
Maak de venkel schoon (bewaar het groen) en snijd hem in grote stukken. Verhit de olie in een pan en bak de uit glazig. Voeg de venkelstukken en de bouillon toe en laat het geheel 10 min. op een laag vuur stoven.
Snijd het knoflook in heel kleine stukjes. Was de citroen en rasp de schil. Verkruimel de feta met de vingers. Hak het venkelgroen fijnn. Roer alles door elkaar. Haal de pan van het vuur en pureer de soep. Zet de pan terug op het vuur en laat de puree goed warm worden. Serveer de soep in grote, zware soepkommen. Strooi vlak voor het opdienen het fetamengsel erover.
Uit: Vriendinnenbookboek van Elly Kamp & Barber van de Pol
