Morgen gaan we met de Eurostar van Brussel naar London. Binnen twee uur sta je down town London. We slapen in de YCA met ons vijven in de familiekamer. Gek genoeg is Jan meer de kampeerder in ons gezin - sliep regelmatig in het Lager in trekhutten bij skitochten - maar sta ik eerder in de rij voor een jeugdherberg of familiekamer. Toegegeven, de quality time met z'n tweeën is ver te zoeken in zo'n gezellige stapelbeddenkamer. In zijn jonge jaren heeft Julius heel lang gedacht dat met vakantie gaan sowieso betekende dat we met z'n allen in één kamer verbleven. Ik weet nog hoe boos hij was toen hij een keer alleen met Alexandra op een kamer moest en wij achter de tussendeur sliepen.
De afgelopen twee weken waren divers. Verschillende vrienden hebben kort na elkaar een broer en zusje verloren aan kanker. Allebei met jonge gezinnen. Ongelooflijk triest. Een dag ben ik totaal van de kaart geweest. Hun verdriet komt dan zo dichtbij, de angst holt er hard achteraan en ligt op de loer om mij te ondermijnen. Ik merk dat ik mij er gelukkig uit kan trekken en toch weer op het punt komt dat ik mij realiseer dat ik ik ben en dat er zoveel verschillende vormen van kanker zijn, maar dat het woord altijd zo'n zware lading heeft en uiteraard ook houdt door het grote verdriet waarmee het vaak gepaard gaat tijdens ziekten en na overlijden. Ik ben samen met Jan naar de begrafenis geweest - vorige week maandag - en ik merkte dat ik mij eerder identificeerde met de vrouw van Arjan, dan dat ik steeds dacht 'stel je voor dat ik daar lig'. Jan had dat ook. Diep respect voor Arjan. Dapper tot in zijn tenen. De andere begrafenis was ten eerste in Engeland en ten tweede is twee way too much. Maar ik ben daarom des te blijer dat we onze trip al hadden geplanned en Pete en zijn gezin deze week in levenden lijve kunnen zien.
Morgenavond op het programma: Joseph and the amazing technicolor dreamcoat www.josephthemusical.com
