Is het des mens om slecht nieuws altijd direct te geloven en positieve berichten als het ware in te kapselen en als heel breekbaar te behandelen? In goed nieuws zit iets fragiels, althans zo voel ik dat. Het is breekbaar; ik ga er voorzichtig mee om.
Of is het juist calvinistisch? Nee, het is zelfbescherming. Hoe ik het ook wend of keer, vanaf dinsdag begint langzaam tot mij door te dringen dat ik aan een nieuw leven begin, mijn tweede - of is het inmiddels een veelvoud daarvan? Ik ga dinsdag met Benjamin naar Antwerpen, heb de vrijheid om tussen zijn afspraken door met de tram naar het centrum te gaan om daarna uitgebreid met hem te lunchen. In de middag heerlijk op een terras zitten, leze en slapen in de zon. Volgens Benjamin, nadat ik hem bij de lunch een dikke knuffel heb gegeven, houd ik vele malen meer van hem, dan hij van mij. Ik fronst mijn wenkbrauwen bij deze uiteenzetting en terwijl hij zijn spiegelei opeet, komt de uitleg. 'Ja, mam', gaat hij door, 'want jij bent veel groter en hebt dus een grotere buik. Dus jij kan meer liefde geven want de liefde zit in je buik'. Alleen al hierom weet ik weer waarom ik mij vaak voorneem om uitstapjes of afspraken met de kinderen één op één te maken.
De afgelopen weken waren intens en sterk gericht op de vierkante meters in en om het huis. Een trip naar Vreeland voor Koninginnedag was de uitzondering. Sinds we in België wonen, hebben we natuurlijk nog nooit vrij gehad op Koninginnedag - en de verjaardag van Jan - dus dit jaar was het dan eindelijk zover. De scholen in Tervuren waren gesloten en er werd een brug gemaakt met 2 mei zodat wij ook een soort Meivakantie hadden. Julius ging naar Bussum en kwam terug met een enorme oogst van de vrijmarkt. Alexandra en Benjamin gingen mee in de vaart der volkeren in Vreeland en deden spelletjes en reden mee in een boerenwagenoptocht; ze werden tweede!! Ik voelde me goed, maar merkte ook een soort stilte voor de storm-gevoel in mij. Hoe ziet mijn leven er na 5 mei uit?
Te veel gedachten en humeuren om echt te kunnen schrijven op mijn blog. Ik kwam er niet toe, had geen zin in en al helemaal niet in pure feitjes van de dag.
Naar alle waarschijnlijkheid ga ik donderdag 15 mei beginnen met de vierde chemo. Tot en met nummer zes ergens in juli. Ik durf dus echt te gaan denken dat ik ook nog gewoon zomervakantie heb. Ikzelf en ook met het gezin.
De verjaardag van Jan hebben we zeer last-minute uitgebreid gevierd. In 24 uur een borrel ingekocht en uit de grond gestampt. Er stampten wel dertig kids door het huis op 1 mei, terwijl de pas en mas borrelden en letterlijk volgestopt werden met borrelhappen dankzij super enthousiaste en toegewijde hulpen groot en klein. Het bleef net droog ..
Samen met de kinderen had ik voor zondag 4 mei een picknick georganiseerd mét verrassing. De verrassing had nog wat voeten in aarde. De pomp van de surprise deed het niet. De MG MGA reed niet! Groot probleem. De monteur van de eigenaar heeft ons uit de brand geholpen en leverde zaterdagavond om tien uur het glimmende topgave exemplaar voor de deur af.
De bel ging en Jan ging nietsvermoedend naar de voordeur en treft een breed glimlachende en trotse man op de stoep. Deze vijftiger, met grijze haren en een enigszins hippy-achtig uiterlijk zegt: volgt u mij maar. Jan denkt op dat moment dat hij op stap gaat met deze goeroe en een weekend sleutel en werk aan jezelf-cursus tegemoet gaat! Met dit scenario in zijn hoofd loopt hij achter de man aan. Tegen die tijd zijn wij al lang beneden aangekomen en rennen ook naar buiten. SUPER. MOOI. Ik begin op slag meer te begrijpen van autoliefhebbers; het is K-I-C-K-E-N!!!
Zal voor altijd anders kijken naar mensen die in oldtimers langsrijden. Nu weet ik ook hoe zij zich waarschijnlijk voelen. Helemaal als je je voor 24 uur de eigenaar van zon droom waant ..Jan maakt met alle wakkere kinderen nog een rondje door de omgeving. Het kan en mag nog net, want wat ik niet wist, is dat oldtimers voor zonsopgang en na zonsondergang eigenlijk niet meer op de weg mogen.
